Ο αιχμάλωτος των πυρηνικών…

Τρίτη 1 Μάη. Ο 63χρονος σήμερα Mordechai Vanunu είναι κάποιος που έχει ξεχαστεί· για πολλές / πολλούς είναι άγνωστος. Ωστόσο ο Vanunu ήταν ο ισραηλινός πυρηνικός επιστήμονας που αποκάλυψε σ’ όλον τον κόσμο το απόρρητο πυρηνικό πρόγραμμα του ισραήλ· και το πλήρωσε ακριβά.

Ο Mordechai Vanunu είναι απ’ τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις ανθρώπου που μπαίνει στην υπηρεσία του κράτους του όντας ακροδεξιός· κι όταν ανακαλύπτει τι κάνει αυτό το κράτος ζει την συνειδησιακή έκρηξή του, και εκτοξεύεται στην ακριβώς αντίθετη μεριά.

Ο Vanunu δούλεψε για κάμποσα χρόνια, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 ως και το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80, σαν πυρηνικός φυσικός στο «απόρρητο» ισραηλινό κέντρο πυρηνικών ερευνών στην έρημο Negev, στα νότια της κωμόπολης Dimona. Στη διάρκεια αυτής της δεκαετούς θητείας άρχισε να ριζοσπαστικοποιείται, αφενός επειδή καταλάβαινε για που προορίζονται οι ισραηλινές ατομικές βόμβες, και αφετέρου επειδή άρχισε να “αρρωσταίνει” με τις πρακτικές του στρατού στον οποίο ανήκε, πρώτα με την σφαγή στα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα του λιβάνου Sambra και Shatila, το 1982, και στη συνέχεια με την ρατσιστική μεταχείριση των αράβων εκτός και εντός ισραηλινών συνόρων.

Στις αρχές του 1985 έβαλε κρυφά μια φωτογραφική μηχανή μέσα στις «απόρρητες» ισραηλινές πυρηνικές εγκαταστάσεις στην Dimona, και έβγαλε 57 φωτογραφίες. Το Οκτώβρη της χρονιάς παραιτήθηκε απ’ τη δουλειά, και άρχισε ταξίδια στον κόσμο (όντας μέλος του κομμουνιστικού κόμματος ισραήλ). Στην αυστραλία τον πλεύρισε κάποιος τον οποίο εμπιστεύτηκε, για να μεσολαβήσει να δημοσιευτούν οι αποκαλύψεις του στους βρετανικούς Sunday Times. Πράγμα που έγινε· ωστόσο ο «σύνδεσμος» τον πούλησε και στην mossad. Τελικά οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες κατάφεραν να τον απαγάγουν αργότερα απ’ την Ρώμη, δικάστηκε κρυφά, και καταδικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη (για «αποκάλυψη κρατικών μυστικών»…), εκ των οποίων τα 11 ήταν σε απόλυτη απομόνωση… Μπορείτε να το φανταστείτε; Έντεκα ολόκληρα χρόνια στην απόλυτη απομόνωση…

Αποφυλακίστηκε τελικά το 2004, αλλά μόνο για να ζει σε μια ευρύτερη φυλακή: η ισραηλινή δικαιοσύνη του απαγόρευσε ταξίδια στο εξωτερικό, συνεντεύξεις και οποιαδήποτε επαφή με μη ισραηλινούς. Του απαγορεύτηκε να πλησιάσει χερσαία σύνορα ή αεροδρόμιο, και του ανακοινώθηκε ότι οι τηλεφωνικές και ιντερνετικές επικοινωνίες του θα είναι υπό διαρκή έλεγχο… Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα τελευταία 14 χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές επειδή «παραβιάζει τους περιοριστικούς όρους»…

Στην πράξη το μιλιταριστικό, ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς αφενός τιμώρησε παραδειγματικά τον Vanunu (για να μην διανοηθεί και κάποιος άλλος να μιλήσει…), απ’ την άλλη μάλλον βολευόταν μετά την αμερικανική εισβολή στο ιράκ (2003…) με το να δίνει που και που κάποια συνέντευξη υπενθυμίζοντας ότι το Τελ Αβίβ έχει πυρηνικά· ενόσω το ίδιο το καθεστώς «κάνει το κουνέλι».

