Tag: ηπα

Ταρίφες

Τετάρτη 24 Γενάρη. Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο το ότι ο “ξεπλένω μαύρο χρήμα” tycoon του real estate στο america και ύστερα πρόεδρός της, το ψόφιο κουνάβι, υπέγραψε την επιβολή υψηλών δασμών στην εισαγωγή πλυντηρίων (και φωτοβολταϊκών πάνελ) για να προστατέψει την αμερικανική παραγωγή.

Το ενδιαφέρον (από την άποψη της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας) είναι ότι αυτοί οι δασμοί δεν είναι full και από αύριο. Μπορεί ο εχθρός να είναι ξεκάθαρος (στην περίπτωση αυτών των δύο εμπορευμάτων η κίνα και η νότια κορέα – ω, ναι, η νότια κορέα!), αλλά δεν γίνεται απ’ την μια μέρα στην άλλη να στεγνώσει η αμερικανική αγορά και να μείνει ο αμερικάνος καταναλωτής με άδεια χέρια. Συνεπώς η προχθεσινή επιβολή των δασμών είναι κλιμακωτή.

Για παράδειγμα: τα πρώτα 11,5 εκατομύρια φωτοβολταϊκά πάνελ που θα εισάγονται στις ηπα κάθε χρόνο (παραγωγικής δυνατότητας 2,5 gigawatt) θα είναι χωρίς δασμούς… Από εκεί και πάνω θα επιβαρύνονται με ένα 30% για το 2018, που σταδιακά όμως θα πέσει στο 15% το 2022 – υποθέτοντας ότι η αμερικανική παραγωγή και το ανάλογο εμπόριο θα έχει δυναμώσει αρκετά ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν ως προς τις τιμές τα εισαγόμενα ασιατικά.

Αντίστοιχα για τα πλυντήρια. Τα πρώτα 1,2 εκατομμύρια που θα εισάγονται κάθε χρόνο θα έχουν δασμό 20%. Απο εκεί και πάνω θα έχουν 50%. Αυτά για το 2018. Το 2020 οι δασμοί θα πέσουν στο 16% και 40%. (Το 2010 είχαν εισαχθεί 1,6 εκατομύρια πλυντήρια στις ηπα). Μ’ αυτόν τον εμπορικό προστατευτισμό αμερικανικές εταιρείες όπως η Whirlpool (πλυντήρια) και Suniva και Solar World Americas (φωτοβολταϊκά) τρίβουν τα χέρια τους.

Διαφορικός προστατευτισμός! Σε σχέση με τα αντίστοιχα μέτρα στον 20ο αιώνα, που ήταν σαφώς πιο γενικά και ενιαία ταιριάζοντας στο πολιτικό και διανοητικό μοντέλο της «μαζικής παραγωγής / μαζικής κατανάλωσης», πρέπει να παρατηρήσει κανείς την «ευελιξία» στην εξέλιξη ακόμα και των «εμπορικών φρουρίων». Η αιτία αυτής της «ευελιξίας» δεν είναι μυστηριώδης· φαίνεται και στις τελευταίες αμερικανικές αποφάσεις. Το τελευταίο κύμα «παγκοσμιοποίησης», που ανάμεσα στα άλλα σήμαινε μεταφορά μεγάλων τμημάτων της βιομηχανικής παραγωγής στην «χαμηλού εργατικού κόστους» ασία (σε μεγάλο βαθμό: κίνα) δεν μπορεί να ξεπεραστεί σε χρόνο μηδέν μέσω κάποιου ακραία απωθητικού φράγματος δασμών στις εισαγωγές. Γιατί έτσι οι καταναλωτές «μας» θα μείνουν ρέστοι. Χρειάζεται χρόνος (λιγότερος ή περισσότερος) για να επαναπατριστεί η ξενητεμένη παραγωγή μέσω της ρομποτικής οργάνωσης της εργασίας… Χρειάζονται και σοβαρές επενδύσεις παγίου κεφαλαίου (εν όψει της εγγυημένης και σχετικά προφυλαγμένης απ’ τους ανταγωνιστές εσωτερικής αγοράς).

