Tag: ηπα

Συρία

Τετάρτη 31 Γενάρη. Υπάρχει αίμα, πένθος· υπάρχουν και καταστροφές. Υπάρχουν τανκς, πυροβολικό και αεροπορικοί βομβαρδισμοί. Υπάρχει επίθεση και άμυνα. Θέσεις οχυρές και θέσεις προς κατάληψη. Αλλά, ίσως, το κυριότερο χαρακτηριστικό της τουρκικής (+ friends) εισβολής στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin δεν είναι η στρατιωτική αναμέτρηση.

Απ’ την άποψη των μεγεθών η Άγκυρα έχει κινητοποιήσει ελάχιστο μέρος του στρατού της σ’ αυτήν την επιχείρηση· που, κατά τα άλλα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των τουρκικών πολιτικών αφεντικών, είναι «ζωής και θανάτου». Τρεις ή τέσσερεις φορές παραπάνω τουρκικός στρατός (και πάλι μικρό μέρος του) και ο θύλακας θα είχε ήδη καταληφθεί. Ή σχεδόν.

Αλλά η τακτική της Άγκυρας είναι πιο σύνθετη· και στη συνθετότητά της βρίσκει όχι απλά την ανοχή αλλά και την συμφωνία της Μόσχας, της Δαμασκού και της Τεχεράνης. Το θέμα δεν είναι απλά να ηττηθούν οι ypg στην Afrin· αλλά να ηττηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να ενταθούν οι υπαρκτές φυγόκεντρες τάσεις, πολιτικές και ιδεολογικές, μέσα στον συρο-κουρδικό πληθυσμό. Σα να λέμε: το θέμα δεν είναι να γίνουν οι ypg «ήρωες». Αλλά το αντίθετο: να κατηγορηθεί, να γίνει υπόλογο το pkk, για την συμμαχική υποδούλωσή του στην Ουάσιγκτον.

Σ’ αυτήν την δεύτερη περίπτωση ένας blitz war απ’ την μεριά του τουρκικού στρατού, ακόμα κι αν ήταν εφικτός (και θεωρητικά είναι) θα πετύχαινε στρατιωτικά – αλλά θα έχανε τον πολιτικό στόχο του. Το μπλοκ της Αστάνα θέλει οπωσδήποτε κουρδικές οργανώσεις έξω και κόντρα στους κούρδους βασσάλους της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ. Για επικοινωνιακούς αλλά και (κυρίως) στρατιωτικούς λόγους. Και τους θέλει όχι στην Afrin, αλλά στην κυρίως ypgκρατούμενη ζώνη, στη βορειοανατολική συρία. Θέλει, επίσης, να αυτομολήσουν κάποιοι άραβες σύμμαχοι των ypg και της Ουάσιγκτον, εκτιμώντας ότι δεν είναι ασφαλές το καταφύγιο που έχουν επιλέξει.

Γιατί εκεί είναι η κόντρα. Ανατολικά του Ευφράτη. Κι αν έχει εξασφαλίσει κάτι η Άγκυρα απ’ την Μόσχα (και πιο σιωπηρά απ’ την Τεχεράνη και την Δαμασκό) εκτιμάμε ότι δεν είναι η «άδεια» να εισβάλλει στην Afrin. Γι’ αυτό αρκεί ένα ξερό «ναι». Αλλά ο (κοινός) σχεδιασμός του να κινηθεί εκεί με τέτοιο τρόπο ώστε να οξύνει τις ενδοκουρδικές αντιθέσεις.

Άλλωστε, λίγοι ρώσοι «σύμβουλοι» έχουν απομείνει στον ypgκρατούμενο θύλακα… Όχι για στρατιωτικούς λόγους. Αλλά για να έχουν μια πιο άμεση εποπτεία των εσωτερικών διεργασιών…

Αν, τώρα, υπάρχει και «κρέας» σ’ αυτήν την ιστορία, δεν είναι του Α παγκόσμιου πολέμου και των χαρακωμάτων. Θέλουμε να πούμε: καλό είναι να έχει ο καθένας το νου του.

(φωτογραφία: ο «ειδικός απεσταλμένος του οηε για τη συρία» Staffan de Mistura κάνει δηλώσεις χτες στο κλείσιμο του διήμερου «συνεδρίου εθνικής συμφιλιώσης στη συρία» που έγινε στο ρωσικό Sochi, υπό την αιγίδα όχι μόνο της Μόσχας αλλά συνολικά του «μπλοκ της Αστάνα». Σύμφωνα με την απόφαση του «συνεδρίου» δημιουργήθηκε μια 150μελής επιτροπή, με συμμετοχή τόσο εκπροσώπων του καθεστώτος Άσαντ όσο και όσων αντιπολιτευόμενων ήταν παρόντες στο Sochi, για την δημιουργία νέου συριακού συντάγματος.

Το κύριο σημείο αδυναμίας αυτής της διαδικασίας είναι το (αντιπροσωπευτικό) εύρος της κουρδικής συμμετοχής. Με δεδομένο ότι η σύμμαχοι της Ουάσιγκτον δεν έχουν θέση, το μπλοκ της Αστάνα θέλει την ενίσχυση – όσο θα κουβεντιάζεται το μελλοντικό σύνταγμα… – της κουρδικής αντίθεσης στην αμερικανική κατοχή στη βόρεια και ανατολική ασία.

