Tag: ε.ε.

Πέμπτη 11 Μάη. Ο Banksy είναι βέβαια πολιτικός γκραφιτάς… Πολιτικός με μια plain, αγγλοσαξονική εκδοχή: κάτι εύκολα αντιληπτό στο ευρύ κοινό μέσα από εικόνες. Εικαστικά ενδιαφέρον, αλλά ως εκεί.

Τώρα έπεσε στον λάκο της ευκολίας· ίσως παραείναι άγγλος. Το graffiti στο Dover είναι σαν η φαντασίωση (των συνεπειών) του brexit. Ένα αστέρι φεύγει – φεύγει (απ’ την σημαία της ε.ε.) και όλη η ε.ε. αρχίζει να ρηγματώνει.

Πρώτον (ρε καλλιτέχνη!) τα αστέρια είναι 12 αλλά τα μέλη 28! Όσο και αν δικαιούται το Λονδίνο να λέει «είμαι ένας απ’ τους αρχικούς», άρα ένα απ’ τα δώδεκα αστέρια, άλλο τόσο δικαιούνται οι 16 που βρίσκονται εκτός συμβόλου να πουν: Ποιο αστέρι φεύγει; Είμαι εγώ εδώ για να πάρω την θέση του!!!

Δεύτερον (πάλι ρε καλλιτέχνη!) ποιος σου είπε ότι μεγάλο κακό θα βρει την ε.ε. αν φύγει η αγγλία; Ποιός σου είπε ότι το αγγλικό αστέρι είναι η «χρυσή βίδα»;

(Δεν ξέρεις ότι αυτή είναι το ελληνικό;)

Τρίτη 2 Μάη. Το Λονδίνο αρνείται ότι χρωστάει στην ε.ε. 60 δισ. ευρώ. Η κυρία Theresa, με το πατροπαράδοτο αγγλικό χιούμορ, λέει «δεν θα πληρώσουμε έξοδα διαζυγίου». Ο.Κ. Αλλά τι θα γίνει με τα έπιπλα, τις συσκευές; Και τα παιδιά; Τι θα γίνει με τα παιδιά;

Ο κύριος Jean-Claude απ’ την μεριά του λέει ότι η κυρά Theresa «ζει σε άλλο γαλαξία». Ο.Κ. Αλλά αν είναι έτσι πως θα πληρώσει; Με διαγαλαξιακή επιταγή;

Δείπνησαν μαζί, και στο τέλος κανείς τους δεν είχε μαύρο μάτι. Είναι όμως προφανές ότι η Μάγχη θα γεμίσει από δηλώσεις μέχρι να βγει το περιβόητο διαζύγιο· αν, εν τω μεταξύ, δεν αλλάξουν γνώμη οι ψηφοφόροι του νησιού, (πράγμα που πάντως θα ήταν κάπως ταπεινωτικό για την αυτού μεγαλειότητα). Με δεδομένο ότι α) τα 27 κράτη μέλη της ε.ε. έχουν ήδη αποφασίσει ότι πρώτα θα ξεπληρωθεί το χρέος (το πολύ πολύ με κάποια μικρή έκπτωση) και μετά θα γίνουν οι συζητήσεις για τα υπόλοιπα του χωρισμού, β) ότι το να λέει κάποιος «δεν χρωστάω, είσαστε καταραμένοι» είναι πολύ ελληνικό για να δουλέψει, και γ) ότι μέχρι να βγει το διαζύγιο το Λονδίνο ανήκει στην ε.ε. και δεσμεύεται απ’ αυτήν (χωρίς να συμμετέχει πλέον στις αποφάσεις), έχουμε την απορία τι ακριβώς «χαρτί» είναι αυτό το «δεν χρωστάω» που πρακτικά σημαίνει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν ξεκινούν καν.

