Tag: ουκρανία

«Κασσανδρισμός»;

Δευτέρα 30 Μάη>> Βρίσκετε σωστή την άποψη της παραπάνω αφίσας; Με τα μικρά λευκά γράμματα γράφει:

Ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός, έχοντας ηττηθεί στη Συρία και στο Ιράκ, προσπαθεί να στριμώξει τους αντιπάλους του στα σύνορά τους: την Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα, και την Κίνα στη Νότια Θάλασσα. Για να πετύχει το πρώτο σπρώχνει το γασιστικό ουκρανικό καθεστώς να δημιουργήσει μια πολεμική «κρίση» σε βάρος του αυτονομημένου νοτιοανατολικού θύλακα στο Donbass, έτσι ώστε ο u.s. army να γίνει μόνιμος στην ευρύτερη περιοχή. Το ελληνικό κράτος υποστηρίζει το αμερικανικό κατ’ αρχήν επιμελητειακά: με βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια για drones και κατασκοπεία… (Υπάρχουν επιπλέον φήμες για συμμετοχή ελλήνων μισθοφόρων στη μεριά του Κιέβου…)

(Οι φίλοι του νατο έχουν ασφαλώς εντελώς αντίθετη άποψη!) Να την τυπώσουμε / τοιχοκολλήσουμε, λοιπόν, μια τέτοια αφίσα;

Μην απαντήσετε. Το κάναμε ήδη. Αυτή η αφίσα κυκλοφόρησε / τοιχοκολλήθηκε τον Απρίλη του 2021, πριν πάνω από ένα χρόνο… (Υπάρχει η χρονολογία κάτω δεξιά, και μπορείτε να την επιβεβαιώσετε αν μπείτε στον τομέα «αυτονομία» του site, και στη συνέχεια στον τομέα «αυτόνομοι»…) Επιμονή: προσπαθούμε, σαν αυτόνομοι εργάτες, εντελώς μειοψηφικά και αντιηρωϊκά, να κερδίσουμε πολιτικό χρόνο αναλύοντας και διαβλέποντας έγκαιρα την εξέλιξη των πραγμάτων στην καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και στον οξυνόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο που είναι υποχρεωτικά βασικό στοιχείο της… Προσπαθούμε να «προσφέρουμε» πολιτικό χρόνο προετοιμασίας, οργάνωσης και ετοιμότητας, είτε πρόκειται για την γενετική μηχανοποίηση της ζωής, είτε πρόκειται για την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση, είτε πρόκειται για την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», είτε πρόκειται για…

Μάταια… Η «μόδα» είναι το χάσιμο χρόνου, η θυματοποίηση, η «έκπληξη» για – το – πως – τα – πράγματα – γίνονται – έτσι, η νηπιακότητα των αντιδράσεων, η ατομικίστικη απώθηση, οι μικροπολιτικές αρπαχτές και το μεροδούλι μεροφάι∙ συχνά και η συνηγορία στις μεθοδεύσεις των αφεντικών.

Θεωρήστε το παρ’ όλα αυτά βέβαιο: τα εντόπια πολιτικά αφεντικά σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» (των εφοπλιστών) και των συμμάχων τους, μας έχουν βάλει ήδη στο ένα απ’ τα δύο (γεωγραφικά) κέντρα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Με την βαθιά αδράνεια (εξαιρουμένου του κκε το οποίο όμως παραμένει ριζικά «πατριωτικό / αντιτουρκικό»…) των υποτελών να είναι, ίσως, το χρησιμότερο «όπλο» τους – εναντίον μας.

Και πουλάνε τρέλα:

Όταν λέμε ότι οι άσπρες σκόνες καθορίζουν την «υψηλή πολιτική» στην παρακμιακή δύση, μπορεί να μας θεωρείτε υπερβολικούς. Ιδού λοιπόν η καινούργια «γραμμή» της αγαπημένης μας Ursula, η οποία – παρεπιπτόντως – υπήρξε κεντρική στον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό, και θα συνεχίσει με το μαφιόζικο παρεάκι της…

«Για να σώσουμε την Ευρώπη απ’ τον Putin πρέπει να συνεχίσουμε να αγοράζουμε ρωσικό πετρέλαιο. Γιατί αν δεν το αγοράσουμε, ο Putin θα το πουλήσει αλλού σε υψηλότερες τιμές, οπότε καλύτερα να το αγοράζουμε εμείς το ρωσικό πετρέλαιο, και να μην τον αφήνουμε να κερδίζει»

Ουάου!!! «Νέα Ενεργειακή Πολιτική» στην ε.ε.!! ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ! ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΗΓΑΔΙΑ! ΖΗΤΩ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ – ΚΑΤΩ Ο PUTIN!!!

(Τί πίνουν; Τσαγάκι με μια σταγόνα γάλα;)

Δημιουργική καταστροφή (made by e.u.)

Δευτέρα 30 Μάη>>  Εν τω μεταξύ ξεκαθαρίζει (στο δικό μας μυαλό) η τακτική των ευρωπαϊκών κρατών / κεφαλαίων, ειδικά μετά το “fuck eu” απ’ το στόμα της φοβερής και τρομερής κυρίας Nuland στ’ αυτί του φοβερού και τρομερού κυρίου Pyatt εκείνον τον φοβερό και τρομερό Φλεβάρη του 2014 στο κέντρο του Κιέβου. Οι βασικές γραμμές της απάντησης στο γιατί, δηλαδή, ειδικά το Βερολίνο, έκανε ψόφιες προσπάθειες να «λυθεί το ουκρανικό πρόβλημα», αφήνοντάς το ουσιαστικά να επιδεινώνεται υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον.

Υπό κανονικές συνθήκες ο ουκρανικός καπιταλισμός είχε ένα καλό αναπτυξιακό δυναμικό, ειδικά στον δευτερογενή, κληρονομιά του καταμερισμού εργασίας που είχε γίνει στη διάρκεια της σοβιετικής ένωσης. Την στιγμή του «διαζυγίου», στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στην ουκρανία υπήρχε αυτοκινητοβιομηχανία και βιομηχανίες κατασκευής εξαρτημάτων για οχήματα, πυρηνικοί αντιδραστήρες (και φυσικά όλες οι κατηγορίες σχετικών τεχνικών και επιστημόνων), βιομηχανία κατασκευής πυραύλων, τανκς και λοιπών όπλων, know how κατασκευής τουρμποκινητήρων, ορυχεία άνθρακα καλής ποιότητας… Με δυο λόγια υπήρχαν αρκετά καπιταλιστικά δεδομένα, τόσο απ’ την άποψη της ζωντανής εργασίας όσο και των υποδομών και πρώτων υλών, για να εξελιχθεί η ουκρανία σε σοβαρό ανταγωνιστή του ευρωπαϊκού βιομηχανικού κεφάλαιου, ειδικά του γερμανικού και του γαλλικού…

