Tag: ιράν

Ιράν

Πέμπτη 11 Γενάρη. Κατά το κινεζικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο xinhuanet, η ιρανική κυβέρνηση του Rouhani σκοπεύει να ανακοινώσει σύντομα μέτρα που θα ικανοποιούν (τουλάχιστον ως κάποιο σημείο) τα αιτήματα των πρόσφατων διαδηλώσεων. Μπορεί να πρόκειται για κάποιου είδους “εσωτερική πληροφόρηση” μεταξύ των δύο καθεστώτων (κινεζικού και ιρανικού) ή απλά εκτίμηση απ’ τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν και, κυρίως απ τις δηλώσεις του Rouhani αλλά και του Χαμενεΐ.

Λογικό ακούγεται. Για διάφορους λόγους το ιρανικό καθεστώς έχει συμφέρον να δείξει μια κάποια «σοσιαλίζουσα» μέριμνα για τους πληβείους· όχι, όμως, τέτοια που να εμποδίσει το επενδυτικό / καπιταλιστικό μπουμ που έχει ξεκινήσει, και στο οποίο βασίζει πολλά. Στην πραγματικότητα μάλιστα (εκτιμάμε ότι) το ιρανικό καθεστώς θα κάνει προσεκτικά μεν αλλά αξιοσημείωτα βήματα ικανοποίησης της εκτεταμένης μεσαίας τάξης – και όχι, τόσο, της εργατικής, την οποία θα φροντίσει να κρατήσει σε πατερναλιστική κατάσταση / έλεγχο. Μια ιρανική (δηλαδή σαφώς συντηρητικότερη, και πάντα με παρόντα τα θρησκευτικά σύμβολα) εκδοχή του κινέζικου καπιταλιστικού μοντέλου, δηλαδή μια ορισμένη φιλελευθεροποίηση στο κοινωνικό πεδίο (με ενίσχυση της κατανάλωσης) παράλληλα με την σταθερή συγκεντροποίηση της πολιτικής εξουσίας, δεν πρέπει να αποκλειστεί σαν «ο ιρανικός δρόμος προς περισσότερη δημοκρατία».

Εν τω μεταξύ έχει το ενδιαφέρον του: σε αντίθεση με την άγρια καταστολή του 2009, τώρα το καθεστώς εμφανίζει πρακτικές «μετριοπάθειας». Απ’ τους περίπου 4.000 συλληφθέντες των διαδηλώσεων απελευθερώνονται σταδιακά (χωρίς κατηγορίες) όσοι / όσες προκύπτει ότι «δεν είχαν συμμετοχή στους χουλιγκανισμούς»…

Απ’ την Τεχεράνη ως την Τύνιδα

Τετάρτη 10 Γενάρη. Στο ιράν οι διαδηλώσεις έχουν περιοριστεί αριθμητικά ενώ έχουν σταματήσει εντελώς τα, ας τα πούμε έτσι, “μπάχαλα” (αν και με βάση την πολιτική ιστορία στο ιράν δεν επρόκειτο για τέτοια…) Δεν εξαφανίστηκαν, όμως, οι κοινωνικές αιτίες που τις προκάλεσαν. Εννοείται πως ακόμα κι αν υπήρξε «ξένος δάκτυλος» σ’ αυτές τις διαδηλώσεις (και σίγουρα Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Ριάντ θα ήθελαν να έχουν βάλει το χέρι τους) είτε δεν πρόλαβε είτε δεν μπόρεσε να παίξει σοβαρό ρόλο. Αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί του καθεστώτος (ο Χαμενεΐ) αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι υπάρχουν εύλογες αιτίες για διαμρτυρίες. Αποδεικνύεται, επίσης, απ’ το γεγονός ότι δεν υπήρξε κανένα οργανωμένο σχέδιο διεθνούς προβολής των γεγονότων· το Α και το Ω όταν παίζει έξωθεν προεργασία.