Και θα την εκβιάσει αυτήν την ενίσχυση.)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 4

Κυριακή 28 Γενάρη. Τα βαλκάνια είναι, ως τώρα, back up στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου. Και το «μακεδονικό» ευκαιρία για την ελληνική εθνικιστική γυμναστική. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει σε 5 χρόνια· μπορούμε όμως (και πρέπει) να δεσμευτούμε ότι δεν θα μας «διαφύγει», ό,τι και να είναι…

Η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» είναι το σχέδιο μέσω του οποίου, σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος προσπαθεί να ανατιμηθεί γεωπολιτικά. Εννοείται, κάτω απ’ τις φτερούγες της Ουάσιγκτον.

Είναι ένα σχέδιο επιθετικό. Στις 28 του περασμένου Δεκέμβρη (αφγανιστάν 2018 – 1) μνημονεύσαμε κάποια λεγόμενα του Lawrence Wilkerson, επιτελάρχη του Colin Powell, αρχιστράτηγου και ύστερα υπ.εξ. των ηπα (2001 – 2005), που πρέπει να τα επαναλάβουμε:

… Η στρατηγική λογική έχει αλλάξει, και νομίζω ότι θα μείνουμε στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 50 χρόνια. Επειδή το Αφγανιστάν είναι για εμάς η μόνη δυνατότητα, η μόνη χερσαία δυνατότητα, το μόνο έδαφος όπου μπορούμε να έχουμε αμερικανικές δυνάμεις έτσι ώστε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε, οποιαδήποτε στιγμή διατάξει ο πρόεδρος, να εμπλακούμε ή να προκαλέσουμε προβλήματα στους Κινέζους, μ’ αυτήν την θεωρία τους “one belt one road”, που σημαίνει ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καινούργιο δρόμο του μεταξιού απ’ την επαρχία Xinjiang ως την Ευρώπη.

 … Διαπιστώσαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και σχεδόν αδύνατο να μπλοκάρουμε αυτήν την ιστορία στην ανατολική Μεσόγειο με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα φύγουμε απ’ το Αφγανιστάν…

Το σημειώναμε ήδη τότε, δεν δόθηκε σημασία – οπότε τώρα πρέπει να επανέλθουμε: η σχέση ανάμεσα στην ανατολική Μεσόγειο και στη κέντρική Ασία, σχέση πολιτικής γεωγραφίας, είναι σημαντική.

Μια ματιά στον χάρτη («πολιτική γεωγραφία» σημαίνει καπιταλιστική γεωγραφία) και, οπωσδήποτε, η γνώση των εξελίξεων στη μέση Ανατολή τα 2 – 3 τελευταία χρόνια, δείχνουν την σημασία που έχει η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» από συμμάχους των ηπα – και τις ίδιες, φυσικά.

Αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος του αμερικανικού στόλου – και στην περιοχή αυτή. Η Μόσχα έχει αναβαθμίσει τη ναυτική βάση της στη συριακή Tartus, έχει αποκτήσει και μια αεροπορική βάση κοντά, αλλά αυτά μπορεί να είναι ενοχλητικά αλλά δεν είναι σημαντικά για τις ηπα και την πιο προωθημένη αεροναυτική βάση τους στην ανατολική Μεσόγειο, εκείνη της Σούδας.

Όμως… Όμως «δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος» μόνο αν δεν βγει η Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο! Επειδή, αν το κάνει, θα είναι όχι στα ελεγχόμενα πλαίσια του νατο, αλλά σε συμμαχία με την Μόσχα, ακόμα και το Πεκίνο…

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 5

Κυριακή 28 Γενάρη. Το πρόβλημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι παρότι τώρα έχει (πράγματι) την κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι αυτό θα συνεχίζει στο πέρασμα του 21ου αιώνα. Ήδη έχει αναγκαστεί να μοιράζεται τον έλεγχο της Ερυθράς Θάλασσας (ο βασικός θαλάσσιος δρόμος μεταξύ Μεσογείου και Ινδικού) με την κίνα, την τουρκία και το ιράν, καθώς και οι τρεις έχουν δημιουργήσει φανερές ή όχι και τόσο φανερές βάσεις απ’ τον κόλπο του Άντεν και προς τον βορρά.

Τι θα συνέβαινε αν η Άγκυρα ασκούσε τα αναντίρρητα δικαιώματα που έχει στην ανατολική Μεσόγειο, ξεκινώντας απ’ την αοζ (που επίσης αναντίρρητα της αναλογεί) και προχωρώντας σε μια αεροναυτική συμμαχία με την Μόσχα (και γιατί όχι με το Πεκίνο, σαν τμήμα του project ένας δρόμος – μία ζώνη), ε; Και τι θα συνέβαινε αν κάποιο παλαιστινιακό κράτος διεκδικούσε την δική του αοζ (και, ενδεχομένως, τις δικές του στρατιωτικές συμμαχίες) μέσα στη μύτη του ισραηλινού μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού;

Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο… Κι ακριβώς πάνω σ’ αυτήν την εύλογη αβεβαιότητα η Αθήνα προωθεί την ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου», για λογαριασμό δικό της και των συνεταίρων φυσικά αλλά, οπωσδήποτε, για λογαριασμό και υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον. (Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek Κοτζιάς έτρεχε και ξανάτρεχε στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον στις αρχές του ’17 με τους χάρτες παραμάσχαλα…)

