Tag: ουκρανία

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Τριακόσες σαράντα χιλιάδες στρατιώτες μόνοι κι έρημοι να αγναντεύουν τον Ατλαντικό…

Δευτέρα 14 Νοέμβρη>> Στα μέσα Μάη του 1940, ύστερα απ’ την θυελλώδη και πετυχημένη κατάληψη της γαλλίας απ’ τον γερμανικό στρατό, ένας πολύ μεγάλος αριθμός γάλλων, βέλγων και κυρίως άγγλων στρατιωτών βρέθηκε απομονωμένος και περικυκλωμένος στην ακτή της Δουκέρνης στη βορειοδυτική γαλλία, πολύ κοντά στα σύνορα με το βέλγιο. Ήταν σχεδόν 340.000 χιλιάδες (!) και βρίσκονταν αβοήθητοι και με ελάχιστα εφόδια στο έλεος του γερμανικού στρατού (και οπωσδήποτε της αεροπορίας του). Έμοιαζε για την απόλυτη καταστροφή (για τους “συμμάχους”).

Για λόγους που έχουν σχέση με την εμμονή του Χίτλερ ότι, τελικά, το Λονδίνο θα συμμαχήσει μαζί του, το Βερολίνο διέταξε τον στρατό του να μην κτυπήσει αυτές τις 340.000 εχθρικών στρατιωτών. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Λονδίνο (και στον φασίστα πρωθυπουργό του Τσώρτσιλ) να οργανώσει μια τεράστια επιχείρηση απομάκρυνσης τους μέσω θαλάσσης με περισσότερα από 800 πλοία κάθε είδους, μια επιχείρηση που κράτησε 10 ημέρες χωρίς να εμποδιστεί (παρότι ήταν «κρέας για κανόνια») απ’ την luftwaffe. Η αγγλική εθνικιστική μυθολογία θεώρησε την εκκένωση της Δουκέρνης «νίκη» και από τότε δεν έχει πάψει να την «γιορτάζει σα νίκη»: η τεχνική της αντιστροφής των εννοιών στα καλύτερά της!

Η πρόσφατη αναδίπλωση / υποχώρηση 20.000 ρώσων στρατιωτών και του εξοπλισμού τους απ’ το βόρειο τμήμα της περιφέρειας της Χερσώνας δεν γιορτάστηκε βέβαια επίσημα σα «νίκη», αν και οι φιλορώσοι στρατηγοί των πληκτρολογίων από διάφορα σημεία του πλανήτη (όσο μακρύτερα απ’ το πεδίο της μάχης τόσο το καλύτερο!) έκαναν ότι περισσότερο μπορούσαν για να την παρουσιάσουν σχεδόν έτσι, υιοθετώντας τις αμφίβολης πειστικότητας επίσημες εξηγήσεις της Μόσχας… (Και για ποιόν λόγο θα έπρεπε να ειπωθεί η αλήθεια απ’ τους ρώσους καραβανάδες; Δεν βρίσκουμε κανέναν!) Απ’ την άλλη μεριά δεν μπορεί να θεωρηθεί «ήττα» με την στενή έννοια της λέξης: ο ουκρανικός στρατός ήταν πολλά χιλιόμετρα μακριά απ’ τον σε αναδίπλωση / υποχώρηση ρωσικό∙ δεν είχε πετύχει καμιά σοβαρή έστω και επιμέρους νίκη επί 2 μήνες παρά τις καθημερινές επιθέσεις του κατά τις οποίες αιμορραγούσε∙ και στο Κίεβο δεν το πίστευαν καν και καν ότι στ’ αλήθεια ο ρωσικός στρατός εγκαταλείπει μια περιοχή την οποία είχε καταλάβει σχεδόν αμαχητί στην αρχή της εισβολής. Επιπλέον (σε αντίθεση με τον αποκλεισμό στη Δουκέρνη), ο ρωσικός στρατός υποχώρησε / αναδιπλώθηκε υποδειγματικά, συντεταγμένα, χωρίς να χρωστάει καμία χάρη στους αντιπάλους του. (Αλλά οι ρώσοι δεν είναι άγγλοι, από πολλές και κρίσιμες απόψεις).

Η ασταμάτητη μηχανή δεν (γουστάρει να) κάνει πολεμικές ανταποκρίσεις εκ του ασφαλούς. Και δεν ξέρει τι σκέφτεται το ρωσικό επιτελείο, το οποίο παρότι έχει συγκεντρώσει στρατό και όπλα σε διάφορα σημεία των ρωσο-ουκρανικών συνόρων (και στα σύνορα ουκρανίας – λευκορωσίας) δεν τον χρησιμοποιεί. (H Μόσχα υποστηρίζει ότι είχε σοβαρά προβλήματα επιμελητείας στην Χερσώνα. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε έτσι, εύκολα, εφόσον υπάρχουν μεταγωγικά ελικόπτερα… Αλλοίμονο αν η τροφοδοσία των στρατών στον 21ο αιώνα γινόταν αποκλειστικά με χερσαίους τρόπους…)

Πρέπει να θυμίσουμε όμως ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια οξυνόμενη ενδοκαπιταλιστική αναμέτρηση, και ότι αν αυτή γίνει αντιληπτή στην πραγματικά παγκόσμια έκτασή της και στα πολλαπλά της επίπεδα, τότε η Χερσώνα είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Τόσο μικρή ώστε να «χωράει» ακόμα και απλούς τακτικούς ελιγμούς, όποια αιτία κι αν έχουν.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