Όταν, λοιπόν, κοτζάμ αμερικανική συντηρητική κυβέρνηση, νομοθετεί ότι «οι πρώτες εισαγόμενες ποσότητες είναι φτηνότερες» αλλά «από κει και πέρα είναι ακριβότερες», εννοεί: εξασφαλίζω για την εσωτερική καπιταλιστική παραγωγή ένα μέρος της εσωτερικής αγοράς, άρα στηρίζω τα ντόπια αφεντικά να προχωρήσουν στην τεχνολογική αναδιάρθρωσή τους με σκοπό την μείωση του κόστους τους· χωρίς όμως να προκαλέσω μια καθολική έλλειψη (ή μια απότομη ακρίβεια) στο Α ή στο Β εισαγόμενο είδος, με κίνδυνο μια σοβαρή κοινωνική ή βιομηχανική αναταραχή…

Να τα βλέπουμε, να μαθαίνουμε και να καταλαβαίνουμε την συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Νοσταλγία…

Τετάρτη 24 Γενάρη. Την ίδια ιστορική στιγμή που ο αμερικανικός καπιταλισμός προσπαθεί να οχυρωθεί απέναντι στους ανταγωνιστές του, τα κινεζικά μυαλά της IT εγκαταλείπουν την Silicon Valley και επαναπατρίζονται! Διάφοροι κινεζικοί «τεχνολογικοί γίγαντες», εταιρείες σαν την Baidu, την Tencent και την Alibaba, προϊόντα μιας μεθοδικής κρατικής πολιτικής του Πεκίνου, έχουν διαμορφώσει ήδη γύρω τους ένα επεκτεινόμενο «οικοσύστημα» ερευνητικών κέντρων, πυρήνων καινοτομίας, start ups και χρηματοδοτικών κεφαλαίων που συναγωνίζεται στα ίσια (αν δεν έχει ξεπεράσει ήδη) την αμερικανική κοιλάδα της σιλικόνης.

Παρότι ο κινεζικός καπιταλισμός ήρθε σαν trailer στον τεχνοεπιστημονικό 21ο αιώνα, όχι μόνο έχει το εγχώριο δυναμικό που του επιτρέπει να καλύπτει το ένα μετά το άλλο όλα τα κενά του, αλλά έχει κι εκείνο το μέγεθος «εσωτερικής αγοράς» μπροστά στην οποία εκείνο που προσπαθεί να προστατεύσει η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού (και ίσως θα ήθελε να υπερασπιστεί και η ε.ε.) είναι επαρχιωτισμός. Κι ας μην μιλήσουμε για την διεθνή αγορά, όπου η σχέση τιμής / ποιότητας γέρνει σταθερά όλο και περισσότερο υπέρ του κινεζικού (και ευρύτερα ασιατικού, γύρω του) καπιταλισμού και των εμπορευμάτων του.

Το κινεζικό “thousand talents plan”, ένα σχέδιο προσέλκυσης όχι μόνο κινέζων τεχνοεπιστημόνων της διασποράς αλλά και οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου θα ήθελε να δουλέψει στην κίνα, χρονολογείται απ’ το 2008. Δέκα χρόνια φαίνεται ότι αποδίδει μια χαρά· σε κλίμακα που δεν μπορούμε να συλλάβουμε.

Τι να σκέφτεται ο «τρελλός σκύλος» Jim Mattis και οι άλλοι δύο της αμερικανικής μιλιταριστικής “τριανδρίας” για όλα αυτά;

Συρία

Τετάρτη 24 Γενάρη. Ενώ ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του συνεχίζει την εισβολή στον ypgκρατούμενο θύλακα της Afrin, οι ypg του αμερικανικού στρατού, μέσω του καινούργιου εκπροσώπου τους Keno Gabriel (ίσως ψευδώνυμο), έκαναν καταγγελία κατά της Μόσχας. «Μας πρόδωσε» είναι το συμπέρασμα τους.

Εκείνο που προδίδει και θα προδώσει τα εύλογα κουρδικά δικαιώματα σε μια ενιαία συρία δεν είναι, βέβαια, η Μόσχα. Αλλά η λογική του “εργολάβου” (proxy) που έχει υιοθετήσει το pkk και όλες οι «μεταμορφώσεις» του. Ποια καταγγέλουν σαν «προδοσία της Μόσχας» στον θύλακα της Afrin; Το ότι απέσυρε τις μερικές δεκάδες «συμβούλους» που είχε στείλει εκεί πριν κάμποσους μήνες. Συνεπώς οι ypg παραδέχονται ότι ψάχνουν για «προστασία». Εκείνη της Μόσχας δεν βγήκε, ελπίζουν όμως ότι θα βγει αυτή της Ουάσιγκτον…

