Tag: μετανάστες

Πέμπτη 13 Φλεβάρη. H «αποικία ψυχοπαθών Λέρου» είναι μια τρομακτική ιστορία που θα έπρεπε να γνωρίζουν οι πάντες. Δεν μπορούμε ούτε στο ελάχιστο να την μεταφέρουμε εδώ. Το σίγουρο είναι ότι εγκαινιάστηκε το 1957… Το σίγουρο επίσης είναι ότι οι ντόπιοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το ψυχοκολαστήριο (που έφτασε να έχει σχεδόν 3.000 αιχμάλωτους) ούτε το ’57, ούτε το ’67, ούτε το ’77, ούτε το ’87… Για τους ντόπιους το ψυχοκάτεργο ήταν θέσεις εργασίας (θέσεις δεσμοφυλάκων ουσιαστικά) – η Λέρος δεν είχε τουρισμό τότε. Αν βγάζεις λεφτά, καλά είναι και τα κολαστήρια· αυτό δεν αφορά ειδικά τον πληθυσμό της Λέρου αλλά σχεδόν το σύνολο των μικροαστών, σίγουρα στα μέρη μας. Είναι υποδειγματικά διπλής ηθικής.

Το κολαστήριο έκλεισε χάρη στον πολυετή αποφασισμένο αγώνα ελάχιστων αντι-ψυχίατρων και άλλων κινηματικών· εξαιτίας των ευρωπαϊκών εξελίξεων στην απο-ασυλοποίηση που άρχιζαν να βγάζουν στη σέντρα το ελληνικό κράτος· και εξαιτίας των ρεπορτάζ που έκαναν στα τέλη των ‘80s το bbc και ο observer που έδειξαν γλαφυρά την ελληνική ψυχιατρική αθλιότητα σε όλο τον πλανήτη. Ούτε ο κυρ δήμαρχος ούτε οι λέριοι «ίδρωσαν» για να βγάλουν καμμία «ρετσινιά». Ωστόσο ακόμα κι αυτή η λέξη είναι δηλωτική της μικροαστικής «ηθικής»: αν θέλεις να πουλήσεις μούρη ψοφάς για τη μόστρα σου…

Και απαλλοτριώνεις την ανταγωνιστική ιστορία άλλων (λίγο πολύ «περιθωριακών») με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, ώστε να την πουλήσεις για δικιά σου: «ιδρώσαμε»…

Σιγά μην συγκαήκατε κιόλας! Άι σιχτίρ!

Πέμπτη 13 Φλεβάρη. Θέλουν τουρίστες οι μικροαστοί· δεν θέλουν μετανάστες. Η διαφορά είναι στα λεφτά. Ωστόσο ακόμα και με τους μετανάστες οι ντόπιοι στο ανατολικό Αιγαίο βγάζουν λεφτά· για να μην μιλήσουμε για διάφορους εργολάβους…

Όχι μόνο απ’ τους ίδιους τους μετανάστες / πρόσφυγες. Αλλά και από τον ανθρωπιστικό τουρισμό που έχει αναπτυχθεί σε αρκετά μεγάλη κλίμακα! Πότε άλλοτε τα ξενοδοχεία της Μυτιλήνης είναι 100% πληρότητα μέσα στον χειμώνα; Καλώς εννοούμενοι ανθρωπιστές από διάφορα μέρη του κόσμου φτάνουν εκεί για να βοηθήσουν (ή να προσπαθήσουν να βοηθήσουν) έστω και για λίγες μέρες. Αλλά και πάμπολλοι χασομέρηδες πάνε για να βγάλουν selfies «εκεί που συμβαίνει» ο θάνατος των Άλλων…

Και πάλι: ο ορίζοντας προσοδοθηρίας του μικροαστού βλέπει (σωστά απ’ τη μεριά του) τον τουρισμό σαν ευκαιρία διαρκείας· ενώ τον μετανάστη σαν συγκυριακή αρπαχτή. Ύστερα υπάρχουν τα αισθητικο-πολιτικά ζητήματα. Αν ο πλούσιος φοράει κελεμπία και συνοδεύεται από μανεκέν είναι άλλη κλάση απ’ τον αφγανό μεσοαστό που βγαίνει στα παράλια από λαστιχένια βάρκα: τα στερεότυπα νικάνε (και νικάνε συντριπτικά) στο πεδίο του οριτζινάλ μικροαστού.

