Tag: ε.ε.

Με τα πόδια στον αέρα

Υπάρχει, στα μέρη μας, με την μορφή δήθεν «ανθελληνισμού», ένας αναποδογυρισμένος εθνικισμός, που συναντιέται με τον maistream: η πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι ένα «ισχυρό κράτος», που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί ακόμα και πόλεμο κατά του αιώνιου εχθρού να επιχειρήσει (με βάσιμες ελπίδες να τον κερδίσει φυσικά).

Μια τέτοια προσέγγιση για την ισχύ του ελληνικού κράτους (όπως και οποιουδήποτε άλλου) είναι αν-ιστορική, αντιδιαλεκτική και, τελικά, μεταφυσική. Δεν υπάρχει (στην ανθρώπινη ιστορία) μορφή κρατικής οργάνωσης που να μην πέρασε περιόδους ακμής και περιόδους παρακμής. Το πόσο διαρκούν οι μεν και πόσο οι δε, όπως και οι αιτίες τους, είναι το κάθε φορά συγκεκριμένο καθήκον της ανάλυσης.

Το ελλαδιστάν (και, κατά συνέπεια, ο ιμπεριαλισμός του) πέρασε πράγματι μια περίοδο «δόξας», απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’00 (οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα το 2004 δεν έγιναν στην κορύφωση της ακμής αλλά μάλλον στην αρχή της παρακμής). Όμως σ’ αυτήν την δεκαετία έγιναν πράγματα μοναδικά σ’ όλη την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ευρύτερης περιοχής:

– μια σειρά κράτη, «παραδοσιακοί εχθροί» του ελλαδιστάν προς τα βόρεια (βουλγαρία, αλβανία) κατέρρευσαν σε ιστορικό χρόνο dt, με αποτέλεσμα την διάλυση των θεσμών, της κοινωνικής συνοχής, την μαζική φτώχια και την μαζική μετανάστευση·

– ο άλλος «αιώνιος εχθρός», το τουρκικό κράτος, σπαρασσόταν από έναν όλο και πιο αιματηρό εσωτερικό πόλεμο· και μάλιστα το pkk υποστηριζόταν τόσο απ’ τους «νικητές» του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου (ηπα, ευρωπαϊκά κράτη), όσο και απ’ τον μεγάλο ηττημένο σ’ αυτόν (ρωσία) – για διάφορους και διαφορετικούς λόγους που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ·

– η συμμετοχή της Αθήνας στην ε.ο.κ/ε.ε. (έστω και με τον τρόπο που γινόταν) εξασφάλιζε διαρκείς ροές χρήματος (μέσω διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων) μεταμορφώνοντας τον «παρία» της ευρώπης σε «μικρή αμερική» για τους βαλκάνιους και άλλους “ανατολικούς” μετανάστες / προλετάριους·

– η συμμετοχή της Αθήνας στο νατο έκανε το ελλαδιστάν να δείχνει όχι απλά «νησίδα σταθερότητας» αλλά ακόμα και κορυφή μιλιταρισμού (σε σχέση, ειδικά, με τα βαλκανικά κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ).

Τέτοιος συνδυασμός παραγόντων οικονομικής, στρατιωτικής, γεωπολιτικής και πολιτικής αναβάθμισης του ελληνικού κράτους (χωρίς το ίδιο να κάνει οτιδήποτε) εξαιτίας της ταυτόχρονης κατάρρρευσης ενός αριθμού κρατών στα βόρεια και στα ανατολικά του είναι ιστορικά μοναδικός σε ότι αφορά το νέο ελληνικό κράτος!! Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική παράνοια των ελλήνων, που εκφράστηκε αρχικά με την ελληνοσερβική φιλία, την συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων και το «εμπάργκο» στο καινούργιο κράτος της μακεδονίας, και στη συνέχεια με τις προβοκάτσιες και το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» κατά της τουρκίας, ήταν αντανάκλαση (για άλλους συνειδητά και άλλους ασυνείδητα) αυτής της ιστορικής μοναδικότητας!!! Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο ηγεμονικός μικροαστισμός αντιλήφθηκε την ανέλπιστη υπεροχή του στα περίξ, και την εκδήλωσε με κάθε μορφή βίας και μνησικακίας που διέθετε.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι πολιτικές βιτρίνες σαν τον Σημίτη ή τον Πάγκαλο μιλούσαν (στο πρώτο μισό των ‘90s) για την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», ανακαλώντας την «μεγάλη ιδέα» των μέσων του 19ου αιώνα, έδειχνε την ιδεολογική παράκρουση (αλλά και σύγχιση…) που είχε προκαλέσει όχι μόνο στην κοινωνική βάση αλλά και στην «πολιτική κορυφή» αυτή η ξαφνική (και μοναδική) ιστορική «σύμπτωση»…

“Τους πήρε η χαρά από κάτω”…

Τα πρότυπα και το αντίγραφο

Σάββατο 17 Μάρτη. Μια ασυνήθιστη προειδοποίηση στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο απηύθυνε ο Πάνος Καμμένος, λέγοντας ότι οι «συνεχείς προσπάθειες» από ευρωπαίους αξιωματούχους να διαλύσουν τον κυβερνητικό συνασπισμό στην Ελλάδα ενδέχεται να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να ελέγξει τα σύνορά της και να κρατήσει έξω τους τζιχαντιστές που επιχειρούν να διεισδύσουν στην Ευρώπη.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική εφημερίδα The Times ο υπουργός Αμυνας έκανε λόγο για «bullying» από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο με σκοπό να αναγκάσουν την Ελλάδα σε «μια πλήρη και ολοκληρωτική οικονομική παράδοση».