Παρά τις αποκαλύψεις του Vanunu που αποδείχθηκαν έγκυρες· παρά τις διεθνείς κινητοποιήσεις υπέρ του είτε όσο ήταν φυλακισμένος είτε από τότε και μετά, κανένα «ανθρωπιστικό» πρωτοκοσμικό κράτος δεν διανοήθηκε να απαιτήσει απ’ το Τελ Αβίβ (όχι να καταστρέψει τα παράνομα όπλα του, αλλά, έστω) να πειθαρχήσει στις διεθνείς συμφωνίες για τον έλεγχο τους.

Όχι! Το ισραηλικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος είναι «ευλογημένο απ’ τον θεό», ο απόλυτος τιμωρός σύμφωνα με την θέλησή Του…

Κι ίσως δώσει λίγη ευλογία και στο ελληνικό· τι σύμμαχοι είναι;

Ο κόσμος των πυρηνικών…

Τρίτη 1 Μάη. Μ’ αυτά τα δεδομένα (που μόνο περιληπτικά θυμίζουμε εδώ) οι καταγγελίες του Netanyahu θα προκαλούσαν καγχασμό σε οποιοδήποτε άλλο σύμπαν … εκτός απ’ το καπιταλιστικό. Όμως ακριβώς επειδή το εδώ σύμπαν είναι καπιταλιστικό, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν ιδιοκτήτες (πυρηνικών) Αρμαγεδώνων που έχουν «ελευθέρας», ειδικά εναντίον αντιπάλων που δεν έχουν τέτοιο stuff, γι’ αυτό είναι εύλογο ότι διάφορα κράτη απ’ την δεύτερη κατηγορία φτιάχνουν κι αυτά πυρηνικά όπλα, λιγότερο ή περισσότερο κρυφά. Το «για να αμυνθούμε» είναι ένα λογικό επιχείρημα, ακόμα κι αν δεν είναι πάντα τόσο ειλικρινές όσο ακούγεται. Είπαμε: ο κόσμος είναι καπιταλιστικός…

Το πακιστάν κατάφερε να φτιάξει κρυφά πυρηνικά όπλα, επειδή είχε ήδη τέτοια η αντίπαλος ινδία. Η Ουάσιγκτον δεν πήρε χαμπάρι τίποτα παρά μόνο όταν η Ισλαμαμπάντ έκανε την πρώτη πυρηνική της δοκιμή· too late… Η βόρεια κορέα έφτιαξε πυρηνικά όπλα επειδή την έχει στο μάτι η πυρηνική Ουάσιγκτον… Και το ιράν θα ήταν εύλογο να φροντίζει την πυρηνική του προίκα, αφού είναι στο μάτι τόσο της Ουάσιγκτον όσο και του Τελ Αβίβ… Που είναι το “αμαρτωλό” ή το “παράλογο”;

Πουθενά. Απλά ο κόσμος είναι καπιταλιστικός. Κι όταν οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται “όποιος φάει τον άλλον πρώτος”. Γι’ αυτό ο Netanyahu εμφανίστηκε τόσο καμαρωτός και γλαφυρός για το «κρυφό πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν». Μόνο που υπάρχει μια λογική αντίφαση στις «αποκαλύψεις» του: αν όντως η Τεχεράνη έχει έστω και μία ατομική βόμβα, θα φροντίσει να την χρησιμοποιήσει· εναντίον του Τελ Αβίβ. Αυτό σημαίνει πως αν είσαι σίγουρος ότι έχει, δεν βγαίνεις να το δηλώσεις ότι το ξέρεις… Ενώ, αν ξέρεις ότι δεν υπάρχουν πυρηνικά (και ότι τα «στοιχεία» σου είναι πάνω από 15 χρόνια παλιά…), τότε είσαι άνετος… Να προβοκάρεις…