Συνεπώς το πρώτο που θέλει ο μικροαστός είναι «not in my back yard» για ό,τι θεωρεί σκουπίδι, ενόχληση, αταίριαστο στο «απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα» της καθημερινής του ζωής… Το σημείο υποχώρησης που μπορεί να δεχτεί, αν η ενόχληση είναι άνθρωποι, είναι μια φυλακή με ψηλούς τοίχους, κονσετίνες – και ασφαλές λαθρεμπόριο. Η φυλακή είναι διαχωρισμένη χωροτακτικά απ’ τις tourist zones· γι’ αυτό, αν δεν είναι ορατή για να χαλάει την μόστρα, μπορεί να γίνει ανεκτή (με τα κατάλληλα ανταλλάγματα).

Και πάλι ο λόγος στον δήμαρχο λερίων, απ’ το ίδιο ρεπορτάζ:

…Μας λένε ότι η δομή θα είναι κλειστή. Μετά όμως λένε ότι θα έχουν κάρτες για να μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν και θα μένουν μέσα συνέχεια μόνο οι παραβατικοί. Τί να πιστέψουμε;…

Έλα ντε! Να πιστέψεις αυτό που θα ήθελες ή να πιστέψεις αυτό που επιτρέπει η ε.ε.; Αν ήταν φυλακή κανονική ίσως να έκαναν την καρδιά τους πέτρα… Αλλά αυτό το «μπες – βγες»; Δηλαδή θα είναι ορατοί; Μπορεί ο διπλανός να ξελαραγκιάζεται «όχι στα Νταχάου» παριστάνοντας τον αριστερό ψάλτη του αντιρατσισμού, αλλά το plan B του μικροαστού, που για παράδειγμα δεν θέλει την μονάδα με τα προγράμματα απεξάρτησης στη γειτονιά του, είναι αυτό: αν δεν μπορείτε να την φτιάξετε αλλού, κλείστε τους μέσα να μην τους βλέπουμε. (Αν φτάσει να πρόκειται για το δικό του παιδί, θα το ξανασκεφτεί…) Ο αριστερός ψάλτης τότε θα φωνάξει «όχι στα ναρκωτικά – ναι στη ζωή»… Συγκινητικό…

Είναι, λοιπόν, διάφοροι που λένε ότι «παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να τους λέμε φασίστες» όλους αυτούς… Επειδή (λένε) έτσι τους σπρώχνουμε στον φασισμό (ενώ από μόνοι τους είχαν πάρει φόρα για τον κομμουνισμό!…). Ο κοινωνικός φασισμός ωστόσο ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ’ την αφόδευση των μικροαστικών εντέρων: οι ιδέες τους, τα συμφέροντά τους, η διπλή και τριπλή ηθική τους, τα ψευτοεπιχειρήματά τους, οι πόζες τους, οι περιουσίες τους, οι κληρονομιές τους, οι κλάψες τους, η έπαρσή τους, η βία τους – άμεση ή μεσολαβημένη.

Αυτοί που προτείνουν ήπιο και κόσμιο χαρακτηρισμό για όλους αυτούς μήπως εννοούν να τους δώσουμε δίκιο; (Προφανώς! Αυτό εννοούν!!! Να γίνουμε σαν τα μούτρα τους!!)

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Η ελληνική εθνική ιδεολογία (που σημαίνει τόσο οι ιερείς της όσο και τα θύματά της) θεωρεί το ελλαδιστάν, σαν επικράτεια και γεωγραφική θέση, σύνορο. Είναι πολιτική γεωγραφία· είναι η βάση πάνω στην οποία έχει στηριχτεί η ελληνική, εθνική, ιμπεριαλιστική «αιτία ύπαρξης» του ελλαδιστάν: η απόσπαση γεωπολιτικών προσόδων.

