Tag: ε.ε.

Σάββατο 4 Αυγούστου. Ναι μεν, προς το παρόν, και καθόλου εύκολα, το μπλοκ της Αστάνα (με το Πεκίνο στο βάθος) απέκρουσε τους αμερικανικούς – ισραηλινούς – σαουδαραβικούς σχεδιασμούς για την συρία και, κατά συνέπεια, για την ζώνη της μέσης Ανατολής / κεντρικής ασίας που αρχίζει απ’ τις ακτές του λιβάνου και φτάνει ως τα ανατολικά σύνορα του ιράν (απ’ όπου αρχίζει το επόμενο πεδίο μάχης, αυτό του ινδοκούς / αφγανιστάν)… Όμως τι σημασία θα είχε η αποκατάσταση των «δρόμων του μεταξιού» προς την (ανατολική) Μεσόγειο αν το project europe έπεφτε σε μόνιμη διαλυτική κατάσταση, κι αν η Ουάσιγκτον κατάφερνε να του αποσπάσει μερικά (κρίσιμα) κομμάτια; Μπορεί εδώ, στην ε.ε., να μην πέφτουν βόμβες. «Πέφτουν» όμως Orban και Bannon: η ευρώπη είναι ήδη πεδίο του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, αν και με όχι στρατιωτικά μέσα!

Αυτή η καθόλου ευχάριστη (για τους πρωτοκοσμικούς ευρωπαίους) πραγματικότητα απωθείται, ή καταναλώνεται σαν το θέαμα ενός «εμπορικού πολέμου», που μπορεί ωστόσο (υποτίθεται) να αποφευχθεί. Και τα δύο είναι λάθος. Τίποτα δεν μπορεί να αποφευχθεί ουσιαστικά (ειδικά «δια μαγείας»). Και δεν πρόκειται καν και καν για «εμπορικό πόλεμο».

Σάββατο 4 Αυγούστου. Στους προηγούμενους 3 παγκόσμιους πολέμους η αμερικανική στρατηγική είχε γνωστά χαρακτηριστικά. Στον πρώτο, σημαία ήταν η διάλυση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών (μέσω της «αυτοδιάθεσης των λαών») αλλά και η ανάσχεση της εξάπλωσης της σοβιετικής επανάστασης: τα «14 σημεία» του τότε αμερικάνου προέδρου Ουίλσον. Αυτή ήταν μια διαδικασία εδραίωσης της αμερικανικής επιρροής στην γηραιά ήπειρο… Στο δεύτερο παγκόσμιο, σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία (κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του) που πρακτικά επισφράγισε την οριστική ήττα της παγκόσμιας αγγλικής επιρροής, και την αντικατάστασή της απ’ την αμερικανική (ανάλογα και στον Ειρηνικό, σε ότι αφορούσε τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό)… Στο τρίτο παγκόσμιο και πάλι σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία, αυτή τη φορά εναντίον της εσσδ αλλά, κυρίως, των αριστερών ή/και επαναστατικών εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ όλη τη ζώνη της αμερικανικής επιρροής. Παρά την ήττα στο βιετνάμ, στην κούβα, στη νικαράγουα και σε διάφορες περιοχές της αφρικής, η Ουάσιγκτον κατάφερε να κρατήσει σε γενικές γραμμές την ισχύ και την επιρροή της, ειδικά στην ευρώπη…

Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει καμία σημαία «ελευθερίας και δημοκρατίας». Η Ουάσιγκτον βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να πολεμάει ταυτόχρονα ένα πλήθος «αναθεωρητών» (όπως ονομάζει μερικούς απ’ αυτούς το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της), από ιμπεριαλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, όπως το κινεζικό και το ρωσικό, ως τους εν δυνάμει συμμάχους τους, όπως η νότια κορέα, το ιράν και ο λίβανος· ακόμα και «μη κρατικούς πρωταγωνιστές», όπως οι ταλιμπάν, οι διάφορες Χεζμπ’ αλλάχ της μέσης Ανατολής, ή ο στρατηγός Khalifa Haftar στη λιβύη. Κι όλα αυτά με μια ευρώπη (ή κάποια δυναμικά κράτη/κεφάλαια σ’ αυτήν) με έντονη διάθεση έως ανάγκη οικονομικής και γεωπολιτικής χειραφέτησης απ’ τις ηπα.

