Tag: ε.ε.

Σάββατο 12 Αυγούστου. Σωστό και απαραίτητο να αποδίδουμε και προσωπικά στον ψεκασμένο υπ.αμ. την ελληνο-αιγυπτιακή φιλία, σαν έκφραση των συμφερόντων του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε την μέγιστη προσφορά του άλλου στρατάρχη των εθνικών συμφερόντων, του ψεκασμένου υπ.εξ. Nick the greek.

Η φωτογραφία επάνω είναι απ’ την συνάντησή του με τον υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας Sameh Hassan Shoukry «στο πλαίσιο της συμμετοχής του στο φόρουμ των αρχαίων πολιτισμών». Φαίνεται ότι εκείνη η μαφιόζικη γιορτούλα στα τέλη του περασμένου Απρίλη ήταν τόσο large ώστε οι χουντικοί του Καΐρου έσκασαν εδώ «πανηγυρικά», σωρηδόν, για να κάνουν τα deal τους με τους αδελφούς έλληνες. Ίσως και τους ισραηλινούς – γιατί όχι; Μπας και δεν είναι κι αυτοί «αρχαίος πολιτισμός»;

Λίγο νωρίτερα, στις αρχές Μάρτη, ο ογκόλιθος Nick the greek, με μακρυά και πλούσια εμπειρία «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ήδη απ’ τα ‘80s, είχε ενθαρρύνει τον κάποιο ρεαλισμό της ε.ε. απέναντι στη φασιστική χούντα του Καΐρου. Αναδημοσιεύουμε απ’ την καθεστωτική «καθημερινή» στις 7 Μάρτη:

… Τη σημασία της αλλαγής πολιτικής της Ε.Ε. έναντι της Αιγύπτου τόνισε χθες ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, έπειτα από τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Υποθέσεων (ΣΕΥ) στις Βρυξέλλες. Η Αθήνα θεωρεί ότι η μεταβολή στάσης δικαιώνει την ελληνική στρατηγική έναντι της Αιγύπτου, η εσωτερική πολιτική σταθερότητα της οποίας, όπως έχει τονίσει ο κ. Κοτζιάς, είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την ασφάλεια της Ε.Ε.

Η Ελλάδα, σε προηγούμενες συνεδριάσεις του ΣΕΥ, καθώς και σε άλλες συγκυρίες, αντιτάχθηκε αρκετές φορές στις «αντιπαραγωγικές», όπως χαρακτηρίζονται από διπλωματικές πηγές, πιέσεις διαφόρων κρατών-μελών της Ε.Ε. για εξοντωτική καταδίκη του Καΐρου σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η σταθεροποίηση της χώρας θα οδηγήσει στην περαιτέρω διασφάλιση και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιτείνει η Αθήνα….

Δεν είναι απλός γίγαντας! Είναι ο θεός ο ίδιος! “Η σταθεροποίηση της χούντας θα οδηγήσει και στην περαιτέρω διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” υποστηρίζει, και μπορεί να ανακηρυχτεί με κάθε επισημότητα σαν ο postmodern Προκρούστης… Αν το σκεφτείτε έχει δίκιο: για να σταθεροποιηθεί η χούντα της αιγύπτου (όπως και κάθε άλλη) θα πρέπει να εξοντώσει όλους τους εχθρούς της. Και τότε, προφανώς, αφού θα τους έχει θάψει όλους, δεν θα υπάρχει θέμα “παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”. Απλό; Ναι. (Αν έχεις δοξάσει τον Γιαρουζέλσκι σε καιρούς χαλεπούς, ο Σίσι είναι πανεύκολη υπόθεση. Στα ‘80s ήσουνα εγκάθετος, σκέτος και δακτυλοδεικτούμενος. Τώρα ποιος ασχολείται;…).

Το αφήσαμε για τελευταίο, μήπως και δεν έχετε ξεράσει ακόμα. Που, νομίζετε, ο ογκόλιθος Nick the greek διαπίστωσε «έλλειψη κουλτούρας συμβιβασμού και συνεννόησης» καθώς και «απουσία ακόμα και βασικών δημοκρατικών αρχών» στην ίδια συνεδρίαση στις Βρυξέλες; Θα το πάρει το ποτάμι, μην παιδευόσαστε: στην αλβανία και στην «πγδμ»! Σιγά μην του ξέφευγαν!!