You ‘re in the army now (α λα ρούσσα)

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Ρωσικό χιούμορ… Θα μπορούσε να το πει κάποιος ακόμα και χαριτωμένο – αλλά φυσικά έχει το υπονοούμενό του: χειμωνιάζει στο πεδίο της μάχης, οπότε θα ντυθούμε κατάλληλα…

Η επιτυχία των Bolland ‘n’ Bolland ήταν μάλλον διακριτικά αντιμιλιταριστική. Η διασκευή του τραγουδιού στα ρωσικά (πριν κάποια χρόνια) ίσως δεν διαπνεόταν από στρατιωτική πειθαρχία, αλλά δεν ξέρουμε την γλώσσα για να καταλάβουμε ακριβώς…

You are in Christmas time now…

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Να γιατί η Μόσχα δεν χρειάζεται τα πυρηνικά της κατά των αντιπάλων της. Έχει άλλα καταχθόνια όπλα. Όπως, για παράδειγμα, τους ισχυρούς αέρηδες (αν δεν φταίει η ανεγκέφαλη αλεπού γι’ αυτούς ποιος φταίει;) Έτσι, ενώ άγγλοι μισθοφόροι εκπαιδεύουν ουκρανούς για να τινάζουν γέφυρες κλπ, η Μόσχα αντεπιτίθεται με χριστουγεννιάτικες μπάλες στο κέντρο του Λονδίνου!

Πώς λέγεται αυτό; Ασύμμετρος πόλεμος μήπως; Έρμε διάδοχε της μαμάς σου τι έχεις να τραβήξεις! Αν οι υπηρεσίες σου το συνεχίσουν, την πρωτοχρονιά έρμε θα βρέχει loitering αγιο-βασίληδες τύπου Lancet-3 plus. Με ζημιάρικο εκρηκτικό κεφάλι 5 κιλών (11 πάουντς για την συνεννόηση)…

Ουφ! Αυτή δεν είναι εποχή για Global Britain…

Η όλο και βαθύτερη ελληνική συμμετοχή στο ουκρανικό πεδίο μάχης αποκαλύπτεται

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Το αμερικανικό anti-imp site the grey zone είναι ιδιαίτερα αξιόπιστο – και σταθερό στις έρευνές του. Τις πηγές του δεν μπορούμε να τις ξέρουμε, αλλά αναμφίβολα στο the grey zone ξέρουν καλά για ποια πράγματα μιλούν.

Σε μια πρόσφατη, πριν 4 ημέρες, αναφορά περιγράφουν το πως το βρετανικό κράτος / παρακράτος συνεχίζει «με νέα υλικά» την παλιά, γνωστή αμερικανική / νατοϊκή επιχείρηση stay behind. Με άλλα λόγια την δημιουργία, εκπαίδευση, εξοπλισμό και κάθε άλλη υποστήριξη σε κρατικούς / παρακρατικούς μηχανισμούς και «πυρήνες» προβοκατόρικης δράσης – εναντίον των rivals. Τα περιστατικά στα οποία αναφέρεται το Ντοκουμέντα που διέρρευσαν: βρετανοί κατάσκοποι κατασκευάσουν μυστικό τρομοκρατικό στρατό στην Ουκρανία αφορούν την προσπάθεια ανατίναξης της γέφυρας του Κερτς και την πιο πρόσφατη προσπάθεια επίθεσης στον ρωσικό ναύσταθμο στη Σεβαστούπολη.

Για να μην πιαστεί εντελώς στα πράσα, σε κάποια «στραβή», το βρετανικό κράτος / παρακράτος και για να μπορεί το γκουβέρνο στο Λονδίνο να παριστάνει το αθώο, η δουλειά έχει ανατεθεί σε εταιρεία μισθοφόρων, σε «ιδιώτες» δηλαδή, που συνεργάζονται όμως άμεσα και στενά με τις βρετανικές υπηρεσίες.

Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα, και για το ελλαδιστάν:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης…

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> … Η ιστορική φάση στην οποία μπήκαμε με την πανδημία αντιπροσωπεύει μια ιστορική καμπή της οποίας το νόημα πρέπει να γίνει κατανοητό ανεξάρτητα απ’ τις πολλές, αν και σημαντικές, λεπτομέρειες γύρω απ’ την διαχείρισή της. Η υποκείμενη δομή αυτής της ιστορίας δείχνει πώς, μέσω της έκκλησης για τη δημόσια υγεία και της έκκλησης για περιορισμό της ζημιάς (: η «μετάδοση»), είναι εφικτό να πεισθεί σχεδόν όλος ο πληθυσμός σε οποιοδήποτε περιορισμό και να κατευθυνθεί σε οποιαδήποτε συμπεριφορά. Δεν με ενδιαφέρει εδώ αν αυτό ήταν ή δεν ήταν προγραμματισμένο, αν ήταν οι γενικές πρόβες για κάτι άλλο ή αν επρόκειτο για ατύχημα: το θέμα είναι πως ακόμα κι εκεί που ήταν όλα τυχαία και τίποτα προγραμματισμένο (κάτι που ωστόσο φαίνεται απίθανο) βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα προηγούμενο, το οποίο οι κάτοχοι της εξουσίας δεν πρόκειται να μην αξιοποιήσουν. Και επομένως βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο καμπής.

… Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η «καλή ηθική δικαιολογία». Η μορφή που πρέπει να έχει αυτή η καλή δικαιολογία είναι εκείνη της «τρομερής εξωτερικής απειλής», που απαιτεί απ’ όλους να «συνεργάζονται» χωρίς συζήτηση και να στιγματίζουν όσους δεν συνεργάζονται. Τα σύγχρονα κράτη διοικούνται de facto από οικονομικές ολιγαρχίες, και μετά τη σύντομη δημοκρατική περίοδο της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου εφαρμόζουν τώρα μορφές ελέγχου του ριζοσπαστισμού που κάποτε ήταν αδιανόητες.

 … Το μόνο όριο στην άσκηση αυτού του δυνητικά απεριόριστου ελέγχου είναι το εναπομείναν κέλυφος του «δημοκρατικού κράτους δικαίου», το οποίο απαιτεί κάποια δημόσια αναλώσιμη δικαιολογία για να τον νομιμοποιήσει.

Τόσο ο «πόλεμος» όσο και η «πανδημία» είναι κλασσικές περιπτώσεις αυτού του απεριόριστου «κοινού κινδύνου» που απαιτεί άκαμπτες και αδιαμφισβήτητες κεντρικές αποφάσεις «για το κοινό καλό», που έχει τη νομιμότητα να φιμώσει κάθε αίτημα και διαμαρτυρία, που έχει δικαίωμα να σπάσει κάθε «ανεπαρκώς υπεύθυνη» βούληση. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ζήσαμε πραγματικά μια γεύση ανεπίσημου «στρατιωτικού νόμου». Και το να πιστεύει κανείς ότι ο σημερινός πόλεμος – σε φάση προοδευτικής κλιμάκωσης – βιώνεται ως πρόβλημα από τις οικονομικές ολιγαρχίες στην εξουσία είναι ένα αξιολύπητο λάθος. Το να αναρωτιέται κανείς μπροστά στις μαριονέτες που μας κυβερνούν «πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι μας πάνε όλο και πιο κάτω» προϋποθέτει αφελώς ότι δεν μας θέλουν από κάτω.

Το πρωταρχικό αντικείμενο της καπιταλιστικής επιθετικότητας είναι το χρήμα, ναι∙ αλλά ως εξουσία, όχι ως «μέσο κατανάλωσης». Είναι οι πεινασμένοι που σκέφτονται τα χρήματα πάνω απ’ όλα σα μέσο για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, για να αποκτήσουν κάποια αγαθά. Για την κορυφή του συστήματος το χρήμα είναι διαθέσιμο σε τεράστιες ποσότητες που ξεπερνούν κατά πολύ οποιαδήποτε πιθανή κατανάλωση, και ο πραγματικός του ρόλος είναι να εξασφαλίζει επιρροή και ισχύ.

… Αυτό που μας επιφυλάσσει το παρόν και το μέλλον είναι μια διαρκής εξώθηση, μια συνεχής αναθέρμανση της κατάστασης «μόνιμου πολέμου»: πόλεμος με πληρεξούσιο ή πόλεμος κάτω απ’ το σπίτι, μεταφορικός πόλεμος εναντίον κάποιου ιού ή προληπτικός πόλεμος ενάντια στον επερχόμενο κατακλυσμό του Νώε…

Όσοι (και δεν είναι λίγοι) «πυροβόλησαν» απ’ το 2020 και μετά κατά του Agamben ή κατά του Foucault κουνώντας υπάκουα την ουρά τους, ας ετοιμαστούν για την συνέχεια. Διατυπώνεται περιεκτικά από μια ομιλούσα κεφαλή της ε.ε.:

… Ο πόλεμος στην ουκρανία δεν είναι μόνο ευρωπαϊκός πόλεμος, είναι ένας πόλεμος για το μέλλον ολόκληρου του κόσμου. Συνεπώς ο ευρωπαϊκός ορίζοντας δεν μπορεί παρά να είναι ολόκληρος ο κόσμος… Ζήτω η ευρώπη!!!  Αυτά διευκρίνισε προχτές η περιβόητη αλλά και αγαπημένη (μας…) Ursula, η γνωστή πλασιέ του κτηνίατρου ceo, τελειώνοντας μια δημόσια ομιλία της με το ελάχιστα υπονοούμενο περιεχόμενο ότι η ευρώπη (και οι σύμμαχοί της…) πρέπει να βάλουν στο χέρι τις στρατηγικές βιομηχανικές πρώτες ύλες… «σ’ όλο τον κόσμο»…

Για μια χούφτα μίλια

Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Το ελληνικό καθεστώς μισο-βρυχάται, και το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει να πουλήσει στα 10 εκατομμύρια αιχμαλώτων κάποια «εθνική επιτυχία»: επέκταση των χωρικών υδάτων…

Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτοί οι αιχμάλωτοι καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Αν ερωτηθούν σχετικά οι 11 στους 10 θα απαντήσουν ότι έτσι κι αλλιώς «το Αιγαίο είναι ελληνικό» (!!!). Είτε επειδή έτσι τους έμαθαν∙ είτε επειδή αν ταξιδέψει κάποιος με πλοίο οπουδήποτε στο Αιγαίο δεν θα περάσει κάποια σύνορα… Κι ωστόσο το Αιγαίο ΔΕΝ είναι ελληνικό μόλις απομακρυνθεί κάποιος 6 ναυτικά μίλια (11 χιλιόμετρα και 100 μέτρα) από οποιοδήποτε λιμάνι∙ είναι διεθνής θάλασσα… (Για παράδειγμα απ’ τον Πειραιά στο Ηράκλειο η πλεύση γίνεται κυρίως σε διεθνή νερά).