Συνεπώς οι δήθεν «αποκαλύψεις» πρέπει να εννοηθούν όχι στο «αστυνομικό» αλλά στο γεω-πολιτικό περιβάλλον τους. Σε καμιά δεκαριά ημέρες το ψόφιο κουνάβι θα ανακοινώσει την απόφαση της μεγαλειότητάς του για την παραμονή ή μη των ηπα στη συμφωνία 5+1 για τα πυρηνικά του ιράν· όλο και περισσότεροι προεξοφλούν ότι η Ουάσιγκτον θα την απορρίψει. Θα υπάρξει μια κάποια διεθνής κατακραυγή απ’ τα υπόλοιπα 4 κράτη που την έχουν υπογράψει (γερμανία, γαλλία, αγγλία, ρωσία). Συνεπώς ο Netanyahu θέλει (με άγαρμπο τρόπο, αλλά υπάρχει τίποτα καλύτερο;) να αφοπλίσει προκαταβολικά αυτά τα 4 κράτη, με την προβοκατόρικη «αποκάλυψη» ότι η Τεχεράνη σας κοροϊδεύει… Όποιος το φάει (διάφορα ευρωπαϊκά και αμερικανικά καθεστωτικά μήντια, εξαγορασμένα, σίγουρα…)

Επιπλέον, δεν παρέλειψε να αποκαλύψει, ότι η Τεχεράνη απέκτησε πυρηνικό know how απ’ την Πγιονγκγιάνγκ… Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην ξεγελαστεί – τέτοιο καιρό – το ψόφιο κουνάβι απ’ το φωτοστέφανο του Kim…

Κορέες

Τρίτη 1 Μάη. Πριν 3 μέρες, το Σάββατο 28 Απρίλη, γράφαμε ανάμεσα σε άλλα:

…. Φαίνεται ότι το δέλεαρ που το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σπρώχνει στο ψόφιο κουνάβι έτσι ώστε να βραχυκυκλωθούν οι σχεδιασμοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία είναι χοντρό: ένα νόμπελ ειρήνης! Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έδινε ένα τέτοιο (παθολογικά) ναρκισσιστικό άτομο σαν το ψόφιο κουνάβι για να πάρει, κι αυτός (μετά τον Ομπάμα…), ένα «νόμπελ ειρήνης» – έστω και μαζί με τον Kim;…

Ε, ναι λοιπόν! Η ασταμάτητη μηχανή δεν τζογάρει, δεν παίζει «στοίχημα» (μάλλον εκνευρίζει διάφορους, για διάφορους λόγους)· οπότε δεν μπορεί να κατηγορηθεί για επιπολαιότητα, ασχετοσύνη ή συμφεροντολογία.

Ιδού (ημερομηνία: 30 Απρίλη…):

Κορέες

Δευτέρα 30 Απρίλη. Κρατώντας σταθερά την πρωτοβουλία των κινήσεων οι Kim και Moon φαίνεται ότι παίζουν με την αμερικανική (ιμπεριαλιστική) πολιτική στην κορεατική χερσόνησο όπως η γάτα με το ποντίκι. Φαίνεται επιπλέον να το διασκεδάζουν. Στο τελευταίο επεισόδιο αυτού του «παιχνιδιού» ο Kim ανακοίνωσε (μέσω του Moon) ότι θα διαλύσει το (βασικό) κέντρο πυρηνικών δοκιμών στο Punggyi-ri, στα βορειοδυτικά της επικράτειας· και ότι θα καλέσει να παραβρεθούν νοτιοκορεάτες και αμερικάνοι ειδικοί για να επιβεβαιώσουν την αχρήστευσή του.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν (και εύλογα κατ’ αρχήν) γιατί ο Kim δεν κράτησε αυτό το «καλό νέο» για την συνάντησή του με το ψόφιο κουνάβι, χρησιμοποιώντας το στο μεταξύ τους «παζάρι». Έτσι θα έδινε στο ψόφιο κουνάβι την χαρά να δείξει την διαπραγματευτική του δεινότητα…