Τι έχει, λοιπόν, να προτείνει η Ουάσιγκτον στην γηραιά ήπειρο για τον 4^ο παγκόσμιο πόλεμο; Ελευθερία; Δημοκρατία; Αυτοδιάθεση; Όχι!!! Ένα, και μόνο ένα: εθνικισμό! Ενίσχυση, δηλαδή, του ιστορικά ξεπερασμένου ευρωπαϊκού εθνοκρατικού μικρομεγαλισμού, έτσι ώστε ακόμα και η ε.ε. (πολύ περισσότερο η ευρωζώνη) να παραμείνει ένα ξεχαρβαλωμένο όχημα, που θα σούρνεται, κι απ’ το οποίο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα ψωνίζει «πρόθυμους συμμάχους» – και πελάτες. Όχι επειδή τους έχει ανάγκη στρατιωτικά (εκτός, φυσικά, απ’ τις βάσεις και την επιμελητεία), αλλά επειδή τους χρειάζεται ιδεολογικά: για να πείθεται το πόπολο του ψοφιοκουναβιστάν ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος «αξίζει τον κόπο γιατί είναι ηθικά δίκαιος».

Σάββατο 4 Αυγούστου. Αν απομακρυνθεί κανείς απ’ την αποπροσανατολιστική φλυαρία των ημερών, μπορεί να το διακρίνει: η Ουάσιγκτον κάνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, έναν «ασύμμετρο πόλεμο» κατά του project europe, ενισχύοντας ή στηρίζοντας τα εθνικιστικά / ρατσιστικά potential των πληθυσμών και των αφεντικών, τιμωρώντας ή απειλώντας οικονομικές ή/και γεωπολιτικές σχέσεις που «μυρίζουν» απειλή για τις ηπα, αναζητώντας φτηνούς τσάτσους και ρουφιάνους, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά / πολιτικά την ανατολική ευρώπη… Όλα αυτά εναντίον «κάποιου» που κάποτε θεωρούνταν «σύμμαχος» – όμως όχι πια. Τώρα είναι από ανταγωνιστής με αυτοπεποίθηση μέχρι ξεκάθαρος εχθρός.

Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά το αμερικανό imperium στη φάση της παρακμής του. Το προτελευταίο όπλο είναι το «διαίρει και βασίλευε». Κι αυτό, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, η Ουάσιγκτον το έμαθε (όπως και όσο το έχει μάθει) απ’ την προηγούμενη αυτοκρατορία που παρήκμασε, την αγγλική.

Υπάρχει ωστόσο αυτή η υποσημείωση. Το «διαίρει και βασίλευε» μπορεί να καθυστέρησε την επισημοποίηση του τέλους του «κυβέρνα βρετανία» και να εξασφάλισε στο Λονδίνο κάποια σημεία γεωπολιτικής επιρροής. Όμως τίποτα πια δεν θυμίζει το άλλοτε μεγαλείο της αγγλικής αυτοκρατορίας· και οι εσωτερικές αντινομίες του αγγλικού καπιταλισμού σε ότι αφορά τις «σχέσεις» του με την ε.ε. απλά είναι κάτι σαν επιτάφιος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το «διαίρει και βασίλευε» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια τακτική περιορισμένης χρονικής αξίας. Κυρίως: δεν είναι κάποιος νεωτερισμός που θα ξάφνιαζε τους ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον…

Πολύ περισσότερο που στην παρτίδα δεν έχει «βασίλισσα». Έχει μόνο «τρελό»…

Κυριακή 1 Ιούλη. Ο φασίστας υπ.εσ. της ιταλίας Salvini το «ξεκαθάρισε»: τα πλοία διάσωσης των μκο δεν θα φέρνουν μετανάστες / πρόσφυγες στο (ιερό;) ιταλικό έδαφος… Κάποιοι, ασφαλώς, θα τον καταγγείλουν· αλλά πριν μια μόνο βδομάδα ένα τέτοιο πλοίο, το Aquarious, δεν έβρισκε λιμάνι στις ευρωακτές της Μεσογείου. Ούτε στην ιταλία, ούτε στη μάλτα, ούτε στη γαλλία. «Μεγάλη καρδιά» – για μια φορά μόνο – έδειξε το ισπανικό κράτος. Τόσο όσο χρειαζόταν για να πει στο επόμενο τέτοιο πλοίο, το Lifeline, ένα ξερό «όχι».

