Tag: ουκρανία

Μαύρη Θάλασσα

Δευτέρα 5 Ιούλη>> Το γράψαμε παραπάνω από μια φορά, μια απ’ αυτές στις 7 Απρίλη του 2019:

… Η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα…

Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει. Η αεροναυτική άσκηση του νατο και των φίλων του “Sea Breeze” (30 κράτη απ’ όλες τις ηπείρους), απ’ τις 28 Ιούνη ως τις 23 Ιούλη, είναι φέτος μεγαλύτερη από ποτέ. Ξεκίνησε νωρίτερα απ’ την επίσημη έναρξη, στις 23 Ιούνη, με μια προβοκάτσια του αγγλικού ναυτικού, μια ενέργεια αντάξια των Monty Python, όταν ένα πολεμικό του έπαιξε τον ρόλο «η Κριμαία είναι ουκρανική» παραβιάζοντας τα ρωσικά χωρικά ύδατα – μόνο για γίνει λαγός όταν άρχισαν να πέφτουν κανονικές και βόμβες γύρω του. Για να ολοκληρωθεί η μελοδραματική φάρσα το βρετανικό υπ.αμ. «παράτησε» σε μια στάση λεωφορείου (;;;;) αρχεία του (που έφτασαν έγκαιρα στο bbc…), μπας και πείσει ότι δεν είχε κακές προθέσεις…

Η ανεγκέφαλη αλεπού (Putin) το έχει δηλώσει καθαρά. Αν παραβιάζονται οι ρωσικές «κόκκινες γραμμές» των συμφερόντων της, τότε η Μόσχα θα αντιδρά με οποιονδήποτε τρόπο θεωρεί χρήσιμο· και όχι, αναγκαστικά συμμετρικά. Το Joνυσταλεάν, που έστειλε τον «μικρό» (του Λονδίνου) για να δει «τι παίζει», δεν σκοπεύει αυτή τη στιγμή να γίνει στόχος. (Το φασισταριό της ουκρανίας μπορεί ωστόσο να έχει παρεξηγήσει την κατάσταση…) Η Ουάσιγκτον είναι ευχαριστημένη με το να καθιερωθεί στα μάτια τρίτων σαν «εγγυητής της ελευθερίας» και στη Μαύρη Θάλασσα. Οξύνοντας, φυσικά, εδώ κι εκεί, την σύγκρουση τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο. Κι αυτή η όξυνση δεν θα μείνει αιωνίως σαν μονομερής ευχέρεια της αμερικανικής ηγεμονικής παρακμής και των συμμάχων της…

Και η Άγκυρα; Συμμετέχει φυσικά στην “Sea Breeze” και η Μόσχα δεν έχει πρόβλημα μ’ αυτό. Κάποιος πρέπει να είναι inside – κι άλλωστε οι ισλαμοδημοκράτες δοκιμάζουν πόσο μακριά μπορεί να πάει η δεύτερη βάρκα στην οποία πατούν.

(φωτογραφία: Αυτός ο χάρτης είναι ενδιαφέρων επειδή δείχνει ποιά ακριβώς είναι τα αδιαπραγμάτευτα ρωσικά όρια στη Μαύρη Θάλασσα: πιο συγκεκριμένα η Μόσχα θεωρεί ότι νομιμοποιείται να έχει τον πλήρη έλεγχο των στενών του Kerch, αφήνοντας στο Κίεβο μια μικρή ποσότητα θάλασσας στα παράλιά του. Συνεπώς τα ουκρανικά πλοία (ακόμα και τα εμπορικά) από και προς το λιμάνι της Μαριούπολης στην Αζοφική θάλασσα, θα πρέπει να ζητούν άδεια διέλευσης.

Θα πάει ο νυσταλέος και οι σύμμαχοί του να ελευθερώσουν το Κίεβο απ’ αυτό το ρωσικό κεφαλοκλείδωμα;)

Είναι δύσκολο να είσαι πρώην 2

Δευτέρα 26 Απρίλη>> Τι έγινε, λοιπόν, στο ουκρανικό πεδίο μάχης; Ενώ όλα ήταν έτοιμα για μια καλή προβοκάτσια κατά της Μόσχας, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν! Πώς έγινε αυτό; Οι διεθνείς δημαγωγοί απλά σημειώνουν την «αποκλιμάκωση», χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις.

Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που, ο καθένας απ’ την μεριά του, έπαιξαν τον ρόλο τους. Ο ένας λέγεται «σύμμαχοι» που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να έχει στην ουκρανική προβοκάτσια. Ένας βασικός απ’ αυτούς είναι η Άγκυρα, σε σχέση με την οποία οι ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μάλλον παρά η οποιαδήποτε συνεκτική λογική επιβάλλουν μια στάση «μαστιγίου και καρώτου». Υποτίθεται ότι το τουρκικό καθεστώς έχει καλές σχέσεις με το ουκρανικό και, επιπλέον, από καιρού σε καιρό θυμάται ότι είναι «προστάσης» των τατάρων της Κριμέας… Ε, λοιπόν, σ’ όλο αυτό το διάστημα της «κρίσης», όχι μόνο ο Erdogan «συμβούλεψε» τον κωμικό Zelesky να μην τραβάει το σκοινί («η ειρήνη πάνω απ’ όλα!») αλλά επιπλέον, ενώ η κριμαϊκή χερσόνησος ήταν βασικός στόχος της προβοκάτσιας, δεν είπε ούτε μισή κουβέντα για τους τάταρους που (υποτίθεται) υποφέρουν εκεί! Προσεκτική και δηλωτική σιωπή, γεμάτη νόημα…

Ένας άλλος παράγοντας που αποσιωπάται είναι ο ουκρανικός στρατός. Είναι ίσως ο σημαντικότερος. Η συμμετοχή του στην προβοκάτσια (έτσι ώστε, κάποια στιγμή, να αναγκαστεί η Μόσχα να εισβάλει είτε στο Donbass είτε και αλλού στην ουκρανική επικράτεια) ήταν / είναι κρίσιμης σημασίας – και ο Zelesky είναι το αφεντικό του, έτσι δεν είναι;

Ποιος ξέρει; Το λογικό είναι ότι οι ουκρανοί αρχικαραβανάδες δεν πρέπει να έχουν καούρα να αντιμετωπίσουν τους ρώσους και να συντριβούν. Ζήτημα επιβίωσης, και όχι μόνο φυσικής. Και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, στις 17 Απρίλη, ο επικεφαλής του ουκρανικού στρατού στρατηγός Ruslan Khomchak απηύθυνε (μέσω facebook…) «ανοικτή έκκληση» στις πολιτικές αρχές να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά:

…Ζητάω απ’ τις κρατικές και τις τοπικές αρχές αποχή απ’ την διασπορά πανικού στην κοινωνία … και απ’ την δημιουργία στρατιωτικοποιημένων σχηματισμών που δεν προβλέπονται απ’ το νόμο…

Αυτοί οι τελευταίοι είναι το ουκρανικό φασισταριό που θα έπαιζε τον ρόλο της προβοκατόρικης εμπροσθοφυλακής, όπως ξέρει και όπως πληρώνεται να κάνει… Συνεπώς η «έκκληση» του ουκρανού αρχικαραβανά, ανάμεσα και πίσω απ’ τα λεγόμενά της, είχε μια σαφή προειδοποίηση: δεν έχουμε όρεξη να παίξουμε σ’ αυτό το παιχνίδι!

