Tag: ιράν

Υεμένη

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Το ότι η σαουδαραβική χούντα δεν ψώνισε, τελικά, τα 100.000 βλήματα πυροβολικού μπορεί να είναι μόνο ελληνικό δράμα· ειδικά αν τα ψώνισε απ’ αλλού, φτηνότερα. Αλλά το ότι οι υεμενίτες Houthi ρίχνουν πύραυλο με στόχο έναν πυρηνικό αντιδραστήρα στο Abu Dhabi, των εμιράτων, τίνος δράμα μπορεί να είναι;

Πρώτ’ απ’ όλα: αν δεν ανακοίνωναν οι ίδιοι ποιος ήταν ο στόχος κανείς δεν θα τον μάθαινε: ο πύραυλος δεν κατάφερε όχι να φτάσει στην άλλη μεριά της αραβικής χερσονήσου αλλά ούτε καν να φύγει απ’ τον υεμενίτικο εναέριο χώρο· έπεσε λόγω τεχνικού προβλήματος. (Άλλα λένε οι ίδιοι, βέβαια, αλλά “δεν”…) Έπεσε στη ζώνη που ελέγχουν οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Abu Dabi. Οπότε όλοι είδαν ότι ήταν ιρανική διασκευή παλιότερων (σοβιετικών) πυραύλων. Θα είναι δύσκολο τώρα πια στην Τεχεράνη να υποστηρίζει ότι δεν εξοπλίζει τους Houthi.

Αυτά τα δύο μπορεί να συνδέονται: αφού οι Houthi κατάλαβαν ότι τώρα το Ριάντ έχει ένα καλό αντι-ιρανικό χαρτί, δήλωσαν ότι σκοπεύουν να φτιάξουν ένα μανιτάρι πάνω απ’ τα εμιράτα, την σαουδική αραβία, κι όπου πάει (το εργοστάσιο μπορεί να έχει μόλις αρχίσει να λειτουργεί· ή να πρόκειται σύντομα – δεν το ξέρουμε σίγουρα). Ριψοκίνδυνο· ακόμα κι αν έχουν την τεχνική δυνατότητα, ακόμα κι αν την επόμενη φορά είναι πιο τυχεροί με τα τεχνικά προβλήματα: ένα ραδιενεργό σύννεφο πάει όπου θέλει κι όχι εκεί που θέλεις.

Αν αυτή η αποτυχημένη επίθεση εξελιχθεί σε μια πετυχημένη εκστρατεία του τοξικού πρίγκηπα και των συμμάχων του κατά της Τεχεράνης οι υεμενίτες, δυστυχώς, δεν θα μπορούν να επικαλεστούν το εύλογο δικαίωμά τους στην άμυνα. Δεν υπάρχουν πολλοί να τους ακούσουν· ειδικά στην «δύση». Το να προκαλέσουν μια σοβαρή ζημιά στις σεϊχο-χούντες (και πάντως όχι σε πυρηνικό αντιδραστήρα που λειτουργεί!!!) είναι νόμιμη επιδίωξη απ’ την μεριά τους. Μόνο που είναι κάτι που θα έχει αξία αν γίνει γρήγορα· κι όχι αν πλανάται σαν απειλή.

Το Ριάντ δεν είναι Ουάσιγκτον, και η Σανα’α δεν είναι Πγιονγκγιάνγκ.

Κυρώσεις…

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Τα αμερικανικά δικαστήρια έχουν την φήμη ότι δεν δουλεύουν με πολιτικά κίνητρα. Δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για την cia και την δική της δουλειά. Αυτή ήταν που έβαλε στο χέρι τον τουρκο-ιρανό έμπορο χρυσού Reza Zarrab και τον έπεισε να ταξιδέψει στις ηπα· ουσιαστικά να παραδοθεί στην αμερικανική «δικαιοσύνη». Ο μέθοδος της πειθούς δεν είναι γνωστή. Αλλά αν υπολογίσει κανείς ότι Zarrab ήταν έμπιστος του καθεστώτος Ερντογάν και τώρα έχει αρχίσει (απ’ την περασμένη Παρασκευή) να καταθέτει εναντίον του, μπορεί να σκεφτεί διάφορα.