Το εθνικό όνειρο των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Αιγαίο είναι αυτό:

Όχι, δεν θα βαφτεί πράσινη η θάλασσα! «Χωρικά ύδατα» σημαίνει ό,τι περίπου το «εθνικό έδαφος»: μπορούν να περάσουν transit εμπορικά πλοία ή αλιευτικά με λίγες διατυπώσεις, αλλά για τα πολεμικά οι διαδικασίες είναι πολύ πιο αυστηρές. Μπορεί (ο εθνικός ιδιοκτήτης των 12 μιλίων νερού) να απαγορεύσει την πλεύση τους∙ και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπορούν να κάνουν μόνο «αβλαβή διέλευση». Που σημαίνει να έχουν «κατεβασμένα» τα όπλα τους, κλειστά τα ραντάρ τους∙ δεν μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε άσκηση, κλπ κλπ.

Με δυο λόγια το εθνικό όνειρο των 12 μιλίων στο Αιγαίο, όχι μόνο «πνίγει» την Άγκυρα, αλλά επίσης «κλείνει» όλο το αρχιπέλαγος στα πολεμικά 2 «μεγάλων δυνάμεων»: της Ουάσιγκτον και της Μόσχας. Αυτός είναι ο λόγος του τουρκικού «αιτία πολέμου» (: η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων απ’ τα 6 στα 12 μίλια), απ’ την δεκαετία του ‘90∙ αλλά και της απόρριψης αυτής της ελληνικής «μεγάλης ιδέας» και οποιασδήποτε παραλλαγής της τόσο απ’ τις ηπα όσο και απ’ την ρωσία … ως τώρα…

Τι σημαίνει «ως τώρα»; Αλλάζει κάτι;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Jill V. rules o.k.

Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Όσες / όσοι διαβάσατε την Jill Vicious (στο παρελθόν: τρίτη γενιά…) κάτι θα θυμάστε. Όσες / όσοι όχι… κρίμα! Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Το σημαντικό είναι ότι η Jill είναι εδώ (για πόσο δεν ξέρουμε!) και κανείς ποτέ δεν έχασε κουβεντιάζοντας μαζί της.

Ασταμάτητη μηχανή: Θα το μαρτυρήσω: ήρθες απ’ την πολωνία.

Jill Vicious: Ναι… Έμεινα κάτι μήνες σ’ ένα απ’ αυτά τα αγροτικά κοινόβια που έφτιαξαν όσοι δεν ήθελαν να συμμορφωθούν με τις διαταγές των υγιεινοτρομοκρατών – που λέτε κι εσείς. Καλά ήταν.

Α.μ.: Δεν σε ρωτάω πως πέρασες, αυτά off the record! Τί λένε οι «Καντίνσκι»; Θα εισβάλουν στην ουκρανία;

Jill Vicious: Χμμμμ… Θα ήθελαν. Έχουν ήδη εξασφαλίσει συμφωνίες επιρροής στη Γαλικία – με το Κίεβο. Αλλά νομίζω ότι θα προτιμούσαν να το κάνουν μαζί με τους αμερικάνους, κι αν είναι δυνατόν πίσω απ’ αυτούς. Το όνειρο της “μεγάλης πολωνίας”, ναι το έχουν. Αλλά δεν είναι εύκολο. Μην ξεχνάς ότι αν οι ουκρανοί φασίστες μισούν μια φορά τους ρώσους μισούν δέκα τους πολωνούς. Οπότε πολλοί από δαύτους δεν θα έχουν καμία ηθική αναστολή σε περίπτωση που βρεθούν απέναντι σε πολωνούς στρατιώτες.

Α.μ.: Ο κόσμος τι λέει;

Jill Vicious: Δεν ξέρω τι λέει γενικά. Το μεγαλύτερο αφεντικό στην πολωνία είναι οι καθολικοί τράγοι, αυτό είναι γνωστό. Opus dei α λα πολωνικά… Αλλά οι παρέες που έκανα στην εξοχή ήταν μάλλον φρικιά! Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι η εθνική ιδεολογία εκεί είναι σχιζοφρενής, μπορεί λιγότερο μπορεί περισσότερο απ’ την ελληνική. Οι εθνικές ελίτ και το παπαδαριό προσπαθούν να απωθήσουν διαχρονικά ότι βρίσκονται ανάμεσα στη ρωσία (ορθόδοξοι) και στη γερμανία (προτεστάντες). Προτιμούν να φαντάζονται ότι βρίσκονται κάπου ανάμεσα στην αγγλία και την γαλλία… Αλλά ξέρεις: η Μάγχη δεν έχει μεγάλη χωρητικότητα! (γέλια). Απ’ την άλλη μεριά οι κυρίως αντίπαλοι του PiS [σ.σ.: το κυβερνών εθνικιστικό / ακροδεξιό κόμμα «νόμου και δικαιοσύνης»] διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό ακριβώς έτσι: σαν αντίπαλοι του PiS. Δεν είναι μιλιταριστές, αλλά δύσκολα ξεφορτώνονται την μυθολογία του «κατατρεγμένου έθνους».