Ο υποστηρικτής διάφορων δικτατοριών, με τελευταία και απίστευτα αιματηρή εκείνη της αιγύπτου, διαθέτει ραντάρ ανίχνευσης «δημοκρατικών ελλειμάτων». Ουάου! Διαθέτει ολοφάνερα, επίσης, πιστοποιητικό εθνικών φρονημάτων απ’ το ελληνικό βαθύ κράτος. Και τους διεθνείς συμμάχους του, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον…

Που βρίσκεται, είπαμε, ο «δημόσιος διάλογος»; Που βρίσκεται η «μέση κοινωνική συνείδηση»; Ποια είναι τα κρίσιμα ζητήματα;

Και πόσους χασάπηδες πρέπει να αγκαλιάσει το ελληνικό καθεστώς και οι φαιορόζ ορντινάτσες του, για να ανέβει το αίμα απ’ τα παπούτσια στις μύτες μας;

Κυριακή 6 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον ψάχνει κόλπα για να πάρει πίσω την υπογραφή της, πριν 2 χρόνια, στην 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Και πάλι το ένα μάτι είναι στραμμένο στην ευρώπη: οι ακόμα περισσότερες οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις που θέλουν να επιβάλουν οι αμερικάνοι, (θα) έχουν στόχο τις δουλειές των ευρωπαϊκών εταιρειών με το ιράν. Είναι το ίδιο μοντέλο με τις κυρώσεις κατά της ρωσίας: ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός αντιμετωπίζεται απ’ τα αμερικανικά αφεντικά σαν «παράπλευρη απώλεια»… Χτες, ωστόσο, υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι της ε.ε., της γαλλίας και της γερμανίας, ήταν παρόντες στην τελετή ορκωμοσίας του Rouhani.

Η πιο πρόσφατη ιδέα είναι να απαιτήσει η Ουάσιγκτον ελέγχους και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης, πέρα απ’ τις πυρηνικές. Λόγω της υποψίας (λένε) ότι εκεί μπορεί να γίνονται απαγορευμένες έρευνες. Η Τεχεράνη, προφανώς, θα αρνηθεί. Και τότε η Ουάσιγκτον θα φωνάξει θυμωμένη: «νάτο, νάτο, σας το λέγαμε, κάτι κρύβουν εκεί»…

Θα πιάσει ένα τέτοιο κόλπο; Είναι λογικό ότι οι υπόλοιποι που έχουν υπογράψει την προπέρσινη συμφωνία δεν θα συμφωνήσουν. Έχει, όμως, σημασία για τον αμερικανικό (και τον ισραηλινό) ιμπεριαλισμό;

Θα φανεί…

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το ξέρουν και οι πέτρες, γι’ αυτό και η υπόθεση είναι μια συμπύκνωση της ελληνικής παράνοιας τροφοδοτημένης κατάλληλα από επιμέρους «στενά συμφέροντα». Όλο κι όλο το θέμα σχετικά με το δικαστικό κυνήγι (ανελέητο θα χαρακτηριζόταν αν αφορούσε «πολιτική υπόθεση»…) του πρώην προέδρου της ελστατ αφορά το γεγονός ότι οι λεγόμενοι «καραμανλικοί» της ν.δ., που συγκυβερνούν στο φαιορόζ σχήμα (δεν το έχετε προσέξει; αλήθεια;) δεν θέλουν να αναγνωριστεί επίσημα στο εσωτερικό του ελλαδιστάν το τεράστιο έλλειμμα που άφησαν αφήνοντας το γκουβέρνο, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για να μην δικαιωθεί ο καταραμένος Παπαντρέου ο Γ (σ’ αυτό συμφωνούν κι άλλοι!). Και δεύτερον, για να μην ανοίξει η όρεξη για καμιά έρευνα για το πως και γιατί δημιουργήθηκε ένα τέτοιο έλλειμμα μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, κάτι που θα μπορούσε να παρασύρει και να γκρεμίσει ακόμα και τον νυν πρόεδρο της δημοκρατίας.

