Tag: εξωτερική πολιτική

Κάποτε στο αμέρικα

Δευτέρα 24 Αυγούστου. Η παλαιστίνια Linda Sarsour είναι ακτιβίστρια υπέρ του αγώνα των παλαιστινίων και φεμινίστρια στο αμέρικα, αρκετά γνωστή. Οι απόψεις και η δράση της την τοποθετούν στην ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών – πρόκειται για το κόμμα που διεκδικεί την προεδρία στις ηπα μέσω του νυσταλέου Jo. Μιας και υποστηρίζει το κίνημα BDS είναι στόχος επιθέσεων απ’ όλο το φασισταριό του ψοφιοκουναβιστάν, υποστηρικτές και ψηφοφόρους του ψόφιου κουναβιού οπωσδήποτε.

Την περασμένη Τρίτη μίλησε για λίγο στο συνέδριο των δημοκρατικών. Βρήκε την ευκαιρία το φασισταριό του ψόφιου κουναβιού για να κατηγορήσει τον νυσταλέο Jo ότι «θρέφει στους κόλπους του κόμματος τον αντισημιτισμό». Η απάντηση του νυσταλέου, μέσω των εκπροσώπων του, ήταν άμεση και αποφασιστική:

…Ο Joe Biden είναι ισχυρός υποστηρικτής του Ισραήλ και αποφασισμένος αντίπαλος του αντισημιτισμού σ’ όλη του ζωή, και προφανώς καταδικάζει τις απόψεις της και είναι αντίθετος με το BDS, όπως είναι αντίθετη και η πλατφόρμα των δημοκρατικών… Η Sarsour δεν έχει καμμία σχέση με την καμπάνια του Biden…

Να πούμε ότι την περασμένη Τρίτη ο Biden έχασε τις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη; Είναι νωρίς μεν – αλλά η ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών, που υποστήριξε τον (πολύ ήπιο σοσιαλδημοκράτη) Sanders δεν είναι τόσο ηλίθια. Τα στελέχη της καμπάνιας του νυσταλέου ζήτησαν κατ’ ιδίαν συγγνώμη για την δήλωση, προσπαθώντας (πάντα κατ’ ιδίαν) να μαλαγανέψουν διάφορες οργανώσεις ριζοσπαστών αράβων και μουσουλμάνων που θεωρητικά θα μπορούσαν να ψηφίσουν τον νυσταλέο.

Αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο χλωμό. Όπως και για το μεγάλο μέρος των αφροαμερικάνων και των λατίνων ψηφοφόρων που δυο φορές έκαναν πρόεδρο τον Obama. Η προτροπή της «αρνητικής ψήφου» (ψηφίστε Biden για να μην ξαναβγεί ο Trump) έχει επιστρατευτεί, αλλά με τέτοιες δηλώσεις θερμής υποστηρίξης στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την μεριά του νυσταλέου καλύτερα να ψάχνει για άλλων τις ψήφους…

(φωτογραφία: Η Sarsour συλλαμβάνεται για παρακώλυση συγκοινωνιών στις 8 Μάρτη του 2017 στο κέντρο της Ν. Υόρκης, στη διάρκεια διαδήλωσης για τη διεθνή ημέρα των γυναικών. Εκείνη την εποχή στη Ν. Υόρκη είχε ακόμα κίνηση…).

Και επί λιβύης ειρήνη!

Σάββατο 22 Αυγούστου. Πριν μόνο 4 ημέρες γράφαμε (και επιτρέψτε μας να θυμίζουμε τι λέμε – επειδή είναι μερικοί που προτιμούν να τα ξεχνούν για να χύνουν άνετα τη χολή τους…) μεταξύ άλλων (λιβύη, 18 Αυγούστου):

…. O γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas βρέθηκε χτες στην Tripoli (αντί, ο αχαΐρευτος, να είναι πάνω σε μια ελληνική φρεγάδα…) Και πρότεινε την αποστρατιωτικοποίηση της Σύρτης… (Κάτι που το έχετε διαβάσει εδώ πριν μήνες…) Έκανε, όμως, και κάτι ακόμα χειρότερο, κάτι που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν θα του το συγχωρήσει ποτέ. «Συνέπεσε» στην Tripoli με τον τούρκο υπ.αμ. Akar, τον τούρκο αρχιστράτηγο Guler και τον καταριανό υπ.αμ. al Attiyah. «Συνέπεσε» – δεν συναντήθηκε επίσημα. Ανεπίσημα όμως; Για κανά καφέ, κανά φαγητό; Αλλοίμονo!!! Αλί και τρισαλί!!!

Το θέμα δεν είναι ότι το Βερολίνο πρότεινε μια τέτοια «αποστρατιωτικοποίηση», που πρακτικά σημαίνει διάφορους διεθνείς στρατούς για να ελέγχουν την «αποστατιωτικοποίηση», δηλαδή και τουρκία, και ρωσία, και γαλλία, και ιταλία, και γερμανία, άντε και λίγο αγγλία… Το θέμα είναι ότι πριν καλά καλά τελειώσει την συνέντευξή του ο Maas, ο αγέλαστος σύμβουλος του Erdogan Ibrahim Kalin βγήκε και δήλωσε ότι «στα βασικά αυτής της πρότασης συμφωνούμε»!… Λες και είχε επικοινωνία με τον Akar και τον Guler, στην Tripoli! Λες και έπρεπε να πει απ’ την Άγκυρα, για το ξεκάρφωμα, αυτά που είχαν συζητηθεί («γερμανο – λιβυο – τουρκο – καταριανά») στην Tripoli!! (Ίσως, ίσως λέμε, να υπάρχει μια βιάση στο να απελευθερωθούν πολιτικά και στρατιωτικά «κεφάλαια», δηλαδή «διπλωματικά» μεροκάματα, απ’ το λιβυκό πεδίο μάχης… επειδή μπορεί να χρειαστούν αλλού… Ωστόσο ως τώρα αυτά γίνονται αργά αργά…)

Α πα πα! Εδώ και εβδομάδες τόσο η Άγκυρα όσο και η Μόσχα «φορτώνουν» την δυτική και την ανατολική λιβύη με διάφορα είδη όπλων (μαζί με τους χειριστές τους). Ο όποιος ανόητος θα νόμιζε ότι ετοιμάζονται να πολεμήσουν μεταξύ τους – καμμία σχέση! Εκείνο που κάνουν είναι να κατοχυρώνουν την μεταξύ τους μοιρασιά επί της λιβυκής επικράτειας με τον πιο σίγουρο και αναμφισβήτητο τρόπο: τον στρατιωτικό. «Εδώ μόνο εμείς»! Η λιβύη έχει μοιραστεί από το «μπλοκ της Σύρτης», και το μόνο που εκκρεμεί είναι τα «σύνορα» – ή, πιο σωστά, η «τύχη» της Σύρτης και μιας στρατιωτικής βάσης νοτιότερα, που είναι «πάνω στα σύνορα». Την βάση θα την κρατήσει – όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις – η Μόσχα· έτσι κι αλλιώς η Άγκυρα έχει ήδη τις δικές της, αεροπορικές και ναυτικές, δυτικότερα.