Μ’ αυτά τα δεδομένα, έχοντας σίγουρο μόνο το ουκρανικό φασισταριό, τι θα μπορούσε να κάνει το Joνυσταλεάν εκτός απ’ το να αναδιπλωθεί; Για πάντα; Όχι βέβαια!!! Όμως οι τωρινοί συσχετισμοί, που διαμορφώθηκαν με στέρεο τρόπο την τελευταία πενταετία, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για proxies, παρότι τέτοιοι υπάρχουν πάντα.

Κάτι άλλο πρέπει να εφευρεθεί…

Ο αιώνιος εχθρός έχει τα χάλια του (;)

Δευτέρα 12 Απρίλη>> Μπορεί να είναι εντελώς φτηνό να ταΐζεται η εντόπια εθνικιστική προπαγάνδα με ένα (μάλλον μικρό) λάθος της ευρωπαϊκής εθιμοτυπικής γραφειοκρατείας (αναφερόμαστε στην κυρία von der Leyen και στον καναπέ που έκατσε) αλλά είναι αποτελεσματικό: οι ντόπιοι υποτελείς εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο παντοδύναμος (αν και νυσταλέος) Jo θα «ρίξει», τελικά, τον Erdogan απ’ τον θρόνο του.

Όμως συμβαίνουν σημαντικότερα (και χειρότερα) καθώς το Joνυσταλεάν προσπαθεί να κρατήσει τον δικό του θρόνο πάνω στον πλανήτη. Όντας στριμωγμένη στα υψίπεδα του αφγανιστάν ανάμεσα σε μια συμφωνία του ψόφιου κουναβιού με τους ταλιμπάν για αποχώρηση του αμερικανικού στρατού στις 1 Μάη και στις οδηγίες του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους «δεν πρόκειται να πάμε πουθενά», η διοίκηση του νυσταλέου παρακάλεσε (αυτό ακριβώς είναι το ρήμα!) την Άγκυρα να εμπλακεί με κάποιον τρόπο στο αφγανικό πεδίο μάχης, σαν ειρηνοποιός φυσικά. Κι έτσι πιθανότατα την ερχόμενη Παρασκευή θα γίνει στην πρωτεύουσα της τουρκίας μια «ειρηνευτική συνάντηση» με την συμμετοχή εκπροσώπων και απ’ τους ταλιμπάν και απ’ την κυβέρνηση / δημαρχία της Καμπούλ.

Από μόνο του αυτό το ραντεβού και η τουρκική «μεσολάβηση» μπορεί να μην λένε πολλά. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι η Άγκυρα, ενώ πρακτικά έχει κάνει σημαντικές «δουλειές» με την Μόσχα-σαν-υποτιθέμενο-αντίπαλο (και στο συριακό πεδίο μάχης, και στο λυβικό, και στο ναγκόρνο καραμπάχ)· ενώ σαφέστατα συμμετέχει στους σχεδιασμούς του Πεκίνου για τους δρόμους του μεταξιού· ενώ έχει σταθερή σχέση και συνεργασία με την Τεχεράνη· μ’ άλλα λόγια ενώ έχει πολύ ενεργή συμμετοχή στο ευρασιατικό project, καταφέρνει και πείθει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τον πιο ορκισμένο εχθρό αυτού του project, την Ουάσιγκτον, ότι είναι αναντικατάστατος σύμμαχός της, ακόμα κι όταν δεν είναι 100% (ή 90% ή 80%…) τέτοιος.

Το τι μπορεί να «προσφέρει» το τουρκικό καθεστώς στο αμερικανικό (και μέσα από ποια υπόγεια συνεννόηση με την Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο που ενδιαφέρονται στον μέγιστο βαθμό για το θέμα) στο αφγανιστάν είναι το ένα ζήτημα. Το τι η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη να ζητήσει σαν χάρη απ’ την Άγκυρα (για το αφγανιστάν) για να διευκολυνθεί η ίδια είναι εντελώς εντελώς διαφορετικό. Εκείνος που έχει την ανάγκη δεν είναι η Άγκυρα· συνεπώς οποιουδήποτε είδους «μεσολάβησή» της θα διευρύνει τον κύκλο της ιμπεριαλιστικής της επιρροής (συμπληρωματικά – λέμε – ως προς την επιρροή που έχουν ήδη το Ισλαμαμπάντ, η Μόσχα και η Τεχεράνη).

Παρόμοια είναι η δουλειά του τουρκικού καθεστώτος σε σχέση με το Κίεβο. Ο κωμικός Zelensky θεωρεί τον Erdogan φίλο του, και γι’ αυτό έκανε επίσκεψη το περασμένο Σάββατο. Αλλά ο «τούρκος φίλος του» δεν του είπε αυτά που του λένε οι «αμερικάνοι φίλοι του». Του είπε το αντίθετο – φιλικά πάντα:

…Πιστεύω ότι η παρούσα κρίση πρέπει να λυθεί με ειρηνικά και διπλωματικά μέσα… ότι η κλιμάκωση θα τελειώσει το γρηγορότερο, η εκεχειρία θα συνεχιστεί και τα όποια ζητήματα θα λυθούν μέσω διαλόγου στη βάση των συμφωνιών του Minsk… Αυτό που θέλουμε είναι η Μαύρη Θάλασσα να συνεχίσει να είναι μια θάλασσα ειρήνης, σταθερότητας και συνεργασίας…