«Αυτή η χυδαία ανάμιξη στις ελληνικές εσωτερικές υποθέσεις δεν είναι απλά ανήκουστη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά είναι ανήθικη και επικίνδυνη. Αν η Ελλάδα φύγει, τότε θα τεθούν σε κίνδυνο πολλά περισσότερα από τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και το ευρώ», δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα ο Πάνος Καμμένος.

«Η Ευρώπη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι διατηρώντας την Ελλάδα σταθερή, το μέτωπο της Δύσης κατά του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) είναι ασφαλές. Αλλά αν εκδιωχθεί ή αναγκαστεί να βγει από την ευρωζώνη, κύματα μεταναστών χωρίς χαρτιά, συμπεριλαμβανομένων ριζοσπαστικών στοιχείων, θα ξεχυθούν από την Τουρκία, οδεύοντας προς την καρδιά της Δύσης» πρόσθεσε ο κ. Καμμένος.

«Αν αυτά τα κύματα μεταναστών αυξηθούν, τότε η απειλή των εισερχόμενων εξτρεμιστικών στοιχείων δεν θα αυξηθεί μόνο για την Ελλάδα αλλά και για το σύνολο της Δύσης», προειδοποίησε ο κ. Καμμένος.

Αυτό πριν σχεδόν 3 χρόνια, τον Απρίλη του 2015. Ένα μήνα μετά, η «αδελφή ψυχή» του ψεκασμένου, ο ογκόλιθος, έδινε μαθήματα “good diplomacy, e?”:

Εάν καταρρεύσει η Ελλάδα, τότε η Ευρώπη θα γεμίσει παράνομους μετανάστες και τζιχαντιστές, δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς.
Η δήλωσή του έγινε πρώτο θέμα στη γερμανική TV και σε διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα.

Μιλώντας με δημοσιογράφους μετά το άτυπο συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών στη Ρίγα της Λετονίας, ο κ. Κοτζιάς, όπως ανέφερε ο Σκάϊ, προειδοποίησε ότι «θα υπάρξουν εκατομμύρια μετανάστες και χιλιάδες τζιχαντιστές που θα έρθουν στην Ευρώπη αν καταρρεύσει οικονομικά η Ελλάδα».

Παράλληλα πρόσθεσε ότι «Τα δυτικά Βαλκάνια είναι αποσταθεροποιημένα. Ουκρανία, Συρία, Ιράκ και Βόρεια Αφρική δημιουργούν ένα δρεπάνι»

Το ότι ο Ερντογάν έκανε 3 ολόκληρα χρόνια για να πει τα ίδια, δείχνει ότι είναι αργόστροφος. Το ότι δεν αναγνωρίζει, όμως, το ελληνικό copyright, αυτό ναι: είναι θέμα τουλάχιστον για ξεγυρισμένη μήνυση!!…

Το ψοφιοκουναβιστάν μαρσάρει…

Δευτέρα 5 Μάρτη. Είναι απίθανο ότι οι εφευρέτες του twitter σκέφτηκαν «να ένα καλό μέσο για να κηρύξει κάποιος πόλεμο». Ωστόσο αυτό γίνεται. Είτε την επαρχιακή κλίμακα διαγωνισμού βλακείας (στην ελληνική πολιτική σκηνή…) είτε στην παγκόσμια σκηνή, χάρη στον ένα και μοναδικό παλιάτσο: τον πρόεδρο των ηπα.

… Αν η ε.ε. θέλει ν’ αυξήσει κι άλλο τους μαζικούς δασμούς της και τα εμπόδια στις αμερικανικές εταιρείες που κάνουν δουλειές εκεί, εμείς απλά θα βάλουμε φόρο στα αυτοκίνητά τους που ελεύθερα εισάγονται στις ηπα. Το ‘χουν κάνει αδύνατο για τα αυτοκινητά μας (και πολύ περισσότερα) να πουληθούν εκεί. Μεγάλη εμπορική ανισορροπία…

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι σε θέση να πει περισσότερα· μπλοκάρει. Αλλά «τιτιβίζοντας»;

Πράγματι ο home made αμερικανικός καπιταλισμός λαχανιάζει μπροστά στον ευρωπαϊκό (εννοημένο σαν ε.ε.): το 2017 το εμπορικό έλλειμμα των ηπα στα νταραβέρια τους με την ε.ε. ήταν κάτι παραπάνω από 11 δις δολάρια· και δεν ήταν τα αμάξια η μόνη αιτία. Το δε συνολικό τους εμπορικό έλλειμμα, στο παγκόσμιο εμπόριο, ήταν την ίδια χρονιά 800 δις δολάρια. Αυτά παρά την σχετική υποτίμηση του δολαρίου.

Πως ο καπιταλισμός που στη δεκαετία του ’90 (πριν μόνο μια 20ετία δηλαδή) όχι μόνο ανέμιζε την αυτοπεποίθησή του για την παγκόσμια ανωτερότητά του αλλά, εξαιτίας της προωθούσε την φιλελευθεροποίηση του παγκόσμιου εμπορίου, τρικλίζει τώρα κάνοντας κόλπα που δεν πρόκειται να τον αναστήσουν; Όταν οι δύο διαδοχικές κυβερνήσεις των «δημοκρατικών» (Κλίντον) σκόπευαν, για παράδειγμα, να κάνουν την ασία «εργοστάσιο του πλανήτη» για λογαριασμό του αμερικανικού κεφάλαιου έκαναν τόσο λάθος;

Όχι, δεν έκαναν τότε. Η αμερικανική καπιταλιστική ενδοχώρα θα μπορούσε να εισάγει οποιονδήποτε αριθμό αυτοκινήτων, ατσαλιού ή αλουμινίου, υπό δύο προϋποθέσεις: να έχει την πλήρη νομισματική (και χρηματοπιστωτική) κυριαρχία στον «απελευθερωμένο» πλανήτη, και να έχει μόνιμη πρωτοπορεία σ’ όλο το φάσμα των «νέων τεχνολογιών» και των εφαρμογών τους.

