Tag: μετανάστες

Εθνική πλύση εγκεφάλου

Τετάρτη 4 Μάρτη. Ο περασμένος Γενάρης ήταν «ο μήνας του Haftar»: το πόπολο, εκστασιασμένο, άκουσε, ξανάκουσε και ξανάκουσε (μέχρις ότου μπορούσε να συλλαβίζει / παπαγαλίζει με άνεση το όνομα του «τζενεράλ» στα αναλογικά και ψηφιακά καφενεία) ότι το ελλαδιστάν είχε έναν σπουδαίο, γενναίο σύμμαχο κρυμμένο κάπου στην λιβυκή έρημο… Που θα έβαζε στη θέση του τον θρασύτατο Erdogan ισοπεδώνοντας την λυβική πρωτεύουσα (Tripoli) όπου ζουν 2,5 εκατομμύρια ψυχές· και φυσικά θα βούλιαζε ακόμα και τουρκικό κανώ αν τολμούσε να πλησιάσει…

Το τέλος του Φλεβάρη και η αρχή του Μάρτη έχει ένα άλλο εθνικό φροντιστήριο. Το Idlib. Με την ίδια έκσταση και τον ίδιο θυμό το πόπολο ακούει, ξανακούει και ξανακούει (μέχρι να το λέει απ’ έξω) ότι υπάρχει κάποιο μέρος κάπου στη συρία όπου ο μισητός «σουλτάνος» ηττάται… και γι’ αυτό τα κάνει όλα αυτά να στέλνει χιλιάδες (άοπλους) πρόσφυγες και μετανάστες να «εισβάλουν στην ελλάδα»… Όχι για να ρεφάρει κατακτώντας ελληνικό έδαφος – αλλά για να εκβιάσει την ευρώπη… Με μια κουβέντα: ο Erdogan εκβιάσει την ευρώπη μέσω των προσφύγων / μεταναστών στον Έβρο επειδή ηττάται στο Idlib… Ουάου! Αληθινή παγκοσμιοποίηση!!!

Δεν υπάρχει σοφός, σοφότερος ή σοφότατος εθνικός δημαγωγός που να λυπάται την επανάληψη του πιο πάνω δόγματος… Πρόκειται για συστηματική παράκρουση! Που γίνεται υποδόρεια επειδή, απλά, το ντόπιο φασισταριό δεν ενδιαφέρεται ούτε για γενναίους «τζενεράλ» ούτε για τουρκικά Βατερλώ – παρότι γουστάρει το αίμα των οχτρών. Ωστόσο είναι παράκρουση, και πρέπει να την υποδείξουμε. Γιατί είναι δηλωτική (άλλη μια καταδήλωση, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία…) του πως δουλεύει η εθνικιστική δημαγωγική μηχανή, του πως γίνεται η εθνική πλύση εγκεφάλου, και γιατί η ελληνική παραγωγή ειδικών συστημικής ηλιθιότητας δεν προσφέρεται για εξαγωγή – λόγω εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας.

Ηττάται πράγματι ο Erdogan στο Idlib; Θα το δούμε στη συνέχεια. Για χάρη της ανάλυσης ας πούμε «ναι»…. Τί σχέση έχει, όμως, αυτή η «ήττα» με τους πρόσφυγες / μετανάστες στα τουρκοελληνικά σύνορα; Πώς συνδέεται αυτή η διαχείρισή τους με την ήττα; Συνδέεται;

Κανείς (δημαγωγός, ειδικός ή ανειδίκευτος) δεν προτείνει μια σύνδεση που να αντέχει στη λογική. Μόνο υπονοούμενα. Δεν υπάρχει καμμία απάντηση σε απορίες που είναι λογικές – και απαγορευμένες. Για παράδειγμα: πώς ακριβώς τα ευρωπαϊκά κράτη («πιεσμένα» απ’ την «απειλή των μεταναστευτικών ροών»…) θα βοηθήσουν τον Erdogan να ρεφάρει την (υποτιθέμενη) ήττα του στο Idlib; Θα του στείλουν στρατό; Όχι! Θα του στείλουν το νατο; Όχι! Θα τον κτυπήσουν στοργικά στην πλάτη; Σιγά! Ακόμα κι αν επρόκειτο να του δώσουν λεφτά (;) σε τι αυτό θα ισορροπούσε μια ήττα στο Idlib που παρουσιάζεται σαν «στρατηγική», στα όρια της καταστροφής;

Και τι είδους «πίεση» είναι αυτή προς την ευρώπη; Πιστεύει, άραγε, ο Erdogan, πως αν περάσουν 1000, 10.000 ή 50.000 πρόσφυγες / μετανάστες σε ελληνικό έδαφος θα ανοίξουν, με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα τα δυτικοβαλκανικά σύνορα ως την κεντρική ευρώπη; Ή, ειπωμένο αλλιώς: ποιά είναι η «πίεση» προς την ευρώπη μέσω μεταναστών και προσφύγων στο ελλαδιστάν; Αφού παγιδεύονται εδώ! Μήπως θα είναι μια «πίεση – καραμπόλα», του είδους «η τουρκία πιέζει την ελλάδα που με τη σειρά της θα πιέσει την ευρώπη»; Δακρύβρεχτο – και αβάσταχτα ελληνικό (το παραμύθι)! Αλλά αν επρόκειτο, τελικά, Άγκυρα και Αθήνα να «πιέζουν» εκ των πραγμάτων μαζί (επειδή… Idlib!!), αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει οργανωμένα και καθαρά;

Ενώ πρόκειται για παρανοϊκή αλληλουχία, χωρίς λογική, έχει μια σκοπιμότητα – αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, επιπέδου θείας Λίτσας: ο άθλιος «σουλτάνος» κάνει όσα κάνει «σε βάρος μας» επειδή καταρρέει. Oπότε, λίγη υπομονή ακόμα, και θα δρέψουμε (σαν ελλαδιστάν) τους καρπούς αυτής της κατάρρευσης. Η ρητορική αυτή είναι μονότονη έως κατατονική. Εδώ και χρόνια το τουρκικό καθεστώς καταρρέει (οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά, στρατιωτικά…) και το ελλαδιστάν απλά «εισπράτει» τις αντιδράσεις, τους σπασμούς αυτής της κατάρρευσης… Αλλά αξίζει τον κόπο: κάνουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην κατάρρευση, και στο τέλος θα νικήσουμε!