Όπως και νάχει η χρησιμότητα του Zarrab για την Ουάσιγκτον είναι ότι ξέρει το κύκλωμα μέσω του οποίου η Άγκυρα παραβίαζε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν, αγοράζοντας κρυφά μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου· τον τρόπο που η πληρωμή αυτών των ποσοτήτων παρέκαμπτε τις τραπεζικές απαγορεύσεις· και τα «δωράκια» που έκαναν υψηλόβαθμοι τούρκοι αξιωματούχοι στους εαυτούς τους γι’ αυτό το κόλπο. Φαίνεται ότι αυτές οι μίζες φτάνουν ως το οικογενειακό περιβάλλον του Ερντογάν.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο σκέλη στις μαρτυρίες του Zarrab στο δικαστήριο στη Ν. Υόρκη: η παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων κατά του ιράν και οι δωροδοκίες. Για το πρώτο το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να δηλώσει ακόμα και περήφανο: αντίσταση στην Ουάσιγκτον και φιλία στην Τεχεράνη. Για το δεύτερο όμως; Γι’ αυτό και η δυτική (αμερικανική κατ’ αρχήν) δημαγωγία θα εστιάσει στις μίζες (για τις οποίες, ας το πούμε, δεν έχουμε καμία αμφιβολία…): προφανώς η cia δεν έκανε αυτή τη δουλειά τυχαία. Αφενός θέλει να στραπατσάρει τον Ερντογάν. Και, απ’ την άλλη, να δώσει υλικό στην αμερικανική κυβέρνηση για να «τιμωρήσει» την Άγκυρα επιβάλλοντας διάφορες κυρώσεις: σε τράπεζες, αξιωματούχους, κλπ. Ο Zarrab έχει ήδη κατονομάσει τον πρώην υπ.οικ. Zafer Caglayan σαν συμμέτοχο στο κόλπο και παραλήπτη μίζας 60 μυρίων δολαρίων· και την τράπεζα Aktif Bank σαν κρίκο διακίνησης των (απαγορευμένων απ’ τις ηπα) πληρωμών στην Τεχεράνη. Η Aktif ανήκει σ’ όμιλο ιδιοκτησίας του γαμπρού του Ερντογάν Berat Albayrak, που είναι ο τωρινός υπουργός ενέργειας…

Καθώς η δίκη θα εξελίσσεται και οι μαρτυρίες του Zarrab θα διαρρέουν είναι αναμενόμενο ότι το τουρκικό καθεστώς θα σκληρύνει τη στάση του απέναντι στις ηπα. Κατ’ αρχήν στα λόγια· στη συνέχεια όχι μόνο: έχει σημαντικά περιθώρια να κάνει ζημιά στα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περίοχη, κυρίως στους όρους της στρατο-παρουσίας των αμερικάνων μέσα κι έξω απ’ την τουρκία.

Αντίποινα 2

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Αν η cia έβαλε στο χέρι τον Reza Zarrab για να τον κάνει «μοχλό πίεσης» προς το τουρκικό καθεστώς, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες έβαλαν στο χέρι τον Talal Silo για να τον χρησιμοποιήσουν ανάλογα, εναντίον της Ουάσιγκτον και των ypg.

Και πάλι τα μεγέθη είναι δυσανάλογα. Ο Talal Silo, τουρκμένος, ήταν ο εκπρόσωπος τύπου των ypg (επίσημα των sdf: syrian democratic forces) μέχρι που διέφυγε όταν παραδόθηκε στον fsa (το “ελαφρά οπλισμένο πεζικό” της τουρκικής κατοχής στη βόρεια συρία) στην Jarablus, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Η θέση του ήταν “ψηλά”: σαν επικεφαλής του “στρατού των σελτζούκων”, οπλαρχηγός τουρκμένων της συρίας δηλαδή, ήταν η επίδειξη / απόδειξη ότι οι sdf δεν ήταν το παρατσούκλι των ypg, αλλά μια αληθινή συμμαχία μεταξύ διάφορων εθνικοτήτων της βόρειας συρίας – εναντίον του isis…

Η δουλειά του, σε τουρκικό έδαφος πια, είναι να δίνει συνεντεύξεις εξηγώντας ότι οι sdf είναι ένα εικονικό δημιούργημα των αμερικάνων, που στην πραγματικότητα εξοπλίζουν τους κούρδους της συρίας. Δεν είναι άγνωστα αυτά· απλά ο Silo είναι “insider”, και είτε λέει αλήθεια είτε λέει φτιαγμένες αλήθειες, έχει τον ρόλο του «εγώ ξέρω».