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό; Όχι φυσικά!!! Το ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο «αφέθηκε» ή και «σπρώχτηκε» στη μετασοβιετική παρακμή, αρχίζοντας απ’ το εποικοδόμημα: το πολιτικό σκέλος της εξουσίας, και τους μαφιόζους που αναδύθηκαν πολύ γρήγορα σαν τα ουσιαστικά αφεντικά. Η ουκρανία – έπρεπε – να – γίνει – ένας – καπιταλισμός – κατά – βάση – αγροτικός και σίγουρα παρακμιακός , για να προμηθεύει στάρι και κριθάρι την ευρώπη – και ειδικευμένους στην τιμή του ανειδίκευτου… κι ως εκεί! Αυτό ήταν κατ’ αρχήν δουλειά των μαφιόζων αφεντικών, αλλά την «δύση», και ειδικά τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, καθόλου δεν την ενοχλούσε! Το αντίθετο…

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ακριβώς λόγω της γειτνίασης και της κοινής καπιταλιστικής (αλλά και πολιτισμικής) ιστορίας με την ρωσία, στο βαθμό που η δεύτερη ξαναστεκόταν στα πόδια της, θα ήταν πάντα πιθανό το ενδεχόμενο να «παρασυρθεί» ένα τμήμα της ουκρανικής ελίτ (και του πληθυσμού) σ’ ένα δρόμο αναδιάρθρωσης και καπιταλιστικής ανόρθωσης. Βλέποντας τι έκανε το «πατριωτικό τμήμα» των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με εκπρόσωπο την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin απ’ το 2000 και μετά, το τελευταίο που θα ήθελαν όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι με το Βερολίνο, ήταν να συμβεί κάτι ανάλογο στην ουκρανική επικράτεια.

Αυτό εξηγεί το γιατί ενώ ο ουκρανικός καπιταλισμός στη βιομηχανική του διάσταση ρήμαζε σταθερά στα ‘90s, το 2013, η πρόταση της ε.ε. στο Κίεβο για στενότερες οικονομικές σχέσεις (με πρωτεργάτες το Βερολίνο και το Παρίσι) ήταν ουσιαστικά να ξεκόψει απ’ τις οικονομικές του παρτίδες με τη Μόσχα… Θεωρούμε πια προφανές ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά ήθελαν να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους ότι η ουκρανία θα μείνει για καιρό μια αγροτική / μαφιόζικη επικράτεια.

Ανάμεσα στο 2001 και στο 2008, οι ουκρανοί μαφιόζοι (σαν ιδιοκτήτες εργοστασίων και ορυχείων) κατάφεραν να ανεβάσουν την βιομηχανική απόδοση του ουκρανικού καπιταλισμού, χωρίς να ασχοληθούν με επενδύσεις και βελτίωση του εξοπλισμού, χάρη στις φτηνές πρώτες ύλες και στις γνώσεις των ειδικευμένων ουκρανών εργατών: ο μέσος όρος ετήσιας αύξησης του ουκρανικού αεπ ήταν 7,4%. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια κεντρική εξουσία στο Κίεβο κατάφερνε άλλους από δαύτους να τους ρίξει στα σίδερα κι άλλους να τους «ενσωματώσει» όπως έγινε με το ρωσικό καθεστώς μετά το 2001.

Εν τέλει ένα στοιχειωδώς ισορροπημένο (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο θα είχε πιθανότατα λιγότερο συμφέρον να ενταχθεί σε ε.ε. (και νατο) και μεγαλύτερο να δικτυωθεί στις δομές του ευρασιατικού project: απ’ την ευρασιατική οικονομική ένωση (EEU) ως το σύμφωνο της Σαγκάης (SCO)… Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να θεωρούνταν εφιαλτικό, για διαφορετικούς ίσως λόγους αλλά πάντως αδιανόητο, και στις δ’υο πλευρές του Ατλαντικού.

Είναι γεγονός ότι η Ουάσιγκτον ελίχθηκε γρήγορα, πάτησε πάνω στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό και στην πολιτική κρίση που προκάλεσε με την πρόταση για «σχέσεις με την ε.ε.» στο Κίεβο στα τέλη του 2013 (όταν η διοίκηση Γιανούκοβιτς απέρριψε τον εκβιασμό) και αναδύθηκε σαν το βασικό κέντρο ελέγχου του Κιέβου, μέσω της εκπαίδευσης των φασιστών, της σφαγής στη Maidan, και του πραξικοπήματος που ακολούθησε. Ουσιαστικά η Ουάσιγκτον κατέκτησε και ενίσχυσε το ήδη υπαρκτό ουκρανικό παρακράτος. Είναι πιθανό ότι το Παρίσι και το Βερολίνο δεν ήθελαν ένα Κίεβο αιχμή-του-νατοϊκού-δόρατος κατά της Μόσχας∙ θα ήταν ευχαριστημένα με μια παρακμιακή αγροτική επαρχία υπό τον δικό τους έλεγχο στις πρώτες ύλες και την ειδικευμένη εργασία. Αλλά η Ουάσιγκτον αυτό ακριβώς ήθελε – και το πέτυχε από το 2014 ως τις αρχές του 2022. Υπήρχε βασική διαφορά μεταξύ των ζητούμενων των κρατών / κεφαλαίων της γερμανίας και της γαλλίας απ’ τη μια μεριά, και των ηπα απ’ την άλλη. Υπήρχε όμως και ένα βασικό κοινό: «η διατήρηση του ουκρανικού καπιταλισμού κάτω, πολύ κάτω», χωρίς κακές επιρροές και κακά παραδείγματα απ’ την Μόσχα. Απ’ αυτή την άποψη η φασιστική μόχλευση του ουκρανικού παρακράτους μπορεί να μην ήταν ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, δεν ήταν όμως αντίθετη με τα συμφέροντα του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης, φυσικά του Λονδίνου…

Μ’ αυτά τα δεδομένα η Μόσχα ζήτησε, ξαναζήτησε και ξαναζήτησε για χρόνια απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (ειδικά τη γερμανία) να σταματήσουν να πατάνε πάνω στα πτώματα που δημιουργούσε η αμερικανική τακτική στην ουκρανία, ανατολική και όχι μόνο. Οι προτάσεις της Μόσχας για μια «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας» σε ότι αφορούσε το Κίεβο δεν αποσκοπούσαν στο να γίνει ο ουκρανικός καπιταλισμός αυτό που θα μπορούσε πριν 30 ή 25 χρόνια!! Αποσκοπούσαν όμως στο να φύγει απ’ την μέση η αμερικανική μιλιταριστική αξιοποίηση των ευρωπαϊκών συμφερόντων στο ουκρανικό έδαφος: ας έμενε η ουκρανία παρακμιακή αν αυτό τα βόλευε∙ να έπαυε όμως να είναι αμερικανική βάση… Και θα πρέπει να το παραδεχτούν όσοι έχουν μυαλό στο κεφάλι τους: η απαίτηση της Μόσχας για (στρατιωτική) ουδετερότητα του Κιέβου είναι άμεσα εναντίον της Ουάσιγκτον αλλά όχι στον ίδιο βαθμό εναντίον του Παρισιού και του Βερολίνου∙ όχι άμεσα ούτε υποχρεωτικά, σε κάθε περίπτωση.