Αν το Λονδίνο σέρνεται σ’ αυτήν την ιστορία περισσότερο από εθνικιστικές αναμνήσεις παλιών μεγαλείων και λιγότερο από μια ρεαλιστική τακτική, τότε δεν είναι δύσκολο να βρεθεί ποιος θα μείνει μόνο με τα άπλυτα σ’ αυτόν τον χωρισμό…

Τετάρτη 26 Απρίλη. Δεν προκαλεί δέος (ή, ακόμα, και φόβο) ότι το ψόφιο κουνάβι βρίσκει την κατάσταση στην ελλάδα “απαίσια”; Τι θα μπορούσε ένα τέτοιο μυαλό να σκεφτεί σα λύτρωση; Καλύτερα ένα αισχρό τέλος παρά ένα αίσχος δίχως τέλος – αλλά δεν είναι situ… Και τι περιμένει το ψόφιο κουνάβι για “να ξεκαθαρίσει την αμερικανική στάση στο ελληνικό πρόβλημα”; Τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών; Κάτι άλλο;

Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η παθολογική και αθεράπευτη (η επιστήμη σηκώνει τα χέρια!) αισιοδοξία των φαιορόζ κυβερνητών. Σε 16 μήνες (λένε) «βγαίνουμε οριστικά απ’ το τούνελ»…

Το οποίο τούνελ, επειδή είναι ελληνική εργολαβία, στην έξοδο δεν είναι έτοιμο ακόμα· γκρεμός φάση. Αλλά δεν υπάρχει λόγος πανικού. Ποτέ δεν υπήρξε τούνελ! Υπάρχει ο διαρκής ιμπεριαλισμός του ντόπιου καπιταλιστικού, κρατικού και παρακρατικου προσοδισμού.

Γι’ αυτό, πριν ανοίξετε σαμπάνια, δείξτε υπομονή….

Πέμπτη 13 Απρίλη. Παίζουμε με το antiglobal σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» – το θυμάται κανείς; Αν όχι, δεν πειράζει (πολύ).

Οι έλληνες είναι αλλεργικοί με τα μνημόνια, οπότε δικαιολογούνται. Πως ξέφυγε όμως απ’ τα ευρωπαϊκά καθεστωτικά μήντια η υπογραφή του «μνημονίου του Βερολίνου» στο τέλος του «5^ου ανατολικού φόρουμ» στη γερμανική πρωτεύουσα; Ίσως το θεωρούν μεγαλεπήβολο· αλλά μήπως δεν γεμίζουν τις σελίδες τους, αναλογικές και ψηφιακές, με κάθε είδους εντυπωσιακή ασημαντότητα;

Το συγκεκριμένο φόρουμ (συνάντηση διάφορων επιχειρηματιών και πολιτικών) ασχολείται με την δημιουργία ενός κοινού οικονομικού χώρου απ’ τη Λισαβώνα ως το Βλαδιβοστόκ· μια (όχι και πολύ παλιά) πρόταση του Πούτιν… Δεν είναι διακυβερνητικό / διακρατικό, αν και θα μπορούσε να προετοιμάζει μελλοντικά deal κορυφής.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ασχολείται με την οικονομική συνεργασία ευρωπαϊκής ένωσης και ευρασιατικής ένωσης – σε αδρές γραμμές, προς το παρόν. Και μέσα σ’ αυτές, το «Berlin Memorandum» επιτρέπει μια πρώτη ματιά σε ορισμένους προσανατολισμούς μιας τέτοιας οικονομικής συνεργασίας:

… Ο κοινός οικονομικός μας χώρος φέρνει μαζί χώρες με αξιοσημείωτες πηγές πρώτων υλών και χώρες με εξαιρετικά καινοτόμες επιχειρήσεις. Συνδυάζει επίσης την Δυτική πείρα και γνώση στη μηχανική με τα υψηλά προσόντα στις τεχνολογίες πληροφορικής της Ανατολής, έτσι ώστε να προωθηθεί η «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» στην ευρωπαϊκή ένωση, στην ευρασιατική ένωση, και στις χώρες που βρίσκονται ανάμεσα.

Ένας σημαντικός παράγοντας για πιο έντονη οικονομική συνεργασία είναι οι κοινές υποδομές. Πρέπει να αναπτυχθεί ένας διάδρομος Ανατολής – Δύσης, με κοινές επενδύσεις που θα κατευθύνονται στην ενδυνάμωση της διασύνδεσης. Η βελτίωση των συνθηκών στις μεταφορές θα επιτρέψει στην ευρασιατική ένωση να λειτουργήσει σα σύνδεσμος ανάμεσα στην ευρωπαϊκή ένωση και στην κίνα, ανάλογα με το σχέδιο της κίνας για τον δικό της Δρόμο του Μεταξιού.