Η στρατιωτική («ειρηνευτική») «αποστρατιωτικοποίηση» της Σύρτης θα ήταν μια βολική εξέλιξη για όλους, αν πεισθεί ο βασιλιάς Macron (και πείσει και τον χουντοκαραβανά Sisi) ότι from nothing and completely… Με το ενάμισυ μάτι στη Βηρυτό ο βασιλιάς Macron ίσως δεχτεί μια τέτοια μοιρασιά (που θα του επιτρέψει να δώσει καμμιά άδεια στα πέρα – δώθε κύπρος – κρήτη πληρώματα των πολεμικών του…) Θα του είναι πιο εύκολο αν το Βερολίνο δεν διεκδικήσει κάτι απ’ αυτά που θεωρεί δικά του· ας τα λύσει με τη Μόσχα αυτά τα θέματα…

Εντελώς «ξαφνικά» (ε;) χτες, πρώτα η Τρίπολη δια στόματος Sarraj και στη συνέχεια το Τομπρούκ δια στόματος Saleh ανακοίνωσαν κατάπαυση του πυρός και γενική εκεχειρία στη λιβύη!!! Μήπως προχτές ο βασιλιάς Macron και η Merkel έκλεισαν τις τελευταίες λεπτομέρειες αυτής της ειρήνης; (Tα τηλέφωνα με Μόσχα και Άγκυρα δεν τα αναφέρουμε…) Μπορεί να είναι χρονική σύμπτωση, μπορεί και όχι. Η ασταμάτητη μηχανή όμως φαντάζεται μια κάποια σκέψη να πλανάται ακόμα και πάνω απ’ το φιλόδοξο καλοκαιρινό Παρίσι: αν εκλεγεί ο Biden θα ξαναμπλεχτούν οι αμερικάνοι στα πόδια μας… Δεν το «κλείνουμε» λοιπόν το θέμα κάπως, για να μην έχουν ευκαιρία να μας κατσικώσουν την africom;

Και οι δύο λιβυκές πλευρές ανήγγειλαν συνέχιση του «διαλόγου του Βερολίνου» και εκλογές για τον ερχόμενο Μάρτη – αλλά για το δεύτερο δεν υπάρχει βιασύνη. Ένα απ’ τα ενδιαφέροντα είναι ότι εκ μέρους της ανατολικής λιβύης δεν ήταν ο πολυαγαπημένος «τζενεράλ» Haftar που ανήγγειλε την εκεχειρία… Πράγμα που σημαίνει ότι ικανοποιήθηκε το αίτημα του Sarraj, της Άγκυρας και της Ρώμης, να βγει απ’ την μέση στις όποιες πολιτικές διαπραγματεύσεις. Κάιρο και Αμπού Ντάμπι χαιρέτισαν θέλοντας και μη την εκεχειρία – όμως άλλα ήταν τα ονειρά τους…

Ένα άλλο ενδιαφέρον είναι ότι μετά απ’ αυτήν την εκεχειρία, ίσως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την «κοινή διαχείριση» της Σύρτης. Ίσως. Ο Maas, που μαζί του συμφώνησε ακαριαία και η Άγκυρα, μπορεί να μην είπε τις προάλλες λόγια του αέρα… Στο κάτω κάτω το λιμάνι της πόλης είναι βασικό σημείο εξαγωγής του λιβυκού πετρελαίου απ’ το νότο… Αν υπάρχει μια λύση kasan –kasan γιατί όχι;

Το τρίτο ενδιαφέρον είναι ότι δεν φαίνεται πουθενά το Λονδίνο σ’ αυτήν την ιστορία… Πού είναι ο Borduk και τα στρατά του; Δεν θα ξεκινούσαν από πέρυσι την επανίδρυση της αυτοκρατορίας;

Και το τέταρτο ενδιαφέρον είναι η πιθανότητα (λέμε τώρα) «τιμής ένεκεν» ο άχρηστος, στο τέλος της καριέρας του πια «τζενεράλ», να βρει μια θέση συνταξιούχου μισθωτού στο ελληνικό δημόσιο. Εκτιμάμε ότι με το βλοσυρό του ύφος και το βαμένο μουστάκι του θα ήταν καλός για να ξεκουράζει τους εκπρόσωπους τύπου του ιερατείου της υγείας μας – αρκεί να έχει πάντα μαζί τον ελληνομαθή «ναύαρχό» του… Αφού ο πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού συνεχίζεται ποιός θα ήταν καταλληλότερος να μας καθοδηγεί αν όχι ένας τόσο βετεράνος στρατηγός;

Όσο για τις αοζ λιβύης – τουρκίας; Ε, σιγά σιγά η Άγκυρα θα αρχίσει έρευνες και γεωτρήσεις στον κόλπο της Σύρτης… ή λίγο πιο πέρα… κάπου πιο κει θα είναι η total… ενόσω κάποιοι στην Αθήνα θα τρώνε τις γραβάτες τους…

(φωτογραφία πάνω: Κι όμως δεν είναι από χτες. Είναι απ’ τον Μάη του 2018, τότε που ο βασιλιάς Macron νόμιζε ότι είναι ο επικυρίαρχος του λιβυκού πεδίου μάχης, μέσω της υποστήριξής του στον “τζενεράλ”, και έστεινε διασκέψεις επίλυσης – του – προβλήματος με την άνεση του “δεν άκουσα καλά… τί είπατε;”. Έπρεπε να βρει απέναντί του την Άγκυρα για να καταλάβει ότι το παιχνίδι του είναι στη μισή σκακιέρα – και ούτε…

φωτογραφία κάτω: Αυτό είναι χθεσινό).

Μήπως μπαγκέτες και όχι rafale;

Παρασκευή 21 Αυγούστου. Οι τόνοι της ντόπιας δημαγωγίας, μετά την συνάντηση της Merkel με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, ήταν πανηγυρικοί… Αλλά και πότε δεν είναι τέτοιοι; Ακόμα κι όταν ο «τσενεράλ» Haftar έκλανε, στην Αθήνα πανηγύριζαν. Συνεπώς τα κατατονικά εθνικά «γιούπι» είναι για τα σκουπίδια.

