Tag: γαλλία

Δευτέρα 8 Μάη. Πρέπει να σημειώσουμε ότι “το φάντασμα που πλανιόταν πάνω απ’ την ευρώπη”, ειδικά πάνω από τις εκλογές, ο γνωστός καγκεμπίτης δηλαδή, δεν φαίνεται να τα πήγε καλά στη γαλλία· αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε. Σύμφωνα με τις φήμες στις αρχές της χρονιάς, ο καταχθόνιος Πούτιν θα φρόντιζε να νικήσουν οι φασίστες στις ολλανδικές και στις γαλλικές εκλογές (όπως, άλλωστε, πέτυχε να εκλεγεί ένας φασίστας στις ηπα…), προκειμένου να γίνουν όλα μπάχαλο και να στεφτεί αυτός τσάρος του σύμπαντος.

Ήταν βάσιμες εκείνες οι φήμες ή απλά το προϊόν του πεπτικού συστήματος του εργοστάσιου του θεάματος; Εκ των υστέρων είναι εύκολο να πει κανείς “βλακείες”. Τότε όμως το πράγμα ήταν σχεδόν βέβαιο, σαν πρόβλεψη χιονιά μέσα στον βαρύ χειμώνα…

Τελικά ίσως αυτό είναι η troll αλήθεια: είναι εύκολο να βάλει ένας ρώσος τον «δικό του» στο Λευκό Οίκο, αφού η αυτοκρατορία είναι υπό κατάρρευση… Όχι όμως και στις επαρχίες του project europe, όπου κουτσά στραβά τα παλιά και ξεπερασμένα αποικιακά μεγαλεία ψάχνουν έναν κοινό παρονομαστή / αναβιωτή / πολλαπλασιαστή.

Έμεινε η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να λέει ότι “γίνεται παρέμβαση στις εκλογές” (του ερχόμενου Ιούνη). Παραδόξως όχι απ’ τον Πούτιν… αλλά απ’ τις Βρυξέλες!

Σουρρεαλιστικό, όσο η εποχή: ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ το Λονδίνο: το Παρίσι και το Βερολίνο!!!

Δευτέρα 8 Μάη. Ναι μεν η (αναμενόμενη, έτσι κι αλλιώς) νίκη του σοσιαλφιλελεύθερου Μακρόν είναι καλή για το project europe, όμως η ισχυροποίηση του ευρώ (έναντι του δολαρίου), συνέπεια αυτών των καλών νέων, είναι κακή.

Χρειάζονται, επειγόντως, κάποια «κακά νέα» για να ξαναπέσει η ισοτιμία. Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτήν την ευρωζώνη…

(Αλήθεια, μια απορία: εκείνα τα ντόπια τσακάλια της αριστέρας και της προόδου που πόνταραν σε εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στην ολλανδία και την γαλλία ώστε «να φοβηθεί το Βερολίνο» και να κάνει χάρες στην Αθήνα ασχολήθηκαν με το ανάποδο ενδεχόμενο; Το ενδεχόμενο, δηλαδή, να αποτύχουν τα φασιστρόνια; Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει «αρνητικές συνέπειες» για το ελλαδιστάν, κατά συμμετρία των «θετικών» στις ακροδεξιές φαντασιώσεις τους;

Μια ερώτηση κάνουμε… Απάντηση δεν θα πάρουμε: οι «Όλυμποι» της ντόπιας πολιτικής διανόησης είναι πολύ ψηλά για να ασχοληθούν…)

Κυριακή 7 Μάη. Όλοι όσοι, και δεν ήταν λίγοι (σίγουρα στα μέρη μας) εύχονταν στις αρχές της χρονιάς εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στο Άμστερνταμ, στο Παρίσι και αργότερα στο Βερολίνο, έτσι ώστε να προκληθεί σοβαρή κρίση στο project europe, θα αναγκαστούν να περιμένουν. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι το ευρω-φασισταριό, που αντικειμενικά (και γιατί όχι; και υποκειμενικά) εκτός απ’ τα ντόπια συμφέροντα των πιο καθυστερημένων τμημάτων του όποιου «εθνικού» κεφάλαιου δουλεύει και για τα συμφέροντα της «αγγλόσφαιρας», της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Οι εκλογικές επιτυχίες των ευρωπαϊστών, αντιστοιχούν μεν σε άλλα αντίπαλα (καπιταλιστικά) συμφέροντα καθώς και σε μια δύσθυμη μεν αλλά υπαρκτή συνείδηση «ευρωπαϊκής ενότητας» σε σημαντικά τμήματα των ψηφοφόρων, αλλά σαν τέτοιες είναι μόνο στιγμές. Το project europe δεν θα την γλυτώσει απλά πηδώντας τις «κεντρικές» εκλογικές ημερομηνίες.

