Tag: ηπα

Μέτωπο του Ειρηνικού 2

Παρασκευή 12 Οκτώβρη. Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έκανε προχτές την πρώτη επίσημη δημόσια εμφάνισή του (σαν “μπλοκ”). Μετά τις τριμερείς συζητήσεις στη Μόσχα μεταξύ των υφ.υπ.εξ. της κίνας, της ρωσίας και της βόρειας κορέας, εκδόθηκε κοινή ανακοίνωση σε σχέση με τις κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας· για πρώτη φορά:

Λαμβάνοντας υπόψη τα σοβαρά βήματα αποπυρηνικοποίησης που έχει κάνει η λαϊκή δημοκρατία της κορέας, οι υπογράφοντες πιστεύουν ότι το συμβούλιο ασφαλείας του οηε πρέπει να αρχίσει σύντομα την αναθεώρηση των κυρώσεων κατά της λ.δ.κ.”

Απ’ την συγκεκριμένη συνάντηση έλειπε η νότια κορέα· μόνο με την έννοια της “φυσικής παρουσίας” όμως. Γιατί η υπ.εξ. της Σεούλ Kang Kyung-wha (ένα «αστέρι» που μόλις έχει αρχίσει να εμφανίζεται στη σκηνή) σε διάφορες δηλώσεις και ομιλίες της τις τελευταίες ημέρες δίνει μορφή σ’ αυτό που κομψά θα μπορούσε να ονομαστεί «αυξανόμενη απόσταση μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον».

Το ένα θέμα που εξέθεσε η Kang ήταν ότι ο αμερικάνος υπ.εξ. Pompeo έχει θυμώσει με την στρατιωτική συμφωνία που υπέγραψαν Moon και Kim στην πρόσφατη συνάντησή τους στην Πγιονγκγιάνγκ, που προβλέπει διάφορες διαδικασίες συνενόησης και αποφυγής εντάσεων σε ξηρά και σε θάλασσα.

Το άλλο θέμα (που έχει εκνευρίσει ακόμα περισσότερο την Ουάσιγκτον) είναι η διαφαινόμενη απόφαση της Σεούλ να άρει διάφορες εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις που είχε επιβάλλει η ίδια κατά της Πγιονγκγιάνγκ μετά την βύθιση μιας νοτιοκορεατικής κορβέτας απ’ το βορειοκορεατικό ναυτικό το 2010. Ονομάζονται κωδικά «οι κυρώσεις της 24ης Μάη». Αυτές οι κυρώσεις είναι καθαρά διμερές θέμα και δεν έχουν σχέση ούτε μ’ εκείνες που έχει επιβάλλει ο οηε ούτε με τις μονομερείς της Ουάσιγκτον. Επειδή, όμως, κάλυπταν μια μεγάλη γκάμα τομέων, είχαν διευκολύνει ως τώρα τις ηπα να προσθέσουν, απλά, τις δικές τους.

Αν αυτές οι νοτιοκορεατικές κυρώσεις καταργηθούν (όπως σχεδιάζει η κυβέρνηση Moon) τότε θα ανοίξει μια μεγάλη γκάμα οικονομικών και εμπορικών συναλλαγών μεταξύ βορρά και νότου, που δεν υπόκειται σε άλλες απαγορεύσεις και περιορισμούς.

Συνοψίζοντας έχουμε τα εξής: πρώτον, η Σεούλ θα ανοίξει ενάντια στη θέληση της Ουάσιγκτον «δρόμο» και για τις οικονομικές σχέσεις της με την Πγιονγκγιάνγκ· ενόσω, δεύτερον, Μόσχα και Πεκίνο, σα μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, θα συνεχίσουν να βάζουν και να ξαναβάζουν θέμα άρσης των κυρώσεων κατά της βόρειας κορέας (προκαλώντας το αμερικανικό βέτο, ξανά και ξανά).

