Tag: ουκρανία

Swift 2

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Αν έχουμε εξηγήσει σε αδρές γραμμές την σχέση ανάμεσα στη χρήση διεθνών νομισμάτων και στον μηχανισμό διευκόλυνσης των διεθνών διατραπεζικών συναλλαγών, αν δηλαδή έχει γίνει κατ’ αρχήν διαισθητικά κατανοητό πως το swift απ’ την μια μεριά και η ηγεμονία του δολαρίου (και, σε δεύτερη θέση του ευρώ∙ εδώ πρέπει να θυμίσουμε επιγραμματικά ότι υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός και μεταξύ δολαρίου – ευρώ, δηλαδή των καπιταλισμών που “εκπροσωπούν”…) έχουν υπάρξει οι δύο όψεις της δυτικής ηγεμονίας (με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς πάντα, που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ…), θα πρέπει να αναρωτηθείτε: και γιατί αφού το «μεγάλο φράγμα» πληρώνει ενοίκιο (προσόδους) σε συγκεκριμένους νταβάδες (οι ηπα και οι σύμμαχοί τους) έρχονται μετά και λένε «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…»; Δεν υπονομεύουν, άραγε, τόσο την υπόληψη (και την λειτουργία) του «φράγματος» όσο και την αξιοπιστία του «ρευστού» (δηλαδή των νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών τους);

Ακριβώς!!! Το ερώτημα τώρα δεν θα έπρεπε να είναι ΑΝ την υπονομεύουν∙ αλλά ποιοι είναι οι λόγοι που το κάνουν! Οι χρονολογίες (όχι μόνες τους!) δίνουν την εξήγηση.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’00, ύστερα από 5 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του αφγανιστάν και τουλάχιστον 2 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του ιράκ ήταν σαφές (σίγουρα σε κάποια αμερικανικά επιτελεία, ανομολόγητα αλλά με απτό τρόπο) ότι το «σχέδιο για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα», που προέβλεπε την βίαιη ανατροπή όχι-φιλικών-προς-τις-ηπα καθεστώτων σε 6 ή 7 κράτη, δεν προχωρούσε! Ο «προληπτικός αντιτρομοκρατικός πόλεμος διαρκείας», που ήταν το ψευδώνυμο της κατάληψης εκείνων των εδαφών που θα μπορούσαν να ελεγχθούν κάποια στιγμή στο μέλλον από rivals, είχε κολλήσει. Θα χρειάζονταν έξτρα όπλα, πέρα απ’ τα βομβαρδιστικά και τις αρβύλες. Ποια θα μπορούσαν να είναι;

Στη διαλεκτική ανάμεσα στην «πολιτική/οικονομική» και στην «πολιτική/στρατιωτική» διάσταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ανεπάρκεια της δεύτερης έδωσε προτεραιότητα στην πρώτη. Ίσως ήταν αναπόφευκτο: πέρα απ’ το να εκμεταλλεύεται το χρηματο/οικονομικό φράγμα σαν πηγή έξτρα προσόδων, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσει για να «στεγνώσει» (δηλαδή να καταστρέψει με μη στρατιωτικά μέσα) τους αντιπάλους της.

Η αρχή έγινε με το ιράν. Η «λογική» έμοιαζε να έχει μια κάποια βάση: κόβοντας τους πόρους απ’ το διεθνές εμπόριο (πετρελαίου και όχι μόνο) απ’ το ιρανικό καθεστώς η Ουάσιγκτον ήλπιζε σε κτύπημα («πτώχευση») των μεσοστρωμάτων, έντονη εσωτερική κρίση, και τελικά ανατροπή του καθεστώτος (προς «φιλοδυτική» κατεύθυνση…) – χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε μια σφαίρα…  Το μοντέλο των «χρωματιστών επαναστάσεων», ο συνδυασμός «οικονομικής πίεσης» προερχόμενης απ’ έξω με την χρηματοδότηση της μεσοαστικής δυσθυμίας, αναστάτωσης, οργής, ήταν φτηνό (για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της) και «political correct» κόλπο. Στην «επανάσταση των ρόδων» στη γεωργία το 2003 – 2004, στην «πορτοκαλί επανάσταση» στην ουκρανία στο τέλος του 2004, και στην «επανάσταση της τουλίπας» στο κιργιζιστάν στις αρχές του 2005, το πράγμα έδειχνε να δουλεύει. Αλλά στην περίπτωση του ιράν (και μελλοντικά άλλων rivals) θα χρειαζόταν μια πιο ασφυκτική πίεση (οικονομική) απ’ έξω, δεδομένου του εσωτερικού ελέγχου επί της κοινωνίας απ’ τις δομές εξουσίας. Και, κατά συνέπεια, η απαγόρευση διεθνών συναλλαγών, μέσα απ’ τον έλεγχο τόσο των κινήσεων του διεθνώς αποδεκτού «ρευστού» όσο και του «φράγματος», ήταν απαραίτητη.

Η «πράσινη επανάσταση» έγινε τελικά στο ιράν, το καλοκαίρι του 2009 – αλλά πνίγηκε στο αίμα… Το καθεστώς δεν αποσταθεροποιήθηκε. Συνεπώς θα χρειαζόταν ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο: περισσότερες απαγορεύσεις χρήσης του «φράγματος» και του «ρευστού»…

Πολλά ειπώθηκαν (πάντα από δυτικούς, λευκούς σχολιαστές) για τις 3 πρώτες «χρωματιστές επαναστάσεις» και την τελική αποτυχία τους, κοιτώντας το ζήτημα «εσωτερικά»: η δύσκολη μετάβαση απ’ το σοβιετικό παρελθόν στη «δημοκρατία», οι δυνατότητες και οι αδυναμίες, κλπ. Η «εξωτερική» προσέγγιση όμως έδειχνε κάτι που δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητο: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην ευρώπη επιχείρησαν «αθώες» και «ειρηνικές» εξαγωγές δημοκρατίας μόνο όταν διαπίστωσαν ότι αυτήν (την «δημοκρατία») δεν θα μπορούσαν να την επιβάλλουν με πεζοναύτες, που ήταν η πρώτη επιλογή!! Κατά συνέπεια άρχιζαν να μετατρέπουν το «φράγμα» και το «ρευστό», καπιταλιστικές λειτουργίες δηλαδή που ως τότε ήταν «σημαίες της ειρηνικής συνύπαρξης» στον καπιταλιστικό πλανήτη, ειδικά μετά το «τέλος της ιστορίας» στις αρχές των ‘90s, σε όπλα.