Επειδή, λοιπόν, αυτά ΔΕΝ πρέπει να συμβούν, έχει βρεθεί η λύση: ο συνωμότης πρόεδρος της ελστατ, το 2010, «φούσκωσε το έλλειμμα» του 2009, καθ’ υπόδειξη των τρισκατάρατων ξένων. Βέβαια το ελλαδιστάν ήταν ήδη σε «μνημονιακή κατοχή», απ’ τον Μάη του 2010 – ο τελικός υπολογισμός για το έλλειμμα του 2009 έγινε εκ των υστέρων, προς το τέλος του καλοκαιριού… Αλλά τι σημασία έχει;

Οπότε γύρω απ’ το σούρσιμο από δικαστήριο σε δικαστήριο του Γεωργίου (δούλευε και στο δντ ο μπαγάσας!) και την πρόσφατη καταδίκη του (για «πάρεργο της προδοτικής στάσης του») διατάσσονται όλα τα βαριά όπλα. Ειδικά εκείνα που ανακαλύπτουν στην καταδίκη την γνήσια έκφραση της «ανεξαρτησίας της ελληνικής δικαιοσύνης», την οποία «ανεξαρτησία» είχαν χάσει σε κάτι προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις…

Εννοείται ότι απ’ την μεριά τους έχουν σκαλώσει άσχημα και οι τρισκατάρατοι δανειστές. Παρατηρούν με ενδιαφέρον αλλά και απορία το γεγονός ότι μερικοί δεν πηγαίνουν φυλακή ακόμα και για (οικονομικά) κακουργήματα (ας πούμε στις τράπεζες) ενώ είναι κυνηγημένος κάποιος που εφάρμοσε τα ευρωπαϊκά μοντέλα μετρήσεων χαλώντας τα greek statistics. Αυτοί που φούσκωσαν τους λογαριασμούς είναι αόρατοι· ενώ εκείνοι που τους μέτρησαν δακτυλοδεικτούμενοι – πως κι έτσι;

Δεν έχουν καταλάβει οι έρμοι ότι του έλληνος ο δάκτυλος πυροβολεί τον ταχυδρόμο αν δεν του αρέσει το περιεχόμενο του γράμματος…

Σάββατο 29 Ιούλη. Τα «οικονομικά μέτρα» (ποινές, πρόστιμα, απαγορεύσεις, απειλές κλπ) είναι μια μορφή πολέμου. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι υπήρξαν ποτέ, απ’ το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα και μετά, αποτελεσματικά σε σχέση με τους στόχους που έμπαιναν επίσημα. Πότε πότε οι εμπνευστές τους υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους «κυρώσεις» δεν είναι το κυρίως όπλο αλλά ο πυροκροτητής: θα δημιουργήσουν (έτσι πάει η λογική) με τον καιρό σοβαρά εσωτερικά οικονομικά / κοινωνικά προβλήματα, προκαλώντας μια εξέγερση εναντίον της εξουσίας που οι «κυρώσεις» έχουν στόχο· αντικαθιστώντας την, τελικά, με μια πιο «φιλική», «δεκτική», «υπάκουη», κλπ. Αυτό ήταν υποτίθεται το μοντέλο των κυρώσεων κατά του ιρανικού καθεστώτος. Δεν έπιασαν, αυτό είναι απόλυτα βέβαιο. Κι αφού δεν έπιασαν όταν το ιρανικό καθεστώς ήταν στριμωγμένο (το 2003, το 2004 ή το 2005) θα πιάσουν ακόμα λιγότερο τώρα πια. Το ίδιο ισχύει και με τις «κυρώσεις» κατά της ρωσίας. Δεν πέτυχαν κάτι, ούτε πρόκειται να πετύχουν. Γιατί, τότε, το αμερικανικό καθεστώς συνεχίζει να χρησιμοποιεί αυτό το «μέσο»;

