Tag: ε.ε.

Όλα τα λεφτά

Παρασκευή 21 Ιούλη. Το δντ ανακοίνωσε τελικά την πολυ-αναμενόμενη στάση του σε ότι αφορά την συμμετοχή του στο «πρόγραμμα διάσωσης της ελλάδας»: φεύγει, σε αργή κίνηση. Δεν λέει «φεύγω» άμεσα. Απλά βάζει τους γνωστούς όρους του για το «θα μπορούσα να μείνω» που όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ευοδωθούν. Είναι «θέμα χρόνου» που θα έλεγαν και οι εσκιμώοι.

Τυπικά το συμβούλιο του δντ έδωσε την έγκρισή του για πιθανή συμμετοχή του δντ, με ένα δάνειο 1,8 δις δολαρίων εάν το ελληνικό χρέος γίνει διαχειρίσιμο. Αλλά οι όροι διαχειρισιμότητας που βάζει είναι οι γνωστοί. Όχι μόνο κάποιου είδους «ξαλάφρωμα» αλλά και οι θρυλικές «μεταρρυθμίσεις» που η Αθήνα δεν πρόκειται να κάνει. Συνεπώς, πίσω απ’ τις γραμμές της ανακοίνωσης, και χωρίς κραυγαλέες διατυπώσεις, το δντ υποδεικνύει το αναμενόμενο: συνεχίστε την διάσωση χωρίς εμάς.

Αυτό που περιμένουμε από σήμερα είναι το βολικό «χαμένοι στη μετάφραση». Παρά τον όποιο ντόρο κάνει η ντόπια δημαγωγία (έχει αυτό το φτωχό ταλέντο του να κάνει το μαύρο άσπρο) δεν έχει, και δεν θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία. Σημασία (θα) έχει η δντ επιβεβαίωση ότι η Αθήνα δεν μπορεί να δανειστεί «απ’ τις αγορές» αν δεν βρει τρόπο (με τους δανειστές της) να γίνει πειστική στο ξεχρεώμα των φιλικών πολιτικών δανείων που έχει κάνει ήδη.

Χωρίς δράματα, με διακριτικότητα, αυτό θα περιπλέξει την «ελληνική σωτηρία» τους επόμενους μήνες. Ορισμένοι βάζουν χρονικό όριο την ημερομηνία των γερμανικών εκλογών, λες και την επόμενη ημέρα δεν θα ασχοληθούν με τίποτα άλλο στο Βερολίνο απ’ το πως θα συνεχιστεί η «στήριξη της μικρής ασθενούς». Μια γερμανική κυβέρνηση συνεργασίας θα χρειαστεί κάποιο χρόνο για να σχηματιστεί. Κι αν είναι μεταξύ συντηρητικών και φιλελεύθερων η Αθήνα θα πρέπει να δαγκώνει όχι τα νύχια της αλλά τις σόλες της: οι φιλελεύθεροι είναι οπαδοί του … grexit.

Η απόφαση του Βερολίνου έχει σημασία στο βαθμό που η καινούργια κυβέρνηση (και το καινούργιο κοινοβούλιο) θα θέλει σαν εγγύηση για την “ελληνική σωτηρία” την συμμετοχή του δντ – με λεφτά. Δεν είμαστε προφήτες· είναι πολλοί όμως εκείνοι που υποστηρίζουν ότι δεν θα θέλει, υπό την προϋπόθεση ότι ο esm γίνει το ευρωπαϊκό δντ. Κάτι τέτοιο, λογικά, θα χρειαστεί ακόμα περισσότερο χρόνο απ’ το να δημιουργηθεί η καινούργια γερμανική κυβέρνηση…

Ευτυχώς που η Αθήνα δεν βιάζεται – με την έννοια ότι δεν έχει σοβαρές πληρωμές τον επόμενο ενάμισυ χρόνο. Απ’ την άλλη μεριά όχι ο ενάμισυ χρόνος αλλά ακόμα και ο ενάμισυ μήνας είναι υπεραρκετός για να επιβεβαιώσει αυτό που υπόλοιποι «εταίροι» της ξέρουν: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο είναι ανεπίδεκτο ορθολογικών αναδιαρθρώσεων…