Προφανώς οι μαρτυρίες του Silo για τον ρόλο του αμερικανικού πενταγώνου στη συρία και στον εξοπλισμό (ουσιαστικά) του pkk, δεν μπορούν να εξισορροπήσουν τις μαρτυρίες του Zarrab για την τουρκική παραβίαση του εμπάργκο κατά του ιράν· και τις πιπεράτες λεπτομέρειες για τις μίζες. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα είναι και ζήτημα δημαγωγικών μηχανισμών: ποιος φωνάζει τι. Εκεί το τουρκικό καθεστώς δεν μπορεί να συναγωνιστεί στη διεθνή αρένα τα δυτικά μήντια· μπορεί όμως να μπετονάρει τους υποστηρικτές του εντός συνόρων.

Παρά την ασυμμετρία σε επίπεδο προπαγάνδας αν το κριτήριο είναι η «δύση», στο υπαρκτό ζήτημα της αμερικανικής υποστήριξης στις ypg και των μόνιμων (;) βάσεων στη βόρεια συρία και πάλι το πάνω χέρι το έχει όχι η Ουάσιγκτον αλλά το μπλοκ της Αστάνα. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να δώσει στρατιωτική λύση στο ζήτημα, η «τριπλή συνεννόηση» Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης μπορεί να απονομιμοποιήσει την αμερικανική κατοχή τμημάτων της συρίας σε μεγαλύτερο μέρος του κόσμου απ’ ότι η δυτική προπαγάνδα μπορεί να δικαιολογήσει. Η ασιατική «ανατολή» είναι τεράστια· μόνο ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός είναι που την εννοεί σαν ασήμαντη.

Ψοφιοκουναβιστάν 2

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Ο γνωστός μεσανατολικολόγος δημοσιογράφος του indepentent Robert Fisk, σε ένα ειρωνικό και κάπως υπερβολικό άρθρο του πριν δυο μέρες με τίτλο Δεν υπάρχει πια αμερικανική εξωτερική πολιτική στη μέση Ανατολή γράφει:

Υπήρξε μια εποχή όπου μια απλή δήλωση ενός υπ.εξ – κι ας μην πούμε ενός αμερικάνου προέδρου – έκανε τα τηλέφωνα σ’ όλη τη μέση Ανατολή να σπάσουν. Οι Ρήγκαν, οι Κλίντον, οι Μπους ή οι Ομπάμα αυτού του κόσμου είχαν κάποια επίδραση στην περιοχή… αν και πάντα για το καλό του ισραήλ… Αλλά σήμερα ποιοι είναι που κινούν τα νήματα στην παλιά οθωματική αυτοκρατορία;

Λοιπόν, απλά δείτε τον Πούτιν και τον Άσαντ και τον Ερντογάν και τον Σίσι και τον Μακρόν και τον Ρουχανί. Αυτοί είναι που πιάνουν τα πρωτοσέλιδα, είτε δηλώνοντας ότι ο isis είναι νεκρός, είτε ότι «σώθηκε» η συρία, ή ότι οι κούρδοι είναι «τρομοκράτες»· ή διασώζοντας τον πρωθ. Saad Hariri απ’ την ομηρία του στη σαουδική αραβία – αν και τώρα πια πρέπει να πιστεύουμε ότι δεν είχε απαχθεί και ότι δεν ήθελε στ’ αλήθεια να παραιτηθεί ή ότι παραιτήθηκε αλλά δεν θέλει άλλο να παραιτηθεί. Και περιέργως πως ο Μωχάμεντ μπιν Σαλμάν χάνει σταθερά την επιρροή του, αυτός ο διάδοχος του θρόνου στον κόλπο, του οποίου οι προσπάθειες να καταστρέψει την υεμένη, την συρία του Άσαντ, το κατάρ και το al Jazzera, ακόμα και τον κακομοίρη τον λίβανο, μοιάζουν όλο και περισσότερο σαν τα νεύρα ενός κακομαθημένου παιδιού, που πετάει τα παιχνίδια του από ‘δω κι απο ‘κει για να τρομάξει τους γείτονες. Συμπεριλαμβανομένου ενός γείτονα εναντίον του οποίου δεν μπορεί να πολεμήσει, της ισλαμικής δημοκρατίας του ιράν.