Η γνώμη μας είναι ότι κάνει τέτοιες θεαματικές (και ουσιαστικές με μια έννοια) κινήσεις, και μάλιστα δουλεύοντας μέσα στην (και μέσα απ’ την) ενδοκορεατική συνεννόηση, ακριβώς για να περιθωριοποιηθούν οι ηπα… Πρακτικά το συγκεκριμένο κέντρο πυρηνικών δοκιμών είχε πάθει ζημιές μετά την τελευταία πετυχημένη δοκιμή βόμβας υδρογόνου απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς· αλλά οι αξιωματούχοι του υποστηρίζουν ότι είναι ακόμα λειτουργικό. Το βέβαιο είναι ότι ο Kim έχει ήδη ανακοινώσει ότι η ερευνητική δουλειά με τα πυρηνικά όπλα και τους πυραύλους που θα τα μεταφέρουν έχει ολοκληρωθεί· και ότι δεν απαιτούνται άλλες δοκιμές.

Συνεπώς «κλείνει» ένα κέντρο δοκιμών που δεν χρειάζεται άλλο. Και το κάνει όχι σε συνεννόηση ή μετά από κάποια διαπραγμάτευση με την Ουάσιγκτον· το κλείνει σε συνεννόηση με την Σεούλ. Έτσι ώστε όταν θα γίνει η συνάντηση με το ψόφιο κουνάβι όλοι θα περιμένουν υποχρεωτικά την «αμερικανική ανταπόδοση» σ’ αυτόν τον δρόμο της ειρήνης…

(Εν τω μεταξύ διάφοροι επαγγελματίες «αναλυτές», υποστηρικτές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και στην ανατολική ασία, έχουν αρχίσει να προσέχουν την συστηματική και διαρκή χρήση, κι όχι μόνο σε σημαίες, της εικόνας της ενιαίας κορεατικής χερσονήσου… Στους χειμερινούς ολυμπιακούς δεν έδωσαν σημασία· είχε ξανασυμβεί, άλλωστε, στο παρελθόν. Βλέποντας ωστόσο πόσο γρήγορα προχωρούν οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο με την Ουάσιγκτον ουσιαστικά να έχει ξεμείνει σαν παρατηρητής, αναρωτιούνται μήπως πλησιάζει η στιγμή που απ’ την πολύ κορεατική ειρήνη και συναδέλφωση θα πρέπει να μαζέψουν τους 20.000 πεζοναύτες τους απ’ τη νότια κορέα, και να τους γυρίσουν στην πατρίδα – ως “μη έχοντες δικαιολογία” παραμονής στην κορεατική χερσόνησο…

Καλά κάνουν και ανησυχούν: η ειρήνη είναι πολύ κακό πράγμα για τις ηπα…)

Ανατολική Μεσόγειος

Δευτέρα 30 Απρίλη. Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης «Μεσόγειος – Ειρηνικός», κάπου εδώ δίπλα, ο φρεσκοδιορισμένος αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχιασφαλίτης (διευθυντής της cia) Mike Pompeo συσκεύασε το πρώτο διεθνές ταξίδι του με το νέο του αξίωμα σε ένεση τόνωσης του ηθικού – του μιλιταριστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Μετά από την δίωρη συνάντησή του με τον (δεν έχει πάει φυλακή ακόμα;) πρωθ. Netanyahou, ο Pompeo δήλωσε στην κοινή συνέντευξη τύπου:

Παραμένουμε βαθιά ανήσυχοι απ’ την επικίνδυνη ιρανική κλιμάκωση των απειλών κατά του Ισραήλ και της περιοχής, και την φιλοδοξία του Ιράν να ελέγξει την μέση Ανατολή. Οι ηπα είναι στο πλευρό του Ισραήλ σ’ αυτήν την μάχη…

«Σ’ αυτήν την μάχη»; Σε ποια μάχη ακριβώς κυρ Mike Πομπηία; Πείτε μας, γιατί έχουμε την ατυχία (δεν το διαλέξαμε) να υπαγόμαστε σ’ ένα κράτος που επίσης βρίσκεται στο «πλευρό του ισραήλ».