Διάφοροι αναλυτές (εντός ή εκτός εισαγωγικών) έχουν δηλώσει κατά καιρούς με μεγάλη σιγουριά ότι η Μόσχα υποστήριζε τους ypg… Καθότι πολεμούσαν κατά του isis… Την προέλευση αυτού του ψέμματος δεν την ξέρουμε με σιγουριά, την υποψιαζόμαστε. Όμως η μόνη λογική σκέψη είναι ότι η Μόσχα ανεχόταν (και δεν «υποστήριζε») τους ypg, στον ίδιο ακριβώς βαθμό που το έκανε το καθεστώς Άσαντ. Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι απ’ την αρχή της εξέγερσης κατά του καθεστώτος, το 2011, όταν οι διαδηλώσεις εναντίον του ήταν μαζικές και ειρηνικές, οι κούρδοι της συρίας ΔΕΝ συμμετείχαν σ’ αυτές. Έμειναν απ’ έξω. Επιπλέον, στην εξέλιξη της καταστολής και, στη συνέχεια, του (αρχικά) συριακού εμφύλιου, οι κούρδοι ζήτησαν και πήραν απ’ τον Άσαντ επιπλέον δικαίωματα: βασικά την αστυνόμευση των περιοχών τους. Ο Άσαντ ευχαρίστως τους την έδωσε αφού έτσι μπορούσε να αποσύρει τον στρατό του απ’ αυτές τις περιοχές. Για να τον ρίξει αλλού.

Με δεδομένο, λοιπόν, ότι οι σύριοι κούρδοι δεν συγκρούστηκαν ουσιαστικά όλα αυτά τα χρόνια με το καθεστώς Άσαντ, η Μόσχα (όπως άλλωστε και η Τεχεράνη) είχαν μια λίγο πολύ ουδέτερη σχέση μαζί τους. Αυτή άλλαξε ότι έγινε σαφές ότι το συριακό pkk θα συνέχιζε μια υπόγεια σχέση που είχε αποκτήσει από πολύ νωρίτερα με την ισραηλινή mossad, μπαίνοντας φανερά στην υπηρεσία της Ουάσιγκτον.

Ούτε η Μόσχα (ούτε η Τεχεράνη, ούτε η Άγκυρα, ούτε η Δαμασκός) θα μπορούσαν ποτέ να δεχτούν ή να υποστηρίξουν α) την δημιουργία κράτους ή μισοκράτους, κουρδικού ή οτιδήποτε άλλο, στη συριακή επικράτεια· και β) την παραχώρηση εδάφους για αμερικανικές βάσεις, και μάλιστα «αόριστης διάρκειας». Για να μην συμβεί το πρώτο στην επικράτειά της η Μόσχα έχει «ματώσει» (και έχει σκοτώσει μαζικά) στον Καύκασο, ειδικά στην τσετσενία· πως θα μπορούσε, λοιπόν, να ευλογήσει κάτι που θα ξαναάνοιξε (η Ουάσιγκτον καραδοκεί!) το ζήτημα νέων κρατών τόσο στον Καύκασο όσο και στα δυτικά της κινεζικής επικράτειας; Το μέγιστο που θα μπορούσε να δεχτεί (και η Άγκυρα με προσοχή, η Τεχεράνη με μεγάλη δυσκολία…) θα ήταν μια κάποια περιφερειακή αυτοδιοίκηση, κάτω, όμως, από μια στιβαρή ενιαία κεντρική συριακή κυβέρνηση, με ενιαίο συριακό στρατό, συριακή συνοριοφυλακή, διοίκηση, εφορία, εξωτερική πολιτική, κλπ κλπ. Και, φυσικά, καμία αμερικανική βάση…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλά τα αφεντικά των ypg! Και, ας το ξαναπούμε, θα μπορούσαν να έχουν κάνει εντελώς διαφορετικές επιλογές απ’ το να μπουν υπό τις διαταγές της Ουάσιγκτον. Απ’ την στιγμή που διάλεξαν usa ήξεραν επίσης πολύ καλά ότι ο θύλακας της Afrin μετράει ανάποδα τον χρόνο. Το τι παραμύθια διαδίδουν για να κρατήσουν τον κόσμο τους, αυτό είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση… Και οι καταγγελίες για «προδοσία» είναι, απλά, απόδειξη της δικής τους εθελοδουλείας.