…

Όντως οι ηπα έχουν γίνει μια γάτα Τσεσάιρ [απ’ την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων…], που εξαφανίζεται μερικές φορές απ’ τα μάτια μας, εξαιρουμένων φυσικά των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων που προσπαθούν να βοηθήσουν τους κούρδους και δίνουν ονόματα σε μυστηριώδεις οργανώσεις – που όλες τους εμφανίζονται να έχουν ακρωνύμια τριών γραμμάτων – τις οποίες θα εγκαταλείψουν, θα προδώσουν ή θα ξεχάσουν τους ερχόμενους μήνες. Ίσως μείνει μόνο το σαρδόνιο χαμόγελο της γάτας Τσεσάιρ. Η Χεζμπ’ αλλάχ, υποψιάζομαι, είναι το μοναδικό ένοπλο σώμα στη μέση Ανατολή που έχει μόνο ένα όνομα. Και βρίσκεται στη λίστα των «τρομοκρατών» – όχι, φυσικά, για την Μόσχα, που στηρίζει τον σύμμαχό της Χεζμπ’ αλλάχ, τον Άσαντ.

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Μιλώντας σε φόρουμ στην Ουάσιγκτον ο πρώην υπ.εξ. των ηπα John Kerry δήλωσε ότι το ισραήλ και η αίγυπτος πίεζαν τις ηπα να βομβαρδίσει το ιράν πριν το 2015 – οπότε υπογράφτηκε η συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Η καούρα του Τελ Αβίβ να κτυπήσουν οι ηπα, για λογαριασμό του, το ιράν είναι γνωστή. Για το Κάιρο ο πρώην υπ.εξ. δεν έγινε συγκεκριμένος. Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο απ’ το πραξικόπημα του Sisi, το καλοκαίρι του 2013 και μετά: είναι γνωστή η εχθρότητα της αιγυπτιακής χούντας προς το ιρανικό καθεστώς, καθώς το θεωρεί βασικό ανταγωνιστή για την επιρροή στους άραβες.

Στην ίδια κουβέντα ο Kerry δήλωσε ότι η τότε κυβέρνηση (Obama) θεωρούσε αυτήν την πίεση παγίδα των δύο «συμμάχων» της, και ότι η συμφωνία 5 + 1 ήταν η καλύτερη δυνατή (και για τα αμερικανικά συμφέροντα). Και ύστερα «έδωσε» τον ισραηλινό πρωθ. Netanyahou…

Για την τότε αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική είναι γεγονός ότι η ατζέντα της δεν ταυτιζόταν απόλυτα με εκείνη του ισραήλ. Ωστόσο η αξιοποίηση του μακελλάρη Άσαντ με σκοπό την διάλυση της συρίας και του ιράκ (κάτι που ενδιέφερε ιδιαίτερα τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ) έγινε επί «δημοκρατικών». Και επί «δημοκρατικών» άρχισε να ηττάται.

Σε ότι αφορά την τωρινή «γραμμή» του ψοφιοκουναβιστάν, ο Netanyahou πανηγυρίζει· αν και δεν είναι σίγουρο ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα φτάσει στο σημείο να κτυπήσει στο ιράν. Εκτός αν κάποιος σκαρώσει μια καλή προβοκάτσια…

Το ότι και οι τρεις, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Κάιρο, είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας το ξέρετε…

Γκάζια

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Αν νομίζετε ότι η μέση Ανατολή είναι βαρετή κάνετε τεράστιο λάθος. Θα πρέπει ο John McCarrick να σας κάνει φροντιστήριο· αλλά δεν προλαβαίνει.

Ο John McCarrick είναι υφυπουργός ενέργειας στην ψοφιοκουναβική κυβέρνηση. Και, επειδή δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, με ένα κτύπημα έβγαλε δύο αγωγούς φυσικού αερίου στην παρανομία. Τον Nord Stream 2, και τον Turkish Stream. Για τον πρώτο είπε, με την ωμότητα που διακρίνει πια την αμερικανική διοίκηση, αυτός ο αγωγός που θα τροφοδοτεί την γερμανία με ρωσικό αέριο δεν πρέπει να φτιαχτεί… Κι αν φτιαχτεί, τότε η Ουάσιγκτον θα μελετήσει τα δεδομένα του project για να δει ποιες ευρωπαϊκές εταιρείες θα τιμωρηθούν με αμερικανικές κυρώσεις. Γιατί (είπε) ο Nord Stream 2 είναι ένα πολιτικό project της ρωσίας με στόχο να προσπεράσει την ουκρανία.