Όπως, όμως, δείχνουν οι εξελίξεις μέχρι σήμερα, οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες δεν μπορούν να ξεφύγουν απ’ τον φόβο (καλύτερα: την βεβαιότητα) της περιθωριοποίησής τους σε σύγκριση με την αποικιακή / ιμπεριαλιστική ιστορία τους εδώ και 500 χρόνια: καθώς το ευρασιατικό project θα αναπτύσσεται και οικονομικά και στρατιωτικά, δείχνουν αυτές οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες να έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους για «ανάσχεση» στον u.s. army… Ακόμα και με την μόνη μέθοδο που ξέρει και μπορεί, της καμμένης γης. Κι όχι μόνο του καθαρά στρατιωτικού σκέλους του, αλλά και των υπόλοιπων διαστάσεων της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανικής.

Δείτε, για παράδειγμα, το πρόσφατο «πακέτο» 40 δισεκατομυρίων δολαρίων με το οποίο το Joνυσταλεάν θα «στηρίξει» και θα «σώσει» το φασιστοΚίεβο. Απ’ αυτόν τον πακτωλό τα 8,7 δις προορίζονται για τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, για να αντικατασταθούν τα όπλα που στέλνονται στο Κίεβο (και εν πολλοίς καταστρέφονται απ’ τους ρωσικούς πυραύλους)∙ 3,9 δις για την αμερικανική «στρατιωτική διοίκηση ευρώπης» στην οποία υπάγεται ο κλόουν (για εξαγορές, δωροδοκίες και λοιπά έξοδα)∙ 5 δις για την απροσδιόριστη φροντίδα της «παγκόσμιας διατροφικής αλυσίδας»∙ 6 δις για όπλα και «εκπαίδευση» του ουκρανικού στρατού, όσου απομείνει∙ 9 δις σαν «οικονομική βοήθεια», για να ταϊστεί το ουκρανικό παρακράτος∙ και 900 εκατομμύρια για τους πρόσφυγες. Τα 16 δις είναι δανεικά, σ’ ένα φασιστοκράτος που είναι χρεωκοπημένο προ πολλού. Συνεπώς η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει σε διαρκή ομηρία ότι απομείνει απ’ το ουκρανικό κράτος, παρακμιακό, μαφίοζικο και χρεωκοπημένο, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση.

Αυτό παρηγορεί διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θεωρούμε χαρακτηριστικό απ’ αυτή την άποψη τον επαναλαμβανόμενο λιγμό αυτού του θλιβερού γερμανού πρωθ. Scholz: η ρωσία δεν πρέπει να νικήσει…

Έχει κάποιον άλλο υποψήφιο για νικητή ο κύριος θλιβερός; Εύχεται, άραγε, να νικήσει η Ουάσιγκτον; Ίσως ούτε αυτό θα του άρεσε μεσοπρόθεσμα… (Αλλά μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί όπως είπε κάποτε ένας σοφός…)

Ακόμα και η πιο μυωπική καπιταλιστική τακτική παραμένει καπιταλιστική. Είναι απίθανο όμως να βγαίνουν νικητές εκείνοι που χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους∙ και τον ορίζοντα απ’ τα μάτια τους… Τα περασμένα μεγαλεία που βρυκολακιάζουν δεν είναι έξοδος. Αν θέλει ο κύριος θλιβερός ας δει το πως η αφρική ξεφορτώνεται τον βασιλιά Macron…

Διαδηλώσεις κατά του γαλλικού ιμπεριαλισμού: στο μάλι, στο τσάντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία και (φωτο επάνω) στη νότια αφρική. Οι διαδηλώσεις οργανώνονται από ακροαριστερές οργανώσεις. Στην πάνω φωτογραφία, δεξιά με τον μπερέ, ο Julius Malema, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στην υποσαχάρια Αφρική…

Η πειρατεία είναι δίκοπο μαχαίρι!

Έτσι που τα φέρνει η ζωή (;) μπορεί ο ρημαδοΚούλης να μπλοκάρει με τις αγαπημένες ιστορικές του παρομοιώσεις (κατά των ιρανών / περσών). Για να προλάβει το κακό η ασταμάτητη μηχανή προτείνει κάτι απ’ την αποθήκη: ναυμαχία της Σαλαμίνας! Υπάρχει και προηγούμενο άλλωστε, απ’ το φαιορόζ 2015, οπότε δεν κινδυνεύει απ’ την (ας πούμε) αντιπολίτευση…

Δευτέρα 30 Μάη>> Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν. Αλλά θα πει κάποιος: εδώ έχουν κάνει όπλο το νομισμά τους, θα δυσκολεύονταν να χρησιμοποιήσουν σαν πειρατικά τα πολεμικά τους; Τον Αύγουστο του 2020 ο u.s. navy απήγαγε 4 τάνκερ που μετέφεραν ιρανικό πετρέλαιο στο Καράκας, τα οδήγησε σε αμερικανικό λιμάνι, και έκλεψε το φορτίο. (Τα δύο τάνκερ ήταν «ελληνικών συμφερόντων», οπότε επιστράφηκαν στους ιδιοκτήτες τους…)

Όμως η πρόσφατη απαγωγή του υπό ιρανική σημαία τάνκερ κοντά στο Ταίναρο ήταν αναβάθμιση της αμερικανικής τακτικής. Πρώτον επειδή έγινε από την ελληνική (και όχι την αμερικανική) ακτοφυλακή. Δεύτερον επειδή αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι το τάνκερ βρέθηκε σε ανάγκη λόγω μηχανικών προβλημάτων και κακοκαιρίας, πράγμα που είναι εχθρικό με την ηθική του S.O.S. Και τρίτον επειδή η κλοπή του φορτίου και η μεταφόρτωσή του (σε ελληνικής πλοιοκτησίας τάνκερ, όνομα: Ice Tanker, εταιρεία: Dynacom Tankers, ιδιοκτήτης: Προκοπίου, σημαία: λιβερίας..) για να μεταφερθεί … στο μακρινό Τέξας δείχνει ιδιάζουσα δολιότητα και θρασύτητα: κάποιοι (ο έλληνας εφοπλιστής…) θα βγάλουν και λεφτά απ’ αυτήν την ιστορία!