Και μάλλον δεν προλάβουμε να το ανατρέψουμε πριν αρχίσει το «πλευρό του πλευρού» να ξερνάει «καυτό μολύβι»…

(φωτογραφία: Together we stand…)

Ινδοκούς

Δευτέρα 30 Απρίλη. Στην στρατηγική μέση της γραμμής αντιπαράθεσης τα νέα δεν είναι ευχάριστα για τον αμερικανικό κατοχικό στρατό. Πριν 5 ημέρες οι ταλιμπάν ανακοίνωσαν ότι ξεκινούν την εαρινή επίθεσή τους (ονόματι «επιχείρηση al-Khandagh»… αντιγράφουν κι αυτοί την δυτική πολεμική «φρασεολογία»…), δηλώνοντας ότι πλέον θα είναι μεταξύ των στόχων τους το κτύπημα αμερικανικών θέσεων (βάσεων) και η σύλληψη αμερικάνων αιχμαλώτων. Αυτό σαν απάντηση στην απόρριψη απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον της «πρόσκλησής» τους για απευθείας διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν· και την δήλωση αμερικανών αξιωματούχων ότι «οι ταλιμπάν είναι τρομοκράτες και θα συντριβούν»…

Βερμπαλισμοί ορεσίβιων θα έλεγε κανείς για την ανακοίνωση των ταλιμπάν… Ωστόσο χτες εξαπέλυσαν ταυτόχρονη επίθεση σε 5 τουλάχιστον διαφορετικές επαρχίες, εναντίον θέσεων του αφγανικού στρατού και της αστυνομίας, καταλαμβάνοντας δύο τουλάχιστον στρατόπεδα και δεκάδες «σημεία ελέγχου». Παρότι οι χθεσινές επιθέσεις δεν άλλαξαν με κρίσιμο τρόπο τα δεδομένα επί του εδάφους, ήταν επίδειξη ιδιαίτερα αναθμισμένων οργανωτικών δυνατοτήτων. Αν και χρησιμοποιούν ακόμα αντάρτικες τακτικές, οι ταλιμπάν δρουν όλο και περισσότερο σαν κανονικός στρατός.

Και γι’ αυτό κάποιος τους έχει εκπαιδεύσει… Φανταστείτε ποιος (ή ποιοί…)

America first

Κυριακή 29 Απρίλη. Η διπλή (τακτική) ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού τα τελευταία χρόνια της δεύτερης προεδρίας Ομπάμα, στις δύο άκρες της γραμμής αντιπαράθεσης «Μεσόγειος – Ειρηνικός», αφενός με την «απώλεια» της Μανίλας που ήταν ο βασικός μοχλός για το “asia pivot” και αφετέρου με την ήττα του «σχεδίου isis», έχουν μείνει κάτω απ’ το χαλί. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναλυθεί ορθολογικά η λίγο πολύ ασυνάρτητη πολιτική της Ουάσιγκτον υπό το ψόφιο κουνάβι.

Στη συρία ο παράγοντας «ρωσία» ήταν σαφής για την (στρατιωτική) κατάρρευση του «σχεδίου isis». Στις φιλιππίνες ο παράγοντας «κίνα» ήταν λιγότερο φανερός, αλλά καθαρός. Το γεγονός, κατά συνέπεια, ότι αυτά τα δύο «αναθεωρητικά» (κατά το νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας των ηπα) είχαν επιτυχίες στην συγκρεκριμένη ιστορική φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης και της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, θα μπορούσε να εννοηθεί σαν κάτι πολύ σοβαρότερο από μια προσωρινή τακτική αδυναμία της Ουάσιγκτον.

