Ο στόλος…

Πέμπτη 15 Ιούνη. Σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή όπου το project europe πρέπει να αναβαθμιστεί, αν όχι σε όλες σίγουρα στις βασικές του παραμέτρους, η ευρωζώνη αποδεικνύεται de facto σαν ο «κεντρικός πυρήνας», παρόλες τις συγκρούσεις ή τις διαφορές συμφερόντων. Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία της αναβάθμισης (σίγουρα όχι το μοναδικό) είναι τα επόμενα βήματα στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού – παρότι αυτή είναι μια σύνθετη και, σε γενικές γραμμές, αργή διαδικασία.

Και τώρα η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ (το ελληνικό δημόσιο χρέος): πιστεύετε ότι σ’ αυτή την διαδικασία αναβάθμισης του project europe και, οπωσδήποτε, του «κεντρικού πυρήνα» του, υπάρχει περιθώριο να χωράει ένα κράτος του οποίου ο (βαθυκρατικός…) υπ.αμ. λέει και ξαναλέει «οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι και σύμμαχοί μας και οι γερμανοί εχθροί μας»; Κάτι που, by the way, δεν λένε τόσο ωμά ούτε τα σαφώς αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης τύπου πολωνία ή ουγγαρία;

Δεν είναι άποψη ενός σκέτου ψεκασμένου αυτή. Ή, έστω, κάποιας ομάδας περιθωριακών που κατά τύχη έχουν υπουργικές καρέκλες. Είναι άποψη των ισχυρότερων μερίδων του ντόπιου κεφάλαιου. Γι’ αυτό κι όταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. βγαίνει και οριοθετεί τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / παρακράτους, κανείς δεν τον καταγγέλει· ούτε απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση ούτε από οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή απόκομμα εξουσίας. Η πεποίθηση είναι κοινή, ενιαία, «εθνική»: οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι μας… Σ’ αυτούς δίνουμε και γη και νερό…

Ξανά, λοιπόν, η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ: ποιος και γιατί απ’ όσα ευρωπαϊκά αφεντικά ανήκουν στον «κεντρικό πυρήνα» θα ήθελε να συμμετέχει σ’ αυτόν ένα κράτος δηλωμένος τσατσορούφιανος της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ);

Τροφή για σκέψη…

London sinking

Τρίτη 13 Ιούνη. Αντί να διευκολύνει τον εαυτό της και, κυρίως, εκείνα τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, η (ακόμα…) πρωθυπουργός του Λονδίνου May φαίνεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η προοπτική κυβερνητικής συμμαχίας με το ακροδεξιό βορειοϊρλανδικό και «ενωτικό» κόμμμα dup κινδυνεύει να λειτουργήσει διαλυτικά για την βόρεια ιρλανδία. Όπου, ας το θυμίσουμε, οι (καθολικοί) ιρλανδοί όχι μόνο ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. στο περσινό δημοψήφισμα αλλά έχουν πια σοβαρές ανησυχίες για την δημιουργία ενός αυστηρού συνόρου με την (υπόλοιπη) ιρλανδία, πράγμα που θα δυσκολέψει σοβαρά την καθημερινή ζωή τους.

Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες, μετά τις (τοπικές) εκλογές στην βόρεια ιρλανδία, δεν έχει φτιαχτεί κυβέρνηση εκεί. Με βάση την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» (του 1998) πρωθυπουργός θα πρέπει να είναι ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου προτεσταντικού κόμματος (του dup) και αντιπρόεδρος της (τοπικής) κυβέρνησης ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου κόμματος των καθολικών (του sinn fein) – λόγω του αριθμού των δύο “κοινοτήτων”. Όμως βασικός όρος της συμφωνίας της «καλής Παρασκευής» είναι ότι κανένα απ’ τα κυβερνώντα κόμματα στη βόρεια ιρλανδία δεν θα πρέπει να έχει σχέσεις με την αγγλική και την ιρλανδική κυβέρνηση – έτσι ώστε οι «μητέρες κυβερνήσεις» να φαίνονται «ουδέτερες» απέναντι στην βόρεια ιρλανδία.