Μα δεν υπάρχει σεβασμός πια;

Αν σας βολεύει, πείτε το “ειρήνη”…

Παρασκευή 12 Οκτώβρη. Πριν λίγους μήνες το αφεντικό της Μόσχας (ο Putin) ζήτησε απ’ το σύνολο των ρωσικών βιομηχανικών υποδομών να αναδιαρθρωθούν με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν τον ρωσικό στρατό σε περίπτωση πολέμου. Φυσικά τέτοιες δουλειές δεν γίνονται με λόγια· τα λόγια είναι ένα είδος «προειδοποιητικών δημόσιων σχέσεων»…

Πριν μια βδομάδα ήρθε η σειρά της Ουάσιγκτον να ανακοινώσει δημόσια το ίδιο. Το αμερικανικό πεντάγωνο δημοσιοποίησε ένα «manual» 146 σελίδων, με τίτλο «Αποτιμώντας και Ενισχύοντας την αποτελεσματικότητα της Βιομηχανικής και Αμυντικής Κατασκευαστικής Βάσης και Εφοδιαστικής Αλυσίδας των ΗΠΑ». Οι οδηγίες κάνουν ξεκάθαρο ότι χρειάζεται μια ευρύτερη αναδιάρθρωση της οικονομίας ώστε να κάνει τον αμερικανικό στρατό ικανό να «πολεμήσει εναντίον ισοδύναμου ανταγωνιστή». Σαν βασικός τέτοιος υποδεικνύεται το Πεκίνο και «η γρήγορη ανάπτυξη, κάτω απ’ το σχέδιο made in china 2025’ της τεχνητής νοημοσύνης, των κβαντικών υπολογιστών, της ρομποτικής, των αυτόνομων οχημάτων, των ιατρικών μηχανημάτων υψηλής ακρίβειας, του εξοπλισμού των πλοίων με υψηλή τεχνολογία και άλλες αναπτυσσόμενες τεχνολογίες κρισιμες για την εθνική άμυνα”.

Η ιστορία του αμερικανικού (αλλά και του ρωσικού, άλλοτε σοβιετικού) στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος δεν είναι χθεσινή. Το κινέζικο ακολουθεί ανάλογο δρόμο. Θα μπορούσε, λοιπόν, να καθησυχαστεί ο καθένας θεωρώντας ότι “μια απ’ τα ίδια, τα έχουμε ξανακούσει”. Η εκδοχή ενός “νέου ψυχρού πολέμου” διαδίδεται από διάφορους δημαγωγούς, σαν ηρεμιστικό…

Όμως πέρα απ’ το γεγονός ότι ο λεγόμενος “ψυχρός πόλεμος” (: 3ος παγκόσμιος) ήταν μια ειδική εξαίρεση στην ιστορία (και όχι μόνο του καπιταλισμού) που, κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί να επαναληφθεί, υπάρχει τώρα μια σημαντική διαφορά σε ότι αφορά τους συσχετισμούς δυνάμεων σε σύγκριση με πριν από 40 χρόνια. Τότε κανείς δεν απειλούσε την αμερικανική ισχύ στη βάση της, δηλαδή τόσο στην “οικονομία” όσο και στην “τεχνολογία” της.

Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει πάρα πολύ… Η αμφισβήτηση της αμερικανικής ηγεμονίας (ή και ισχύος) δεν είναι θεωρία· εξελίσσεται ήδη. Αντίθετα, εκείνο που έχει μείνει σταθερό επειδή είναι δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, είναι αυτό που δεν λέγεται: πως τέτοιου είδους “πολεμικές αναδιαρθρώσεις” του κεφάλαιου μπορεί να ξεκινούν μεν πριν απ’ την επίσημη κήρυξη ενός (παγκόσμιου) πολέμου προετοιμάζοντάς την, ωστόσο επιταχύνονται, ορθολογικοποιούνται, ελέγχονται (ως προς την απόδοσή τους) και τελικά κατοχυρώνονται μέσα στη φωτιά…

(Ωστόσο, μπορεί ο καθένας να πει “σιγά μωρέ…”

Το έχουμε ακούσει ξανά και ξανά…)

Ψοφιοκουναβιστάν αγάπη μου!

Πέμπτη 11 Οκτώβρη. Δεν είναι η καλύτερη εποχή για τους τσάτσους του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και πιο συγκεκριμένα (για την περίπτωση που μιλάμε) για τους τσάτσους των ελλήνων εφοπλιστών και τους λακέδες τους. Πάνω που θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν με τον «δογματικό αντι-αμερικανισμό» οι αρμόδιοι τσατσορούφιανοι, τους προέκυψε για άλλη μια φορά ένας ψεκασμένος που μοιράζει βάσεις στους αμερικάνους όπως θα μοίραζε φιλάκια στους οπαδούς του. Μόνο Σούδα και Αλεξανδρούπολη; Πάρτε και Βόλο, πάρτε και Λάρισα, πάρτε και Κάρπαθο. Όντως: η ελληνική προσπάθεια για γεωπολιτική αναβάθμιση (σαν τρίχες στ’ αρχίδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) είναι εντελώς αδογμάτιστη!