Παρόμοιες αιτίες έχουν προκαλέσει εντατικές κινητοποιήσεις κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα της Τεχεράνης, στην Τύνιδα – κι εκεί, σίγουρα, δεν είναι “αμερικανικό σχέδιο”! Αύξηση της φορολογίας καυσίμων και εισαγωγή ενός φόρου ακινήτων καθιερώθηκαν πρόσφατα με νόμο της τυνησιακής κυβέρνησης. Πρόκειται για τυπικά “μέτρα λιτότητας” προς αντιμετώπιση των ελλειμμάτων. Αλλά, όπως πάντα, στις ταξικές κοινωνίες δεν θίγονται όλοι απ’ αυτά.

Όπως στην Τεχεράνη έτσι και στο Κάιρο ή στην Τύνιδα η (κοινωνική) πόλωση, προϊόν του καπιταλισμού, των “ταλαντώσεων” της κρίσης / αναδιάρθρωσής του, και της αφαίμαξης των πληβείων, δεν είναι το σατανικό σχέδιο κανενός· ακόμα κι αν εδώ ή εκεί υπάρχουν κάποιοι διατεθειμένοι να την αξιοποιήσουν. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο απ’ το να υποδείξουμε ένα μάθημα που αφορά τους πρωτοκοσμικούς: η φτώχεια προκαλεί εξεγέρσεις, δεν παράγει φασίστες· οι κρατικοί μηχανισμοί φοβούνται το πρώτο και φροντίζουν για το δεύτερο…

Και ολίγον Τελ Αβίβ

Τετάρτη 10 Γενάρη. Αφού ο ως τις ρίζες των μαλλιών του χωμένος σε “σκάνδαλα” Νετανιάχου διέγνωσε, στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, το “τέλος του ιρανικού καθεστώτος” (λόγω των διαδηλώσεων), έρχεται τώρα ο Yossi Cohen, επικεφαλής της mossad, να κάνει την αναγκαία προσαρμογή. Δεν ήταν σε θέση να ανατρέψουν το καθεστώς προς το παρόν δήλωσε. Θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος να δω μια κοινωνική επανάσταση στο ιράν. Είναι κάτι που μπορεί ίσως να γίνει στο μέλλον δήλωσε μεταξύ άλλων ο αρχιασφαλίτης / κοινωνικός επαναστάτης του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Όλα αυτά ήταν οι σάλτσες του, για να υποστηρίξει ότι «έχουμε μάτια, αυτιά και ακόμα περισσότερα μέσα στο ιράν… παρακολουθούμε την κατάσταση από πολύ κοντά». Ίσως, γιατί όχι; Και μάτια, και αυτιά μπορεί να έχει η mossad, και στο ιράν και στην ελλάδα. Η δουλειά της είναι. Αλλά μήπως έχουν τίποτα τσίμπλες (αυτά τα μάτια) και «κεράκι» (αυτά τα αυτιά);

Ούτε κι αυτό μπορεί να αποκλειστεί…

Ιράν 1

Παρασκευή 5 Γενάρη. Το ότι η Ουάσιγκτον έτρεξε να φέρει στο “συμβούλιο ασφαλείας του οηε” (το οποίο έχει χεσμένο) το ζήτημα των “αιματηρών διαδηλώσεων στο ιράν” δείχνει (στο δικό μας μυαλό) ένα λαχάνιασμα απ’ την αμερικανική πλευρά που, αν πρέπει να το εξηγήσουμε, σημαίνει είτε ότι η Ουάσιγκτον δεν είχε προετοιμάσει καν και καν το ξέσπασμα των διαδηλωτών στο ιράν· είτε ότι αυτή η προετοιμασία είχε γίνει τόσο πρόχειρα ώστε ήταν θνησιγενής σαν τέτοια.