Όμως τα χάνει και τα δύο. Ειδικά μετά τον πιο πρόσφατο σπασμό της συνεχιζόμενης κρίσης / αναδιάρθρωσης (αυτόν που είχε αναπόφευκτα χρηματοπιστωτική μορφή και ξεκίνησε, επίσης αναπόφευκτα, από εκεί που ο χρηματοπιστωτισμός είχε την μεγαλύτερη «ανάπτυξη», τις ηπα δηλαδή) διάφορα άλλα καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής οργανώνουν τις άμυνες τους. Το δολάριο χάνει σταθερά την ακτίνα κυκλοφορίας του σα διεθνές νόμισμα, και μαζί χάνουν την ηγεμονική τους θέση οι αμερικανικές τράπεζες.

Όσο για την τεχνολογική πρωτοπορεία; Σε αντίθεση με την ακμή της 2ης βιομηχανικής επανάστασης πριν έναν αιώνα, της επανάστασης του ατσαλιού και της πετρελαϊκής διύλισης, όπου όποιος είχε τεχνολογικά πλεονεκτήματα μπορούσε να ελπίζει ότι θα τα κρατούσε για πολύ καιρό (αν, φυσικά, εξασφάλιζε τις πρώτες ύλες…), στην 3η και, ακόμα περισσότερο στην 4η τα τέτοιου είδους πλεονεκτήματα αλλάζουν γρήγορα «χέρια». Ήταν, για παράδειγμα, μια αμερικανική εταιρεία (η apple) που εμφανίστηκε κάποια στιγμή μ’ ένα εντυπωσιακό τεχνικό / εμπορικό πλεονέκτημα: το πρώτο smart phone… Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να αντιγραφεί, όχι μία αλλά πολλές φορές, και μάλιστα σε αξιόλογα χαμηλότερες τιμές; Ελάχιστο…

Ή όταν, άλλο παράδειγμα, πριν ελάχιστες ημέρες, ο Πούτιν έκανε επίδειξη ενός τμήματος (όπως είπε, προειδοποιητικά) των νέων όπλων του, το σοκ θα πρέπει να ήταν ανάλογο με τα νέα της εκτόξευσης, απ’ τους σοβιετικούς, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου γύρω απ’ τη γη, του Sputnik, το 1957: τα αμερικανικά αφεντικά τρόμαξαν με την διαπίστωση πως έχαναν την τεχνολογική πρωτοπορεία… Με μια ουσιαστική διαφορά: ο καπιταλιστικός βορράς ήταν τότε ήδη μοιρασμένος· ενώ τώρα είναι όλος ο πλανήτης υπό διεκδίκηση…

Οι συντηρητικοί στις ηπα (και όχι μόνον αυτοί) αποδίδουν την ήττα τους στην καπιταλιστική αρένα στα “κόλπα” των ανταγωνιστών τους. Πράγματι, τέτοια κόλπα γίνονται· αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Η αιτία είναι η σχέση “ποιότητας προς τιμή” πολλών εμπορευμάτων. Κι όχι μόνο αυτό. Αν παρακολουθεί κανείς κάπως συστηματικά τις τεχνολογικές εξελίξεις, είναι εύκολο να το διαπιστώσει: οι ειδήσεις για νέες εφευρέσεις και εφαρμογές, είτε αφορούν τις βιοτεχνολογίες είτε την κβαντική φυσική, έρχονται πια απ’ την ασία (και ειδικά την κίνα) κι όχι απ’ τις ηπα…

Αφού έχασε, λοιπόν, τις δύο προϋποθέσεις του, ο home made αμερικανικός καπιταλισμός (και το ψόφιο κουνάβι είναι απλά η γελοία έκφραση υπαρκτών προβλημάτων του), μέσα στην πλανητική ρευστότητα όπου το άλλοτε στήριγμα του made in usa (η τότε δυτική ευρώπη…) δεν υπάρχει πια σαν εμπορικό / τεχνολογικό δεκανίκι, «αναδιπλώνεται», προσπαθώντας να οχυρωθεί απέναντι στους βασικούς ανταγωνιστές του. Είναι βιώσιμη αυτή η τακτική;

Κατά την γνώμη μας όχι. Στην Ουάσιγκτον έχει απομείνει ένα μόνο πλεονέκτημα, το οποίο κινδυνεύει να χάσει γρηγορότερα απ’ ότι φοβάται: η στρατιωτική ισχύ της. Τα «κακά νέα» που άκουσε προχτές απ’ την Μόσχα μπορεί αύριο – μεθαύριο να τα ακούσει το αμερικανικό υπουργείο πολέμου και απ’ το Πεκίνο… Κι αυτό το «πλεονέκτημά» του ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν το αναδιπλώνει. Το αντίθετο: το εξαπλώνει όσο περισσότερο μπορεί. Ξέρουν τα αφεντικά του (όπως και όλα τα υπόλοιπα…) την απόλυτη καπιταλιστική αλήθεια: η καταστροφή μπορεί να γίνει «παραγωγική»…

Πόσους και τι είδους πολέμους θα κηρύξει ακόμα, «σαν πουλάκι», το ψόφιο κουνάβι; Και πόσους θα χάσει πριν «αλέκτωρ λαλήσει»;