Και τώρα η May θέλει να κάνει κυβερνητικό εταίρο το dup… Πράγμα που προσθέτει επιπλέον προβλήματα στη συμφωνία του 1998… Σε σημείο ώστε ο πρωθυπουργός της ιρλανδίας να προειδοποιεί ήδη (ευγενικά είναι η αλήθεια…) την May …. «να μην κάνει καμιά μαλακία»… Το sinn fein δήλωσε εν τω μεταξύ ότι μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία είναι προδοσία όσων συμφωνήθηκαν πριν σχεδόν 20 χρόνια…

Πως ξεκίνησαν όλα αυτά; Επειδή ένας δεξιός πρωθυπουργός, ο Kameron, σκέφτηκε να κάνει ένα δημοψήφισμα για την έξοδο ή όχι του Λονδίνου απ’ την ε.ε., προκειμένου να «ταπώσει» τους φιλο-brexit βουλευτές του (αυτός ήταν υπέρ της παραμονής…) Ήλπιζε ότι θα το κέρδιζε άνετα… Άσσοι της πολιτικής οι γιάπηδες!!

Όση κι αν είναι η παρακμή της άλλοτε «μεγάλης» βρετανίας, δεν παύει να είναι ένα παλιό, πολύ παλιό κρατικό μαγαζί: θεωρητικά έχει το «ιστορικό βάθος» να δέσει ξανά, κάποια στιγμή, το βρακί του στη μέση του. Όμως προς το παρόν, μετά το περσινό δημοψήφισμα, μοιάζει σα να κυλάει στην κατηφόρα με χαλασμένα φρένα: κανένα κόλπο δεν πιάνει…

(φωτογραφία: η φωτογραφία εντείνει την προσωποποίηση ενός προβλήματος καπιταλιστικού… Αλλά πείτε μας: τι ύφος είναι αυτό για πρωθυπουργό της αυτού μεγαλειότητας;)

Γαλλο-γερμανοί

Παρασκευή 2 Ιούνη. Δεν έχει μόνο το Βερολίνο γυναίκα υπ.αμ. Έχει, πλέον, και το Παρίσι. Η Ursula von der Leyen και η Sylvie Goulard (έγινε υπουργός του Macron μόλις πριν 2 βδομάδες) συναντήθηκαν στο Βερολίνο και τα είπαν. Για τι; Τι άλλο; Το ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας – δηλαδή τον κοινό στρατό, την κοινή αστυνομία, κλπ κλπ…

Οι βάσεις γι’ αυτήν την κοινότητα πάνε πίσω 3 χρόνια, στο “διεθνές συνέδριο ασφάλειας” που είχε γίνει στο Μόναχο. Αλλά οι πιο πρόσφατες εξελίξεις, απ’ το brexit ως το ψόφιο κουνάβι, δίνουν το κατάλληλο πάτημα για να επιταχυνθούν οι εξελίξεις και, κυρίως, να πουληθούν κατάλληλα στους υποτελείς. Η Permanent Structured Cooperation (PESCO) «θα είναι ανοικτή σε όποιο κράτος / μέλος της ε.ε. ενδιαφέρεται» δήλωσαν και οι δύο… Επιτρέψτε μας κυρίες στο χακί: αποκλείεται! Αποκλείεται, γιατί έτσι οι «δομές ασφαλείας» σας θα γεμίσουν πράκτορες των αμερικάνων και των άγγλων· και δεν θα φταίνε αυτοί!

Όμως σ’ αυτό το χρονικό σημείο δεν μπορεί παρά και αυτό το σχέδιο, σαν τμήμα της αναβάθμισης του project europe, να σερβίρεται σαν μια «ανοικτή αγκαλιά». Και κάτι μας λέει ότι με την πρώτη ευκαιρία η Αθήνα (ο ψεκασμένος ή όποιος άλλος) θα στείλει δικούς της και σ’ αυτό – σιγά μην χάσει την ευκαιρία. “Όπου γάμος και χαρά…”

Όταν, βέβαια, μπει πιο πιεστικά το ζήτημα των εξοπλισμών και της ευρωπαϊκής τους προέλευσης, εκεί… εκεί θα δούμε!!!