Ωστόσο θα ήταν άδικο να ανατριχιάζει κανείς με την απλοχεριά ενός ψεκασμένου που, στο κάτω κάτω, ποτέ δεν έκρυψε ποιος είναι, τι αντιπροσωπεύει και που το πάει. Γιατί περισσεύουν εκείνοι που έχουν Τσίπρα αλλά δεν έχουν τσίπα, κι αυτοί είναι άξιοι απεριόριστης χλεύης (στην καλύτερη των περιπτώσεων): ο Sisi είναι ο πολιτικός και ηθικός αυτουργός της δολοφονίας 816 διαδηλωτών στην πλατεία Rabaa al-Adawiya, τον Αύγουστο του 2013, μόνο για να εγκαθιδρύσει την χούντα του. Κι από τότε το καθεστώς του δεν έχει σταματήσει να σκοτώνει.

Αρνούνται να το παραδεχτούν οι “ευαίσθητοι”, γιατί τότε θα αναρωτηθούν “τι σκατά κάνουμε τόσα χρόνια”. Είναι αλήθεια πάντως. Υπάρχει κάτι πιο ελεεινό, ακόμα και απ’ τους κυβερνοφασίστες των ψεκασμένων: είναι οι κυβερνοφασίστες του συ.ριζ.α.

Ο ρεαλισμός των “εθνικών συμφερόντων” σκοτώνει. Σκοτώνει εντός συνόρων, στα κάτεργα φυσικής, ηθικής και συναισθηματικής εξόντωσης των προσφύγων / μεταναστών. Σκοτώνει και εκτός συνόρων: στην Παλαιστίνη, στο Κάιρο, στη συρία…

Όταν αυτό που λέγεται “αριστερά” αγκαλιάζει στιγνούς εγκληματίες σαν τον Sisi και τον Netanyahou, γιατί να μην χαρίζει βάσεις στους αμερικάνους η συγκυβερνητική “άκρα δεξιά”; Κι ακόμα χειρότερα: όταν τα κυβερνοπαραμύθια αυτής της “αριστεράς” τελειώσουν, πόσο νόμιμη θα αφήσουν την όποια διάδοχο κυβερνοδεξιά για να συνεχίσει την αιμοβόρα “εθνική γραμμή”;

(φωτογραφία πάνω: Ο μεσαίος ούτε κατουράει ούτε κάνει την προσευχή του. Σκέφεται ότι δεν κάλεσε τους φίλους του στο φεστιβάλ “sputnik”, να ακούσουν για τον Μαρξ…

Κάτω: Ο Sisi δεν παίρνει μαζί του, στα ταξίδια του, ούτε τα πτώματα όσων δολοφονεί ούτε, καν, φωτογραφίες απ’ τα έργα του. Ίσως επειδή κάποιοι φίλοι του είναι ευσυγκίνητοι…

Ακόμα πιο κάτω: Ο ογκόλιθος με τους συναδέλφους τους απ’ το χουντικό Κάιρο και τη Λευκωσία, σε ραντεβού πριν λίγο καιρό.)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 1