Α.μ.: Είδες τον Putin στο Valdai Club;

Jill Vicious: Ναι, αυτά τα επικά δεν τα χάνω!

Α.μ.: Και;

Jill Vicious: Βλέπω ότι κτίζει μεθοδικά και αποτελεσματικά την επιρροή του σε μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών – εννοώ την ιδεολογική επιρροή του. Το βρίσκω ενδιαφέρον, απ’ την άποψη ότι απαντάει στα 30 χρόνια προσπαθειών των δυτικών ολιγαρχιών να περάσουν τις νεοφιλελεύθερες ιδέες τους στις περιοχές της πρώην σοβιετικής ένωσης και όχι μόνο, τροφοδοτώντας (και χρηματοδοτώντας) τις γνωστές «χρωματιστές επαναστάσεις».

Α.μ.: Περιμένεις δηλαδή κάτι ανάλογο να συμβεί στη δύση;

Jill Vicious: Τι σημαίνει «κάτι ανάλογο»; Εξεγέρσεις μετά από εκλογές ας πούμε; Όχι, αν και κάτι τέτοιο έγινε στο αμέρικα τον Γενάρη του ‘21. Αλλά όπως ξέρεις κι εσύ καλά η Μόσχα προτείνει στα μεσαία και χαμηλά στρώματα των δυτικών καπιταλισμών την ιδεολογία του «αισιόδοξου συντηρητισμού» – την είχε παρουσιάσει ο ίδιος ο Putin πριν λίγα χρόνια.

Α.μ.: Τίμιο εκ μέρους του να μιλήσει στα ίσια, δεν μπορείς να πεις! (γέλια)

Jill Vicious: Ξέρει καλά για ποιο πράγμα μιλάει και σε τι εποχή μιλάει. Σε μια ιστορική περίοδο τόσο άγριας μετάβασης όπου οι από πάνω στα δυτικά συστήματα εξουσίας τα διαλύουν όλα βίαια, ο «αισιόδοξος συντηρητισμός» είναι κάτι λιγότερο μνησίκακο και επιθετικό απ’ τους δυτικούς φασίστες, αλλά επίσης με ευρύ κοινωνικό ακροατήριο. Είναι «συντηρητισμός» με την έννοια του σεβασμού στις «παραδοσιακές αξίες», αλλά είναι και «αισιόδοξος» επειδή δεν απορρίπτει κάθε αλλαγή, όμως θέλει οι όποιες αλλαγές να γίνονται με μέτρο και με ευρεία συναίνεση.

Α.μ.: Παραδοσιακές αξίες; Χμμμ… Ναφθαλίνη…

Jill Vicious: Ναι, αυτό το λες εσύ. Αλλά μέσα σ’ αυτές περιλαμβάνει παραδόξως και την «ελευθερία έκφρασης», αξιοποιώντας την γενικευμένη λογοκρισία που άρχισε να αναδύεται στην covid και συνεχίζει στην post-covid δύση. Στο Valdai για παράδειγμα ο Putin είπε ότι «οι ναζί έκαιγαν τα βιβλία, και τώρα στη δύση απαγορεύουν τον Ντοστογιέφσκι, τον Πούσκιν και τον Τσαϊκόφσκι». Δεν μπορεί να του πει κανείς ότι το έβγαλε απ’ το μυαλό του – απαγόρευσαν αθλητές, μουσικούς… Εδώ προσπάθησαν να απαγορεύσουν και το γράμμα «Ζ», το θυμάσαι; μέσα στο αρχικό παρανοϊκό ντελίριό τους! Συνεπώς, χωρίς να είναι φιλελεύθερος, «τσιμπάει» μερικά δυτικά  ιδεολογικά στάνταρ τα οποία ξεφορτώνονται σαν άχρηστα ή επικίνδυνα οι κύριοι της δυτικής αναδιάρθρωσης – που λέτε κι εσείς.

Είπε και κάτι άλλο χαρακτηριστικό. Ότι υπάρχουν δύο είδη «δύσης». Ο πολύς κόσμος, η κοινωνική βάση σα να λέμε, «με την οποία μοιραζόμαστε κοινές αξίες»… Και οι ελίτ «που είναι νεο-φιλελεύθερες και αποικιοκρατικές», με τις οποίες «είμαστε σε πόλεμο».