Κατ’ αρχήν (η γνώμη μας είναι ότι) ο βασιλιάς Macron, καταλαβαίνοντας ότι έχει απλώσει τα ποδάρια του πολύ μακρύτερα από εκεί που μπορεί (το πραξικόπημα στο μάλι του θύμισε ότι ακόμα κι αυτά που θεωρεί «δικά του» μπορεί να μην είναι και τόσο…) αναγκάστηκε να βρεί ένα κάποιο modus operandi με το Βερολίνο. Όπως είναι γνωστό το Παρίσι θα ήθελε «να την δει αλλιώς» στην ανατολική Μεσόγειο κοντράρονας το Βερολίνο, και μάλιστα έκανε τις βρωμιές του τόσο με το σπρώξιμο του Καΐρου να υπογράψει την τσόντα αοζ με την Αθήνα όσο και με τις (συμβολικές μεν, στρατιωτικές δε) βόλτες του απ’ τη νότια κύπρο ως την Κρήτη. Αλλά ακόμα πιο δηλωτική ήταν εκείνη η «αυτοκρατορική ανακοίνωση» του Macron (μετά την αρχική παρέμβαση του Βερολίνου για συζήτηση Αθήνας – Άγκυρας) ότι θα καλέσει «διάσκεψη των χωρών του νότου της ευρωπαϊκής ένωσης», χωρίς το Βερολίνο δηλαδή, για να ξεκαθαριστεί ότι αυτός κάνει κουμάντο (και) στην ανατολική Μεσόγειο. Ήταν μια ανάρτηση στα ελληνικά…. και ήταν 23 Ιούλη.

Χτες ήταν 20 Αυγούστου. Πέρασε μόνο ένας (γεμάτος) μήνας. Και ο βασιλιάς Macron αντί για «σύνοδο το νότου» προτίμησε «γαλλογερμανικό άξονα»… Με απλά λόγια έκανε μια πλήρη περιστροφή γύρω απ’ τον εαυτό του, συν άλλες 180 μοίρες. Είναι μια τέχνη κι αυτή, θα τον βοήθησαν και οι διακοπές του να την βελτιώσει…

Η σχετική δήλωση της Merkel (που, φυσικά, οι ντόπιοι δημαγωγοί θα πνίξουν) ήταν η εξής: Θέλουμε σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, όχι εντάσεις. Ανησυχούμε για την κρίσιμη κατάσταση εκεί. Είμαι σίγουρη πως αν η Γερμανία και η Γαλλία ενώσουν τις δυνάμεις τους, θα βρούμε μια καλή λύση, που θα κάνει πιθανή τη συνεργασία….

Τι σήμαινε όμως το «δεν θέλουμε εντάσεις»; Αφορούσε την Άγκυρα όπως θα διαλαλήσουν τα παγώνια του ντόπιου εθνικισμού / ιμπεριαλισμού; Αφορούσε μήπως και το ελλαδιστάν (π.χ. τον λόγο που πήγε και υπέγραψε τώρα την τσόντα συμφωνία με τη χούντα του Καΐρου ή την «επακούμβηση» με την τουρκική φρεγάτα;). Ή μήπως αφορούσε και την γαλλία, για τις στρατιωτικές της δήθεν «επιδείξεις» της στην περιοχή; Γιατί όσο κι αν αρέσουν στο ελλαδιστάν τα γαλλικά καουμποϋλίκια αντικειμενικά έριξαν λάδι στη φωτιά…

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο βασιλιάς αμέσως μετά. Ξαναέκανε βέβαια κριτική στην τουρκία, για να δηλώσει αμέσως μετά «… έτοιμος να προωθήσει έναν εποικοδομητικό διάλογο ανάμεσα σε όλα τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου, συμπεριλαμβανόμενης της τουρκίας, για να αποκλιμακωθούν οι εντάσεις και να λυθούν οι όποιες διαφορές…» Αν δεν κάνουμε λάθος αυτή ακριβώς είναι η πρόσφατη πρόταση του Erdogan!! (Θα έχει το ενδιαφέρον του το ενδεχόμενο να προχωρήσει υπό την αιγίδα Βερολίνου – Παρισιού…)

Έκανε όμως και κάτι ακόμα ο βασιλιάς Macron: δήλωσε την ξεκάθαρη υποστηρίξη στις διπλωματικές πρωτοβουλίες του Βερολίνου σχετικά με την ανατολική Μέσογειο (αυτές που ως λίγες ημέρες πριν προσπαθούσε να τορπιλίσει…), υποσχέθηκε ότι το Παρίσι θα τις στηρίξει· και ξεκαθάρισε ότι οι δικές του πρωτοβουλίες δεν είναι ανταγωνιστικές αλλά συμπληρωματικές εκείνων του Βερολίνου… Πράγμα που σημαίνει πως ο βασιλιάς Macron δεν θα είναι άλλο «συμ-παράγοντας» έντασης στην περιοχή, τουλάχιστον σε ότι αφορά το τουρκο-ελληνικό ζήτημα, με στρατιωτικές αποστολές και συμβολικές άσεμνες χειρονομίες απέναντι στην Άγκυρα – αυτές που τόσο αγαπήθηκαν στην Αθήνα… (Θα ασχοληθεί «ανθρωπιστικά» με τον λίβανο· και «διπλωματικά» με το μάλι… Δουλειά υπάρχει!!!)

Δεν μας φαίνονται καθόλου περίεργα αυτά· εξάλλου απ’ αυτές εδώ τις γραμμές έχετε διαβάσει έγκαιρα πως αργά ή γρήγορα ο βασιλιάς Macron θα ανακαλύψει πόσο χρήσιμο του είναι να βρει σημεία ισορροπίας του ιμπεριαλισμού του με εκείνον της Άγκυρας. Αν αυτό άρχισε από χτες θα φανεί σύντομα.

Φυσικά οι εθνικόφρονες θα πουν ότι Merkel και Macron δήλωσαν με έμφαση ότι «θα προστατέψουν τα κυριαρχικά δικαίωματα των κρατών μελών της ε.ε.». Πράγματι, αυτό είπαν – αλλά δεν είπαν ποια είναι τα ελληνικά ή τα νοτιοκυπριακά «κυριαρχικά δικαιώματα»!!! Ε; Δεν είπαν ούτε άφησαν να εννοηθεί ότι το Καστελόριζο έχει αοζ που φτάνει ως εκείνη την «φουσκωμένη» της νότιας κύπρου· καθόλου δεν είπαν τέτοια πράγματα! Κι ενώ οι εθνικόφρονες μπορούν να νομίζουν ό,τι βολεύει τις παράνοιές τους, «κυριαρχικά δικαίωματα» είναι μόνο εκείνα που είναι διεθνώς κατοχυρωμένα σαν τέτοια· όχι οι φαντασιώσεις της θείας Λίτσας!

Που σημαίνει: πηγαίνετε στη Χάγη να βρείτε μέχρι που φτάνει το οικόπεδό σας…

Για εσωτερική κατανάλωση αλλά…

Παρασκευή 21 Αυγούστου. Δεν υπάρχει ούτε μισό κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου που να το λέει ρητά και καθαρά: το Καστελόριζο δεν έχει αοζ (ή είναι τόσο μικρή ώστε να είναι αδιάφορη), συνεπώς το τουρκικό καθεστώς με τις έρευνες εκεί που τις κάνει, δεν παραβιάζει καμμία ελληνική (ανύπαρκτη) υφαλοκρηπίδα! Οι επαγγελματίες δημαγωγοί επίσης είναι συντονισμένοι εθνικά σε έναν μόνο τόνο: των εθνικών ψεμμάτων.