Για να τον γλυκάνει του είπε βέβαια ότι «είναι αντίθετος με την προσάρτηση της Κριμέας» – πόσο πειστικό είναι όμως αυτό όταν ο τουρκικός στρατός «φυλάει» το Idlib και μάλιστα χωρίς “δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης”; Σε κάθε περίπτωση εκείνος που ξύνει τα νύχια του για καυγά αδιαφορώντας για τις συμφωνίες του Minsk είναι (το μαντέψατε) ο Zelensky… Κι όμως: αυτός ο κωμικός κάνει ότι μπορεί (εν γνώσει του;) για να φαίνεται το τουρκικό καθεστώς σαν αντίπαλο και αντίβαρο στο ρωσικό· την ώρα που και τα δύο θέλουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: να μην καταλάβει ο us army και οι σύμμαχοί του την Μαύρη Θάλασσα;

Δεν είναι εντυπωσιακές αυτές οι «στρώσεις πραγματικότητας» πάνω απ’ την πραγματική πραγματικότητα;

(φωτογραφία πάνω: Φίλος έδωσε εις φίλον τριαντάφυλλον με φύλλον…

φωτογραφία κάτω: Υπερασπιστές της ουκρανικής εδαφικής ακεραιότητας… Ποιο θα ήταν το κατάλληλο όνομα γι’ αυτούς; Ουκρανοναζί; Ουκρανονατοναζί;)

Μαύρη Θάλασσα 1

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Είναι απ’ τα θέματα που έχουμε θίξει ξανά και ξανά. Μια ενδεικτική επανάληψη, όχι για να θυμίσουμε (όποιος θυμάται το κάνει και μόνος του…) αλλά για χάρη της ιστορικής συνέχειας.

28 Νοέμβρη 2018: Θα μπορούσε το πρόσφατο νταβαντούρι στα στενά του Kerch να αφορά και τον turkstream; Είναι, ίσως, νωρίς για να το συμπεράνουμε με απόλυτη σιγουριά· δεν είναι, όμως, καθόλου νωρίς για να το υποθέσουμε λογικά και βάσιμα. Υπάρχουν ορισμένες εκτιμήσεις ότι απ’ την λειτουργία του nord stream 2 και του turkstream το σε άθλια κατάσταση ουκρανικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου θα χάσει γύρω στο 5% του αεπ του – εξαιτίας της σημαντικής μείωσης του «ενοικίου» (των προσόδων δηλαδή) απ’ την διέλευση του προς ευρώπη ευρωπαϊκού γκαζιού απ’ την ουκρανία και τις σωληνώσεις της ουκρανικής naftogaz. Την δεκαετία του ’90 (με αισθητά μικρότερες ποσότητες πάντως) απ’ το ουκρανικό έδαφος περνούσε το 93% του ρωσικού αερίου προς ευρώπη. Το 2014 το ποσοστό είχε πέσει στο 49%. Και όταν θα αρχίσει η λειτουργία των nord stream και turkstream θα πέσει στο 10 με 15%.

Συνεπώς το Κίεβο έχει τους δικούς του λόγους να θέλει μια Μαύρη Θάλασσα σε τρικυμία, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ήδη, πριν περίπου 10 ημέρες και πριν την φαγούρα στην Αζοφική (στις 19 Νοέμβρη) ο Poroshenko δήλωσε την αντίθεσή του στον turkstream. Συμπίπτει με τα αμερικανικά συμφέροντα – περίεργο ε;. Και άλλωστε όταν η Ουάσιγκτον ρητορεύει κατά του nord stream βάζει το πολωνικό κράτος μπροστά – κάτι ανάλογο ισχύει και για τον turkstream και το ουκρανικό.

Όμως για να «διαταραχτεί» η ασφάλεια παροχής αερίου μέσω αγωγών που είναι στον πάτο της θάλασσας χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από «φωνές», «διαμαρτυρίες» και τζαρτζαρίσματα στρατιωτικών ακάτων. Η (ομολογημένη απ’ το ίδιο το Κίεβο, δεν γινόταν κι αλλιώς αφού τους έδεσαν οι ρώσοι!) παρουσία αξιωματικών των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών πάνω σ’ αυτές τις ακάτους μουτζουρώνει φυσικά την «ουκρανική αθωώτητα» στο πρόσφατο σπρωξίδι. Κρουαζιέρα πήγαιναν;

Δεν ξέρουμε πόσο μακρυά θα μπορούσε να πάει όχι το Κίεβο αλλά η Ουάσιγκτον σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου, όπου ούτε το τουρκικό καθεστώς θα της βάλει πλάτη, ούτε το βουλγαρικό βλέπει να καλό μάτι τις «φασαρίες».

Απ’ την άλλη μεριά κρίνουμε ότι εκκρεμεί η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: ως πότε η Μόσχα θα ανέχεται τον ταραχοποιό που λέγεται Κίεβο; Αυτό το (και αμερικανοκίνητο) κόλπο δεν θα πρέπει κάποτε να τελειώσει;

7 Απρίλη 2019: Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη Μαύρη Θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;

16 Νοέμβρη 2020: …Στο πιο πάνω χάρτη δείχνουμε πολύ χοντρικά και σχηματικά το γιατί κανένας δυτικός ιμπεριαλισμός (αρχίζοντας απ’ τον αμερικανικό) δεν πρόκειται να επιδιώξει διαζύγιο με τον τουρκικό, εφόσον ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος έχει σαν έναν βασικό πόλο του του ευρασιατικό project. Με πράσινο χρώμα υποδεικνύουμε τις περιοχές επιρροής (ή αυξημένης επιρροής) της Άγκυρας· με κόκκινο εκείνες της επιρροής της Μόσχας· και με μπλε τις κινήσεις / τάσεις του άξονα (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον) στη βαλκανική, στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα….

2 Μάρτη 2021: …Μπορεί να θαυμάσει κανείς την συνέχεια και την συνέπεια της ελληνικής «εξωτερικής» ιμπεριαλιστικής τακτικής ανάμεσα στους φαιορόζ και στο ρημαδογκουβέρνο που τους διαδέχτηκε. Όπως και την λεπτή διαφορά στο στυλ: ο ψεκασμένος φαιός υπ.αμ. (τότε) διαλαλούσε την προσφορά στρατιωτικών βάσεων στο (τότε) ψοφιοκουναβιστάν σα μανάβης σε λαϊκή: «πάρε πάρε!!!»· τώρα η δουλειά γίνεται πιο διακριτικά. Ωστόσο πρόκειται για συμμαχική προσφορά στην ίδια Ουάσιγκτον, που ανησυχεί για την υεμένη, το ιράκ, στην συρία, την ουκρανία, τα βαλτικά κράτη… αλλά και για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την τουρκία….