Μακεδονία

Πέμπτη 1 Μάρτη. Η γερμανίδα πρωθυπουργός θα μπορούσε να πει καλωσορίζω τον πρωθυπουργό της πρώην… όχι… τον πρώην πρωθυπουργό… όχι, λάθος, λοιπόν “καλωσορίζω τον πρωθυπουργό της f.y.r.o.m.” – αν επρόκειτο ο πλανήτης γη να περιστρέφεται γύρω απ’ τον χρυσό άξονα του ελλαδιστάν. Δυστυχώς γι’ αυτόν τον χρυσό άξονα, η Μέρκελ προτίμησε να κάνει κάτι απλό και λογικό: υποδέχτηκε τον Zaev, ως πρωθυπουργό της μακεδονίας. Μαχαιριά στην καρδιά του ελληνικού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού – αλλά το αντέχει…

Αυτός ο φιλέλληνας ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Jean Claude Juncker (φιλέλληνας; φίδι κολοβό!!!) το χόντρυνε. Χτες η ιστοσελίδα της deutsche welle δημοσίευσε μια συνέντευξή του, με αφορμή την τουρνέ του στα 6 βαλκανικά κράτη που περιμένουν πως και πως τα ευρωπαϊκά κονδύλια στη διάρκεια των ενταξιακών τους διαπραγματεύσεων· η οποία συνέντευξη αρχίζει ως εξής:

Ερώτηση: Ο κόσμος στη Σερβία, στο Μοντενέγκρο, στην Μακεδονία, στην Αλβανία, στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και στο Κόσοβο έχει υψηλές προσδοκίες για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποια στιγμή στο ορατό μέλλον. Πότε αυτά τα κράτη θα είναι έτοιμα να ενταχτούν;

Απάντηση (Jean Claude Juncker): Στην Μακεδονία, ή μάλλον στην FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) που είναι ο γραφειοκρατικός όρος, είδα ότι ο κόσμος κάνει μεγάλη πρόοδο προς την ένταξη στην ε.ε. Αλλά δεν υποσχέθηκα μια ημερομηνία ένταξης…. Οι Μακεδόνες κατάλαβαν την προσέγγισή μου…

Αυτό είναι όχι μία αλλά δέκα μαχαιριές! Δηλαδή, κύριε Ζαν Κλωντ, θέλεις να πεις ότι το τιμημένο που-γου-δου-μου είναι «γραφειοκρατικό»; Θες να πεις ότι οι έλληνες, αυτοί που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού και στο μεγάλο δουκάτο του λουξεμβούργου, είναι γραφειοκράτες του κερατά; Και μήπως θέλεις να πεις ότι το όνομα «σουκου-μουκου-μακεδονία» που, τέλος πάντων, η θεία Λίτσα καταδέχεται να κουβεντιάζει για τα βαφτίσια του Παναγιώτη, θα είναι κι αυτό εκδήλωση γραφειοκρατικής σαπίλας; Αυτά θέλεις να πεις παλιο Ζαν Κλωντ, αλκοολικέ του κερατά; Μήπως «ολίσθησες»;

Χάλια φάση! Ο ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός, πέρα απ’ τα υπόλοιπα και σοβαρότερα, βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι που ξέρει πολύ καλά (η θεία Λίτσα σίγουρα!) αλλά το θεωρούσε ανέκαθεν ιδιοκτησία του και δεν περίμενε ποτέ να το βρει απέναντί του: την δύναμη συνήθειας!!

Η Πανεπιστημίου (στην Αθήνα) επίσημα λέγεται «Ελευθερίου Βενιζέλου» εδώ και πάνω από 70 χρόνια – αλλά what fuck? Δεν δίνεις ραντεβού στο σταθμό του μετρό “Ελ. Βενιζέλ”, έτσι δεν είναι; «Ελευθερίου Βενιζέλου» λέγεται επίσημα και η Θησέως, της Καλλιθέας – καλά… Όσο για την Πατησίων; Στο πιο θρυλικό διαχρονικά σημείο της (απ’ την “μάχη της Αθήνας” τον Δεκέμβρη του ’44 ήδη…), στη διασταύρωση με την Στουρνάρα (το πρώτο σταυροδρόμι που έγινε αδιέξοδο είπε κάποτε μια ψυχή, και είχε δίκιο), κι απ’ την Ομόνοια ως την Μάρνη, λέγεται «28ης Οκτωβρίου» – what fuck number two? Ας ξεκινήσει η κλούβα για το Μουσείο στην “28η Οκτωβρίου” να δούμε πότε θα προσπεράσει το Λούβρο, ρωτώντας και ψάχνοντας…

Ας τα να πάνε!!! Με τα βαφτίσια, τα υποκοριστικά, την αργκώ, τα συνθηματικά και τα ψευδώνυμα χάνεσαι! Είτε αφορούν δρόμους και γειτονιές (ξεκίνα για την Κοκκινιά να δούμε που θα φτάσεις… Ξεκίνα για το Τουρκολίμανο να δούμε σε ποια θάλασσα θα πέσεις…) είτε αφορούν κράτη…

Γι’ αυτό ω θεία Λίτσα και λοιποί παρατείστε τα: Μακεδονία το λένε το “κρατίδιο”. Δυστυχώς (για εσάς) είναι απλό, είναι εύηχο, δείχνει να ταιριάζει στους ουρανίσκους πολλών πληθυσμών, λέγεται εδώ και δυόμισυ δεκαετίες… Έμεινε!!!  Εσείς, άμα θέλετε, μπορείτε να το λέτε Νίτσα. (Απ’ το “μακεδονίτσα”, δηλαδή “μικρή μακεδονία”…)

Αμετάφραστο (φυσικά!)…Ni-tsa!