Κορέες

 

Δευτέρα 22 Γενάρη. Μπορεί το πολεμικό δόγμα της Ουάσιγκτον να προβλέπει ξεφόρτωμα βομβών στη βόρεια κορέα μπας και πετύχει την ηγεμονία στην ανατολική ασία / ειρηνικό, αλλά οι σχεδόν δύο μήνες ως το τέλος των χειμερινών παραολυμπιακών στη Σεούλ θα γιορτάζονται σ’ όλη την κορεατική χερσόνησο. Φυσικά υπάρχουν και ακροδεξιοί νοτιοκορεάτες, που δεν γουστάρουν συμφιλίωση. Αλλά δεν έχουν την “τάση” με το μέρος τους…

Κατά τα υπόλοιπα οι βορεοκορεάτες που από χτες φτάνουν στη Σεούλ γίνονται δεκτοί / δεκτές με πανηγύρια. Στην φωτογραφία η Hyon Sonh Wol, επικεφαλής της βορειοκορεατικής ορχήστρας που θα παίξει στην τελετή έναρξης των αγώνων, στον νοτιοκορεατικό σιδηροδρομικό σταθμό της Gangneung, χτες.

Τι να σκέφεται ο “τρελός σκύλος” Mattis και το επιτελείο του γι’ αυτές τις χαρές;

Συρία 1

Κυριακή 21 Γενάρη. Η επιχείρηση / εισβολή στον θύλακα της Afrin προχωράει στη δεύτερη μέρα της, με κάτι κοντά σε carpet bombings – όπως ήταν αναμενόμενο. Σύμφωνα με τις αναγγελίες από σήμερα θα αρχίσει η χερσαία εισβολή… Εκείνο που δεν είχαμε φανταστεί είναι ότι η επιχείρηση θα βαφτιζόταν απ’ την Άγκυρα «κλάδος ελαίας»… Ένας όρος που προέρχεται, 100%, απ’ τη «νέα ομιλία» του Οργουελιανού «1984».

Υπάρχει ανάμεσα στους κούρδους της συρίας κάποιος υπολογίσιμος αριθμός που να καταλαβαίνει, έστω αυτή την ύστατη στιγμή, τι ακριβώς σημαίνει η συμμαχία / παράδοση στην Ουάσιγκτον; Υπάρχουν κούρδοι μέσα και έξω απ’ τον θύλακα της Afrin που να έχουν το κουράγιο να συνειδητοποιήσουν ότι οι «επαναστατικές» ηγεσίες τους και ο δικός τους εθνικισμός τους έχουν πουλήσει στους αμερικάνους και στους ισραηλινούς, και πως αυτό που θα γίνει στην Afrin (μελλοντικά μπορεί και αλλού) είναι το τίμημα της εθελοτυφλίας και της υποδούλωσης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς; Υπάρχουν κούρδοι που να συνειδητοποιούν πόσο πρόστυχα είναι τα εδαφικά μεγαλεία που τους έχουν επιτρέψει τα αφεντικά τους απ’ το αμέρικα και το Τελ Αβιβ; Πόσο ματωμένα είναι τα δολάρια που παίρνουν απ’ το Ριάντ; Και ότι είναι τα εθελοντικά βατράχια στον καυγά των ιπποπόταμων;

Φοβούμαστε πως όχι. Ακόμα κι αν υπάρχουν θα πρέπει να είναι λίγοι, πολύ λίγοι. Οι πολλοί έχουν στραβωθεί απ’ τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που τους πουλάει τώρα ο Mattis και ο McMaster… Όμως δεν έχουν καμμία δικαιολογία, απολύτως καμμία, που έφαγαν το παραμύθι. Υπήρχε κι άλλη δυνατότητα μπροστά τους…

Ναι, ο τουρκικός ιμπεριαλισμός είναι που εισβάλει στον θύλακα της Afrin. Αλλά η Ουάσιγκτον «φουσκώνει» τα κουρδικά μυαλά με υποσχέσεις, όπλα και εκτάσεις εκεί που την συμφέρει – μόνο για να κάνει την δουλειά της. Κι όταν δεν θα θέλει ή δεν θα μπορεί ή θα την συμφέρει αλλιώς κάποιοι θα ξαναγλύφουν τις πληγές τους.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (και γυναικός) σοφού/σοφής. Το τρις;