Α.μ.: Προεκλογική παρέμβαση λίγο πριν τις ενδιάμεσες εκλογές στις ηπα;

Jill Vicious: Ναι, και αυτό, αλλά δεν τον κατηγόρησαν ότι συνωμοτεί για να τις νοθεύσει! Όχι ακόμα τουλάχιστον… Σε κάθε περίπτωση έχει παγκόσμιο ακροατήριο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Απ’ τους οποίους ένας όχι αμελητέος είναι ότι τα δυτικά ιδεολογικά προτάγματα περί ελευθερίας και δημοκρατίας όταν απλώνονταν στον πλανήτη είχαν πάντα πολλούς και αιχμηρούς κυνόδοντες και σκληρούς τραπεζίτες, κυριολεκτικά και μεταφορικά – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες. Τώρα θεωρώ ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι απ’ όλα τα μέλη του ευρασιατικού πρότζεκτ το μόνο που μπορεί να επιχειρήσει και να πετύχει μια τέτοια ιδεολογική διάβρωση των δυτικών «νέων αφηγημάτων» στη συγκεκριμένη ιστορική φάση χρησιμοποιώντας ακόμα και ιστορικό δυτικό υλικό, σε κάπως διαφορετική συσκευασία, είναι η ρωσία. Κανένα άλλο. Ούτε η κίνα (η ένδοξη εποχή των «ανατολικών φιλοσοφιών» είτε έχει χωνευτεί είτε έχει παρέλθει), ούτε το ιράν, ούτε η τουρκία, ούτε κάποιος άλλος. Μόνο η ρωσία μπορεί. Γιατί; Επειδή η ρωσική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό «δυτική», με την έννοια μιας διαρκούς aller–retour πολιτιστικής, ιστορικής, πολιτικής, ιδεολογικής, ακόμα και στρατιωτικής σχέσης με (κυρίως) την κεντρική ευρώπη. Η ρωσία είναι από πολλές απόψεις «ευρώπη», παρότι γεωγραφικά μπορεί να είναι άνετα και «άπω ανατολή». 

Α.μ.: Θες να πεις ότι στη θέση του δίπολου «δυτική δημοκρατία vs σοβιετικό καθεστώς» του 3ου παγκόσμιου πολέμου αναδύεται ένα άλλο, του είδους «επιθετικές ιδεολογίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη δύση vs μετάβαση πατώντας στην παράδοση»;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Είστε πρόθυμοι για ένα εκστρατευτικό σώμα;

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Αυτός πάνω είναι ένας αμερικάνος απόστρατος αρχικαραβανάς (και στη συνέχεια για 14 μήνες διευθυντής της cia…) ονόματι David Petraeus – τον θυμάστε; Μεγαλούργησε για κάποια χρόνια σαν επικεφαλής της κατοχής του ιράκ. Και τώρα θέλει ο αμερικανικός στρατός να μπουκάρει στην ουκρανία, μαζί με έναν «συνασπισμό των προθύμων» (όπως εκείνος που δημιουργήθηκε για την εισβολή στο ιράκ το 2003)… για να αντιμετωπίσει τον ρωσικό στρατό. Το ίδιο θέλουν (ή απειλούν) διάφορα δυτικά μήντια…

Αλλά γιατί τέτοιες ιδέες; Δεν πεθαίνει από βαριά αρρώστια η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin); Δεν έχουν αυτοκτονήσει ή εκτελεστεί όλοι οι στρατηγοί του; Δεν διαλύεται ο ρωσικός στρατός, η ρωσική κοινωνία; Δεν πρόκειται σύντομα να απελευθερώσει ο γελωτοποιός όλα τα κατεχόμενα εδάφη; Δεν έχουν ήδη ανακαταληφθεί στρέμματα επί στρεμμάτων δυτικά του Χάρκοβου;

Για να έχουν τέτοιες φαντασιώσεις απόστρατοι (ή και όχι) του άξονα, πάει να πει ότι «ΔΕΝ»! Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι για να γίνουν οι φαντασιώσεις άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής συμμετοχής στον πόλεμο στην ουκρανία πραγματικότητα, δηλαδή για να ξεκινήσει όσο πιο επίσημα γίνεται η απόλυτα φονική φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου, χρειάζονται μερικά βασικά πράγματα. Ένα απ’ αυτά είναι να εγκρίνουν αυτό το «ζήτω ο 4ος παγκόσμιος» τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα…

Παραμονές των «ενδιάμεσων εκλογών» (θυμίζουμε: 8 Νοέμβρη) ίσως δεν είναι η καλύτερη στιγμή για να πει η συμμορία των αμερικάνων πολεμοκάπηλων (νεοσυντηρητικοί + «δημοκρατικοί») στους αιχμάλωτους υπηκόους τους «ετοιμαστείτε να πεθάνετε»… Έχουμε αμφιβολίες αν θα ήταν σε θέση να το πουν και μετά… Γενικά μιλώντας, κι αφού η ρωσία δεν είναι ούτε αφγανιστάν ούτε συρία, ο μέσος αμερικάνος (ακόμα και ο μεγαλύτερος φίλος των όπλων) θα νοιώσει μια κάποια ανατριχίλα αν καταλάβει ότι του ζητούν να συμμετάσχει στην καταστροφή του κόσμου (δηλαδή της οικογένειάς του)… (Επιπλέον, ο συνταξιούχος αρχιστράτηγος και οι ομοϊδεάτες του θα πρέπει να εκπαιδεύσουν το σύνολο των υπηκόων στο που βρίσκεται η ουκρανία. Υποδειγματικά αγεωγράφητοι έχουν μια τάση να την μπερδεύουν είτε με την αυστραλία είτε με την γροιλανδία. Όμως αφού θα θυσιαστούν γι’ αυτήν να μην ξέρουν, τουλάχιστον, που πέφτει;)

Τελικά εκείνο που απομένει είναι αυτό: στην Ουάσιγκτον (και στο Λονδίνο) φοβούνται. Φοβούνται το αναμενόμενο: μετά το ξεχαρβάλωμα του ουκρανικού ηλεκτρικού δικτύου και, κατά συνέπεια, το ξεχαρβάλωμα των βασικών υποδομών που ως τώρα χρησιμοποιούν ανεμπόδιστα ο ουκρανικός στρατός και οι μισθοφόροι συμμαχοί του, το ρωσικό καθεστώς θα κάνει επιθετικά βήματα (και μάλιστα από πολλές πλευρές) τέτοια και τόσα που θα είναι πολύ δύσκολο να ανασχεθούν.