Ο ίδιος δημοσιογράφος / εκπρόσωπος τύπου του ελληνικού υπ.αμ., στο ίδιο άρθρο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει κι αυτά, όλο καμάρι για την χρησιμότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού:

… Ο τουρκικός εκνευρισμός αφορά βεβαίως την αμερικανική προσπάθεια να διαλύσει την «ανίερη» συμμαχία Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, αλλά και τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ αρκετά δυτικότερα. Οι Τούρκοι είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένοι από τη χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης … για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων στη Ρουμανία, αλλά και για μια σειρά επικείμενων ασκήσεων στην περιοχή της Θράκης, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης.

Η “Defender 2021” θα εξελιχθεί τον Μάρτιο, ενώ αμερικανικά στρατεύματα, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα συμμετάσχουν και σε μια σειρά από ασκήσεις σε αυτή την ακριτική περιοχή της Ελλάδας τον Απρίλιο και τον Μάιο…

Από πρώτη ματιά αυτό το μιλιταριστικό φορτσάρισμα έχει στόχο την Μόσχα, όχι την Άγκυρα. Από πρώτη ματιά… Από δεύτερη;

Μαύρη Θάλασσα 2

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Έχοντας κατά νου αυτά τα δεδομένα και αυτές τις σταθερές και συγκεκριμένες «τάσεις» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (δεν είναι τα ρωσικά πολεμικά που κόβουν βόλτες στον κόλπο του μεξικό!!..) ας δούμε τι βρίσκεται σε εξέλιξη στην ουκρανία, ειδικά στα σύνορα με το donbass, και στη Μαύρη Θάλασσα.

Κατ’ αρχήν ο επαγγελματίας κωμικός και ευκαιριακά κεντρική πολιτική βιτρίνα στο Κίεβο Volodymyr Zelensky φαίνεται πως έχει βρει στη νέα αμερικανική διοίκηση την ευκαιρία για να ανεβάσει την (γεωπολιτική) αξία του τομαριού του. (Ας θυμήσουμε ότι ο νυσταλέος Jo το κόμμα του και το σόι του είναι θεσμικά αλλά και οικονομικά χωμένοι ως το λαιμό στον ουκρανικό βούρκο, ήδη απ’ την εποχή του πραξικοπήματος στο Κίεβο, το 2014. Ας θυμήσουμε επίσης ότι πρεσβευτής στην Αθήνα είναι ο τότε πρεσβευτής στο Κίεβο, ο με-τα-χέρια-στο-αίμα Geoffrey Pyatt). Και πως θα μπορούσε ο Zelensky να γίνει χρησιμότερος στην Ουάσιγκτον; «Ζεσταίνοντας» τον πόλεμο εναντίον των αυτονομιστών στο donbass, βαφτίζοντας τον όμως «αντίσταση στην εισβολή της ρωσίας». Ταιριάζει καλύτερα με τα σχέδια της Ουάσιγκτον, έστω κι αν προσπαθώντας να υπερτιμήσει το τομάρι του κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του.

Η Ουάσιγκτον, πράγματι, θέλει πολύ έναν τέτοιο Zelensky. Πρώτον επειδή «επιβεβαιώνει» την άποψή της για την ρωσική επιθετικότητα· μόνο μ’ έναν φασίστα Navalny δεν γίνεται δουλειά… Δεύτερον επειδή τη «νομιμοποιεί» να προσπαθήσει να κάνει την Μαύρη Θάλασσα αν όχι αμερικανική λίμνη σίγουρα εκδοχή της «νότιας θάλασσας της κίνας», όπου η ελεύθερη ναυσιπλοΐα χρειάζεται προστασία…. Τρίτον επειδή της επιτρέπει να σημαδεύει από κοντά τον turk stream 2, το άλλο “σκάνδαλο εξάρτησης της ευρώπης απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο” μετά τον πιο διάσημο nord stream 2… Και τέταρτον επειδή μπορεί να εντάξει, έμμεσα ή άμεσα, την ουκρανική επικράτεια (και την ουκρανική ακτογραμμή) σε “ασκήσεις” τύπου defender…

Ενόσω, λοιπόν, η Ουάσιγκτον (και άλλα κράτη μέλη του νατο) έχουν μαζέψει στη Μαύρη Θάλασσα διάφορα πολεμικά να περιπολούν παρέα με ότι έχει μείνει σαν ουκρανικός στόλος, ο Zelensky μαζεύει στρατό και βαρύ οπλισμό στα όρια του θύλακα του donbass· και η Μόσχα στέλνει αξιοσημείωτες ενισχύσεις τόσο στην Κριμαία όσο σε απόσταση βολής απ’ το donbass. Οι δηλώσεις είναι ανάλογες. Ο εκπρόσωπος του νατο δηλώνει ότι «οι σύμμαχοι ενισχύουν την παρουσία τους στη Μαύρη Θάλασσα σαν απάντηση στην παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας απ’ την ρωσία» και ο νυσταλέος ότι «οι ηπα θα δράσουν σταθερά εναντίον της ρωσικής επιθετικότητας στην περιοχή». Από την μεριά του ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov προειδοποιεί πως «έχω την μεγάλη ελπίδα ότι οι στρατιωτικοί δεν θα ακολουθήσουν τις διαταγές των πολιτικών, που παίρνουν διαταγές απ’ την Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Putin το έχει ξεκαθαρίσει και εξακολουθεί να ισχύει: αυτοί που θα προσπαθήσουν να ξεκινήσουν έναν καινούργιο πόλεμο στο donbass το μόνο που θα πετύχουν είναι η καταστροφή ολόκληρης της ουκρανίας»…

Σημαίνουν αυτά ότι θα αρχίσουν να ακούγονται «πολλά ντουφέκια» στην περιοχή; Το γεγονός είναι ότι στην ουκρανία ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μια δυνατότητα που δεν έχει αλλού: να χρησιμοποιήσει «γνήσιους proxies» (τους ουκρανούς φασίστες μέσα κι έξω απ’ τον στρατό) για να προκαλέσει την όποια άμεση αντίδραση της Μόσχας. Είναι μια πολύ φτηνή λύση (για την Ουάσιγκτον) – αλλά είναι επίσης τόσο εξώφθαλμη ώστε θεωρούμε αμφίβολο αν η Μόσχα θα εισέβαλε επίσημα στην ουκρανία σε περίπτωση νέων επιθέσεων κατά του donbass. Αντίθετα, η ενίσχυση με αναβαθμισμένα μέσα των ενόπλων του θύλακα συν την συμμετοχή / υποστηρίξη των έμπειρων μισθοφόρων της wagner group θα μπορούσαν να δώσουν ένα καλό μάθημα στον Zelensky, χωρίς να εκτεθεί η ανεγκέφαλη αλεπού. Μερικοί έμπειροι χειριστές drones θα ήταν αρκετοί για να μετατρέψουν τις φιλοδοξίες του Κιέβου σ’ ένα αιματηρό Βατερλώ… Οπότε; Πράγματι ο «τελειωμένος» Zelensky μπορεί να παρασυρθεί (απ’ τον ενθουσιασμό του…) αλλά δεν μπορεί να προκαλέσει τίποτα περισσότερο απ’ την ίδια του την καταστροφή.