Η «ιδέα» που θεσμοθετείται είναι 1 – 2 – 3 κάτεργα “πλατφόρμες φιλοξενίας ανεπιθύμητων” σαν αυτά της λιβύης, σπαρμένα ένα γύρο στη Μεσόγειο. Μπορεί να μην είναι όλα το ίδιο βάρβαρα· μπορεί να υπάρχουν διαβαθμίσεις (και στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρχαν τέτοιες…). Επιπλέον θα ήταν σκόπιμο οι φρουροί των κάτεργων να πυροβολούν τους κρατούμενους μόνο όταν πλησιάζουν τον φράκτη της φυλακής τους. Το ισραηλινό κράτος έχει δημιουργήσει ένα «πρότυπο για διεθνή χρήση» στη φυλακή της Γάζας… Και επειδή επικαλείται σαν «ηθικό πλεονέκτημα» και “νομιμοποίηση” της βαρβαρότητάς του το Ολοκαύτωμα (εκεί, δηλαδή, που δολοφονήθηκαν ανάμεσα στα υπόλοιπα εκατομμύρια και οι 254 του περιπλανώμενου στον Ατλαντικό St. Louis…), τα «πλεονεκτήματα» των πρωτοκοσμικών κρατών για την εξορία / φυλάκιση των μεταναστών / προσφύγων, για την «επιστροφή από ‘κει που ήρθαν», και για το πότε θα κρίνονται επικίνδυνοι για την δημόσια τάξη και ασφάλεια, έχουν το περιθώριο εν έτει 2018 να είναι κάπως ευκολότερα απ’ ότι το 1939. Σκέτα «πολιτικά» ας πούμε…

Τώρα… τώρα αυτοί που καλύτερα να πνιγούν, ή να διαμελιστούν, ή να βασανιστούν, είναι αφρικάνοι, είναι άραβες, είναι μεσανατολίτες, είναι κεντροασιάτες, είναι λατίνοι… Άσχετα από θρήσκευμα.

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού….

…Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Τάδε έφη Walter Benjamin πριν πολύ καιρό. Και στον εικοστό πρώτο αιώνα είναι εφικτά – «ακόμα»…

Πέμπτη 28 Ιούνη. Προχτές σημειώναμε ότι τα ευρωπαϊκά κράτη (με επικεφαλής όσα έχουν φασιστοκυβερνήσεις, αλλά όχι μόνον αυτά) θέλουν να πετάξουν έξω τις όποιες μκο δρουν στη Μεσόγειο, έτσι ώστε να αναλάβει την «ανάσχεση των μεταναστών» αποκλειστικά ο στρατός. Με ό,τι θα σημαίνει αυτό για τους ίδιους τους μετανάστες / dreamers.

Χτες ένα ρεπορτάζ του reuters (αναδημοσίευση στην «καθημερινή») επιβεβαίωνε αυτή τη θέση μας:

… Η ιταλική κυβέρνηση είχε απειλήσει τον καπετάνιο του καραβιού [σ.σ.: εννοεί το Lifeline) που έχει ναυλωθεί από γερμανική μκο με κατάσχεση σε περίπτωση που «έδενε» σε ιταλικό λιμάνι. Το Lifeline διέσωσε 243 άτομα από τη θάλασσα, παρότι η ιταλική ακτοφυλακή είχε ενημερώσει τον καπετάνιο ότι πλησιάζει η λιβυκή ακτοφυλακή. Η οργάνωση υποστήριξε ότι αν επιστρέψουν στα χέρια των λιβυκών αρχών, οι διασωθέντες κινδυνεύουν να υποστούν βασανιστήρια, βιασμούς και άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ανθρωπιστική χειρονομία των εθελοντών του “Lifeline” αντιβαίνει στη νέα πολιτική των ιταλικών αρχών, η οποία συνίσταται στην παράδοση στη Λιβύη όσων προσφύγων διασώζονται στα λιβυκά χωρικά ύδατα. Πάνω από 1000 άνθρωποι, που διασώθηκαν από την ιταλική ακτοφυλακή, παραδόθηκαν εν συνεχεία στις λιβυκές αρχές το Σαββατοκύριακο…

Ενδεικτικό αλλά όχι ακριβές. Δεν είναι μόνο η καινούργια ιταλική φασιστοκυβέρνηση που δεν θέλει πια να «ανακατεύονται στα παράλιά της» μκο που διασώζουν μετανάστες. Κανένα απ’ τα κράτη του ευρωπαϊκού νότου δεν το θέλει αυτό, συμπεριλαμβανόμενου του ελληνικού.

