Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…) 2

Τετάρτη 23 Γενάρη. Κάτι ακόμα, απ’ αυτά που προσεκτικά αποκρύπτονται και που αποδεικνύουν (κατά την περιθωριακή μας άποψη) ότι η περιβόητη πια “συμφωνία των Πρεσπών” βρίσκεται εντελώς μέσα στην εθνική γραμμή απ’ το 1992 και μετά… Και ότι το “ναι” σ’ αυτήν δεν απέχει ιδιαίτερα απ’ το “όχι”, στο βαθμό που αντιμετωπίζει κανείς το ζήτημα απ’ την οπτική της πολιτικής (της εξουσίας) και όχι σαν παρέλαση συμβόλων και βαλτο-γεννήτρια συγκινήσεων.

Αυτό το “κάτι ακόμα” αφορά τον ελληνικό εκβιασμό για αλλαγή του συντάγματος του (βορειο)μακεδονικού κράτους. Δεν έχουμε υπόψη άλλη περίπτωση όπου ένα κράτος απαιτεί (και τελικά επιβάλλει) την αλλαγή του συντάγματος ενός άλλου. Μπορεί, πάντως, να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν ένα κράτος ισχυρότερο απ’ το ελληνικό (π.χ. το τουρκικό) απαιτούσε την αλλαγή του ελληνικού συντάγματος (όποιο επιχείρημα κι αν χρησιμοποιούσε) έστω και κατά μία τελεία!

Είναι γνωστό πως στην πολιτική ιστορία του ελληνικού κράτους το “σύνταγμα” έχει σχετική σημασία – αν όχι για άλλους λόγους, σίγουρα επειδή “ερμηνεύεται” ανάλογα με τις περιστάσεις και τους συσχετισμούς. Είναι γνωστή επίσης η άποψή μας (κληρονομιά απ’ την ιταλική αυτονομία) ότι υπάρχει πάντα ένα τυπικό σύνταγμα (που αφορά την καταγραφή των ταξικών συσχετισμών σε μια κοινωνία κάποια δεδομένη στιγμή) και ένα πραγματικό σύνταγμα, που αντιστοιχεί στους τρέχοντες εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης.

Σε κάθε περίπτωση (και για κάθε κράτος) το τυπικό σύνταγμα θεωρείται η πιο επίσημη, “κεντρική” καταδήλωση της ύπαρξης και της θεσμικής του συγκρότησης. Κι αυτό πάντα είναι αποτέλεσμα εσωτερικών συσχετισμών και όχι εξωτερικών επεμβάσεων. Ή, αν ισχύει το δεύτερο, πρόκειται για ένα αποικιοκρατικό σύνταγμα.

Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ακόμα και στη φάση όξυνσης του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, να απαιτεί η Μόσχα απ’ την Ουάσιγκτον ή/και το ανάποδο αλλαγή συντάγματος· με την απειλή αλλιώς θα…;

Από που πήρε το ελληνικό κράτος / παρακράτος το “δικαίωμα” να απαιτεί την αλλαγή του συντάγματος ενός άλλου κράτους (και μάλιστα να προσδιορίζει το περιεχόμενο αυτής της αλλαγής); Απο που πήρε το δικαίωμα να ασκεί “δικαιώματα” αποικιοκράτη; Προφανώς απ’ τους περιφερειακούς συσχετισμούς δύναμης στα μέσα της δεκαετίας του ’90 – και την φιλική μεταχείριση απ’ την Ουάσιγκτον.

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…) 3

Τετάρτη 23 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση δεν έχει τίποτα το “αριστερό” το να λέει κάποιος “ναι μεν έχεις το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, ΑΛΛΑ…” …Αλλά θα σε «αυτοπροσδιορίσω» εγώ, και μάλιστα στο βασικό συντακτικό σου κείμενο: το σύνταγμά σου. Είναι ακροδεξιά στάση – κι ας σοκάρονται όλοι όσοι νομίζουν ότι η συμφωνία των Πρεσπών δείχνει την (τενεκεδένια) «αριστεροσύνη».

Η στάση μας (και στο χάρτινο Sarajevo και ως τώρα) ήταν πάντα ότι αυτό το κράτος λέγεται δημοκρατία της μακεδονίας – τελεία και παύλα. Αρνούμαστε να γίνουμε «νονοί», και φυσικά αρνούμαστε να νομιμοποιήσουμε τους ντόπιους «νονούς»… Οι σοσιαλδημοκράτες υπό τον Zaev αποδέχτηκαν τον ελληνικό εκβιασμό. Θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; Ναι. Θα μπορούσαν να κάνουν τις αλλαγές που οι ίδιοι έκριναν σκόπιμες, χωρίς καμμία διαπραγμάτευση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με την Αθήνα. Και χωρίς καμία συμφωνία. Χωρίς να νομιμοποιήσουν δηλαδή, με τις υπογραφές τους, το «δικαίωμα λόγου» του ελληνικού ιμπεριαλισμού πάνω στο μακεδονικό σύνταγμα· κάτι που ίσως να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία σε καιρούς ειρήνης… Ας το επαναλάβουμε για να το τονίσουμε: αν το μακεδονικό κοινοβούλιο έκανε τις ίδιες ακριβώς αλλαγές χωρίς “συμφωνία των Πρεσπών” η διαφορά θα ήταν στρατηγικής σημασίας. Δεν θα είχε κατοχυρωθεί η ελληνική δικαιοδοσία πάνω στο μακεδονικό σύνταγμα…