Και οι 3 (ή 3+), δηλαδή Αθήνα, Κάιρο και Τελ Αβίβ (+ Λευκωσία) είναι αντι-τούρκοι· αν και για διαφορετικούς λόγους. Επίσης και οι 3 (οι 3+) είναι, πλέον, αντι-παλαιστίνιοι, αν και πάλι με διαφορετικό τρόπο ο καθένας (η χούντα του Καΐρου προσπαθεί να το παίζει «ρεαλιστικός φίλος των παλαιστινίων»…). Αυτά φαίνονται σαν η ικανή βάση για μια κοινή, επιμελητειακή και επικουρική κατ’ αρχήν, «παροχή υπηρεσιών» προς την Ουάσιγκτον, για να κρατήσει τον θαλάσσιο έλεγχο στην ανατολική Μεσόγειο… Εναντίον! Εναντίον του «μπλοκ της Αστάνα» (ρωσία, ιράν, συρία, τουρκία, ιράκ) – και του Πεκίνου (στο όχι πολύ μακρινό βάθος).

Παρότι η ανατολική Μεσόγειος δεν είναι μια «θέση αιχμής» στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, είναι ένα κρίσιμο «μετόπισθεν» τόσο για τις ηπα όσο και για το ισραήλ: είναι μια περιοχή στην οποία «ξαφνικά» (δηλαδή σχετικά γρήγορα) θα μπορούσε να υπάρξει ενεργητική αμφισβήτηση της αμερικανικής κυριαρχίας. «Αν» η τουρκία αρχίσει να συμπεριφέρεται (και) σαν ναυτική δύναμη, εκτός νατο· αν η ρωσία αξιοποιήσει την συμμαχία της τουρκίας· και «αν» το συχνά (και ιστορικά) επαμφοτερίζον Κάιρο αποφασίσει «να κάνει παιχνίδι» και με την ρωσία. Ακόμα χειρότερα: μια ανατροπή της αιγυπτιακής χούντας (ένας καινούργιος Μόρσι δηλαδή) θα αναποδογύριζε το τραπέζι, όχι μόνο σε ότι αφορά την διώρυγα του Σουέζ, αλλά επίσης και σε ότι αφορά την Παλαιστίνη.

Να γιατί το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος υποστηρίζει ό,τι αντιδραστικό, χουντικό, φασιστικό, μιλιταριστικό διατίθεται στην ανατολική Μεσόγειο, αρκεί να είναι φιλοαμερικάνικο – όπως το ίδιο!!! Ούτε κατά λάθος, ούτε παρεπιπτόντως, ούτε επειδή «έτυχε»! Είναι μια σταθερή και σκληρή επιλογή, που έχει άμεση σχέση – ας το ξαναπούμε – με τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου»: των εφοπλιστών… Το πόπολο; Το πόπολο στηρίζει σνιφάροντας αέριο απ’ τα μελλοντικά κοιτάσματα…

(οι δύο χάρτες δείχνουν: επάνω την μοιρασιά των αοζ όπως την θέλει και την μοστράρει η Αθήνα, έξω από κάθε διεθνή νόμο, με το Καστελόριζο σαν αιχμή του δόρατός της, και κάτω την κατανομή των αοζ σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία. Η διαφορά δεν έγκειται μόνο στη νοτιοκυπριακή ζώνη. Αλλά και στην τουρκική.

Παρότι δεν υπάρχει ούτε μία στο δισεκατομμύριο πιθανότητα να κερδίσει το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με νόμιμα μέσα, αυτά που ονειρεύεται, είναι σαφές πιστεύουμε, έστω στις φαντασιώσεις του, το πως εννοεί τα κέρδη του από την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»…

Περισσότερα επί του θέματος αοζ και «θαλάσσια γεωπολιτική» γενικά και στην ανατολική Μεσόγειο ειδικά στα Sarajevo νο 41, 48, 49 και 55. Πριν 5 και 6 χρόνια…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 6

Κυριακή 28 Γενάρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα προσδιορίζονται και τα πολιτικά μας καθήκοντα σαν αυτόνομων εργατών: η εργατική αυτονομία στα μέρη μας ήταν “από γεννησιμιού” της anti-imp – και τέτοια παραμένει!

Αυτά τα καθήκοντα ορίζονται, κατ’ αρχήν, απ’ την ταξική μας αντίθεση στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος. Εδώ ζούμε, εδώ μας “πηδάνε” με κάθε τρόπο· και πάντως δεν ζούμε στον Δ του Κενταύρου ώστε να προσδιορίζουμε την θέση και την δράση μας ύστερα από ενδελεχή global ανάλυση! Δεν είμαστε «η φωνή στον παγκόσμιο ιστό». Είμαστε – πρέπει να είμαστε – η εργατική συνείδηση μέσα στην συγκεκριμένη καπιταλιστική πολιτική οικονομία και την συγκεκριμένη πολιτική γεωγραφία. Η παγκόσμια ανάλυση μας χρειάζεται για να έχουμε διαρκή γνώση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· και όχι για να βραχυκυκλώνουμε ψάχνοντας αν είμαστε εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμαχιών του ή … του κινεζικού!

Τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα αιχμής μιας σύγχρονης εργατικής αντι-ιμπεριαλιστικής στάσης, σε ότι αφορά τις ελληνικές συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς αξιολογική σειρά: Πρώτον, ο αγώνας των παλαιστινίων. Δεύτερον οι αντιχουντικοί αγώνες στην αίγυπτο. Τρίτον ο αντιεθνικιστικός αγώνας (αν γίνεται και όσο γίνεται) στη νότια κύπρο. Το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί – αλλά δεν είναι εδώ το μέρος για περισσότερα.

Για παράδειγμα δεν μπορεί κανείς, απ’ την σύγχρονη εργατική ταξική θέση, να λέει «μα οι αντιχουντικοί στην αίγυπτο είναι συχνά μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας» – και να του ξινίζουν… Πράγματι είναι τέτοιοι· και το ζήτημα του ιδεολογικού / κοινωνικού συντηρητισμού είναι ένα ζήτημα που αφορά άλλα υποκείμενα του αντιχουντικού αγώνα στην αίγυπτο. Όμως εμείς ούτε πρόκειται να λύσουμε αυτό το ζήτημα, ούτε μπορούμε να γίνουμε λάδι στα γρανάζια του πρωτοκοσμικού αντιμουσουλμανικού ρατσισμού! Ούτε, φυσικά, πρόκειται να γίνουμε συνένοχοι της ελληνικής υποστήριξης στην αιμοσταγή χούντα του Καΐρου, επειδή οι αντιπαλοί της «δεν μας κάνουν»…

Ή, άλλο παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς αντιλαμβάνεται την παλαιστίνη σαν μια δύσκολη λεπτομέρεια της γεωγραφίας. Η παλαιστίνη είναι μέτωπο, μέτωπο αντιαποικιακού, αντιρατσιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πολιτικοί μας πρόγονοι, τα κινήματα των ‘60s και των ‘70s, ήταν πολύ ξεκάθαροι στην υποστήριξή τους προς τον αγώνα των παλαιστινίων· και όχι μόνον αυτών άλλωστε!

 

Ξεκινήσαμε πριν 3 ημέρες αυτό το μικρό «συμμάζεμα» απόψεων και θέσεων που έχουμε γνωστοποιήσει εδώ, μ’ αυτήν την παράγραφο:

Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεσίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζει την μικροπρέπεια της “ησυχίας” του…

Είναι βασική παράμετρος στην ιστορία της κριτικής και της δράσης απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας στην ελλάδα ότι ποτέ δεν πήγε “με το ρεύμα” του μικροαστισμού στις όποιες παραλλαγές του. Δεν το έκανε όταν ήταν στα σπάργανα· δεν θα το κάνει ούτε τώρα, ούτε ποτέ…

Όλα δουλεύουν – μέχρι να χαλάσουν….

Σάββατο 27 Γενάρη. Και ξαφνικά (ή όχι;) κοτζάμ άγγλος υπ.αμ (ο Gavin Williamson) βρήκε να δηλώσει συνεντευξιαζόμενος ότι η ρωσία ψάχνει να βρει ευαίσθητα σημεία… θέλουν να ξέρουν πως μπορούν να σκοτώσουν τις υποδομές και σκοτώνοντάς τες, αυτό θα σημαίνει ότι … θα προκαλέσουν χιλιάδες επι χιλιάδων θανάτους… έχουν ένα στοιχείο να προκαλέσουν πλήρες χάος στη χώρα…

Δεν έγινε σαφέστερος για το πως θα το πετύχουν αυτό οι παλιορώσοι. Υποψιαζόμαστε ότι ξέρουμε τουλάχιστον ένα μέσο: βόμβες ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Αυτό, όμως, δεν είναι όπλο ρωσικής αποκλειστικότητας!

Η επίδραση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων σε ηλεκτρικές (και ηλεκτρονικές) συσκευές είναι γνωστή επί δεκαετίες· για παράδειγμα η επίδραση των κεραυνών σε μια ακτίνα γύρω απ’ το σημείο που πέφτουν. Ή η επίδραση των ηλιακών εκρήξεων… Την προσοχή τράβηξε το θέμα στη διάρκεια δοκιμαστικών εκρήξεων ατομικών βομβών ήδη απ’ την δεκαετία του ’50. Το 1962, μια αμερικανική «δοκιμαστική» έκρηξη μιας βόμβας υδρογόνου 1,4 μεγατόνων πάνω απ’ τον Ειρηνικό «έκλεισε» το σύστημα ηλεκτροδότης στη Honolulu, πάνω από 2.000 χιλιόμετρα μακριά· και 8 δορυφόρους. Από τότε ως τώρα μια σειρά κράτη (ηπα, ρωσία, κίνα οπωσδήποτε) έχουν προχωρήσει πολύ στη μελέτη και στην κατασκευή τέτοιου είδους όπλων, που για συντομία ονομάζονται EMP (electromagnetic pulse).

Το χαρακτηριστικό της πολεμικής χρήσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων είναι αυτό: δεν προσβάλουν ούτε τους ανθρώπους ούτε τα κτίρια σε πρώτο χρόνο· είναι πιθανό ότι μπορεί να μην γίνει καν αντιληπτή ούτε αυτή καθ’ αυτή η έκρηξη· απλά «όλα κλείνουν»!!! Η καταστροφή των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών / λειτουργιών σε μεγάλη κλίμακα (οι σχετικές έρευνες δείχνουν ότι) οδηγεί σε μαζικούς θανάτους πολύ γρήγορα: λόγω έλλειψης τροφής, νερού, άγριων συγκρούσεων μεταξύ των υπηκόων για τους ελάχιστους διαθέσιμους πόρους, ασθενειών, κλπ.