Η συσχέτιση των μεταναστών / προσφύγων με την «ήττα στο Idlib» είναι μια ακόμα παραλλαγή του ίδιου εθνικά χρήσιμου τροπαριού: η τουρκία βουλιάζει. Κι αυτό που πρέπει να κάνει το ελλαδιστάν είναι να συμβάλει στο βούλιαγμα. Πώς; Με τις κατάλληλες συμμαχίες. Πρώτα απ’ όλα με την Ουάσιγκτον· ύστερα με ό,τι είναι διαθέσιμο στην ευρώπη· και μετά με κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να είναι αντιτουρκικό…

Για την εθνική / εθνικιστική ρητορική τα πάντα (απ’ τις αοζ ως τους πρόσφυγες και τους μετανάστες) νοηματοδοτούνται με έναν μόνο τρόπο: σαν παραλλαγές του αντιτουρκισμού και της «εξασφάλισης αντιτουρκικών συμμαχιών».

Κι έτσι συμβαίνει αυτό που είναι ταυτόχρονα γελοίο και δηλωτικό: για το θέμα των μεταναστών / προσφύγων το ελλαδιστάν ΔΕΝ συζητάει με την Άγκυρα· ούτε καν σε καταστάσεις «εισβολής», «ασύμμετρης απειλής»… Συζητάει όμως με ποιόν; Με τον πρεσβευτή του αφγανιστάν!!! Το εκπρόσωπο, δηλαδή, της «κυβέρνησης» της Καμπούλ, που είναι κυκλωμένη απ’ τους ταλιμπάν! Μάθαμε, τουλάχιστον, ότι υπάρχει πρεσβευτής του αφγανιστάν στο ελλαδιστάν: ίσως να είναι κάποιος σαν τον ναύαρχο του “τζενεράλ”, ξέρετε… Αυτός ο πρεσβευτής θα πρέπει είναι κατευθείαν απόγονος του μεγΑλέκου!

Όπως ξαφνικά (!) ο «τσενεράλ» έγινε «φίλος μας», έτσι μπορεί να γίνει και ο αφγανός «πρόεδρος Ghani»… Αρκεί να είναι κάπως … αντιτούρκος…

Εκείνος ο Guaido δεν είναι άνθρωπος. Είναι διόδιο: άνοιξε τον δρόμο στο ρημαδογκουβέρνο!

Απ’ το Idlib στον Έβρο;

Τετάρτη 4 Μάρτη. Είναι βέβαιο πως η κατάληψη των 2/5 του θύλακα του Idlib απ’ τον συριακό στρατό ‘n friends προκάλεσε ένα ακόμα ξεσπίτωμα για πολλές χιλιάδες αμάχους που ζούσαν σ’ αυτά τα εδάφη. Είναι επίσης βέβαιο ότι μέχρι πριν (αλλά και λίγο μετά) την έναρξη αυτής της εκστρατείας το τουρκικό καθεστώς διαμαρτυρόταν για το κύμα προσφύγων που θα κατευθυνθούν προς την τουρκική επικράτεια…

Τι συνέβη τελικά; Μήπως αυτό το πιο πρόσφατο «κύμα» (κάποιοι δυτικοί μιλουν για 1 εκατομμύριο, αλλά αυτός ο αριθμός είναι υπερβολικός· σίγουρα πάντως πρόκειται για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες) συνδέεται κάπως με το «κύμα» στον Έβρο;

Καμμία άμεση σχέση. Αυτές οι χιλιάδες πρόσφυγες του Idlib ΔΕΝ έχουν περάσει σε τουρκικό έδαφος. Τους εμποδίζει ο τουρκικός στρατός, και μάλλον λογικά: ανήκουν στους σκληροπυρηνικούς του Ριάντ… Έχουν μετακινηθεί εντός του θύλακα, με μεγαλύτερη συγκέντρωση προς τα βόρεια, κοντά στα τουρκοσυριακά σύνορα· αλλά χωρίς free pass.

Η μόνη συχέτιση (ίσως τραβηγμένη, όχι απίθανη πάντως) με το «κύμα» που με τις οδηγίες του τουρκικού καθεστώτος ξεκίνησε απ’ την Edirne (: Αδριανούπολη) προς το πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα των Καστανιών (: το καλύτερα φυλασσόμενο αλλά δευτερεύον πέρασμα των τουρκοελληνικών συνόρων – εκεί έχει στηθεί ο φράχτης…) και όχι προς το βασικό οδικό πέρασμα στους Κήπους στα νότια (περίεργο; όχι…) είναι η αντίθετη απ’ αυτήν που προβάλει η ελληνική δημαγωγία. Να αποτύχει η μαζική απόδραση (όπως ήταν το αναμενόμενο) έτσι ώστε το τουρκικό καθεστώς να θυμίσει και στους πρόσφυγες του Idlib ότι ΔΕΝ υπάρχει «ευρωπαϊκή σωτηρία» γι’ αυτούς, και ότι τα μόνα κράτη απ’ τα οποία μπορούν να εξασφαλίσουν εγγυήσεις ζωής είναι τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα…

Μακιαβελικό; Ίσως… Αλλά για κράτη μιλάμε.

