Παρασκευή 18 Γενάρη. Την άποψή μας την ξέρετε: το πρόβλημα “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” λύθηκε ουσιαστικά το 1995, με την “ενδιάμεση συμφωνία”. Όπως και το θρυλικό “κυπριακό” λύθηκε ουσιαστικά το 1974.
Η ελληνική ιμπεριαλιστική τακτική (ποιος διαφωνεί;) για οτιδήποτε θεωρείται “εθνικό πρόβλημα” δεν είναι η αναζήτηση ειρηνικών, συμφωνημένων λύσεων. Δεν είναι ρεαλιστική. Είναι η αναβολή και η συντήρηση εκκρεμοτήτων – εν αναμονή “καλύτερων συσχετισμών”…. Το τέλος του (β παγκόσμιου) πολέμου κατά του αλβανικού κράτους αποφασίστηκε απ’ την Αθήνα (αν δεν κάνουμε λάθος) στα τέλη της δεκαετίας του ’80 (!). Τα ακριβή σύνορα, όμως, εκκρεμούν… Το “κυπριακό” εκκρεμεί πέρα δώθε εδώ και 45 χρόνια… Η συμφωνία με την Άγκυρα για τις αοζ είναι ουτοπική… Και το “μακεδονικό”; Το “μακεδονικό” άνετα θα μπορούσε να υπάρχει σαν πρόβλημα” για άλλα 40 χρόνια – αν δεν συνέβαινε ο ανταγωνισμός μεταξύ Βερολίνου (ως ε.ε.) και της Ουάσιγκτον (ως νατο) να οξυνθεί και σε σχέση με τον έλεγχο των δυτικών βαλκανίων. Είναι (κατά την γνώμη μας) αυτός κυρίως ο ανταγωνισμός (και πολύ δευτερευόντως ο ανταγωνισμός μεταξύ μιας “δύσης” που δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά πια σαν “ενιαίο μπλοκ” και της Μόσχας) που επέβαλε και επιβάλλει την ένταξη σε διεθνείς δομές διάφορων βαλκανικών κρατών που έχουν μείνει (επίσημα) “απ’ έξω”. Αυτό, αφού “λυθούν” τα όποια “προβλήματα” εκκρεμούν.
(Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τα διάφορα που λέγονται, τόσο τα Σκόπια όσο και τα Τίρανα επείγονται κυρίως για τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και το know how μιας απαραίτητης θεσμικής αναδιάρθρωσης· παρά για το να πληρώνουν για το νατο… Ωστόσο, όταν η ε.ε. αποφάσισε να «ξεπαγώσει» μια παλιότερη απόφαση για τέλος της διεύρυνσής της, έτσι ώστε να δημιουργηθούν προοπτικές γι’ αυτά τα βαλκανικά κράτη, η Ουάσιγκτον ξαναζέστανε το δικό της ενδιαφέρον για την ένταξή τους στο νατο. Το οποίο όμως, ταυτόχρονα, ο ψοφιοκούναβος θεωρεί πλέον άχρηστο και κοστοβόρο…)
Όλα αυτά είναι ξένα για τον «ελληνικό λαό». Και ο «λαός» είναι ο βασικός χρηματοδότης της πολιτικής σκηνής. Επιπλέον τα εντόπια καπιταλιστικά συμφέροντα είναι «χωρισμένα» στα δύο. Ο γενικός ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός (δηλαδή οι διεθνείς συμμαχίες) αποφασίζονται απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές. Μαζί και όποιο τμήμα εσωτερικής νομοθεσίας αφορά τα συμφέροντά τους. Όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στα στιβαρά χέρια των κάθε είδους κοτζαμπάσηδων, και στις πολιτικά προσοδικές σχέσεις τους τόσο με τα «αφεντικά εσωτερικού» όσο και με τον «λαό».
Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι καινούργιο. Έχουν γραφτεί σοβαρές μελέτες από σοβαρούς ιστορικούς για το ελληνικό κράτος αλλά και τον κοινωνικό σχηματισμό που το στηρίζει. Το «παράξενο» με την ιστορική έννοια, η «εξαίρεση» αν προτιμάτε, αφορά την απάντηση στο ερώτημα αν πράγματι αποφάσισε οποιοδήποτε τμήμα των ντόπιων αφεντικών να «λύσει ένα πρόβλημα» μετά από μόλις 23 χρόνια…