Κι αυτή η αντίληψη είναι τόσο οργανική όσο η ίδια η ιστορία του ελληνικού κράτους. Αυτό το κράτος κατασκευάστηκε από τις 3 «μεγάλες δυνάμεις» (αγγλία, γαλλία, ρωσία) όχι σύμφωνα με τα όνειρα της διάσπαρτης στην ευρώπη και την μέση ανατολή ελληνικής αστικής τάξης (: η Χάρτα του Ρήγα…) αλλά σαν προκεχωρημένο φυλάκιο τους στην ανατολική Μεσόγειο / νότια βαλκανική χερσόνησο. Οι πολιτικοί διαχειριστές αυτού του προτεκτοράτου, οι «προεστοί» και οι «κοτσαμπάσηδες», κατάλαβαν αυτήν την γενέθλια αιτία και την πρόβαλαν στο μέλλον (τους): το ελλαδιστάν είναι μια συνοριακή βάση – και θα επεκτείνεται σαν «μετατόπιση συνόρων» υπέρ κάποιας μυθικής «δύσης» και εναντίον μιας επίσης μυθικής «ανατολής», με αυτούς σαν σταθερούς διαχειριστές του εδάφους, της εργασίας, της πολιτικής γεωγραφίας (των ανταγωνισμών) στην ευρύτερη περιοχή.

(Πάνω σ’ αυτή την εθνική ιδεολογία / διεθνή νομιμοποίηση ανασκευάστηκε και η ιστορία. Οι μηδικοί πόλεμοι, ξαφνικά, απέκτησαν μια καινούργια «διεθνή / ευρωπαϊκή» αξία: προστάτεψαν την ευρώπη απ’ τους βάρβαρους / πέρσες…)

Στο πέρασμα των δεκαετιών ο βασικός εχθρός (η εχθρική ανατολή απέναντι στην οποία θα έπρεπε να επεκταθεί το ελληνικό σύνορο της δύσης) ήταν η οθωμανική αυτοκρατορία· και αργότερα το τουρκικό κράτος. Ενδιάμεσα, απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου ως την δεκαετία του ’70 ο αντίπαλος ήταν διαφορετικός: το «ανατολικό μπλοκ» κατ’ αρχήν στα βαλκάνια. Σε όλες της περιπτώσεις, πάντως, σαν «διεθνής αξία του ελληνικού οικοπέδου» εκλαμβανόταν τόσο απ’ τους ιθαγενείς όσο και απ’ τα ντόπια αφεντικά η συνοριακή θέση και λειτουργία του.

Στην πιο γλαφυρή και κωμική εκδοχή της μπορούσε να δει κανείς αυτήν την υποστασιακή αλήθεια του ελλαδιστάν, την αλήθεια Είμαι Σύνορο και Γουστάρω!, στη δεκαετία του ’90, αν τύχαινε να ταξιδέψει οδικά προς την τουρκική επκράτεια και απ’ την τουρκική προς την ελληνική. Είτε στα περάσματα του Έβρου είτε στα λιμάνια των νησιών του ανατολικού Αιγαίου μεγάλες μεταλλικές ταμπέλες, με το σήμα της ε.ε. και τα λόγια «καλώς ήρθατε στην ευρώπη»… Που σήμαινε: Ξένε, μόλις γλύτωσες απ’ την παρακμή… Στραμμένες αυτές οι ταμπέλες προς την τουρκική επικράτεια δεν πληροφορούσαν τους ταξιδιώτες (που έφταναν στο ελλαδιστάν και καθόλου στην ήπειρο ευρώπη, αφού αυτή περιλαμβάνει και την Istanbul για παράδειγμα…) ότι τους περιμένει κάποιο τελωνείο… Συνομιλούσαν με την ιστορία και την γεωγραφία· έβγαζαν την γλώσσα στην «καθυστερημένη» και «απολίτιστη» ανατολή / ασία / τουρκία, καμαρώνοντας πως όποιος περνούσε από εκεί προς τα δυτικά έμπαινε σ’ έναν καινούργιο, λαμπρό, πολιτισμένο και πλούσιο κόσμο…

(Σε μια εντελώς διαφορετική ιδεο-συγκρότηση, οι έλληνες θα μπορούσαν να αντιλαμβάνονται εαυτούς όχι σα συνοριοφύλακες της μυθικής δύσης αποδεχόμενοι την δική της πολιτική γεωγραφία και τους δικούς της διαχωρισμούς, αλλά σαν ένα μικρό μέρος των πολιτισμών και των λαών της Μεσογείου και της μέσης Ανατολής…

Αλλά αυτό είναι άλλη, μεγάλη συζήτηση…)