Europe militare

Τετάρτη 31 Μάη. Είναι απ’ τα θέματα που αποκλείεται να απασχολήσουν έναν ικανό αριθμό ανθρώπων στα μέρη μας – έγκαιρα! Όμως αλλού το κουβεντιάζουν ήδη: χωρίς την αμερικανική (πυρηνική) ομπρέλα «πόσα πιάνει» το project europe από στρατιωτική άποψη;

Το ερώτημα δεν αφορά «ειρηνευτικές αποστολές» – ολοφάνερο! Δεν αφορά, επίσης, «αντιτρομοκρατικές εκστρατείες», όπως αυτές καθιερώθηκαν σαν μοντέλο απ’ την Ουάσιγκτον, μετά το 2001. Αφορά την πλήρη «ανάπτυξη» του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στρατιωτικές αναμετρήσεις δηλαδή μεταξύ αναπτυγμένων «καπιταλιστικών δυνάμεων». Εκεί, λοιπόν: «πόσα πιάνει» η ευρώπη;

Η απάντηση είναι γνωστή: λίγα. Όμως αυτό ακριβώς το «λίγα» από στρατιωτική άποψη, για έναν σχηματισμό που είναι ιμπεριαλιστικός έτσι κι αλλιώς (το project europe), ανοίγει σ’ εμάς (την σύγχρονη εργατική τάξη) ένα μοναδικό χρονικό «παράθυρο» – αν θα θέλαμε να το αναγνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε πριν κλείσει.

Οποιαδήποτε σοβαρή «μιλιταριστική ανάπτυξη» του project europe, τέτοια που να φέρει την ήπειρο (και τα κράτη μέλη της όποιας update προοπτικής) σε σημείο να μπορεί να ανταγωνιστεί αυτοτελώς στρατιωτικά τις ηπα, ή την ρωσία ή την κίνα, δεν μπορεί να γίνει κρυφά. Κι εκεί είναι η «Ρόδος» για μας: είτε σαμποτάρουμε τέτοιες εξελίξεις, δίνοντας μια global εργατική αντικαπιταλιστική προοπτική, είτε αυτές περνάνε πάνω απ’ τους τάφους μας.

Σε αδρές γραμμές λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το θέμα, δύο «κινήσεις» θα ήταν προς το συμφέρον της τάξης μας, και όχι μόνο στην ευρώπη. Πρώτα το πλήρες σπάσιμο των (και) στρατιωτικών σχέσεων ηπα – ευρώπης· η πλήρης αποχώρηση όλου του αμερικανικού στρατού, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος· η εξαφάνιση κάθε μικρής, μεσαίας ή μεγάλης αμερικανικής βάσης στην ήπειρο. Άρα η «χειραφέτηση» απ’ την αμερικανική μιλιταριστική ομπρέλα και η «ξεγύμνωση» της στρατιωτικής αδυναμίας του project europe. Και αμέσως μετά το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής στρατιωτικής αναβάθμισης.

Οι δημαγωγοί των αφεντικών θα πουν φυσικά: μα αν δεν το κάνουμε, χωρίς τους αμερικάνους και την «προστασία» τους και χωρίς την δική μας αναβάθμιση, θα μας φάνε οι ρώσοι! Το λένε ήδη – βλακείες! Υπάρχουν αντεπιχειρήματα, όπως υπάρχει και μια καλή αντι-πολεμική αντι-μιλιταριστική κινηματική παράδοση στην ευρώπη, που αναμετρήθηκε με επιτυχία στο παρελθόν και με τέτοιες απόψεις…

Ιδού η Ρόδος λοιπόν…

(Το είπαμε απ’ την αρχή: αυτά δεν απασχολούν εδώ… Καλό; Μια μαλακία και μισή· αλλά δεν είναι η πρώτη φορά…)