Έχει την σημασία του, παρεπιπτόντως, το πως θα εκλάβει και θα χειριστεί μια πιθανή ανάφλεξη η Άγκυρα. Ακολουθώντας πάντα την τακτική της «πένσας» (σε υπόγεια συνεργασία με την Μόσχα…) το τουρκικό καθεστώς έχει φροντίσει να έχει κάποιες οικονομικές σχέσεις με το Κίεβο, ενώ από «καιρού εις καιρόν» θυμάται την μειονότητα Τατάρων στην Κριμαία. Αλλά, φυσικά, το τελευταίο που θα ήθελε είναι αμερικανικές επιτυχίες στη Μαύρη Θάλασσα, και μονιμοποίηση της στρατοπέδευσης του us army ‘n’ navy στην περιοχή. Κατάφερε να μην υπάρχουν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ· δεν θέλει να είναι ούτε στα βόρεια συνορά του… πάνω και δίπλα απ’ τον turk stream…

Μαύρη Θάλασσα 3

Δευτέρα 5 Απρίλη>> Ενόσω, τις προηγούμενες ημέρες, ο επαγγελματίας γελωτοποιός του Κιέβου έπαιρνε οδηγίες με αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα απ’ τον νυσταλέο Jo, τον Παρωπίδα και τον αμερικάνο υπ.αμ. Lloyd Austin για το πως θα αντιμετωπίσει την “russian aggression”, η ανεγκέφαλη αλεπού έκανε τηλε-σύσκεψη για το θέμα με τον Macron και την Merkel (στα τέλη του περασμένου Μάρτη). Το τι κουβεντιάστηκε είναι άγνωστο. Αλλά πριν 2 ημέρες οι υπ.εξ. του Παρισιού και του Βερολίνου εξέδωσαν ολιγόλογη κοινή ανακοίνωση όπου ξανα-υπερασπίζονται την ειρήνη μπλα μπλα, τις συμφωνίες του Minsk μπλα μπλα, και την επέκταση της αποστολής «επιτήρησης της εκεχειρίας» απ’ τον ΟΑΣΕ – κάτι που πάντα ήθελε η ανεγκέφαλη αλεπού.

Αλλά ούτε το Παρίσι ούτε το Βερολίνο μπορούν να κάνουν κάτι ουσιαστικό στην περιοχή· με το δεύτερο να βαρύνεται για το ότι άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για το αμερικανο-φασιστικό πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο ίσια ίσια για να ανακαλύψει εκ των υστέρων τα τραγικά του λάθη. Επιπλέον η “fuck EU” Victoria Nuland που το 2014 ήταν υφυπουργός εξωτερικών της διοίκησης Obama (και συνυπεύθυνη για το πραξικόπημα) είναι και πάλι υφυπουργός εξωτερικών στη διοίκηση του νυσταλέου. Αυτά δεν σηκώνουν παρερμηνείες.

Η Μόσχα δεν περιμένει κάποιου είδους στήριξη ούτε απ’ το Παρίσι ούτε απ’ το Βερολίνο. Θα είναι αρκετό να συνεχίσουν μονότονα τις δηλώσεις τους υπέρ της ειρήνης…

Και το ρωσικό καθεστώς, άλλωστε, ειρήνη θέλει στα σύνορά του…

Αστάθεια και ένταση

Δευτέρα 29 Μάρτη>> Το να αποδιαρθρωθεί το αμερικανικό καθεστώς και το να ηττηθεί χωρίς να προλάβει να ρίξει μισή σφαίρα κατά των rivals μπορεί να φαίνεται φιλόδοξος προσανατολισμός αλλά δεν είναι ούτε εκτός ιστορίας ούτε εκτός παραδειγμάτων του παρελθόντος! Μερικές φορές η κατάρρευση επιταχύνεται και ολοκληρώνεται απ’ τα μέσα… Είναι οπωσδήποτε δύσκολη «δουλειά», ειδικά αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διαθέτει ακόμα μερικά αξιόλογα τακτικά πλεονεκτήματα: τις πληγές που έχει ήδη ανοίξει σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Το ουκρανικό πεδίο μάχης· το συριακό και το ιρακινό· το αφγανικό… Σε κάθε ένα απ’ αυτά διατηρεί (και θα διατηρεί για καιρό) αρκετούς «εργολάβους» και proxies που μπορούν, με ελάχιστα έξοδα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, να συντηρούν «πολέμους φθοράς».

Εξ ου και όλα αυτά τα επιμέρους πεδία μάχης έχουν αποκτήσει δραματική επικαιροποίηση μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo και, κυρίως, την διοίκηση των «δημοκρατικών» (που άσχετα με τον σαφώς άρρωστο νυσταλέο θα κρατήσει σίγουρα ως και το 2024). Υπάρχει περίπτωση να αναγκαστεί ο αμερικανικός στρατός να αποχωρήσει απ’ τα πεδία που έχει εγκατασταθεί για τα καλά χωρίς να ηττηθεί πανηγυρικά και αναφισβήτητα;

Μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο· και πιθανόν να είναι άκαιρος στόχος αυτή την περίοδο. Ωστόσο, για να μην ξεχαστεί κανείς, τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν οι αντικατοχικοί ένοπλοι έχουν αναβαθμίσει και τα όπλα τους και τις επιθέσεις τους…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική της υπογραφής της 25ετούς στρατηγικής συνεργασίας Τεχεράνης – Πεκίνου).