Αυτά είναι υπεραρκετά για να μπορεί κανείς να προβλέψει τι εννοεί το ρημαδογκουβέρνο όταν αναφέρεται σε «διάλογο» με την τουρκία. Εννοεί μια ατέρμονη, προσχηματική διαδικασία κατά την διάρκεια της οποίας η Άγκυρα θα πρέπει να «κάθεται φρόνιμα» (με τα ελληνικά κριτήρια…) γιατί αλλιώς θα πέσει επάνω της το βαρύ χέρι των ελληνικών κατηγοριών… Ότι κι αν έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ο ρημαδοΚούλης εκείνο που θέλει τελικά είναι να κοροϊδέψει για μια ακόμα φορά, για χρόνια αν είναι δυνατόν, ώστε να φύγει η «καυτή πατάτα» απ’ τα χέρια του.

Είναι εφικτό αυτό που ονειρεύεται το ρημαδογκουβέρνο; Η απάντηση της ασταμάτητης μηχανής είναι όχι, με πολλά θαυμαστικά. Η απόδειξη έρχεται απ’ τη Λευκωσία. Όταν το ελληνοκυπριακό φασισταριό του Αναστασιάδη, των παπάδων, κλπ, κατάλαβαν πως όλος ο κόσμος ξέρει ότι αυτός με τον φίλο του τον ογκόλιθο Nick the greek τορπίλισαν το 2017, επί της εθνοσωτηρίου φαιορόζ κυβέρνησης, τις πιο πρόσφατες «συνομιλίες για την επίλυση» (του κυπριακού) στο Κραν Μοντανά, άρχισε να παριστάνει ξανά τον άνθρωπο του διαλόγου… Έφαγε μια ξεγυρισμένη πόρτα και έχει λουφάξει: ναι, μπορούμε να συζητήσουμε – απάντησαν οι τουρκοκύπριοι και η Άγκυρα – αλλά με δύο αυστηρές προϋποθέσεις. Πρώτον, η συζήτηση θα ξεκινήσει από εκεί που την τορπιλίσατε, με βάση τα συμπεράσματα και τα πρακτικά του οηε… Δεύτερον, θα έχει συγκεκριμένο και αυστηρό χρονοδιάγραμμα λήξης… (Τίποτα απ’ τα δύο δεν άρεσε στον «είμαι άνθρωπος του διαλόγου» νοτιοΝίκο)…

Το τουρκικό καθεστώς (και όχι μόνον αυτό άλλωστε) τις ξέρει καλά τις ελληνικές παρελκυστικές τακτικές των δήθεν «συζητήσεων». Κρατάνε χρόνια. Ειδικά οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τις έχουν ζήσει σε όλες τις παραλλαγές τους. Συνεπώς δεν πρόκειται να μπουν σε καμμία συζήτηση για την χαρά της συζήτησης!! Εκτιμάμε ότι θα ζητήσουν αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Κι αυτό δεν θα αρέσει καθόλου στο ρημαδογκουβέρνο.

Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 60 χρόνων ήταν και είναι εθνικιστικές. Η διεθνής θεσμοθέτηση των «αποκλειστικών ζωνών θαλάσσιας εκμετάλλευσης» (αοζ) έκανε τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό ακόμα πιο παρανοϊκό απ’ ότι ήταν πριν. Σ’ αυτήν την παράνοια η «αοζ Καστελόριζου» είναι η σημαία, αλλά όχι και το σοβαρότερο θέμα στο οποίο μια προσφυγή στη Χάγη θα ανάγκαζε το ελλαδιστάν σε άσχημη προσγείωση στην πραγματικότητα και συμβιβασμό. Το πιο χοντρό ζήτημα είναι ο ορισμός των αοζ ελλάδας και τουρκίας στο Αιγαίο.

Δεν υπάρχει δικαστήριο όχι στον πλανήτη αλλά σ’ όλο τον γαλαξία που θα έδινε όλον τον βυθό του Αιγαίου στο ελλαδιστάν! Αυτό που ξέρουν καλά τόσο οι νομικοί όσο και τα πολιτικά αφεντικά τόσο στην Αθήνα όσο και στην Άγκυρα είναι ότι μια δικαστική απόφαση για τις αοζ στο Αιγαίο θα έφτιαχνε μια κατάσταση «κοτλέ»… Όπου θα υπάρχουν «λουρίδες» ελληνικής αοζ που θα ξεκινούν απ’ τα ανατολικά παράλια του ηπειρωτικού εδάφους και θα φτάνουν (ξεκινώντας απ’ τον βορρά και κατεβαίνοντας προς το νότο) ως τη Λήμνο, μετά ως τη Λέσβο, μετά ως τη Χίο, μετά ως την Σάμο και μετά ως την Κω, και ενδιάμεσα άλλες «λουρίδες», τουρκικής αοζ, απ’ τα δυτικά τουρκικά παράλια ως περίπου τον 25ο μεσημβρινό, στη μέση του Αιγαίου. Απο ‘κει και προς τα δυτικά, ως τις ακτές, θα είναι η υπόλοιπη ελληνική αοζ στο Αιγαίο. Αυτό το σχήμα στη διπλωματική αργκώ λέγεται “τα δάκτυλα”…

Παρόλο που μια τέτοια διευθέτηση είναι η μόνη λογική (με χαμένη την τουρκία πάντως…) για το ελλαδιστάν και τον εθνικισμό / ιμπεριαλισμό που έχουν οι υπήκοοι στα κεφάλια τους θα έμοιαζε σαν η «απόλυτη προδοσία»! Νομίζουν ότι το Αιγαίο είναι «ελληνική λίμνη» επειδή, ταξιδεύοντας με καράβι δεν συναντούν σύνορα και επειδή έτσι τους έμαθε το σχολείο και τα μήντια… Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του αρχιπελάγους είναι διεθνή και καθόλου ελληνικά νερά!

Έτσι, λοιπόν, αν θεωρείται αδιανόητο να μιλήσουν ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, κυβερνητικές ή δήθεν αντιπολευόμενες, για την ανύπαρκτη «αοζ Καστελορίζου», το πιο εύκολο και “βγάζει μάτι” θέμα, καταλαβαίνετε πόσο αδιανόητος είναι ακόμα και ο υπαινιγμός ότι η Άγκυρα έχει εντελώς νόμιμα δικαιώματα στο Αιγαίο! Κι αφού αυτά είναι αδιανόητα, ποιόν «διάλογο αποκλειστικά και μόνο για την αοζ» πουλάει το ρημαδογκουβέρνο και όλος ο εθνικός κορμός; Παραμύθια!!! Κανένα διάλογο και καμιά προσφυγή στη Χάγη δεν πρόκειται να δεχτεί το ελλαδιστάν!!!