Οι συζητήσεις για έναν κοινό οικονομικό χώρο θα οδηγήσει τελικά σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου για πάνω από 700 εκατομύρια ανθρώπους στην ευρώπη και την ευρασία…

Τα μνημονεύουμε με συντομία αυτά όχι επειδή θα γίνουν αύριο. Αλλά επειδή, απλά, δείχνουν κάποιες (καπιταλιστικές) τάσεις: τα κράτη / μέλη της ε.ε. (και οπωσδήποτε τα ηγεμονικά του υπό διαμόρφωση κεντρικού πυρήνα της ευρωζώνης) προφανώς και έχουν συμφέρον να αποκτήσουν ευκολότερη πρόσβαση στις πρώτες ύλες της ευρασιατικής ένωσης· κι όχι μόνο τους υδρογονάνθρακες. Απ’ την άλλη μεριά τα κράτη μέλη αυτής της τελευταίας έχουν συμφέρον να βελτιώσουν το know how τους στις νέες τεχνολογίες· παρότι είναι άγνωστο (σ’ εμάς) που βρίσκονται οι σχετικές έρευνες στη ρωσία.

Με δύο λόγια, για μια ορισμένη περίοδο ιστορικού χρόνου, αυτές οι δύο ενότητες, η ευρωπαϊκή και η ευρασιατική ένωση (που βρίσκονται σε αρκετά διαφορετικές φάσεις «ολοκλήρωσης») θα μπορούσαν να συνεργαστούν. Και με την κίνα.

Εναντίον ποίου; Μαντέψτε…

Πέμπτη 6 Απρίλη. Κατά τον ελληνικό επαρχιωτισμό, αφεντάδων, πολιτικών βιτρινών και υπηκόων, το πιο σημαντικό που συμβαίνει στην ευρώπη αυτές οι ημέρες είναι τα πήγαινε – έλα των ελλήνων υπουργών («σκληρή διαπραγμάτευση» γαρ!) και οι λεονταρισμοί δηλώσεων πότε του εξοχότατου Αλεξιπράδο, και πότε κάποιου άλλου απ’ το (κατά κυρ Γιάνη) ασκέρι του.

Αμ δε! Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα. Οι διαδικασίες της διαμόρφωσης της μεθόδου των διαπραγματεύσεων για το διαζύγιο της ε.ε. με το Λονδίνο έχουν εκκινήσει, κι αυτό είναι πολύ σημαντικότερο. Για όλους εκτός απ’ τους “αναξιοπρεπείς επαίτες».

Θα μπορούσε όμως και γι’ αυτούς να έχουν μια αξία αυτές οι διαδικασίες, αν φυσικά έβλεπαν μακρύτερα απ’ τον αφαλό τους. Όπως και ορισμένες δηλώσεις. Που, φυσικά, είναι λόγια, και δεν προεξοφλούν το τέλος αυτών των διαπραγματεύσεων. Διαμορφώνουν ωστόσο ένα ορισμένο προσανατολισμό απ’ την μεριά των 27 της ε.ε. – σίγουρα την δεδομένη ιστορική στιγμή. Και, με την σειρά του, αυτός ο προσανατολισμός επιβεβαιώνει την αλήθεια που η Αθήνα και ο ελληνικός εθνικισμός δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει, για την περίπτωσή του: όταν ζητάς συνέχεια δανεικά επειδή είσαι ανίκανος και αδιάφορος να συμμαζέψεις τις ελίτ σου και τους πολλούς λακέδες τους, δεν μπορείς να εκβιάζεις. Τελεία και παύλα.

Ένα κράτος που φεύγει απ’ την ε.ε. δεν μπορεί να ελπίζει στις ίδιες ή σε καλύτερες συνθήκες από ένα κράτος που ανήκει στην ε.ε. δήλωσε στο ευρωκοινοβούλιο, στη διάρκεια της χτεσινής ψηφοφορίας έγκρισης των βασικών γραμμών του σχεδίου διαπραγμάτευσης, ο γερμανός χριστιανοδημοκράτης Manfred Weber. Και ο σοσιαλδημοκράτης Gianni Pittella συμφώνησε.

Δεν είναι αβάσιμη αυτή η θέση. Ούτε καινούργια. Αν το «έξω» είναι καλύτερο απ’ το «μέσα» τότε γιατί να υπάρχει το δεύτερο; Συνεπώς το Λονδίνο έχει όλα τα προσόντα να παίξει τον ρόλο του σάκου του μποξ, ώστε να αποδειχθεί ότι το «έξω» είναι χειρότερο. Και οι 27 (ή οι πιο ισχυροί ανάμεσά τους) έχουν όλη την διάθεση για τέτοιες κλωτσοπατινάδες.