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Ο αμερικάνος υπ.εξ. Pompeo κουβέντιασε κανά δίωρο με τον βορειοκορεάτη Kim, φάγανε μαζί άλλη μιάμισυ ώρα – την περασμένη Κυριακή… Αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει καταλάβει ακόμα αν ο Pompeo πήγε στην Πγιονγκγιάνγκ, ή μόνο πέρασε από εκεί, στην τουρνέ του στην ανατολική ασία. (Καταλαβαίνετε την διαφορά… Ε;). Δεν φταίει όμως η ασταμάτητη μηχανή που δεν έχει καταλάβει. Οι φειδωλές δηλώσεις τόσο απ’ την μεριά του αμερικάνου υπ.εξ. όσο κι απ’ την μεριά του βορειοκορεατικού καθεστώτος, του είδους «έγινε ένα βήμα αλλά πρέπει να γίνουν πολλά» ή «ήταν μια ευχάριστη συνάντηση» σημαίνουν κατ’ αρχήν τίποτα συγκεκριμένο. Εκτός, ίσως, απ’ αυτό: φαίνεται πως ο Kim συμφώνησε να αρχίσουν «τεχνικές συζητήσεις» για τα βήματα της «αποπυρηνικοποίησης». Σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Έχουμε εξηγήσει εδώ πως εκείνο που αθώα – αθώα ζητάει το μπλοκ του Βλαδισβοστόκ (μέσω Moon και Kim) απ’ την Ουάσιγκτον, την υπογραφή δηλαδή του τέλους του (κορεατικού) πολέμου, ισοδυναμεί με (σχεδόν) αφοπλισμό του αμερικανικού στρατού στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, τον Ειρηνικό. Αυτό δεν σημαίνει πως ένα τέτοιο αίτημα είναι ανεπίτρεπτο! Το αντίθετο! Σημαίνει όμως ότι οι τυπικές δικαιολογίες με τις οποίες η αμερικανική πολεμική μηχανή έχει φυτευτεί στην περιοχή εδώ και δεκαετίες είναι έωλη· κι εκεί είναι που χτυπάει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (αν και χωρίς να περιμένει σπουδαία αποτελέσματα – εικάζουμε).

Να πως έχουν πιο αναλυτικά τα δεδομένα. Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην κορεατική χερσόνησο έχει νομιμοποιηθεί σε τρία επίπεδα. Το ανώτερο είναι η «διοίκηση των δυνάμεων του οηε» (UNC). Τα επόμενα πιο κάτω επίπεδα είναι η κοινή διοίκηση νοτιοκορεατικών – αμερικανικών δυνάμεων (CFC) και η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα (USFK). Αυτά τα δύο τελευταία έχουν προκύψει από διακρατικές συμφωνίες Σεούλ – Ουάσιγκτον.

Η πιο υψηλού επιπέδου νομιμοποίηση, η ύπαρξη και η διοίκηση των «δυνάμεων του οηε» στην κορεατική χερσόνησο (βασικά αμερικανικός στρατός και σύμμαχοί του απ’ τον ψυχρό πόλεμο), οφείλεται / οφείλονται σε απόφαση του οηε, της 25ης Ιούνη 1950. Δυο μέρες μετά το ξέσπασμα του κορεατικού πολέμου ο οηε αποφάσισε ότι το καθήκον της «ειρηνευτικής αποστολής» στην κορεατική χερσόνησο ήταν «να εμποδίσει την ένοπλη επίθεση της βόρειας στη νότια κορέα, εξασφαλίζοντας την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή».

Φαίνεται αδιάφορο αλλά δεν είναι. Εξαιτίας εκείνης της απόφασης (και της δημιουργίας της UNC) είναι που η Ουάσιγκτον ανέλαβε (και κρατάει έκτοτε) την διοίκηση του στρατού της νότιας κορέας, σε μια συμπληρωματική συμφωνία του Νοέμβρη του 1954. Αυτή η ανάληψη της διοίκησης οργανώθηκε συγκεκριμένα με την USFK, που ωστόσο προβλέπει πως η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στη νότια κορέα υπάγεται (τυπικά, έστω) στη διοίκηση της UNC.

Σα να μην έφτανε αυτό: ο οηέδικη δημιουργία της UNC προέβλεπε την δημιουργία εφτά (7) βάσεων σε ιαπωνικό έδαφος, διαθέσιμων στον αμερικανικό στρατό σε περίπτωση ανάγκης στην κορεατική χερσόνησο.

Εννοείται ότι φτιάχτηκαν…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 2

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Όπως καταλαβαίνει ακόμα και ο πιο αμύητος στις διακρατικές σχέσεις, η αθώα (και ωστόσο εντελώς εύλογη) απαίτηση να υπογράψει η Ουάσιγκτον μια «συμφωνία ειρήνης» ή μια «διακήρυξη του τέλους του πολέμου στην κορεατική χερσόνησο», η οποία θα επισφραγιστεί σε χρόνο dt απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε, θα αναιρεί / τερματίζει τις αποφάσεις του 1950 και μετά. Πράγμα που σημαίνει πρακτικά τα εξής:

– η UNC (που μεταξύ άλλων ελέγχει και τα σύνορα των δύο κορεών έχοντας στρατοπεδεύσει στο νότο) θα διαλυθεί·