Εν πάσει περιπτώσει δέχτηκαν τον εκβιασμό. Και επέτρεψαν στο ελληνικό κράτος (με τις ευλογίες και της ε.ε. και του νατο) να έχει λόγο σ’ αυτό το σύνταγμα… Προσέξτε, όμως, τι πολιτικό προηγούμενο έχει δημιουργηθεί τώρα: κάθε φορά που το (βορειο)μακεδονικό σύνταγμα θα αναθεωρείται (κι αυτό συμβαίνει φυσιολογικά, ανά τακτά διαστήματα, σε όλα τα συντάγματα) οι έλληνες, θείες Λίτσες και μη, θα πετάγονται απ’ τις καρέκλες τους, απαιτώντας να επιβλέπουν την αναθέωρηση – μπας και… Θα ζητούν μεταφράσεις, θα ζητούν ξανά έγγραφες διαβεβαιώσεις… Κι αυτό επειδή, πέρα απ’ αυτήν καθεαυτή την συμφωνία των Πρεσπών, νομιμοποιήθηκε μέσω αυτής το «δικαίωμα επιτήρησης» της Αθήνας πάνω στον συνταγματικό / κρατικό σκελετό των Σκοπίων… Θα λέγαμε: εδώ κατοχυρώνεται ένα είδος «συνταγματικής αποικιοποίησης»!!!

Σε συνέχεια, λοιπόν, με όσα γράφαμε χτες: να γιατί το «ναι» και το «όχι» έχουν μια μεγάλη, κοινή, εθνικιστική / ιμπεριαλιστική βάση. Και να γιατί το δίλημμα «ναι ή όχι;» είναι παγίδα, παγίδα διανοητική και πολιτική, για λογαριασμό της εντόπιας εξουσίας.

(Φυσικά το ξέρουμε: είμαστε περιθωριακοί…)

Δημαγωγία undercover

Τρίτη 22 Γενάρη. Η ρητορική του “γνήσιου όχι” (στην συμφωνία των Πρεσπών) έχει πολλά μέσα στη διάθεσή της, και τα αξιοποιεί. Αν μας αφορά είναι επειδή καλλιεργεί συστηματικά την διάλυση της λογικής. Έτσι ώστε να μοστράρει σαν “επαναστατική αλήθεια” όχι απλά την απόρριψη της συμφωνίας αλλά έναν στραμπουληγμένο “συλλογισμό” που είναι, από πολλές απόψεις, άλλη μια έκφανση του Παραδείγματος της εξαφάνισης της ανταγωνιστικής, εργατικής κριτικής.

Ποιος είναι αυτός ο “συλλογισμός”; Ότι ναι μεν (μετά την συμφωνία) η βόρεια μακεδονία δεν θα απειλεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την επικράτεια (αφού σχεδόν δεν έχει στρατό) αλλά, εντασόμενη στο νατο μπορεί κάποια στιγμή να γίνει υποχείριο των αμερικάνων. Και να τα απειλήσει αυτά (τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την επικράτεια) σαν proxy της Ουάσιγκτον!

Το ότι αυτά τα λένε οι ίδιοι που καταγγέλουν (σωστά) την σφικτή συμμαχία Αθήνας και Ουάσιγκτον (πολύ πιο σφικτή απ’ την όποια μεταξύ Σκοπίων και Ουάσιγκτον) ας σημειωθεί στο περιθώριο του συλλογισμού. Το κύριο ερώτημα, χάρη της λογικής και τίποτα άλλο, είναι το εξής: για ποιους σατανικούς λόγους η βόρεια μακεδονία, αν δεν έμπαινε στο νατο, και έμενε αιώνια μια καταραμένη και αδέσποτη που-γου-δου-μου όπως μέχρι προχτές, δεν θα μπορούσε να γίνει proxy της Ουάσιγκτον; Ή, διατυπωμένο αλλιώς: ποια είναι η διαφορά μεταξύ «νατο» και «όχι νατο» στους όποιους αμερικανικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς;

Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει επειδή δεν μπορεί να υπάρξει! Ακόμα και η πιο επιπόλαιη ματιά στον κόσμο θα ήταν αρκετή για να δείξει ότι εδώ και χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ΔΕΝ δρα μέσω του νατο, παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, αν το νατο είναι μια βολική φόρμουλα· όχι, όμως, και απαραίτητη. Γενικά δρα «μονομερώς» με ad hoc «πρόθυμους» συμμάχους….

Ο συλλογισμός του «γνήσιου όχι» είναι, επιεικώς, προσβλητικός της νοημοσύνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστος. Μάλλον το αντίθετο. Αν κάποιοι προσπαθούν να συγκεντρώσουν την προσοχή σε κάτι παράλογο, είναι επειδή θέλουν να κρύψουν κάτι λογικό. Αν κάποιοι πουλάνε «αντιιμπεριαλισμό» πάνω σε παρανοϊκές βάσεις είναι επειδή θέλουν να κρύψουν κάτι. Τι είναι αυτό;

Αφενός η οργανική συμμετοχή τους στους πραγματικούς ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις ανάλογες ιδεολογίες. Απ’ τον αντι-τουρκισμό ως τον (συν)έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Αφετέρου η διακριτική (;) υποστήριξή τους (δια της σιωπής ή δια της ευκαιριακής / εκτονωτικής «αντίδρασης»… αυτά είναι παλιά κόλπα…) στις «εκτός νατο» ελληνικές συμμαχίες.