 

“Καιρός να δω την δικιά μου ζωή”…

Δευτέρα 29 Μάη.Η εποχή που μπορούσαμε να στηριζόμαστε εντελώς σε άλλους έχει φτάσει στο τέλος της από συγκεκριμένες απόψεις… Το έζησα τις τελευταίες ημέρες. Εμείς οι Ευρωπαίοι στ’ αλήθεια πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας… Η γερμανία και η ευρώπη πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν καλές σχέσεις με τις ηπα, την βρετανία και άλλες χώρες, ακόμα και με την ρωσία… Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για το δικό μας μέλλον, για την μοίρα μας σαν ευρωπαίοι…

Αυτά είπε ανάμεσα σε άλλα η κυρά Μέρκελ σε προεκλογική συγκέντρωση στο Μόναχο. Δεν απευθυνόταν σε έλληνες, εννοείται. Ούτε μόνο σε γερμανούς, ψηφοφόρους της ή όχι· επίσης εννοείται. Όπως θα το έλεγε και κάποιος Joschka Fischer (Sarajevo 113a, 6/1/2017…) αυτό είναι το τέλος του «ατλαντισμού» – σε αργή κίνηση. Άλλωστε, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να φαινεται καραγκιόζης, αλλά είναι μόνο ο Mike Pence ντυμένος καραγκιόζης· ποιος δεν το έχει καταλάβει;

Οπωσδήποτε το γερμανικό καθεστώς δεν περίμενε ούτε την σύνοδο του νατο ούτε εκείνη των g7 για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως στην πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) η στιγμή που λες ή δεν λες κάτι, η στιγμή που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι, το timing που λένε, έχει σημασία· και όχι μόνο συμβολική.

Ο καπιταλισμός στην (ηπειρωτική) ευρώπη τραβάει τον δικό του, ισχυρά ανταγωνιστικό (μέσα στις παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις) δρόμο εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Κάποτε αυτό θα αναγνωριζόταν καθαρά και επίσημα· έγινε τώρα. Μπορεί να συνεχίσει μόνο αν γίνει ευρωπαϊκός. Πρώτα η Βόννη και μετά το Βερολίνο είχαν πάντα στο νου τους αυτήν την πορεία. Γι’ αυτό και η ευκαιρία της προεδρίας του ψόφιου κουναβιού είναι, από ιστορική άποψη, μια ώριμη στιγμή.

Όσοι ψάχνουν να πουλήσουν τις γεωπολιτικές τους συντεταγμένες σε «καλή τιμή» πάνω στον πάγκο της εντεινόμενης ενδοκαπιταλιστικής έριδας έχοντας υπ’ όψη τους τα δεδομένα του 20ου αιώνα, βρίσκονται στο κενό – κι ας μην το καταλαβαίνουν… Για πρώτη φορά στην ιστορία (τους) η ανερχόμενη παγκόσμια (και) θαλάσσια δύναμη δεν είναι λευκή και χριστιανική. Και επιπλέον, «δεν αγοράζει» με το στρέμμα, αλλά μόνο ό,τι ακριβώς την ενδιαφέρει.

Σ’ ότι γίνεται και θα γίνει στο project europe το ελλαδιστάν μοιάζει όλο και περισσότερο σαν μια περιθωριακή ανορθογραφία. Τι να κάνουν όμως και οι ντόπιοι «πατριώτες»; Πόσες βάσεις (ή τι άλλο…) να δώσουν ακόμα στην Ουάσιγκτον μπας και τους δώσει μια κάποια σημασία;