Συρία 2

Κυριακή 21 Γενάρη. Ορισμένοι πιστεύουν (ή βολεύονται να πιστεύουν) ότι η τουρκική επίθεση στον κουρδικό θύλακα της Afrin σηματοδοτεί ένα είδος τελικής, οριστικής ρήξης ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον. Διαφωνούμε. Η Ουάσιγκτον ρητά άφησε ακάλυπτο τον θύλακα, και μπορεί να κάνει το ίδιο και για τις ypgκρατούμενες περιοχές δυτικά του Ευφράτη. Παρά τις βαριές κουβέντες (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας) κανείς απ’ τους δύο δεν έχει συμφέρον σε οριστικό διαζύγιο για όσο καιρό μπορούν να βρεθούν προσωρινές, συναινετικές λύσεις. Κι αυτό είναι εφικτό· υπό την προϋπόθεση ότι η Ουάσιγκτον θα κρατήσει (και θα επεκτείνει) τις βάσεις της στη βόρεια και ανατολική συρία.

Φυσικά ούτε η Άγκυρα, ούτε η Μόσχα ούτε η Τεχεράνη ούτε η Βαγδάτη ούτε το Πεκίνο χαίρονται με τις αμερικανικές βάσεις. Είτε στη συρία βρίσκονται, είτε στο ιράκ, είτε στο κατάρ, είτε στο αφγανιστάν… Προηγείται, όμως ο ρεαλισμός. Αυτό το είδος της επίμονης (αμερικανικής) στρατιωτικής παρουσίας είναι δύσκολο να το ξηλώσει μια κι έξω κανείς χωρίς έναν all out πόλεμο – ή την σοβαρή απειλή του. Ο ρεαλισμός συμβουλεύει λοιπόν την έστω «βήμα βήμα» βελτίωση των θέσεων του καθενός. Λιγότερο ή περισσότερο ευχαριστημένοι, αυτοί την στιγμή, όλοι έχουν κερδίσει κάτι (όχι ασήμαντο) στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι μια οριστική μοιρασιά; Μεσομακροπρόθεσμα όχι, δεν είναι…

Εν τω μεταξύ, όπως είχε πει κι εκείνος ο Κέυνς, «μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί»…

(φωτογραφία: παρά την τουρκική σημαία, αυτοί που ποζάρουν είναι free syrian army… Απ’ την μεριά της A’zaz…)

Συρία 3

Κυριακή 21 Γενάρη. Το καταλαβαίνουν όλοι – εκτός απ’ τα καθε φορά βατράχια του βάλτου. Η διάρκεια των “κερδών” στο συριακό και το ιρακινό πεδίο μάχης θα κριθεί αλλού. Το καταλαβαίνει απόλυτα το σκληρά πραγματιστικό τουρκικό καθεστώς: αν είχε κανείς το ενδιαφέρον να παρακολουθήσει την μεθόδευσή του, εδώ και πολλούς μήνες, γι’ αυτήν την εισβολή που ξεκίνησε χτες, θα παραδεχόταν ότι τα αφεντικά του ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, πως και πότε.

Οι εκτιμήσεις περί άμεσης εισβολής γυρόφερναν στις γνώμες των κάθε είδους ειδικών εδώ και πολλούς μήνες. Δεν δώσαμε σημασία, και σωστά: έλειπαν οι “παράπλευρες” προϋποθέσεις, που έχουν σημασία. “Δέκα μέτρα – μία κόβε” έλεγε μια παλιά παροιμία των ραφτάδων· περί αυτού πρόκειται. Και ακριβώς γι’ αυτό εικάζουμε ότι η πορεία κατάληψης του θύλακα της Afrin θα έχει “διέσεις” και “υφέσεις”…

Παρότι ήδη κατέχει συριακή επικράτεια (για χάρη των σύριων proxies της φυσικά) η Άγκυρα, και παρότι θα την επεκτείνει ευκολότερα ή δυσκολότερα, θα συντάσσεται μελλοντικά όπως κάνει ήδη με εκείνους (Μόσχα, Τεχεράνη) που θα ζητούν με κάθε ευκαιρία την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία. Του αμερικανικού στρατού που κάνει ακριβώς το ίδιο: «απρόσκλητος» απ’ την Δαμασκό κατέχει γη για χάρη των δικών του proxies.

Γιατί; Επειδή στρατηγικά (και όχι κατ’ ανάγκην τακτικά, αν και αυτό έχει συμβεί) η Άγκυρα είναι αντίθετη με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο ηγεμονίας μέσω του χάους στη μέση Ανατολή – και όχι μόνο.