– οι εφτά (7) αμερικανικές βάσεις σε ιαπωνικό έδαφος που δημιουργήθηκαν για περίπτωση “κλιμάκωσης της έντασης” στην κορεατική χερσόνησο θα βρεθούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε “κενό νομιμοποίησης”·

– ο έλεγχος της Ουάσιγκτον πάνω στο στρατό της Σεούλ θα καταργηθεί αμέσως·

– οι υπόλοιπες στρατιωτικές συμφωνίες (διακρατικές) μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον θα πρέπει αργά ή γρήγορα να μπουν κάτω απ’ το φως της ειρήνης στην κορεατική χερσόνησο.

Με δυο λόγια: όλο το οικοδόμημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή που οικοδομήθηκε και εδραιώθηκε με τα ψυχροπολεμικά δεδομένα και κέντρο περιστροφής “την απειλή της Πγιονγκγιάνγκ” θα διαλυθεί!

Όσο εύλογο είναι ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ αυτό ακριβώς έχει σαν στόχο, άλλο τόσο εύλογο είναι ότι η Ουάσιγκτον (με συμμάχους μεν αλλά όχι απόλυτα βέβαιους το Τόκιο και την Καμπέρα) είναι μεν στριμωγμένη “ηθικά” αλλά δεν είναι αναγκασμένη να υποχωρήσει (και να αυτοκαταστραφεί ιμπεριαλιστικά).

Και δεν θα το κάνει. Απλά, ωμά, δεν θα το κάνει. (Ακόμα κι αν υποκριθεί πως… θα είναι απλά για να κερδίσει χρόνο.)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 3

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Πίσω, λοιπόν, απ’ τις έξυπνα σχεδιασμένες επιθέσεις γοητείας των δυο κορεών· πίσω απ’ τον έρωτα του ψόφιου κουναβιού με τον Kim· πίσω απ’ τα χαμόγελα και τις φλου δηλώσεις, διαδραματίζεται αυτή η σύγκρουση, που δεν είναι καθόλου “win – win”. Στη σύγκρουση που εξελίσσεται υπόγεια στην κορεατική χερσόνησο και γύρω απ’ αυτήν σε μεγάλη έκταση, όταν και αν υπάρξει αποτέλεσμα, μόνο η μία πλευρά θα έχει νικήσει, και η άλλη θα έχει χάσει: είτε ο αμερικανικός στρατός θα τα μαζέψει και θα φύγει (ή θα μειωθεί αισθητά) επειδή δεν θα μπορεί να επιδείξει σαν λόγο παρουσίας τον «little rocket man»· είτε η Ουάσιγκτον θα κλιμακώσει την στρατιωτικοποίηση της περιοχής, επιβάλλοντας το δικό της πολεμοκάπηλο modus operandi.

Αυτά τα ξέρουν οι πάντες που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με αυτήν την «εκκρεμότητα» του 3ου παγκόσμιου πολέμου που έχει γίνει ήδη οργανικό μέρος του 4ου. Έχοντας υπόψη του την «μεγαλοσύνη» της αθώας και εύλογης απαίτησης για «υπογραφή ειρήνης» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, ο νοτιοκορεάτης Moon προσπάθησε να θολώσει τα νερά μετά την τελευταία συνάντησή του με τον Kim στην Πγιονγκγιάνγκ, λέγοντας ότι «θα πρόκειται για μια πολιτική δήλωση που δεν θα έχει συνέπειες στο καθεστώς της UNC ή της USFK».

Συγκινητικό!!! Δεν θα έχει συνέπειες «την επόμενη ημέρα» – αλλά θα έχει και θα παραέχει λίγο μετά!! Άλλωστε γιατί αυτήν την αμερικανική «υπογραφή ειρήνης» την ζητούν τόσο επίμονα και η Πγιονγκγιάνγκ και η Σεούλ; Επειδή «δεν θα έχει συνέπειες»;

Συλλογή κάνουν;