Θα προσπαθήσει να κάνει το μόνο που ξέρει: καθυστερήσεις… Θα πέφτει στο χόρτο, θα σφαδάζει, θα χτυπιέται… Μέχρι να αρχίσουν να πέφτουν οι κόκκινες κάρτες για θέατρο…

(φωτογραφία: Και να σκεφτείτε ότι υπήρξε μια όχι και τόσο παλιά εποχή που οι πανέλληνες, προκειμένου να ξεφορτωθούν τον Γ. Παπαντρέου τον Γ, θα τον χάριζαν πακέτο με το Καστελόριζο όχι μόνο στην τουρκία, αλλά και στο αφγανιστάν ακόμα… “Να πάει και να μην ξανάρθει”…)

Η δίαιτα του ψαριού

Τετάρτη 19 Αυγούστου. Η λωρίδα της Γάζας δεν είναι αποκλεισμένη μόνο απ’ την στεριά. Είναι και απ’ την θάλασσα. Για το καλό της «παγκόσμιας ειρήνης» ο ισραηλινός στρατός ελέγχει την θάλασσα μπροστά απ’ την λωρίδα, και απαγορεύει τους παλαιστίνιους ψαράδες να ανοίγονται. Όποιος παρακούσει τρώει είτε σφαίρες είτε νερό με πίεση.

Αυτά ως προχτές. Από τις 16 Αυγούστου απαγορεύει απόλυτα το ψάρεμα – αυτό σημαίνει ότι το ισραηλινό ναυτικό θα περιπολεί πολύ κοντά στην ακτή. Είναι «τιμωρία» για κάποιες ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν κατά των εποίκων (φασισταριό ολκής!) στη Sderot· αλλά και για τις «ιπτάμενες μολότοφ» (μπαλόνια με εμπρηστικό μηχανισμό να κρέμεται) που συνεχίζουν να φτιάχνουν οι παλαιστίνιοι νεολαίοι. Αυτό λέγεται «συλλογική ευθύνη» και είναι ναζιστικής προέλευσης. Αλλά δεν πρέπει να λέμε ότι το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει ναζιστικές πρακτικές, γιατί θυμώνει… (Θυμώνουν και οι τσατσορούφιανοι του ελληνικού κράτους – σύμμαχοι γαρ…)

Υπάρχουν 4.000 ψαράδες στη λωρίδα της Γάζας. Το 95% απ’ αυτούς ζει σε μεγάλη φτώχια, και στηρίζουν την επιβίωσή τους (όπως και όλοι στη λωρίδα) στην ανθρωπιστική βοήθεια του οηε. Τώρα θα κάνουν ακόμα πιο «αυστηρή διάιτα»: έτσι ονομάζουν στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ την καταδίκη χιλιάδων αιχμάλωτων παλαιστίνιων σε υποσιτισμό…

Λιβύη

Τρίτη 18 Αυγούστου. Δεν φτάνει που αυτοί οι ανθέλληνες γερμανοί («Να αγιάσει το ψόφιο κουνάβι που τους βάζει τιμωρίες! Μη σώσουνε και φτιάξουνε ποτέ τον nord stream 2!!!») αρνούνται να καταλάβουν ότι η «αοζ Καστελορίζου» φτάνει μέχρι το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας…. Δεν φτάνει που τα έχουν κάνει πλακάκια με τον εθνικό εχθρό και θέλουν να αναγκάσουν το ρημαδογκουβέρνο να του παραχωρήσει δικαιώματα που οι έλληνες έχουν απ’ την πρώτη ημέρα (day one) της δημιουργίας του κόσμου… Δεν φτάνουν όλα αυτά: τολμάνε να υποστηρίζουν και την καταραμένη (πλην διεθνώς αναγνωρισμένη) κυβέρνηση του Sarraj!!!

O γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas βρέθηκε χτες στην Tripoli (αντί, ο αχαΐρευτος, να είναι πάνω σε μια ελληνική φρεγάδα…) Και πρότεινε την αποστρατιωτικοποίηση της Σύρτης… (Κάτι που το έχετε διαβάσει εδώ πριν μήνες…) Έκανε, όμως, και κάτι ακόμα χειρότερο, κάτι που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν θα του το συγχωρήσει ποτέ. «Συνέπεσε» στην Tripoli με τον τούρκο υπ.αμ. Akar, τον τούρκο αρχιστράτηγο Guler και τον καταριανό υπ.αμ. al Attiyah. «Συνέπεσε» – δεν συναντήθηκε επίσημα. Ανεπίσημα όμως; Για κανά καφέ, κανά φαγητό; Αλλοίμονo!!! Αλί και τρισαλί!!!

Το θέμα δεν είναι ότι το Βερολίνο πρότεινε μια τέτοια «αποστρατιωτικοποίηση», που πρακτικά σημαίνει διάφορους διεθνείς στρατούς για να ελέγχουν την «αποστατιωτικοποίηση», δηλαδή και τουρκία, και ρωσία, και γαλλία, και ιταλία, και γερμανία, άντε και λίγο αγγλία… Το θέμα είναι ότι πριν καλά καλά τελειώσει την συνέντευξή του ο Maas, ο αγέλαστος σύμβουλος του Erdogan Ibrahim Kalin βγήκε και δήλωσε ότι «στα βασικά αυτής της πρότασης συμφωνούμε»!… Λες και είχε επικοινωνία με τον Akar και τον Guler, στην Tripoli! Λες και έπρεπε να πει απ’ την Άγκυρα, για το ξεκάρφωμα, αυτά που είχαν συζητηθεί («γερμανο – λιβυο – τουρκο – καταριανά») στην Tripoli!! (Ίσως, ίσως λέμε, να υπάρχει μια βιάση στο να απελευθερωθούν πολιτικά και στρατιωτικά «κεφάλαια», δηλαδή «διπλωματικά» μεροκάματα, απ’ το λιβυκό πεδίο μάχης… επειδή μπορεί να χρειαστούν αλλού… Ωστόσο ως τώρα αυτά γίνονται αργά αργά…)

Α πα πα! Εδώ και εβδομάδες τόσο η Άγκυρα όσο και η Μόσχα «φορτώνουν» την δυτική και την ανατολική λιβύη με διάφορα είδη όπλων (μαζί με τους χειριστές τους). Ο όποιος ανόητος θα νόμιζε ότι ετοιμάζονται να πολεμήσουν μεταξύ τους – καμμία σχέση! Εκείνο που κάνουν είναι να κατοχυρώνουν την μεταξύ τους μοιρασιά επί της λιβυκής επικράτειας με τον πιο σίγουρο και αναμφισβήτητο τρόπο: τον στρατιωτικό. «Εδώ μόνο εμείς»! Η λιβύη έχει μοιραστεί από το «μπλοκ της Σύρτης», και το μόνο που εκκρεμεί είναι τα «σύνορα» – ή, πιο σωστά, η «τύχη» της Σύρτης και μιας στρατιωτικής βάσης νοτιότερα, που είναι «πάνω στα σύνορα». Την βάση θα την κρατήσει – όπως δείχνουν οι μέχρι τώρα εξελίξεις – η Μόσχα· έτσι κι αλλιώς η Άγκυρα έχει ήδη τις δικές της, αεροπορικές και ναυτικές, δυτικότερα.