Πρώτα το σημαντικότερο για ‘μας. Η χωροταξία (και, κατά συνέπεια, η ανθρωπογεωγραφία) των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων, το γεγονός δηλαδή ότι δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικές και ότι έγιναν κυρίως σε μεσαίες ή μικρές ιρανικές πόλεις δείχνει, έμμεσα, το (κατ’ αρχήν) δίκιο των διαδηλωτών. Απ’ την στιγμή που, για παράδειγμα, η (μεταρρυθμιστική) κυβέρνηση Rouhani αποφάσισε να κόψει ή να περιορίσει διάφορες κρατικές επιδοτήσεις προς τα πιο πληβειακά κοινωνικά στρώματα – κι αυτό σημαίνει σε μεγάλο βαθμό «ιρανική επαρχία» – οι θιγόμενοι είχαν κάθε λόγο να θυμώσουν.

Το ζήτημα αυτών των περικοπών και η σχέση του με την ορθολογική «καπιταλιστική ανάπτυξη» όπως αυτή προδιαγράφεται στην after sanctions εποχή του ιράν είναι σοβαρό, και δεν θα το ξεπετάξουμε πρόχειρα εδώ. Το σημαντικό είναι ότι αν το ιρανικό καθεστώς προχωράει σ’ έναν μετασχηματισμό από μια πατερναλιστική διαχείριση των «φτωχών» σε μια πιο σοσιαλ-φιλελεύθερη, αυτό δεν μπορεί παρά να έχει μέσα στην ιρανική κοινωνία και θιγόμενους και ωφελημένους. Οι μεσοαστοί, για παράδειγμα, ή οι ανερχόμενοι μικροαστοί θα ωφεληθούν. Όσοι / όσες, όμως, βρίσκονται χαμηλά (και δεν είναι λίγοι / ες στο ιράν, για ταξική κοινωνία πρόκειται!) θα χάσουν όταν οι φτερούγες του κρατικού πατερναλισμού μαζευτούν.

Απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη (αν έχουμε δίκιο) το να τρέχουν οι γνωστοί καρφωμένοι, δηλαδή η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, να πανηγυρίζουν για την επερχόμενη όπου νάναι «αλλαγή καθεστώτος» στο ιράν είναι τόσο σοβαρό όσο το να πανηγύριζαν οι υποστηρικτές του Occupy Wall Street για το επερχόμενο τέλος του καπιταλισμού!!! Η βιασύνη τους (και η βλακεία τους) είναι αντίθετη με τους ισχυρισμούς του ιρανικού καθεστώτος, πως «όλα ήταν στημένα απ’ τους οχτρούς». Αν είχαν στήσει κάτι στα σοβαρά όλοι αυτοί δεν θα έκαναν πανηγυρικές δηλώσεις απ’ την δεύτερη ημέρα των διαδηλώσεων! Θα κάθονταν στην άκρη και θα περίμεναν να δρέψουν τους καρπούς των μεθοδεύσεών τους.

Ιράν 2

Παρασκευή 5 Γενάρη. Στο ιράν τα συνδικάτα, όλα τα μεγάλα σίγουρα, ελέγχονται. Απ’ το καθεστώς. Η πριν λίγες ημέρες παρατήρησή μας ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικά έχει εδώ μια ειδική σημασία. Για τους πληβείους του ιράν, είτε είναι εργάτες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι νομάδες, η έξοδος απ’ τον πατερναλισμό σχεδόν 40 χρόνων συνεπάγεται (υποχρεωτικά θα τολμούσαμε να πούμε), αν πρόκειται να οργανώσουν και να πολεμήσουν για τα δίκαιά τους, την δημιουργία σοβαρών και μαζικών αυτο-οργανωμένων δομών (το “αυτό” σημαίνει έξω απ’ τον έλεγχο του καθεστώτος αλλά και οποιουδήποτε “γενναιόδωρου φίλου” εκτός συνόρων) που θα μπορούν να οργανώνουν τους αγώνες πολύ πιο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα απ’ τα “αυθόρμητα ξεσπάσματα”. Τέτοιου είδους οργάνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ηχηρή απόρριψη της “συμπαράστασης” των όποιων νταβάδων απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί αν τα πληβειακά ή τα εργατικά κινήματα του μέλλοντος στο ιράν φτάσουν σε θέση να βάλουν πολιτικούς στόχους (όπως ο μετασχηματισμός του καθεστώτος) θα πρέπει να είναι σε θέση να κόψουν εξ’ αρχής τον βήχα διάφορων: ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα ξαναποκτήσει “σάχη”, ούτε θα ξαναγίνει παράρτημα κάποιου “παλιού αφέντη”…

Αυτό για καθαρά ταξικούς λόγους!