Αυτά ξεκίνησαν στις 19 Μάη. Πώς θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα τόσο απ’ την Τεχεράνη όσο και απ’ την Μόσχα και άλλους; Και πως το νο 1 εθνικό κεφάλαιο θα μπορούσε να αισθάνεται ασφαλές όταν συμμετέχει είτε με την μορφή του κράτους του είτε με την μορφή των επιχειρηματιών του σε επιθετικές ενέργειες;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Unlimited hangover…

Δευτέρα 23 Μάη>> Στα μέσα Μάη (πριν μια βδομάδα ας πούμε) η κατάσταση (με το διεισδυτικό, δημαγωγικό βλέμμα της δύσης) ήταν ως εξής:

Α) Στο χαλυβουργείο της Μαριούπολης ο ρωσικός στρατός βρέθηκε αναγκασμένος να αποδεχθεί την «αποχώρηση» των ουκρανοφασιστών και των υπόλοιπων του τακτικού στρατού του Κιέβου (+ των ξένων μισθοφόρων), έναν μεγαλοφυή στρατηγικό ελιγμό του κλόουν προφέσορα της δημοκρατίας και της ειρήνης, ανάλογο του γνωστού «γκολ εσείς; σέντρα εμείς, να δούμε ποιος θα αντέξει περισσότερο…»

Β) Σε άλλα σημεία του μετώπου ο στρατός του Κιέβου νικούσε (ή θα νικούσε όπου νάναι…), έτσι ώστε εύλογα περίμενε κάθε φρόνιμος δυτικός ότι όπου νάναι θα αρχίσει η προέλασή του προς την Μόσχα… Πράγμα που οδηγούσε διάφορες πολιτικές βιτρίνες (ξεκινώντας απ’ τον βασιλιά γαλλίας, για να πάρουν την σκυτάλη ο θλιβερός κύριος Scholz και ο πρώην τραπεζίτης Draghi) να συμβουλεύουν φιλικά τον κλόουν «να μην νικήσει πολύ» (!) αφού έτσι θα αποσταθεροποιηθεί η ρωσία με άγνωστη κατάληξη, και ότι καλύτερα «να δώσει κάτι τις στους ρώσους» (για να νομίζουν ότι νίκησαν…), κι ας πάει το παλιάμπελο!

Αυτά ήταν ευχάριστα νέα (μπροστά από ένα βουναλάκι άσπρη σκόνη…)

Ελάχιστες μέρες μετά, η κατάσταση ήταν η εξής: οι ίδιοι καθεστωτικοί new york times που όπως όλοι οι παρόμοιοι επαγγελματίες της εξαπάτησης και των psyops αποθέωναν τον νικητή κλόουν, είχαν αυτό το κύριο άρθρο με αυτήν την χαρακτηριστική εικονογράφηση:

Και να ένα ενδεικτικό τμήμα του:

…. Η τωρινή στιγμή είναι πολύ μπερδεμένη σ’ αυτή τη σύγκρουση, πράγμα που ίσως εξηγεί γιατί ο πρόεδρος Biden και οι υπουργοί του διστάζουν να βάλουν καθαρούς στόχους. Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, για τον κ. Biden, να εξηγήσει στους αμερικάνους ψηφοφόρους, αρκετά πριν το Νοέμβρη, ότι η υποστήριξη στην Ουκρανία σημαίνει υποστήριξη των δημοκρατικών αξιών και του δικαιώματος των κρατών να υπερασπίζονται τους εαυτούς απέναντι στην επιθετικότητα – αλλά η ειρήνη και η ασφάλεια παραμένει το ιδεώδες αποτέλεσμα αυτού του πολέμου.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι στον πάγο

Δευτέρα 16 Μάη>> Καμία σχέση, λοιπόν, των αιτήσεων Στοκχόλμης και Ελσίνκι για ένταξη στο νατο με τον δήθεν φόβο τους ότι η παλιο-ανεγκέφαλη αλεπού θα τα πάρει όλα σβάρνα μετά την ουκρανία! Αυτά είναι παραμύθια για να νομιμοποιήσουν απ’ τους υποτελείς (μερικά γκάλοπ, ίσως και κανά στημένο δημοψήφισμα θα δείξουν την αποτελέσματικότητα του κρατικού παραμυθιού) αποφάσεις που έχουν ληφθεί προ πολλού, σχέδια πολεμικά που ετοιμάζονται εδώ και χρόνια, επιλογές των αφεντικών εδώ κι εκεί που είναι ιμπεριαλιστικές:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Viva Ursula!

Δευτέρα 16 Μάη>> Όλες οι ευρωπαϊκές εταιρείες που εμπορεύονται ρωσικό γκάζι (εκτός απ’ τις πολωνικές και τις βουλγάρικες…) συμφώνησαν στον μηχανισμό πληρωμής που πρότεινε η Μόσχα. Και συνεχίζουν τις δουλειές τους. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν αν δεν αγόραζαν γκάζι; Θα αγόραζαν και θα πουλούσαν κάστανα, με φουφούδες στις διαστραυρώσεις; Όχι. Παρεπιπτόντως το ότι μ’ αυτόν τον τρόπο «χρηματοδοτούν τον πόλεμο του Putin» ή (το λιγότερο φωναχτό) ότι «ενισχύουν το ρωσικό νόμισμα», πάνε στην άκρη…

Οι πολιτικές βιτρίνες των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών είχαν όμως προτάξει τα στήθια τους, εκτόξευαν πύρινα «ποτέ το ρούβλι!» και έδειχναν διατεθειμένες ακόμα και να οδηγήσουν τους πληθυσμούς τους, σαν άλλοι Μωϋσήδες, στη ζεστή-από-φυσικού της υποσαχάρια Αφρική παρά να «υποκύψουν στους εκβιασμούς του Putin»! Ήταν μια γενναία κωμική στάση, αντάξια ενός αναγνωρισμένου κλόουν όπως αυτός του Κιέβου, που γινόταν ξεκαρδιστική απ’ το γεγονός ότι ήξεραν πολύ καλά τι θα κάνουν οι εθνικοί γκαζο-προμηθευτές τους όταν αυτοί, πάνω στο σανίδι, έσκιζαν τις πλεξούδες τους… Θίασος!