Έχει γίνει μια ουσιαστική μετατόπιση των πραγματικών στόχων των αμερικανικών κυρώσεων, ενόσω οι φαινομενικά εμφανίζονται κατατονικά, παρανοϊκά, οι ίδιοι. Αυτό φάνηκε καθαρά απ’ την διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, τον Ιούλη του 2015, και ύστερα. Εφόσον τα 5 + 1 πρωτοκοσμικά κράτη αναγνώρισαν ότι η Τεχεράνη έχει θέσει το πυρηνικό της πρόγραμμα σε πλήρη διεθνή έλεγχο, το παραμύθι με τις κυρώσεις έπρεπε να τελειώσει. Αυτό ήλπιζαν, τουλάχιστον, τα ευρωπαϊκά κράτη. Αμ δε!!! Βρίσκοντας άλλες δικαιολογίες και προφάσεις η Ουάσιγκτον συνέχισε και εμπλούτισε τις κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, απειλώντας αυτήν την φορά με βαριές «ποινές» και τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά μαγαζιά που θα τολμούσαν να αποκαταστήσουν τις οικονομικές σχέσεις τους με το ιρανικό καθεστώς. Απειλώντας κυρίως τις ευρωπαϊκές τράπεζες: δεν μπορούν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με τις ιρανικές (π.χ. στην μεταφορά χρημάτων) γιατί αν το κάνουν το αμερικανικό κράτος θα τις «κάψει» με πρόστιμα. Με βάση το γεγονός ότι δουλεύουν και στις ηπα, οπότε το αμερικανικό καθεστώς θεωρεί ότι πρέπει να υπακοούν την αμερικανική νομοθεσία. Δηλαδή τις κυρώσεις… Πιο συγκεκριμένα:

…όποια ευρωπαϊκή τράπεζα ή επιχείρηση αγνοήσει τις αμερικανικές απαγορεύσεις κατά του ιράν, ειδικά στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, κινδυνεύει να φάει πρόστιμα δισεκατομυρίων δολαρίων, να μπει στα μικροσκόπια «πλήθους υπηρεσιών», τα στελέχη της θα γίνουν στόχοι απαγορεύσεων εισόδου στις ηπα, να υποστούν ηλεκτρονικές επιθέσεις, να χάσουν άλλες δουλειές στις ηπα ή αλλού, να χάσουν την φήμη τους, να δουν τις μετοχές τους να καταβαρθρώνονται…

Μπορεί να σας φαίνεται ασύλληπτο, ειδικά εφόσον δεν φαίνεται να υπάρχει δημόσια κατακραυγή στην ευρώπη· αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που τις «προειδοποιήσεις προς συνετισμό» εναντίον ευρωπαϊκών επιχειρήσεων τις μεταφέρουν όχι κάποιοι αμερικάνοι υπουργοί αλλά μεγαλοστελέχη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών…
Για να μην υπάρχει αμφιβολία περί τίνος πρόκειται..

Αυτά γίνονταν πριν τις τελευταίες αναβαθμισμένες κυρώσεις. Που τραβάνε την πραγματική στόχευση (και την πραγματική ανάγκη) του αμερικανικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού στον «λογικό δρόμο» τους: ακόμα εντονότερος οικονομικός / εμπορικός πόλεμος…

Σάββατο 29 Ιούλη. Το 2014 μια απ’ τις μεγάλες γαλλικές τράπεζες, η BNP-Paribas, αναγκάστηκε να κάνει μια εξωδικαστική συμφωνία με το αμερικανικό κράτος, και να δεχτεί να πληρώσει ένα πρόστιμο σχεδόν 9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η κυριότερη αιτία ήταν ότι είχε μεσολαβήσει στην μεταφορά ποσών σε δολάρια σε χώρες απέναντι στις οποίες οι ηπα έχουν επιβάλλει κυρώσεις. Σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία αυτές οι τραπεζικές πράξεις ήταν νόμιμες. Αφού, όμως, επρόκειτο για δολάρια, η Ουάσιγκτον «είχε λόγο»…

Την ίδια χρονιά η Alstrom, η γνωστή γαλλική κατασκευάστρια τραίνων υψηλής τεχνολογίας, βρέθηκε υπό μεγάλη απειλή απ’ τις ηπα, με την κατηγορία της δωροδοκίας κρατικών υπαλλήλων σε διάφορα κράτη / πελάτες της – όχι στις ηπα. Η μετοχή της Alstrom είναι υπό διαπραγμάτευση και στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Μπροστά στον κίνδυνο μιας ανοικτής και πολύχρονης καταστροφικής δημοσιότητας αν η υπόθεση πήγαινε στα αμερικανικά δικαστήρια, η Alstrom δέχτηκε να πουλήσει ένα τμήμα της στην αμερικανική general electric. Προφανώς ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν είναι ο φύλακας της ηθικής· και τα αμερικανικά αφεντικά με μίζες δουλεύουν. Έχει όμως ο αμερικανικός καπιταλισμός ακόμα την (θεσμική) ισχύ να μπορεί να καταστρέψει αντίπαλες επιχειρήσεις· να εκβιάζει… Και οι “κυρώσεις” είναι ένα βασικό όπλο.