Σε κάθε περίπτωση η ακαριαία διεθνοποίηση των όποιων διαδηλώσεων έγιναν σε ιρανικές πόλεις, όχι από αδελφά, συντροφικά κινήματα αλλού, αλλά από κράτη (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να πανηγυρίζουν για την “δημιουργική αποσταθεροποίηση”, την Μόσχα και την Άγκυρα να στηρίζουν το καθεστώς) είναι στοιχείο μιας εξώφθαλμης έλλειψης οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης “ταξική αυτο-νομία”) αυτού του ξεσπάσματος: όταν κρατικοί νταβάδες νοιώθουν ότι έχουν την άνεση να εμφανίζονται είτε σαν υπερασπιστές είτε σαν κατήγοροι του πεζοδρομίου, αυτό σημαίνει ότι το πεζοδρόμιο δεν έχει αρκετή δύναμη για να τους βάλει στη θέση τους κρατώντας τους μακρυά.

Καταλαβαίνουμε ότι ύστερα από 40 χρόνια μιας πετυχημένης και ύστερα λεηλατημένης επανάστασης στο ιράν (του 1979) είναι πολύ δύσκολο, και θα χρειαστεί καιρό και δύσκολη προσπάθεια, το να δημιουργηθούν και κυρίως να αποκτήσουν την “κρίσιμη μάζα” οι όποιες ανεξάρτητες οργανωτικές (και άρα πολιτικές) δομές. Ο κρατικός πατερναλισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός ποτίζουν τα μυαλά.

Αλλά η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες αναγκαιότητες δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Το “κάτι λιγότερο” σημαίνει “κάτι σχεδόν καθόλου”. Ευχόμαστε οι ιρανές και οι ιρανοί να ανοίξουν τον δρόμο τους, έναν τέτοιο δρόμο που δεν θα χωράει ούτε τους καθεστωτικούς basij, ούτε τους διεθνείς εγκάθετους «εξαγωγές δημοκρατίας – πώληση χοντρική / λιανική».

Οι ευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα… Αλλά η σκέψη μας είναι στις ιρανές και στους ιρανούς: είναι, έτσι κι αλλιώς, υπέροχοι!

Ιράν 1

Τρίτη 2 Γενάρη. Ασφαλώς και οι ιρανοί / ιρανές έχουν πολλούς λόγους να διαδηλώνουν κατά του καθεστώτος. Ωστόσο η γρήγορη “συμπαράσταση” απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν θα πρέπει να τους αφήσει αδιάφορους, όσο πιεστικά κι αν είναι τα ζητήματα που τους κατεβάζουν στο δρόμο. Γιατί ισχύει και εδώ “όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς”.

Το ιρανικό καθεστώς έδειξε και το 2009 ότι δεν έχει αναστολές στο να πνίξει στο αίμα τις εναντίον του αντιδράσεις, ειδικά αν κρίνει ότι ξεπερνούν τις αντοχές του. Έχει και το απαιτούμενο έρεισμα στο καθόλου αμελητέο συντηρητικό μέρος της ιρανικής κοινωνίας. Προς το παρόν ο Rouhani προσπαθεί να εμφανιστεί διαλλακτικός. Αλλά…

Ο κοινωνικός αυθορμητισμός, εν προκειμένω, δεν είναι καθόλου καλός σύμβουλος. Οι μεταρρυθμίσεις που έχουν δίκιο να ζητούν τα πιο liberal κοινωνικά υποκείμενα απαιτούν οργάνωση, σχέδιο, επιμονή αλλά και υπομονή.