Θεία Λίτσα σκέτη

Τετάρτη 4 Μάρτη. Άσχετα με το τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης και τους σχεδιασμούς του τουρκικού καθεστώτος, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο προχώρησε σε στρατιωτική «επίδειξη δύναμης» εναντίον των προσφύγων / μεταναστών και στην ανάλογη φασιστική εκστρατεία στο εσωτερικό ΌΧI επειδή ήταν αναγκασμένο. Ήταν / είναι επιλογή.

Ήταν / είναι επιλογή το γεγονός πως ενώ εδώ και καιρό Άγκυρα εκτοξεύει διάφορα περί προσφύγων και μεταναστών η Αθήνα ΔΕΝ επεδίωξε οποιουδήποτε είδους συνεννόηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών)· αλλά ακολούθησε σταθερά μια γραμμή κλιμακούμενου soft πολέμου. Ήταν και είναι επιλογή να προσπαθούν (διάφοροι ντόπιοι μηχανισμοί) να εξασφαλίσουν «αύξηση της αμοιβής» τους σαν «συνοριοφύλακες» για λογαριασμό μιας κάποιας «ευρώπης» – ευχόμενες σε τελευταία ανάλυση το να υπάρχουν «απειλές»: έτσι ανεβάζουν το κασέ τους ακόμα και οι μικρονταβάδες. Ήταν και είναι επιλογή η αναζωπύρωση του εθνο-ρατσισμού και των πιο σκληροπυρηνικών μηχανισμών τους… καθόλου παράδοξα εναντίον μιας «ιδέας» του ρημαδοΚούλη, ότι το ελλαδιστάν χρειάζεται μερικές χιλιάδες μετανάστες / πρόσφυγες σαν μόνιμους κατοίκους, επειδή έχει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα…

Η ερώτηση «και τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;» είναι επιεικώς ανόητη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτό που είναι! Το ερώτημα, αν έχει ακόμα νόημα, δεν πρέπει να αφορά το ελληνικό κράτος αλλά τους εσωτερικούς αντιπάλους του· αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι.

Η κινηματική εμπειρία δεκαετιών δείχνει ότι είναι βασικό να έχει γίνει εκείνη η πολιτική (και «ιδεολογική») επεξεργασία και συστηματική δουλειά που, κατ’ αρχήν, εμποδίζει την απρόσκοπτη κυκλοφορία των εθνικιστικών, ρατσιστικών, κρατικίστικων ρητοριών σε τέτοιες σύνθετες καταστάσεις, όπου ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλισμός συγκλίνουν (πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν…). Η αξία αυτής της προεργασίας (που χρειάζεται περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ όσο η συγκέντρωση «like»…) έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά σε ακόμα πιο δύσκολα ζητήματα – στο παρελθόν. (Φυσικά υπήρχαν και οι άνθρωποι που ήταν αποφασισμένοι να αναλάβουν τέτοιο έργο· όχι την επίδειξη και την προσωπική προβολή τους. Ο «υποκειμενικός παράγοντας» μπορεί να ανεβάσει – ή να σκατώσει – τα πάντα).

(φωτογραφία: Από μικρό ή από φασίστα μαθαίνεις την αλήθεια! Μόλις χτες γράφαμε μεταξύ άλλων… το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!

Έγινε κι αυτό!)

Τα σύνορα, προ πάντων αυτά!!

Τρίτη 3 Μάρτη. Αξιοποιώντας την μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών και προσφύγων, κατασκευάζοντας το θέαμα της εχθρικής εισβολής, το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!

Χρησιμοποιεί το τουρκικό καθεστώς στη δεδομένη συγκυρία τους πρόσφυγες / μετανάστες για δικούς του λόγους; Ναι – αν και δεν είναι βέβαιο ότι αυτοί οι λόγοι εξαντλούνται στην ρυμούλκηση του «ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος» στις εξελίξεις στο Idlib. Υπάρχουν κι άλλα σοβαρά ενδεχόμενα, που δεν είναι του παρόντος.

Αν δεν κάνουμε λάθος οι ελληνικές κατηγορίες είναι κατά τι ηπιότερες απ’ το ότι ο Erdogan χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες / μετανάστες σαν «ανθρώπινη ασπίδα»… Λοιπόν; Τί κάνει το ελληνικό φασιστικό κράτος / παρακράτος στην περίπτωση που έχει απέναντί του «ανθρώπινες ασπίδες»; Τις πυροβολεί (ένας σύρος μετανάστης δολοφονήθηκε – σε τουρκικό έδαφος – από ελληνικές σφαίρες) κι αυτό δεν είναι δήλωση του Erdogan αλλά ρεπορτάζ του guardian· ή προσπαθεί να τις πνίξει.. Το παρακάτω video είναι ενδεικτικό:

Οι ντόπιοι φασίστες απολαμβάνουν τον ευχάριστο αιφνιδιασμό τους: μπορούν να «προσφέρουν φαγητό στις δυνάμεις ασφαλείας» σ’ αυτήν την πρόβα εκστρατείας. (Και θέλουν να σκοτώσουν τους Άλλους, επιτέλους σαν “εθνική ανάγκη”…)

Go back! (Απ’ την Μέρκελ στην Τζαμίλα)