Προφανώς είμαστε περιθωριακοί με τα μυαλά που έχουμε. Αλλά δεν κάνουμε λάθος!

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…)

Τρίτη 22 Γενάρη. Η διάζευξη ανάμεσα σε “ναι” και “όχι” στη συμφωνία των Πρεσπών είναι χαρακτηριστική περίπτωση των διλημμάτων / παγίδα που παράγει η εξουσία. Και δεν είναι καν η πρώτη τέτοια περίπτωση!

Να, κατά την δική μας εργατική κριτική άποψη, τρία ζητήματα που είναι “κεντρικά” σ’ αυτή τη συμφωνία (μιλώντας σαν εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού / κράτους / κεφάλαιου) και έχουν θαφτεί εύκολα, για όλες τις πλευρές, κάτω απ’ το θέαμα του “ναι” – “όχι”.

Πρώτα απ’ όλα οι εκβιασμοί διαρκείας που θα μπορεί να κάνει το ελληνικό κράτος σε βάρος του βορειομακεδονικού στη διάρκεια των πολύχρονων διαπραγματεύσεων για την ένταξή του στην ε.ε. Ανοίγει κεφάλαιο; Δεν ανοίγει; Κλείνει; Δεν κλείνει; Πάντα σε σχέση με τους κάθε φορά συσχετισμούς. Αν το ροζ γκουβέρνο μπορούσε (: επιτρεπόταν…) να το φωνάξει θα έλεγε: Ώρε θείες Λίτσες! Αντικαταστήσαμε τον αδρανή και πρακτικά ξεπερασμένο έλεγχο πάνω τους μέσω του που-γου-δου-μου τσαμπουκά, μ’ έναν δυναμικό και ευέλικτο έλεγχο / εκβιασμό μέσω της ένταξής τους στην ε.ε.! Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Δεύτερο, η εξαφάνιση της σλαβομακεδονικής μειονότητας μέσα στην ελληνική επικράτεια. Αυτή η μειονότητα υπάρχει ακόμα· και έχει υπάρξει στο παρελθόν πολύ πιο ακμαία. Τουλάχιστον 50.000 σλαβομακεδόνες εκτοπίστηκαν απ’ την ελληνική επικράτεια (σαν μέλη ή υποστηρικτές του δημοκρατικού στρατού) μετά το 1949. Τους αφαιρέθηκε η υπηκοότητα / ιθαγένεια, κατασχέθηκαν οι περιουσίες τους. Οι περισσότεροι / περισσότερες κατέφυγαν τότε στα νότια της γιουγκοσλαβίας – νυν βόρεια μακεδονία.

Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη, μαζική επιχείρηση εθνοκάθαρσης στο ελλαδιστάν! Κι όσοι έμειναν (κάποιες λίγες εκατοντάδες) υπέφεραν επί δεκαετίες ό,τι, περίπου, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί “πίσω απ’ την μπάρα” στη Θράκη. Διαρκή αστυνομικό/ασφαλίτικο έλεγχο και καταπίεση, απειλές και απαγορεύσεις – ένα είδος “αόρατης” εσωτερικής κατοχής…

Αυτή η μειονότητα, που υπάρχει ακόμα, “εξαφανίστηκε” – χάρη στη συμφωνία των Πρεσπών. Και μαζί της εξαφανίστηκε η υποχρέωση του ελληνικού κράτους είτε να επιστρέψει στους “απαγορευμένους” (ή στους απογόνους τους) τις περιουσίες τους· είτε να τους αποζημιώσει για τις κατασχέσεις. Αν αυτό δεν είναι φασιστικός θρίαμβος, τι είναι; Αν αυτό δεν είναι εκείνο που ονειρευόταν το “εμφυλιακό κράτος” του 1949 τι είναι; Το δήλωσε (αρχές ‘90ς) ο Μητσοτάκης ο Α: «… Είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε…» (δες το video για την ελληνοσερβική φιλία και την σφαγή στη βοσνία…) Γιατί να διαφωνεί ο κυρ Κούλης;

Τρίτο, σα συνέπεια του δεύτερου: η εξαφάνιση ή/και παραχάραξη της Ιστορίας. Πριν την εθνοκάθαρση των σλαβομακεδόνων, είχε “καθαριστεί” με την βοήθεια των ντόπιων συνεργατών των ναζί το μεγαλύτερο μέρος των εβραϊκών κοινοτήτων, ειδικά εκείνης στη Σαλονίκη. Ειδικά η Σαλονίκη έπρεπε να πάψει να είναι πολυεθνική – τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Ολοκαύτωμα ήταν “εθνική ευλογία” για το ελλαδιστάν. Πριν απ’ αυτούς είχαν εκκαθαριστεί άλλοι “αλλοεθνείς” πληθυσμοί της επικράτειας, είτε οι μουσουλμάνοι με την ανταλλαγή πληθυσμών μετά την “εθνική καταστροφή” του ’22, είτε άλλοι (πολλές χιλιάδες) μετά τους βαλκανικούς πολέμους.