Μόσχα

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Οι δηλώσεις και οι απόψεις του ρωσικού γκουβέρνου είναι “κρατείστε τα μακριά απ’ τα παιδιά” για το ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Θα άξιζε πάντως να διαβάσει κανείς την γραπτή απομαγνητοφώνηση μιας συνέντευξης πάνω από 2 ωρών που έδωσε προχτές σε ρώσους και μη δημοσιογράφους ο υπ.εξ. Sergey Lavrov. Είναι ξένο για τα ελληνικά καθεστωτικά ήθη (των πολιτικών βιτρινών και των δημοσιογράφων) αλλά ο Lavrov δίνει αναλυτικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που του γίνονται· και επαφίεται ύστερα στον καθένα να τις ερμηνεύσει.

Το πιο ενδιαφέρον ζήτημα που εντοπίσαμε είναι ότι αφού η Μόσχα ανέλαβε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς το Minsk group…) την υλοποίηση των αποφάσεων που είχε πάρει αυτό το Minsk group (με την υπογραφή και της Yerevan) πριν 25 χρόνια, δηλαδή την εκκένωση περιοχών του αζερμπαϊτζάν που κατείχε ο αρμενικός στρατός, αλλά τώρα πια με πόλεμο (στον οποίο δεν συμμετείχε αλλά τον οποίο σαφώς ευνόησε)· αφού επέβαλε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς άλλους «διεθνείς παράγοντες») την εκεχειρία – μέσω – άμεσης κηδεμονίας στο λιβυκό πεδίο μάχης, θα μπορούσε να σκέφτεται κάποια ανάλογη διαχείριση και του «ουκρανικού προβλήματος». Ο Lavrov κατηγόρησε τα ευρωπαϊκά κράτη ότι δεν τιμούν τις υπογραφές τους σε συμφωνίες που αφορούν και την ρωσία· και είναι απίθανο να λέει ψέμματα. Ειδικότερα ανέφερε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι έχουν προδώσει δυο φορές τέτοιες συμφωνίες σε ότι έχει σχέση με την ουκρανία. Την πρώτη τον Φεβρουάριο του 2014, όταν (πράγματι) υπογράφτηκε συμφωνία για εκλογές στην Ουκρανία, για να ακολουθήσει το πραξικόπημα των φασιστών («πλατεία maidan») με την αμερικανική υποστηρίξη (Pyatt, Nuland και σια…) απέναντι στο οποίο Παρίσι και Βερολίνο δεν έκαναν τίποτα· και τώρα με τον Zelensky (πρόεδρο στο Κίεβο) που θέλει να υπονομεύσει τις μεταγενέστερες «συμφωνίες του Minsk» (και πάλι η πρωτεύουσα της λευκορωσίας στον τίτλο…).

Πρακτικά ο Lavrov τονίζει ότι η Μόσχα δεν πρόκειται να συνεχίσει να εμπιστεύεται τους ευρωπαίους ή/και τους αμερικάνους «εταίρους» της… Μια κομψή έκφραση για το «βρισκόμαστε με τα όπλα παρά πόδας»… Στη δική μας αντίληψη αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τις συμμαχίες της που αποδεικνύονται πρακτικές, λειτουργικές και αποτελεσματικές και θα φέρνει, όπου και όπως μπορεί, το δυτικό μπλοκ (ή τα κομμάτια του) προ τετελεσμένων. Όπως έχει κάνει ήδη τρεις φορές: στο συριακό, στο λιβυκό και στο καυκασιανό πεδίο μάχης…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο καθένας ότι πρόκειται για όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και βρισκόμαστε μόνο στα τέλη του 2020, οπότε όσα έχουν ήδη γίνει φωτίζουν (κάπως αόριστα είναι αλήθεια, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση) εκείνα που θα ακολουθήσουν…

(φωτογραφία: Ο νυν αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα και η “fuck EU” Nuland κάνουν έναν γύρο θριάμβου στην πλατεία Maidan, στο κέντρο του Κιέβου… Τον Φλεβάρη του 2014. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε, και ο λογαριασμός παραμένει ανοικτός…)

Nagorno

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά της «Nagorno case» είναι η ταχύτητα με την οποία πετάχτηκε έξω απ’ την διαχείρισή της η «ομάδα του Minsk»! Το «Minsk Group» είχε φτιαχτεί το 1992, μετά από πρωτοβουλία του «οργανισμού για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρώπη» (OSCE) με επίσημο σκοπό να «λύσει το πρόβλημα του Nagorno Karabakh». Όσες / όσοι έχουν εμπειρία ενήλικης ζωής απ’ την δεκαετία του ’90 θα το θυμούνται: ήταν η εποχή της «οριστικής νίκης της δημοκρατίας» (δυτικού τύπου) στον πλανήτη, όπου όλα τα προβλήματα θα «λύνονταν» απ’ τα δυτικά κράτη, κυρίως τις ηπα και την ε.ε. σαν σύνολο. Ήταν η εποχή της διάλυσης της γιουγκοσλαβικής επικράτειας και της σφαγής δεκάδων χιλιάδων βόσνιων μουσουλμάνων υπό πρωτοκοσμική επίβλεψη, ήταν η εποχή κατά την οποία θα έπρεπε να διαλυθεί και η τουρκική, πάντα υπό την ίδια επίβλεψη (το σχέδιο ματαιώθηκε τότε…), ήταν η εποχή του πολέμου κατά του ιράκ (“καταιγίδα της ερήμου”) και των σχεδίων για αλλαγή των συνόρων στη μέση Ανατολή… Ήταν η εποχή της “ελληνοσερβικής φιλίας” και του “ενιαίου αμυντικού δόγματος”… Για να το πούμε διαφορετικά: ήταν η εποχή που κατ’ αρχήν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και, στη συνέχεια, οι ιμπεριαλισμοί των συμμάχων της Ουάσιγκτον αντίκρυζαν τον πλανήτη σαν δικό τους οικόπεδο, για το οποίο απλά θα έπρεπε να βρουν έναν συναινετικό τρόπο μοιρασιάς…

Ποιά ήταν η σύνθεση των κρατών που θα «έλυναν το πρόβλημα του Nagorno Karabakh»; Πρόεδροι του Minsk Group ήταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Παρισιού, της Ουάσιγκτον και της Μόσχας (η συμμετοχή της δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, αφού έχει σύνορα στην περιοχή…). Μέλη ήταν η λευκορωσία, η γερμανία, η ιταλία, η πορτογαλία, η ολλανδία, η σουηδία, η φινλανδία, η τουρκία (για τους ίδιους λόγους με την ρωσία…), και φυσικά η αρμενία και το αζερμπαϊτζάν…. Τι δουλειά είχαν η γαλλία, οι ηπα, η ολλανδία, η πορτογαλία, η φινλανδία, η ιταλία, η σουηδία και η γερμανία με τον Καύκασο; Την δουλειά των ψωνισμένων νικητών του 3ου (“ψυχρού”) παγκόσμιου πολέμου: πλιάτσικο!