Σε αντίθεση με τα ευγενή ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας των οποίων οι εχθροί δεν μπορεί παρά να είναι αυταρχικοί, σατράπηδες, τύραννοι (άρα «ηθικά έκπτωτοι» με βάση τον δυτικό κώδικα), η οπλοποίηση τόσο των διεθνούς χρήσης νομισμάτων (: οπωσδήποτε του δολαρίου) όσο και των ουδέτερων μηχανισμών διευκόλυνσης των διεθνώς συναλλαγών (: swift) δεν προσάπτει ηθική απαξίωση στην αντίπαλη πλευρά: πρόκειται για καπιταλιστικά συμφέροντα που θίγονται, όχι για «τρελούς» και μανιακούς! Η Μόσχα, το Πεκίνο, αλλά και μια σειρά άλλων κρατών του πλανήτη διάβασαν σωστά το νόημα των «κυρώσεων» απ’ την αρχή: τα ίδια κράτη που είχαν πρωτοστατήσει στην «παγκοσμιοποίηση» όταν θεωρούσαν ότι έχουν το πάνω χέρι οικονομικής κυριαρχίας μέσω του εμπορίου και της τεχνολογικής υπεροχής τους, οι ηπα και η αγγλία κατ’ αρχήν, όντας στριμωγμένα ως προς τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους, μετέτρεπαν τα μέσα της υπεροχής τους σε ποινολόγια!

Χρειάζεται ένας κάποιος τονισμός εδώ.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Swift 3

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Εκείνο που είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την στιγμή που η Τεχεράνη είδε τις κάνες των πολυβόλων πάνω στο «φράγμα» ήταν η αναζήτηση τρόπων παράκαμψης (και ενδεχομένως εγκατάλειψης σε μεγάλο βαθμό) τόσο του δολαρίου όσο και του ευρώ στις διεθνείς συναλλαγές κρατών και αφεντικών. Ήδη το 2014 τα πολυβόλα τα είδε και η Μόσχα (μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, την εξέγερση στο Donbass, και την αποτυχημένη προσπάθεια του ουκρανοφασιστικού στρατού να την καταστείλει). Το Πεκίνο ήταν το επόμενο, το Καράκας επίσης…

Μακριά απ’ την ατομική εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς μας, το ζήτημα της παράκαμψης νομισμάτων που επί δεκαετίες έχουν υπάρξει ο διεθνής «μεσολαβητής» των τιμών δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Η πιο προφανής λύση είναι οι συναλλαγές στα εθνικά νομίσματα των εμπλεκόμενων. Όμως για να λειτουργεί κάτι τέτοιο θα πρέπει α) αυτά τα νομίσματα να έχουν σταθερή ή σχετικά σταθερή ισοτιμία μεταξύ τους, πράγμα που με την σειρά του απαιτεί είτε να βγουν εκτός του διεθνούς εμπορίου (τζόγου…) νομισμάτων είτε να έχουν ισχυρή υποστήριξη απ’ τα κεντρικές τους τράπεζες για να μην υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις, και β) το εμπόριο μεταξύ αυτών των εθνικών νομισμάτων να είναι στοιχειωδώς συμμετρικό: για παράδειγμα δεν έχει ιδιαίτερη αξία να πουλάει η ρωσία φυσικό αέριο στην κίνα έναντι γουάν, αν αυτά τα γουάν δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει στην ίδια περίπου ποσότητα για να αγοράσει εμπορεύματα είτε απ’ την κίνα είτε από αλλού.

Επιπλέον υπάρχει το ζήτημα των αποθεματικών των κεντρικών (εθνικών) τραπεζών – βασικό στοιχείο της υποστήριξης, in case of emergency, των νομισμάτων τους. Η αποθήκευση χρυσού είναι μια λύση, αλλά ο χρυσός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθ’ αυτός για πληρωμές. Το πιο συνηθισμένο απόθεμα είναι «χρηματοπιστωτικά προϊόντα» κρατών με ισχυρά νομίσματα – κρατικά ομόλογα για παράδειγμα. (Τα νομισματικά αποθεματικά της κεντρικής ρωσικής τράπεζας ήταν στις 31 Γενάρη αξίας 469 δις δολαρίων. Απ’ αυτό το ποσό το 22% ήταν αμερικανικά ομόλογα, σε δολάριο∙ το 29% ευρωπαϊκά ομόλογα, σε ευρώ∙ και το 6% βρετανικά ομόλογα, σε στερλίνα. Το πρόβλημα μ’ αυτά είναι ότι δεν διακρατούνται στην κεντρική τράπεζα του αγοραστή – της Μόσχας εν προκειμένω – αλλά στην κεντρική τράπεζα του εκδότη – στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες. Αυτό κάνει εύκολη την απαγόρευση χρήσης τους, το «πάγωμα» τους δηλαδή…).

Παρότι το δολάριο χάνει σταθερά το ποσοστό συμμετοχής του στις διεθνείς τρέχουσες συναλλαγές (κάτω από 50%) παραμένει το επικρατέστερο (γενικά) στα αποθεματικά των περισσότερων κεντρικών τραπεζών (πάνω από 60%). Όταν, όμως, τα οπλοπολυβόλα πάνω στη ρύθμιση της κυκλοφορίας του ξερνάνε μολύβι, η καπιταλιστική «κρίση» που δημιουργείται απαιτεί λύση το συντομότερο.