Γιατί όμως; Τα πλοία των μκο μεταφέρουν τους ναυαγούς στην ευρώπη· ενώ τα στρατιωτικά πλοία τους «γυρίζουν πίσω»… Ακόμα περισσότερο: τα πλοία των μκο δεν εμποδίζουν τις βάρκες που μεταφέρουν πρόσφυγες· το αντίθετο κάνουν τα πολεμικά πρωτοκοσμικά, αν τις εντοπίσουν σχετικά έγκαιρα. Εν τέλει, κι αυτό είναι ολοκάθαρο, οι πρωτοκοσμικοί στρατοί στη Μεσόγειο τροφοδοτούν τα κάτεργα (που έχουν φτιαχτεί με πρωτοκοσμική παραγγελία) στη λιβύη, όπου οι πάντες ξέρουν τι συμβαίνει. Ας σημειωθεί ότι η λιβύη έχει δύο ή τρεις «επίσημες κυβερνήσεις», και ότι εκεί γίνεται πόλεμος· τμήμα του 4^ου παγκόσμιου. Είναι δηλαδή, εξ ορισμού ένα μέρος κατάλληλο για να σε βασανίσουν…

Εκτός απ’ τους στρατούς (και οι ακτοφυλακές στρατο-αστυνομικά σώματα είναι) κανείς άλλος δεν θα αναλάμβανε την «διαχείριση» που υπονοείται όταν γίνεται λόγος για «μεταναστευτικές ροές» και την “ανάσχεσή” τους – λες και έχει σπάσει κανάς σωλήνας! Μόνο οι στρατοί έχουν την ενσωματωμένη “συνενοχή” για να πετάνε τους φυγάδες σε κολαστήρια “συνεργαζόμενων” κρατών / συμμοριών, χωρίς να μαθαίνεται τι και πως.

Εκτός απ’ τους στρατούς κανείς άλλος δεν θα αναλάμβανε την «τροφοδοσία» των επόμενων κάτεργων που πρόκειται να δημιουργηθούν, σαν «offshore κολάσεις», είτε στην τυνησία, είτε στην αλβανία, είτε οπουδήποτε αλλού.

(Στην περίπτωση του Αιγαίου, επειδή το τουρκικό καθεστώς ΔΕΝ δέχτηκε να παίξει τον ρόλο του κολαστήριου μεταναστών α λα λιβύη, την δουλειά την έχει αναλάβει το ελληνικό. Είναι, ίσως, η μόνη περίπτωση που ένα κράτος – μέλος της ε.ε. δρά κατά των μεταναστών ανοικτά σαν κράτος – χασάπης, με την θέλησή του και με μεγάλη χαρά του…

Και, εννοείται, είναι οι κυβερνοαριστεροί που αποδεικνύονται κι εδώ οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση. Τις βρωμοδουλειές που οι κυβερνοφασίστες θα δυσκολεύονταν να κάνουν σε πρώτη φάση, εξαιτίας των αντιδράσεων, οι κυβερνοαριστεροί τις κάνουν παστρικότατα…

Ε, μετά, οι κυβερνοφασίστες ξεπλένονται και αξιοποιούν τις ευκαιρίες τους…)

Τρίτη 26 Ιούνη. Οι λέξεις μπορεί να έχουν γίνει κυνικές: είναι γνωστό τι έγινε με το πλοίο Aquarius, μιας γερμανικής μκο, που μετέφερε 629 μετανάστες που είχε διασώσει από πνιγμό στη Μεσόγειο… Τι πάει να πει «είναι γνωστό»; Τίποτα δεν είναι «γνωστό» και, κυρίως, τίποτα δεν έγινε ανταγωνιστική γροθιά!! Γιατί το να αφήνει κανείς (σωσμένους) ναυαγούς στη θάλασσα αρνούμενος να δέσει το πλοίο που τους μεταφέρει είναι «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» – αν αυτές οι λέξεις έχουν ακόμα κάποιο νόημα.

Ωστόσο αυτό ακριβώς έκανε η καινούργια ιταλική φασιστοκυβέρνηση, και μετά εκείνη της Μάλτας. Τους ναυαγούς / πρόσφυγες του Aquarious «δέχτηκε» τελικά το ισπανικό κράτος (όμως κι αυτό έμελλε να αποδειχθεί προσχηματικό…).