(φωτογραφία: Αμερικανικό πείραμα: πάνω μηχάνημα εκπομπής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, και κάτω κοινό πολιτικό αεροπλάνο).

Mad Max society…

Σάββατο 27 Γενάρη. Πρόκειται για ένα όπλο εντελώς καινούργιου είδους, και χωρίς φρικάρισμα καλό ήταν να το συμπεριλάβει στον ορίζοντά του όποιος αναρωτιέται «και πως θα εξελιχθεί ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος». Ανάλογα με την έντασή του ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα μπορεί να καταστρέψει εντελώς ή να κάνει σοβαρές ζημιές σε οποιοδήποτε ηλεκτρικό / ηλεκτρονικό κύκλωμα μέσα στην εμβέλειά του. Αυτά τα κυκλώματα μπορεί να μην τα βλέπουμε (εξού και η ανόητη ιδέα περί «αϋλοποίησης του καπιταλισμού»…) αλλά πάνω τους στηρίζονται όλο και περισσότερο τα πάντα: απ’ τα συστήματα ηλεκτροδότησης μέχρι οποιαδήποτε οικιακή ή επιχειρηματική μηχανή· απ’ την λειτουργία των νοσοκομείων ως τις επικοινωνίες (συμπεριλαμβανόμενων των «έξυπνων»…)· απ’ την παραγωγή τροφίμων μέχρι τις λειτουργίες του στρατού, της αστυνομίας, των δικαστηρίων, την κίνηση οποιουδήποτε οχήματος στη στεριά, στη θάλασσα ή τον αέρα· απ’ τον οικιακό φωτισμό μέχρι την λειτουργία των συστημάτων υδροδότησης… κλπ.

Όσο πιο εξελιγμένος τεχνολογικά είναι ένας καπιταλιστικός σχηματισμός τόσο περισσότερο η κανονική λειτουργία των δομών αλλά και της καθημερινής ζωής εξαρτιέται απ’ τον ηλεκτρισμό και την πληροφορική. Η καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει μία, και μόνο μία, έκρηξη EMP – μέσα στην εμβέλειά της – συγκρίνεται με εκείνη των πιο θανατηφόρων πυρηνικών όπλων. Κι αυτό χωρίς φωτιά και κρότο. (Τα μόνα που γλυτώνουν απ’ την επίδραση του ηλεκτρομαγνητικού κύματος είναι όσα βρίσκονται υπόγεια, σε ικανό βάθος· ή βαθιά στη θάλασσα…)

Το γιατί ο άγγλος υπ.αμ. έφαγε τώρα την «φλασιά» μπορεί να μην δύσκολο να εξηγηθεί: ήθελε να κατηγορήσει την Μόσχα σαν το «επερχόμενο κακό». Το γεγονός είναι, ωστόσο, ότι αυτά τα όπλα τα διαθέτουν ήδη μια σειρά κράτη, και πιθανόν να είναι εύκολο να τα αποκτήσουν περισσότερα. Για παράδειγμα, στις αρχές του περασμένου Νοέμβρη ο προσωπάρχης του ψόφιου κουναβιού John Kelly, στοχοποιώντας την Πγιονγκγιάνγκ, «προφήτεψε» ότι μια έκρηξη EMP πάνω απ’ τις ηπα θα μπορούσε να σκοτώσει τελικά το 90% του αμερικανικού πληθυσμού. (Οι επισκευές των δικτύων και η αντικατάσταση ή η επισκευή των συσκευών και των μηχανών θα χρειάζονταν χρόνια…)

Υποτίθεται (δεν το έχουμε διασταυρώσει) ότι το περασμένο καλοκαίρι τα κρατικά media της Πγιονγκγιάγκ είχαν αναφέρει – απειλώντας τις ηπα – ότι το καθέστως διαθέτει το know how «βόμβας υδρογόνου», μια έκρηξη της οποίας 400 χιλιόμετρα πάνω απ’ το αμερικανικό έδαφος θα προκαλούσε ένα τόσο δυνατό ηλεκτρομαγνητικό κύμα που θα νέκρωνε τα πάντα. Όμως ακόμα κι αν υπήρξε τέτοια βορειοκορεατική απειλή, είναι πολύ πιθανό ότι βασιζόταν στα συμπεράσματα μιας έρευνας του αμερικανικού κογκρέσσου απ’ το 2008!…

(το σχέδιο δείχνει την επίδραση μιας EMP έκρηξης – κόκκινοι κύκλοι – ανάλογα με το ύψος στο οποίο θα γίνει η έκρηξη. Σε ύψος 294 μιλίων «την ακούει» όχι μόνο το σύνολο των ηπα αλλά και ο μισός καναδάς μαζί με όλο σχεδόν το μεξικό…)

Ρίχτερ στην Ουάσιγκτον με επίκεντρο στην κορεατική χερσόνησο

Παρασκευή 26 Γενάρη. Σε μια απροσδόκητη (;) αλλά (υποθέτουμε) καλά υπολογισμένη κίνηση, το βορειοκορεατικό καθεστώς έκανε χτες έκκληση σ’ όλους τους κορεάτες, οπουδήποτε στον πλανήτη, να ενισχύσουν την ενοποίηση των δύο κορεατικών κρατών χωρίς την εμπλοκή άλλων κρατών!!!