Κι έτσι ακριβώς επιταχύνονται οι τάσεις που είχαν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία.

Κάτω απ’ την αγωνιώδη δυτική αναμονή για «ρωσική ήττα» στο ουκρανικό πεδίο μάχης, κάτω απ’ την εξαγριωμένα συστηματική δυτική παραπληροφόρηση (αναμενόμενη, όλο και πιο έντονη όταν η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αντίθετη…), την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022, ύστερα από σύντομη τηλεσυνεννόηση μεταξύ τους, οι εκπρόσωποι της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης» (EAEU) και της κίνας ανακοίνωσαν το σχεδιασμό ενός νέου νομίσματος διεθνούς χρήσης και ενός νέου διεθνούς χρηματοπιστωτικού μηχανισμού! Αν η αποκοπή διάφορων ρωσικών τραπεζών απ’ το swift και η «διακράτηση» (δηλαδή η απαγόρευση χρήσης) των ρωσικών αποθεμάτων σε δολάριο, ευρώ και στερλίνα ήταν μια «πυρηνική βόμβα» με χρηματοπιστωτικούς / οικονομικούς όρους (μέχρι και ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire το αναγνώρισε!), το «νέο διεθνές νόμισμα / σύστημα συναλλαγών» είναι η εξίσου «πυρηνική» απάντηση και κάτι παραπάνω.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Not so deep fakes…

Δευτέρα 14 Μάρτη>>

Πάνω φωτογραφία: «έκκληση για στρατιωτική σωτηρία των παιδιών στην ουκρανία», από το τμήμα προπαγάνδας των φασιστο-ουκρανών… Κάτω: ίσως το πρωτότυπο πριν 4 χρόνια (το «ίσως» με την έννοια ότι θα μπορούσε να είναι από παλιότερη στιγμή, ίσως μετά από σεισμό κάπου).

Ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα απ’ την συστηματική εκστρατεία σύγχισης και πρόκλησης συγκινήσεων στις κοινωνίες του Ώριμου, Ενσωματωμένου Θεάματος – για λογαριασμό του δυτικού ιμπεριαλιστικού ανθρωπισμού και των στρατών του…

Ποιος πόλεμος;

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Μερικά τεκμήρια ακόμα για την αποσαφήνιση του «είδους και της πραγματικότητας» του πολέμου∙ και τον περιορισμό των πρόσφατων συγκινησιακών αντι-δράσεων που, 11 φορές στις 10, δηλώνουν την αυτο-υποδούλωση που έχει προηγηθεί και, ίσως, στερεωθεί.

Πρόκειται για μια έκθεση πρόταση της αμερικανικής RAND (προβάλλεται σαν το σημαντικότερο και πιο επιδραστικό απ’ τα αμερικανικά μιλιταριστικά think tanks) το 2019, για το πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα πρέπει να αντιμετωπίσει την Μόσχα. Μεταφράζουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα (ολόκληρη η εκτενής περίληψη της έκθεσης : https://www.rand.org/pubs/research_briefs/RB10014.html)

… Αυτή η δουλειά στηρίζεται στην αντίληψη του μακρόχρονου στρατηγικού ανταγωνισμού που αναπτύχθηκε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, που ως ένα βαθμό κατάγεται απ’ την RAND. Μια αναφορά της RAND το 1972 διατύπωσε την θέση ότι οι ΗΠΑ έπρεπε να μετατοπίσουν την στρατηγική σκέψη τους πέρα απ’ την προσπάθεια να βρίσκονται πιο μπροστά απ’ την Σοβιετική Ένωση απ’ όλες τις απόψεις, προς την κατεύθυνση της προσπάθειας να ελέγξουν τον ανταγωνισμό και να τον διοχετεύσουν σε περιοχές όπου οι ΗΠΑ έχουν πλεονέκτημα. Αν αυτή η αλλαγή εστίασης μπορούσε να γίνει πετυχημένα (κατέληγε η έκθεση του 1972) οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να σπρώξουν την Σοβιετική Ένωση να μετατοπίσει τους περιορισμένους πόρους της σε περιοχές που είναι οι λιγότερο απειλητικές.

Η νέα έκθεση εφαρμόζει αυτήν την προσέγγιση στην σημερινή Ρωσία. Μια ομάδα ειδικών της RAND διαμόρφωσε οικονομικές, γεωπολιτικές, ιδεολογικές, πληροφορικές, και στρατιωτικές επιλογές και τις εκτίμησε από ποιοτική άποψη σε σχέση με την πιθανότητα επιτυχίας τους αν επιβληθούν στη Ρωσία, τα οφέλη τους, και τους κινδύνους και το κόστος τους.

Οικονομικά επιβλαβή μέτρα

Η αύξηση της ενεργειακής παραγωγής των ΗΠΑ θα πιέσει τη ρωσική οικονομία, εν δυνάμει περιορίζοντας τον κρατικό προϋπολογισμό και, κατά συνέπεια, τις αμυντικές της δαπάνες. Υιοθετώντας πολιτικές που αυξάνουν την παγκόσμια προσφορά και ρίχνουν τις παγκόσμιες τιμές, οι ΗΠΑ μπορούν να περιορίσουν τα Ρωσικά έσοδα. Κάτι τέτοιο έχει μικρό κόστος ή ρίσκο, παράγει δευτερογενή οφέλη για την οικονομία των ΗΠΑ και δεν απαιτεί πολυμερή υποστήριξη.

Η επιβολή βαρύτερων εμπορικών και χρηματοπιστωτικών κυρώσεων μπορεί επίσης να επιδεινώσει την Ρωσική οικονομία, ειδικά αν αυτές οι κυρώσεις είναι περιεκτικές και πολυμερείς. Ωστόσο η αποτελεσματικότητά τους θα εξαρτηθεί απ’ την διαθεσιμότητα άλλων κρατών να συμμετάσχουν σε μια τέτοια διαδικασία. Αλλά οι κυρώσεις έχουν κόστος και, ανάλογα με την σοβαρότητά τους, αξιοσημείωτους κινδύνους.