Η Ιστορία της συγκρότησης του ελληνικού εθνικού / εθνικιστικού κράτους, ειδικά στον 20ο αιώνα, είναι μια ιστορία διαδοχικών εθνοκαθάρσεων, αποκλεισμών και τυραννίας σε βάρος των “μη συμβατών” εντόπιων κοινωνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών κοινοτήτων. (Ακριβώς αυτό που κάνει το κατά ένα αιώνα νεώτερο ισραηλινό κράτος). Εκείνο που ήταν το δημιουργικό (και για τον εργατικό, ταξικό ανταγωνισμό) στα μέρη μας, η πολυεθνικότητα· αυτό που ήταν και είναι η σταθερή αλήθεια της τάξης μας, απαγορεύτηκε, καταστάλθηκε, εξορίστηκε, διαγράφτηκε. Η “εξαφάνιση” της σλαβομακεδονικής μειονότητας είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο του εσωτερικού, εντός συνόρων, εθνικού / μικροαστικού ιμπεριαλισμού· όχι, πάντως, το μοναδικό.

Αυτά τα τρία στοιχεία, που συσχετίζονται άμεσα με την συμφωνία των Πρεσπών, είναι αρκετά για την δική μας εργατική, ανταγωνιστική συνείδηση αφενός για να αποκαλύψουν το πραγματικό νόημα του σικέ διλήμματος “ναι ή όχι”, και αφετέρου για να στερεώσουν την επιλογή της απόρριψής του συνολικά! Παρότι καταλαβαίνουμε πολύ καλά τις διαφορές ανάμεσα στο “ναι” και στο “όχι”, δεν μας είναι δύσκολο να διακρίνουμε ότι πρόκειται για διαφορές μεταξύ εναλλακτικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που έχουν έναν πολύ βασικό και ενιαίο πυρήνα. Ακόμα κι αν διάφοροι κτυπιούνται ότι το δικό τους “όχι” είναι το γνήσιο… επειδή μηρυκάζει παρανοϊκά επιχειρήματα για τους “εθνικούς κινδύνους” που θα φέρει η ένταξη της βόρειας μακεδονίας στο νατο…

Όχι λοιπόν! Πρόκειται για το “αριστερό” κουκούλωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που – παρότι δεν είναι καθόλου στα πάνω του… – καταφέρνει, χάρη στην πολύμορφη εσωτερική υποστηρίξη, να διαχειρίζεται όσο επωφελώς μπορεί τους λογαριασμούς που άνοιξε (διακομματικά / εθνικά…) το ’92 στα βόρεια σύνορά της επικράτειάς του… Υπό διεθνή πίεση, αλλοίμονο. Αλλά τα είπαμε αυτά.

Αν υπήρχε πραγματική εργατική αντιπολίτευση με συνείδηση και της θέσης της και της ιστορίας της, ο τενεκεδένιος δεν θα καμάρωνε για “αριστερός”, ούτε σ’ αυτό το θέμα. Θα ήταν για κλωτσιές.

Ούτε θα απολάμβανε απερίσπαστος στο ψώνισμά του την προοπτική ενός μερδικού από “νόμπελ ειρήνης”…

Ανάθεμα στα ψευτο-όχι!

Δευτέρα 21 Γενάρη. Μερικοί δεν θα μάθουν ποτέ. Έχουν τους λόγους τους…

Δεν έμαθαν στους “αγανακτισμένους”. Το “όχι στο μνημόνιο” της “πάνω πλατείας” ήταν ψεύτικο. Γνήσιο ήταν το δικό τους, της “κάτω πλατείας”. Ήταν, άλλωστε, μικροαστικά “αμεσοδημοκρατικό” – ξέρετε τώρα… Μερικοί ψωνισμένοι τόλμησαν μάλιστα να πουν ότι το γνήσιο ήταν και “κομμουνιστικό”….

Δεν έμαθαν στο δημοψήφισμα του ’15. Το “όχι” των άλλων ήταν ψεύτικο. Γνήσιο ήταν το δικό τους, το “επαναστατικό” – άντε, όμως, να ξεχωρίσει κανείς τι είναι τι μέσα στο κουτί… Κι άντε μετά να γίνει η μοιρασιά της προίκας του 61,31%, πριν εξατμιστεί…

Ούτε τώρα έμαθαν. Το “όχι στη συμφωνία των Πρεσπών” των άλλων είναι αντιδραστικό, εθνικιστικό και πατριδοκάπηλο. Το γνήσιο είναι το δικό τους: ειρηνόφιλο, αντιιμπεριαλιστικό και αλληλέγγυο…

Δεν τους έχει περάσει απ’ το μυαλό ότι με τόση επαναστατική γνησιότητα (όπως νομίζουν) έχουν καταλήξει ουρά του βαθέος κράτουςόταν δεν του ανοίγουν τον δρόμο, όπως έκαναν με όλο το “αντιμνημονιακό” και “εθνοαπελευθερωτικό” πάθος τους επί χρόνια; Όχι.

Όταν αυτό που ονομάζεις “πολιτική” είναι το PR αλληθώρισμα (μπας και μαζέψεις κανά κουκί) είναι βέβαιο ότι δεν βλέπεις μακρύτερα απ’ τη μύτη σου. Πας να ψαρέψεις στον βούρκο; Σκουπίδια θα βγάλεις. (Οι κατάρες για τους συρφετούς περισσεύουν).

Τα υπόλοιπα απλά έπονται…

Οι γενναίοι τενεκέδες

Κυριακή 20 Γενάρη. Μπορεί να μας είναι εκνευριστική η προβολή ότι ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός (σαν άλλος μεγΑλέκος;) “λύνει τον γόρδιο δεσμό του μακεδονικού” … επειδή είναι “αριστερός”!!! Και μας είναι εκνευριστική επειδή, πολύ απλά, αυτή η “λύση” είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να πετύχει ο οποιοσδήποτε, μέσα στις προδιαγραφές της “εθνικής γραμμής” – άρα τίποτα ηρωϊκό. Ωστόσο, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, τέτοια είναι η καθεστωτική πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας: κουκιά τρως, κουκιά χέζεις.