Μην παραξενευτείτε αν ακούσε κάποια στιγμή στο σχετικά κοντινό μέλλον ότι κάποιοι απ’ τους μπαρουτοκανισμένους σύριους proxies της Άγκυρας πολεμούν στις γραμμές των αφγανών ταλιμπάν… Και μάλιστα στις «ειδικές δυνάμεις» τους…

(Αααα… Εννοείται ότι η αντιαεροπορική άμυνα του Άσαντ, που απειλούσε – δήθεν – ότι θα ρίξει όποιο τουρκικό αεροπλάνο περάσει την μεθόδιο, κάνει ότι δεν βλέπει… Μόνο 72 αεροπλάνα ήταν αυτά που βομβάρδισαν θέσεις των ypg. Ούτε καν 73, να αγανακτίσεις λέγοντας «ως εδώ!»… Τι λέγαμε; )

Ο αντιβασιλέας ξεπόρτισε

Κυριακή 21 Γενάρη. Ο βασιλιάς ψοφιοκούναβος είναι απασχολημένος. Μετά την αυτο-ανακήρυξή του σαν ο εξυπνότερος αμερικάνος πρόεδρος (και ίσως άνθρωπος) ever, προπονείται εντατικά για να διεκδικήσει τον τίτλο του grand master στο σκάκι· αφήνοντας τον άλλον, τον σαχλό Πούτιν, να προσπαθήσει να επιδείξει την υγεία του βουτώντας σε παγωμένα νέρα… Πφφφφ. Ποιος έξυπνος πρόεδρος στον κόσμο θα έμπαινε σε νερό με πάγο από πάνω;

Ευκαιρίας δοθείσης ξεπόρτισε ο (τωρινός) αντιβασιλιάς. Ο Pence. Για μικρή περιοδεία στη μέση Ανατολή: Κάιρο, Αμμάν, Τελ Αβίβ. Στα σίγουρα: σε συμμάχους. Στο ισραήλ θα του γίνει “θερμή υποδοχή” – γιατί όχι; Αν πρόκειται να διαδεχθεί τον βασιλιά ψοφιοκούναβο μόλις αυτός ο τελευταίος αποφασίσει ότι λείπει απ’ την ένδοξη ζωή του ένα ταξίδι στον Άρη, καλό είναι να έχει μια πρώτη γνωριμία· μια πρώτη εξοικείωση με «θερμά σημεία». «Θερμά» απ’ την άποψη του αμερικανικού ενδιαφέροντος.

Δυστυχώς δεν περιέλαβε και την Αθήνα σ’ αυτήν την πρώτη του τουρνέ. Πάει στους δύο απ’ τους τρεις του συμμαχικού τριγώνου (η νότια κύπρος είναι εκτός συναγωνισμού, έχει και εκλογές τον Μάρτη) και δεν πάει στον τρίτο; Δεν πειράζει. Υπάρχει κατανόηση – και χρόνος…

“Αντιτρομοκρατία” τέλος; Περίπου…

Σάββατο 20 Γενάρη. Έχουμε γράψει με διάφορες αφορμές επ’ αυτού. Μια πρόσφατη ήταν σε ένα σχόλιο για μια αμερικανική κοινοβουλευτική απόφαση, στις 4 του περασμένου Ιούλη (το τζίνι και το μπουκάλι):

Βλέπουμε… την σταδιακή υποχώρηση (αν και όχι εξαφάνιση: στη νοτιοανατολική ασία “φτιάχνεται ψωμί”…) του πολέμου εναντίον «μη κρατικών πρωταγωνιστών», κοινώς «αντιτρομοκρατία», (που, σερβίροντας τις στρατιωτικές εκστρατείες σαν υπερ-αστυνομικές επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, επέτρεπε την παράκαμψη του αμερικανικού «νομοθετικού»…) και την εξίσου σταδιακή μετατόπιση σε εξελισσόμενους ή πιθανούς πολέμους εναντίον (μεταξύ) κρατών… Όπου πράγματι χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση των «εκπροσώπων του έθνους» και όχι η παράκαμψή τους.