Πιο ωμά πεθαίνεις. «Χαλάσαμε ένα περίδρομο λεφτά για να κατακτήσουμε την ουκρανία και να εμποδίσουμε την ενεργειακή διασύνδεση της ευρώπης με την ρωσία, τον καύκασο, το ιράν· κι εσείς θα κάνετε παρακάμψεις;»

Τα ίδια ισχύουν για τον Turkish Stream (είπε ο McCarrick). Η Ουάσιγκτον καίγεται να πουλάει το δικό της υγροποιημένο αέριο, που είναι βέβαια πιο ακριβό, αλλά είναι αμερικανικό· ιδανικό για νοικοκυριά, επιχειρήσεις, γραφεία, νοσοκομεία, κλπ. Απο που ως που οι δυνητικοί πελάτες της θα κάνουν του κεφαλιού τους;

Εννοείται πως ούτε το Βερολίνο ούτε η Άγκυρα καταλαβαίνουν απ’ αυτά· ούτε, όμως τα αγνοούν ή τα υποτιμούν. Και τι να πει κανείς για την πιθανότητα το ιρανικό και το καταριανό φυσικό αέριο να διοχετεύονται κι αυτά στην ευρώπη, με αγωγούς της gazprom, είτε μέσω ιράκ – συρίας – τουρκίας, είτε μέσω κασπίας – ρωσίας;

Όχι, δεν είναι βαρετή ούτε η περιοχή ούτε η εποχή· σίγουρα από καπιταλιστική άποψη. Βαρετή έχει γίνει η μικροαστική απώθηση της πραγματικότητας. Και κάτι πολύ χειρότερο: θανατηφόρα…

Αυτό που απομένει για να πάρει ακόμα και τους ντόπιους μικροαστούς η λαύρα είναι να βρεθούν σοβαρά κοιτάσματα στο ελλαδιστάν. Καλύτερα να είναι ο ελληνικός βυθός γεμάτος μάρμαρο Πεντέλης!!! (Και σκατά να έχει το ελληνικό υπέδαφος, μια χαρά θα είναι. Θα ταιριάζει κιόλας…)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Ακόμα κι αν δεν είναι απ’ αυτά που θα σας ξενυχτούσαν με αγωνία, ας το έχετε στα υπόψη. Από τότε που ο τοξικός αποφάσισε ότι ένας πόλεμος (κατά της υεμένης) δεν του φτάνει αλλά χρειάζεται κι άλλους, και “απέκλεισε” το αδελφό σεϊχάτο του κατάρ, η Ντόχα δεν χάνει την ευκαιρία να ενισχύσει τους δεσμούς της τόσο με την Τεχεράνη όσο και με την Άγκυρα.

Στην τελευταία ως τώρα πράξη αυτής της κολεγιάς, η Ντόχα υπέγραψε συμφωνία μεταφορών και εμπορίου και με τους δύο – χτες, στην Τεχεράνη. Με βάση την συμφωνία το ιράν θα είναι η τράνζιτ χώρα για το εμπόριο μεταξύ τουρκίας και κατάρ.

Θα μπορούσε να σας είναι εντελώς αδιάφορο, αν δεν συνέβαιναν μαζεμένα τα εξής:

Α) η Ντόχα στήριζε τους αντεκαθεστωτικούς στη συρία (μαζί με το Ριάντ), μέχρι που είδε το φως και άλλαξε έγκαιρα γραμμή Το Ριάντ επιμένει ότι ο Άσαντ πρέπει να τσακιστεί να φύγει, μια ακόμα απόδειξη (αν χρειαζόταν τέτοια) του ρεαλισμού του τοξικού πρίγκηπα.