(φωτογραφία: Πολύ χαρούμενος δείχνει μέσα στον χιονιά. Μπας και παίρνει κανά “επίδομα κακοκαιρίας”;)

Ιράν

Πέμπτη 1 Μάρτη. Μαζί με το κόλπο “παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”, που επέτρεψε στον αμερικανικό στρατό να στρατοπεδεύει άμεσα ή έμμεσα (μέσω proxies) σε πολλά κράτη μετά το 2001 και μετά, οδεύει προς το τέλος του κι ένα ακόμα u.s.a. κόλπο: η “επιβολή κυρώσεων”.

Αυτό το τελευταίο βασιζόταν στην ηγεμονική παγκόσμια κυκλοφορία (και χρήση στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές) του δολαρίου. Αλλά οι καιροί αλλάζουν… Το ένα μετά το άλλο, κράτη πρώτης γραμμής, “αποχωρίζονται” το δολάριο και ό,τι αυτό συνεπάγεται (την έκθεση στις αμερικανικές “κυρώσεις”, αλλά και την άντληση διεθνούς υπεραξίας μέσω νομίσματος απ’ τις ηπα). Άλλα καπιταλιστικά κράτη προωθούν διεθνείς εμπορικές σχέσεις στα εθνικά τους νομίσματα (ρωσία, κίνα…) Κι άλλα απλά παρακάμπτουν την Ουάσιγκτον, χρησιμοποιώντας το δικό τους διεθνές νόμισμα. Το ευρώ, προκειμένου για ευρωπαϊκά κράτη, που κάνουν μπίζνες με την δακτυλοδεικτούμενη απ’ την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ και το Ριάντ) Τεχεράνη.

Ο ιρανικός καπιταλισμός έχει πολύ μεγάλο δυναμικό “ανάπτυξης” σε διάφορους τομείς. Την προηγούμενη εβδομάδα, ο επικεφαλής της γαλλικής κρατικής “δημόσιας επενδυτικής τράπεζας” Nicolas Dufurcq, ανακοινώνοντας ότι υπάρχει μια ανοικτή γραμμή πιστώσεων 1,5 δισ. ευρώ για συμβόλαια μεταξύ γαλλικών εταιρειών και του ιράν, σχολίασε ειρωνικά, σε σχέση με τις υπάρχουσες και τις μελλοντικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης:

Πρόκειται για μια εντελώς ανεξάρτητη ροή χρήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα δολάριο σ’ αυτήν… ούτε ένας που να έχει αμερικανικό διαβατήριο.

Δεν είναι μόνο το Παρίσι. Το Βερολίνο, οι Βρυξέλες (σαν πρωτεύουσα του βελγίου), η Βιέννη και η Ρώμη κινούνται με τον ίδιο τρόπο. Πρόσφατα Ρώμη και Τεχεράνη υπέγραψαν μια συμφωνία δανειοδότητης ιταλικών επιχειρήσεων που θα κάνουν επενδύσεις στο ιράν με μια πιστωτική καβάτζα ύψους 5 δισ. ευρώ. Η ινδία, ένας υποτίθεται “στρατηγικός σύμμαχος” της Ουάσιγκτον στην προσπάθειά της να κρατήσει τον έλεγχο στον “ινδικό – ειρηνικό”, κάνει το ίδιο: επιτρέπει στις ινδικές επιχειρήσεις να κάνουν δουλειές στο ιράν χρησιμοποιώντας την ρουπία.

Θεωρητικά η Ουάσιγκτον έχει ένα έσχατο “οικονομικό” όπλο: να αρχίσει να επιβάλλει κυρώσεις σε οποιαδήποτε εταιρεία (άσχετα από εθνικότητα) κάνει μπίζνες με την Τεχεράνη (άσχετα από νόμισμα) εμποδίζοντάς την να κάνει δουλειές στις ηπα. Όμως αυτό θα ήταν απλά όξυνση του οικονομικού / εμπορικού πολέμου, και αυτοκτονία· αφού θα ξεκινούσαν ανάλογα αντίμετρα.

Στην Ουάσιγκτον βλέπουν ότι με αυξανόμενη ταχύτητα η “αμερικανική μπογιά” ξεφτίζει παγκόσμια. Και, προφανώς, δεν χαίρονται καθόλου…

Οι έλληνες τον χαβά τους 2

Δευτέρα 26 Φλεβάρη. Όσο για τον «εξ ανατολών κίνδυνο»; Πέρα απ’ την βαρετή επανάληψη κινδυνολογιών, αναλύσεων και διαπιστώσεων που είναι οι ίδιες, συχνά και με τις ίδιες ακριβώς λέξεις, εδώ και 40 χρόνια (“πασοκ” αδερφέ, “βαθύς σοσιαλεθνικισμός!!! – να κρατάς τη μύτη σου και να μην γλυτώνεις απ’ την μπόχα!), επαναλήψεις και μοτίβα που εμφανίζονται τάχα για καινούργια μόνο στη «χώρα των λωτοφάγων», αυτό που παρατηρούμε είναι ότι αν ο ελληνικός εθνικιστικός σχεδιασμός είχε πάει by the book, δεν θα έπρεπε να είναι η ε.ε. που (υποτίθεται…) «βάζει πλάτη στα ελληνικά δίκαια»… Θα έπρεπε να είναι η Ουάσιγκτον!