Συνεπώς το έγκλημα με το Aquarious «έγινε γνωστό» (δηλαδή: πέρασε ντούκου από ανταγωνιστική σκοπιά…) και ήταν μια απόδειξη ότι η ιταλική φασιστοκυβέρνηση το εννοεί: «έξω οι μετανάστες». Ή μήπως εννοεί κάτι διαφορετικό, πιο αναβαθμισμένο και πολύ πιο φονικό;

Τις ίδιες ημέρες (δεν έχουμε εξακριβώσει αν ήταν μια μέρα πριν ή μια μέρα μετά…) ένα άλλο πλοίο διέσωσε 41 μετανάστες, στην ίδια θάλασσα. Ήταν το αμερικανικό πολεμικό πλοίο «ειδικών επιχειρήσεων» Trenton. Όμως απέναντι στο Trenton η ιταλική φασιστοκυβέρνηση δεν είπε «έξω οι μετανάστες». Όταν ο καραβανάς καπετάνιος του Trenton έστειλε το ίδιο σήμα που είχε στείλει ο μη καραβανάς καπετάνιος του Aquarious, ότι «δεν μπορεί να μεταφέρει τους ναυαγούς αλλού», η ιταλική φασιστοκυβέρνηση έκανε, απλά, αυτό που ήταν υποχρεωμένη να κάνει: δέχτηκε να αποβιβαστούν σε ιταλικό έδαφος…

Χτες, τόσο η Ρώμη όσο (αυτή τη φορά και) η Μαδρίτη επανέλαβαν τον τσαμπουκά: το πλοίο Lifeline, επίσης γερμανικής μκο, με 230 ναυαγούς / μετανάστες. αποκλείστηκε από κάθε λιμάνι (εννοείται πως και το μαλτέζικο κράτος ήταν στο κόλπο). Και πάλι άνθρωποι στη θάλασσα – και ο εγκληματικός κυνισμός που είχε εκφραστεί απ’ την ιταλική φασιστοκυβέρνηση, αυτή τη φορά εκδηλώθηκε στα ισπανικά και στα «σοσιαλιστικά». Ο υπουργός οικονομικής ανάπτυξης της Μαδρίτης Jose Luis Abalos δικαιολόγησε (αν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι χωράνε «δικαιολογίες») την απόφαση της κυβέρνησής του: δεν θα γίνουμε η θαλάσσια διάσωση για όλη την ευρώπη…

Πριν προχωρήσουμε πρέπει να το θυμίσουμε. Αυτό, το «να μην τους αφήνουμε να αποβιβάζονται στο έδαφός μας – κι ας πάνε να πνιγούν», το είχαν προτείνει οι ιταλοί φασίστες πριν χρόνια· κι είχε υπάρξει ευρύτερη κατακραυγή για την απανθρωπιά της πρότασης. Αυτά άλλοτε. Τώρα γίνεται τακτική τόσο της ιταλικής φασιστό- όσο και της ισπανικής σοσιαλιστικό- κυβέρνησης…. Και όχι μόνο.

Κάτι συμβαίνει… Τι όμως;

Τρίτη 26 Ιούνη. Τα πιο πάνω έχουν συμβεί ενόσω ένα «καυτό» θέμα διακυβερνητικών συζητήσεων στην ε.ε. είναι το «μεταναστευτικό» – την Πέμπτη πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις…

Αν, στο περίγραμμα των ευρωπαϊκών φασιστοαπαιτήσεων «έξω οι μετανάστες» που έχουν πάρει το πάνω χέρι (εξαιτίας της απουσίας της μαζικής μαχητικής, πολωτικής αντί-στασης απ’ την δική μας μεριά, σε ευρωπαϊκή κλίμακα) τοποθετήσει κανείς τα 2+1 γεγονότα που θυμίσαμε νωρίτερα, τότε βρίσκεται μισό βήμα πριν το συμπέρασμα: βασικό στοιχείο της «διαχείρισης του προβλήματος» (όπου «πρόβλημα» είναι οι dreamers / μετανάστες) είναι αυτό: έξω οι μκο, μέσα μόνο ο στρατός!