Ευχές απ’ το Τελ Αβίβ

Πέμπτη 20 Ιούλη. Δεν είναι ανόητος ο ισραηλινός πρωθ. Netanyahu που θέλει φιλίες με φασίστες (παλαιάς και νέας κοπής μαζί) σαν τον ομόλογό του της ουγγαρίας Orban. Μπορεί να ήταν ατύχημα το ανοικτό μικρόφωνο στη διάρκεια του meeting, μπορεί και όχι, αλλά τα ισραηλινά «εθνικά συμφέροντα» δηλώθηκαν καθαρά και δημόσια. Ώστε να τα έχουν όλοι υπόψη τους: αν η ε.ε. δεν κάτσει σούζα στο Τελ Αβίβ καλύτερα να διαλυθεί – είπε σε απλά ελληνικά. Είχε και διάφορα κοσμητικά επίθετα η δήλωση, αλλά δεν προσθέτουν κάτι.

Τι κάνει αυτή η καταραμένη ε.ε. που ενοχλεί τόσο τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό; Διαμαρτύρεται (πάντα στα λόγια) για τους επεκτεινόμενους ισραηλινούς οικισμούς στη δυτική Όχθη… Και γι’ αυτό το λόγο καθυστερεί την ολοκλήρωση της «συμφωνίας εμπορικής σύνδεσης» με το Τελ Αβίβ. Τίποτα σπουδαίο, δηλαδή, σε σχέση με τα ισραηλινά εγκλήματα. Όμως ακόμα κι αυτά τα όχι σπουδαία εκνευρίζουν το ισραηλινό καθεστώς. Ή έτσι παριστάνει.

Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Το Τελ Αβίβ χρειάζεται οπωσδήποτε την αμερικανική υποστηρίξη· γράφαμε χτες για τα ενδεχόμενα στο συριακό πεδίο μάχης. Το ψόφιο κουνάβι είναι μεν φιλοϊσραηλινό όσο δεν πάει· έχει όμως μια «νταραβεριτζίδικη κουλτούρα» που δεν του επιτρέπει ακόμα να επιλέξει να σκοτωθεί με όλον τον κόσμο για να τα έχει καλά με το ισραήλ· και μάλιστα σ’ έναν αιώνα που η χωροφυλακίστικη συνεισφορά του θα είναι μειωμένης αξίας. Το Τελ Αβίβ τσινάει κάθε φορά που το ψόφιο κουνάβι δείχνει κατανόηση στην ρωσική παρουσία στη συρία· η τελευταία φορά ήταν πρόσφατα, μετά την συμφωνία Ουάσιγκτον – Μόσχας – Αμμάν για «ζώνη αποκλιμάκωσης» στη Dara’a, εκεί που σκόπευε (ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός) να επεκταθεί, σε συριακό έδαφος.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, και με δεδομένη επίσης την παρακμή σαν «ethos», γιατί να μην εύχεται ο Νετανιάχου μεγαλόφωνα την διάλυση της ε.ε. «αν δεν μας κάτσει»; Το ίδιο δεν θέλει και το ψόφιο κουνάβι;

(Υπάρχει κανένας στα μέρη μας που να συμφωνεί με το δίδυμο Τραμπ – Νετανιάχου; Να συμφωνεί αντικειμενικά εννοούμε… Ε; Υπάρχει κανένας;)

Βγαίνω (κι όποιος είναι πίσω μου δεν παίζει!)

Τρίτη 18 Ιούλη. Κάτι τσάκισε με τα επιτόκια που θα δανειζόταν (συμβολικά πάντα) το ελληνικό δημόσιο, και το σουαρέ αναβάλλεται. Σε μια επιχείρηση “μασάζ” στους υποτελείς, ένα επιτόκιο ψηλότερο από εκείνο του καταραμένου δεξιο-φασίστα πρωθ. το 2014 (4,75%) θα ήταν συντριβή. Όμως κάτι τέτοιο βρέθηκε μπροστά στους φαιορόζ. Για όχι τυχαίους λόγους…