Όχι και τόσο τσακωμένοι

Δευτέρα 29 Μάη. Παρά τις εκατέρωθεν κατηγόριες (έτσι είναι η διπλωματία…) Βρυξέλες (δηλαδή η ε.ε.) και Άγκυρα δεν είναι δα και έτοιμοι να φαγωθούν. Για την ακρίβεια, μετά την συνάντηση του Erdogan με τους Juncker και Tusk, αποφασίστηκε μια 12μηνη διαδικασία επαναπροσέγγισης και επίλυσης των όποιων παρεξηγήσεων (ή διαφορών), με πρώτο ραντεβού (των αντιπροσωπειών) στις 13 Ιούνη. Και πράγματι, οι ανακοινωμένες εκκρεμότητες (για την πλήρη συμφωνία της 18ης Μάρτη του 2016, αυτής για την “επαναπροώθηση”…) που θα επιτρέπει την κατάργηση της βίζας για τους τούρκους υπηκόους δεν είναι άλυτες. Και επιπλέον είναι μόνο 7 (που να ήταν, δηλαδή, τα «προαπαιτούμενα» 140, 240 ή πόσα…).

Εννοείται ότι στη συνάντηση κουβεντιάστηκε και η ευρωπαϊκή ανησυχία για την επαναφορά της θανατικής ποινής στην τουρκία. Ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η σχετική συζήτηση είναι συνέπεια του «τραύματος» απ’ το περσινό πραξικόπημα… Μετά το οποίο (το επανέλαβε…) οι ευρωπαίοι δεν έδειξαν ιδιαίτερη δημοκρατική ανησυχία…

Περασμένα ξεχασμένα; Ναι και όχι. Πάντως και οι συνομιλητές του πολιτικοί είναι και ξέρουν: αν το καθεστώς Erdogan επρόκειτο στα σοβαρά να επαναφέρει την θανατική ποινή (που το ίδιο κατάργησε στις αρχές των ’00s) θα το είχε κάνει πριν ξεκινήσουν οι δίκες των πραξικοπηματιών… Ώστε να τους αφορά. Τώρα… απλά δεν θα είχε κανένα νόημα. Αναδρομική ισχύς νόμων δεν γίνεται πουθενά.

Αααα: αν υπάρχουν τίποτα ντόπιοι «ειδικοί» και «ανειδίκευτοι» που περίμεναν διάλυση της τουρκίας (… μετά την διάλυση του μακεδονικού κράτους αλλά και του αλβανικού…) ας το ρίξουν καλύτερα στο «στοίχημα».

Εκεί οι «κουβάδες» είναι πιο ανώδυνοι…

Αυταπάτες…

Παρασκευή 26 Μάη. Έκανε την «διαγραφή του χρέους» κύριο έως αποκλειστικό στόχο της… Συμμάχησε με το καταραμένο δντ πάνω σ’ αυτόν αγνοώντας ότι το δντ δεν είναι «χθεσινό»…

Και τώρα, πιασμένη στα δίκτυα που νόμιζε ότι έστηνε για τους άλλους, η φαιορόζ κυβέρνηση παριστάνει ότι μπορεί ακόμα να διαπραγματευτεί. Όχι κάτι σοβαρό: την διάσωση της πολιτικής της asshole. Πως ελπίζει να το πετύχει αυτό;

Κατά το site του κυβερνητικού ευρωβουλευτή Κούλογλου …. σ’ αυτά τα «όπλα» η κυβέρνηση εντάσσει την ενίσχυση των συμμαχιών με Γαλλία, Ιταλία και Πορτογαλία όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο τελευταίο Eurogroup, την ανοιχτή στήριξη του νέου προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν – που, πάντως, μένει να επαναβεβαιωθεί και το επόμενο διάστημα – , καθώς και την απομόνωση και στοχοποίηση του Σόιμπλε από τον ευρωπαϊκό αλλά και γερμανικό Τύπο…

Στα σοβαρά πιστεύουν στην Αθήνα ότι στο Παρίσι, στη Ρώμη ή στη Λισσαβώνα πεθαίνουν απ’ την αδημονία να της χαρίσουν λεφτά; Ή ότι θα “αναγκάσουν” το δντ να αλλάξει καταστατικό; Ή ότι θα αναγκάσουν την συντηρητική αμερικανική κυβέρνηση να μην κοιτάει στραβά; Σοβαρά πιστεύουν ότι οι μηχανισμοί προπαγάνδας είναι “με την μεριά” τους; Αν τα πιστεύουν αυτά γιατί δεν φωνάζουν απ’ την εφεδρεία και τον κυρ Γιάνη; Είναι μανούλα σε τέτοια games!