Ως το 2016 η Ουάσιγκτον μπορούσε να ελπίζει ότι α) στο κυρίως πεδίο μάχης (στον Ειρηνικό) θα ανασχέσει την ηγεμονική επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού ανεμίζοντας τις σημαίες της «ελευθερίας» (της ναυσιπλοΐας…) ενώ β) στη μέση Ανατολή, που είναι δευτερεύον πεδίο μάχης, θα «καθάριζε» έμμεσα, χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή.

Τώρα το σχήμα εμφανίζεται αναποδογυρισμένο, χωρίς να είναι (το αναποδογύρισμα) μέρος ενός καινούργιου global σχεδιασμού: στην μεν συρία η Ουάσιγκτον κάνει «επίδειξη δύναμης», στην δε ανατολική Ασία δείχνει ξεδοντιασμένη, και πάντως έχει χάσει το «στρατιωτικό momentum». Η «επίδειξη δύναμης» στη μέση Ανατολή μοιάζει να αβαντάρει έναν περιφερειακό σύμμαχο (το Τελ Αβίβ) που ωστόσο έχει την δική του, περιορισμένη γεωγραφικά ατζέντα· ενόσω το ξεδόντιασμα στην ανατολική Ασία ζορίζει έναν σημαντικότερο περιφερειακό σύμμαχο (το Τόκιο) και ενισχύει τον στρατηγικό αντίπαλο (το Πεκίνο). Οι οικονομικές κυρώσεις (π.χ. δασμοί, απαγορεύσεις, κλπ) δεν αναστέλλουν αλλά μάλλον επιταχύνουν την οικονομική ένταση στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

Το “america first” των αμερικάνων συντηρητικών, κατάλληλο για να υπηρετήσει μια σειρά συγκεκριμένων αμερικανικών καπιταλιστικών συμφερόντων, απέχει ακόμα πολύ απ’ το να είναι ένα συνεκτικό manual για την ανανέωση της πλανητικής ηγεμονίας της Ουάσιγκτον. Συμβαίνει το αντίθετο: λειτουργεί σαν αναγνώριση (και προσπάθεια συγκάλυψης) των πολλαπλασιαζόμενων αδυναμιών του αμερικανικού imperium.

Και οι «αναθεωρητές» επωφελούνται…

And last

Κυριακή 29 Απρίλη. Η επιμονή της Μόσχας να «μην ξεχνάει» την πυραυλική επίθεση κατά της συρίας στις 14 Απρίλη έχει δύο σκέλη. Απ’ την μια προβάλει το γεγονός ότι δεν έγινε καμία χημική επίθεση στη Douma. Απ’ την άλλη προβάλει το γεγονός της αναχαίτισης των αμερικανικών πυραύλων.

Σε ότι αφορά το πρώτο, μέχρι και συνέντευξη τύπου οργάνωσε, στη Χάγη, πριν από 3 ημέρες. Με κεντρικό ομιλητή τον υποστράτηγο Igor Kirillov, επιπλέον ομιλητές 3 ή 4 σύριους της Douma (προφανώς όχι «φιλοτζιχαντιστές», εφόσον δεν έφυγαν μετά την παράδοση των όπλων…) που εμφανίζονται στο video της υποτιθέμενης «χημικής επίθεσης» των “white helmets”, και μια δεκάδα ακόμα κατοίκους της πόλης, με βιντεοσκοπημένες καταθέσεις.

Αν για την στρατιωτική αναξιοπιστία (των αμερικανικών και λοιπών πυραύλων) εύκολα καταλαβαίνει κανείς το κίνητρο, το εμπόριο ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων δηλαδή, η επίμονη προβολή του ψέμματος περί «χημικής επίθεσης στη Douma έχει στόχο την διαφήμιση της πολιτικής αναξιοπιστίας της Ουάσιγκτον.