Κι όμως. Το αμερικανικό imperium έχει τους δικούς του λογαριασμούς, τις δικές του προτεραιότητες· και, κυρίως, τα δικά του μέτωπα με την Άγκυρα. Κι έτσι δεν έστρεξε να στείλει κανά δυο αεροπλανοφόρα να φυλάνε το κυπριακό οικόπεδο 3. Ούτε δείχνει ότι θα το κάνει για κάποιο άλλο. Κι έτσι, τελείως ξαφνικά και απροειδοποίητα, κάτι ογκόλιθοι και κάτι ψεκασμένοι, κάτι ψόφιοι κοριοί (που είχαν εκτοξεύσει τον πυρηνικό πύραυλο Γιάνη…), νομίζοντας ότι οι άλλοι ξεχνούν, έτρεξαν στην ευρωπαϊκή αγκαλιά. Για προστασία – για φιλελληνικές δηλώσεις…

Απ’ την μεριά τους, αυτοί οι «ευρωπαίοι», που μέχρι χτες ήταν μπήξε και δείξε, και που φυσικά έχουν ιερή υποχρεώση να χαρίσουν κάμποσα δισεκατομμύρια δανεικών, έγιναν «μια γροθιά»!!! Για χάρη της ελληνοκυπριακής αοζ (για την οποία ξέρουν με ακρίβεια τι συμβαίνει), και για χάρη του ξαφνικά «ευρωπαϊκού» σκάφους του λιμενικού (που είχε αμολήσει κάτι «ευρωπαίους» λιμενοβατράχους…)! Διότι, είναι γνωστό: όταν οι ευρωπαίοι χρηματοδοτούν κάτι στην ελλάδα (π.χ.: τα «μεγάλα έργα», δηλαδή τους εθνικούς εργολάβους, δηλαδή τις απεριόριστες μίζες τους αλλά και τις απεριόριστες δωροδοκίες τους, σε πολιτικούς φυσικά· ή τα ελληνικά χωράφια, που δίχως άλλο είναι κι αυτά ευρωπαϊκά μετά από τόσες αγροτικές επιδοτήσεις…), κάθε ελληνική κυβέρνηση νοιάζεται μην πάει χαμένο, μην στραπατσαριστεί και το τελευταίο σέντσι!!! Τέτοιοι είναι οι έλληνες: πολύ large αλλά και εξαιρετικά τυπικοί!

Το τι δουλειά κάνει, τέτοιους καιρούς, το φιλοαμερικάνικο τμήμα της ε.ε. (πρώην «ανατολική ευρώπη»), και τι δουλειά κάνει το αντιαμερικανικό τμήμα της (δεν έχει περάσει, δα, και κανάς αιώνας απ’ την αποκάλυψη «μυστικών επαφών» μεταξύ Άγκυρας και Βερολίνου…) είναι εύκολο να το καταλάβει όποιος ενδιαφέρεται. Αρκεί να μην έχει λαχανιάσει, να μην τρέχει με τη γλώσσα έξω όταν δεν του βγαίνουν οι «μαγκιές» του!

Διότι είμαστε σίγουροι: ο ελληνικός εθνικισμός / μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός ΔΕΝ ήθελε την «κάλυψη» της τσεχίας, της εσθονίας, της μάλτας, της πορτογαλίας, της πολωνίας, της βουλγαρίας ή/και του λουξεμβούργου στα ζόρια του στην ανατολική Μεσόγειο. Την κάλυψη, και μάλιστα ηχηρή, της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ ήθελε!

Αλλά δεν προέκυψε… (Ίσως μια άλλη φορά…)

(φωτογραφία: Τι να τους κάνεις, όμως, τους αμερικάνους, όταν έχεις σταθερά την βοήθεια του θεού; Ειδικά του «ελληνοαμερικάνου» εκπροσώπου του; Κι αν ο τωρινός πάει για σχόλασμα αφού έφαγε έναν περίδρομο ντάλαρς, έχει ο θεός….)

Εθνική ενότητα 1

Πέμπτη 15 Φλεβάρη. Οι γλαφυρές περιγραφές του «διεμβολισμού», τα video (πολλές ώρες πριν και πολλές ώρες μετά…), διάφορα graphics, κι όλο το υπόλοιπο υλικό σκηνοθεσίας του εθνικού μελοδράματος ενισχύουν τις υποψίες μας και τις κάνουν βεβαιότητα: κάτι θέλει να κρύψει το ελληνικό βαθύ κράτος και τα φερέφωνά του στο story imia 2.0… Και η αλήθεια είναι ότι ενώ σε άλλα ζητήματα η ελληνική φαντασία οργιάζει, στα «εθνικά θέματα» είναι στείρα και μουγκή. Γιατί, για παράδειγμα, πέρα απ’ τα υπόλοιπα εθνικά επωφελή (έστω, στις φαντασιώσεις…) ο ψεκασμένος υπ.αμ. (σαν ατζέντης των μυστικών υπηρεσιών που, ως γνωστόν, είναι….) να μην θέλησε να αναβαθμίσει την θέση του, τώρα που είναι στριμωγμένος, όχι μόνο απ’ την ιστορία με τα 300 (χιλιάδες) βλήματα, αλλά, κυρίως, εξαιτίας της αποτυχίας του ελιγμού του (με τις ευλογίες της Κουμουνδούρου…) στο «εθνικό θέμα του ονόματος»; Γιατί όχι;

Το βέβαιο για εμάς είναι πάντως, το εξής: «σαν έτοιμοι από καιρό» οι διάφοροι εγκάθετοι, ελπίζοντας να αξιοποιήσουν δημόσια την κόντρα Ουάσιγκτον – Άγκυρας, περίμεναν ότι η Ουάσιγκτον θα τους κτυπήσει φιλικά στην πλάτη… Όταν αυτό δεν έγινε έτρεξαν, που λέτε; Στην ε.ε.!!! Με τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση: τον ψεκασμένο!!!