Σωστή η ακύρωση της “εξόδου”. Άμα δεν σε παίρνει, κάνεις πίσω, όσα παχιά κι αν έχεις διακηρύξει. Ένα μόνο ζήτημα: έχει σχέση με την πραγματικότητα η φαιορόζ προπαγάνδα; Όχι. Γιατί αν είχε, θα σκεφτόταν ότι ακόμα κι αν πετύχαινε ένα δάνειο με επιτόκιο 4,6%, θα το τραγουδούσε με ζουρνάδες και νταούλια η εναντίον της αντιπολίτευση· κι ας ήταν μικρότερο κατά τι απ’ αυτό του ’14. Με απλά λόγια: αυτό που θέλουν να πουλήσουν (σαν «επιτυχία») οι φαιορόζ, δεν μπορεί πια να είναι λιγουλάκι καλύτερο απ’ αυτό που πούλαγαν οι φαιοπράσινοι πριν 3 χρόνια! Ας σκούζουν, ας φωνάζουν, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει πια με τόσο φτηνά κόλπα. Ή θα καταφέρουν (πως; καλή ερώτηση…) να πέσουν σ’ ένα επιτόκιο κάτω από 4%, σε ένα επιτόκιο που να έχει το νούμερο 3 μπροστά (και πάλι πολύ αλμυρό θα είναι…) για να πιάσει μερικούς το παραμύθι του “βγαίνουμε από το τούνελ – βγαίνουμε!”,  ή ας συνεχίσουν να πουλάνε «μείωση της ανεργίας».

Σκάβεις τον λάκο σου όταν δείχνεις την προπέτειά σου. Κι αυτήν την τελευταία την έχουν καταλάβει σ’ όλο τον πλανήτη…

Ηλεκτρονικές πληρωμές; Όχι ευχαριστώ!

Δευτέρα 17 Ιούλη. Στις αρχές του 2017 η ευρωπαϊκή επιτροπή ανακοίνωσε ότι ερευνά την πιθανότητα να θέσει ένα ανώτατο όριο στις συναλλαγές με ρευστό, με την προοπτική να επιβάλει τους σχετικούς περιορισμούς στις διασυνοριακές πληρωμές μέσα στο 2018. Προκειμένου να δώσει σ’ αυτήν την ιδέα μια αύρα αξιοπιστίας, η επιτροπή παρήγγειλε μια μεγάλη έρευνα γνώμης στην ε.ε., με σχετικά ερωτηματολόγια, και ένα δείγμα πάνω από 30.000 υπηκόους διαφόρων κρατών. Η έρευνα έβγαλε τα αποτελέσματά της, αλλά όχι αυτά που θα ήθελε η επιτροπή.

Ένα εντυπωσιακό ποσοστό 95% όσων ρωτήθηκαν δήλωσε ότι αντιτίθεται στον προσδιορισμό ορίου στη χρήση μετρητών. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η απάντηση που δόθηκε στην εξής ερώτηση:

Πως πιστεύετε ότι θα ωφελήσει η καθιέρωση περιορισμών στις πληρωμές με ρευστό στην ε.ε. εσάς, ή την επιχείρησή σας ή τον οργανισμό σας;

Στις επιλογές απαντήσεων ΔΕΝ υπήρχε η επιλογή «δεν θα με ωφελήσει»! Κατόπιν αυτού το 99,18% όσων ρωτήθηκαν ανταποκρίθηκαν με το «δεν απαντώ». Πράγμα που σημαίνει ότι λιγότερο από το 1% σκέφτηκε κάποιο όφελος.

Απ’ τις υπόλοιπες απαντήσεις προέκυψε ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων ερωτήθηκαν δεν «αγοράζει» τα εποχειρήματα για καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του ξεπλύματος χρήματος μέσω του «ηλεκτρονικού χρήματος». Αντίθετα τοποθετούν σε πολύ ψηλότερο σημείο τα θέματα της ιδιωτικότητας και της προσωπικής ανωνυμίας στις πληρωμές. Το 87% όσων ρωήθηκαν απάντησε ότι θεωρούν την πληρωμή με ρευστό σαν βασική προσωπική ελευθερία.