Η στρατιωτική («ειρηνευτική») «αποστρατιωτικοποίηση» της Σύρτης θα ήταν μια βολική εξέλιξη για όλους, αν πεισθεί ο βασιλιάς Macron (και πείσει και τον χουντοκαραβανά Sisi) ότι from nothing and completely… Με το ενάμισυ μάτι στη Βηρυτό ο βασιλιάς Macron ίσως δεχτεί μια τέτοια μοιρασιά (που θα του επιτρέψει να δώσει καμμιά άδεια στα πέρα – δώθε κύπρος – κρήτη πληρώματα των πολεμικών του…) Θα του είναι πιο εύκολο αν το Βερολίνο δεν διεκδικήσει κάτι απ’ αυτά που θεωρεί δικά του· ας τα λύσει με τη Μόσχα αυτά τα θέματα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το περίφημο (ή για τους ντόπιους εθνοφασίστες «περιβόητο») τουρκο-λιβυκό σύμφωνο χαίρει άκρας υγείας. Αλλά για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ισχύει παραδοσιακά αυτό: αν δεν σου αρέσει η πραγματικότητα τόσο το χειρότερο για δαύτην…

 

Ένοπλοι υπνοβάτες

Τρίτη 18 Αυγούστου. … Σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, στην τηλεδιάσκεψη της περασμένης Παρασκευής που έγινε πρωτίστως για τη Λευκορωσία ο Νίκος Δένδιας ζήτησε από το Ζοζέπ Μπορέλ τρία πράγματα προκειμένου να συμφωνήσει σε μια κοινή δήλωση (statement). Να εκφράζεται ικανοποίηση για την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. Να είναι σκληρότερη απ’ όσο σχεδιαζόταν η γλώσσα για την Τουρκία. Και να μην υπάρχει αναφορά στον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από άλλες χώρες αρνήθηκε. Και οι λόγοι είναι προφανείς: έχει ενοχληθεί από το timing της υπογραφής της συμφωνίας με το Κάιρο και εξακολουθεί να επιδιώκει να καθίσουν στο τραπέζι Αθήνα και Άγκυρα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά κατ’ ανάγκη ότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε λάθος που υπέγραψε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη συμφωνία. Έτσι θεώρησε ότι εξυπηρετείται καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Η επιμονή της όμως να σύρει το Βερολίνο σε μια αυτοαναιρετική διατύπωση πρέπει να οφειλόταν είτε στην υπερτίμηση των δυνάμεών της είτε στον υπολογισμό ότι η «αντίσταση» στους Γερμανούς θα αποβεί χρήσιμη στο εσωτερικό μέτωπο.

Το αποτέλεσμα ήταν, αντί για statement που απαιτεί ομοφωνία, να εκδοθεί δελτίου Τύπου (press release). Πολιτικά, η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Η ουσία όμως είναι ότι σε αυτό το press release όχι μόνο δεν υπάρχει αναφορά στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, αλλά τονίζεται τόσο η ανάγκη επανάληψης του διαλόγου (που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξεκινήσει μετά τις 23 Αυγούστου), όσο και η υποστήριξη των υπουργών στις προσπάθειες του Μπορέλ να διευκολυνθεί η επαναπροσέγγιση με την Τουρκία.

Τίποτα από αυτά δεν έχει εξηγηθεί επισήμως στην κοινή γνώμη που, αφού παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τις βόλτες του «Ορούτς Ρέις» στην «ελληνική υφαλοκρηπίδα», περίμενε για μέρες το μαγικό τηλεφώνημα της Μέρκελ και ένιωσε εθνική υπερηφάνεια με τον «εξευτελισμό» του «Κεμάλ Ρέις» από την ελληνική φρεγάτα, συμπέρανε τελικά ότι ο μόνος αληθινός σύμμαχός μας είναι ο Μακρόν, οι μόνοι ηγέτες που μας καταλαβαίνουν είναι ο Σίσι και ο Νετανιάχου, ενώ όλοι οι άλλοι παίζουν βρώμικα φιλοτουρκικά παιχνίδια.

Είναι κι αυτό μια ανάλυση της πραγματικότητας. Ή ενός παράλληλου σύμπαντος.

Τάδε έφη χτες στα καθεστωτικά «νέα» ο Μιχάλης Μητσός. Αναφέρεται σ’ αυτήν την θρυλική «τηλεδιάσκεψη» που κατά τους έμμισθους εντόπιους δημαγωγούς ήταν «μεγάλη ελληνική επιτυχία»: θα την φάτε εδώ ή να σας την τυλίξω για το σπίτι;

Δεν βγάζει πολιτικά συμπέρασματα ο αρθρογράφος – απλά περιγράφει μερικά «κρατικά μυστικά» που μόνο μυστικά δεν είναι για τους παρατηρητικούς…. Αν το επιχειρούσε θα παραδεχόταν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα κίνητρα και για την ελληνική (ιμπεριαλιστική) πολιτική και για την συστηματική παραπληροφόρηση / εθνική αποβλάκωση στο εσωτερικό. Ούτε κατά λάθος γίνονται, ούτε από βαρεμάρα…

Χτες τελειώναμε την «ωραία Ελένη» γράφοντας:

… Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.

Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις»…

Ωστόσο το ζήτημα παραμένει ότι την πραγματικότητα (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ή ίσως έναν αντικατοπτρισμό που να πουλιέται για πραγματικότητα, την / τον κατασκευάζουν τελικά στα μέτρα τους και την / τον επιβάλλουν τα αφεντικά – όταν δεν βρίσκουν οργανωμένη αντίσταση.

(φωτογραφία: Όταν σου γλέφει η Ιστορία, από μακριά την χαιρετάς και από κοντά της λες….)

Η ωραία Ελένη…

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Θα ξεχαστεί θαμμένο κάτω απ’ τον βομβαρδισμό του εθνικο/ιμπεριαλιστικού λυρισμού και των «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας» εντυπώσεων. Ποιά είναι η «ωραία Ελένη» του πολέμου που έχει ξεκινήσει το ελλαδιστάν εδώ και χρόνια κατά του αιώνιου εχθρού; Είναι το θεώρημα ότι το Καστελόριζο έχει αοζ, και μάλιστα απεριόριστη, αχαλίνωτη – ενώ η τουρκική στεριανή επικράτεια, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, έχει κάτι απολειφάδια· ότι περισσεύει απ’ την «αοζ του Καστελόριζου»…

Υπάρχει τέτοια αοζ; Όχι βέβαια! Πώς αποδεικνύεται αυτό; Από ανάλογες (ή σχετικά ανάλογες) αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης για παρόμοιες περιπτώσεις… Πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια ότι υπάρχει τέτοια αοζ; Αν εξαιρέσει κανείς τους πορωμένους ντόπιους εθνοφασίστες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ακόμα και στα ανώτατα κλιμάκια του ελληνικού κράτους υπάρχει έστω και μισός που κατ’ ιδίαν υποστηρίζει ότι υπάρχει τέτοια αοζ…