Η αύξηση της δυνατότητας της Ευρώπης να εισάγει αέριο από προμηθευτές πέραν της Ρωσίας μπορεί να πιέσει οικονομικά την Ρωσία και να θωρακίσει την Ευρώπη έναντι της Ρωσικής ενεργειακής εξάρτησης. Η Ευρώπη κινείται αργά προς αυτή την κατεύθυνση κατασκευάζοντας εγκαταστάσεις επανα-αεριοποίησης του υγροποιημένου φυσικού αερίου (LVG). Αλλά για να υπάρχει πραγματικό αποτέλεσμα, αυτή η επιλογή θα απαιτούσε να γίνουν πιο ευέλικτες οι παγκόσμιες αγορές LNG σε σχέση με την τωρινή κατάσταση, και θα πρέπει το LNG να γίνει περισσότερο ανταγωνιστικό στην τιμή του σε σχέση με το Ρωσικό αέριο.

Η ενθάρρυνση της μετανάστευσης απ’ την Ρωσία της ειδικευμένης εργασίας και της καλά εκπαιδευμένης νεολαίας έχει ελάχιστο κόστος ή κινδύνους και θα ωφελούσε τις ΗΠΑ και άλλες χώρες υποδοχής ενώ θα δημιουργούσε πρόβλημα στη Ρωσία, αλλά οποιοδήποτε αποτέλεσμα – θετικό για τις χώρες υποδοχής και αρνητικό για την Ρωσία – θα είναι δύσκολο να φανεί παρά μόνο μετά από αρκετά μακριά περίοδο. Αυτή η επιλογή έχει επίσης μικρή πιθανότητα να πιέσει την Ρωσία.

Γεωπολιτικά επιβλαβή μέτρα

Η παροχή φονικών στρατιωτικών μέσων στην Ουκρανία θα αναδείξει τον ισχυρότερο σημείο εξωτερικής αδυναμίας της Ρωσίας. Αλλά κάθε αύξηση των αμερικανικών όπλων και των οδηγιών προς την Ουκρανία πρέπει να είναι προσεκτικά ζυγισμένη έτσι ώστε να αυξήσει το κόστος για την Ρωσία χωρίς να προκαλέσει μια αρκετά ευρύτερη σύγκρουση μαζί της, που εξαιτίας της εγγύτητας έχει αξιοσημείωτα πλεονεκτήματα.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Λίγες ερωτήσεις και απαντήσεις περί φασιστο-ουκρανών

Δευτέρα 14 Μάρτη>> Η καθεστωτική, μιλιταριστική δημαγωγία προσπαθεί να κάνει τα άσπρα μαύρα σχετικά με την ουκρανία – αυτή είναι άλλωστε η δουλειά των πληρωμένων και των εθελοντών σ’ έναν πόλεμο. Ακόμα χειρότερα σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο. Δεν παρεξηγιόμαστε.

Ένα απ’ τα «επιχειρήματα» των δημαγωγών είναι «Μα πως είναι δυνατόν να λέτε ότι είναι ναζί ένας εβραϊκής καταγωγής πολιτικός;» – για τον κλόουν Zelensky ο λόγος. Ας δούμε λοιπόν πως έχουν τα πράγματα.

Ερ.: Είναι όλοι οι ουκρανοί φασίστες;

Απ.: Φυσικά όχι!!! Ούτε καν στη ναζιστική γερμανία δεν ήταν όλοι οι γερμανοί ναζί! Στην ουκρανία έχει υπάρξει και κομμουνιστικό κόμμα (απαγορεύτηκε μετά το πραξικόπημα του 2014, με την κατηγορία ότι «υποστηρίζει τους αυτονομιστές στο Donbass» – και, παραδόξως, αυτό έχει «ξεχαστεί»…) καθώς και λίγοι αναρχικοί. Η μεγάλη πλειοψηφία που εξέλεξε τον Zelensky (73,2%) υποδεικνύει ότι ίσως το μεγαλύτερο μέρος των ουκρανών ήθελε την άνοιξη του 2019 την ειρηνική συνύπαρξη με την ρωσία μέσα από συμφωνημένες διευθετήσεις των ζητημάτων του Donbass και όχι μόνο. Έχει την αξία του ότι οι τότε προτάσεις του Zelensky νίκησαν σ’ όλο το πλάτος και μήκος της ουκρανικός επικράτειας εκτός απ’ την δυτική «φασιστοπεριοχή» του Lviv (δες τον χάρτη από κάτω). Εννοείται πως αυτό ήταν απολύτως αδιάφορο για το φασισταριό και τα αφεντικά του.

Ερ.: Είναι ο Zelensky ναζί;

Απ.: Όχι, κι αυτό είναι άσχετο με την εβραϊκή καταγωγή του! Ο Zelensky είναι ένας θεατρίνος που όταν ανακάλυψε ότι το αξίωμά του δεν είχε καμία σχέση με τον ρόλο του στο σήριαλ που τον έκανε γνωστό, επέλεξε να υποκύψει στους φασιστοναζί της ουκρανίας αντί να παραιτηθεί, που μαζί με τους χρηματοδότες τους (ντόπιους μαφιόζους και Ουάσιγκτον / Λονδίνο) συγκροτούν την πραγματική εξουσία στο Κίεβο.