Θα φανεί…

Φαινόταν ήδη… Απλά ήρθε και ο «τρελός σκύλος», ο αμερικάνος υπ.αμ. Jim Mattis, να το επιβεβαιώσει, παρουσιάζοντας χτες την εθνική στρατηγική άμυνας των ηπα, για το 2018 (και “μέχρι την τελική νίκη”…). Ο διακρατικός στρατηγικός ανταγωνισμός και όχι η τρομοκρατία είναι τώρα η βασική μέριμνα της εθνικής ασφάλειας των ηπα ξεκαθάρισε… Μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια.

Είναι εύκολο να βρείτε την 14σελίδων επίσημη περίληψη του νέου αμερικανικού δόγματος. Τέσσερα κράτη αναφέρονται ρητά σαν «απειλή»: Κίνα, ρωσία, βόρεια κορέα, ιράν. Στην 4η σελίδα (της περίληψης) όπου παρουσιάζονται οι «στόχοι», η δεύτερη παράγραφος είναι κατατοπιστική μέσα στη συντομία της:

Οι μακροπρόθεσμοι στρατηγικοί ανταγωνισμοί με την Κίνα και την Ρωσία είναι οι κύριες προτεραιότητες του Υπουργείου [«άμυνας»…] και απαιτούν αυξημένες και έντονες επενδύσεις, εξαιτίας του μεγέθους των απειλών που συνιστούν για την ασφάλεια και την ευημερία των ηπα σήμερα, και την δυναμική αύξησης αυτών των απειλών στο μέλλον. Παράλληλα, το Υπουργείο θα εντατικοποιήσει τις προσπάθειές του να αποτρέψει και να αντιμετωπίσει τα κακοποιά καθεστώτα (rogue regimes) όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν, να νικήσει τις τρομοκρατικές απειλές προς τις Ηπα, και να σταθεροποιήσει τα κέρδη μας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ενόσω θα κινείται προς μια προσέγγιση με μεγαλύτερο βάρος στην εξασφάλιση πηγών χρηματοδότησης.

Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο («στρατηγική προσέγγιση»), η έκθεση ξεκαθαρίζει:

Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος, η Αμερική μπορεί να επεκτείνει τον χώρο ανταγωνισμού, παίρνοντας την πρωτοβουλία για να προκαλέσει τους ανταγωνιστές μας εκεί που εμείς έχουμε πλεονεκτήματα και αυτοί είναι αδύναμοι. Μια πιο φονική ισχύς [αμερικανική], οι ισχυρές συμμαχίες και συνεταιρισμοί, η αμερικανική τεχνολογική καινοτομία και μια κουλτούρα αποτελεσματικότητας θα δημιουργήσουν την αποφασιστική και σταθερή στρατιωτική υπεροχή των Ηπα…

Να είμαστε στρατηγικά προβλέψιμοι αλλά επιχειρησιακά απρόβλεπτοι: η απώθηση ή η κατανίκηση των μακροπρόθεσμα στρατηγικών ανταγωνιστών είναι μια δομικά διαφορετική πρόκληση σε σχέση με τους περιφερειακούς αντιπάλους που ήταν ο στόχος στις στρατηγικές του παρελθόντος. Η δύναμή μας και οι αναβαθμισμένες ενέργειές μας μαζί με τους συμμάχους μας θα επιδεικνύουν την προσήλωσή μας στην αποτροπή των εναντίον μας επιθέσεων, αλλά το ξεδίπλωμα της δύναμής μας, οι στρατιωτικές θέσεις μας και οι επιχειρήσεις μας θα πρέπει να εισάγουν την αβεβαιότητα στους αντιπάλους που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Με τους συμμάχους και τους εταίρους μας, θα προκαλούμε τους ανταγωνιστές μας αναγκάζοντάς τους να κινηθούν σε θέσεις που δεν τους βολεύουν, προκαλώντας σύγχιση στις προσπάθειές τους, αποτρέποντας τις επιλογές τους ενόσω θα επεκτείνουμε τις δικές μας, και αναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν την σύγκρουση μαζί μας κάτω από συνθήκες δυσμενείς γι’ αυτούς.