Β) Το κατάρ εκτός απ’ το να είναι απ’ τα πιο πλούσια σεϊχάτα, κάθεται πάνω σε τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου. Το ιράν επίσης. Με την βοήθεια της εξεικευμένης στη δουλειά της μεταφοράς ρωσικής gazprom τα γκάζια αυτά πρόκειται να φτάσουν στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, μέσω ιράκ και συρίας, με επόμενο προορισμό (είτε υγροποιημένα, είτε μέσω αγωγού δια της τουρκίας) στην πεινασμένη για φυσικό αέριο ευρώπη. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που έχουν αντίθετη άποψη. Ας πούμε η Ουάσιγκτον (που θέλει να πουλάει το δικό της, φερμένο απ’ την άλλη άκρη του Ατλαντικού, πολύ ακριβότερο, αλλά έτσι – τσαμπουκά), ή το Τελ Αβίβ (έχει βρει κάτι κοιτάσματα, αποκλείοντας φυσικά τους παλαιστίνιους απ’ την αξιοποίησή τους). Από κοντά έρχονται τα ψοφίμια. Η Λευκωσία (δεν έχει βρει ακόμα κάτι άξιο λόγου, αλλά η γκαζοελπίδα πεθαίνει τελευταία) και η Αθήνα (εδώ το γκάζι είναι το physic!). Οπότε: κάτι ελληνικές και ελληνοκυπριακές συμμαχίες και κάτι αδέσποτα βλήματα, “πολιτικά” και όχι μόνο, δεν πρέπει να θεωρούνται άσχετα.

Γ) Το κατάρ είναι αραβική, σουνιτική (έως ουαχαβιτική) κοινωνία. Τα όλο και πιο οργανικά νταραβέρια με την Τεχεράνη σπάνε εντελώς το παραμύθι “σουνίτες εναντίον σιιτών, δεν γίνεται αλλιώς” ή το άλλο παραμύθι, “άραβες εναντίον περσών και τούρκων, δεν γίνεται αλλιώς”. Ο τοξικός θα μείνει σύντομα μόνος του με την πρώην blackwater να τον φυλάει. Μόνο που υπάρχουν φήμες ότι σ’ αυτές τις δουλειές τα νοικιασμένα όπλα δεν είναι “πιστά”. Αν βρεθεί άλλος να δίνει περισσότερα αλλάζουν εργοδότη. Κι αν τολμάει ο προηγούμενος, ο ριγμένος, ας τους κάνει μήνυση…

Δ) Το κατάρ έχει την μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην αραβική χερσόνησο, και τα σχετικά αρχηγεία. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο: τι καλύτερο για την Τεχεράνη! (Οι πυραυλοί της φτάνουν εκεί ανετότατα…) Τι καλύτερο απ’ το να είναι φίλη με τους οικοδεσπότες των βάσεων, δείχνοντας στον καμβά των αμερικανο-ιρανικών σχέσεων ότι, βρε αδερφέ, να, “εμείς δεν έχουμε  προκαταλήψεις – εσείς σκοτώνετε τους μαύρους”.

Ε) Τέλος, αλλά όχι ασήμαντο: το γκουβέρνο στην Ντόχα δεν κρεμάει ανάποδα τους συγγενείς του για να τους πέσουν τα λεφτά απ’ τις τσέπες, μπας και δει προκοπή. Πάει να πει ότι είναι “αξιόπιστος” διεθνής εταίρος…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάθε κίνηση της Ντόχα, είτε αφορά την μεγέθυνση της τουρκικής βάσης εκεί είτε την μεγέθυνση του εμπορίου με την Τεχεράνη και την Άγκυρα, γράφει.

Κι αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα, διαβάστε και το επόμενο σχόλιο.

Κουραστικό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Βασικότατο (“θεμελιώδες”) στοιχείο της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας, μέσα στο κράμα των συμπλεγμάτων ανωτερότητας / κατωτερότητας, είναι ο αντιτουρκισμός. Δεν οφείλεται στα “400 χρόνια τουρκοκρατίας”! Οφείλεται στην “Μεγάλη Ιδέα”, που είναι η νομιμοποιητική ιδέα της ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους.