Ερ.: Μα έστω κι έτσι είναι δυνατό κάποιος εβραϊκής καταγωγής να ανεχτεί ή και να συνεργαστεί με ναζί;

Απ.: Διαβάστε το βιβλίο «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ: έκθεση για την κοινοτοπία του κακού» της Hannah Arendt για να λύσετε τέτοιες και άλλες απορίες σας…

Ερ.: Έχει κάποιο υλικό όφελος ο Zelensky παραμένοντας ένας υποτακτικός, εικονικός πρόεδρος υπό την εξουσία των ουκρανών ακροδεξιών και των διεθνών συμμάχων τους;

Απ.: Τα λεγόμενα «panama papers» έχουν την απάντηση. Δεν είναι δύσκολο να την βρείτε με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο (έως ότου παίξει και επ’αυτού συσκότιση αφού ξεβρακώνεται ο «ήρωας της ελευθερίας»…)

Ερ.: Τι συνέβει λοιπόν μετά την εκλογή του κλόουν Zelensky;

Απ.: Ο κλόουν εξελέξη πράγματι υποσχόμενος να αντιμετωπίσει την κτηνώδη «διαφθορά» στην ουκρανία και να λύσει μέσω διαλόγου τα όποια προβλήματα με τις αντάρτικες περιοχές του Donbass και, κατά συνέπεια, με την Μόσχα. Μεταξύ άλλων υποσχόμενος να εφαρμόσει την «πρόταση Steinmeier» (Steinmeier formula). Περί τίνος επρόκειτο;

Το 2016, σαν υπουργός εξωτερικών τότε στο Βερολίνο (σήμερα είναι πρόεδρος της γερμανίας) ο Frank-Walter Steinmeier πρότεινε ότι στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές του Donetsk και του Luhansk θα έπρεπε να προταθεί «ειδικό καθεστώς αυτοδιοίκησης», στη συνέχεια να γίνει δημοψήφισμα, και αν η επιλογή ήταν παραμονή στην ουκρανία να εφαρμοστεί αυτό το ειδικό καθεστώς.

Στις 1 Οκτώβρη του 2019 ο Zelensky, σαν πρόεδρος λίγων μηνών, ανακοίνωσε ότι συμφώνησε σ’ αυτό το σχέδιο, στη διάρκεια μιας απ’ τις συναντήσεις μεταξύ εκπροσώπων της Μόσχας, του Κιέβου και του ΟΑΣΕ. Η συμφωνία του ήταν συνέπεια των υποσχέσεών του, ήταν συνεπής με τις «συμφωνίες του Μινσκ», και είχαν προηγηθεί άλλες συναντήσεις για να διευθετηθούν οι λεπτομέρειες της εφαρμογής της «φόρμουλας»…

Αλλά η πραγματική εξουσία στο Κίεβο είχε αντίθετη γνώμη. Ξεκίνησε μια εκστρατεία με τίτλο «όχι στη συνθηκολόγηση», απειλές (και όχι μόνο απ’ το εσωτερικό…) ότι θα βρεθεί (ο Zelensky) σε κάποιο χαντάκι, και σε λίγες μέρες (στις 6 Οκτώβρη του 2019) μια μεγάλη συγκέντρωση εθνοφασιστών στο Κίεβο.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ποιος πόλεμος; 0

Δευτέρα 7 Μάρτη>> …Μας δίνουν τώρα τόσα πολλά όπλα όχι επειδή, όπως λένε μερικοί, «η Δύση μας βοηθάει», όχι επειδή θέλουν το καλύτερο για εμάς, αλλά επειδή εκτελούμε τα καθήκοντα που μας έχει αναθέσει η Δύση, επειδή είμαστε οι μόνοι έτοιμοι να το κάνουμε, επειδή το διασκεδάζουμε, διασκεδάζουμε να σκοτώνουμε και διασκεδάζουμε να πολεμάμε, κι αυτό τους αρέσει: «Ωου, ας δούμε τι θα γίνει».

… Είμαστε οι σημαιοφόροι εδώ, γιατί αρχίσαμε έναν πόλεμο που δεν είχε ξαναγίνει εδώ και 60 χρόνια…

Έτσι ξεκινάει την παρούσιαση της κατάστασης στην ουκρανία αυτός που θα δείτε – πρέπει να δείτε, όλοι πρέπει να δουν! – στο video από κάτω. Η συνέντευξη αυτή δόθηκε στο Κίεβο στις 5 Φλεβάρη ΠΡΙΝ «αρχίσει ο πόλεμος» όπως νομίζουν και διαδίδουν διάφοροι (με την εισβολή του ρωσικού στρατού).

Το φασιστοκάθαρμα αυτό λέγεται Yevhen Karas, είναι 35 χρονών και επικεφαλής της ουκρανικής νεοναζιστικής οργάνωσης C14. Το σχέδιο της Δύσης (άρα και τα καθήκοντα που έχει αναθέσει στο ουκρανικό φασισταριό) είναι – κατά τον Karas – η διάλυση της ρωσικής ομοσπονδίας σε 5 – 6 κομμάτια… Έχει άκρες με (φασίστες) βουλευτές, και έχει καταδικαστεί (ερήμην) από ρωσικό δικαστήριο για συμμετοχή στην επίθεση στην ρωσική πρεσβεία στο Κίεβο, τον Σεπτέμβρη του 2016. Έχει «πολεμήσει» (και διασκεδάσει σκοτώνοντας) στο Donbass από το 2014 ως και το 2015, πρώτα με τo τάγμα «Κίεβο-2» του υπουργείου εσωτερικών (ένα απ’ τα επίσημα φασιστοτάγματα του ουκρανικού κράτους, που εμφανίζονται σαν «αστυνομία για ειδικές αποστολές», αλλά είναι εξοπλισμένα σαν στρατός…), και στη συνέχεια σαν «εθελοντής» στο τάγμα Harpun.

Και καμαρώνει: … Έχουμε τις περισσότερες “Javelins” [αντιαρματικές ρουκέτες αμερικανικής κατασκευής…) στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, μπορεί μόνο το Ενωμένο Βασίλειο να έχει περισσότερες….