Γιατί πρέπει να πεταχτούν έξω οι μκο που, ως πρόσφατα έμοιαζαν βασικοί συντελεστές της διάσωσης των ναυαγών / μεταναστών; Η απάντηση είναι απλή, και θα έπρεπε το ανταγωνιστικό κίνημα να την έχει δώσει έγκαιρα (αλλα όχι, δεν έχει ιδέα, ίσως επειδή έπαψε να είναι στοιχειωδώς ανταγωνιστικό): α) επειδή «ανθρωπισμός τίτλοι τέλους» (έστω και σαν προκάλυψη), και β) επειδή απ’ τα μέλη των μκο είναι εύκολο να διαρρεύσουν διάφορα για την μεταχείριση των μεταναστών· απ’ τον στρατό όχι!

Δυστυχώς αυτό δεν είναι εντελώς καινούργιο – όχι για τα μέρη μας: εδώ δεν είναι που το ελληνικό κράτος πέταξε έξω τις μκο (πολλές, ειδικά οι ελληνικές, ήταν άθλιες σαν ιδιοκτησία, διεύθυνση και προσπορισμός χρημάτων, όμως δεν ήταν μια ξαφνική «ηθική έκλαμψη» που έκανε το ελληνικό κράτος / παρακράτος να τις βγάλει απ’ το παιχνίδι δίνοντας την «κυριότητα» της «διαχείρισης των μεταναστών» στον στρατό, με ή χωρίς τους φερετζέδες τύπου «υπουργείο μετανάστευσης…), εδώ δεν είναι που έγινε αυτό πέρσι το καλοκαίρι;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι συνήγορος των μκο!!! (Δεν μπορεί όμως να φανταστεί, ούτε τον εαυτό της ούτε οποιονδήποτε από εσάς να είναι σε θέση να αγοράσει, να ναυλώσει, να στελεχώσει και να συντηρεί πλοίο για να διασώζει ανθρώπους που πνίγονται στη Μεσόγειο… Συνεπώς εκτιμάει εκείνους που το κάνουν… Μ’ άλλα λόγια η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι «ελληνική»: έλα μωρέ, και τι έγινε…)

Πέρα απ’ αυτό έγκαιρα, και όχι μόνο μια φορά, υπέδειξε το πολιτικά «παράδοξο» (έως ύποπτο…) να στοχοποιείται στα μέρη μας το «φιλανθρωπικό σκέλος» της διαχείρισης των μεταναστών δυσανάλογα πολύ – και, απ’ την άλλη μεριά, να αθωώνεται απόλυτα το πολιτικό, μιλιταριστικό σκέλος, δηλαδή το ελληνικό κράτος, το μικροαστικό παρακράτος και το υπουργείο άμυνας, που είχαν και έχουν την βασική ευθύνη για την ταπείνωση των προσφύγων / μεταναστών. Αυτή η «μυωπία» μας φάνηκε εξ αρχής από βλακώδης ως συνένοχη· μέχρις ότου αλλού (ανάμεσα στη λιβύη και την ιταλία) άρχισε να ξεκαθαρίζει ότι πράγματι «με τις μκο υπάρχει πρόβλημα»…

Ας το επαναλάβουμε: στις μκο δεν υπάρχει «στρατιωτική πειθαρχία». Πράγμα που σημαίνει ότι κάποια μέλη τους μπορούν να πουν τεκμηριωμένα πράγματα που η «επίσημη πολιτική» θα ήθελε να κρύψει. (Έχει γίνει κάμποσες φορές…) Αυτό το είδος του «καλού σαμαριτισμού», που χρειάζεται σε αρχικές φάσεις ενός πολέμου, γίνεται εμπόδιο και μπελάς στη συνέχεια, όταν η εξόντωση γίνει ο βασικός στόχος. Δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε πρωτότυπο: μερικές απ’ τις πιο δυνατές αντιπολεμικές καταγραφές προέκυψαν από γιατρούς και νοσοκόμους «φορητών» πολεμικών νοσοκομείων…

Αυτό, από μόνο του, είναι αρκετό για να ξετυλιχθεί μια υπόγεια επιχείρηση έξωσης των ανθρωπιστών απ’ την κεντρική Μεσόγειο – και οι περιπτώσεις του Aquarious και του Lifeline το επιβεβαιώνουν. Αντίθετα, η περίπτωση του αμερικανικού πολεμικού Trenton δείχνει την «σωστή κατεύθυνση»: εδώ μόνο ο στρατός!