Σ’ αυτούς τους αγώνες το ένα μάτι τους πρέπει να είναι στραμμένο εκτός συνόρων. Διαφορετικά το παπαδαριό θα ξαναπαίξει το έργο «η πατρίς κινδυνεύει».

Το ιράν δεν είναι συρία, και το 2018 δεν είναι 2011. Ωστόσο, ακριβώς επειδή είναι δίκαιοι οι αντικαθεστωτικοί αγώνες, οι ιρανοί και οι ιρανές δεν πρέπει να παραβλέπουν ότι και το 2011 ήταν δίκαιες (και πολύ μαζικότερες) οι διαδηλώσεις κατά του Άσαντ. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι αρκετό πλέον το να έχει κανείς δίκιο. Τα οργανωτικά ζητήματα είναι πολιτικά περισσότερο από ποτέ· και πρέπει να έχουν λυθεί πριν την οποιαδήποτε αναμέτρηση. Στους δρόμους και στα μυαλά. Το θρυλικό “αυθόρμητο” έχει ξεπεραστεί ιστορικά προ πολλού σαν ικανή συνθήκη…

Διαφορετικά (η ιστορική πείρα είναι σκληρός μάρτυρας σ’ αυτό) ακόμα και μέσα στους πιο ευγενείς και δίκαιους αγώνες μπορεί να αλωνίσει ο οποιοσδήποτε. Όπως, για παράδειγμα, ο τοξικός πρίγκηπας. Αυτός δεν ήταν που είχε δηλώσει πριν κάτι μήνες ότι «θα φέρει τον πόλεμο μέσα στο ιράν» (για «προληπτικούς λόγους»…), ε;

Ιράν 2

Τρίτη 2 Γενάρη. Σύμφωνα με την καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δημιούργησαν ένα «κοινό επιτελείο σχεδιασμού» για την αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και δεν κάλεσαν την Αθήνα – κρίμα!…) Το σχετικό ρεπορτάζ μιλάει για την δημιουργία τεσσάρων «υπο-ομάδων εργασίας»: μία για την άσκηση πίεσης στην Τεχεράνη· μια δεύτερη για την αντιμετώπιση της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή (κατ’ αρχήν: Χεζμπ’ αλλάχ) αλλά και την διαμόρφωση κοινής στάσης απέναντι στη συρία· μια τρίτη για την αντιμετώπιση του πυραυλικού προγράμματος του ιράν· μια τέταρτη, τέλος, για την κοινή στρατιωτική προετοιμασία σε διάφορα σενάρια.

Αν δεν μας γελάει το μυαλό μας πρόκειται για πολεμικές προετοιμασίες· παρότι εδώ ή εκεί μπορεί να εμφανιστούν με την μάσκα της διπλωματίας. Στο κάτω κάτω οι «κεφαλές» που συμφώνησαν αυτήν την συνεργασία δεν είναι πανεπιστημιακοί ή κοινωνιολόγοι. Είναι οι «σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας»: ο Meir ben Shabat απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ (παλιό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών) και ο H. R. McMaster απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον. Κι αν ρωτάει κανείς «και γιατί το λένε ανοικτά;» η απάντηση μας φαίνεται εύκολη: επειδή δεν θέλουν να το κρύψουν.

Θα μπορούμε να πούμε, σ’ ένα χρόνο από τώρα, και πάλι ότι γίνονται «προετοιμασίες» απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Πολύ φοβόμαστε πως όχι: η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική βία επιταχύνεται…

Συρία 2

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Παρότι ο Πούτιν δήλωσε πρόσφατα, απ’ την ρωσική βάση στο Hmeimeem, ότι «ο πόλεμος κατά των τρομοκρατών» τελείωσε στο συριακό πεδίο μάχης, η στρατιωτική αναβάθμιση του κουρδικού στρατού στην βόρεια και ανατολική συρία δεν προμηνύει ειρήνη.