(Οι φίλοι του νατο όλων των ειδών θα πουν «έλα μωρέ, φασίστας είναι, μαλακίες λέει». Το πρώτο ισχύει, καθόλου το δεύτερο. To κάθαρμα και η οργάνωσή του είναι άλλωστε γνωστά και εκτός ουκρανικών συνόρων. Τρεις φωτογραφίες επ’ αυτού μετά το video διάρκειας 2.15 λεπτών. Οι υπότιτλοι είναι στα αγγλικά…

To video ανακάλυψε και υποτίτλισε ο Alex Rubinstein, ανεξάρτητος ρεπόρτερ του mintpress και του anti-imp / anti-capital site the gray zone, και αναδημοσιεύτηκε απ’ τον Θανάση Αυγερινό στο λογαριασμό του στο twitter).

Επικουρικά κάποια λίγα πρόσφατα στοιχεία (απ’ τα πολλά που υπάρχουν) για να ξέρετε ποιος μιλάει.

Αύγουστος 2019, ουκρανικό δικαστήριο τιμωρεί ένα κανάλι στο internet επειδή τόλμησε να αποκαλέσει την συμμορία του Karas «νεο-ναζί»…

Νοέμβριος 2019, γίνεται επερώτηση στο ευρωκοινοβούλιο για το αν το ευρωπαϊκό «υπ.εξ.» σκοπεύει να βάλει κυρώσεις στον Karas και άλλους παρόμοιους («όχι», εννοείται – τα παιδιά σκοτώνουν για εμάς!)…

Δεκέμβρης 2019, ο κλόουν πρόεδρος Zelensky τα λέει με τους επικεφαλής διάφορων φασιστο-οργανώσεων. “Να οργανωθούμε!”… Ο Karas είναι ο καράφλας με την πλάτη στον φακό, στα δεξιά της φωτογραφίας….

Ευρωπαίοι, λευκοί και χριστιανοί…

Δευτέρα 7 Μάρτη>> Όπως είναι γνωστό (;) το «political correct» έχει απαλλοτριωθεί εδώ και χρόνια από νέο-ακροδεξιές νοοτροπίες και στοχεύσεις. Στα δύο χρόνια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είδαμε πόσο εύκολα ξέρασε λογοκρισίες, συκοφαντίες, λοιδωρίες – όχι μόνο απ’ τα κράτη αλλά και «απ’ τα κάτω»…

Τι θα μπορούσε να συμβεί όταν το «political correct» mainstream των δυτικών κοινωνιών εκβάλει σε «geopolitical correct»; Το κυνήγι του οτιδήποτε το όνομά του αρχίζει από ru.. Ίσως και μόνο από r…

Αλλά όχι μόνο: η δήθεν «αντιρατσιστική» δυτική ιδεολογία ξεβρακώθηκε ακαριαία μόλις βρήκε την ευκαιρία, σαν αυτό που πράγματι είναι και πάντα ήταν: ωμός ρατσισμός.

Ο ινδός επί 3 δεκαετίες διπλωμάτης Melkulangara K. Bhadrakumar (στη σύνταξη πια), με τον διευρυμένο ορίζοντα που απέκτησε δουλεύοντας για χρόνια σε 8 πρωτεύουσες (κυρίως ασιατικές αλλά και στην Μόσχα επί σοβιετικής ένωσης και στη Βόννη επί δυτικής γερμανίας) σταχυολόγησε την ομολογία του δυτικού, λευκού, χριστιανικού ρατσισμού με υλικό σχόλια και δηλώσεις με αφορμή τους πρόσφυγες απ’ την ουκρανία. Κάτω απ’ τον τίτλο We’re Europeans, Christians, Whites! παρουσίασε τον μικρό αλλά χαρακτηριστικό κατάλογο στο blog του (Indian punchline) την 1η Μάρτη. Τον παραθέτουμε αυτούσιο, με την εξής προσθήκη: το τι είναι οι δυτικοί καπιταλισμοί και το τι ήταν πάντα δεν μπορεί να κρυφτεί πια μέσα σε κανένα ιδεολογικό, «ανθρωπιστικό» σύννεφο. Το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη έχει αποικιοκρατική, ιμπεριαλιστική, κατοχική εμπειρία και μνήμη. Και τώρα εύκολα επιβεβαιώνουν όλοι ότι στην παρακμή τους οι δυτικοί ξερνάνε αυτές τις κυριαρχικές αλήθειες τους, την ίδια ώρα που παριστάνουν ότι ορκίζονται στην «ελευθερία», στη «δημοκρατία», στη «δικαιοσύνη»…

(Το «είναι σαν κι εμάς, όχι φουκαράδες σαν τους Άλλους» επιστρατεύτηκε με τον όχι και τόσο αόρατο σκοπό να φοβηθούν οι πρωτοκοσμικοί τις στρατιές του Shoigu. Όμως για να φοβηθούν οι πρωτοκοσμικοί το 2022 τον πόλεμο θα έπρεπε να επιβεβαιωθεί πως όλοι οι υπόλοιποι, οι Άλλοι, που υφίστανται τις δυτικές στρατιές εδώ και δεκαετίες, είναι κατώτερο είδος. Άξιοι το πολύ πολύ για πρωτοκοσμική λύπηση, με όρους και με το σταγονόμετρο…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ποιος πόλεμος; 1

Δευτέρα 7 Μάρτη>> Πότε άρχισε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος; Την 1η Σεπτέμβρη του 1939; Ή 20 χρόνια νωρίτερα, στις 28 Ιούνη του 1919; Άρχισε με την εισβολή του Χίτλερ στην πολωνία; Ή με την υπογραφή της «συνθήκης των Βερσαλιών», μετά το τέλος του 1ου παγκόσμιου;

Η απάντηση δεν είναι θέμα γούστου, ορισμού, ή καφενειακής φλυαρίας. Είναι, μάλλον, ζήτημα πολιτικής προσέγγισης και ανάλυσης από εργατικές / ταξικές θέσεις των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων – ή όχι. Αν τα χρονικά διαστήματα όπου αυτές οι συγκρούσεις εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους εκτός απ’ το να αναμετρηθούν οι «βασιλικές φρουρές» μεταξύ τους θεωρούνται ειρηνικά, τότε η όποια βρώμικη «ειρήνη» επιτρέπει στον κάθε άρχοντα να κατηγορήσει τον αντίπαλο σαν «τρελό», που έβγαλε το ιππικό του αναίτια. Για να συσπειρώσει τους δικούς του υποτελείς με την φοβερή αιτιολογία της «αθωότητας» του και του «προκλητικού αιφνιδιασμού» (εκ μέρους του εχθρού).