Η εκτίμηση που απολαμβάνει στην ε.ε. (και στα κεντροευρωπαϊκά μέλη του νατο) ο ψεκασμένος σαν έλληνας υπ.αμ. θα πρέπει να συναγωνίζεται την εκτίμηση που απολάμβανε ο κύριος Γιάνης σαν υπ.οικ. Είναι ο τύπος (μαζί με τον ογκόλιθο) που απειλούσε να εκσφενδονίσει χιλιάδες πρόσφυγες και εκατοντάδες «τζιχαντιστές» στην ήπειρο, «αν δεν…» Είναι ο τύπος που έταζε πετρέλαια του Αιγαίου στους αμερικάνους… Είναι ο τύπος που μοιράζει βάσεις στους αμερικάνους, όπου γουστάρουν… Είναι ο τύπος που «τιμά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας», και είναι ο τύπος που συγχρωτίζεται εγκάρδια με κάτι τύπους σαν τον Lieberman και τον Sisi. Είναι ο τύπος που απ’ όπου και να τον πιάσεις μυρίζει βαθυκρατισμό…

Ε, αυτός ο τύπος ανέλαβε να κάνει τον ελληνικό νταλκά ευρωπαϊκό. Δεν ήταν ελληνικό το σκάφος που κτύπησαν οι τούρκοι – δήλωσε. Ήταν ευρωπαϊκό!!!

Ουάου!!! Τι άλλο είναι «ευρωπαϊκό» στο ελλαδιστάν εκτός απ’ το συγκεκριμένο σκάφος του λιμενικού;

Απλές κουβέντες. Ο τούρκικος ιμπεριαλισμός, στη ανοδική φάση του βρίσκεται, έχει πολλούς λόγους να δείχνει πυγμή και κανέναν να το παίζει θύμα. Αντίθετα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, στην παρακμιακή κατάσταση που βρίσκεται, προσπαθεί να βγάλει «τον κόπο» του (τον φιλοαμερικανικό και φιλοϊσραηλινό) παριστάνοντας το θύμα (καμμία σχέση με τα ‘90s!!!)

Θα αποδώσει η εθνική ζητανιά; Απέδωσε στα 2015; Θα αποδώσει τώρα;

Να μια ενδιαφέρουσα ερώτηση που προς το παρόν θέλουμε να αφήσουμε αναπάντητη…

(Ο χάρτης στη φωτογραφία δείχνει πάντως, υποθέτουμε, πόσο απύθμενο είναι το θράσος να θέλει η Αθήνα να “ελέγξει” την ανατολική Μεσόγειο σε βάρος της Άγκυρας… Και γιατί κανένας απ’ τους συμμάχους της δεν έχει συγκινηθεί αυτές τις μέρες με το “ελληνικό δράμα”. Αν όχι τίποτα άλλο, προτιμούν να κρατήσουν τις δυνάμεις τους για τα δικά τους δράματα, μέσα ή έξω από εισαγωγικά, που είναι σοβαρά.

Για παράδειγμα κοτζάμ Νετανιάχου και πορεύεται για της φυλακής τα σίδερα…)

Μαθεύτηκε πως…

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Μετά από τόσες και τέτοιες απανωτές «εθνικές επιτυχίες», σε ιστορικό χρόνο dt, δηλαδή, για να ανακεφαλαιώσουμε: α) μετά τον (αναμενόμενο) σεισμό του επιταφίου της μαύρης αντίδρασης, και β) μετά το ανέμελο χλιμίντρισμα του καθαρόαιμου του Μεγάλου Ελληνικού Διαπραγματευτικού Στάβλου (έχει να το λέει η Υφήλιος, όχι των «παμμακεδόνων», η υπόλοιπη, για τα ελληνικά άτια), ήταν αναμενόμενο: πρώτον, τα διεθνή (και πάντα ανθελληνικά media) μετέδωσαν ότι «χιλιάδες έλληνες διαδηλώνουν κατά της μακεδονίας» («αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι») και, δεύτερον, μιλώντας σε σύνοδο βαλκάνιων μεταναστών στην Istanbul ο Erdogan προσέφερε την φιλία του στη δημοκρατία της μακεδονίας («η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του κουρδιστάν» – των ’90s μεν, αλλά κάποιοι το πιστεύουν ακόμα…)

Υποθέτουμε ότι μια τέτοια «χείρα φιλίας» δεν θα απορριφθεί, ειδικά απ’ την αλβανική μειονότητα, με δεδομένο άλλωστε ότι η Άγκυρα έχει παραπάνω από καλές σχέσεις με τα Τίρανα. Βλέπετε δεν έχει «τις συνοριακές διαφορές» που έχει η ευλογημένη απ’ τον οικουμενικό αρχιτράγο χώρα· ούτε και την υποχρεώση να δώσει αποζημιώσεις για τον εκπατρισμό των τσάμηδων. Δεν υπάρχει αμφιβολία: οι τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους ναζί. Αλλά δεν υπάρχει και η άλλη αμφιβολία: όσοι συνεργάτες των ναζί στην ελλάδα δεν ήταν τσάμηδες έγιναν μετά συνεργάτες των άγγλων, των αμερικάνων, και πρόκοψαν. Έκαναν περιουσίες, έγιναν εξουσία, εν μέρει την έχουν ακόμα… Και κανείς δεν τους ζητάει αποζημιώσεις για τα εγκλήματά τους.