Με δεδομένες τις απόψεις κατά κύριο λόγο της Άγκυρας και της Τεχεράνης, υπάρχει ένα διπλό ζήτημα. Αφενός πολιτικοδιπλωματικό, αφετέρου στρατιωτικό. Το πρώτο σχετίζεται με την συμμετοχή (ή μη) των ypg/pkk στους επόμενους γύρους διαπραγματεύσεων στο Sochi. Η «πατέντα» που έχει βρεθεί ως τώρα είναι να συμμετάσχουν άλλες οργανώσεις κούρδων της συρίας, που είναι αντίπαλες του pkk. Αλλά και πολύ μικρότερες. Σε τέτοια συμμετοχή συμφωνούν Άγκυρα και Τεχεράνη· αλλά ποια θα είναι η χρησιμότητά τους όταν απέναντί τους θα έχουν έναν στρατό χωρίς σπουδαία εμπειρία στο σύνολό του μεν, οργανωμένο όμως και καλά εξοπλισμένο απ’ τις ηπα;

Το στρατιωτικό ζήτημα είναι ευνόητο. Η εδαφική επικράτεια των ypg/pkk είναι τμήμα της συριακής, και αν το καθεστώς Άσαντ δεν προσφέρει κάποιου είδους «αναγνώριση» στην κουρδική εξουσία, αυτή είναι ουσιαστικά παράνομη (με βάση την «διεθνή νομοθεσία»). Όμως ο Άσαντ δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια «αναγνώριση», γιατί αυτή συνεπάγεται έμμεση αναγνώριση και της αμερικανικής κατοχής στον συριακό βορρά.

Η εκκρεμότητα αυτή είναι σχεδιασμένη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Και κρατάει όμηρο οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη στη συρία, κάνοντας την στρατιωτική νίκη να φαίνεται (και να είναι) κολοβή, λειψή. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ξαναζήτησε χτες απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει απ’ την συρία, αφού η παραμονή του είναι εκτός αποφάσεων του οηε. Αλλά αυτές τις αποφάσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τις έχουν «γραμμένες», και δεν το κρύβουν πλέον.

Μια εκδοχή εξομάλυνσης θα ήταν οι ypg/pkk (και η Ουάσιγκτον…) να παραδώσουν το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που έχουν καταλάβει, αφού δεν έχει καμία σχέση με τον συρο-κούρδικο πληθυσμό. Αλλά ο καινούργιος στρατός που φτιάχνει το αμερικανικό πεντάγωνο περιλαμβάνει και άραβες (πρώην υποστηρικτές ή και μέλη του isis) απ’ τις κατακτημένες περιοχές· μετατρέποντας την γεωγραφία του πληθυσμού στην ανατολική συρία σε πολιτικο/στρατιωτικό επιχείρημα υπέρ της κατοχής.

Θεωρητικά μόνο (ξανά) ο πόλεμος θα έδινε «λύση» στο ζήτημα· πόλεμος στον οποίο ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος ανοικτά, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, με την λειψανδρία του συριακού στρατού, σε μια τέτοια εξέλιξη θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε μεγάλο αριθμό οι στρατοί της τουρκίας και του ιράν· ακόμα και οι pmu απ’ το ιράκ. Είναι σε θέση, από πολιτική άποψη, να το κάνουν, με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να τον παρουσιάσουν σαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»; Δεν ξέρουμε.