Για τον επερχόμενο 2ο παγκόσμιο πόλεμο είχε ωστόσο μιλήσει έγκαιρα, στα τέλη του 1919, ένα λαμπρό τέκνο της τότε αγγλικής αστικής τάξης. Ο John Maynard Keynes, που έμεινε στην ιστορία σαν οικονομολόγος, ενώ ακόμα και οι οικονομικές προσεγγίσεις του ήταν εξόχως πολιτικές. Στο βιβλίο του Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης που εκδόθηκε λίγους μόνο μήνες μετά την υπογραφή της «συνθήκης των Βερσαλιών», αφού σκυλόβρισε τόσο τον άγγλο πρωθυπουργό Wilson όσο και τον γάλλο Clemensceau για την πολιτική μυωπία τους και την εκδικητική μικροψυχία τους απέναντι στη γερμανία και την επιδίωξή τους να την ταπεινώσουν, να την γονατίσουν έως εξαφανίσουν οικονομικά, τους κατηγόρησε ότι απλά προετοιμάζουν τον επόμενο γύρο πολέμου στην Ευρώπη…  (Έξι χρόνια αργότερα ένας αυστριακός χαμηλόβαθμος αξιωματικός του γερμανικού στρατού, βετεράνος του 1ου παγκόσμιου, τόνιζε στην περιγραφή της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας του αυτήν την ταπείνωση της «συνθήκης των Βερσαλιών»…)

Όχι λοιπόν. Οι ενδοκαπιταλιστικοί, διακρατικοί πόλεμοι δεν ξεκινούν όποτε βολεύει την «αθωότητα» των τάδε αφεντικών και την καταγγελία της «παραφροσύνης» των αντιπάλων τους. Ούτε οι καθεστωτικές περιγραφές των «αιτίων» είναι κάτι άλλο από προπετάσματα καπνού.

Τέλος στο σύντομο ιστορικό διάλειμα. Ένα δυστυχώς επίκαιρο παράδειγμα, ανατολικά του Δνείπερου. Αυτό στη συνέχεια ήταν πόλεμος;

Η ειρηνική διαδήλωση στις 9 Μάη του 2014 στη Μαριούπολη της ουκρανίας έγινε ενάντια στο φασιστοπραξικόπημα που είχε προηγηθεί στο Κίεβο – και τα πρώτα μέτρα εναντίον των ρωσόφωνων…. «Όχι, δεν ήταν πόλεμος – ήταν βίαιη καταστολή» θα πουν κάποιοι… Ακόμα κι αν αυτή η φονική καταστολή (και άλλες παρόμοιες καταστάσεις ανατολικότερα) ήταν η αιτία της ένοπλης εξέγερσης στο Donbass… Ας πούμε λοιπόν: καταστολή…

Ενάμισυ χρόνο μετά έγινε αυτό. Μήπως αυτό ήταν πόλεμος;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ποιος πόλεμος; 2

Δευτέρα 7 Μάρτη>> Η αποκοπή της ρωσικής εισβολής στην ουκρανία (και των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών της) απ’ το ιστορικό πλαίσιο του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (4ος παγκόσμιος πόλεμος…) είναι εξαιρετικά βολική για τα δυτικά αφεντικά… Συμβάλει αποφασιστικά στην αποβλάκωση, και τι καλύτερο από υποτελείς αποβλακωμένους πληθυσμούς; Μπορεί λοιπόν κανείς να είναι με τους «δυστυχισμένους ουκρανούς», με τον «αποφασιστικό Putin» ή (επιβάλλεται να είναι) με την «ειρήνη»: σε κάθε περίπτωση θα είναι sentimental και με βαριά μυωπία…

Τι είναι η ειρήνη; ρωτάει ρητορικά η Black Alliance for Peace σ’ ένα σχετικό άρθρο της πριν λίγες μέρες. Σίγουρα όχι τα προσχήματα των δυτικών – λέμε. Για εμάς ειρήνη δεν είναι απλά η απουσία ένοπλης σύγκρουσης. Ειρήνη σημαίνει την δημιουργία, μέσα από λαϊκό αγώνα και αυτοάμυνα, ενός κόσμου απελευθερωμένου απ’ τον μιλιταρισμό και τα πυρηνικά όπλα, τον ιμπεριαλισμό και τους άδικους πολέμους, την πατριαρχία και την λευκή υπεροχή. Αντίθετα, η αναβίωση του ναζισμού στην Ουκρανία, όπως επίσης στις ΗΠΑ, στον Καναδά και αλλού, αντιπροσωπεύει την εδραίωση της λευκής υπεροχής ως μέρους ιμπεριαλιστικών σχεδίων…

Πείτε τα! (Οι σύγχρονοι υποτελείς της εν γένει «αριστεράς» του κράτους και του κεφάλαιου θα συμφωνήσουν βαριεστημένοι…. στα (αντι)social media… Και σε κανά μήνα θα ασχολούνται με κάτι άλλο).