Δεν έχει σημασία, λοιπόν, τι πραγματικά συμβαίνει με την “ανορθόδοξη” αναβάθμιση του τουρκικού κράτους στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου; Δεν έχει σημασία τι πραγματικά συμβαίνει στη συρία, στο λίβανο, στο ιράκ, στο ιράν; Δεν έχει σημασία το πόσο μακριά φτάνει η επίδραση της εντατικής καπιταλιστικής αναβάθμισης της κίνας μέσα στο πλανητικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Επιμένετε ότι ζείτε (ζούμε) κάπου ανάμεσα στην αγγλία και στην αυστρία; Επιμένετε ότι η μόνη σχέση με την συρία και το ιράκ είναι ο μισανθρωπισμός απέναντι στους πρόσφυγες;

Στοιχειώδες

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Άσχετα απ’ τα εθνικά κλισέ των ελλήνων, είναι γεγονός ότι η ιστορία του “νέου ελληνικού κράτους” συμπίπτει με εκείνη την ιστορική περίοδο όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είτε είχαν την Μεσόγειο σαν ένα απ’ τα βασικά (γεωγραφικά) κέντρα τους είτε είχαν την ανατολική άκρη της σαν “συνοριακή ζώνη” – απ’ τον 19ο αιώνα αν όχι νωρίτερα. Ανατολικότερα (και νοτιότερα) υπήρχαν εκτάσεις που ο λευκός πρωτοκοσμικός κόσμος θεωρούσε λίγο πολύ απολίτιστες, λίγο πολύ παρακμιακές, επιδεκτικές μόνο στον ευρωπαϊκό (και αργότερα στον αμερικανικό) “εκπολιστισμό” – δηλαδή κατάκτηση.

Η ραγδαία καπιταλιστική άνοδος της κίνας, η προοπτική ενός “κινέζικου 21ου αιώνα” δεν είναι απλά μια δεύτερη περίπτωση ιαπωνίας. Ο κινεζικός καπιταλισμός έχει τεράστιο βάθος απ’ την άποψη των “ανθρώπινων πόρων” που εκμεταλλεύεται· και “τραβάει” μαζί του μεγάλα τμήματα της ασίας (ακόμα και της αφρικής) για τα οποία ο ιαπωνικός καπιταλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν εχθρικός ή αδιάφορος. Η καπιταλιστική άνοδος του Πεκίνου έχει αλλάξει ήδη το “κέντρο βάρους” του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· την γεωμετρία του ή, πιο σωστά, την γεωγραφία του. Χωρίς τον οικονομικό του επεκτατισμό τα όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια θα ήταν μια “ανεξήγητη” περιφερειακή έριδα. Αλλά δεν είναι τέτοια.

Λέγεται ότι οι βαλκανικοί πόλεμοι (και ο πρώτος παγκόσμιος) έγιναν και για να εμποδιστεί η σιδηροδρομική σύνδεση του Βερολίνου με την Βαγδάτη. Μια σύνδεση που θα εξασφάλιζε στην γερμανική αυτοκρατορία άμεση χερσαία πρόσβαση στα πετρέλαια της μέσης Ανατολής… Εννοείται ότι αναδεύτηκαν πολύ περισσότερα ζητήματα· αλλά ο αποκλεισμός του γερμανικού κεφάλαιου απ’ τις πηγές ενέργειας επιτεύχθηκε, και ήταν στρατηγικής σημασίας…

Τι θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει) για να εμποδιστούν οι χερσαίοι βραχίονες των “δρόμων του μεταξιού”; Τι σημαίνει η εξελισσόμενη συμμαχία ανάμεσα σε κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η τουρκία· για να μην προσθέσουμε και μια δεκάδα ασιατικών ακόμα; Και τι σημαίνει ότι μια χερσαία περιφερειακή δύναμη της μέσης Ανατολής όπως το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο συγκλίνει σταθερά προς το ευρασιατικό project;

Όχι, πάντως, αυτό που βολεύει τον ελληνικό γεωπολιτικό προσοδισμό…

Είναι βαρετά αυτά;

Μια παλιά ιστορία· και υπενθύμιση

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Τον Σεπτέμβρη του 2007, ενόσω ο αμερικανικός στρατός είχε κάπως εδραιωθεί στην κατοχή του ιράκ, ισραηλινά βομβαρδιστικά ισοπέδωσαν “κάτι” στην ανατολική συρία (εννοείται: παραβιάζοντας τον συριακό εναέριο χώρο). Ήταν η “επιχείρηση Orchard”. Το Τελ Αβίβ υποστήριξε ότι επρόκειτο για πυρηνικό αντιδραστήρα, που είχε φτιαχτεί με βορειοκορεατικό know how… Λίγους μήνες μετά η cia «επιβεβαίωσε» το θεώρημα των ισραηλινών περί “πυρηνικού αντιδραστήρα”, νομιμοποιώντας την επίθεσή τους.

