Πέμπτη 13 Φλεβάρη. H «αποικία ψυχοπαθών Λέρου» είναι μια τρομακτική ιστορία που θα έπρεπε να γνωρίζουν οι πάντες. Δεν μπορούμε ούτε στο ελάχιστο να την μεταφέρουμε εδώ. Το σίγουρο είναι ότι εγκαινιάστηκε το 1957… Το σίγουρο επίσης είναι ότι οι ντόπιοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το ψυχοκολαστήριο (που έφτασε να έχει σχεδόν 3.000 αιχμάλωτους) ούτε το ’57, ούτε το ’67, ούτε το ’77, ούτε το ’87… Για τους ντόπιους το ψυχοκάτεργο ήταν θέσεις εργασίας (θέσεις δεσμοφυλάκων ουσιαστικά) – η Λέρος δεν είχε τουρισμό τότε. Αν βγάζεις λεφτά, καλά είναι και τα κολαστήρια· αυτό δεν αφορά ειδικά τον πληθυσμό της Λέρου αλλά σχεδόν το σύνολο των μικροαστών, σίγουρα στα μέρη μας. Είναι υποδειγματικά διπλής ηθικής.
Το κολαστήριο έκλεισε χάρη στον πολυετή αποφασισμένο αγώνα ελάχιστων αντι-ψυχίατρων και άλλων κινηματικών· εξαιτίας των ευρωπαϊκών εξελίξεων στην απο-ασυλοποίηση που άρχιζαν να βγάζουν στη σέντρα το ελληνικό κράτος· και εξαιτίας των ρεπορτάζ που έκαναν στα τέλη των ‘80s το bbc και ο observer που έδειξαν γλαφυρά την ελληνική ψυχιατρική αθλιότητα σε όλο τον πλανήτη. Ούτε ο κυρ δήμαρχος ούτε οι λέριοι «ίδρωσαν» για να βγάλουν καμμία «ρετσινιά». Ωστόσο ακόμα κι αυτή η λέξη είναι δηλωτική της μικροαστικής «ηθικής»: αν θέλεις να πουλήσεις μούρη ψοφάς για τη μόστρα σου…
Και απαλλοτριώνεις την ανταγωνιστική ιστορία άλλων (λίγο πολύ «περιθωριακών») με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, ώστε να την πουλήσεις για δικιά σου: «ιδρώσαμε»…
Σιγά μην συγκαήκατε κιόλας! Άι σιχτίρ!