Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Η πιο στρατηγική διακύδευση για τις ηπα μετά το ξέσπασμα του Β παγκόσμιου πολέμου ήταν η κυριαρχία τους στον Ειρηνικό – την οποία απειλούσε ο γιαπωνέζικος ιμπεριαλισμός / μιλιταρισμός. Τις σκληρές και κρίσιμες μάχες στον Β παγκόσμιο πόλεμο ο αμερικανικός στρατός δεν τις έδωσε ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε βορειοαφρικανικό έδαφος. Τις έδωσε στον Ειρηνικό. Η μεταπολεμική μυθολογία για την ανωτερότητα του αμερικανικού στρατού (με δύο ατομικές βόμβες κατά αμάχων…) εκεί κτίστηκε. Και αργότερα εκεί κατέρρευσε: στο βιεντάμ.
Υπήρξε όμως μια πραγματική, στρατηγική με κεφαλαία γράμματα, νίκη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον δυτικό Ειρηνικό, τότε: ο στρατός του κατέλαβε την ιαπωνία, και – μεταξύ 1945 και 1952 – υπό τον στρατηγό Douglas MacArthur, αναδιάρθρωσε το ιαπωνικό κράτος με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι για πάντα ακίνδυνο. Το 1947 επέβαλε στους ιάπωνες ένα «ειρηνιστικό σύνταγμα» στο οποίο διατυπώνεται ρητά η απαγόρευση του να έχει το Τόκιο στρατό με επιθετικές δυνατότητες και εξοπλισμό.
Εβδομήντα χρόνια μετά είναι κοινότοπη η διαπίστωση ότι κανένας ιμπεριαλισμός δεν εμποδίζεται με «νόμους» και “συμφωνίες” (ο «κρυφός» εξοπλισμός, κάτω απ’ τις απαγορεύσεις της συμφωνίας των Βερσαλιών, υπό τον Χίτλερ, θα αρκούσε σαν μια παλιά απόδειξη. Η αμερικανική απόσυρση απ’ την INF είναι μια πιο πρόσφατη). Το μόνο εμπόδιο που θα μπορούσε να υπάρξει στον (με ιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς) επανεξοπλισμό του ιαπωνικού κράτους είναι οι ίδιοι οι ιάπωνες. Ωστόσο η αμερικανική στρατιωτική «κατοχή» (με την μορφή βάσεων) που, υποτίθεται, εγγυάται την «ασφάλεια» του ιαπωνικού κράτους / κεφάλαιου (έτσι ώστε να μην χρειάζεται δικό του στρατό) μπορεί να γίνει βασικό επιχείρημα υπέρ του να αποκτήσει τέτοιον! Στην εποχή του ψοφιοκουναβικού Ηροστρατικού «ο κόσμος καίγεται και εμείς πανηγυρίζουμε» δεν θα ήταν παράξενο ο γιαπωνέζικος εθνικισμός / μιλιταρισμός να σκουπίσει τον ειρηνισμό, ακόμα κι αν αυτός ο τελευταίος είναι εξίσου εχθρικός απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όσο και στον ιαπωνικό…
Το γεγονός είναι ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση Abe «σκέφτεται» να μετατρέψει τα πλωτά ελικοπτεροφόρα του ιαπωνικού «αμυντικού» στρατού (φωτογραφία πάνω), σε αεροπλανοφόρα. Η προφανής δικαιολόγηση είναι «η αντιμετώπιση της κινεζικής απειλής» – χωρίς, όμως, καταφυγή στην αμερικανική στρατιωτική ομπρέλλα. Ο υπολογισμός είναι πονηρός: αν η Ουάσιγκτον (που έχει τον τελευταίο λόγο) το επιτρέψει, τα αεροπλάνα της δουλειάς θα είναι 50, 60, μπορεί και 100 αμερικανικά f-35…
Πράγμα που φέρνει την Ουάσιγκτον στο εξής σταυροδρόμι: αν το ψόφιο κουνάβι σκοπεύει να διαφημίσει τις «ακόμα περισσότερες δουλειές για τους αμερικάνους εργάτες» (δηλαδή για τις πολεμικές του βιομηχανίες) τότε η μιλιταριστική αναβάθμιση του Τόκιο είναι ένα εξαιρετικά ευχάριστο νέο! Απ’ την άλλη μεριά όμως, όσο περισσότερο αναβαθμίζεται στρατιωτικά ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός, τόσο «σκληρότερος» σύμμαχος θα είναι· ή, μπορεί, ποιος ξέρει, να πάψει να είναι σύμμαχος καν και καν…
Παρότι η εθνικιστική ρητορική στην ιαπωνία εξακολουθεί να δείχνει σαν «απειλή» το Πεκίνο (ή/και την Πγιονγκγιάνγκ) τα ιαπωνικά αφεντικά το ξέρουν καλά: ο ιστορικός τους αντίπαλος βρίσκεται στην άλλη μεριά του Ειρηνικού. Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει προσπαθήσει ήδη να ρυμουλκήσει το Τόκιο – χωρίς ορατά αποτελέσματα ως τώρα….
Όμως, καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος οξύνεται σταθερά, θα γίνουν παράξενα πράγματα τα επόμενα χρόνια· στον Ειρηνικό και στην ανατολική / νοτιοανατολική Ασία, όπως και αλλού. Είναι να μην ξυπνήσει το τέρας του μιλιταρισμού. Αν αυτό συμβεί οι «κανόνες» αλλάζουν.
Και στην ιαπωνία έχει ξυπνήσει για τα καλά.