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Εμπόριο τρέλας, χοντρική λιανική

Παρασκευή 19 Μάη.Ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Χριστιανοδημοκρατών τη προηγούμενη Κυριακή στις τοπικές γερμανικές εκλογές, μοιάζει περισσότερο δικαιολογημένη η αισιοδοξία του πρωθυπουργού, που όπως δήλωσε χθες, θα αναγκαστεί , λόγω των θετικών εξελίξεων, να φορέσει γραβάτα: με τη νίκη σχεδόν εξασφαλισμένη στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, Μέρκελ και Σόιμπλε μπορούν τώρα να κάνουν περισσότερες παραχωρήσεις για το χρέος, χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους…

Μάλιστα! Αυτή είναι η τελευταία εξυπνάδα των ροζ “think tank” – σκέτοι ντενεκέδες δηλαδή, άδειοι από οτιδήποτε θα άξιζε να ονομαστεί “thought”. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς τύπους (μα ακριβώς τους ίδιους!) που το τελευταίο εξάμηνο έχουν υποστηρίξει διαδοχικά ότι α) αν «ανέβουν» οι φασίστες στην ολλανδία, στη γαλλία και στη γερμανία, τότε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε θα στριμωχτούν και «θα κάνουν παραχωρήσεις στην Αθήνα» για τα χρέη της, και β) αν «βγει» ο σοσιαλδημοκράτης Σουλτς στις γερμανικές εκλογές του Σεπτέμβρη, αυτό θα σημαίνει “παραχωρήσεις στην Αθήνα”.

Είναι ψυχοπαθείς; Έτσι δείχνουν. Ό,τι και να γίνει στον πλανήτη δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε «παραχωρήσεις για το χρέος». Είτε το Α, είτε το –Α, είτε το Β, είτε το –Β, όλα ερμηνεύοναι (στα σοβαρά…) και εκτιμώνται μ’ αυτό σαν μέτρο: το ελληνικό χρέος και τις «παραχωρήσεις».

Πρόκειται για έκφραση του βαθιά ενσωματωμένου πολιτικού προσοδισμού σε διεθνή κλίμακα. Έχει ποτίσει ως το μεδούλι άρχοντες και αρχόμενους, έτσι ώστε δεν θέλουν και δεν μπορούν να ακούσουν εκείνο που τους έχουν πει, όχι μόνο απ’ το Βερολίνο αλλά απ’ την πλειοψηφία των κρατών μελών της ευρωζώνης: δεν πρόκειται να σας χαρίσουμε ούτε σέντσι, ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ (τσακιστείτε και) ξεκουμπιστείτε απ’ το club. (“Τουλάχιστον τότε θα μπορούμε να πούμε στους δικούς μας πληθυσμούς ότι μας στοίχισε κάτι παραπάνω αλλά σας ξεφορτωθήκαμε!…”)

Δεν είναι ο γερμανικός εκλογικός κύκλος που «εμποδίζει», τάχα, το να χαριστούν λεφτά στην Αθήνα. Αυτά που λέγονται σχετικά είναι για ηλίθιους (και υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι). Είναι τα σκληρά γεγονότα που το απαγορεύουν. Πρώτον, στις αρχές του 2012, έγινε η μεγαλύτερη διαγραφή δημόσιου χρέους ever στην καπιταλιστική ιστορία του πλανήτη, προς όφελος της Αθήνας: πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ… Ένα ποσό ιλιγγιώδες, και μάλιστα «εθελοντικά»: Μέρκελ και Ζαρκοζί έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό των ιδιωτών δανειστών, κάτι funds και κάτι τράπεζες, μια επιλογή που επίσης ήταν πρωτοφανής (αλλά και σκληρά αναγκαία) στην ιστορία της ευρωζώνης. Και δεύτερον, πολλά απ’ τα κράτη μέλη της ευρωζώνης δανείζονται (απ’ τις «αγορές») ακριβότερα απ’ ότι δανείζουν (μέσω esm) την Αθήνα. Πολύ απλά: χάνουν λεφτά μ’ αυτό το νταραβέρι.