Τρίτη 3 Μάρτη. Το όποιο αντιρατσιστικών προθέσεων εντόπιο πολιτικό ρεύμα έχασε όχι μόνο χρόνο αλλά (κυρίως) τον προσανατολισμό του όταν, τα προηγούμενα χρόνια, βρήκε σαν πιασάρικο (και τεμπέλικα εύκολο) θέμα το να κατηγορεί τις μ.κ.ο. Κι αν ούρλιαξε η ασταμάτητη μηχανή «λάθος μαλάκες!» κι αν δεν ούρλιαξε αποδείχθηκε αδιάφορο. Κι αν πάλι ούρλιαξε: προσέξτε, ο στρατός και το παρακράτος κάνουν κουμάντο, και πάλι αποδείχθηκε αδύναμο. Αποδείχθηκε όμως και κάτι ακόμα. Πρώτον, ότι την στρατηγική κατά των μ.κ.ο. την είχε / έχει το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Και δεύτερον, ότι ο θάνατος των Άλλων δεν είναι τοπικό φαινόμενο· είναι η πρωτοκοσμική κάθε φορά «εθνική συμβολή», ένας κρίκος δηλαδή, σε μια ιμπεριαλιστική φονική αλυσίδα. Αν ένας από εσάς που διαβάζετε αυτές εδώ τις αράδες είχε ξεκινήσει από (διαλέξτε μέρος του κόσμου σαν αφετηρία…) και βρισκόταν τώρα στις Καστανιές θα το ήξερε πολύ καλά· και θα το εξέφραζε με τον πιο απλό τρόπο: με πέτρες….

Η σύνθεση κρατικού, θεσμικού ρατσισμού και εθνικού ιμπεριαλισμού δεν έγινε προχτές. Συστηματοποιήθηκε στα χρυσά χρόνια του φαιορόζ γκουβέρνου. Που ήταν αρκετά σε διάρκεια έτσι ώστε ο οποιοδήποτε δεν είχε ποτίσει απ’ το καιροσκοπισμό των public relations να καταλάβει ότι κάτι βρώμικο συνέβαινε, και ότι κάποια σχέση υπήρχε ανάμεσα στο κάθαρμα Μουζάλα (: «φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο» – στα κάτεργα των νησιών) και στο κάθαρμα ψεκασμένο υπ.αμ. (: «αμερικάνοι πάρτε βάσεις στο Αιγαίο»).

Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι η ωρίμανση αυτής της σύνθεσης! (Το ελληνικό κράτος δεν περιμένει στον Έβρο – δηλαδή στην Αλεξανδρούπολη – την frontex! Αυτό που περιμένει είναι τον αμερικανικό στρατό…) Όπως θα ήταν αναμενόμενο, το τωρινό «βήμα μπροστά», το «αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» (!!), αποδίδεται, σαν αιτιολόγηση και ευθύνη, στον «εθνικό εχθρό»: στο τουρκικό καθεστώς. Πράγματι, η Άγκυρα κάνει την δική της σύνθεση ανάμεσα στα πλήθη των μεταναστών / προσφύγων και στην εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική της. Αλλά η πραγματική αιτία της ελληνικής σύνθεσης, με τα δικά της ειδικά χαρακτηριστικά, δεν είναι η τουρκική! Στα δακρυγόνα και στις σφαίρες του Έβρου και στις φασιστοσυγκεντρώσεις στη Λέσβο και όπου αλλού, δεν εκδηλώνεται «ο αντίπαλος ενός τωρινού σατανικού σχεδίου του Erdogan», αλλά η ελληνική εκδοχή του Salvini – plus η ελληνική συμμετοχή στον 4ο παγκόσμιο στην ανατολική Μεσόγειο και στη μέση Ανατολή. Τα δακρυγόνα και οι σφαίρες στον Έβρο ΔΕΝ είναι η «αναγκαστική» αντίδραση στα σχέδια του παλιοErdogan αλλά η ιστορική κλιμάκωση του φράχτη, των «επαναπροωθήσεων», των ξυλοδαρμών (ακόμα και των κλοπών) στην ίδια περιοχή, τα προηγούμενα χρόνια. Το λιμενοφασισταριό (που προσπαθεί να βουλιάξει τις βάρκες) και οι «επιτροπές πολιτών» στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν είναι το δήθεν φυσιολογικό reflex στο πως ο Erdogan διαχειρίζεται τον θύλακα του Idlib· αλλά η κατευθείαν προέκταση των τακτικών «ανάσχεσης» (των «ροών») των κυβερνήσεων Σαμαρά και Τσίπρα.

Για να το πούμε πιο σύνθετα: η εθνική ιδεολογία δεν ανακαλύπτει τώρα ξαφνιασμένη έναν μοχθηρό εχθρό. Αντίθετα αρπάζει την ευκαιρία για να ακονίσει ακόμα πιο συστηματικά τα δίκοπα μαχαίρια της, αφενός εναντίον των φυγάδων απ’ τη μέση Ανατολή, την Αφρική, την κεντρική Ασία (που είναι πεδία πολέμου των συμμάχων της…), αφετέρου εναντίον του «αιώνιου εχθρού» σε βάρος του οποίου μεθόδευσε την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου· και έχασε.

Υποθέτουμε ότι θα δυσκολευτείτε να αποσπάσετε τα γεγονότα απ’ την κυρίαρχη ιδεολογική εκστρατεία και να τα γυρίσετε στην ιστορική τους γενεαλογία και πραγματικότητα. Αν πράγματι σας ζορίζει αυτό, λυπούμαστε. Σας προτείνουμε φιλικά αυτό: αφιερώστε δέκα λεπτά απ’ την ζωή σας για να σκεφτείτε πώς θα ήταν αυτό το ζήτημα (το «μεταναστευτικό»….) αν η Αθήνα δεν βρισκόταν σε (ημι)εμπόλεμη κατάσταση με την Άγκυρα· αν υπήρχε αυτό που λέγεται «σχέσεις καλής γειτονίας»· κι αν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες και τα εκατομμύρια των λακέδων τους (η θεία Λίτσα σαν κοινωνικό και πολιτικό γεγονός) δεν φλέγονταν απ’ το όνειρο ότι η τουρκία είναι ένα κράτος που πρέπει να διαλυθεί…

Δέκα λεπτά θα χρειαστούν, όχι παραπάνω…. Όσα «δεν φαίνονται» είναι τα σημαντικότερα στην ιστορία των σύγχρονων πολέμων!… Και ίσως αυτό συνέβαινε πάντα…

(Δεν ξέρουμε αν είναι εφικτή, δηλαδή ώριμη, η κινηματική απάντηση σ’ αυτήν την σύνθεση… Ξέρουμε ότι θα έπρεπε να είναι! Ξέρουμε ακόμα ότι αυτή εδώ η ελεεινά περιθωριακή άκρη του κυβερνοχώρου δεν λυπήθηκε κανέναν κόπο προκειμένου να συμβάλει σ’ αυτό.