Γιατί το ελλαδιστάν παριστάνει ότι υπάρχει; Επειδή θεωρεί ότι κοντράροντας την Άγκυρα θα μαζέψει συμμάχους που επίσης κοντράρουν το τουρκικό καθεστώς… Πόσους έχει μαζέψει ως τώρα; Τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, τον χουντοκαραβανά Sisi, τον θα-έπρεπε-να-είναι-βαθιά-στη-φυλακή Netanyahu και τους τοξικούς του Αμπού Ντάμπι και του Ριάντ. Πιστεύει κανένας από δαύτους ότι το ελλαδιστάν έχει δίκιο; Όχι – δεν είναι τόσο ηλίθιοι. Ο καθένας τους μοστράρεται πίσω απ’ το ελλαδιστάν για τους δικούς του λόγους. Ο βασιλιάς γαλλίας φοβάται την επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στην βόρεια αφρική· ο χουντοκαραβανάς και οι τοξικοί των πετροδικτατοριών φοβούνται την επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στους σουνίτες παγκόσμια· και ο υπόδικος πρωθ. του απαρχάιντ Τελ Αβίβ φοβάται την τουρκο-ιρανική υποστηρίξη (: «μπλοκ της Αστάνα») στη Χαμάς και στη Χεζμπ’ αλλάχ.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια οππορτουνιστική «συμμαχία», έναν ευκαιριακό συνασπισμό των πιο άθλιων καθεστώτων στην ανατολική ευρώπη (+ αραβική χερσόνησο) με τον βασιλιά Macron, έναν συνεταιρισμό από ύαινες που προσπαθούν να φρενάρουν τον τουρκικό στρατιωτικό, πολιτικό και ιδεολογικό ιμπεριαλισμό όπως αυτός ξεδιπλώνεται τα 4 τελευταία χρόνια, για να μην χάσουν τις εξουσίες και τα κεφάλια τους. Την «ωραία Ελένη» (την «αοζ Καστελορίζου») την αγνοούν οι πάντες· πιάνονται όμως απ’ τα μαλλιά της, τα μαλλιά που τους προσφέρει το ελλαδιστάν απ’ το 2015 και μετά, για να κρύψουν (απ’ τους υποτελείς του ο καθένας) τα πραγματικά κίνητρά του.

Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό το παραμύθι; Στην εποχή του ενσωματωμένου Θεάματος αυτό που πρέπει να υπολογίζει κανείς δεν είναι οι ρητορικές αλλά η τάση των συμφερόντων και της σύγκρουσής τους. Το ελλαδιστάν δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει μια «αοζ Καστελόριζου», είτε δια της βίας είτε μέσω κάποιας απόφασης της Χάγης! Η ελληνική ιμπεριαλιστική προσπάθεια έγκειται εδώ και χρόνια στο να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» για να «κτυπήσει» την Άγκυρα. Η προσπάθεια να είναι το ψοφιοκουναβιστάν αυτή η «μεγάλη δύναμη» απέτυχε ως τώρα. Απ’ την άλλη μεριά ο βασιλιάς Macron δεν είναι «μεγάλη δύναμη» – είναι μια «μεσαία» τέτοια, ειδικά αν συγκριθεί τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο που διακριτικά (ή όχι και τόσο) εξυπηρετούνται απ’ τον ανανεωμένο τουρκικό ιμπεριαλισμό. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να παριστάνει «επί μακρόν» (φίνο λογοπαίγνιο, ε;) τον μπαμπούλα της ανατολικής Μεσογείου εξάπτωντας, για παράδειγμα, το ιταλικό κράτος (που έχει επίσης «ιστορικές βλέψεις» και εκεί…) ή υπονοώντας ότι θα δημιουργήσει προβλήματα στην ρωσική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή…

Ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι πανούκλα. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στο Ριάντ ή στο Άμπου Ντάμπι (για παράδειγμα) για να καταλάβει ότι η μόνη έξοδος απ’ αυτό το μοντέλο «αξιοποίησης της γεωγραφικής θέσης στον ενδοκαπιταλιστικό καταμερισμό εξουσίας» είναι η ριζική καταστροφή του! Απ’ αυτή την άποψη τα ντόπια αφεντικά, γαλουχημένα σε μια ιστορία σχεδόν 200 χρόνων γεωπολιτικού προσοδισμού, είναι αδύνατο να αλλάξουν πορεία και «λογική». Είναι ικανά να ελπίζουν ότι μια αλλαγή φρουράς στην Ουάσιγκτον θα κάνει τον αμερικανικό 6ο στόλο «προστάτη των ελληνικών συμφερόντων», δηλαδή της «ωραίας Ελένης» – ο χασάπης του Κιέβου Pyatt άνετα κουρντίζει τέτοιες ελπίδες.

Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.

Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις». Και καμαρώνουν…

Ο ωραίος Πομπηίας

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Αν δυσκολεύεσθε να τον αναγνωρίσετε, ναι, είναι αυτός! Πλέει μέσα στ’ άστρα, και είναι αυτός! Ο σύμμαχος, ο φίλος, ο αδελφός, που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γονατιστός έτρεξε να συναντήσει στη Βιέννη, για να του κάνει τα παράπονά του για τον αιώνιο εχθρό.

Ε, λοιπόν, ο Πομπηίας, σαν εκπρόσωπος της παρακμιακής άλλοτε υπερδύναμης, εισέπραξε ένα ξεγυρισμένο «όχι» στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, όπου το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε να παρατείνει το εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τεχεράνη, παραβιάζοντας τις πρόνοιες της συμφωνίας του 2015 (JCPOA), που προέβλεπαν ότι εφόσον το ιρανικό καθεστώς την εφαρμόζει η απαγόρευση πώλησης όπλων θα λήξει τον Οκτώβρη του 2020.

Την εκστρατεία για να βρει συμμάχους στο 15μελές (5 μέλη μόνιμα και 10 αιρετά) συμβούλιο ασφαλείας του οηε την ξεκίνησε ο Πομπηίας από πέρυσι. Ήθελε 9 ψηφουλάκια. Πόσα πήρε χτες; 2! (Ολογράφως: δύο!). Το δικό του και του άγιου Δομίνικου… Μόσχα και Πεκίνο ήταν καθαρά εναντίον, και τα υπόλοιπα 11 κράτη (συμπεριλαμβανόμενων της γαλλίας, της γερμανίας και της αγγλίας…) απείχαν…

Εννοείται ότι ο Πομπηίας θύμωσε. Και δεν ήταν ο μόνος σύμμαχος του ελλαδιστάν που το έπαθε αυτό. Θύμωσε και ο υπ.εξ. του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ Gabi Ashkenazi, που δήλωσε κάτι περί «αύξησης της αστάθειας στη μέση Ανατολή» (αν το ιράν αρχίσει να αγοράζει και όχι μόνο να φτιάχνει όπλα).