Η έκκληση της Πγιονγκγιάνγκ είναι εντυπωσιακή από όλες τις απόψεις. Η κυριότερη είναι, κατά την ταπεινή μας άποψη, ότι γίνεται στη διάρκεια διαπραγματεύσεων μεταξύ βόρειας και νότιας κορέας το περιεχόμενο των οποίων δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να ελέγξουν και να προβοκάρουν “από μέσα” ούτε η Ουάσιγκτον ούτε το Τόκιο! Είναι κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες που γίνονται αυτές οι συζητήσεις (απ’ τις οποίες η ασταμάτητη μηχανή περίμενε πολλά, όμως όχι και μια βορειοκορεατική έκκληση για ένωση!) και θα θεωρούσαμε απίθανο το να κηρύσσει δημόσια και ανοικτά την κορεατική ενοποίηση ο Kim (βορράς) χωρίς να έχει ιδέα ο Moon (νότος).

Δύσκολα, επίσης, θα θεωρούσαμε την έκκληση μια καιροσκοπική κίνηση «καλής θέλησης» ενόψει της συμμετοχής βορειοκορεατών στους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες στη Σεούλ: αυτή είχε αποφασιστεί απ’ την αρχή των συζητήσεων, και ήταν (εξελίσσεται σε…) too much συμβολική / διπλωματική κίνηση ενάντια στον αμερικάνικο μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό· αλλά και εκείνον του Τόκιο.

Αντίθετα, με την τάση που φαίνεται ότι έχει διαμορφωθεί σ’ αυτές τις «αόρατες» συζητήσεις, μετά την έκκληση της Πγιονγκγιάνγκ θα θεωρούσαμε πιθανές ακόμα πιο εντυπωσιακές κινήσεις. Όπως το να βρεθεί ο Kim δίπλα στον Moon στην τελετή έναρξης των ολυμπιακών, στις 9 Φλεβάρη! Ο κατά την Ουάσιγκτον «νο 1 παγκόσμιος κίνδυνος» να νομιμοποιείται «έξω απ’ τα δόντια» απ’ τον απαραίτητο (αν και απρόθυμο…) σύμμαχο της Ουάσιγκτον σε οποιαδήποτε όξυνση κατά της βόρειας κορέας: το καθεστώς της νότιας! Το τέλειο στραπάτσο: όλα αυτά χωρίς να έχει δεσμευτεί (δημόσια τουλάχιστον, ως τώρα…) η Πγιονγκγιάνγκ ούτε κατά ένα χιλιοστό για τα πυρηνικά της όπλα και για τους πυραύλους της!!! (Πάντως το στραπάτσο ξετυλίγεται ήδη, έτσι κι αλλιώς…)

Στην Ουάσιγκτον βγάζουν αφρούς! Ο αντιβασιλιάς Pence ανακοίνωσε ήδη ότι θα «εμποδίσει τις προσπάθειες του Kim να κάνει πειρατεία στους ολυμπιακούς». Πρόκειται να βρίσκεται στη Σεούλ για τους αγώνες – και ίσως αντιμετωπίσει μόνος του την βορεοκορεατική ομάδα χόκεϊ επί πάγου… Θα είναι ενδιαφέρον αν τελικά θα πάει και τι θα συναντήσει εκεί.

Η ταχύτητα των εξελίξεων, απ’ την αρχική δήλωση του Kim ότι θα ήθελε να συμμετάσχουν βορειοκορεάτες στους ολυμπιακούς πριν 25 ημέρες ως την χθεσινή περί ένωσης των δύο κορεών, είναι τέτοια ώστε θεωρούμε σίγουρο ότι έχει υπάρξει σχεδιασμός. Όπως, επίσης, και εγγυήσεις: απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο.

Αν το πράγμα προχωρήσει, το λέμε από τώρα: θα χαρούμε!

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 1

Πέμπτη 25 Γενάρη. Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεισίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζουν την μικροπρέπεια της “ησυχίας” τους…

Όμως στο φόντο της “αναβίωσης” του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και της επιβεβαίωσης της πανούκλας της εθνικοφροσύνης, ακόμα και ενστικτώδικα θα μπορούσε όποιος θέλει (δηλαδή ελάχιστοι / ελάχιστες…) να καταλάβει ότι η “εξωτερική πολιτική” ενός κράτους (του ελληνικού εν προκειμένω) συνδέεται με πολλούς τρόπους με τους ιδεολογικούς, κυριαρχικούς μηχανισμούς των εξουσιών στο εσωτερικό του. Η ιδιαίτερη ανάλυση, κάθε φορά, απαιτείται για να εντοπίστουν με ακρίβεια τα στοιχεία του όποιου εγκλήματος· ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΟ!!! Ειδικά όταν γίνεται εδώ και δεκαετίες…

Η ελληνοαμερικανική, η ελληνοϊσραηλινή και η ελληνοαιγυπτιακή “φιλία” είναι εγκληματικές! Μόνο όποιος έχει συμφέρον να μην καταλάβει αυτό, το αρχικό, σφυρίζει αδιάφορα· και, αν θέλει να το παίξει “βαρύ πεπόνι της γεωπολιτικής ανάλυσης”, ψειρίζει την μαϊμού. Και μαζεύει απόψεις απ’ τα σκουπίδια.