Κάπως έτσι προοιωνίζονται (το πιθανότερο) οι εξελίξεις στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Το ρωσικό καθεστώς είναι πιθανό να κάνει εκείνο που δεν έκανε ως τώρα (αλλά μπορούσε απ’ την αρχή): να κόψει τον ανεφοδιασμό του Κιέβου με όπλα, πυρομαχικά κι άλλα τέτοια καλούδια. Το ότι δεν το έχει κάνει ήδη εδώ και 8 μήνες θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη∙ στο κάτω κάτω σ’ έναν πόλεμο ο ανεφοδιασμός του αντιπάλου είναι πρώτιστος στόχος…

Χωρίς όπλα, χωρίς πυρομαχικά, χωρίς ρεύμα και επικοινωνίες, χωρίς πολλά ακόμα δεν είναι ντροπή για οποιονδήποτε να σηκώσει άσπρη σημαία. Το τι θα πουν (και πως θα νοιώσουν) τ’ αφεντικά του δεν χωράει πια στην «εξίσωση»… Κι αν νοιώσουν βαθιά απογοήτευση, ε… Στην ανθρώπινη ιστορία δεν (θα) είναι οι πρώτοι.

Ψυχραιμία…. Μεταξύ της καταστροφής του πλανήτη και της καταστροφής της αμερικανικής (και νατοϊκής) ηγεμονίας, προτιμάμε σταθερά την δεύτερη. Και δεν πρέπει να είμαστε οι μόνοι.

Λάθος;

Λαγός την πτέρην έσειε, κακό της κεφαλής του…

Δευτέρα 10 Οκτώβρη>> Στη Μόσχα κάνουν συλλογή «εκκρεμοτήτων». Οι βομβαρδισμοί και οι δολοφονίες αμάχων στην πόλη του Donetsk είναι ρουτίνα…. Οι βομβαρδισμοί γύρω απ’ τον πυρηνικό σταθμό της Zaporishya έχουν γίνει επίσης ρουτίνα… Η δολοφονία της Dugina με ανατίναξη του αυτοκινήτου της στη Μόσχα, στις 23 Αυγούστου δεν ήταν ρουτινιάρικη… Η ανατίναξη των τριών απ’ τους τέσσερεις κλάδους των nord stream 1 και 2 στις 26 Σεπτέμβρη ούτε… Η ανατίναξη τμήματος της γέφυρας του Kerch στις 8 Οκτώβρη καθόλου επίσης… (Μόνο ένας πύραυλος στο προαύλιο ενός νηπιαγωγίου στο Donetsk λείπει…) (Κάποιοι τα «δουλεύουν» τα εκρηκτικά, αλλά φαίνεται ότι στα κεφάλια τους έχουν μόνο μασούρια…) To ότι στις δύο τελευταίες περιπτώσεις έγινε γρήγορα ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ, στην πρώτη απ’ την Ουάσιγκτον και στη δεύτερη απ’ το Κίεβο, ξεκαθαρίζει τα πράγματα – για να μην υπάρχουν παρανοήσεις…

Η Ανάληψη Ευθύνης απ’ το Κίεβο, μέσω τιτιβίσματος. Ο λογαριασμός είναι του Mikhail Podoliak, συνεργάτη / συμβούλου του κλόουν…

Πάνω τo επίσημο «τιτίβισμα» του Κιέβου. Αγγλικός ιδιωματισμός (καλά σπουδαγμένοι εκεί, ε;…) που σημαίνει κάτι του είδους «σας κάναμε μαλάκες».

Και ο «άξονας» ξέρει: πάνω, τμήμα απ’ την χθεσινή Washington Post…

Η χαρά πλέον δεν κρύβεται, και το μόνο που μπορεί να ρωτήσει κάποιος είναι αν αυτές οι πολιτικές βιτρίνες έχουν στοιχειώδη συναίσθηση τι λένε και τι κάνουν, για να απαντήσει μονολεκτικά «όχι»: ο υπ.εξ. της εσθονίας Urmas Reinsalu συγχαίρει τις ουκρανικές ειδικές δυνάμεις για την επίθεση στη γέφυρα…

Τι παρανοήσεις; Η Μόσχα έχει ξεκαθαρίσει τι θα συμβεί αν κτυπηθεί η γέφυρα του Kerch εδώ και καιρό. Ενδεικτικά:

Εκείνο που μοιάζει να αγνοείται ωστόσο είναι ότι το «πολιτικό πλαίσιο» της αναβάθμισης της ρωσικής στρατιωτικής δράσης στο ουκρανικό πεδίο μάχης τεκμαίρεται εύκολα από έμμεσες δηλώσεις που γίνονται εδώ και μήνες: η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» θα γίνει «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»! Και η συλλογή των «εκκρεμοτήτων» του είδους που μνημονεύσαμε πιο πάνω, η συλλογή δηλαδή ενεργειών που πολύ εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν «κρατική τρομοκρατία», είναι (για εμάς) βέβαιο ότι προετοιμάζει (και διευκολύνει…) αυτήν την αναβάθμιση.