Πράγμα που είναι λογικό, εφόσον «αστάθεια» σημαίνει διακρατικός ανταγωνισμός, του οποίου ο ένας πόλος είναι ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Αμπού Ντάμπι – Ριάντ.

Μα τι κάνει αυτός ο παλιοMacron απέχοντας; Έχει πέσει στα νύχια του μπλοκ της Αστάνα; Διαπραγματεύεται την θέση του στο λίβανο; Το ελλαδιστάν δεν το σκέφτεται;

Μήπως ο covid-19 είναι, τελικά, ο «σουλτάνος» με φερετζέ;

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Όπως είναι γνωστό (ή όχι;) «αλήθεια» είναι αυτό που η (πραγματική) εξουσία λέει ό,τι είναι. Όπως είναι γνωστό (ή όχι;) «πραγματικότητα» είναι αυτό που τα φερέφωνά της λένε ό,τι είναι. Οι αμφισβητίες είναι επικίνδυνοι – για – το – λαό· μπορεί να είναι και «τρελοί». Γιατί, όπως είναι γνωστό (ή όχι;) όταν η αμφισβήτηση γίνεται ενοχλητική ή και επικίνδυνη για εκείνους που έχουν την (πραγματική) εξουσία, τότε εξαπολύουν όλα τα κατασταλτικά τους όπλα. Έτσι ο βασιλίας μπορεί να παρελαύνει εντελώς ξεβράκωτος· αλλά οι υπήκοοι πρέπει να θαυμάζουν και να χειροκροτούν τα καινούργια του ρούχα.

Στην περίπτωση της αμφισβήτησης της επικινδυνότητας του covid-19 (και όχι της ύπαρξής του!) και της ανάδειξης των πραγματικών καπιταλιστικών συμφερόντων που επωφελούνται απ’ την τερατώδη διόγκωσή της, η τακτοποίηση στα μέρη μας έχει γίνει: «συνωμοσιολόγοι», που θα πρέπει να δικαστούν. Αλλά …. φευ, δεν είναι μόνον αυτοί «συνωμοσιολόγοι», ακόμα κι αν οι άλλοι δεν αποκαλούνται ακόμα έτσι. Όσοι αμφισβητούν την «αοζ Καστελορίζου» πλησιάζουν επικίνδυνα στο σημείο εκείνο όπου η εθνική «αλήθεια» και η εθνική «πραγματικότητα» θα πέσουν πάνω τους και θα τους στείλουν για θεραπεία…

Προσέξτε τα παρακάτω αποσπάσματα ενός απ’ τους δημαγωγούς της καθεστωτικής «καθημερινής» σε χθεσινό του πόνημα. Η ορθογραφία του πρωτότυπου:

Τίτλος: «πολιτική ορθότητα» και υφαλοκρηπίδα…

Κείμενο: Η ανησυχία και η ανασφάλεια που φυσιολογικά προκαλούν στον μέσο Έλληνα η συνεχής κρίση και οι εντάσεις που τη συνοδεύουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις προσφέρουν ευκαιρίες για να τοποθετηθούν δημοσίως, μεταξύ άλλων, και ορισμένοι δημοσιολογούντες και δημοσιογραφούντες, οπαδοί του «πολιτικώς ορθού» και των «ίσων αποστάσεων».

Αυτοί που συνεχώς επισημαίνουν τον «μαξιμαλισμό» των ελληνικών θέσεων, τον «παραλογισμό» κάποιων ελληνικών ισχυρισμών και επιχειρημάτων, την «απροθυμία» της ελληνικής πλευράς να προσέλθει σε διάλογο / διαπραγμάτευση με την Τουρκία, την «αστοχία» ή το «άκαιρο» κάποιων ελληνικών χειρισμών. Δεν φτάνουν ασφαλώς στο σημείο να υποστηρίξουν ότι είναι δίκαιες ή έστω «εύλογες» οι ενέργειες της Άγκυρας, αλλά τα όντως καλογραμμένα δημοσιεύματά τους εύκολα παρασύρουν καλοπροαίρετους και φιλήσυχους αναγνώστες, οι οποίοι τρέμουν, όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σύρραξης που θα προκαλέσει ανθρώπινες απώλειες και δυσάρεστες συνέπειες…

Σαφέστατο: ό,τι είναι σε εισαγωγικά (ο μαξιμαλισμός, ο παραλογισμός, κλπ) είναι ανύπαρκτα. Είναι κατασκευές, ψέμματα, «fake news», που έχουν δόλιο σκοπό: να παρασύρουν τους καλοπροαίρετους και φιλήσυχους … ώστε να μην φοράνε την αντιτουρκική μάσκα και να μην κάνουν το εθνικιστικό / ιμπεριαλιστικό εμβόλιο (λέμε εμείς…). Προδοσία δηλαδή!

Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις όταν η εθνικόφρων πραγματικότητα έχει να κάνει με δόλιους που παρασέρνουν τους καλοπροαίρετους; Ο αρθρογράφος δεν φτάνει ασφαλώς στο σημείο να τους πει «συνωμιολόγους» ούτε καλεί τον τεταρτοαυγουστιανό του ’20 να δράσει, αλλά ο συλλογισμός του έχει συνέχεια:

Σε μια δημοκρατία είναι ασφαλώς αποδεκτό να εκφράζονται όλες οι απόψεις. Στην προκειμένη περίπτωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όμως….

ΌΜΩΣ! Όμως; Τι “όμως”; Ποιανού ο ώμος θα εξαρθρωθεί;

Όπως δεν μπορεί κανείς να κάνει κριτική στην κυρίαρχη αλήθεια περί του covid-19 (είναι «εθνικό ζήτημα») έτσι δεν μπορεί να κάνει κριτική και στην εθνικιστική / ιμπεριαλιστική αλήθεια. Είναι ασφαλώς αποδεκτό να εκφράζονται όλες οι απόψεις … για τα σαμπουάν και τις μάρκες αυτοκινήτων… ΌΜΩΣ οι «εθνικές αλήθειες» είναι ιερές. Και δεν πρέπει να προσβάλλονται.

Οπότε: «οι νέοι μας», που έχουν γίνει αδέσποτες υγιεινομικές βόμβες (η μία εθνική αλήθεια) καλό θα είναι να προσανατολίζονται στο να γίνουν κρέας για άλλες βόμβες (η άλλη εθνική αλήθεια).

Πόσα σοφά επικοινωνούν μεταξύ τους οι αλήθειες και οι πραγματικότητες των αφεντικών!!!

(Μην πείτε: Ντάξει μωρέ, προσωπικές απόψεις ενός αρθρογράφου σε μια δεξιά εφημερίδα… Μυρίζουν τόσο έντονα πατριωτική φορμόλη επειδή συμφωνούν πολλοί ακόμα…)