Σ’ ένα υπό έκδοση βιβλίο του ο δημοσιογράφος Ronen Bergman παρουσιάζει (στους καθεστωτικούς new york times…) στοιχεία για τα σχέδια και τις προσπάθειες του ισραηλινού κράτους, την δεκαετία του ’80, να «καθαρίσει» τον Αραφάτ – επικεφαλής τότε της μαχητικής «οργάνωσης για την απελευθέρωση της παλαιστίνης». Μια τέτοια προσπάθεια είχε σαν κέντρο το αεροδρόμιο της Αθήνας: πράκτορες της mossad είχαν καβατζωθεί σε μια πίστα για ιδιωτικά τζετ, τον Οκτώβρη του 1982, περιμένοντας να επιβεβαιώσουν ότι μια συγκεκριμένη πτήση θα μετέφερε τον Αραφάτ προς και από την Αθήνα. Στο βαθμό που η “πληροφορία” επιβεβαιωνόταν, ισραηλινά μαχητικά θα έριχναν το επιβατικό κάπου εν πτήσει – σκοτώνοντας όλους τους επιβάτες… Τελικά με το συγκεκριμένο δρομολόγιο μεταφέρονταν στην Αθήνα “μόνο” 30 παιδιά τραυματισμένα, που είχαν επιζήσει απ’ την σφαγή που είχαν κάνει οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ φασίστες χριστιανοί “φαλαγγίτες” στους καταυλισμούς των παλαιστινίων προσφύγων στην Sabra και στην Shatila, στο νότιο λίβανο. Η ισραηλινή επιχείρηση κατάρριψης του πολιτικού αεροπλάνου ακυρώθηκε…

Έχει σημασία ότι η καινούργια τότε (1982) ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση (πασοκ) ήταν έντονα υπέρ των παλαιστινίων και ότι καμία κυβέρνηση μέχρι τότε (και μέχρι τις αρχές των ‘90s) δεν είχε αναγνωρίσει το ισραηλινό κράτος. Κι όμως: οι ισραηλινοί πράκτορες ήταν σε θέση να δράσουν, ακόμα και σε «αφιλόξενο περιβάλλον».

Πόσο μάλλον στο εξαιρετικά φιλόξενο έδαφος που τους εξασφαλίζει εδώ και χρόνια η ανοικτή και πολεμοχαρής συμμαχία της Αθήνας. Τώρα, εκτός απ’ τους εξαγορασμένους, όλες οι υπόλοιπες φυλές έχουν κάπου γύρω τους, πάνω τους, ή πιο μακρυά, κάποιους που τους χτυπάνε στην πλάτη, συμβουλεύοντας: έλα μωρέ!.. (μαλάκα…)

(Κάποτε, όχι δα και έναν αιώνα πριν, στις διαδηλώσεις φωνάζαμε “όπλα κι όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη”. Δεν κουβαλάγαμε μπύρες, ούτε ποδήλατα…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 2

Πέμπτη 25 Γενάρη. Για παράδειγμα: η τουρνέ του αμερικάνου αντιβασιλιά Pence σε Κάιρο, Αμμάν και Τελ Αβίβ πέρασε εντελώς ντούκου στην ελληνική δημαγωγία. Αυτό είναι το μοντέλο της «αποπληροφόρησης», που εφαρμόζεται μια χαρά και στην περίπτωση του «το όνομα του Παναγιώτη και η θεία Λίτσα σε νέες περιπέτειες» (περισσότερα σε επόμενο sarajevo.pdf). Δεν είναι, όμως, ενδιαφέρον, ότι ένας σύμμαχος (ο Pence) επισκέφτηκε συμμάχους (Κάιρο και Τελ Αβίβ) και αυτό δεν φωταγωγήθηκε απ’ την ελληνική δημαγωγία;

Δεν θα σχολιάσουμε εδώ αναλυτικά τι είπε και έκανε ο αμερικάνος αντιβασιλιάς. Με δυο λόγια απέδειξε ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνος απ’ το ψόφιο κουνάβι: υπηρετεί, εννοείται, την ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστική πολιτική, χωρίς όμως τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια που δημιουργούν σπασμούς στο διεθνές Θέαμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Όπως συμβαίνει παντού, έτσι κι εδώ οι κατευθύνσεις καθορίζονται απ’ τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των αφεντικών. Για την ελληνική περίπτωση οι βασικές κατευθύνσεις προσανατολισμών και συμμαχιών καθορίζονται απ’ το μακράν νο 1 «ελληνικό κεφάλαιο», τα αφεντικά των εργοστασίων θαλάσσιων μεταφορών. Τους εφοπλιστές, είτε έχουν έδρα εντός συνόρων είτε όχι. Αμέσως μετά, κι αφού τα εφοπλιστικά συμφέροντα έχουν «καλυφθεί», σε ότι απομένει (και δεν είναι λίγα) οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές γραμμές καθορίζονται απ’ το σύμπλεγμα του πολιτικού προσοδισμού των μικρο-μεσαιο-μεγάλων ντόπιων αφεντικών και των μικροαστών υπηρετών τους, που γίνεται πάντα γεωπολιτικός προσοδισμός.