Δυστυχώς σ’ αυτά τα εμπορικά deal («θα πληρώνουμε όπως ζητήσατε»…) δεν προβλέπονται γενναιοδωρίες (του είδους «… και θα σας στείλουμε για δώρο τις πολιτικές μας βιτρίνες»…). Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο του συγκεκριμένου τομέα συμπεριφέρθηκε ρεαλιστικά σαν αυτό που είναι, αλλά οι «πολιτικοί εκπρόσωποί» του, ξεβράκωτοι, τσίτσιδοι (πολιτικά), παραμένουν στα πόστα τους, εξακολουθούν να χρυσοπληρώνονται, και οπωσδήποτε η κυρία Ursula θα μας φέρει καμιά καραβιά mRNA πλατφόρμες (κατά της γρίπης ίσως…) το φθινόπωρο, να στρώσουν τους ισολογισμούς των εταιρειών τους οι φίλοι της…

Πάρε τον ένα και βάρα τον άλλον (συγγνώμη για την προσωποποίηση, το ζήτημα είναι δομικό)! Ο υφιστάμενος της κυρίας Ursula που πληρώνεται σαν «υπ.εξ. της ε.ε.», αυτός ο ανεκδιήγητος Josep Borrell, είχε μια «καλή ιδέα»: τα «παγωμένα» στις ευρωπαϊκές τράπεζες ρωσικά περιουσιακά στοιχεία να κατασχεθούν και να δοθούν στους ουκρανούς μαφιόζους για να «ανοικοδομήσουν την χώρα». «Γιατί σας φαίνεται παράξενο;» απάντησαν οι κολαούζοι του. «Το έκανε και ο νυσταλέος Jo με τα παγωμένα περιουσιακά στοιχεία του αφγανιστάν». (Ο νυσταλέος το έκανε ακόμα πιο χοντρά: θα τα κατασχέσει και με τα μισά απ’ αυτά θα αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων της 11ης/9ου/2001… Μόνο που οι ταλιμπάν δεν είχαν καμία σχέση, ούτε κατηγορήθηκαν ποτέ ότι έχουν!)

Αυτά λέγονται ένοπλες ληστείες και μετατρέπουν το άλλοτε αγέρωχο «διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα» σε wild west – με πολλούς νεκροθάφτες. Οι διάφοροι / ες Borrell της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας θα πληρώσουν για τις μεγαλοφυείς ιδέες τους ή μόνο θα πληρώνονται;

Υπάρχει μια έκφραση που λέγεται «αυτονομία των πολιτικών». Σημαίνει, χοντρικά, ότι οι πολιτικές βιτρίνες δρουν αφ’ εαυτές, όπως γουστάρουν. Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι οι πολιτικές βιτρίνες των ευρωπαϊκών κρατών δεν δίνουν λογαριασμό έστω σε κάποια τμήματα του κεφάλαιου. Μας είναι πιο εύκολο να φανταστούμε ότι τύποι σαν τον Borrell εκπροσωπούν τμήματα των ευρωπαϊκών μαφιών∙ ας πούμε τις κατασκευαστικές επιχειρήσεις τους. Όπως άλλωστε η κυρία Ursula εκπροσωπεί (και) τους φαρμακομαφιόζους.

Να μας ζήσουν να τους χαιρόμαστε!…

Μην την χάσετε!

Δευτέρα 9 Μάη>> Μπορεί να το ξέρετε, μπορεί όχι, αλλά σήμερα η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) θα ανακοινώσει … την «συντέλεια του κόσμου»!!! Θα πρέπει να το είπαν σ’ αυτό το παρακμιακό δυτικό μαγαζί δημαγωγίας «ασφαλείς πηγές», το αναπαρήγαγε φυσικά, και δείχνει να είναι η αγαπημένη τις τελευταίες ημέρες δυτική «πρόγνωση». Αν όχι για άλλους λόγους, επειδή αποδεικνύει ότι η ανεγκέφαλη αλεπού είναι ο Σατανάς ο ίδιος…

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή έχει να συμβουλέψει πως ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός σαν την «συντέλεια του κόσμου» δεν πρέπει να το χάσετε με τίποτα! Τι θα έχετε να λέτε στα εγγόνια σας; Κλείστε εισιτήρια, αν είναι δυνατόν στο «πέταλο» (πάντα εκεί πάει ο καλός ο κόσμος), όσο ακριβά κι αν είναι!!!

Αν, πάλι, ούτε ανακοινωθεί αύριο ούτε γίνει μεθαύριο, μην στεναχωρηθείτε. Οι δυτικοί δημαγωγοί δείχνουν να πίνουν πολλά κιλά απ’ τους τόνους κόκας που διακινούνται στα μαγαζιά τους, οπότε κάτι άλλο συγκλονιστικό θα βρουν να ανακοινώσουν το συντομότερο. (Εδώ που τα λέμε, απ’ το πολύ κάψιμο, έχουν ξεχάσει τα βασικά. Αν η ανεγκέφαλη αλεπού φέρει την «συντέλεια του κόσμου», ο αυτοκράτορας Xi που είναι ο βασικότερος και πιο επικίνδυνος εχθρός, τι θα κάνει; Το Big Bang 2.0, με κινέζικα χαρακτηριστικά, για να ξαναφτιάξει τον κόσμο;)

Κάτοψη του ουκρανικού πεδίου μάχης, με τους ίσως φιλόδοξους νατοϊκούς γείτονες στα δυτικά…

Εν τω μεταξύ ο «άξονας» (στον οποίο έχει προστεθεί η Βαρσοβία…) φαίνεται να επιδιώκει απελπισμένα την δημιουργία κάποιου «δεύτερου μετώπου» στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Μια φήμη (αλλά μόνο φήμη) θέλει τον κλόουν να ζήτησε απ’ το γεωργιανό κράτος να επιτεθεί στο ρωσικό∙ αν αυτό αληθεύει τότε πήρε την απάντηση «τί πίνεις;». (Ξέρουμε…) Πιο πιθανό (και παρ’ όλα αυτά απελπιστικό) είναι είτε να εισβάλει στην ουκρανία πολωνικός στρατός απ’ τα βορειοδυτικά, είτε ρουμανικός απ’ τα νοτιοδυτικά (στα βόρεια έχει βουνά). Η Βαρσοβία κάνει «ασκήσεις» κοντά στα πολωνο-ουκρανικά σύνορα, για προθέρμανση (;), προκειμένου να καταλάβει (για «ανθρωπιστικούς» πάντα λόγους…) τα παλιά εδάφη της στην τώρα ουκρανική Γαλικία (Lviv…). Κάτι τέτοιο θα σήμαινε διαμελισμό της ουκρανικής επικράτειας… Ωστόσο, αν όντως το φασιστοπολωνικό καθεστώς ορέγεται κατακτήσεις, ίσως να μην προλάβει: έκτακτες ασκήσεις κάνει και ο στρατός της λευκορωσίας, ακριβώς δίπλα, στα σύνορα με την ουκρανία∙ κι ένα «πουλάκι» λέει πως αν χρειαστεί θα εισβάλει πρώτος (μαζί με ρωσικές ενισχύσεις…), για να κόψει τον Μίνσκ τον δρόμο (και την όρεξη) στη Βαρσοβία… Ποιός ξέρει;