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Όταν άρχισε η μεγάλη φυγή των προσφύγων / μεταναστών που είχαν συγκεντρωθεί στην τουρκική επικράτεια (στο μεγαλύτερο μέρος τους απ’ την συρία και το ιράκ) προς την δική τους «αμερική» (την κεντρική και βόρεια ευρώπη) μέσω του ελληνικού εδάφους, η ιδέα (και, κυρίως, η «διεθνής πολυτιμότητα» του συνοριοφύλακα απέναντι στην τουρκία / στον ανατολίτη εχθρό) άναψε πολλά λαμπάκια σε πολλά κεφάλια ντόπιων αφεντικών. Είτε τοπικών είτε εθνικών. Όπως φάνηκε γρήγορα (όταν τα κράτη προορισμού στην κεντρική ευρώπη διέταξαν «stop!») υπήρχαν διάφορα επίπεδα προσόδων που μπορούσαν να αποσπαστούν απ’ την θέση και τον ρόλο Είμαι Σύνορο, Είμαι Συνοριοφύλακας, και Γουστάρω!

Τα «μικρά» (πολλών ειδών) αφεντικά στα νησιά, για παράδειγμα, έπιασαν στον αέρα την ευκαιρία του λαθρεμπορίου. Εδώ το «λαθρε-» δεν αφορά την παράνομη εισαγωγή κάποιων εμπορευμάτων, αλλά την παράνομη και κατά βούληση τιμολόγηση στοιχειωδών εμπορευμάτων / βασικών αναγκών απέναντι σε ανθρώπους που, τυπικά, βρίσκονται «εκτός νόμου»: απ’ τα κωλόχαρτα και τις σοκολάτες μέχρι την φόρτιση των κινητών… Αφορά, επίσης, την λαθραία πώληση των μηχανών απ’ τις βάρκες πίσω στα τουρκικά γραφεία παράνομων ταξιδιών…

Για τα «κεντρικά» αφεντικά το ζήτημα ανέδειξε άλλου είδους πολιτικές προσόδους: την στρατοαστυνομική «φύλαξη των συνόρων». Και την μέσω αυτής ενίσχυση των ελληνικών «εθνικών απαιτήσεων» στη θάλασσα του Αιγαίου. Ο κουτοπόνηρος υπολογισμός ήταν πως αν είτε το νατο είτε η frontex είτε και οι δυο μαζί περιπολούν στα ελληνικά θαλάσσια σύνορα (για να απωθούν τις βάρκες των προσφύγων…) τότε αυτά τα σύνορα (αμφισβητούμενα, ως γνωστόν, σε διάφορα σημεία…) θα «μπετοναριστούν».

Σε κάθε επίπεδο και κλίμακα οι λογαριασμοί ήταν τυπικά ίδιοι: η απόσπαση του μέγιστου δυνατού οφέλους απ’ την θέση «συνοριοφύλακας»… Όπως, όμως, είναι λογικό και αναμενόμενο, τα οφέλη και τα κέρδη του συνοριοφύλακα σχετίζονται με παραμέτρους που δεν τις ορίζει ο ίδιος.

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Η ιδέα ότι το Δουβλίνο 2 επιβλήθηκε στο ελλαδιστάν είναι τόσο σωστή όσο η άλλη, ότι τα «μνημόνια έφεραν την κρίση». Η προθυμία των ντόπιων αφεντικών να παίξουν τον ρόλο του συνοριοφύλακα για λογαριασμό των «ευρωπαίων εταίρων» είναι ενσωματωμένη στην εθνική κρατική ιδεολογία απ’ την εποχή… της ναυμαχίας του Ναυαρίνου! Για τα ελληνικά δεδομένα αυτή η συμφωνία «διαχείρισης των προσφυγικών ροών» ήταν κομμένη και ραμμένη στην κολακευτική εθνική πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι η ευρωπαϊκή εσχατιά στη μέση Ανατολή, φάτσα κάρτα απέναντι σ’ έναν λίγο πολύ βάρβαρο, και σίγουρα ανατολίτη εχθρό.