Αυτά τα ευρήματα μπορεί να ακούγονται σαν μουσική στ’ αυτιά διάφορων ευγενών κλάδων απ’ την κουρελομεσαία τάξη στην ελλάδα, που αγωνίζονται αυτόν τον καιρό ενάντια στα pos (για να φοροδιαφεύγουν, as usual), όμως το σίγουρο είναι ότι αυτοί οι 29,7 στους 30 χιλιάδες απ’ όσους ρωτήθηκαν στην έρευνα δεν είναι φοροφυγάδες, στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους. Συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν είναι καθόλου «τραβηγμένο»: δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στους θεσμούς που θα συγκεντρώνουν τα data απ’ τις συναλλαγές τους (με πρώτες και καλύτερες τις τράπεζες) ότι θα δείχνουν σεβασμό στην προσωπική τους ζωή.

Και γι’ αυτό προτιμούν να έχουν τις ηλεκτρονικές πληρωμές σαν επιλογή, και όχι σαν καταναγκαστική υποχρέωση. Φυσιολογικό; Εντελώς.

(Συνεπώς άλλο η εγκατάσταση pos σε ιατρεία, γραφεία δικηγόρων, μηχανικών, συμβολαιογράφων και λοιπών αναξιοπαθούντων, ώστε να υπάρχει η επιλογή της πληρωμής με κάρτα, κι άλλο η καθιέρωση ορίων και η αναγκαστική χρήση καρτών.

Αλλά τι να κάνει και η ελληνική κουρελομεσαία τάξη; Τώρα πάνω απ’ το 70% δηλώνει ότι την βγάζει με λιγότερα απ’ όσα θα έβρισκε κανείς στο δρόμο αν κοιτούσε συνέχεια κάτω… Οπότε ακόμα κι ένας πελάτης να πληρώνει κάθε μήνα με κάρτα, πάει, χάλασε η εικόνα της «πείνας»…)

Σοφές κουβέντες

Παρασκευή 14 Ιούλη. «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες… εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή η έξοδος στις αγορές» εκτιμά ο Γιώργος Σταθάκης, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Επικαλείται τρεις λόγους που δεν πρέπει να γίνει τώρα η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές: «Πρώτον, αποδυναμώνει την αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους το οποίο παραμένει εξόφθαλμα μη βιώσιμο. Δεύτερον, προσθέτει αντί να αφαιρεί στο δημόσιο χρέος, καθώς κάθε ευρώ με το οποίο θα δανειστεί γίνεται με επιτόκιο πολύ υψηλότερο από το επίπεδο δανεισμού, το οποίο έχει αυτή τη στιγμή η χώρα. Το τρίτο μειονέκτημα αυτής της επιλογής είναι ότι δημιουργεί την εντύπωση, αν όχι την ψευδαίσθηση, ότι η αξιολόγηση του ελληνικού δημόσιου χρέους έχει πάψει να είναι αυτό που θεωρούν και εξακολουθούν να θεωρούν ως μη βιώσιμο οι οίκοι αξιολόγησης, που το αξιολογούν στην κατώτερη βαθμίδα ακόμη και σήμερα».

Όχι, ο κυρ Σταθάκης δεν βάζει φουρνέλο στην φαιορόζ κυβέρνηση. Αυτά τα έλεγε πριν 3 χρόνια, το 2014. Τότε ήταν βουλευτής της αντιπολίτευσης. Φυσικά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ποιος απ’ τους 3 λόγους που επικαλέστηκε τότε δεν ισχύει σήμερα. Ισχύουν όλοι.

Αλλά τώρα είναι υπουργός. Άλλο πόστο, άλλος μισθός, άλλη χάρη…

Περσινά ξινά σταφύλια

Τρίτη 11 Ιούλη. Ο ντόρος για τα υποτιθέμενα σχέδια του πρώτου κυβερνητικού εξάμηνου της “πρώτης φοράς αριστεροακροδεξιάς”, το 2015, υπηρετούν, ολοφάνερα, το φτηνό ρεπερτόριο μιας σικέ αντιπολίτευσης· τόσο σικέ όσο χρειάζεται η “εθνική υπευθυνότητα” των ντόπιων αφεντικών. Εύκολη δουλειά στη χώρα των λωτοφάγων, ευκολότερη αφού οι ιθαγενείς καραγούσταραν τον Μεγάλο Νάρκισσο και τα κόλπα του, άσχετα από ιδεολογία. (Στο 70% είχε φτάσει η αποδοχή των φαιορόζ κυβερνοβιτρινών την άνοιξη του 2015 – το ξεχάσανε ε;).