Ποια είναι η ως τώρα αντίδραση των θεσμών του εξίσου καπιταλιστικού και ανερχόμενου project europe; Κυρώσεις αντίστοιχου είδους δεν μπορεί να επιβάλει. Βάζει όμως πρόστιμα (επίσης τεράστια ποσά) σε αμερικανικές επιχειρήσεις που έχουν εγκαταστάσεις και στην ευρώπη· για φοροδιαφυγή. Αυτά ως τώρα.

Τα προβλήματα του αμερικανικού καπιταλισμού σα σύνολο (και όχι 5 εταιρειών παγκόσμιας εμβέλειας) είναι τόσο μεγάλα ώστε δεν έχει καταφέρει να ρεφάρει με τον ως τώρα οικονομικό / εμπορικό πόλεμο. Γι’ αυτό οι πολιτικές βιτρίνες της Ουάσιγκτον, διακομματικά, τον κλιμακώνουν. Ελπίζοντας ότι ακόμα κι αν υπάρξουν αντίμετρα, θα έχουν μικρότερες συνέπειες απ’ τις δικές τους κυρώσεις…

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Όπως και στον κανονικό, στρατιωτικό πόλεμο, έτσι και στις «οικονομικές» εκδοχές της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης, τίποτα δεν τελειώνει αν δεν γονατίσει κάποια απ’ τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Η «ειρήνη» απαιτεί καθαρά ηττημένους και καθαρά νικητές. Τίποτα λιγότερο.

Σάββατο 29 Ιούλη. Το καλοκαίρι του 2015, επί προεδρίας Ομπάμα, καταθέτοντας ενώπιον των σχετικών κοινοβουλευτικών επιτροπών, δύο πρώτης γραμμής μιλιταριστικά στελέχη των ηπα, ο επικεφαλής της αεροπορίας σμήναρχος Paul Selva και ο επικεφαλής του ναυτικού ναύαρχος Joseph Dunford είχαν κάνει αυτήν την λίστα “απειλών στο έθνος”: ρωσία, κίνα, ιράν, βόρεια κορέα, και οι οργανώσεις που εμπνέονται απ’ την ιδεολογία της αλ Κάιντα. Μ’ αυτήν ακριβώς την σειρά. Η εποχή που η τρομοκρατία ήταν ο νο 1 εχθρός των ηπα και του κόσμου, είχε περάσει ανεπιστρεπτί… Και εκείνη την ιστορική στιγμή η Μόσχα δεν είχε αποβιβαστεί ακόμα στη συρία και στη μέση Ανατολή…

Η Ουάσιγκτον το αναγνωρίζει υποχρεωτικά (δεν χρειάζεται και να το φωνάζει) ότι εκείνοι που αμφισβητούν την ηγεμονία της είναι αρκετοί, και γίνονται διαρκώς δυνατότεροι. Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνει, επίσης, ότι ο χρόνος δεν είναι με την μεριά της. Ωστόσο η ευρώπη δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των “υπαρξιακών κινδύνων” για τις ηπα. Τότε γιατί είναι στόχος της οικονομικής εκδοχής του πολέμου;

Οι υπολογισμοί των αμερικανικών αφεντικών έχουν μια στέρεη βάση: το project europe είναι από πολιτική άποψη λειψό και από στρατιωτική ανύπαρκτο, αν συγκριθεί με τα οπλοστάσια των ηπα, της ρωσίας ή της κίνας. Η ευρώπη δεν αποτελεί στρατιωτική απειλή για τις ηπα. Η οικονομική της ευεξία όμως, καθώς και το γεγονός ότι έχει επεκτατική ανεξαρτησία στις οικονομικές σχέσεις της παγκόσμια συμβάλει στην οικονομική υπονόμευση των ηπα· κι αυτό αργά ή γρήγορα θα καταλήξει και σε αμερικανική στρατιωτική μιζέρια, απέναντι στο Πεκίνο, την Μόσχα ή και την συμμαχία τους. Συνεπώς, από άποψη αντιπαλότητας, το project europe είναι, ειδωμένο απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού, μια «ενδιάμεση κατάσταση».