Εκείνο που η εθνικιστική τύφλωση εμπόδισε τους τότε διαχειριστές αυτής της καλής τύχης (του να «αντιμετωπίζουν τα στίφη των βαρβάρων»…) να καταλάβουν ήταν ότι ο πραγματικός συνοριοφύλακας της ευρώπης έναντι των εκατομμυρίων προσφύγων / μεταναστών είναι … αυτός ο ανατολίτης εχθρός! Η τουρκία. Οι περιβόητες buffer zones φτιάχνονται εκτός συνόρων· όχι εντός! Το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε αυτήν την ευθύνη για τους δικούς του λόγους, και την έχει υπηρετήσει ικανοποιητικά… Το ελλαδιστάν μπήκε στο δίπολο της «ανάσχεσης» σαν «δεύτερη γραμμή άμυνας» – νομίζοντας το αντίθετο, νομίζοντας ότι είναι προπύργιο. Ενώ, δηλαδή, τα ντόπια αφεντικά (παρακμιακά έτσι κι αλλιώς) νόμιζαν ότι υπηρετούν τα ευρωπαϊκά τείχη και πως, άρα, θα έχουν άφθονο χρήμα και κάθε είδους υποστηρίξη σ’ αυτόν τους τον ρόλο, πρακτικά ενώθηκαν πιο σφικτά με μια γραμμή φόβου, πόνου και αίματος με τα τουρκικά παράλια· και, μάλιστα, με τις αρμοδιότητες του έσχατου, άρα του πιο αιμοβόρου μπάτσου της συνοριακής διάταξης.

Η απώθηση αυτού του δεσμού, που είναι πραγματικός, γεωγραφικός και ιστορικός, εκφράζεται με το μόνιμο «ποίημα» ότι ο «σουλτάνος» (ο Erdogan δηλαδή) «ανοίγει και κλείνει τις ροές μεταναστών προς το ελλαδιστάν» άλλοτε για να το εκβιάσει και άλλοτε για να εκβιάσει την ευρώπη. Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό του ελληνικού εθνοφασισμού πως άνθρωποι που θέλουν να φτάσουν σε έναν προορισμό όπου ελπίζουν σε καλύτερη τύχη μπορούν να διαφύγουν από οποιαδήποτε απαγόρευση. Οι ελληνοφασίστες, μετατρέποντας αυτό που λένε «ροές» σε ανόργανη, χωρίς θέληση και αξιοπρέπεια ύλη, απ’ την μια μεριά μυθοποιούν αυτόν που θεωρούν ότι κουμαντάρει την «βρύση», και απ’ την άλλη εκδηλώνουν τον βαθύ ρατσισμό τους απέναντι σε ανθρώπους που είναι πολύ πιο ικανοί απ’ τον μέσο έλληνα νοικοκύρη.

Η συμφωνία Δουβλίνο 2 ταίριαζε, λοιπόν, στις προδιαγραφές του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού· υπό την προϋπόθεση ότι οι φυγάδες θα έρχονταν με τέτοιο ρυθμό ώστε να στιβάζονται στις «Μόριες» – και να πεθαίνουν απ’ το κρύο, για να αποτρέπονται νέες αφίξεις. (Αυτό ήταν το φαιορόζ σχέδιο. Το προηγούμενο, το «σαμαροβενιζελικό», ήταν να βουλιάζουν τις βάρκες «περίεργα μαυροφορεμένα κομμάντο», και να πνίγονται οι φυγάδες…. Παραλλαγές ανθρωπισμού…). Το πράγμα δεν πήγε ακριβώς έτσι. Και δεν πήγε έτσι όχι επειδή ο «σουλτάνος» ανοιγοκλείνει τις στρόφιγγες· αλλά επειδή κανένα κάθαρμα, ελληνικό, ευρωπαϊκό, αμερικανικό ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις και την αποφασιστικότητα ανθρώπων που θέλουν να φτάσουν στον σκοπό τους. Και επειδή το να φτιάχνεις αποθήκες ανθρώπων είναι παιχνίδι με τον διάολο: μπορεί να ξεχυλίσουν, ενόσω αυτοί παραμένουν άνθρωποι…

Με δυο λόγια τα «στίφη των βαρβάρων» άρχισαν να υπερφαλαγγίζουν τους λογαριασμούς του γεωπολιτικού προσοδισμού του συνοριοφύλακα, αφενός με τον «όγκο» τους, αφετέρου με την ικανότητά τους να πολιτικοποιούνται· με άλλα λόγια να απαιτούν, στο έδαφος του «καλωσήρθατε στην ευρώπη», τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Με όλο το πάθος και το κουράγιο εκείνων που έχουν όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος τους.