Όλα όσα δήθεν αποκαλύπτονται τώρα ήταν ήδη από τότε γνωστά. Τα έγραφαν ρεπόρτερ διεθνών (και καθεστωτικών) μήντια… Μπορούσαν επίσης να τεκμηριωθούν λογικά απ’ τις πορδές που οι τότε φαιορόζ άφηναν νομίζοντάς τες για εξάτμιση καύσης στερεών καυσίμων. Στο χάρτινο Sarajevo τα είχαμε γράψει και αναλύσει τόσο εξονυχιστικά ώστε φτάσαμε να αναρωτιόμαστε μπας και το παρακάνουμε ενασχολούμενοι με τα κυβερνητικά.

Όμως τώρα προκύπτει ένα άλλο ζητηματάκι. Το να αποδίδεται στους φαιορόζ νάρκισσους και στο κόμμα της δραχμής που υπηρετούσαν (και συνεχίζουν να υπηρετούν, άλλο που δεν τολμάνε να φτάσουν ξανά στο χείλος…) ότι είχαν «σχέδιο» (όποιο κι αν ήταν) είναι εξαιρετικά βρώμικο. Γιατί οι μεν φαιορόζ όχι «σχέδιο» δεν είχαν, αλλά αγνοούσαν και αγνοούν τι σημαίνει σχεδιασμός στην κλίμακα της κυβερνο-εξουσίας στον 21ο αιώνα, ακόμα και για ένα κράτος με συνολικό πληθυσμό τα 2/3 εκείνου της Istanbul. Η λιλιπούτεια καπιταλιστική εσθονία θα μπορούσε να τους κάνει φροντιστήριο, αλλά και πάλι θα έγραφαν πολύ κάτω απ’ την βάση.

Όμως η απόδοση «σχεδίου» σ’ αυτούς που ήταν «ποτέ στο καρφί και εκατό στο πέταλο» έχει δόλιο στόχο: οι δεξιο/φιλελευθερο/λαϊκοφασίστες κάνουν την χάρη στους αντιπάλους τους να τους παρουσιάζουν αναδρομικά, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ικανούς να «σχεδιάσουν» μόνο και μόνο για να αναμετριούνται μαζί τους. Και να αποδεικνύονται, κι αυτοί, ικανοί να «σχεδιάσουν». Τρίχες μαλλοβάμβακες, επινικελωμένες – που έλεγε κι ένας παλιός κλωστοϋφαντουργός.

Είναι σα να λέει ο ομάδα της Άνω Πετρομαγούλας ότι η ομάδα της Κάτω Πετρομαγούλας είναι σκέτη Μπάρτσα! Ε, κατά συνέπεια, το ματς Άνω και Κάτω είναι το el clasico!.. Το ντέρμπι της χρονιάς σου λέω!!!

Κάποιος γόνος την έχει δει “σοσόνιας”…

Ψυχρότητα

Σάββατο 8 Ιούλη. Κατά την γερμανική καθεστωτική handelsblatt … Η χώρα θεωρείται εδώ και χρόνια κραυγαλέα αναξιόπιστη και απρόθυμη να τηρήσει όσα έχει συμφωνήσει με τους δανειστές της… Επίσης … οι ευρωπαίοι διπλωμάτες που ασχολούνται διαρκώς με την διάσωση της Ελλάδας είναι απλά και μόνο εκνευρισμένοι… Τελικά η γνώμη τους είναι ότι ... στην ελλάδα δεν πρόκειται μάλλον ποτέ να υπάρξει ομαλότητα [στις σχέσεις της με τους δανειστές]…

Όμως: η «δόση θα εκταμιευτεί». Με περιορισμούς, με όρους, στο παραπέντε… αλλά το ελλαδιστάν δεν θα χρεωκοπήσει τώρα, ξανά. Και θα συνεχίσει να συμμετέχει στην ευρωζώνη…