Δεν (μας) είναι σαφές το κοινό αυτής της δεύτερης επιχείρησης. Όμως δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η Μόσχα (και όχι μόνον αυτή) κλωτσάει έναν walking dead απ’ την άποψη του «πολιτικού κύρους»: όταν το ψόφιο κουνάβι διαφημίζει τον εαυτό του σαν «τον γενναίο που έκανε πράξη τις αποφάσεις όλων των προηγούμενων, και δειλών τελικά, αμερικάνων προέδρων» με την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχει αυτή η «γενναιότητα», δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να πεισθεί ο οποιοσδήποτε ότι με την τωρινή αμερικανική διοίκηση δεν μπορεί να βγάλει άκρη…

Κορέες

Σάββατο 28 Απρίλη. Με μια (σκόπιμα κρίνουμε) γενικόλογη κοινή δήλωση, που τυπικά είναι κάτι λιγότερο από «συμφωνία ειρήνης» αν και αναφέρεται κυρίως σ’ αυτήν, ο Kim και ο Moon έκαναν την πανηγυρική “επίδειξη φιλίας κορυφής” μεταξύ των δύο κορεών όπως αναμενόταν. Συντηρώντας την ασάφεια ως προς το τι θα γίνει με τα βορειοκορεατικά πυρηνικά. Μπορεί να είναι δηλωτικό (μπορεί και όχι) ότι στο κείμενο της κοινής “Δήλωσης του Panmunjon για την ειρήνη και την ενοποίηση της κορεατικής χερσονήσου” αυτό το ζήτημα (τα πυρηνικά) είναι τελευταίο και «πιάνει» τρεις αράδες όλες κι όλες.

Αντίθετα (ίσως περισσότερο απ’ ότι περίμενε η ασταμάτητη μηχανή…) υπάρχει μια σύντομη μεν αλλά δηλωτική αναφορά στα οικονομικά σχέδια που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ των δύο κράτων στις 4 Οκτώβρη του 2007 (στην προηγούμενη προσπάθεια «λύσης», την οποία βούλιαξε η Ουάσιγκτον) με ιδιαίτερη έμφαση στις οδικές και σιδηροδρομικές επικοινωνίες μεταξύ των δύο κράτων (και, βορειότερα, με την κίνα και την ρωσία) στον «ανατολικό διάδρομο». Πρόκειται για τις 2 απ’ τις 7 «γέφυρες» που είχε παρουσιάσει το περασμένο καλοκαίρι στο Βλαδιβοστόκ ο Moon.

Επιπλέον γίνεται αναφορά σε σχεδιασμένα βήματα αποστρατιωτικοποίησης, όχι μόνο στην «ενδιάμεση ζώνη», αλλά συνολικά (μέσω μόνιμων επαφών των υπ.αμ. και των αρχιστράτηγων των δύο κρατών). Αυτό θα μπορούσε να αφορά και το μέγεθος της αμερικανικής παρουσίας (βάσεις) στη νότια κορέα.

Φαίνεται ότι το δέλεαρ που το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ σπρώχνει στο ψόφιο κουνάβι έτσι ώστε να βραχυκυκλωθούν οι σχεδιασμοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία είναι χοντρό: ένα νόμπελ ειρήνης! Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έδινε ένα τέτοιο (παθολογικά) ναρκισσιστικό άτομο σαν το ψόφιο κουνάβι για να πάρει, κι αυτός (μετά τον Ομπάμα…), ένα «νόμπελ ειρήνης» – έστω και μαζί με τον Kim;

(φωτογραφία: Σωστά βλέπετε: στα αριστερά του Kim – δεξιά στη φωτό – στο τραπέζι των επίσημων συζητήσεων, κάθεται Εκείνη! Η ντίβα πριγκίπισσα (αδελφή) του Kim, η Kim Yo-jong, που «μάζεψε όλο το χαρτί» στην έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών τον περασμένο Φλεβάρη. Διότι εκτός από ντίβα είναι και πολύ «υψηλά ιστάμενο» στέλεχος του βορειοκορεατικού καθεστώτος.