(φωτογραφία: το αμερικανικό πολεμικό καταμαράν «ειδικών αποστολών» Trenton).

Δευτέρα 25 Ιούνη. Το να χρησιμοποιήσουμε σαν τεκμήριο την άποψη του εχθρού θέλει προσοχή. Ωστόσο αυτός ο εχθρός μπορεί απλά να επισημαίνει κοινότοπα πράγματα που φωτίζουν καλύτερα τι ακριβώς κάνουν άλλες φράξιες του στρατοπέδου του.

Ο καθεστωτικός economist εκφράζει τις απόψεις ενός τμήματος (και πάντως όχι του συνόλου) των αγγλικών αφεντικών. Ενδεχομένως θυμήθηκε τον παλιό φιλελευθερισμό, του 19^ου αιώνα, όπου η ελευθερία της κίνησης των εμπορευμάτων και του χρήματος συμπληρωνόταν υποχρεωτικά απ’ την ελευθερία της κίνησης των εργατών / εργατριών: σε άρθρο με τίτλο «ένας κόσμος ελεύθερων μετακινήσεων θα είναι κατά 78 τρισεκατομμύρια δολάρια πλουσιότερος» γράφει μεταξύ άλλων κι αυτά:

Ένα εκατοδόλαρο είναι πεσμένο στο πεζοδρόμιο. Ένας οικονομολόγος περπατάει και το προσπερνάει. Ένας φίλος του τον ρωτάει: «Δεν είδες τα λεφτά;» Ο οικονομολόγος απαντάει: «Μου φάνηκε ότι κάτι είδα, αλλά μάλλον το φαντάστηκα. Αν ήταν ένα εκατοδόλαρο στο πεζοδρόμιο κάποιος θα το είχε μαζέψει».

Δεν ισχύει πάντα το «πολύ καλό για να είναι αληθινό». Μερικές φορές, όμως, ισχύει. Ο Michael Clemens, ένας οικονομολόγος απ’ το Κέντρο για την Παγκόσμια Ανάπτυξη, ένα think tank κατά της φτώχιας, με έδρα την Ουάσιγκτον, υποστηρίζει ότι υπάρχουν «τρισεκατομύρια στο δρόμο». Η πιο εύλογη πολιτική για να γίνει ο κόσμος δυο φορές πιο πλούσιος απ’ ότι είναι είναι αυτή: ανοικτά σύνορα.

…

Αν όλα τα σύνορα άνοιγαν, πόσοι άνθρωποι θα μετακινούνταν; Η γνωστή εταιρεία μετρήσεων και δημοσκοπήσεων Gallup, έκανε την εκτίμηση το 2013 ότι 630 εκατομμύρια άνθρωποι συνολικά (περίπου το 13% του παγκόσμιου πληθυσμού) θα μετανάστευαν μόνιμα αν μπορούσαν, και ακόμα περισσότεροι θα μετανάστευαν προσωρινά. … Αλλά αυτά τα νούμερα μπορεί να είναι υπερκτιμημένα: οι άνθρωποι δεν κάνουν πάντα αυτό που λένε ότι θέλουν. Το να φεύγεις απ’ το σπίτι σου χρειάζεται κουράγιο. Οι μετανάστες πρέπει να αποχαιρετήσουν αγαπημένα πρόσωπα, τις συνήθειές τους, ακόμα και το γνώριμο φαγητό του τόπου τους. Πολλοί, τελικά, δεν θα έκαναν αυτές τις θυσίες, ακόμα κι αν είχαν μεγαλύτερες χρηματικές απολαβές.

Οι μισθοί είναι διπλάσιοι στη Γερμανία απ’ ότι στη Ελλάδα, και εντός ε.ε. οι έλληνες είναι ελεύθεροι να μεταναστεύσουν στη Γερμανία. Όμως απ’ την αρχή της οικονομικής κρίσης το 2010 μόνο 150.000 έλληνες πήγαν στη Γερμανία…. Απ’ το 1986 οι πολίτες της Μικρονησίας επιτρέπεται να ζήσουν και να δουλέψουν στις ΗΠΑ χωρίς visa, και εκεί (στις ηπα) το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 20 φορές υψηλότερο απ’ ότι στη Μικρονησία. Κι όμως: τα δύο τρίτα των μικρονήσιων έχουν μείνει στα μέρη τους.

…