Νοτιότερα, προς την μεριά της Μαύρης Θάλασσας, ένα «δεύτερο μέτωπο» θα αφορούσε την λωρίδα της τρανσδνειστερίας, ανάμεσα στη μολδαβία και την ουκρανία. Και πάλι πρόκειται για φήμη (ή για ανεφάρμοστα σχέδια του άξονα): να επιτεθεί το Βουκουρέστι στην τρανσδνειστερία, να την «απελεθερώσει» απ’ τον ρωσικό στρατό, και να την «χαρίσει» στην μολδαβία. Όμως και πάλι απόγνωση: με το που θα πατήσουν ρουμανικές αρβύλες στο ουκρανικό έδαφος στα νοτιοδυτικά της Οδησσού, θα είναι στο έλεος των ρωσικών υπερηχητικών (και διαπιστωμένα φονικών) πυραύλων. Βέβαια το Βουκουρέστι είναι μέλος του νατο (από το 2004) κι ίσως κάποιοι σκέφτονται ότι η Μόσχα «δεν θα τολμήσει να κτυπήσει νατοϊκό στρατό»… Χμμμμ… Τί πίνουν; Ποιός ξέρει;

Αυτά θα μπορούσαν να είναι μόνο «σκέψεις τρελές». Και έτσι θα έπρεπε να μείνουν. Όμως… Όμως οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες (και, προφανώς κάποιοι από εκείνους που εκπροσωπούν) βλέπουν εφιάλτες στην προοπτική (ή στην βεβαιότητα) «να νικήσει η ρωσία». (Είναι όλοι τους παλιοί «ειρηνοποιοί» όταν τους συνέφερε, συνεπώς τώρα έχουν στριμωχτεί και φοβούνται…). Και επειδή φοβούνται αυτούς τους δυόμισυ μήνες του πολέμου στην ουκρανία τα στρατηγεία του «άξονα» κάνουν την μια λάθος εκτίμηση πάνω στην άλλη – και συνεχίζουν.

Τι άλλο μπορεί να περιμένει κάποιος από δαύτους εκτός απ’ το επόμενο «αισιόδοξο» λάθος; Αν έχουν αρχίσει να ερωτοτροπούν με την “συντέλεια του κόσμου” τι να περιμένει κανείς;

(Υ.Γ. Στις 3 Μάη η ανεγκέφαλη αλεπού υπέγραψε διάσταγμα που δίνει ένα δεκαήμερο στις σχετικές υπηρεσίες για να φτιάξουν μια λίστα των εμπορευμάτων – κυρίως πρώτων υλών – που είτε θα σταματήσει εντελώς η πώλησή τους σε “μη φιλικούς πελάτες”, είτε αυτοί θα πληρώνουν όπως και το φυσικό αέριο. Η προθεσμία λήγει στις 13 Μάη.

Δεν θα έρθει τότε η “συντέλεια του κόσμου”… Αν, όμως, ακούσετε γύρω ένα έντονο, γοερό κλάμα θα φταίνε αυτές οι αντι-κυρώσεις…)

«Νέα παγκόσμια τάξη»;

Δευτέρα 9 Μάη>> Κάθε φορά που ακούγονται οι λέξεις «παγκόσμια τάξη» (σχεδόν πάντα με την «αισιόδοξη» προσθήκη ενός «νέα») μυρίζει ανθρώπινο κρέας. Όμως αυτό, δυστυχώς, δεν είναι καινούργιο: απ’ το τέλος του 3ου παγκόσμιου (με την διάλυση του «ανατολικού μπλοκ») και ύστερα, διαδοχικά δυτικά βασιλικά παράσιτα (δηλαδή διάφοροι ειδικοί, πολιτικοί, δημαγωγοί) μιλούν, αναζητούν, υπόσχονται, μεθοδεύουν μια νέα παγκόσμια τάξη – στα μέτρα τους. Αυτή είναι εδώ και 3 δεκαετίες η κωδική ονομασία του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

Συνεπώς δεν ήταν ακριβώς «φρέσκα κουλούρια» το ότι την πρώτη ημέρα του world government summit 2022 που έγινε στα τέλη του περασμένου Μάρτη στο cool Dubai (του cool τοξικού των εμιράτων…) το θέμα-προς-συζήτηση ήταν Are we ready for a new world order? (Είμαστε έτοιμοι για μια νέα παγκόσμια τάξη;) (Η ερώτηση δεν απευθυνόταν σε ρώσους, κινέζους και λοιπούς άθλιους αλλά φιλόδοξους αμφισβητίες).

Εκείνο που τράβηξε την προσοχή της ασταμάτητης μηχανής ήταν η ορθή – κοφτή γνώμη της κυρίας Pippa Malmgrem, original βασιλικού παράσιτου οπωσδήποτε, αμερικανίδας, μεταξύ άλλων επιχειρηματία, οικονομολόγου, ειδικής συμβούλου του αμερικάνου προέδρου Bush B (τότε που παίχτηκε και χάθηκε ο «αμερικανικός 21ος αιώνας» του πλανήτη…) και διάφορα άλλα. Προσέξτε την λίγο στο τέλος του παρακάτω σύντομου video. (Στο σανίδι καθοδηγεί η anchorwoman του cnn Becky Anderson, και συμμετέχουν επιπλέον ο Frederick Kempe, πρόεδρος και ceo του δηλητηριώδους, ιμπεριαλιστικού “atlantic council” – είναι αυτός που μνημονεύει τον μέντορά του Κίσινγκερ∙ ο Anwar bin Mohammed Gargash, σύμβουλος του τοξικού των εμιράτων∙ και ο George Friedman, ιδρυτής και πρόεδρος του think tank geopolitical futures).