Έχοντας δεδομένη την στρατιωτική υποτέλειά του η Ουάσιγκτον θέλει να είναι και οικονομικά υποτελές· πράγμα που, εξάλλου, δεν έκρυψε ποτέ. Κάτι που έβρισκε σύμφωνο και το Λονδίνο: τι είναι η ε.ε.; μια αγορά και τίποτα περισσότερο…

Απ’ την άλλη μεριά, τόσο η στρατιωτική αδυναμία όσο, επιπλέον, και η μισοτελειωμένη δουλειά της πολιτικής ενοποίησης / ομοσπονδιοποίησης βάζουν τα όρια των όποιων ευρωπαϊκών αντιδράσεων στον αμερικανικό οικονομικό πόλεμο. Μπορούν να πάρουν κάποια αντίμετρα· αλλά δεν μπορούν να τραβήξουν μακρυά: οι «δορυφόροι» των ηπα στο ευρωπαϊκό έδαφος είναι υπαρκτοί και μπορούν να προκαλούν «φθορές»…

(φωτογραφία: πρόσφατη έρευνα / έκθεση του αμερικανικού στρατού για την «εποχή της μετα-πρωτοκαθεδρίας». Καλό το «america first» αλλά έχουν και το νου τους…

Δώστε βάση και στην εικόνα του εξωφύλλου: τα πιόνια / στρατιώτες έχουν πέσει και ο λευκός βασιλιάς είναι εκτεθειμένος… )

Πέμπτη 27 Ιούλη. … Ο νόμος σφίγει την τανάλια στους πιο επικίνδυνους αντιπάλους μας με σκοπό να κρατήσει την Αμερική ασφαλή… Αυτό δήλωσε ο εκπρόσωπος της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων Paul Ryan (συντηρητικός) μετά την ουσιαστικά ομόφωνη και διακομματική (419 – 3) υπερψήφιση (χτες) ενός νόμου που απ’ την μια βάζει περιορισμούς στο ενδεχόμενο να αλαφρύνει το ψόφιο κουνάβι τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Μόσχας (ε;), αφετέρου επιβάλει και καινούργιες τέτοιες, σε βάρος της Μόσχας, της Τεχεράνης και την Πγιονγκγιάνγκ….

Απ’ την τριάδα του επικεφαλής της cia για τους μεσο-μακροπρόθεσμους εχθρούς των ηπα η «τανάλια» των κυρώσεων πιάνει τους δύο. Κανένας λόγος ανησυχίας: για τον τρίτο (και χειρότερο), την κίνα δηλαδή, θα υπάρξει χωριστό κεφάλαιο. Είναι, άλλωστε, δύσκολος (εμπορικά / οικονομικά) αντίπαλος.

Όμως η τανάλια πιάνει έναν άλλον εχθρό που ούτε η cia ούτε το αμερικανικό κράτος ονομάζει ανοικτά στον συγκεκριμένο νόμο: την ευρώπη, την ε.ε. Αυτός ο καινούργιος γύρος κυρώσεων κατά της Μόσχας απλώνει τα δίκτυα του και σε όσους συνεργάζονται με ρωσικές ενεργειακές εταιρείες. Προβλέπει πρόστιμα (όχι μικρά) και απαγορεύσεις της πρόσβασης τέτοιων «συνοδοιπόρων» στις αμερικανικές τράπεζες. Υπάρχει κάποιος τέτοιος στην ευρώπη;

Υπάρχει και παρα-υπάρχει! Με πλήρη συνείδηση οι 419 της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων (και περιμένουμε τα αντίστοιχα νούμερα της γερουσίας) έχουν βάλει στο μάτι τον εφοδιασμό της ευρώπης με φυσικό αέριο. Είναι χοντροκομένο (κι αυτός ο μπρουταλισμός δείχνει την σοβαρότητα των προβλημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου…) αλλά είναι αληθινό. Με το αμερικανικό μυαλό τους οι πολιτικές βιτρίνες στην Ουάσιγκτον ελπίζουν ότι η ε.ε. (και οπωσδήποτε η γερμανία, η αυστρία, κι όλη η κεντρική ευρώπη) θα παραιτηθεί απ’ τον αγωγό nord stream 2 (ρωσικό φυσικό αέριο κατευθείαν στην καρδιά της ευρώπης) και θα αγοράζει αμερικανικό υγροποιημένο αέριο· και μάλιστα σε πολλαπλάσια τιμή… Ή, ίσως, ελπίζουν ότι η πολωνία και η ουγγαρία θα προτιμήσουν το αμερικανικό φυσικό αέριο, απ’ την άλλη άκρη του κόσμου, απ’ το ρωσικό που είναι δίπλα τους. (Ποιος είπε ότι η ιδεολογία δεν κρατάει ψηλά τις τιμές;)