Αν οι άγγλοι brexiters ήταν έλληνες, θα έσκουζαν ότι «τους κάνουν πειραματόζωο». Ως τώρα δεν το έχουν κάνει. Οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες, απ’ την μεριά τους, παίζουν τον μόνο ρόλο που ξέρουν· σ’ ένα θέατρο που έχει μισοαδειάσει: θα σας δείξουμε ρε, αν δεν…

Ο.Κ….

Πέμπτη 6 Απρίλη. Αναρωτιόμασταν φωναχτά χτες (αυτοχειρία;) σε τι θα συνέφερε τον Άσαντ και τον στρατό του να βομβαρδίσει με χημικά τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες στην επαρχία του Idlib όταν, σε γενικές γραμμές, «τα πράγματα πάνε καλά» για την μεριά του και, επιπλέον, ένας τέτοιος βομβαρδισμός δεν θα του εξασφάλιζε κάποιο πρακτικό όφελος, επί του εδάφους.

Η Ουάσιγκτον (μαζί με το Λονδίνο και το Παρίσι, να οι επιλεκτικές συμμαχίες!) υποστηρίζουν ότι τα βομβαρδιστικά του Άσαντ έριξαν τα χημικά. Για την ακρίβεια χρησιμοποιούν μια γκάμα διατυπώσεων που επιτρέπει να πουληθεί ένα τέτοιο «συμπέρασμα». Χωρίς να δίνουν κάποια λογική εξήγηση για τα κίνητρα. Σκέτα και ωμά: αυτός φταίει. Ή: δεν μπορεί παρά να φταίει αυτός. Ή: και ποιος άλλος, δηλαδή, να έφταιγε; (κολοκυθιά).

Η Μόσχα υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Ότι τα αεροπλάνα του Άσαντ κτύπησαν, όντως, μια αποθήκη των αντικαθεστωτικών, που – όπως προκύπτει – είχε και συσκευασίες του sarin ή κάποιου άλλου χημικού. Και οι δύο εκδοχές έχουν πολιτικά κίνητρα. Αλλά η άποψη της Μόσχας είναι πιο λογική. Απλά πιο λογική.

Ακόμα πιο πειστική κάνει την εκδοχή της Μόσχας η βιασύνη της Ουάσιγκτον (σε επίπεδο δηλώσεων προς το παρόν) να «ξεγράψει» τον Άσαντ, χωρίς κάποια σοβαρή απόδειξη της συγκεκριμένης ενοχής του, μετά από την διαδοχική μετατόπιση του προσκοπικού ιμπεριαλισμού που σημειώσαμε μόλις χτες: όταν έχεις κάνει απόβαση σε ένα (τυπικά και διεθνώς ακόμα αναγνωρισμένο) κράτος για να το διαλύσεις δεν γονατίζεις μπροστά στο αφεντικό του. Κάνεις ότι μπορείς για να το βγάλεις απ’ τον λογαριασμό.

Γιατί, λοιπόν, ο Άσαντ θα έκανε αυτό που τον κατηγορεί η Ουάσιγκτον (και τα ανήσυχα λόγω συμφερόντων, για τις ρωσικές επιτυχίες, Λονδίνο και Παρίσι), ε; Αν η ερώτηση διατυπωθεί ανάποδα, σαν γιατί θα έπρεπε να κατηγορηθεί ο Άσαντ, την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, για χημικό πόλεμο; η απάντηση είναι πολύ ευκολότερη… Και δεν σημαδεύει μόνο την Δαμασκό. Σημαδεύει επίσης την Μόσχα και την Τεχεράνη. Ενδεχομένως και την Άγκυρα.

Πέμπτη 6 Απρίλη. Στη φωτογραφία η πρέσβειρα των ηπα στον οηε Nikki Haley κάνει φτηνές δημόσιες σχέσεις «πολιτικής νεκροφιλίας», πέρα απ’ τους υπόλοιπους λόγους και για να κουκουλώσει το τι συμβαίνει στην υπό απελευθέρωση Μοσούλη (και τι θα συμβεί στη Raqqa).