Με τους φασίστες όμως; Αυτοί είναι έξω απ’ την ηρωϊκή “λύση”; Όχι βέβαια! Τα είπαμε (πιο πρόσφατα) χτες. Τα “συλλαλητήρια για την μακεδονία”, σαν αναβίωση του εθνικισμού των ‘90s, είναι πια για εσωτερική κατανάλωση αποκλειστικά· και υπήρξαν βασικό στοιχείο στον σχεδιασμό που κλήθηκε να υπηρετήσει (με χαρά της!) η ροζ φράξια της κυβερνοσκηνής, εδώ και πάνω από ένα χρόνο.

Αν αυτό το τσούρμο (χαρακτηρισμός Γιάνη…) ήταν έστω και ελάχιστα «αριστερό» κι αν όντως θεωρούσε εχθρούς τους φασίστες του «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», θα είχε φροντίσει να τους εξουδετερώσει («πολιτικά») εξ αρχής! Έκανε το αντίθετο. Τους έκλεισε πονηρά το μάτι: το ραντεβού με τον αρχιτραγότατο αυτό εξυπηρετούσε. Όταν θέλεις ο «συνομιλητής» σου να είναι ένα απ’ τα βασικά αφεντικά του βαθέος κράτους, αυτό σημαίνει ότι αποδέχεσαι τον ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο της ντόπιας άκρας δεξιάς. Και σκοπεύεις σε μια «ασύμμετρη» συνεργασία – στη σκιά της επίσημης, της κυβερνητικής.

Έτσι έγινε. Η σημερινή συγκέντρωση στην Αθήνα, όπως κι όλες οι προηγουμένες, είναι «φαιορόζ έργο» – η κάλυψή της απ’ την κουλοδεξιά είναι παρεπόμενη, το άλλο μισό του κρατικού / παρακρατικού ελέγχου. Η μάζα, φυσικά, υπάρχει – δεν την έφτιαξε η Κουμουνδούρου! Αλλά αυτή η μάζα, που είναι βασικό μέρος του κοινωνικού βούρκου, δεν είναι σε θέση να κινητοποιηθεί «κεντρικά πολιτικά», ούτε είναι σε θέση να παράξει «κεντρικά γεγονότα»… εκτός αν την κουρντίσουν, την οργανώσουν και την κινητοποιήσουν κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί. Οι παπάδες, οι υπηρεσίες… Ο «λύνω τον κόμπο» πόνταρε σ’ αυτούς. Επειδή το σχέδιο στο οποίο παίζει τον ρολάκο του, προέβλεπε θείες Λίτσες με το κιλό, στο πεζοδρόμιο.

Το «μακεδονικό», απ’ το 1992, υπήρξε βασικός μοχλός «πολιτικοποίησης» (με προδιαγραφές κρατικής / παρακρατικής εξουσίας) του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού. Αυτός ο τελευταίος εκδηλώθηκε μαζικά κατά των βαλκάνιων / ανατολικών προλετάριων μεταναστών / στριών – αυτό ήταν που μπορούσε να κάνει «μόνος» του… Το να αναχθεί, το να «κεφαλοποιηθεί» σε «κεντρική πολιτική» ήταν δουλειά των μηχανισμών.

Αυτό το μαύρο κεφάλαιο είναι που συντηρούν (έως υπηρετούν) και οι κυβερνορόζ. Φυσικά είναι ικανοί, σαν φτηνοί συνδικαλιστές, να φλομώσουν τους πάντες με το θέαμα της δήθεν αντίθεσής του με τους φασίστες… Όποιος έχει επίγνωση των κατορθωμάτων του ντόπιου συνδικαλισμού στο να κάνει τα άσπρα μαύρα και τα μαύρα άσπρα καταλαβαίνει… Υπάρχει, και σήμερα, σε άλλα δεδομένα, η ίδια μαύρη γραμμή που συνδέει τον εξουσιαστικό καιροσκοπισμό, τα «πατριωτικά συλλαλητήρια», και τις δολοφονίες προσφύγων / μεταναστών… «Κάπου μακρυά». Αυτήν την μαύρη γραμμή υπηρετεί το ροζ κυβερνητικό συνάφι – όπως έχει κάνει ως τώρα και κάθε άλλο. Μ’ άλλα λόγια: κρίκοι στην ίδια αλυσίδα…

Όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν έχει καταλάβει τίποτα!

Υψηλή πολιτική!

Κυριακή 20 Γενάρη. Η άποψη του ογκόλιθου ότι “με την συμφωνία των Πρεσπών πετάμε την τουρκία έξω απ’ τα δυτικά βαλκάνια όπου έχει αρχίσει να διεισδύει σοβαρά” πάει χαμένη. Θα έπρεπε να παίζει πρωί – μεσημέρι – βράδυ, μπας και πιάσουν οι μακεδονομάχες μάζες το βαθύτερο “σχέδιο” και ηρεμήσουν.