…

(φωτογραφία: ο «τρελός σκύλος» στην χθεσινή παρουσίαση του νέου πολεμικού δόγματος. Σφίγγει τις γροθιές του, για να δώσει έμφαση…)

Πάμε στην καρδιά, λοιπόν…

Σάββατο 20 Γενάρη. Μπορεί να φαίνεται σαν εφιάλτης, αλλά πρόκειται για την έκθεση πολέμου της Ουάσιγκτον, και όχι για φιλοσοφικό δοκίμιο για το ανθρώπινο «είναι»…

Δείχνει, άραγε, το «νέο πολεμικό δόγμα» των ηπα ότι η εποχή της «τρομοκρατίας» (και της «αντιτρομοκρατίας») σαν ιμπεριαλιστικό εργαλείο τόσο παγκόσμια όσο και εντός των πρωτοκοσμικών κρατών / κοινωνιών, πέρασε; Όχι ακριβώς – λέμε. Αυτού του είδους ο ανορθόδοξος πόλεμος, η «τρομοκρατία», που είναι συστατικό στοιχείο του 4ου παγκόσμιου (για περισσότερα σας παραπέμπουμε στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) εγκαινιάστηκε και θα παραμείνει για πολύ καιρό στο οπλοστάσιο των αφεντικών… Εκείνο που αλλάζει είναι ότι, πια, η «αντιτρομοκρατία» ΔΕΝ είναι η πολιτική / ιδεολογική μάσκα του αμερικανικού (κατά κύριο λόγο) ιμπεριαλισμού, αφού αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικοί «αντιτρομοκράτες» οι στρατηγικοί αντίπαλοί του: ο ρωσικός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός. Αφού, δηλαδή, αξιοποίησαν το αμερικανικής έμπνευσης δόγμα – εναντίον των ηπα. Πανηγυρικά στο συριακό πεδίο μάχης…

Η «αντιτρομοκρατία» ήταν η μάσκα, απ’ το 2001 και μετά. Έχει πέσει πια (αυτήν την διαπίστωση την κάναμε έγκαιρα εδώ, όσο τολμηρή κι αν φάνηκε τότε…), και «τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους» (και γίνονται ήδη ανάλογα…) στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Φυσικά αυτή η καινούργια (και κυρίως) φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου υστερεί σε σχέση με την προηγούμενη, την «προληπτική» αμερικανική επίθεση (: «αντιτρομοκρατία») ιδεολογικά. Απέναντι στην κατασκευασμένη απ’ τις πρωτοκοσμικές μυστικές υπηρεσίες «τρομοκρατία» (αρχής γενομένης με την θρυλική 11η Σεπτέμβρη του 2001) υπήρξε μια ακαριαία συναισθηματική / ιδεολογική θωράκιση, μια ακαριαία κατασκευή του αντιπάλου – που – είναι – παντού (όπου βολεύει…), η κατασκευή του «μουσουλμάνου τρομοκράτη». Δεδομένης της τεχνικής (στρατιωτικής) ασυμμετρίας στην αντιμετώπισή του, δεδομένης δηλαδή της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής των ηπα (αλλά και διάφορων άλλων πρωτοκοσμικών κρατών) απέναντι στους «τρομοκράτες», ακόμα και στη φάση που αυτοί καθοδηγήθηκαν να ξεπεράσουν την «αντάρτικη» φάση και άρχισαν να εμφανίζονται σαν μοντέρνοι, ορθολογικοί παράγοντες (δημιουργία κράτους / χαλιφάτο / isis) η κοινωνική / ιδεολογική συναίνεση στην εξόντωσή τους (ή στην ψευτο-αντιμετώπισή τους) ήταν εύκολη στον πρώτο κόσμο.

Είναι εντελώς διαφορετικό το να κηρύσσονται πια ανοικτά και καθαρά σαν εχθροί κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η βόρεια κορέα… Πρώτον επειδή δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η ιδεολογία της κοινής «επικινδυνότητάς» τους: δεν είναι ο «κομμουνισμός», η ιδεολογία του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, που ήταν ο εύκολα «χωνέψιμος» απ’ τους υπηκόους κίνδυνος. Ποιος είναι, τότε; Ποιο είναι το συμβολικό (και προς ευρεία κατανάλωση) όνομά του “κινδύνου” πλέον;

Και δεύτερον, δεν υπάρχει περίπτωση συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής, που θα έκανε την αντιμετώπιση τέτοιων εχθρών περίπατο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι πληθυσμοί θα πρέπει να υιοθετήσουν τέτοια ιδεολογικά κλισέ (που δεν τα βλέπουμε έτοιμα ακόμα, αλλά θα φτιαχτούν, αυτό είναι σίγουρο) που να επιτρέπουν στα αφεντικά τους να τους ελέγχουν ακόμα κι αν ματώνουν. Στα σοβαρά και σε μεγάλη κλίμακα.