Κι ακόμα αυτό: η εγκατάλειψη, η παραίτηση εισβάλουν από παντού, σαν «φροντίδα του εαυτού». Όταν ο πάγος θα είναι η κανονικότητα, μην ρωτήσετε τι πήγε στραβά…).

Να πεθάνετε ρε, να πεθάνετε!

Τρίτη 3 Μάρτη. Όταν ο αμερικανικός στρατός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σκότωνε αμάχους στο αφγανιστάν (και αυτό μαθαινόταν…) σήκωνε αδιάφορα τους ώμους, λέγοντας «παράπλευρες απώλειες»… Η φράση «χρησιμοποιούν ανθρώπινες ασπίδες» (που τις «καθαρίζουμε»..) ειπώθηκε και ακούστηκε ξανά και ξανά εδώ και χρόνια – στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Αναρωτήθηκε κανείς εδώ στα μέρη μας το πόσο δηλητηριώδη ήταν αυτά τα σλόγκαν και γιατί γίνονταν ευχάριστα και εύκολα αποδεκτά (όπως, άλλωστε, στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου κόσμου), ε; Αναρωτήθηκε κανείς ποτέ στα σοβαρά (δηλαδή: με το αναγκαίο ηθικό και πολιτικό μίσος) το πόσο στρατηγικά επικοινωνούσε ξανά ο ρατσισμός (οι Άλλοι, η ζωή και οι δολοφονίες τους) με τον ιμπεριαλισμό; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς για τις 10 ή τις 100 αποχρώσεις των σύγχρονων ολοκαυτωμάτων· για τους 10 ή τους 100 τρόπους να απανθρωποποιηθούν οι Άλλοι, άλλοτε σαν «φουκαράδες», άλλοτε σαν «άτυχοι» και άλλοτε σαν «ενεργούμενα του εχθρού»; Αναρωτήθηκε μήπως κανείς για την γραμμή του αίματος που συνδέει το να κηρύσσουν τα ευρωπαϊκά κράτη αμέσως μετά το τέλος του Α και ξανά του Β παγκόσμιου σαν «χωρίς χαρτιά» εκατομμύρια ευρωπαίους με τις πιο πρόσφατες αντιμεταναστευτικές, αντιπροσφυγικές και αντιμουσουλμανικές εκστρατείες;

Είτε η απάντηση είναι «ναι» είτε «όχι», η πραγματικότητα (δηλαδή η αμείλικτη καπιταλιστική Ιστορία σαν αλληλουχία) είναι εδώ. Η εθνικά υπερήφανη κλιμάκωση της απανθρωποποίησης είναι εδώ. Οι «εθνικά ευαίσθητοι» ας ρίξουν όσες ευθύνες θέλουν στον όποιο γείτονα τους βολεύει – πάντα αυτό κάνουν… Το δικό τους μερίδιο όμως το απολαμβάνουν!

Πριν μόλις 4 ημέρες, πριν κατασκευαστεί στο θέαμα της «εισβολής», γράφαμε (Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 1) σαν κατακλείδα (και καθόλου δεν χαιρόμαστε):

… Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Καμμία σοφία εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής! Καμμία προφητεία!!! Μόνον αυτό που είναι παντού, και τόσοι πολλοί αρνούνται να καταλάβουν – επειδή τους αποδίδει ευθύνες σοβαρές, τις οποίες η μικρόνοια (;) και η μικροψυχία (;) τους αρνείται να αναλάβει… Στο κάτω κάτω σε καιρούς ζόρικους ο καθένας έχει μια προσωπική ζωή (μια προσωπική σιωπή…) να φροντίσει· ακόμα κι αν την πληρώνουν άλλοι.

«Αρνούνται να καταλάβουν»… Όμως ΑΥΤΟ, όσο δεν βρίσκει εμπόδια τόσο καλπάζει. Κι όσο καλπάζει τόσο…

Χίλιοι τρόποι να κάνεις έναν παγκόσμιο πόλεμο – παριστάνοντας τον ανήξερο

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Οι χθεσινές παρατηρήσεις, εφήμερες όπως όλα εδώ, μπορεί να καταναλώθηκαν (όπως συνήθως). Αν όχι, επιτρέπεται να δείξουμε το «ζουμί» τους.

Αν ΔΕΝ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος τότε οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει παράξενο, προϊόν συνωμοσίας, και οτιδήποτε κατεβάζει η κούτρα κάθε πυροβολημένου. Αν όμως ΟΝΤΩΣ βρίσκεται σε εξέλιξη ένας τέτοιος πόλεμος, τότε υπάρχει μια «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» που καθορίζει (άλλοτε εντελώς κι άλλοτε σε μεγάλο βαθμό) κάμποσα γεγονότα μεσαίας και μικρής, καθημερινής κλίμακας. Μερικά – όχι όλα!