Απ’ την άλλη μεριά, το γεγονός ότι ο (βορειο)μακεδόνας υπ.εξ. Nikola Dimitrov, με το που εγκρίθηκε η συμφωνία απ’ το (βορειο)μακεδονικό κοινοβούλιο πήγε στην Άγκυρα, ίσως σημαίνει ότι “το πέταγμα της τουρκίας έξω απ’ τα δυτικά βαλκάνια” είναι της ίδιας κλάσης ελληνική ιμπεριαλιστική φαντασίωση με “το πέταγμα της τουρκίας έξω απ’ την ανατολική Μεσόγειο”.

Οι εκπρόσωποι της σλαβικής πλειοψηφίας στην (βορειο)μακεδονική κοινωνία έχουν σοβαρούς λόγους καλών σχέσεων με την Άγκυρα. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε τους φίλους που μας συμπαραστάθηκαν όλα αυτά τα χρόνια δήλωσε ο Dimitrov στην Άγκυρα. Αλλά τα συμφέροντα δεν είναι συναισθηματικά. Υπάρχουν πάντα οι μπίζνες. Υπάρχει όμως κι αυτό: το τουρκικό καθεστώς έχει φτιάξει δεσμούς με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα δυτικά βαλκάνια (τους είχε δουλέψει για χρόνια ο Γκιουλέν…), σαν αντίβαρο στον σκληροπυρηνικό ουαχαβιτισμό του Ριάντ. Στη βοσνία, στην αλβανία… και στη (βόρεια) μακεδονία.

Οπωσδήποτε το «να πετάξουμε την τουρκία έξω» είναι ο μόνιμος ελληνικός ιμπεριαλιστικός καϋμός – καμμία αμφιβολία. Δεν φαίνεται, όμως, να έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με το «να πετάξουμε την μπάλα έξω» – για το οποίο υπάρχει άφθονη τεχνογνωσία.

Ακόμα κι ένας ογκόλιθος μπορεί να μπερδευτεί… Όταν θα αρχίσουν οι ελληνικοί εκβιασμοί με τα κεφάλαια της ένταξης της (βόρειας) μακεδονίας στην ε.ε., εκεί να δει πόσο “θα πεταχτεί” ποιος και που….

Η θεία Λίτσα σε μορφή τσαλακωμένου χάρτη

Παρασκευή 18 Γενάρη. Την άποψή μας την ξέρετε: το πρόβλημα “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” λύθηκε ουσιαστικά το 1995, με την “ενδιάμεση συμφωνία”. Όπως και το θρυλικό “κυπριακό” λύθηκε ουσιαστικά το 1974.

Η ελληνική ιμπεριαλιστική τακτική (ποιος διαφωνεί;) για οτιδήποτε θεωρείται “εθνικό πρόβλημα” δεν είναι η αναζήτηση ειρηνικών, συμφωνημένων λύσεων. Δεν είναι ρεαλιστική. Είναι η αναβολή και η συντήρηση εκκρεμοτήτων – εν αναμονή “καλύτερων συσχετισμών”…. Το τέλος του (β παγκόσμιου) πολέμου κατά του αλβανικού κράτους αποφασίστηκε απ’ την Αθήνα (αν δεν κάνουμε λάθος) στα τέλη της δεκαετίας του ’80 (!). Τα ακριβή σύνορα, όμως, εκκρεμούν… Το “κυπριακό” εκκρεμεί πέρα δώθε εδώ και 45 χρόνια… Η συμφωνία με την Άγκυρα για τις αοζ είναι ουτοπική… Και το “μακεδονικό”; Το “μακεδονικό” άνετα θα μπορούσε να υπάρχει σαν πρόβλημα” για άλλα 40 χρόνια – αν δεν συνέβαινε ο ανταγωνισμός μεταξύ Βερολίνου (ως ε.ε.) και της Ουάσιγκτον (ως νατο) να οξυνθεί και σε σχέση με τον έλεγχο των δυτικών βαλκανίων. Είναι (κατά την γνώμη μας) αυτός κυρίως ο ανταγωνισμός (και πολύ δευτερευόντως ο ανταγωνισμός μεταξύ μιας “δύσης” που δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά πια σαν “ενιαίο μπλοκ” και της Μόσχας) που επέβαλε και επιβάλλει την ένταξη σε διεθνείς δομές διάφορων βαλκανικών κρατών που έχουν μείνει (επίσημα) “απ’ έξω”. Αυτό, αφού “λυθούν” τα όποια “προβλήματα” εκκρεμούν.

(Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τα διάφορα που λέγονται, τόσο τα Σκόπια όσο και τα Τίρανα επείγονται κυρίως για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και το know how μιας απαραίτητης θεσμικής αναδιάρθρωσης· παρά για το να πληρώνουν για το νατο… Ωστόσο, όταν η ε.ε. αποφάσισε να «ξεπαγώσει» μια παλιότερη απόφαση για τέλος της διεύρυνσής της, έτσι ώστε να δημιουργηθούν προοπτικές γι’ αυτά τα βαλκανικά κράτη, η Ουάσιγκτον ξαναζέστανε το δικό της ενδιαφέρον για την ένταξή τους στο νατο. Το οποίο όμως, ταυτόχρονα, ο ψοφιοκούναβος θεωρεί πλέον άχρηστο και κοστοβόρο…)

Όλα αυτά είναι ξένα για τον «ελληνικό λαό». Και ο «λαός» είναι ο βασικός χρηματοδότης της πολιτικής σκηνής. Επιπλέον τα εντόπια καπιταλιστικά συμφέροντα είναι «χωρισμένα» στα δύο. Ο γενικός ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός (δηλαδή οι διεθνείς συμμαχίες) αποφασίζονται απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές. Μαζί και όποιο τμήμα εσωτερικής νομοθεσίας αφορά τα συμφέροντά τους. Όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στα στιβαρά χέρια των κάθε είδους κοτζαμπάσηδων, και στις πολιτικά προσοδικές σχέσεις τους τόσο με τα «αφεντικά εσωτερικού» όσο και με τον «λαό».