Ένα χρόνο αργότερα ένας κορυφαίος ειδικός στους βορειοκορεατικούς αντιδραστήρες και υψηλόβαθμο στέλεχος της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας, ο Yousry Abushady, αμφισβήτησε με στοιχεία αυτό το θεώρημα. Είχε δίκιο: δεν υπήρξε ποτέ πυρηνικός αντιδραστήρας οπουδήποτε στη συρία. Κι αυτό που είχε βομβαρδιστεί δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ήταν, μάλλον, μια αποθήκη όπλων· πιθανόν και πυραύλων.

Αντίθετα εκείνο που υπήρξε τότε ήταν μια κοινή ισραηλινο-αμερικανική επιχείρηση συγκεκριμένων κρατικών κυκλωμάτων να φτιαχτεί «μια αφορμή» για να γίνει η συρία (και το καθεστώς Άσαντ) ο επόμενος πολεμικός στόχος της Ουάσιγκτον. Το επιτελείο του Μπους του Β «αγόρασε» το ισραηλινό θεώρημα, αλλά μόνο εν μέρει. Κατά πάσα πιθανότητα υπήρξαν αντιρρήσεις μέσα στα αμερικανικά επιτελεία για το κατά πόσον θα συνέφερε να ανοίξουν ένα καινούργιο μέτωπο στη συρία. Το Τελ Αβίβ απ’ τη μεριά του, ηττημένο μόλις το 2006 στον πόλεμο που έκανε κατά της Χεζμπ’ αλλάχ στο νότιο λίβανο, δίστασε να αναλάβει την εκστρατεία μόνο του.

Ο στόχος του Τελ Αβίβ πάντως δεν ήταν τότε ο Άσαντ, τον οποίο θεωρούσε (δικαιολογημένα) στρατιωτικά ακίνδυνο. Ο στόχος ήταν η Τεχεράνη: σπέρνοντας ο αμερικανικός στρατός το χάος στην συριακή επικράτεια ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ρατσισμός θα σιγουρευόταν ότι οι ιρανοί θα μείνουν πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Αυτό το σχέδιο, σε παραλλαγή, μπήκε μπροστά όταν ο Άσαντ αποφάσισε να σφάζει κατ’ εξακολούθηση άοπλους διαδηλωτές το 2011, κόντρα στις συμβουλές που του έδιναν (τότε) ρώσοι, τούρκοι και ιρανοί. Απέτυχε όμως το σχέδιο με τον κωδικό “isis”, και απέτυχε οικτρά: οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» βρίσκονται κοντύτερα απ’ ότι θα μπορούσε να δει στους χειρότερους εφιάλτες του το ισραηλινό καθεστώς. Η Χεζμπ’ αλλάχ είναι εκπαιδευμένη στην πράξη και εξοπλισμένη καλύτερα από ποτέ. Και ό,τι απέμεινε σαν συριακός στρατός απέκτησε κρίσιμες εμπειρίες· αν και καθόλου στο είδος του πολέμου που θα χρειαζόταν να κάνει κατά της ισραηλινής αεροπορίας.

Είναι τόσο βαθιά και τόσο χρόνια η μιλιταριστική ψύχωση του Τελ Αβίβ που θεωρούμε αδύνατο να συμβιβαστεί μ’ αυτήν την ήττα και την πραγματικότητα που δημιούργησε. Δεν φταίει το ότι το ιρανικό καθεστώς θα «φάει» το ισραηλινό, όπως διαδίδει το τελευταίο. (Η Τεχεράνη, για τώρα και στο ορατό μέλλον, έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει απ’ το να εμπλακεί με δική της πρωτοβουλία σε έναν (ακόμα) πόλεμο, αυτή τη φορά με το ισραήλ· έναν πόλεμο που θα γενικευτεί υποχρεωτικά). Φταίει το ότι τέτοια κράτη / καθεστώτα σαν το ισραηλινό, που κατασκευάστηκαν σαν πρωτοκοσμικοί χωροφύλακες, δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν πετώντας την στολή τους.