Να χαρίσουν κι άλλα λεφτά λοιπόν; Γιατί; Επειδή το δντ λέει…; Σιγά! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση «καθαρής» μείωσης αυτών που η Αθήνα χρωστάει στα ευρωπαϊκά κράτη. Η μόνη τέτοια περίπτωση, που είναι η «προσφορά» του γερμανικού κράτους και όχι του εσθονικού, του μαλτέζικου ή του πορτογαλικού, είναι: αν φύγετε απ’ την ευρωζώνη μπορούμε να σας χαρίσουμε (σαν γερμανία, και μόνο σαν τέτοια) καμιά 40αριά δις.

Ηθικό δίδαγμα; Ας μην αγοράσει γραβάτες ο εξοχότατος. Αν χρειαστεί, κάποιος θα τον δανείσει. Ας βάλει μπαντάνα στη τελική! Ή κελεμπία.

Όμως μπορεί και να μην χρειαστεί. Μπορεί να μην τον αναγκάσουν να κάνει τέτοια «παραχώρηση»…

(Το έχει σίγουρο ότι δεν τα έχουν πάρει στο κρανίο οι δανειστές που θέλει να χαρίσει 38 μύρια απ’ τα δημόσια έσοδα στο καινούργιο φιλαράκι του; Νόμιζει ότι οι καταραμένοι είναι ίδια φάση με το πόπολο που δεν πήρε χαμπάρι καν και καν τι πάει να πει «σας χαρίζω τα πρόστιμα για λαθρεμπόριο», όχι μόνο στο φιλαράκι του αλλά και σε κάθε άλλον μελλοντικά, που απλά θα αλλάξει ιδιοκτησία στο μαγαζί του αν πιαστεί με την γίδα στην πλάτη… λοιπόν αυτό νομίζει ο εξοχότατος;)

(φωτογραφία: Βγαί-νου-με μω-ρό μου βγαί-νου-με! Α-πο το τού-νελ!!!)

Ιδιοτέλειες

Τετάρτη 17 Μάη. Όταν αυτός ο παλιοΝτάιζεμπλουμ είπε ότι «οι νοτιοευρωπαίοι έφαγαν τις επιδοτήσεις σε κωλόμπαρα» (δεν το είπε έτσι ακριβώς, το εννοούσε πάντως) στα μέρη μας (όπως και αλλού) ήθελαν να του σπάσουν το κεφάλι. Δεν λεγόταν κυρία Σώτη Ακροδεξιοφαγουροπούλου για να έχει την ασυλία του «δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλει λέει ο καθένας». Δεν ήταν καν έλληνας υπουργός άμυνας, να κάνει κωλοδάκτυλο στην κερκίδα («δικαιολογείται: του έβρισαν την οικογένεια») και την άλλη μέρα (ή την ίδια;) να παρελαύνει σαν αληθινός πιστός μαζί με την ιερή μούμια. (Εδώ που τα λέμε: τα κωλόμπαρα με τις αιχμάλωτες γυναίκες έχουν υπάρξει πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο “τα ιερά και όσια” της αρσενικής ελληνικής φυλής…)