Απ’ τα χαρακτηριστικά του τα ίδια το ελληνικής ιδιοκτησίας «κεφάλαιο των θαλάσσιων μεταφορών», που είναι καθαρή απόδειξη του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα (μόνο «σημαίες ευκαιρίας»), δεν εμπλέκεται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Είναι «έξω» και «η γραμμή που έρχεται απ’ έξω». Αυτό που θέλει είναι η σταθερή συμμαχία του ελληνικού κράτους με την μείζονα από στρατιωτική άποψη θαλάσσια δύναμη. Άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά έγιναν οι ηπα. Το θέλουν αυτό τα ντόπια αφεντικά της θάλασσας για να έχουν έναν «πολιτικό» (κρατικό) ενδιάμεσο στις διεθνείς σχέσεις τους με άλλα κράτη, που να έχει (αυτός ο ενδιάμεσος, το ελληνικό κράτος) «γερές πλάτες»….

‘Απαξ κι αυτό εξασφαλιστεί (και δεν αμφισβητήθηκε σχεδόν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους) τα υπόλοιπα αφήνονται στα «χερσαία αφεντικά». Έτσι η ιδέα (της τελευταίας δεκαετίας) για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, που επιβάλει την συμμαχία της Αθήνας με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, προέρχεται απ’ τα ελληνικά αφεντικά των θαλάσσιων μεταφορών: είτε ενδιαφέρονται για την μεταφορά υγροποιημένου αερίου στις ευρωπαϊκές αγορές, είτε σεγοντάρουν την «ασφάλεια» αγωγών ισραηλινού ή αιγυπτιακού αερίου και πάλι προς την ευρώπη, είτε θέλουν συμμαχικό έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, τα αντικειμενικά τους συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα των ηπα. Που θέλουν να ελέγχουν ενεργειακά την ευρωπαϊκή ήπειρο στην μετα-oil εποχή· αλλά και το θαλάσσιο εμπόριο διεθνώς.

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 3

Πέμπτη 25 Γενάρη. Είναι γεγονός ότι αυτό το σχέδιο, η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» σαν παροχή υπηρεσιών προς τον αμερικανικό 6ο στόλο, απ’ την άποψη της χειροπιαστής υλοποίησης, ξεπερνάει συχνά τις ικανότητες των διαδοχικών τζουτζέδων ελληνικών κυβερνήσεων, των οποίων το προσωπικό προέρχεται γενικά απ’ την «ηθική» των κοτζαμπάσηδων· παρότι υπάρχουν πάντα εντεταλμένοι κατάλληλα υπουργοί (ονόματα δεν λέμε, προς το παρόν…) Η φάρσα της ελληνικής χερσαίας διοίκησης σε διαδοχικά κύματα σε ότι αφορά την ελληνική αοζ είναι χαρακτηριστική!

Απ’ την άλλη μεριά κανείς απ’ τους συμμάχους σ’ αυτό το σχέδιο δεν είναι ηλίθιος· όχι όσο οι έλληνες υπήκοοι… Συνεπώς η συμμαχία προχωράει εκεί που είναι ρεαλιστικό να προχωρήσει: σαν στρατιωτική συμμαχία, και όχι σαν συνεταιρισμός οικοπεδούχων του βυθού (όπως πουλάει για αποπροσανατολιστικούς λόγους η μυθολογία του ελληνικού ιμπεριαλισμού). Το Τελ Αβίβ, σαν «στρατηγικός σύμμαχος» της Αθήνας, δεν πρόκειται να υποστηρίξει ποτέ ότι το Καστελόριζο … δικαιούται αοζ!! Ούτε το Κάιρο!! Δεν είναι βλάκες! Θα μπορούσε όμως ίσως (αν συνέφερε και οικονομικά) να σπρώξει το ισραηλινό ή το αιγυπτιακό καθεστώς γκάζι μέσω αγωγών που θα περνούσαν από «ασαφούς ιδιοκτησίας βυθούς», πειρατικά δηλαδή, και, μετά, από ελληνικής ιδιοκτησίας – όπως, για παράδειγμα, δείχνει ο φιλόδοξος χάρτης της φωτογραφίας. Απ’ την άλλη πάντα υπάρχει η δυνατότητα της υγροποίησης…

Και έπονται τα υπόλοιπα της συμμαχίας: η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, η ελεγχόμενη μεταφορά στρατιωτικής τεχνολογίας, η εκπαίδευση «ξένω πιλότων»… Αλλά κι αυτά (μέσω Ουάσιγκτον): δουλειές για έλληνες εργολάβους στην κατασκευή στρατιωτικών υποδομών και βάσεων (αεροδρομίων, λιμανιών) για λογαριασμό συμμαχικών στρατών, ή επιμελητειακές υποδομές· ή και κάποιες εργολαβίες απ’ την προσπάθεια real estate σωτηρίας των δικτατοριών της αραβικής χερσονήσου.

Αυτά είναι μερικά απ’ τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω (και καθορίζουν) τις ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις του ελληνικού κράτους. Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει – φυσικά! Αυτό το «ό,τι άλλο ήθελε προκύψει» δεν πρέπει να το υποτιμάει κανείς· ούτε να το υπερτιμάει όμως, Παραπέμπει στους διεθνείς συσχετισμούς· άρα θέλει πολύ προσεκτική έρευνα, ανάλυση και διάγνωση. Για το τι είναι πραγματικό και το τι είναι φαντασίωση.

(Θα επανέλθουμε).