Δεν θα απορριφθεί η τουρκική φιλία απ’ τη δημοκρατία της μακεδονίας (να το θυμάστε: ο Zaev, μετά το σύμφωνο φιλίας με την Σόφια θα κάνει καλά deal και στην Άγκυρα) αλλά δεν είναι και απαραίτητη. Ο θρυλικός Γιούνκερ θα επισκεφτεί την περιοχή στα τέλη Φλεβάρη σε μια σημαίνουσα περιοδεία στα δυτικά βαλκάνια. Και μα τις χίλιες καλοσιδερωμένες γαλανόλευκες, όταν θα προσγειώνεται στο αεροδρόμιο «Μήτσος Καραμπάλουρας» (πρώην “μέγας Αλέκος”) στα Σκόπια θα ξέρει σε μια χώρα βρίσκεται.

Στη δημοκρατία της μακεδονίας…

(φωτογραφία: Ο πρωθ. της βουλγαρίας Boyko Borisov και της μακεδονίας Zoran Zaev υπογράφουν την 1η του περασμένου Αυγούστου την μεταξύ των κρατών τους συμφωνία «φιλίας, καλής γειτονίας και συνεργασίας» στα Σκόπια. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ – όχι τα ελληνικά, τέτοια δεν υπήρξαν… – η συμφωνία υπογράφτηκε στις δύο επίσημες γλώσσες «σύμφωνα με τα συντάγματα των δύο κρατών».

Άντε τώρα να πάει ο ογκόλιθος να πείσει την Σόφια ότι υπέγραψε συμφωνία σε λάθος γλώσσα…)

Μακεδονικό (κράτος)

Πέμπτη 18 Γενάρη. Αν έχετε την υποψία, θα το επιβεβαιώσουμε: έχουμε αποφύγει να μιλήσουμε για το “εθνικό θέμα” μέχρις ότου ξεκαθαρίσουμε ορισμένα σημεία (κάπως μας βρωμάει…). Εν τω μεταξύ υπάρχει κάτι που είναι ολοφάνερο: οι φαιορόζ “παίζουν” με το θέμα για εσωτερική κατανάλωση. Άνοιξαν (ενώ μπορούσαν να μην το κάνουν) την “δημόσια φλυαρία” έγκαιρα, έτσι ώστε να μην μείνει ούτε μισός φασίστας, ξέμπαρκος, χύμα κι ανοργάνωτος, που να μην “ζεσταθεί”. Ωστόσο δεν έχει τόση σημασία το τι λέει κάθε φασίστας, όσο το τι σκοπεύουν να κάνουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί. Αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα…

Μέσα σ’ αυτή την εσκεμένη και μεθοδευμένη πυροδότηση του εθνικού λαϊκοφασισμού, ο ψεκασμένος συγκυβερνήτης προσπαθεί να κολυμπήσει σαν ψάρι: στο βούρκο, που όμως δεν είναι μόνο δικός του. Θα φανεί πόσο θα τα καταφέρει. Αλλά ήδη πρέπει να το σημειώσετε: προστατεύεται καλά από παρακρατικούς μηχανισμούς· είναι “asset” τους.

Απόδειξη; Το πόσο όμορφα κι ωραία ξεχάστηκε / ξεπεράστηκε εκείνο το θεματάκι με το λαθρεμπόριο – των 300 (χιλιάδων) οβίδων… (Προφανώς δεν έκανε του κεφαλιού του… Και, παρότι δεν έχουμε κάποια ακλόνητη απόδειξη, εξακολουθούμε να το σχετίζουμε με τον αμερικανικό εξοπλισμό των ypg – μια ιστορία που συνεχίζει να «τρέχει»…)

Έχουν σχέση αυτά; Μπορεί ναι, μπορεί όχι…

(Υ.Γ. Άσχετα με το τι μπορεί να πει ο οποιοσδήποτε, σχετικός ή άσχετος, το μακεδονικό κράτος μπορεί να ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς, τύπου νατο ή ε.ε. με το «τυπικό» όνομά του, δηλαδή αυτό το former yugoslav republic of macedonia – και η Αθήνα δεν μπορεί να βάλει «βέτο». Έχει ήδη καταδικαστεί για το «βέτο» της το 2008· περισσότερα κάποια άλλη στιγμή. Σημειώστε πάντως ότι το “δημοκρατία της μακεδονίας” (republic of macedonia) είναι το αγαπημένο στους έλληνες “fyrom” χωρίς το “fy”. E, ας την λένε σκέτο “rom”!

Το κυριότερο είναι, όμως, ότι η ε.ε. είναι διατεθειμένη να δώσει «ημερομηνία ένταξης» στο μακεδονικό κράτος – κάπου το 2025 ας πούμε – ξεκινώντας τις «ενταξιακές διαπραγματεύσεις» άμεσα, και χωρίς να υπάρχει απ’ τα πριν «λύση». Το γιατί επίσης κάποια άλλη στιγμή. Θα εφαρμόσει για την περίπτωση το κοινοτικό κεκτημένο της ένταξης …. της (νότιας) κύπρου!!! Ξεκινάμε τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις και, εν τω μεταξύ, θα πρέπει να βρεθεί η «λύση». Κι αν δεν βρεθεί; Ε, δεν πειράζει: το μακεδονικό κράτος θα μπει στην ε.ε…. Και οι έλληνες πατριώτες ας πνίξουν τα νεύρα τους καταθέτοντας λουλούδια στον τάφο του μαφιόζου Τάσσου Παπαδόπουλου. Που έδειξε τον δρόμο…

Δεν ξέρουμε πόσο αρέσει αυτό στο ελληνικό βαθύ κράτος και στους συμμάχους του. Δεν μπορούν όμως να το εμποδίσουν πια…)

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)