Όταν ο εξοχότατος πρωθυπουργός αυτοπροσώπως είπε «ναι ρε, χαρίζουμε 38 μύρια πρόστιμο, τρέχει τίποτα;» (δεν το είπε έτσι ακριβώς, το εννοούσε πάντως) ήταν μάγκας· νεοδιαπλεκόμενος and fresh. Αν ούτε κι αυτό δεν είναι ικανός να πετύχει (καθότι ο νόμος που έσπρωξε δεν έχει αναδρομική ισχύ, οπότε πρέπει να κάνει καινούργια «νομοθετική παρέμβαση»), τότε είναι νέος και κάνει λάθη – συγχωρείται. Ωστόσο τα 38 μύρια που χαρίζει είναι κρατικό έσοδο, το οποίο («λαϊκισμός»;) θα πρέπει να το πληρώσουμε εμείς, και όχι αυτός· την ίδια στιγμή που θέλει να «μειωθεί το χρέος». Θέλει δηλαδή οι καταραμένοι δανειστές να χαρίσουν λεφτά σ’ αυτούς που χαρίζουν τα δημόσια έσοδα στους «δικούς» τους.

Όταν ο κυρ Γιάνης, σαν υπ.οικ., μαγνητοφωνούσε κρυφά και λαθραία τους ευρω-όμοιούς του, και βγήκε και καμάρωνε, ο πρωθυπουργός του δεν τον σούταρε. Έβλεπε μπροστά. Καθότι μια άλλη στιγμή αυτός ο ίδιος πρωθυπουργός ανέμιζε τις υποκλοπές των συζητήσεων μεταξύ στελεχών του δντ, για να δείξει τάχα ότι «βρίζουν την Μέρκελ».

Μετά απ’ αυτά (που είναι ενδεικτικά, υπάρχουν πολύ περισσότερα) πιστεύετε ότι ο οποιοσδήποτε στον γαλαξία έχει υποχρέωση θα θεωρεί ότι «οι έλληνες ανήκουν στην ευρωζώνη»; Ή, έστω, «ανήκουν – πολιτιστικά και θεσμικά – στον πρώτο κόσμο»;

Ή μήπως πρέπει, απλά, να ξεχνάνε οι πάντες, έτσι ώστε να συνεχίζουν απρόσκοπτα οι έλληνες τις εθνικές τσογλανιές τους;

Ευρωπαϊκή υπόθεση

Σάββατο 13 Μάη. Διαφορετικό ενδιαφέρον, και προφανώς μεγαλύτερο, (θα) έχουν οι όποιες ανακοινώσεις μετά την συνάντηση του Macron με την Merkel στο Βερολίνο, στις 15 Μάη (την ερχόμενη Δευτέρα). Φαίνεται ότι τα επιτελεία των δύο κρατών έχουν δουλέψει ήδη πάνω σε κάποια σχέδια για την προώθηση του project europe. Εξάλλου ο Macron τα είχε ξαναπεί με την Merkel (και τον Gabriel) τον περασμένο Μάρτη, όταν ήταν ακόμα αουτσάιντερ υποψήφιος.

Για ένα απ’ αυτά σας έχουμε προϊδεάσει έγκαιρα (και) απ’ την ασταμάτητη μηχανή (ευρωπαϊκή σύγκλιση 1, 18 Φλεβάρη ‘17): η δημιουργία ενός κοινοβουλίου της ευρωζώνης (το υπάρχον είναι της ε.ε.), με συμβουλευτικές αρμοδιότητες. Μία απ’ τις εικαζόμενες αρμοδιότητες αυτού του ευρωζωνιακού κοινοβουλίου (μπορεί να) είναι ο έλεγχος του ESM («ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας»), ο οποίος όμως θα αποκτήσει επιπλέον αρμοδιότητες, έτσι ώστε να τείνει προς το ευρωπαϊκό αντίγραφο του δντ.

Τι σχέση μπορεί να έχει μ’ αυτά και άλλα παρόμοια ένα «κράτος μέλος» που δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς αποτελεσματικά ούτε καν τα δικά του δομικά προβλήματα, και είναι διαρκώς στα παρακάλια και στα κόλπα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι διάφοροι ντόπιοι βουλευτές πολύ θα γούσταραν τα μεγαλεία (και τους μισθούς) ενός καινούργιου ευρωβουλευτικού πόστου. Όμως αυτό δεν το λες και «συμβολή» στο project europe – έτσι δεν είναι;

Θα φανεί, και θα φανεί μάλλον γρήγορα…