Τρίτη 11 Φλεβάρη. Το κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο που εμποδίζει αυτούς τους συκοφαντημένους ανθρώπους να προχωρήσουν είναι το ίδιο ακριβώς που παρέχει «χρυσές βίζες» σε οποιονδήποτε έρθει από οπουδήποτε και έχει 250 χιλιάρικα να τα ρίξει σε αγορά ακινήτων. Πρακτικά, όποιος δηλώσει στο ελλαδιστάν πως αγόρασε ακίνητο με 250 χιλιάρικα (στην πράξη ακόμα και με τα μισά, αλλά αυτό είναι διαφορετική ιστορία) εξασφαλίζει ελευθερία κινήσεων στην «ζώνη Σέγκεν» για τον ίδιο και όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς του, για τα επόμενα 5 χρόνια κατ’ αρχήν. Αυτό μπορεί να αφορά ακόμα και 8 ή και 10 συγγενείς τέτοιου είδους. (Σύζυγο, παιδιά, γονείς του ίδιου, γονείς συζύγου).

Αυτή είναι η θεσμική πραγματικότητα που χωρίζει την «τύχη» των προσφύγων / μεταναστών απ’ την «τύχη» των ίδιων ακριβώς ανθρώπων αν ένας ανά οικογένεια είχε να καταθέσει στον τραπεζικό λογοριασμό κάποιου έλληνα μεσίτη ή ιδιοκτήτη 250.000 ευρώ. Αυτό το ποσό είναι η ταρίφα του συλλογικού θεσμικού νταβατζή που όντας 110% τέτοιος χωρίζει την ήρα απ’ το σιτάρι – για λογαριασμό του προσοδισμού.

Προσδιορίζει όμως αυτή η θεσμική πραγματικότητα και το τι θα μπορούσε να κάνει το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αν ΔΕΝ ήταν αυτό που είναι: αν δεν κυνηγούσε τον γεωπολιτικό προσοδισμό μέσω της «συνοριακής λειτουργίας» του για λογαριασμό των «εταίρων /συμμάχων» του. Θα μπορούσε να δίνει άδεια διέλευσης και ταξιδιωτικά έγγραφα στους πάντες – με παράβολο 10 ευρώ… Laissez passer λέγεται αυτό, και είναι φιλελεύθερο… Τότε οι «ροές» θα έβγαζαν εισιτήρια αεροπλάνων (αυτό που προσπαθούν να κάνουν με πλαστά διαβατήρια…) και θα συνέχιζαν τον δρόμο τους – αντί να γίνονται ένας σωρός ψυχών υπό την επίβλεψη της ελληνικής αστυνομίας και του ελληνικού στρατού.

Φυσικά οι «εταίροι» θα θύμωναν! Αλλά το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν φοβάται τον θυμό τους. Δεν θέλει να χάσει το καθεστώς του συνοριοφύλακα· επειδή δεν έχει άλλο ρόλο που να υπόσχεται γεωπολιτικές αμοιβές εκτός απ’ αυτόν του προχωρημένου φυλακίου για κάθε χρήση· άρα και για τον πρωτοκοσμικό ρατσισμό.

Έτσι, αντί οι άνθρωποι να παίρνουν όχι «χρυσή» αλλά έστω «τσίγκινη» (!!) βίζα, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν το κρέας της ίδιας βασικής διαχείρισης – απ’ το ρημαδογκουβέρνο. Ο συνοριοφύλακας έχει χρεωκοπήσει μεν, αφού η ρατσιστική ιδεολογία του ξεπερνάει την ρατσιστική πολιτική του (τα «ανοικτά» ή «κλειστά» στρατόπεδα ερεθίζουν τις «τοπικές κοινωνίες»…)· αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του, δεν μπορεί να αρνηθεί τον ιστορικό λόγο ύπαρξής του όπως έχει ενσωματωθεί σ’ όλα τα συμβόλαιά του με τους πιθανούς ή απίθανους συμμάχους του…

Προσπαθεί μόνο να κρατήσει την θέση του. Ελπίζοντας, τώρα πια, ότι το Βερολίνο (η πρωτεύουσα…) θα επιβάλει στις ευρωεπαρχίες μια πιο ευέλικτη διαχείριση, με λιγότερο βάρος και ευθύνες στους συνοριοφύλακες…

Το ζήτημα είναι ότι η δική μας εργατική πλευρά έχει αποτύχει ως τώρα να επεξεργαστεί και να διαδώσει συστηματικά μια όχι συνθηματολογική αλλά ανταγωνιστική και συνεκτική πολιτικά αντιπρόταση… Ελεύθερη κίνηση: αυτό είναι το σωστό, κι αυτό ήταν πάντα για τους πληβείους.

Μια ρωγμή στην εθνική μυθολογία και στην στρατοαστυνομική νομιμοποίηση της…