Θυμάται κανείς τι είναι «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και ποιος εφηύρε αυτή την έννοια; Ασφαλώς! Είναι μια γενική στρατιωτική εκστρατεία, που πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχει ειδικό σκοπό να καταστρέψει τα «κέντρα αποφάσεων» (της όποιας «κρατικής τρομοκρατίας»)…. Ο κλόουν έχει προειδοποιηθεί εδώ και μήνες ότι αν το γυρίσει-στο-τσάμικο δεν θα είναι και τόσο ασφαλής στο Κίεβο∙ φαίνεται όμως ότι η κόκα έχει κάψει εντελώς τα εγκεφαλικά κύτταρα και τα δικά του και των συμβούλων του.

Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Καθόλου!!!

H Μόσχα συμμετέχει σε δυο διεθνείς οργανισμούς του ευρασιατικού project, που μέσα στο καταστατικό τους περιλαμβάνουν και την (στρατιωτική) συνεργασία κατά της τρομοκρατίας∙ απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Δεν πρόκειται για αστείο!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Πυρηνικά;

Δευτέρα 10 Οκτώβρη>> Αν όσα υποστηρίζουμε πιο πάνω είναι βάσιμα, γίνεται ξεκάθαρο ότι το τελευταίο που έχει ανάγκη η Μόσχα στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι (τακτικά) πυρηνικά! Το γιατί οι καθεστωτικοί στη δύση (πολιτικές βιτρίνες και δημαγωγοί) συντηρούν αυτό το θέμα δεν είναι σαφές. Για την ακρίβεια: θα μπορούσε να έχει παραπάνω από μία εξηγήσεις.

Όμως εκείνο που είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα τεχνολογικά επιτεύγματα της καπιταλιστικής μηχανικής θανάτου είναι ότι οι ατομικές βόμβες ΔΕΝ είναι πια το χειρότερο που διαθέτουν τα οπλοστάσια! Η ανεγκέφαλη αλεπού το είχε πει δημόσια πριν χρόνια, και είναι σχετικά εύκολο σε όποιον ενδιαφέρεται να ψάξει, για παράδειγμα, τι είναι οι «βόμβες ηλεκτρομαγνητισμού», πως δρουν και πόσο καταστροφικές είναι.

Τέτοιου είδους βόμβες (και το know how) είναι γνωστό ότι διαθέτουν 4 κράτη: οι ηπα, η κίνα, η ρωσία, και η βόρεια κορέα. Ποτέ δεν έχουν δοκιμαστεί σε πραγματικές συνθήκες (δεν θα ήταν δυνατόν καν ένα τέτοιο όπλο να «δοκιμαστεί» σε κάποιο νησί του Ειρηνικού ή σε κάποια έρημο), και φυσικά δεν απαγορεύονται από κάποια διεθνή νομοθεσία – αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοιες συμφωνίες για τις ατομικές βόμβες (που φυσικά έχουν ελάχιστη σημασία…).

Τα πυρηνικά, εξαιτίας του ατιμώρητου ως τώρα εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που έκαναν οι ηπα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, είναι τα χειρότερα, τα πιο φονικά, για τα οποία είναι γνωστές φωτογραφίες∙ κι ένας «απολογισμός χρήσης». (Η δράση μιας «βόμβας ηλεκτρομαγνητισμού δεν μπορεί να φωτογραφηθεί, είναι «αόρατη»!). Ίσως εκεί οφείλεται η δημαγωγική εμμονή των δυτικών: δεν μπορούν να κατηγορήσουν την Μόσχα ότι θα χρησιμοποιήσει κάτι που είναι εντελώς άγνωστο στους αιχμάλωτους υπηκόους (ή και στους ίδιους!) ώστε να τους φοβήσουν και να τους πορώσουν αντι-ρωσικά, την κατηγορούν λοιπόν για κάτι γνωστό και εγνωσμένα τρομακτικό – ακόμα κι αν πρόκειται για σκέτα προπαγανδιστικά ψέματα.

Ωστόσο εκείνο που περιμένουν κατ’ ιδίαν τα δυτικά επιτελεία ότι θα συμβεί στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι πολύ απλούστερο. Είναι χοντρικά εκείνο που έκανε η Μόσχα τις δύο πρώτες μέρες της εισβολής, για να το περιορίσει πολύ έως μηδενίσει ύστερα κι μέχρι τώρα: να χρησιμοποιήσει την απόλυτη υπεροχή της στον αέρα σε μεγάλη κλίμακα.

Όσοι νομίζουν, επειδή διαφημίζεται η επιστράτευση 300.000 ρώσων εφέδρων και απ’ τους δυτικούς, ότι επίκεινται μάχες χιλιάδων πεζικάριων με χιλιάδες πεζικάριους, «σώμα με σώμα», ζουν στις πολεμικές ταινίες του παρελθόντος….