Τα λόγια της ωστόσο ήταν πιο δυνατά απ’ τις φωτογραφίες της. Κατηγόρησε την ρωσία και το ιράν ότι «δεν νιάζονται για την ειρήνη» (αφού συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον Άσαντ) και ότι αν το συμβούλιο ασφαλείας του οηε «αποτύχει να δράσει συλλογικά» εναντίον του, θα το κάνει η Ουάσιγκτον μόνη της…

Εδώ ακριβώς βρισκόμασταν και επί της διοίκησης Ομπάμα, με μία ουσιαστική διαφορά: το «εμείς οι ίδιοι», που είναι η τωρινή εξέλιξη της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής. Φυσικά ΔΕΝ πρόκειται να επιτεθεί ο αμερικανικός στρατός στις περιοχές του Άσαντ! Απλά θα χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την επίθεση με χημικά για να «καβαλήσει» πάνω απ’ τις ως τώρα ρωσο-ιρανο-τουρκο-συριακές διαπραγματεύσεις και διευθετήσεις στο συριακό πεδίο μάχης, και να πάρει ωμά και αδιαπράγματευτα το «δικό της» κομμάτι απ’ την συριακή επικράτεια.

Το ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό της εποχής ταυτόχρονα, είναι ότι η ε.ε. (μέσω της, ας πούμε, «επιτρόπου εξωτερικών» της Federica Mogherini), την ίδια στιγμή που κατηγορεί τον Άσαντ για τις δολοφονίες μέσω χημικών, συγχαίρει την “πρωτοβουλία της Astana”. Δηλαδή την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Άγκυρα…

Πως λέγεται αυτό; Ασκήσεις ισορροπίας σε δύο βάρκες; Σε τρεις; Σε τέσσερεις;

Πέμπτη 30 Μάρτη. Το παλιό αστείο είναι πως όταν έπιανε κακοκαιρία στο στενό της Μάγχης οι άγγλοι έλεγαν “σκατόκαιρος στο κανάλι… αποκλείστηκε η ήπειρος”. Τώρα ίσως να μην έχουν όρεξη για αστεία. Εννιά μήνες μετά το περσινό δημοψήφισμα “γεννήθηκε” η επίσημη αίτηση για την αποχώρηση του Λονδίνου απ’ την ε.ε., φορτωμένη ήδη με προβλήματα: την ανεξαρτησία της σκωτίας, ένα οξυνόμενο πρόβλημα παρόμοιας κατεύθυνσης (που προς το παρόν εμφανίζεται σαν αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης) στη βόρεια ιρλανδία… Και το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της παραμονής, καθόλου λίγοι, δεν το έχουν βάλει κάτω.

Τυπικά προβλέπονται διαπραγματεύσεις δύο χρόνων για να “σπάσουν” οι πάμπολλες συμφωνίες που συνδέουν “αυτούς που φεύγουν κι αυτούς που μένουν”. Αλλά ήδη τα δύο χρόνια φαίνονται λίγα. Χρειάστηκαν εφτά χρόνια διαπραγματεύσεων για να μορφοποιηθεί η εμπορική συμφωνία ε.ε. – καναδά που μπήκε σε ισχύ πρόσφατα· και ήταν μια σχετικά απλούστερη υπόθεση. Είναι εξαιρετικά απίθανο το διαζύγιο να βγει το 2019. Εν τω μεταξύ μέχρι να υπογραφτεί η οριστική συμφωνία αποχώρησης, το Λονδίνο θα δεσμεύεται πλήρως απ’όλες τις συμφωνίες με την ε.ε., όπως ισχύουν σήμερα.

Πέρα απ’ το αν είναι “πολλά” ή “λίγα” τα δύο (και μπορεί τρία και τέσσερα) χρόνια, θα είναι σίγουρα ιδιαίτερα πυκνά. Πολλά μπορεί να συμβούν ενδιάμεσα (και θα συμβούν). Η πιθανότητα να “αλλάξει η γνώμη του λαού” της αυτού μεγαλειότητας σ’ αυτό το διάστημα, δεν πρέπει να αποκλειστεί.

Εν τω μεταξύ, σαν όρος για να ξεκινήσουν αυτές οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις, έχει μπει ήδη το να πληρώσει το Λονδίνο σχεδόν 60 δισ. – που χρωστάει στα ταμεία της ε.ε. Δεν είναι και το πιο ευοίωνο ξεκίνημα, έτσι δεν είναι;

Θα παρακαλέσουμε τους βερμπαλιστές κήρυκες της ελληνικής “εθνικής απελευθέρωσης” να παρακολουθήσουν από κοντά αυτόν τον μαραθώνιο διαπραγματεύσεων. Και να βελτιώσουν τα αγγλικά τους, για να καταλαβαίνουν.

Θα είναι σχολείο…