Εύλογο ότι έχει ξεσπάσει μεγάλος χαλασμός στην ευρώπη. Με όσο διπλωματικό τακτ μπορεί να απομένει όταν ο πόλεμος κλιμακώνεται, οι του project europe ετοιμάζονται, ίσως για πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία απ’ το τέλος του β παγκόσμιου και μετά, να ανταποδώσουν με κυρώσεις κατά των ηπα! Ή με προσφυγή στον ποε (;). Ή με κάτι που, τέλος πάντων, να δίνει πρακτική μορφή στη δήλωση του Γιούνκερ: το η Αμερική πρώτη δεν μπορεί να σημαίνει η Ευρώπη τελευταία! Αν δεν αλλάξει η απόφαση θα απαντήσουμε μέσα σε λίγες ημέρες… (Εντάξει κυρ Ζαν Κλωντ… Ίσως και λίγο αργότερα…)

Θα κάνουν πίσω οι αμερικάνοι; Αυτοί η εθνικιστική ομοφωνία στη βουλή των αντιπροσώπων, οι 419 ψήφοι έναντι μόνο 3, δεν προϊδεάζει για υποχωρήσεις. Αν και θεωρητικά τίποτα δεν αποκλείεται αυτή την χρονική στιγμή, εκείνο που πράγματι αποκλείεται είναι να αφήσει η Ουάσιγκτον το project europe να εξελιχθεί σε μια πιο συνεκτική ολοκλήρωση. Και να συναρτηθεί με την ρωσία (και την κίνα, και το ιράν, και τον διάολο τον ίδιο).

Ίσως σε λίγα χρόνια, ο επόμενος διευθυντής της cia, να δηλώσει κάτι του στυλ … έχουν μια πραγματική οικονομία τεχνολογικά αναβαθμισμένη… Ή, ίσως, … απ’ αυτούς τους τέσσερεις είναι δύσκολο να διαλέξω…

(Περιμένουμε την σκληρή καταγγελία, κατά των ηπα, του εθνοπατριώτη υπ.εξ. Nick the greek· και της φαιορόζ κυβέρνησης συνολικά!… Στο κάτω κάτω αύριο μεθαύριο θα πουλάνε αυτοί γκάζι με την σέσουλα στας ευρώπας· ή όχι; Τι θα γίνει; Θα τους βάλουν χέρι οι αμερικάνοι εξαγωγείς του liquid;

Ώσπου να γίνει η σκληρή καταγγελία, όσοι / όσες είστε κοντά σε θάλασσα συνεχίστε τα μπάνια σας με την ησυχία σας. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε να μαυρίζουμε στη στεριά. Απ’ το κακό μας.

Επίσης η βάση στη Σούδα θα συνεχίσει να “ανεβαίνει”, ε;)

Δευτέρα 24 Ιούλη. Δεδομένου ότι ο Nick the greek υπηρετεί πιστά την «εθνική γραμμή» στο τομέα του, δεν κινδυνεύει απ’ τις αποκαλύψεις του κυρ Γιάνη. Άλλοι, συμπεριλαμβανόμενου του εξοχότατου / ασχετότατου, ίσως γελοιοποιούνται. Η σκηνή, για παράδειγμα, που (τι έπιναν εκείνο το βράδυ;) διαδραματίζεται σαν φαντασίωση, με τον πρωθυπουργό της χώρας να σέρνει ουρλιάζοντας τον κεντρικό τραπεζίτη, τον αντ’ αυτού να κάνει κάτι πιο δυναμικό σε βάρος του (τι άραγε;) και έναν πρώην “αστυνομικό συντάκτη” (γραφείο τύπου των υπηρεσιών δηλαδή…) να φωνάζει απ’ το βάθος “και μια βόμβα στα πόδια δεν θα ήταν άσχημη ιδέα!”, αυτή η σκηνή λοιπόν θα ήταν πολύ δραματική σα νούμερο της επιθεώρησης· πριν 50 ή 60 χρόνια. Το 2014 δεν ήταν καν b.