Η ουκρανική επικράτεια είναι μόνο ένα απ’ τα επιμέρους πεδία μάχης ενός ήδη μακρόχρονου πολέμου. Ανάμεσα στους δυτικούς καπιταλισμούς  / ιμπεριαλισμούς (που εντελώς σχηματικά και όχι με την απαραίτητη ακρίβεια θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «νατοϊκό μπλοκ») και στο ευρασιατικό project. Η συρία, ο λίβανος, το ιράκ, το ιράν, το αφγανιστάν είναι μερικά ακόμα τέτοια πεδία μάχης∙ όπως επίσης η λιβύη, η υποσαχάρια αφρική («ζώνη του Sahel»)∙ όπως η ταϊβάν και οι θάλασσες της κίνας∙ όπως μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής. Στο «νατοϊκό μπλοκ», υπό την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου περιλαμβάνονται τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, αλλά κι εκείνα της αυστραλίας και της ιαπωνίας (παρότι δεν είναι τυπικά μέλη του νατο). Στο ευρασιατικό μπλοκ εκτός της ρωσίας και της κίνας περιλαμβάνονται τα κράτη / μέλη του CSTO (collective security treaty organization: καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, λευκορωσία, αρμενία), το ιράν, το πακιστάν, το αφγανιστάν, η συρία, η τουρκία, το ιράκ, η βενεζουέλα, η κούβα και όλο και περισσότερα αφρικανικά κράτη (παρότι δεν είναι ούτε ευρωπαϊκά ούτε ασιατικά). Με τις όποιες αποχρώσεις στους ελιγμούς τους.

Το να παίρνει κάποιος θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς ή το να φωνάζει «ειρήνη ημίν» σε μια μόνο μάχη σημαίνει ότι αποδέχεται (ακόμα και με την αδιαφορία του) τον πόλεμο στο σύνολό του αλλά δεν του αρέσει μια συγκεκριμένη εξέλιξή του. Η ουκρανική επικράτεια, μετά από 8 χρόνια πολέμου εκεί, «πέφτει» απ’ τα αμερικανικά / αγγλικά χέρια∙ κι αυτή είναι η δεύτερη ήττα του νατο μέσα σε λίγους μήνες, μετά την «αποχώρηση» απ’ το αφγανιστάν… Δεν αρέσει αυτή η εξέλιξη στα δυτικά αφεντικά, οπότε ταϊζουν τον «φιλειρηνισμό» των υποκόων τους… Και να τα δάκρυα, και να η αγανάκτηση… Η ήττα του νατο στο ουκρανικό πεδίο μάχης, είναι ψυχρό, αντικειμενικό γεγονός∙ που δεν χάνει την σημασία του απ’ το ότι στην ουκρανία (σε αντίθεση με το αφγανικό πεδίο μάχης), απ’ την μεριά του «άξονα», ο πόλεμος γινόταν μέσω proxies (του ουκρανικού φασισταριού).

Και πάλι μια σύγκριση του τι συμβαίνει γύρω απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης σε σχέση με άλλα, από την δική μας εργατική, «μακρο-ιστορική» προσέγγιση.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ποιος πόλεμος; 3

Δευτέρα 7 Μάρτη>> Είναι κάτι σαν ανέκδοτο: κάθε φορά που έχει ομίχλη στα στενά της Μάγχης τα αγγλικά δελτία καιρού διαπιστώνουν ότι «απομονώθηκε η ήπειρος» (εννοώντας την ευρώπη). Εγγλέζικο χιούμορ… Η «απομόνωση της ρωσίας» και η «συσπείρωση της ευρώπης» (μέσω των κάθε είδους «κυρώσεων») έχει όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί σε οδυνηρό ανέκδοτο, ειδικά για όσους συμβαίνει να ζούμε σε πολεμοκάπηλα ευρωπαϊκά κράτη (και το ελλαδιστάν έχει δείξει υπερβάλλοντα ζήλο…)

Το σήριαλ της «κοινής αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.» είναι παμπάλαιο. Αν δεν έχει ευοδωθεί ως τώρα δεν είναι επειδή έλειπε η «ρωσική απειλή»! Άνετα θα μπορούσε να γίνει επίκλησή της το καλοκαίρι του 2008, όταν τα ρωσικά τανκς πέρασαν τα σύνορα της γεωργίας… Ή την άνοιξη του 2014 όταν η Μόσχα προσάρτησε την Κριμαία…

Ο λόγος που αυτό το σήριαλ παραμένει σήριαλ είναι ότι στη γηραιά ήπειρο είναι συγκεντρωμένοι σχεδόν όλοι οι ιστορικοί (και λιγότερο ή περισσότερο ηττημένοι) ιμπεριαλισμοί – εκτός, φυσικά, του αμερικανικού και του ιαπωνικού. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο στρατιωτικός / πολεμικός (μπορεί όμως να γίνει τέτοιος σε «τελευταία ανάλυση»….) Μ’ αυτή την έννοια, και παρότι ούτε το γαλλικό κράτος, ούτε το ολλανδικό, ούτε το βελγικό, ούτε το ισπανικό, ούτε το πορτογαλικό, ούτε το γερμανικό, ούτε το ιταλικό (ούτε ο ελληνικός αντιτουρκισμός…) έχουν τα στρατιωτικά μέσα να αρχίσουν την επανα-αποικιοποίηση του πλανήτη συγκρουμένα με την Μόσχα, το Πεκίνο (ή και τους δύο μαζί) και τους συμμάχους τους, άρα αυτή η στρατιωτική ματαίωση θα μπορούσε να διευκολύνει την ομογενοποίηση, από οικονομική άποψη τα συμφέροντα του γαλλικού κεφάλαιου ποτέ δεν βρέθηκαν σε κατάσταση «δημιουργικής σύνθεσης» με εκείνα του γερμανικού ή του ιταλικού – για να δώσουμε ένα παράδειγμα που θα ωθούσε σ’ ένα ενιαίο πολιτικό υποκείμενο με όνομα «ενωμένη ευρώπη». Αν η ε.ε. έχει μείνει εν πολλοίς σαν (καθόλου ασήμαντη) οικονομική ένωση και ποτέ δεν προχώρησε στην πολιτική ολοκλήρωση (με την μορφή μιας ομοσπονδίας του είδους «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης»), αυτό οφείλεται στο ότι διάφορα κράτη εμπόδισαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο – επειδή ήταν κόντρα στα συμφέροντα των διαφορετικών «εθνικών αφεντικών».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.