Ένα τέτοιο γεγονός, διαρκές εδώ και χρόνια και επίμονο, είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είτε απ’ την μέση Ανατολή και την Ασία είτε απ’ την Αφρική (πάνω και κάτω απ’ την Σαχάρα). Επειδή για τους μικροαστούς, δεξιούς και αριστερούς, όλος ο κόσμος είναι η τσέπη, τα γεννητικά τους όργανα και η οικογένειά τους, η «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» (ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος…) είναι κάτι εξωτικό, για το οποίο ίσως φλυαρούν στις συναθροίσεις τους – και τέλος. Είναι απόλυτα βέβαιοι πως α) δεν τους αφορά, και β) δεν προκαλεί αποτελέσματα που να τους βάζουν μπροστά σ’ αυτήν την καταραμένη «μεγάλη κλίμακα γεγονότων» (αν τύχει να ασχοληθούν μαζί της την εννοούν μόνο σαν συνωμοσία εναντίον της τσέπης, των γεννητικών οργάνων τους και της οικογένειάς τους!)

Ένα «μεγάλης κλίμακας γεγονός» το οποίο αυτοί οι ίδιοι μικροαστοί απηύλαυσαν όσο δεν πήγαινε, ήταν η ήττα του «ανατολικού» μπλοκ στον 3ο παγκόσμιο πόλεμο – και οι συνέπειές του. Το ελλαδιστάν βρέθηκε απ’ τη μεριά των νικητών, και ο ντόπιος μικροαστισμός το γλέντησε όσο δεν πήγαινε – χωρίς να παραδεχτεί ότι τα πανηγύρια του ήταν απλά το μερίδιό του στη λεηλασία που έκαναν οι νικητές του 3ου παγκόσμιου.

Ο άγνωστος Α. Β. Abrams ανέφερε μεταξύ άλλων (χθεσινή ανάρτηση) κι αυτό: … Πάνω από 500.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια της πρώην ΕΣΣΔ έπεσαν στα νύχια σωματεμπόρων στη Δύση και στη Μέση Ανατολή – συνήθως σαν σκλάβες του σεξ… Ξέρει κανείς τίποτα γι’ αυτό το μαζικό έγκλημα κατά της ζωής, της αξιοπρέπειας εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων· κατά της ανθρωπότητας; Ξέρει κανείς έλληνας τίποτα επ’ αυτού, στα ‘90s αλλά και αργότερα;

Μπαααα… «Η ελλάδα είναι μια φτωχή πλην τίμια χώρα, που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στο σύμπαν, και το σύμπαν χρωστάει σ’ όλους όσους έχουν ελληνικές αστυνομικές ταυτότητες»… Ξέρει μήπως κανείς τίποτα για το άλλο έγκλημα; Για την άγρια εκμετάλλευση των ηττημένων του 3ου παγκόσμιου πολέμου, που εμφανίστηκαν στην ελληνική επικράτεια σαν μετανάστες εργάτες και εργάτριες; Ξέρει κανείς για τις εκατοντάδες δολοφονίες που έγιναν στα σύνορα ή λίγο πιο κάτω, για τους συστηματικούς βιασμούς, στα ελληνικά θριαμβευτικά ‘90s; Μπαααα…. «Οι έλληνες είναι φιλόξενοι»…

Κατά συνέπεια δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει «ανάπτυξη μέσω άγριας συσσώρευσης»… Τι σημαίνει πλουτισμός μέσω της άγριας και χωρίς έλεος εκμετάλλευσης της δουλειάς και της ζωής εκείνων που βρέθηκαν να είναι οι «χαμένοι» του 3ου παγκόσμιου πολέμου… Πως αυτός ο κλεμμένος πλούτος διαχέεεται μέσα στις κοινωνία και στις κοινωνικές τάξεις… Τέλεια: αυτό είναι ένα πολύ σαφές, γνωστό και δεδομένο παράδειγμα του τι σημαίνει κερδίζουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο – και κάνουμε τους ανήξερους…

Το τι καταλαβαίνει και τι όχι η μικροαστική μάζα, το τι την συμφέρει και τι όχι, είναι ασφαλώς κάτι σοβαρό που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ούτε να ξορκιστεί. Όμως δεν είναι όλη η ιστορία· ούτε, καν, το μεγαλύτερο μέρος της. Η «μεγάλη κλίμακα των γεγονότων» εξακολουθεί να εξελίσσεται, ακόμα και μετά τους δημόσιους και ιδιωτικούς θριάμβους για το νικηφόρο πλιάτσικο ενός (προηγούμενου) πολέμου. Ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν σταματάει ποτέ· και πάντα υπάρχουν λόγοι σοβαροί για έναν επόμενο (παγκόσμιο) πόλεμο.

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 1

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Δεν υπάρχει ούτε ένας ή μια απ’ το «δεύτερο κύμα» μεταναστών / προσφύγων, εδώ και χρόνια, που να μην έχει να διηγηθεί μια προσωπική ιστορία στέρησης, έμμεσης βίας, άμεσης βίας, ανάγκης, πολέμου του ενός ή του άλλου είδους. (Αλλά μαζί και μια απίστευτη ιστορία αντοχής, επιμονής, κουράγιου, θάρρους…)

Μα τι στο διάολο; Όταν οι πανέλληνες «κάβλωναν» για να αποθεώσουν τους ντοπαρισμένους «πρωταθλητές» τους στους ολυμπιακούς του 2004 γινόταν παγκόσμιος πόλεμος; Δεν ήταν όλοι σ’ όλον αυτόν τον (φωτισμένο απ’ τον «ελληνικό πολιτισμό»….) πλανήτη εξίσου εκστασιασμένοι; Αυτοί εκεί πέρα στο αφγανιστάν και στο ιράκ, και οι άλλοι στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τον Κεντέρη και την Θάνου; Τι στο διάολο; Τόσο πρωτόγονοι ήταν; Έτσι φαίνεται: οι πολιτισμένοι είναι τέτοιοι όσο κάνουν πολέμους χωρίς να τους υφίστανται… Και δεν υπάρχει αμφιβολία: οι έλληνες είναι υπερ-πολιτισμένοι αυτούς τους καιρούς…