Ωστόσο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός και η επιμονή στην αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής δεν έχουν τελειώσει. Φοβούμαστε ότι ο isis θα αποδειχθεί μόνο «Α φάση» σ’ αυτό το σχέδιο…

Hijab

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Σε μια σταθερή και επίμονη αμφισβήτηση του πουριτανισμού του ισλαμικού drees code για τις γυναίκες (υπάρχει κάτι ανάλογο και για τους άντρες, αλλά γι’ αυτό – φυσικά! – δεν έχετε ακούσει ποτέ τίποτα στον «φεμινιστικό» υποτίθεται πρώτο κόσμο…) ένα 30% με 35% των ιρανών, κυρίως νεαρές και κυρίως στις πόλεις, φοράει το hijab κάθε άλλο παρά με τον τρόπο «του νόμου». Το επιβεβαιώνουμε «ιδίοις όμμασι»: ο συνδυασμός αμφισβήτησης και γυναικείας φροντίδας του εαυτού είναι τόσο φανερός στους δημόσιους χώρους του ιράν ώστε η πρωτοσμική ιδέα για τις αληθινές, ζωντανές γυναίκες σε ένα ισλαμικό καθεστώς (το ιρανικό είναι επίσημα τέτοιο) είναι, το λιγότερο, πολύ φτωχή και λαθεμένη.

Μια μικρή νίκη λοιπόν: η αστυνομία της Τεχεράνης ανακοίνωσε χτες ότι δεν θα είναι πλέον «στην αρμοδιότητα του νόμου και των κυρώσεών του» όσοι / όσες δεν τηρούν τον αυστηρό ισλαμικό ενδυματολογικό κώδικα. Αυτό δεν σημαίνει, αυτόματα, κατάργησή του, εφόσον στην ίδια ανακοίνωση περιλαμβάνεται και η προειδοποίηση ότι οι σοβαρές παραβιάσεις του θα συνεπάγονται ένα είδος “κηρύγματος” σε κάποιο αστυνομικό τμήμα… Ωστόσο η αστυνομία (και οι συντηρητικοί οπαδοί του καθεστώτος) είχαν ήδη συμφιλωθεί πρακτικά με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των γυναικών φορούν το hijab με τρόπο ελάχιστα μακρινό απ’ το να το ξεφορτωθούν εντελώς…

Οπωσδήποτε υπάρχουν άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά, σχετικά με την πειθάρχηση των γυναικών (αλλά και των αντρών) σε ένα καθεστώς που έχει σαν ανώτατη πολιτική αρχή παπάδες, αυτοδιορισμένους. Όμως η ιρανική καπιταλιστική κοινωνία αποκτάει σταθερά την αυτοπεποίθηση που της στερούσαν οι οικονομικές κυρώσεις της Ουάσιγκτον και οι στρατιωτικές απειλές του Τελ Αβίβ· μια κατάσταση του είδους «η πατρίς κινδυνεύει», πραγματική μεν, αλλά που στήριζε και ενίσχυε τα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας, μαζί με τις ιδέες και τις θεσμίσεις τους.

Πράγμα που σημαίνει πως τον κόσμο που βρίσκεται κάτω απ’ τα πρωτοκοσμικά όπλα δεν μπορεί κανείς να τον κρίνει με τα ίδια κριτήρια όπως τον κόσμο που τα κρατάει…

Αφγανιστάν 2018 – 2

Πέμπτη 28 Δεκέμβρη. Πιο πρόσφατα (19 Νοέμβρη, αφγανιστάν 1) σημειώναμε: … Ήταν το κινέζικο καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua που, σε μια ανάλυσή του στις 13 Νοέμβρη, υποστήριξε ότι είναι η κίνα, η ρωσία, το ιράν, το πακιστάν και τα κεντροασιατικά κράτη που μπορούν να μεσολαβήσουν για να γίνουν πετυχημένες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταλιμπάν και της Καμπούλ· και όχι οι ηπα και οι συμμαχοί τους…

Αυτό ακριβώς συμβαίνει ήδη! Σε παράλληλα επίπεδα. Ένα απ’ αυτά: την περασμένη Κυριακή (24 Δεκέμβρη) στην πακιστανική πρωτεύουσα, στην Islamabad, έγινε διήμερη «σύνοδος για την περιφερειακή ασφάλεια». Με την συμμετοχή των προέδρων των κοινοβουλιών από: το πακιστάν (φιλοξενούσε τη σύνοδο), το ιράν, την τουρκία, το αφγανιστάν, την ρωσία και την κίνα… Η ιδέα της «περιφερειακής ασφάλειας» σημαίνει: τα προβλήματα της γειτονιάς θα τα λύσουν οι γείτονες, και όχι αυτοί που σκάνε με αλεξίπτωτα από μακριά… Δηλαδή οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους…

