Πέμπτη 13 Φλεβάρη. Θέλουν τουρίστες οι μικροαστοί· δεν θέλουν μετανάστες. Η διαφορά είναι στα λεφτά. Ωστόσο ακόμα και με τους μετανάστες οι ντόπιοι στο ανατολικό Αιγαίο βγάζουν λεφτά· για να μην μιλήσουμε για διάφορους εργολάβους…
Όχι μόνο απ’ τους ίδιους τους μετανάστες / πρόσφυγες. Αλλά και από τον ανθρωπιστικό τουρισμό που έχει αναπτυχθεί σε αρκετά μεγάλη κλίμακα! Πότε άλλοτε τα ξενοδοχεία της Μυτιλήνης είναι 100% πληρότητα μέσα στον χειμώνα; Καλώς εννοούμενοι ανθρωπιστές από διάφορα μέρη του κόσμου φτάνουν εκεί για να βοηθήσουν (ή να προσπαθήσουν να βοηθήσουν) έστω και για λίγες μέρες. Αλλά και πάμπολλοι χασομέρηδες πάνε για να βγάλουν selfies «εκεί που συμβαίνει» ο θάνατος των Άλλων…
Και πάλι: ο ορίζοντας προσοδοθηρίας του μικροαστού βλέπει (σωστά απ’ τη μεριά του) τον τουρισμό σαν ευκαιρία διαρκείας· ενώ τον μετανάστη σαν συγκυριακή αρπαχτή. Ύστερα υπάρχουν τα αισθητικο-πολιτικά ζητήματα. Αν ο πλούσιος φοράει κελεμπία και συνοδεύεται από μανεκέν είναι άλλη κλάση απ’ τον αφγανό μεσοαστό που βγαίνει στα παράλια από λαστιχένια βάρκα: τα στερεότυπα νικάνε (και νικάνε συντριπτικά) στο πεδίο του οριτζινάλ μικροαστού.
Συνεπώς το πρώτο που θέλει ο μικροαστός είναι «not in my back yard» για ό,τι θεωρεί σκουπίδι, ενόχληση, αταίριαστο στο «απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα» της καθημερινής του ζωής… Το σημείο υποχώρησης που μπορεί να δεχτεί, αν η ενόχληση είναι άνθρωποι, είναι μια φυλακή με ψηλούς τοίχους, κονσετίνες – και ασφαλές λαθρεμπόριο. Η φυλακή είναι διαχωρισμένη χωροτακτικά απ’ τις tourist zones· γι’ αυτό, αν δεν είναι ορατή για να χαλάει την μόστρα, μπορεί να γίνει ανεκτή (με τα κατάλληλα ανταλλάγματα).
Και πάλι ο λόγος στον δήμαρχο λερίων, απ’ το ίδιο ρεπορτάζ:
…Μας λένε ότι η δομή θα είναι κλειστή. Μετά όμως λένε ότι θα έχουν κάρτες για να μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν και θα μένουν μέσα συνέχεια μόνο οι παραβατικοί. Τί να πιστέψουμε;…
Έλα ντε! Να πιστέψεις αυτό που θα ήθελες ή να πιστέψεις αυτό που επιτρέπει η ε.ε.; Αν ήταν φυλακή κανονική ίσως να έκαναν την καρδιά τους πέτρα… Αλλά αυτό το «μπες – βγες»; Δηλαδή θα είναι ορατοί; Μπορεί ο διπλανός να ξελαραγκιάζεται «όχι στα Νταχάου» παριστάνοντας τον αριστερό ψάλτη του αντιρατσισμού, αλλά το plan B του μικροαστού, που για παράδειγμα δεν θέλει την μονάδα με τα προγράμματα απεξάρτησης στη γειτονιά του, είναι αυτό: αν δεν μπορείτε να την φτιάξετε αλλού, κλείστε τους μέσα να μην τους βλέπουμε. (Αν φτάσει να πρόκειται για το δικό του παιδί, θα το ξανασκεφτεί…) Ο αριστερός ψάλτης τότε θα φωνάξει «όχι στα ναρκωτικά – ναι στη ζωή»… Συγκινητικό…
Είναι, λοιπόν, διάφοροι που λένε ότι «παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να τους λέμε φασίστες» όλους αυτούς… Επειδή (λένε) έτσι τους σπρώχνουμε στον φασισμό (ενώ από μόνοι τους είχαν πάρει φόρα για τον κομμουνισμό!…). Ο κοινωνικός φασισμός ωστόσο ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ’ την αφόδευση των μικροαστικών εντέρων: οι ιδέες τους, τα συμφέροντά τους, η διπλή και τριπλή ηθική τους, τα ψευτοεπιχειρήματά τους, οι πόζες τους, οι περιουσίες τους, οι κληρονομιές τους, οι κλάψες τους, η έπαρσή τους, η βία τους – άμεση ή μεσολαβημένη.
Αυτοί που προτείνουν ήπιο και κόσμιο χαρακτηρισμό για όλους αυτούς μήπως εννοούν να τους δώσουμε δίκιο; (Προφανώς! Αυτό εννοούν!!! Να γίνουμε σαν τα μούτρα τους!!)