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ 4

Τρίτη 9 Οκτώβρη. Αθόρυβα και μακριά απ’ τις εντυπώσεις, η υφ.υπ.εξ. της Πγιονγκγιάνγκ Choe Son-hui πέρασε απ’ το Πεκίνο δυο μέρες πριν ο Pompeo συμφάει με τον Kim στην Πγιονγκγιάνγκ· και χτες ανηφόρισε για την Μόσχα που θα έχει πρώτα κουβέντες με τον ρώσο ομόλογό της Igor Morgulov και, μετά, τριμερή σχεδιασμόμε τον Morgulov και τον κινέζο υφ.υπ.εξ. (και ειδικό απεσταλμένο του Xi) Kong Xuanyou. Έχουν σοβαρή δουλειά. Ενώ το ζήτημα της «συμφωνίας ειρήνης» το χειρίζονται οι Kim και Moon, Μόσχα και Πεκίνο έχουν αναλάβει την «πίεση» για την άρση (ή, έστω, την χαλάρωση) των κυρώσεων κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος: καταμερισμός εργασίας λέγεται αυτό, και δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζει.

Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί αλλά είναι διαβολεμένα γήινο είναι το εξής: αφού όλοι ξέρουν ότι η Ουάσιγκτον δεν θα κάνει (δεν μπορεί να κάνει) πίσω, πώς σκοπεύει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να προχωρήσει; Μία απάντηση (αν και όχι αναγκαστικά την μοναδική) την έχουμε υποψιαστεί: τρενάροντας, με «χαμόγελα», «δηλώσεις», «διαπραγματεύσεις» (εντός πολλών εισαγωγικών) που ωστόσο θα κρατούν τον αμερικανικό μιλιταρισμό «κάτω» στην περιοχή….

Αυτή η τακτική έχει δύο δύσκολα σημεία. Το ένα είναι ο «πολιτικός κίνδυνος». Ο Kim, ο Putin και ο Xi θα είναι στα πόστα τους για πολλά χρόνια· ο Moon όμως υπόκειται στη δοκιμασία των εκλογών. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει και τις επόμενες, που με την σειρά του σημαίνει ότι θα πρέπει να επιδείξει κάποια απτά αποτελέσματα για την ενδοκορεατική προσέγγιση· κι όχι απλά να παρακαλάει την Ουάσιγκτον. Το δεύτερο είναι ο «οικονομικός κίνδυνος». Το βορειοκορεατικό καθεστώς επείγεται για καπιταλιστική αναδιάρθρωση α λα κίνα, που να έχει απτά αποτελέσματα στο εσωτερικό της βόρειας κορέας· αλλιώς η στρατηγική του θα μείνει στον αέρα.

Το δεύτερο απαιτεί είτε να αρθούν (έστω να χαλαρώσουν) κάποιες κυρώσεις ώστε να αρχίσουν να γίνονται σοβαρές δουλειές μεταξύ νότου και βορρά, συμπεριλαμβανόμενης μιας ευκολότερης μετακίνησης των υπηκόων κι απ’ τις δύο μεριές μέσα απ’ την «πράσινη γραμμή»: κάτι σαν «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» που να έχουν και αξιόλογη καπιταλιστική απόδοση. Είτε να βρεθούν τομείς «οικονομικής συνεργασίας» που δεν εμπίπτουν στις τωρινές κυρώσεις. Είτε, απλά, οι υφιστάμενες (και όποιες μελλοντικές επιβάλει η Ουάσιγκτον) να παραβιάζονται…

Το πρώτο έχει (αναμενόμενο!) και συμβολισμούς, αλλά δεν εξαντλείται σ’ αυτούς. Kim και Moon έχουν κάνει καλή και εντατική δουλειά μέσα σε 10 μήνες· αλλά «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Όσο περισσότερο η Ουάσιγκτον κάνει τρίπλες πετώντας την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο τόσο περισσότερο ο Moon θα πρέπει να αποδείξει (και στο εσωτερικό της νότιας κορέας, απέναντι σε μια σκληροπυρηνική δεξιά και φιλοαμερικανική αντιπολίτευση) ότι οι σχέσεις με την Πγιονγκγιάνγκ είναι στ’ αλήθεια, κυρίως, κορεατική υπόθεση. Αν δεν παρακαμφθεί με απτά αποτελέσματα η Ουάσιγκτον, οι φιλοαμερικάνοι στη Σεούλ θα μπορούν να υποστηρίζουν πάντα ότι «εμείς έχουμε και αξία και επικαιρότητα»…

Αυτό σημαίνει ότι η νοτιοκορεατική σοσιαλδημοκρατία υπό τον Moon θα πρέπει (όχι αργά) να δημιουργήσει τετελεσμένα. Κάνοντας κάθε οπισθοχώρηση αδύνατη…

Κυβερνο-διαταγές

Κυριακή 7 Οκτώβρη. Ξέραμε το σύστημα του κτυπήματος καμπανών, στα χωριά, σαν υπόδειξη έκτακτης ανάγκης. Ξέραμε επίσης και τις (αντιεροπορικές;) σειρήνες, για τις οποίες γίνονται ακόμα στα μέρη μας περιστασιακές δοκιμές. Αλλά αυτά είναι απαρχαιωμένες μέθοδοι.