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι καινούργιο. Έχουν γραφτεί σοβαρές μελέτες από σοβαρούς ιστορικούς για το ελληνικό κράτος αλλά και τον κοινωνικό σχηματισμό που το στηρίζει. Το «παράξενο» με την ιστορική έννοια, η «εξαίρεση» αν προτιμάτε, αφορά την απάντηση στο ερώτημα αν πράγματι αποφάσισε οποιοδήποτε τμήμα των ντόπιων αφεντικών να «λύσει ένα πρόβλημα» μετά από μόλις 23 χρόνια…

Η θεία Λίτσα σε ρόλο τριπλαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Η τελευταία δεκαετία έχει υπάρξει γκρεμοτσάκισμα για την διεθνή θέση του ελληνικού καπιταλισμού. Αρκεί να δει κανείς (δεν είναι δύσκολο) την σημερινή θέση των ελληνικών τραπεζών, που υπήρξαν η “δηλητηριώδης αιχμή του δόρατος” για την ελληνική (οικονομική) εισβολή στα βαλκάνια μετά το 1995, όταν η προοπτική στρατιωτικών κατακτήσεων τελείωσε. Να δει κανείς σε τι κατάσταση ήταν το 2000 και σε τι κατάσταση είναι τώρα.

Πολύ πριν το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον αποφασίσουν ότι “θέλουν κάτι στα δυτικά βαλκάνια” η Αθήνα είχε γίνει (κρατικός / καπιταλιστικός) παρίας της περιοχής ακόμα και για τα βαλκανικά δεδομένα. Για παράδειγμα, πριν την θρυλική επιβολή των τραπεζικών ελέγχων (“capital controls”) στα μέσα του ’15, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα είχε επιβάλει την αποκοπή των ελληνικών τραπεζικών θυγατρικών στα βαλκάνια απ’ τις μητρικές τους. Για να μην μεταδοθεί στα βαλκανικά κράτη το “bank run”. Τελικά, από τότε μέχρι τώρα, οι ελληνικές τράπεζες αναγκάστηκαν να πουλήσουν σχεδόν όλες τις θυγατρικές τους στα βαλκάνια, μπας και ρεφάρουν οι ίδιες…

Με άλλα λόγια ο ελληνικός χρηματοπιστωτικός ιμπεριαλισμός στα βαλκάνια, αν και ήταν συγχρονισμένος με την διεθνή τάση, βούλιαξε μέσα στις φαντασιώσεις του. (Το θέμα έχει το δικό του χωριστό ενδιαφέρον). Μ’ αυτό το δεδομένο, το ελλαδιστάν θα μπορούσε να συνεχίσει να διατηρεί τις αγαπημένες του εθνικές εκκρεμότητες και στο «μακεδονικό» μόνο στο βαθμό που δεν θα αναγκαζόταν (και λόγω αδυναμίας) από κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» να σταματήσει τις καθυστερήσεις και το «πέσε κάτω!»

Αλλά του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!!! Ο έμπειρος στα «βουλιάγματα διαπραγματεύσεων» ογκόλιθος ανέλαβε να παραστήσει ότι διαπραγματεύεται (λόγω της «διεθνούς πίεσης») με τους σοσιαλδημοκράτες του Zaev, για μια «κοινά αποδεκτή λύση», παραφυλάγοντας να «αποδείξει» ότι αυτοί είναι που δεν θέλουν – ή δεν μπορούν.

Το πράγμα φαινόταν αρχικά ότι δουλεύει μια χαρά (για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό). Προσέξτε, παρακαλούμε, πως παρουσιάζει την κατάσταση για τότε ένα απ’ τα «στόματα» του ντόπιου βαθέος κράτους, ο δημοσιογράφος Βασίλης Νέδος, στην καθεστωτική «καθημερινή» στις 13 Ιανουαρίου 2019. Συγκρατείστε την χρονολογία (θα την τονίσουμε):

Πέρυσι, ανάλογες ημέρες στη Νέα Υόρκη (17 Ιανουαρίου 2018) καταγραφόταν από τις τηλεοπτικές κάμερες ένα άβολο ζωντανό στιγμιότυπο, με πρωταγωνιστή τον αντιπρόσωπο της ΠΓΔΜ για το ονοματολογικό Βάσκο Ναουμόφσκι και τον Έλληνα ομολογό του Αδαμάντιο Βασιλάκη, αλλά και τον ειδικό απεσταλμένο του γ.γ. του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς να στέκονται αποσβολωμένοι, έχοντας μικρή πίστη ότι υπήρχαν ελπίδες να σημειωθούν θετικές εξελίξεις ακόμα μία φορά.

Λίγο αργότερα ο Σλαβομακεδόνας διπλωμάτης τορπίλιζε δημοσίως τη διαπραγμάτευση, μιλώντας για μη αξιοπρεπή λύση την οποία η χώρα του δεν φιλοδοξούσε να δεχτεί.