Προσέξτε λοιπόν την άνετη κυρία Malmgrem να αγορεύει στα τέλη του περασμένου Μάρτη:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Είμαστε τα εξαίσια θύματα;

Δευτέρα 9 Μάη>> Ενώ είναι απόλυτη αλήθεια ότι οι «έξτρα κρίσεις» (πέρα απ’ την «υγιειονιστική»…), η «κρίση ενέργειας», η «κρίση τροφίμων», η ακρίβεια και ο πληθωρισμός (και όποια άλλη ακολουθήσει) μαστορεύονταν στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο απ’ τα μέσα του 2021 αν όχι νωρίτερα, τώρα έχουν προσδεθεί πολιτικά (η λέξη με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Αυτή η δημαγωγική πρόσδεση αποτελεί αντεστραμμένη αναγνώριση της πραγματικότητας: όπως το ουκρανικό πεδίο μάχης έτσι κι όλες οι υπόλοιπες «κρίσεις» (ξεκινώντας από την κατασκευασμένη με σημαία τον τσαχπίνη) είναι τμήματα του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου. Αλλά η συσχέτιση μεταξύ τους δεν είναι γραμμική όπως προβάλλεται∙ έχουν, μάλλον, κοινή προέλευση παρά οριζόντια σχέση αιτίου αποτελέσματος μεταξύ τους:

– η «υγιεινιστική κρίση» δημιουργήθηκε απ’ τις ανάγκες και τις προτεραιότητες του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου καπιταλιτικού συμπλέγματος, ουσιαστικά του δυτικού, στην προσπάθειά του να ηγεμονεύσει παγκόσμια (ελέγχοντας τις κοινωνίες στη βάση τους…)∙

– η «κρίση τροφίμων» προέρχεται επίσης απ’ το ίδιο (δυτικό) σύμπλεγμα, πιθανόν όμως η επιδίωξη «επισιτιστικής / τεχνολογικής» ηγεμονίας να αφορά μικρότερο μέρος του πλανήτη (μέση ανατολή, αφρική, νότια αμερική) και όχι το σύνολό του… (Υποθέτουμε πως αν δημιουργείται εντέχνως πρόβλημα με το στάρι, οι δημιουργοί του καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο με το ρύζι)∙

– η «ενεργειακή κρίση» προέρχεται απ’ τις ανάγκες της πυρηνικής βιομηχανίας∙

– η αναγγελμένη και αναμενόμενη «κρίση στον κυβερνοχώρο» προέρχεται απ’ τις ανάγκες καθολικού ψηφιακού ελέγχου ατόμων και κοινωνιών∙ τα πρώτα βήματα αυτής της εκστρατείας καθολικού ελέγχου έγιναν ή επιταχύνθηκαν στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοκρατίας∙

– η «νομισματική κρίση» προκύπτει μεν απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είναι όμως και το απαραίτητο πέρασμα προς το «ψηφιακό χρήμα», και τον έλεγχο μέσω αυτού.

Αν αυτή η προσέγγισή μας είναι σωστή, τότε η μεν ουκρανική επικράτεια είναι ένα απ’ τα σημαντικά πεδία μάχης (ένα ανάμεσα σε άλλα εξίσου σημαντικά…), δεν βρίσκεται όμως στο πολιτικό κέντρο του 4ου παγκόσμιου. ΔΕΝ βρίσκεται επίσης (υποστηρίζουμε) στο κέντρο της όποιας πιθανής απάντησης στην ερώτηση «τι πρέπει να κάνουμε σαν σύγχρονη εργατική τάξη» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι (όπως και όλα τα υπόλοιπα πεδία μάχης) είναι (ή πρέπει να μας είναι) αδιάφορο.

Η μονοδιάστατη, ρηχή, επιδερμική «ανθρωπιστική ευαισθησία» παράγει έτσι κι αλλιώς (συνειδητά ή όχι) τσιράκια των μιλιταριστικών εκφάνσεων του «γενικά δυτικού» καπιταλισμού: του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος… του νατο… (Οι μπηχεβιοριστές των αφεντικών και οι δημαγωγοί παίζουν στα δάκτυλα την χειραγώγηση-μέσω-εντυπώσεων-και-συγκινήσεων!). Από την άλλη μεριά η υποστήριξη στη Μόσχα (στο ουκρανικό πεδίο μάχης ή και γενικά) είναι μια μανιχαϊστική αυτο-παγίδευση: σ’ έναν ενδοκαπιταλιστικό παγκόσμιο πόλεμο οι σίγουρα ηττημένοι είμαστε εμείς, οι γυναίκες και οι άντρες της σύγχρονης εργατικής τάξης∙ και δεν έχουμε κανένα ταξικό συμφέρον να «διαλέξουμε» σε ποια καπιταλιστική μεριά θα γίνουμε κομμάτια!

Αντί να πέφτουμε στην παγίδα τέτοιων διλημμάτων έχουμε υποχρέωση (ιστορικό εργατικό καθήκον τολμάμε να πούμε!) να στραφούμε εναντίον εκείνων που άμεσα και έμμεσα μας τραβάνε στα σφαγεία: του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του. (Το ίδιο ακριβώς καθήκον έχουν όλοι οι εργάτες / εργάτριες οπουδήποτε στον πλανήτη απέναντι στα «δικά τους» κράτη / αφεντικά …) Το παλιό σύνθημά μας (σαν αυτόνομων εργατών) Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ – Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! έχει γίνει δραματικά επίκαιρο, και δεν χωράει διαπραγμάτευση. Δεν χωράει επίσης διαπραγμάτευση η απόρριψη της αυτοκτονικής ιδέας «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»! Θυμάστε; Σ’ έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο «ο εχθρός του εχθρού» (και άρα «φίλος») ήταν το Λονδίνο… Κι ύστερα;

Για να το πούμε όσο πιο ωμά και παραδειγματικά γίνεται: η Αλεξανδρούπολη είναι πια αμερικανική βάση, κρίσιμη για τον us army στον «μέτωπο της ουκρανίας»… Ποιο θα είναι το όφελος για εμάς, σαν τάξη, όταν θα την κτυπήσουν οι ρωσικοί πύραυλοι; Κα-νέ-να!!!