Είχαμε θεωρήσει πολύ πιθανό η συγκεκριμένη ιστορική φάση να ήταν εκείνη που το project europe θα κτυπούσε φιλικά στην πλάτη την Αθήνα – βάζοντάς την στη θέση της. Είχαμε θεωρήσει, επίσης, ότι αυτό θα γινόταν σα συνέπεια μιας «αναθεωρητικής» στάσης των ηπα στο δντ. Παρότι αυτό το τελευταίο εκκρεμεί, εφόσον η τωρινή δόση του πολιτικού δανεισμού δοθεί, δεν υπάρχει κάτι επείγον σαν «χρηματοδοτική ανάγκη» για το ελλαδιστάν ως το τέλος του 2018. Συνεπώς, ακόμα κι αν το δντ αποσυρθεί επίσημα απ’ την ελληνική διάσωση τους επόμενους μήνες, το μέλλον της (σαν ευρωπαϊκή υπόθεση) θα κουβεντιαστεί χωρίς τον κίνδυνο μιας (έστω τυπικής) ελληνικής χρεωκοπίας.

Από μια άποψη καλύτερα που δεν επιβεβαιωθήκαμε. Απ’ την άλλη: προς τι η συνεχιζόμενη «ευρωπαϊκή καλωσύνη»; Μπορεί τα μέλη του eurogroup να εξασφαλίζουν κάμποσους μήνες «άδεια απ’ το ελληνικό πρόβλημα», αλλά δεν ξέρουν τι θα γίνεται τον ερχόμενο ενάμισυ χρόνο με τις «δεσμεύσεις της Αθήνας»;

Προφανώς και ξέρουν… Ίσως βολεύονται με το ότι η αναξιοπιστία και η απροθυμία των επόμενων μηνών θα μείνουν σε επίπεδο «τεχνικών κλιμακίων»….

Project europe

Παρασκευή 30 Ιούνη. Μιλώντας στο γερμανικό κοινοβούλιο παραμονές της συνόδου των g20 στο Αμβούργο η Μέρκελ επιβεβαιώσε ότι Βερολίνο και Παρίσι διαμορφώνουν ένα κοινό μεσοπρόθεσμο σχέδιο για την θεσμική εμβάθυνση τόσο της ε.ε. όσο και της ευρωζώνης. Προφανώς δεν μπήκε σε λεπτομέρειες. Επίσης είναι λογικό ότι η δουλειά δεν γίνεται μόνο απ’ αυτά τα δύο κράτη.

Θα χωρέσουν όλοι στην «επιτάχυνση» ακόμα κι αν κινούνται μόνιμα με ασθενοφόρο; Όπως και νάχει η ευρωπαϊκή αναβάθμιση (και η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιπαλοτήτων που θα προκαλέσει) δεν θα μείνει κρυφή.

Μνημόσυνο

Τετάρτη 28 Ιούνη. Η ημέρα της επετείου (23 Ιούνη) πέρασε. Και η επόμενη, και η μεθεπόμενη, και η παραμεθεπόμενη… Τίποτα… Περιμέναμε κάποιες αναμνηστικές εκδηλώσεις, κάποιον θρίαμβο, έστω πύρινες ομιλίες… Τίποτα…

Κι έτσι η πρώτος χρόνος απ’ το αγγλικό δημοψήφισμα ολοκληρώθηκε, και άρχισε ο δεύτερος. Δεν είναι σίγουρο ότι ο «αγγλικός λαός» είναι σε καλή διάθεση καθώς βρίσκεται μπροστά στο κατόρθωμα της ελεύθερης (ελεύθερα χειραγωγημένης δηλαδή) βούλησής του. Μια αμηχανία, όσο νάναι, υπάρχει.

Δεν πανηγύρισαν επετειακά ούτε οι ντόπιοι «επαναστάτες», «απελευθερωτές», «ανατροπείς» κλπ, που πριν ένα χρόνο έβλεπαν (με χαρά) την ε.ε. και την ευρωζώνη να διαλύονται· με αφετηρία την αγγλία. Κάπου στον κυβερνοχώρο θα επιπλέουν, φυσικά, σαν κουφάρια, οι επινίκειες απόψεις τους, οι βαθυστόχαστες αναλύσεις τους, και όλα τους τα σέα… (Κουφάρια είναι και οι ίδιοι, αλλά ας μην τους το πείτε: δείξτε κατανόηση στη ντόπια διανόηση που έλεγε κι ένα παλιό τραγούδι).