Το ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε «πρόσφυγες» και «μετανάστες» είναι μια πρωτοκοσμική τυποποίηση. Που θέλει να κρύψει ότι πριν, στη διάρκεια ή μετά από μια πρωτοκοσμική στρατιωτική εκστρατεία έχει καταστρωθεί και μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο οικονομικής λεηλασίας. Ο άγνωστος Α. Β. Abrams το θύμισε:

… Αυτή η σύγκρουση την τελευταία 15ετία έχει κλιμακωθεί με παγκόσμιες συνέπειες, περιλαμβάνοντας την στρατιωτική, την οικονομική και την πληροφοριακή σφαίρα – και μοιάζει να οδεύει προς κορύφωση καθώς εμφανίζονται σημάδια ακόμα μεγαλύτερων εντάσεων σε πολλά πεδία, απ’ τις στρατιωτικές εξελίξεις και τον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών ως τους σκληρούς οικονομικούς πολέμους και τον ακόμα σκληρότερο πληροφοριακό πόλεμο….

Η σκληρότητα της οικονομικής διάστασης του 4ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι μόνο οι διακρατικές κυρώσεις / τιμωρίες και οι δασμοί. Είναι επίσης το να λεηλατούνται ή να θάβονται οι στρατηγικές πρώτες ύλες σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στερώντας απ’ τους ντόπιους πληθυσμούς ακόμα και τα στοιχειώδη για την ζωή τους. Αυτή η ουσιαστικά πολεμική σκληρότητα δεν έχει μόνο τους ορατούς οικονομικούς στόχους της· έχει και τις «αόρατες» εκστρατείες της, απ’ το μπαγκαντές ως το μάλι…

Αν σε κυνηγούν οι ένοπλοι (σύμμαχοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιας «μεγάλης» ή «μεσαίας» δύναμης) ίσως η «κακοτυχία» σου εξεταστεί με κάποια συμπάθεια· ίσως… Αν, όμως, σε κυνηγούν οι ceo που έχουν προσλάβει τους ένοπλους, τότε…. Στο κάτω κάτω, το να είσαι νικητής στον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο (τον 3ο) σημαίνει ότι υπάρχουν ceo (και επιχειρήσεις) με δικά σου εθνικά διαβατήρια (ελληνικά εν προκειμένω) σε διάφορες περιοχές του κόσμου· όπου «ανάπτυξη» σημαίνει ακόμα και θάνατο…

Πότε γνώρισαν οι έλληνες μικροαστοί τους σύριους, τους ιρακινούς ή τους αφγανούς στα «σύνορά τους»; Τους ήξεραν από πάντα; Όχι, αλλά αυτό είναι μια αδιάφορη λεπτομέρεια της «μεγάλης κλίμακας γεγονότων» στα οποία συμμετέχουν κάνοντας τους ανήξερους. Το μόνο που ξέρουν γι’ αυτούς κι αυτές (αλλά και για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες, και για τους αφρικάνους…) είναι πως πρόκειται για φουκαράδες. Άγνωστης κοινωνικής και πολιτικής αιτιολόγησης. Φουκαράδες εν δυνάμει επικίνδυνοι μάλιστα (καθότι αλλόθρησκοι…) Και το μόνο σχετικό μ’ αυτούς είναι η «χωρητικότητα» της ελληνικής «καλωσύνης»….

Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι ντόπιοι μικροαστοί στηρίζουν το κράτος τους για να εκπαιδεύει τους ισραηλινούς πιλότους που βομβαρδίζουν τις πόλεις σύριων και ιρακινών; Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι τύποι απλώνουν κόκκινα χαλιά όταν αποβιβάζονται για «ξεκούραση» (αλκοόλ και σεξ…) οι αμερικάνοι πεζοναύτες και λοιποί κατοχικοί της μέσης Ανατολής; Μήπως γλύφουν τους γάλλους δολοφόνους της υποσαχάριας Αφρικής; Μήπως δεν έχουν μπροστά τους «φουκαράδες» αλλά το αποτέλεσμα ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου στον οποίο συμμετέχουν με χαρά, ελπίζοντας σ’ ένα ακόμα ωραίο πλιάτσικο;

Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 2

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Αν συμβεί οι μικροαστοί να στριμωχτούν απ’ την ένταση (ή το προφανές) των «μεγάλης κλίμακας γεγονότων», για να υπερασπιστούν την «αθωώτητά» τους οχυρώνονται στην «μικρότητά» τους, κλαψουρίζοντας: και τι να κάνω λοιπόν εγώ; είμαι μικρός κι αδύναμος… δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο…. Ε, το λοιπόν, αυτός ο «μικρός κι αδύναμος» που έχει ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχείο, κάμπινγκ, φαγάδικο ή μπαρ στο ανατολικό Αιγαίο (ή και οπουδήποτε αλλού στην επικράτεια) βγάζει έξτρα κέρδος απ’ το γεγονός ότι οι τουριστικές αγορές της συρίας και του ιράκ είναι κλειστές – για παράδειγμα… Ο καϋμενούλης ο «μικρός κι αδύναμος» εισπράτει το μέρισμά του απ’ την γεωπολιτική πρόσοδο της «όασης» – υπό την προϋπόθεση ότι δίπλα και παραδίπλα κατασκευάζεται έρημος… Αλλά είναι ανήξερος – φυσικά. (Μέχρι να ακούσει σε τίποτα ειδήσεις το ανατριχιαστικό «πεσμένη αναμένεται φέτος η τουριστική κίνηση, καθώς οι ρώσοι τουρίστες κατευθύνονται στην τουρκία»… )

Μ’ άλλα λόγια ο καϋμενούλης ο «μικρός και αδύναμος» εισπράτει ένα έξτρα όφελος απ’ την «συμφορά» των «φουκαράδων» – όχι μόνο άμεσα, απ’ τους ίδιους (το κάνει όσο περισσότερο μπορεί αυτό…), αλλά και έμμεσα, με όρους «διεθνών αγορών». Με όρους, δηλαδή, «μεγάλης κλίμακας γεγονότων»· για τα οποία παριστάνει τον ανήξερο – φυσικά….