Εκ μέρους του ρωσικού κοινοβουλίου ήταν ο πρόεδρός του Vyacheslav Volodin (πρώην εκπρόσωπος τύπου του Πούτιν). Αυτό που ακολουθεί είναι τμήμα της ενημέρωσης που έκανε στον Πούτιν, όπως έγινε δημόσια γνωστό:

… Φυσικά, όλοι όσοι συμμετείχαν στο συνέδριο μοιράστηκαν μία βασική έγνοια, που είναι η ανάγκη να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία που έχει εγκατασταθεί στο αφγανιστάν. Αποκτάει πόρους μέσω του εμπορίου ανρκωτικών… Το πακιστάν και το ιράν πιστεύουν ότι από τότε που κατέφθασαν οι αμερικανοκρατούμενες δυνάμεις οι εκτάσεις όπου καλλιεργείται όπιο αυξήθηκαν κατά χιλιάδες φορές, και ο αριθμός των εργαστηρίων επεξεργασίας του πολλαπλασιάστηκαν πολλές φορές… Απ’ αυτή την άποψη, οι χώρες που πήραν μέρος έχουν σοβαρές ανησυχίες. Απ’ την άποψη της θετικής συνεργασίας – οι κινέζοι, οι ιρανοί και εμείς το δηλώσαμε καθαρά – όλοι μίλησαν για την θετική εμπειρία που απέκτησε ο κόσμος στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του isis στη συρία, που θα μπορούσε να έχει φτιάξει εκεί ένα τρομοκρατικό κράτος…

Απ’ τους 6 που συμμετείχαν οι 3 συγκροτούν ήδη το «μπλοκ της Αστάνα» στο συριακό πεδίο μάχης· και ο τέταρτος (το Πεκίνο) παρακολουθεί από πολύ κοντά (μα πάρα πολύ κοντά). Οι άλλοι δύο του συνεδρίου ήταν ένας εκπρόσωπος του πακιστάν… και ο πρόεδρος του αφγανικού κοινοβουλίου, βουλευτής ουζμπέκικης καταγωγής (κρατείστε το αυτό…), της αντιπολίτευσης. Ο (φύλαρχος / πολέμαρχος της Hezb-e-Islami) Abdul Rauf Ibrahimi.

Συμφώνησαν, λοιπόν, αυτοί α) ότι η καταπολέμηση της τρομοκρατίας στη συρία (απ’ το “μπλοκ της Αστάνα”) ήταν πολύ πετυχημένη, και β) ότι υπάρχει πρόβλημα τρομοκρατών στο αφγανιστάν, που πρέπει να αντιμετωπιστεί το ίδιο πετυχημένα. Ποιοί είναι αυτοί οι τρομοκράτες στο Ινδοκούς; Μήπως οι ταλιμπάν; Όχι βέβαια!!! Τρομοκράτες που χρήζουν πετυχημένης αντιμετώπισης στο αφγανιστάν (όπως στη συρία) είναι ο isis… Πούσαι αμερικανική αντιτρομοκρατία που νόμιζες ότι έχεις το μονοπώλιο!!!

Ο πρόεδρος του ιρανικού κοινοβουλίου Ali Larijani το είπε στη σύνοδο τόσο καθαρά που περισσότερο δεν γίνεται: Είναι αναγκαίο να ενισχύσουμε τις συμμαχίες, όπως αυτή ανάμεσα στο ιράν, την ρωσία και την τουρκία, γιατί έτσι θα αποκτήσουν νόημα αυτές οι συναντήσεις, κι αν η κίνα και το πακιστάν βοηθήσουν σ’ αυτό το θέμα [: την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας του isis στο αφγανιστάν] είναι σίγουρο ότι θα πετύχουμε.