Το άσχημο είναι κάτι τέτοιους “τσαμπουκάδες”, θεωρούμενους ως (καθεστωτική) “πολιτική”, τους περιγράφει ένας (πρώην) asset που λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος, εδώ και πολλά χρόνια, απ’ το πόπολο, ένας «σχεδόν επαναστάτης» δηλαδή· κι όχι κανάς μνησίκακος αντίπαλος.

Η φαιδρότητα των ατόμων και των αντιλήψεών τους στη φαιορόζ διοίκηση είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι το γεγονός ότι τα «υποκειμενικά χαρακτηριστικά» των ανθρώπων ήταν εύκολα εντοπίσιμα πολύ νωρίς· πριν καν φτάσουν στις κυβερνητικές καρέκλες. Σαν (χάρτινο) Sarajevo κάναμε τότε καινούργιους εχθρούς επειδή αναλύαμε, κόντρα στο εθνοπατριωτικό ρεύμα, την επικινδυνότητα (για την τάξη μας) του κόμματος της δραχμής· έστω, των συγκεκριμένων εκπροσώπων του.

Μέσα στα υπόλοιπα είχαμε θυμίσει, ωστόσο, και κάτι που θεωρούμε πως έχει στρατηγική σημασία για τις επιλογές του ντόπιου βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Η ασχετοσύνη επιδείχθηκε πανηγυρικά τα 2,5 χρόνια που η Κουμουνδούρου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. Πριν ανέβει στο γκουβέρνο. Ξέρει ή έμαθε ποτέ κανείς οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια, εκείνο το διάστημα, να «εγκλιματιστούν» τα χωρίς καμία εμπειρία στελέχη της στα πραγματικά δεδομένα, εντός και εκτός συνόρων, στα δεδομένα με βάση τα οποία θα κυβερνούσαν; Όχι!

Γιατί, λοιπόν, το βαθύ κράτος / κεφάλαιο έδωσε τις ευλογίες του σ’ αυτήν την υποτιθέμενη «αλλαγή φρουράς» τον Γενάρη του 2015; Προφανώς τα πραγματικά αφεντικά είχαν τους λόγους τους να εγκρίνουν τύπους που θα τα έκαναν σκατά ακόμα και σε διαχείριση περίπτερου.

Αυτό είναι που διαφεύγει και διαστρέφει (κατά την γνώμη μας) την ιστορική πραγματικότητα. Οι φαιορόζ εμφανίστηκαν σαν «τομή» στην α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μόνο «αλλαγή σκυτάλης»· και μια φτηνή λύση θεαματικής ανανέωσης της βιτρίνας. Που ευλογήθηκε προκαταβολικά απ’ όλους τους μηχανισμούς. Παπάδες, εφοπλιστές, παρακρατικούς, αφεντικά διαφόρων ειδών…

Όμως αυτό κρύβεται, ακόμα και πίσω από «αποκαλύψεις» που μπορεί να κάνει ένας Γιάνης. Οπότε η πραγματική συνέχεια της καθεστωτικής πολιτικής μένει αόρατη. Και, υποθέτουμε, όταν υπάρξει καινούργια «αλλαγή», πάλι θα είναι πολλοί που θα φάνε το όποιο παραμύθι την συνοδεύσει. (Ή την αφοδεύσει. Διαλέγετε και παίρνετε!)

Κυριακή 23 Ιούλη. Το ότι διάφοροι «επώνυμοι» επιμένουν ότι μια χούφτα ηλίθιες ιδέες (τους) συνιστούσαν «σχέδιο», το 2015, δεν αφορά μόνο τους ίδιους. Δεν αφορά μόνο τους ψηφοφόρους τους. Αφορά και την μέση εθνική φαντασίωση για το τι σημαίνει «σχέδιο», και μάλιστα τέτοιας έκτασης και συνθετότητας όσο η μετάβαση από ένα «σκληρό» σε ένα «μαλακό» νόμισμα.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο έδαφος αντιλήψεων (για τον κόσμο, για τους Άλλους, για τους Εαυτούς) που διαπερνά ιδεολογίες που δείχνουν αντίθετες μεταξύ τους. Θα μπορούσε να ονομαστεί μικροαστική βουλισιοκρατία: θέλω αυτό, και είναι αρκετό το ότι το θέλω για να γίνει. Οτιδήποτε με εμποδίσει είναι, απλά, μια συνωμοσία σε βάρος μου!

Λένε ότι το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Στις εθνικές φαντασιώσεις πάντως το ψάρι βρωμάει από παντού…