Κρίμα!… Μόλις ένα χρόνο πριν ο αγγλικός μικροαστικός εθνικισμός έμοιαζε σαν προπομπός. Έκανε ζευγάρι με τον αμερικανικό λίγους μήνες αργότερα, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που περίμεναν οι αφελείς.

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι θα θέλαμε να φωνάξουμε…. Αλλά σε ποια αυτιά, σε ποια μυαλά;

Λεφτά; Ποια λεφτά;

Τρίτη 27 Ιούνη. Το εντόπιο «κοινωνικό υποκείμενο», δηλαδή η τάξη μας (άντε: μαζί και οι «απελευθερωτές» της) σφυρίζουν αδιάφορα στα βασικά ζητήματα της ανατίμησής μας. Είναι εύκολο άλλωστε. Οι 7ψχ είναι μια μικρή ομάδα, κι αυτά που λένε είναι «τρελά».

Τα αφεντικά απ’ την άλλη έχουν πολύ καλύτερη επίγνωση του τι σημαίνει μισθός (και ωράρια). Και δεν σφυρίζουν όταν πρόκειται για τέτοια βασικά (για την κερδοφορία τους).

Στην τελευταία σύνοδο των κρατών μελών της ε.ε. (την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή) το enfant terrible της γαλλικής πολιτικής σκηνής, ο Macron, είχε μια ιδέα ακριβώς στην «καρδιά» (αυτήν που επιμένει να προσπερνάει η τάξη μας…).

Πως προέκυψε το brexit; αναρωτήθηκε. Επειδή εργάτες απ’ την ανατολική ευρώπη παίρνουν τις δουλειές των άγγλων. Και πως θα αποφευγόταν αυτό; Με το να πληρώνονται αυτοί οι “φτηνοί” ανατολικοί με βάση τους μισθούς που ισχύουν τοπικά στη δύση, εκεί που βρίσκουν δουλειά.

Από πρώτη ματιά η ιδέα φαίνεται σοσιαλιστική: ίδιοι μισθοί για ίδια δουλειά… Όμως το κίνητρο είναι διαφορετικό: αν το «εργατικό κόστος» είναι το ίδιο, γιατί τα αφεντικά να προτιμήσουν τους «ξένους»; Και τι θα κάνουν οι γαλλικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις αν πρέπει να αυξήσουν τους μισθούς και τα μεροκάματα των «ανατολικών» εργατών και εργατριών τους; Θέλει μήπως ο Macron να τις κλείσει;

Όχι, βέβαια. Να ποιο είναι το χάσμα ανάμεσα στο να πολεμούν για την ανατίμησή τους οι ίδιοι οι εργάτες / εργάτριες, εμείς δηλαδή, και να εμφανίζεται κάποιος «καλός κύριος» (εκπρόσωπος των αφεντικών) που να νοιάζεται για το θέμα… Ο κυρ Macron έχει δύο πράγματα στο μυαλό του. Πρώτον την σχετική μείωση των «γαλλικών μισθών» (και υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να γίνει αυτό) έτσι ώστε να πλησιάσει το γαλλικό μεροκάματο στο «ανατολικό», και όχι το ανάποδο. Και δεύτερο τις όποιες δυνατότητες της εντελώς «μαύρης» δουλειάς: αφού εκεί ο εργάτης είναι ανύπαρκτος δεν υπάρχει θέμα «εργασιακού κόστους»…. Έτσι δεν είναι; Στο κάτω κάτω ο Macron δεν ήθελε να προσβάλει τον ιταλό συνάδελφό του Gentiloni, θυμίζοντάς του τι συμβαίνει με τις εργάτριες γης απ’ την ρουμανία στον ιταλικό νότο…

Δεν είναι (φρικτά) ενδιαφέρον το γεγονός ότι με τους χαμηλούς, βασικούς μισθούς ασχολούνται όλοι οι άλλοι εκτός από εκείνους που πληρώνονται με δαύτους; Αν, δηλαδή, κάποιος ήθελε να μας αποκαλέσει (σαν τάξη) «μαλάκες με περικεφαλαία» τι άλλο θα έκανε απ’ το να δείξει ότι για τα βασικά κάνετε γαργάρα;

Και πόσο άδικο θα είχε;