Υποθέτουμε ότι κάνει, και θα συνεχίσει να κάνει, εκείνο το είδος της δουλειάς το περιεχόμενο της οποίας κανείς δεν μπορεί να μάθει. Μόνο μυστηριώδη χαμόγελα…)

Κορέες: η νέα στρατηγική γραμμή

Σάββατο 28 Απρίλη. Οι συμβολισμοί, οι φωτογραφίες, η κοινή δήλωση, τα όσα δεν ανακοινώθηκαν δημόσια, αλλά και οι συναντήσεις αξιωματούχων των δύο κορεών τις επόμενες ημέρες και βδομάδες έχουν ήδη στρώσει έναν δρόμο για το ψόφιο κουνάβι στην αναμενόμενη συνάντησή του με το Kim… τραβώντας το χαλί κάτω απ’ τα πόδια του.

Η τακτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι (ήταν;) γνωστή σε σχέση με την βόρεια κορέα. Η απάντηση της Πγιονγκγιάνγκ, όμως, δεν εξαντλείται σε όσα καταγράφονται με πανηγυρικό τρόπο τους 4 τελευταίους μήνες. Στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ένα κοινός στόχος: το σπρώξιμο στην άκρη της Ουάσιγκτον, μέσα από μια μακρόχρονη παρελκυστική «διαπραγμάτευση» για το οπλοστάσιο της βόρειας κορέας στην οποία οι ηπα ΔΕΝ θα ελέγχουν την ατζέντα. Ειδικά όμως για την Πγιονγκγιάνγκ, το να σπρωχτούν στην άκρη η Ουάσιγκτον και η «αποπυρηνικοποίηση» (άσχετα με το γεγονός πως όλοι οι καλοί άνθρωποι θέλουν «έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά»!) σημαίνει το να ανοίξει ζωτικός χώρος και χρόνος για τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την καπιταλιστική ανάπτυξη της βόρειας κορέας.

Ο Kim ξέρει ότι κάτι παρόμοιο ξεκίνησε ο πατέρας του το 2002· και ότι η αμερικανική «πίεση» στην προηγούμενη φάση των «διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά») σταμάτησε εκείνο το σχέδιο «μετασχηματισμού», αφενός επειδή η Ουάσιγκτον έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές, αφετέρου επειδή το «η πατρίς κινδυνεύει» ενίσχυσε τους συντηρητικούς μέσα στο κόμμα.

Στο πρόσφατο συνέδριο (πριν δέκα μέρες) ο Kim ανήγγειλε την «νέα στρατηγική γραμμή» του. Που ξεκινάει απ’ την (δεδομένη) νίκη της Πγιονγκγιάνγκ στο ζήτημα του πυρηνικού και πυραυλικού εξοπλισμού της, για να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό, στις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι προφανές ότι η ηγεμονική τάση στο βορειοκορεατικό καθεστώς εμπνέεται απ’ τις εντυπωσιακές καπιταλιστικές επιτυχίες του «αδελφού κόμματος» στο Πεκίνο. Και θέλει μια γρήγορη προώθηση των αλλαγών, άρα ένα γρήγορο (αλλά και ικανό χρονικά) «διάλειμα» στις αμερικανικές πιέσεις· συμπεριλαμβανόμενων των κυρώσεων.

Είναι γι’ αυτό, λοιπόν, πολύ περισσότερα από «ύμνος στην ειρήνη» η υποστήριξη της Σεούλ (και διακριτικά τόσο του Πεκίνου όσο και της Μόσχας). Η «αποπυρηνικοποίηση» που προωθεί το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι, στην ουσία, «αποπυρηνικοποίηση της πολιτικής» τόσο στη βόρεια όσο και στη νότια κορέα. Η άποψη του Moon πρώτα όλα τα υπόλοιπα συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών σχέσεων και μετά τα πυρηνικά σημαίνει (πρακτικά) ότι τα πυρηνικά της Πγιονγκγιάνγκ θα μείνουν στη θέση τους.

Κι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ποιος θα κακολογήσει τον “little rocket man” για τις επιλογές του;