Την μέρα και την ώρα που φαίνεται στη φωτογραφία όλοι οι αμερικάνοι (με κινητά) έλαβαν αυτό το μήνυμα, σαν “προεδρική προειδοποίηση κινδύνου”. Ήταν “δοκιμαστικό”, και δεν ήταν καν “προεδρικό”. Το μήνυμα προερχόταν απ’ την ομοσπονδιακή υπηρεσία διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων (FEMA).

Η πρόβα φαίνεται αθώα, και για καλό σκοπό. Πως αλλιώς να ειδοποιήσει ο κύριος κράτος τους υπηκόους του σε περίπτωση κινδύνου; Μόνο που αυτή η τεχνική δυνατότητα γενικευμένων «προσταγών» που, στην digital εξατομίκευσή τους δεν θα αφήνουν περιθώρια ούτε για αμφιβολίες ούτε για κριτική, δεν προ-οιωνίζεται «καλή και αγαθή χρήση».

Τον κύριο κράτος τον ξέρετε; (Να μην μιλήσουμε για το ενδεχόμενο χακαρίσματος, ε;)

Αντιαεροπορική διπλωματία

Σάββατο 6 Οκτώβρη. Σε μια “όλο αγάπη” εμφάνιση στο Νέο Δελχί, ο ινδός πρωθ. Narendra Modi και ο γνωστός Putin επαναεπιβεβαίωσαν χτες τις φιλικές σχέσεις μεταξύ των κρατών τους. Μεταξύ των υπόλοιπων deal υπέγραψαν κι αυτό: το Ν. Δελχί θα αγοράσει ρωσικούς S-400, έναντι του καθόλου ευτελούς ποσού των 5,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων…

Το πολιτικό (και γεωπολιτικό) βιολί του ινδικού κράτους μπορεί να προκαλεί αμηχανία, αλλά δεν είναι καινούργιο: η άλλοτε «ινδική υποήπειρος» σκοπεύει πάντα να «κάνει παιχνίδι» στις μεγάλες, διεθνείς ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, χωρίς να ταυτίζεται απόλυτα με καμία μεριά· έστω, πριν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο. Οι σχέσεις του Ν. Δελχί με την Μόσχα είναι παλιές, ειδικά σε ότι αφορά την αγορά όπλων – τίποτα καινούργιο (θα έλεγε κανείς) αν αγοράζει τώρα και ρωσικά αντιαεροπορικά.

Το θέμα είναι ότι η Ουάσιγκτον επείγεται να πουλάει τα δικά της και, για να δείξει την πρεμούρα της, μόλις πριν λίγες ημέρες επέβαλε «κυρώσεις» στο Πεκίνο επειδή τόλμησε να αγοράσει τους καταραμένους S-400. Δεν θέλουμε να ανακατευτούμε στον αμυντικό εξοπλισμό κανενός κράτους – είπε τότε το άσπρο σπίτι – αλλά θέλουμε να τιμωρήσουμε την ρωσική βιομηχανία όπλων. Χμμμμ… Ένα ινδικό deal πάνω απ’ τα 5 δισεκατομύρια δολάρια, μια κι έξω, υπέρ αυτής της βιομηχανίας (όταν οι συνολικές πωλήσεις αμερικανικών όπλων στην ινδία τα 10 τελευταία χρόνια ήταν «μόνο» 15 δισεκατομμύρια) θα πρέπει να τιμωρηθεί, άραγε, κι αυτό;