Είναι πολύ βολική η «μισοκακομοιριά» και η «μικρότητα» και η «αδυναμία»… Ξέρετε πόσοι τέτοιοι και τέτοιες κάνουν, συμμετέχουν στους παγκόσμιους πολέμους; Εκατομμύρια… Γλεντάνε τις νίκες, και είναι ανήξεροι για όλα τα υπόλοιπα…

Να και μερικά απ’ αυτά τα υπόλοιπα: στο ελλαδιστάν χωράει απεριόριστος αριθμός νικητών (ή προς το παρόν τέτοιων). Εκτός απ’ τα εκατομμύρια των τουριστών, εκτός απ’ τον απεριόριστο αριθμό «επενδυτών» (που με 250.000 αγοράζουν εκτός από κάποιο ακίνητο και «χρυσή βίζα» με πλούσια οφέλη για όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς τους, όσοι κι αν είναι…), χωράει και απεριόριστο αριθμό πλουσίων – φοροφυγάδων από άλλα κράτη – αρκεί να “επενδύσουν”…

Ένα κράτος offshore με πυροβολεία στις φυσικές shores του; Αυτό θέλουν όλοι…

Όλοι θέλουν να πετάνε κάπου τα σκουπίδια τους…

Πέμπτη 13 Φλεβάρη. …Όχι, όμως, να είναι ο κάδος μπροστά στο σπίτι τους!

Σε μια πραγματική εκδήλωση της μικροαστικής αθλιότητας, παρακολουθούσαμε πριν χρόνια τον κάδο που είχε βάλει ο δήμος στο πιο κάτω τετράγωνο (του σπιτιού που μένουμε) να πηγαινοέρχεται. Μέρα παρά μέρα κάποιοι τον έσπρωχναν «μακριά απ’ την πόρτα τους», στη ζούλα, τη νύχτα… Πήγε πιο πάνω, τον ξανάσπρωξαν πιο κάτω, ύστερα πάλι πιο πάνω – είχε ρόδες και αυτό διευκόλυνε, ειδικά όταν ήταν άδειος… Μετά από πολλά πέρα δώθε που κράτησαν εβδομάδες, έφτασε στη δική μας πόρτα. Όπου και έμεινε οριστικά: σίγουρα οι νοικοκυραίοι της γειτονιάς μας θεώρησαν μαλάκες· ωστόσο βολικούς μαλάκες… (Αφού σταμάτησαν οι βόλτες του κάδου, ήρθε και το συνεργείο του δήμου κι έβαλε τα κάγκελα στα πλαϊνά της θέσης του… Ήταν η επίσημη, θεσμική σφραγίδα: «αυτός ο κάδος θα μείνει εδώ!»… Με την εις άτοπον μεταγωγή είχε μείνει σταθερός για ένα κρίσιμο διάστημα, τόσο ώστε να φαίνεται ότι “η γειτονιά ψήφισε Εκεί!“…)

Το πως μασκαρεύουν οι μικροαστοί το «όχι στην αυλή μου!!» δεν είναι καθόλου αστείο. Προσπαθούν να μαζεύουν mainstream επιχειρήματα, που τα στραβώνουν τόσο όσο να τα ντυθούν σαν κουρέλια για να παραστήσουν το αντίθετο απ’ αυτό που είναι πράγματι. Αν πρόκειται για εγκαταστάσεις μεταναστών, αίφνης, μπορούν να παραστήσουν όχι απλά τους ανθρωπιστές αλλά ακόμα και τους ακροαριστερούς! «Όχι στο Νταχάου!» έχουν φτάσει να φωνάζουν διάφοροι – εννοώντας: κάντε τα οπουδήποτε αλλού εκτός απ’ την γειτονιά μας…. Αν μεταφέρονταν όλοι οι πρόσφυγες / μετανάστες στη Μακρόνησο θα ήταν ευχαριστημένοι…

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτές οι απόψεις και πρακτικές δεν πρέπει να κατηγορούνται για φασιστικές· και ότι «ο κόσμος στα νησιά έχει κουραστεί πια» (από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες). Όσοι / όσες ζουν εκεί έχοντας αντίθετες απόψεις δεν βλέπουν καμμία «κούραση»… Βλέπουν αυτό που υπάρχει: ρατσισμό, απέναντι στους «ξένους» που είναι φτωχοί… Ταυτόχρονα με την ύπουλη, κουτοπόνηρη γονυκλισία απέναντι στους «ξένους» που έχουν λεφτά…

Ένας τουλάχιστον «δημοτικός άρχων», ο για τρίτη φορά (άρα βετεράνος) δήμαρχος Λέρου Μιχάλης Κόλιας, έχει τον κυνισμό να πει αυτό που ισχύει – συμπυκνωμένο και με όλες τις διαστρεβλώσεις που θα ήταν δυνατόν:

…Εμάς μας επέλεξε ο κόσμος για να αναπτύξουμε τον τουρισμό. Ιδρώσαμε για να βγάλουμε από το νησί τη ρετσινιά του ψυχιατρείου. Θέλουμε κίνητρα για τους τουρίστες και όχι για τους μετανάστες… (από την χθεσινή καθεστωτική καθημερινή).