Να η μετριοπαθής αλλά σωστή προσέγγιση ενός τμήματος της εργατικής τάξης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (όχι, δυστυχώς, δεν προέρχεται απ’ το BLM: αυτό φαίνεται να έχει απαλλοτριωθεί απ’ το κόμμα του νυσταλέου Jo, κόμμα εντελώς πολεμοκάπηλο πλέον ακόμα και στις θεωρούμενες «ακραίες» τάσεις του):

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Επίσημη κήρυξη

Πέμπτη 28 Απρίλη>> Προσέξτε παρακαλούμε αυτές τις φράσεις: …Θέλουμε να δούμε την Ρωσία να αδυνατίσει σε βαθμό που δεν θα μπορεί να κάνει τα πράγματα που κάνει έχοντας εισβάλει στην Ουκρανία… Στόχος μας είναι να ηττηθεί η Ρωσία στο πεδίο της μάχης έτσι ώστε να απόσχει οριστικά από νέες επιθέσεις… Θα κινήσουμε γη και ουρανό για να εξοπλίσουμε την Ουκρανία…

Πρόκειται για δηλώσεις του αμερικάνου υπ.αμ. Lloyd Austin (με την συνηγορία του υπ.εξ. Παρωπίδα – aka Blinken) μετά από πρόσφατη επίσκεψή τους στον κλόουν αλλά και στη Βαρσοβία, στη Σόφια, και στο «στρατηγείο» του αμερικανικού / νατοϊκού στρατηγείου στο Ramstein της γερμανίας. Είναι μόνο δική μας η ερμηνεία αυτών των φράσεων ότι πρόκειται για επίσημη κήρυξη πολέμου της Ουάσιγκτον κατά της Μόσχας (προς το παρόν) μέσω τρίτων; (Τυπικά μια τέτοια επίσημη κήρυξη πολέμου πρέπει να την κάνει ο «αρχηγός του κράτους», δηλαδή προς το παρόν ο νυσταλέος Jo, και όχι κάποιοι υπουργοί του. Ουσιαστικά όμως το να την κάνουν οι υπουργοί βάζει την κήρυξη πολέμου σε «γκρίζα ζώνη», χωρίς να μειώνει την σημασία της…)

Τι σημαίνει «θέλουμε να δούμε…» όταν το ρωσικό καθεστώς (και όχι μόνον αυτό) έχει ανακηρυχτεί «εχθρός» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ανεξάρτητα απ’ την ουκρανία και την ρωσική εισβολή εκεί; Αυτό που «θέλει να δει» η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να το πετύχει ο ουκρανικός στρατός, όσο «ενισχυμένος» κι αν είναι. Η Μόσχα είναι πυρηνική υπερδύναμη με όπλα (τα δείχνει ένα ένα…) που δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει ούτε καν ο αμερικανικός στρατός∙ πολύ λιγότερο ο ουκρανικός…

Τι σημαίνει «στόχος μας είναι να ηττηθεί η ρωσία… έτσι ώστε» όταν πρόκειται για τέτοιο στρατό; Και τι σημαίνει, μετά απ’ αυτά, το «θα κινήσουμε γη και ουρανό…» όταν είναι γνωστό ότι ο διαρκής εφοδιασμός του φασιστοκαθεστώτος του Κιέβου απλά γεμίζει την ουκρανική επικράτεια με παλιοσίδερα και κρατήρες αφού η Μόσχα έχει πλήρη έλεγχο του τι σημαντικό (απ’ την άποψη του οπλισμού) διακινείται σ’ όλη την ουκρανική επικράτεια, και οπωσδήποτε στα δυτικά της;

Κάποιος θα πει επιπόλαια «έλα μωρέ, λόγια του αέρα!». Αλλά η Ουάσιγκτον έχει πράγματι στριμωχτεί πολύ σοβαρά. Όχι μόνο απ’ αυτές καθαυτές τις εξελίξεις στο ουκρανικό πεδίο μάχης, αλλά απ’ το γεγονός ότι εκτός από μερικά ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, συν το αυστραλιανό, το καναδικό, το ιαπωνικό και το νοτιοκορεατικό (υπό καινούργια, «δεξιά» διοίκηση αυτό το τελευταίο) κανένας άλλος στον πλανήτη δεν συμμερίζεται την δυτική, πρωτοκοσμική αγανάκτηση και έχθρα απέναντι στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στο ευρασιατικό project. Συμπεριλαμβανόμενων κρατών πάνω στα οποία η Ουάσιγκτον είχε στηρίξει πολλά για την αντιμετώπιση του άλλου εχθρού, του Πεκίνου, όπως είναι το ινδικό. Ή του όχι-και-τόσο-swing τουρκικού.

Έχουμε εξηγήσει συστηματικά στο παρελθόν την σημασία που έχει η ουκρανική επικράτεια + η Μαύρη Θάλασσα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στο 2ο μέτωπο του σε εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όμως είναι τώρα πια η ίδια η Ουάσιγκτον που ανακηρύσσει αυτή την περιοχή του πλανήτη σε «ζήτημα ζωής και θανάτου» για τον ιμπεριαλισμό της, δηλώνοντας ανοικτά και καθαρά ότι όχι μόνο δεν θέλει καμία ειρήνη εκεί… όχι μόνο ότι δεν θέλει μια αξιοπρεπή συνθηκολόγηση των εργολάβων της εκεί… όχι μόνο ότι δεν θέλει καν μια «ρωσική ήττα» στο ουκρανικό πεδίο μάχης… Αλλά ότι θέλει το maximum, την στρατιωτική καταστροφή της Μόσχας, έτσι ώστε να πάψει να είναι υπολογίσιμος εχθρός / αντίπαλος!

Ας το τονίσουμε: αυτή η επίσημη διακήρυξη των αμερικανικών στόχων γίνεται αφού πρώτα απέτυχαν παταγωδώς οι «οικονομικές τιμωρίες», «κυρώσεις» κλπ (κάτι αναμενόμενο…), έτσι ώστε να απομένουν πια για τον άξονα μόνο στρατιωτικά μέσα…

Μην σας παραπλανεί ότι η Ουάσιγκτον ελπίζει (αυτό δηλώνει…) ότι μια τέτοια καταστροφή θα την πετύχει ο ουκρανικός στρατός (με την κατάλληλη αμερικανική υποστήριξη / καθοδήγηση). Αυτό είναι αδύνατο, το ξέρουν και οι πέτρες. Συνεπώς, απ’ αυτό το χρονικό σημείο και την συγκυρία όπως διαμορφώνεται απ’ τα δημόσια δηλωμένα αμερικανικά «θέλω», δύο μόνο ενδεχόμενα υπάρχουν. Είτε η Ουάσιγκτον να αναγκαστεί αργά ή γρήγορα σε άτακτη υποχώρηση που θα είναι όμως ήττα κυριολεκτική και κρίσιμη∙ είτε να προχωρήσει σε ανοικτή όλο και πιο συστηματική κλιμάκωση, «ρίχνοντας στη μάχη» τους συμμάχους της στην περιοχή (Βαρσοβία και Βουκουρέστι), αν φυσικά είναι διαθέσιμοι όπως δείχνουν – πριν αναγκαστεί να μπει η ίδια.

Αντί για απώθηση ας προετοιμαζόμαστε ηθικά, συναισθηματικά, πολιτικά, οργανωτικά: η αμερικανική βάση στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σπρώχνεται (απ’ την Ουάσιγκτον) όλο και κοντύτερα στο να γίνει στόχος – και ίσως όχι μόνον αυτή… Η στενή συμμαχία του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τον αμερικανικό δεν είναι κουβέντες καφενείου…