Προφανώς οι δυτικοί του Minsk Group ήταν ήσυχοι ότι «το πρόβλημα είχε λυθεί» απ’ τα μέσα των ‘90s… Όταν αρχίσαν οι κανονιές, πρώτα με την επίθεση της Yerevan στις 12 του περασμένου Ιούλη, και στη συνέχεια με την οργανωμένη αντεπίθεση του Baku στις 27 Σεπτέμβρη, αυτοί οι δυτικοί ανασηκώθηκαν τρίβοντας τα χέρια τους: δήλωσαν έτοιμοι να αναλάβουν ξανά την «λύση», σαν καλοί και φιλάνθρωποι ιμπεριαλιστές. Ο πιο εκδηλωτικός ανάμεσά τους ήταν (ποιός άλλος;) ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron! Poor boy!

Ήταν αργά πια! Πολύ αργά! Το θέμα το “διαχειρίστηκαν” – προφανώς για λογαριασμό τους – οι αναδυόμενοι ιμπεριαλισμοί της Άγκυρας, της Μόσχας και της Τεχεράνης, χωρίς να ζητήσουν την άδεια ή την βοήθεια κανενός άλλου! Για να το πούμε διαφορετικά: “άλλοι” δεν χωράνε πια!

Κάποιοι στα μέρη μας μιλούν για το “κενό που άφησε η Ουάσιγκτον” λόγω ψόφιου κουναβιού. Πάσχουν από ανίατη (εθνική) μυωπία. Όταν ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στη συρία ήταν το 2015· και ένοικος του άσπρου σπιτιού ήταν ο Obama, όχι το ψόφιο κουνάβι… Όταν η Άγκυρα εγκατέλειψε τα αμερικανο-αγγλο-γαλλικά σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή» για να συνδιαμορφώσει το μπλοκ της Αστάνα ήταν και πάλι 2015 ή αρχές του 2016… Όταν έγινε (και απέτυχε) το πραξικόπημα κατά των ισλαμοδημοκρατών στην τουρκία ήταν Ιούλης του 2016, και πάλι ο Obama ήταν πρόεδρος… Με δυο λόγια την υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (το «κενό» για το οποίο κλαψουρίζουν οι ντόπιοι αναλυτές…) δεν την δημιούργησε το ψόφιο κουνάβι! Αυτός ήταν η πολιτική βιτρίνα μιας προσπάθειας διαχείρισης αυτής της υποχώρησης με μη-στρατιωτικά μέσα… Την υποχώρηση την προκάλεσε η ήττα του αμερικανικού στρατού (και του αμερικανικού σχεδιασμού) τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν – στην ιστορική περίοδο που το Πεκίνο τέντωνε τους μύες του! Zero sum λέγεται αυτό το «παιχνίδι», και προκαλεί πανικό σε όποιον χάνει….

Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί Obama απέτυχε στο κέντρο της (στην προσπάθειά της να «δέσει» την ανατολική και τη νοτιοανατολική ασία με μια πολυμερή οικονομική συμφωνία που θα γινόταν η θηλειά για το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο), δηλαδή στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου: τον Ειρηνικό… Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού απέτυχε κι αυτή με τη σειρά της, αφού τα εμπορικά / οικονομικά όπλα, οι τιμωρίες, οι κυρώσεις και τα υπόλοιπα, απέτυχαν να ανασχέσουν αποτελεσματικά το Πεκίνο και να γονατίσουν την Τεχεράνη…

Τώρα, στη «Nagorno case» οι νέοι (και απειλητικοί για τους δυτικούς καπιταλισμούς) συσχετισμοί αναδεικνύονται ακόμα πιο καθαρά. Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο θα επιχειρηθεί να γίνει, και μάλιστα γρήγορα, στο συριακό πεδίο μάχης· παρότι εκεί ο αμερικανικός στρατός κατέχει ήδη, μαζί με τους συμμάχους του, ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας: το «συριακό» θα το «λύσουν» οι rivals… Στη λιβύη είναι πιθανό να αφεθεί κάποιος χώρος για τον βασιλιά Macron· αλλά σε καμμία περίπτωση η Μόσχα ή/και η Άγκυρα δεν πρόκειται να είναι «γλάστρες της διεθνούς προσπάθειας»…

Και εκκρεμεί η ουκρανία… Η ουκρανία είναι βρωμοδουλειά και του Biden – να ένας παραπάνω λόγος για να ηττηθεί κι αυτός με όσο πιο εμφατικό τρόπο γίνεται…

(φωτογραφία επάνω: Ο νυσταλέος Jo, αντιπρόεδρος υπό τον Obama τότε, με τον προσωρινό «πρόεδρο» / αχυράνθρωπο Yatsenyuk μετά το πραξικόπημα στην πλατεία Maidan. Κανείς δεν έχει ξεχάσει τον ειδικό ρόλο της οικογένειας Biden στο Κίεβο – και σίγουρα όχι η Μόσχα…)

Η περίπτωση του Έβρου

Παρασκευή 24 Ιούλη. Όταν, προς τα τέλη του περασμένου Φλεβάρη, μερικές χιλιάδες πρόσφυγες / μετανάστες συγκεντρώθηκαν (με σαφή υποστήριξη του τουρκικού καθεστώτος) κοντά στα τουρκοελληνικά σύνορα στο πιο “συμβολικό” πέρασμα (στις βόρειες Καστανιές όπου υπάρχει ο φράχτης κι όχι στο βασικό, στους Κήπους…) ο εθνικός κορμός φρόντισε, όπως κάνει πάντα, να αδειάσει τον οχετό του, παρουσιάζοντας τον Erdogan σαν «ανθέλληνα παράφρονα»…

Είναι βέβαιο ότι το τουρκικό καθεστώς αξιοποίησε στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο τους πρόσφυγες / μετανάστες· όπως, άλλωστε, εργαλειοποιεί τις ίδιες φιγούρες κατά κόρον το ρατσιστικό ελληνικό καθεστώς εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά «παράφρων» ο Erdogan; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, που να είναι λογικότερο;