Η Ουάσιγκτον θα ήθελε την συμμαχία του Ν. Δελχί: είναι λίγοι μόνο μήνες που άλλαξε το «αμυντικό δόγμα» της (κατά του Πεκίνου κατά κύριο λόγο) και μαζί το όνομα του αρμόδιου στόλου. Από «ειρηνικός» η περιοχή δράσης του έγινε «ινδικός – ειρηνικός», εννοώντας την μελλοντική στρατιωτική συνεργασία της ινδίας. Βάζεις τιμωρία σ’ έναν τέτοιο σύμμαχο ή κάνεις «εξαίρεση»;

Άγνωστο. Αλλά φαίνεται ότι ο ινδικός ιμπεριαλισμός πηγαίνει γυρεύοντας. Χτεσινές επίσημες μεν αλλά ανώνυμες πληροφορίες απ’ το Ν. Δελχί δήλωναν ότι το Νοέμβρη (στις 5 αρχίζει η απαγόρευση αγοράς πετρελαίου απ’ την Τεχεράνη) η ινδία θα αγοράζει 9 μύρια βαρέλια πετρελαίου, λίγο πιο κάτω απ’ τα 10 μύρια που αγόρασε τον Οκτώβρη. Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία: εδώ και μήνες το ινδικό υπ.εξ. ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να πειθαρχήσει σε «μονομερείς κυρώσεις». Και γι’ αυτό το αδίκημα θα γίνει «εξαίρεση»;

Θα πει κανείς: ε, ας κάνει την ανάγκη φιλότιμο η Ουάσιγκτον κι ας παραστήσει ότι δεν καταλαβαίνει. Σωστά. Μόνο που ακριβώς τα ίδια (αγορά S-400 και ιρανικού πετρελαίου) κάνει και η Άγκυρα.

Μια φορά είναι «εξαίρεση». Δεύτερη;

Ειρηνικός

Σάββατο 6 Οκτώβρη. Το να δημοσιεύει μια αμερικανική καθεστωτική εφημερίδα σαν την Washington Post συνέντευξη με την νοτιοκορεάτισσα υπ.εξ. Kang Kyung-wha δεν είναι κάτι αξιοσημείωτο. Αξιοσημείωτα είναι αυτά που είπε, δείχνοντας την τωρινή τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ – που δεν συμπίπτουν καθόλου με την άποψη της Ουάσιγκτον.

Δεν είναι σωστό να ζητούν οι ηπα την λίστα με τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της βόρειας κορέας σ’ αυτή τη φάση είπε η Kang. Αντίθετα θα πρέπει να δείξει ευελιξία και διάθεση για βήμα το βήμα πρόοδο. Που σημαίνει: το κλείσιμο των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Πγιονγκγιάνγκ στο Yongbyon έναντι υπογραφής «τέλος του πολέμου» ανάμεσα σε ηπα και βόρεια κορέα.

Η «συμφωνία ειρήνης» είναι μεν ένα δυνατό διπλωματικό χαρτί στα χέρια της Σεούλ, της Πγιονγκγιάνγκ (και των υπόλοιπων του μπλοκ), αλλά δεν υπάρχει τρόπος να αναγκαστεί η Ουάσιγκτον να την υπογράψει… με αντάλλαγμα το κλείσιμο μιας εγκατάστασης που ίσως η Πγιονγκγιάνγκ δεν χρειάζεται άλλο. Ειδικά μια Ουάσιγκτον σε φάση περιχαράκωσης και πλήρους αδιαφορίας για το «διεθνές image» της. Κι ακόμα πιο ειδικά όταν μια τέτοια «συμφωνία ειρήνης» θα έχει διάφορες καθόλου αμελητέες συνέπειες για την έκταση και την ένταση του αμερικανικού μιλιταρισμού στην ευρύτερη περιοχή.

O αμερικάνος υπ.εξ. (και πρώην αφεντικό της cia) Mike Pompeo βρίσκεται ήδη σε τριήμερη τουρνέ στην ανατολική ασία (Τόκιο, Σεούλ, Πγιονγκγιάνγκ, Πεκίνο) – θα βρίσκεται στην βορεια κορέα αύριο, για μονοήμερη επίσκεψη. Είναι μάλλον απίθανο να μεταφέρει την ερωτική αλληλογραφία του ψόφιου κοναβιού προς τον «little rocket man».

Και είναι εξίσου απίθανο να συμφωνήσει σε κάτι που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη αυτήν την «συμφωνία ειρήνης», έτσι όπως την μεθοδεύει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ.

Ξερές δημόσιες σχέσεις; Θα φανεί.