Εκείνη την εποχή, δύσκολα θα εισέπραττε οποιαδήποτε προσοχή όποιος ισχυριζόταν ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η Βουλή της ΠΓΔΜ θα ψήφιζε αλλαγή του ονόματος της χώρας σε «Βόρεια Μακεδονία», ανοίγοντας τον δρόμο για την κύρωση μιας συνολικής συμφωνίας με την Αθήνα…

Τέλεια! Σούπερ!!! Τα πράγματα πήγαιναν κατ’ ευχήν! Δυο βδομάδες νωρίτερα, στις 4 Ιανουαρίου 2018 ο φαιός κυβερνητικός εταίρος, ο ψεκασμένος, ήταν κατενθουσιασμένος με τον ογκόλιθο υπ.εξ. Το ρεπορτάζ του ροζ site tvxs ξεκινούσε κι αυτό όλα χαρά εκείνη την ημέρα:

… Να περιβληθεί με απόλυτη εμπιστοσύνη ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, ζήτησε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου, μετά την κυβερνητική σύσκεψη για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Σημειώνοντας με έμφαση ότι ο υπουργός Εξωτερικών δεν είναι από εκείνους που άλλα υπογράφουν και άλλα λένε στη συνέχεια…

Τέλεια!!! Σούπερ!!! Οι χαζοβιόληδες των «μεγάλων δυνάμεων» θα διαπίστωναν γρήγορα ότι «η ελλάδα θέλει – αλλά τα σκόπια δεν..!». Και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα ξανάβρισκε την ησυχία του και την «εθνική εκκρεμότητά» του με το «μακεδονικό»… Για άλλες, καλύτερες εποχές…

Η θεία Λίτσα σε ρόλο τσιλιαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Στις 17 Ιανουαρίου 2018 “οι σλαβομακεδόνες τορπίλιζαν την διαπραγμάτευση”…. Και στις 18 Ιανουαρίου 2018 ο τενεκεδένιος πρωθυπουργός είχε “συνάντηση κορυφής”, με ένα απ’ τα αφεντικά του. Τον αρχιτραγότατο. Για το “μακεδονικό”. Οι επαφές των φαιορόζ με τους παπάδες ήταν η μόνη εξω-κυβερνητική διαδικασία “συνενόησης” και “σύγκλισης” που ακολούθησαν, από τότε ως και σήμερα. Αυτός ο προσανατολισμός έμεινε ανεξήγητος (και έχει ξεχαστεί). Όπως ανεξήγητο (και ξεχασμένο…) είναι το ότι κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ζήτησε πιεστικά την “εθνική συνεννόηση” τότε…

Και στις 21 Ιανουαρίου 2018 έγινε “το μεγάλο συλλαλητήριο για την μακεδονία” στη Σαλονίκη. Ακροδεξιό όσο μπορούσε να είναι. Με ομιλητή τον εθνοσωτήρα στρατηγό Φράγκο, και άλλους παρόμοιους. Και χρηματοδότη; Τα συλλαλητήρια έχουν αρκετά οργανωτικά έξοδα. Ποιος πλήρωσε γι’ αυτό; Είναι γνωστό: ο πολύτιμος asset (τότε) της κυβέρνησης, ο κυρ Ιβάν. Που εκτός από φράγκα έβαλε και τους οργανωμένους εθνικιστές της ομάδας του – να ανεβάζουν με γηπεδικά συνθήματα τον στρατηγό…

Τέλεια!!! Σούπερ!!! Στα μέσα Γενάρη του 2018 όλα πάνε ρολόι. Η διαπραγμάτευση θα βουλιάξει σε δύο ή τρεις μήνες με ευθύνη των «σκοπιανών»… Η ροζ βιτρίνα κάνει τις συνεννοήσεις της με τους παπάδες… Και το κυβερνητικό asset χρηματοδοτεί την συγκέντρωση των «πατριωτών το όνομά μας είναι η ψυχή μας».

Τι λέτε; Βγαίνει κάποιο νόημα;

Η ασταμάτητη μηχανή λέει «ναι» – το είπε από τότε. Έχοντας σαν δεδομένο ότι οι σοσιαλδημοκράτες του Zaev θα χάσουν το blame game κάποια στιγμή την άνοιξη, και θεωρώντας ότι ο κυρ Κούλης θα έχει εκφράσει εν τω μεταξύ την άποψή του (την αληθινή άποψή του) «υπέρ της διαπραγμάτευσης για ένα σύνθετο όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό», οι μηχανορράφοι του γκουβέρνου ήθελαν ένα ελεγχόμενο, «μέτριο» (ούτε μικρό για να μην περάσει απαρατήρητο και απογοητεύσει, ούτε μεγάλο για να μην δημιουργήσει προβλήματα στην «διαπραγματευτική τακτική» του ογκόλιθου) ακροδεξιό ξέσπασμα. (Κλασσική πασοκική συνταγή!!!)

Μια ανανεωμένη (και πολιτικά ακέφαλη) ακροδεξιά μάζα, να την πλιατσικολογήσει ο «αδιάλλακτος πατριώτης» ψεκασμένος, έτσι ώστε αντί να βουλιάξει απ’ την κυβερνητική φθορά 4 χρόνων εξουσίας, να ανανεώσει το «πολιτικό κεφάλαιό» του, και να ξαναπιάσει (στις επόμενες εκλογές) βουλευτικές καρέκλες. Πριονίζοντας σε ικανό βαθμό την επιρροή του κυρ Κούλη μέσα στο ίδιο του το κόμμα…

Τέλεια!!! Σούπερ!!!