Είναι εύλογο ότι το τουρκικό καθεστώς (εντελώς άσχετα απ’ τον Erdogan ή οποιονδήποτε άλλο στη θέση του) δεν αντιμετωπίζει καθόλου θετικά μια αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη· ούτε, φυσικά, την αμερικανική στρατιωτικοποίηση (προς το παρόν κατά περιόδους) όλης της ζώνης του νομού Έβρου, λίγα χιλιόμετρα απ’ τα ελληνοτουρκικά σύνορα. (Λίγα χιλιόμετρα απ’ τον turkstream 2…) Είναι μια στρατιωτική εγκατάσταση για την οποία καταλαβαίνει καλά την γεωπολιτική μιλιταριστική χρήση της, τωρινή ή μελλοντική. Είναι κάτι απέναντι στο οποίο δεν μπορεί να αντιδράσει ανοικτά υπό τις τωρινές συνθήκες. Μήπως, όμως, θα μπορούσε να αντιδράσει υπόγεια, έμμεσα;

Λέμε ναι. Αν και περιστασιακά διάφορες μικρές ομάδες προσφύγων / μεταναστών προσπαθούσαν να περάσουν σε ελληνικό έδαφος απ’ τον έβρο, για πολλά χρόνια ο προτιμότερη (απ’ τα κυκλώματα, τουρκικά και ελληνικά) διαδρομή ήταν προς τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ο Έβρος ξαναέγινε επιλογή μόνον αφού πρώτα επισημοποιήθηκε η παραχώρηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης στον us army! Σύμπτωση!… (Για να είμαστε πιο ακριβείς: όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το λιμάνι θα ιδιωτικοποιηθεί και θα το αγοράσει αμερικανική εταιρεία…)

Τι, όμως, θα μπορούσε να πετύχει το καθεστώς Erdogan μαζικοποιώντας και υποστηρίζοντας (για ένα μικρό, άρα συμβολικό χρονικό διάστημα) τις προσπάθειες των μεταναστών / προσφύγων να διασχίσουν αυτήν την υπό αμερικανική στρατιωτικοποίηση ζώνη; Η απάντηση ήταν φανερή σε μας ήδη από τότε: εκείνο που θα μπορούσε να πετύχει ήταν / είναι περισσότερη ευρωπαϊκή και ειδικά περισσότερη γερμανική (άμεση ή έμμεση) παρουσία εκεί: με την μορφή της frontex ή οποιαδήποτε άλλη…

Φαίνεται «μακιαβελικό»; Υπερβολικό; Παράλογο; Το πρώτο ναι. Τα υπόλοιπα όχι. Το Βερολίνο είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος της Άγκυρας στην ευρώπη. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν εκατομμύρια τούρκοι μετανάστες στο γερμανικό οικονομικό θαύμα. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν μεγάλες και διαφόρων επιπέδων συνεργασίες των γερμανικών και των τουρκικών αφεντικών. Αλλά και για έναν ακόμα σοβαρό και επίκαιρο λόγο: το Βερολίνο είναι ίσως το μόνο ισχυρό ευρωπαϊκό κράτος του οποίου τα συμφέροντα είναι πολύ κοντά στο ευρασιατικό project· κι άρα δεν έχει κανένα λόγο να θεωρεί εχθρούς ή αντιπάλους είτε την Μόσχα είτε την Άγκυρα… Αντίθετα έχει πολλούς λόγους να θεωρεί εχθρική την Ουάσιγκτον – και επειδή αυτή η εχθρότητα είναι αμοιβαία δεν κρύβεται…

Θα έλεγε κάποιος ότι η εργαλειοποίηση των μεταναστών / προσφύγων απ’ το τουρκικό καθεστώς (σαν προσπάθεια ενίσχυσης της ιδέας ότι η δυτική, ελληνική Θράκη είναι ε.ε. και όχι η.π.α.!) απέναντι στην στρατιωτικοποίηση της περιοχής απ’ την συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον, έχει μεν μια λογική κρατικών αντιπαλοτήτων μεγάλης κλίμακας, αλλά είναι μάλλον αδύναμη. Ό,τι κι αν καταλαβαίνει το Βερολίνο για όσα συμβαίνουν στα ανατολικά βαλκάνια, στη Βαλτική και – καθόλου ασήμαντο – στην ουκρανική επικράτεια (και τα καταλαβαίνει όλα) έχει αποδειχθεί ανίκανο ως τώρα να αποτρέψει τις αμερικανικές κινήσεις. (Στην ουκρανία, μάλιστα, τους άνοιξε την πόρτα. Ο Pyatt, με τα χέρια του στο αίμα της σφαγής / προβοκάτσιας στην πλατεία Maidan του Κιέβου, ξέρει καλά. Και η παρουσία του στην Αθήνα είναι απλά μια ακόμα υπενθύμιση των σχεδιασμών του άξονα).

Το Βερολίνο δεν μπορεί λοιπόν να πετύχει κάτι χειροπιαστό – μέχρι τώρα. Αν το μόνο που απομένει είναι απλά να «παρατηρεί» (δηλαδή να κατασκοπεύει εκτός νατοϊκών δομών) τα σούρτα – φέρτα του αμερικανικού στρατού από και προς την Αλεξανδρούπολη, ε, αυτό δεν είναι αξιόλογο σαν αποτέλεσμα…

(φωτογραφία: Η Nulan και ο Pyatt μοιράζουν μπισκότα στην πλατεία Maidan. Αργότερα μοίραζαν δολάρια και σφαίρες. Αυτό που ήταν η αμερικανική γραμμή για την ουκρανία το είχε εξηγήσει η πρώτη στον δεύτερο: να πάει να γαμηθεί η ε.ε.! Εκπροσωπώντας αυτήν ακριβώς την γραμμή ο Pyatt έγινε, μετά το Κίεβο, πρεσβευτής στην Αθήνα το 2016. Οι φαιορόζ όχι απλά συμφώνησαν μαζί του, όχι απλά τον αγκάλιασαν, όχι απλά του έστρωσαν παντού κόκκινα χαλιά, αλλά τον παρακαλούσαν να μεσολαβήσει στον Obama για περισσότερες αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν.

H “πρώτη φορά”, το ψιλικατσίδικο δηλαδή της Κουμουνδούρου, εξοφλούσε έτσι τα γραμμάτια που του επέτρεψαν να χαρεί τις γλύκες της εξουσίας… Τι μισθοί, τι ταξίδια, τι λούσα, τι κόλπα περίεργα…)