Κατά την γνώμη μας το πρόβλημα, πιο σωστά: τα προβλήματα βρίσκονται πάντα στη μεριά της τάξης μας. Τόσο απ’ την πραγματική κατάσταση μεγάλου μέρους της στην ευρώπη (ξεκινώντας απ’ την κατάσταση των μεταναστών εργατών / εργατριών) όσο και απ’ την αδυναμία της (έως παραίτηση) να ξαναπάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων στον ταξικό ανταγωνισμό. Κι αυτή η αδυναμία / παραίτηση είναι ολοφάνερη και στη γαλλία. Όπου ένα χρόνο πριν, την άνοιξη του ’16 (το θυμάται κανείς;) είχε ξεσπάσει ένας εκτεταμένος αμυντικός αγώνας εναντίον της (καινούργιας) τότε αντι-εργατικής νομοθεσίας («νόμος El Khomri»)· αγώνας που κάπου «χάθηκε» στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού, τον Ιούνη (με την βοήθεια και του euro ’16) χωρίς να μετρήσει κάποια επιτυχία. Τώρα; Το φασιστόμουτρο θα έβαζε τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι· αλλά είναι «παρηγοριά» ο σοσιαλφιλέλευθερος Μακρόν; Όχι, δεν είναι.

Να λοιπόν: τι θα γίνει μ’ εμάς, εκατοντάδες εκατομύρια «όντα», που είναι αόρατα (και άρα «άγνωστης ταυτότητας») όταν δουλεύουν, και γίνονται ορατά μόνο όταν καταναλώνουν και, ακόμα πιο «θε-όρατα» όταν αυτοκαταναλώνονται / αυτοκαταστρέφονται; Ή, είναι αόρατα όταν δουλεύουν και γίνονται «τέρατα» όταν καταδιώκονται, συκοφαντούνται, βιάζονται κυριολεκτικά και μεταφορικά, σαν «ξένοι»; Τι θα γίνει λοιπόν μ’ εμάς;

Πολύ καιρό έχει κρατήσει η ήττα μας – δε νομίζετε;

(Οι διαδηλώσεις νεαρών αναρχικών σε διάφορες γαλλικές πόλεις έχουν την αξία τους. Αλλά καθόλου δεν γεμίζουν, ούτε θα μπορούσαν, το τεράστιο κενό στην σύγχρονη εργατική συνείδηση…)

Τρίτη 25 Απρίλη. Το Λονδίνο αποφάσισε να φύγει, και θα φύγει μαλλιοκούβαρα. Το Παρίσι ποτέ δεν έβλεπε “ζεστά” στην αγγλική συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα της (ευρωπαϊκής) ηπείρου – ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού είναι παλιός. Μετά το brexit το «ειδικό βάρος» του Παρισιού στην ε.ε. και στην ευρωζώνη μεγάλωσε· ειδικά απέναντι στο Βερολίνο. Κι ενώ είναι αλήθεια ότι ο γαλλικός καπιταλισμός, συνολικά, δεν είναι στα καλύτερά του, ο γαλλικός στρατός παραμένει ο μόνος στην ε.ε. που είναι πυρηνικά εξοπλισμένος, και πηγαίνει όπου γουστάρει χωρίς εσωτερικές γκρίνιες και «εθνικά» ακατάλληλες ερωτήσεις… Συνεπώς, μετά το περσινό δημοψήφισμα υπέρ του brexit, στη γαλλία θα μπορούσαν να γιορτάζουν επί μέρες: ένας σοβαρός μπελάς λιγότερος!…

Κι όμως. Βρέθηκαν 7 εκατομμύρια γάλλοι ψηφοφόροι, που μάλιστα περνάνε εαυτούς για ultra πατριώτες, που ψήφισαν την φασιστο-υποψήφια, η οποία «υπόσχεται» να βγάλει και την γαλλία απ’ το project europe! Βρέθηκαν 7 μύρια γάλλοι ψηφοφόροι που πιστεύουν στα σοβαρά ότι το «εθνικό συμφέρον» τους είναι να φράξουν τα σύνορά τους, να οχυρωθούν στη «γραμμή Μαζινό» του φράγκου, και έτσι να πέσουν ξεβράκωτοι στα νύχια της «αγγλόσφαιρας», του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου!!

Πρέπει να παίζει τρελό ψέκασμα και εις Παρισίους! Δεν εξηγείται αλλιώς… Ένα ελληνικό δώρο;

(Οι γάλλοι «της διασποράς», αυτοί που ψήφισαν ενώ ζουν εκτός συνόρων, δεν ήταν τόσο φιλικοί με την φασιστοϋποψήφια. Μόλις ένα φτωχό 6,5% της τόριξε… Ένα περίεργο πράγμα. Μόλις φύγει κανείς από εκεί που μίσησε και τον μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, όπως λέει και ο ποιητής, κάτι παθαίνει. Και δεν το πιάνει το ιερό ψέκασμα… – εκτός εξαιρέσεων, που έπεσαν στο βαρέλι όταν ήταν μικροί…)

Τρίτη 25 Απρίλη. Η εξαγωγή “τίμιου ψεκάσματος” απ’ την Αθήνα στο Παρίσι (κάτι σαν το “άγιο φως” του λουμπενισμού! – “εμείς που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού τώρα δίνουμε και το μύρο της παρακμής του”!!!) υποδεικνύεται και απ’ αυτό: εκτός απ’ τα 7 μύρια γάλλους ψηφοφόρους, η γαλλική φασιστο-οικογένεια έχει και (δεν είναι τόσοι;) 1 με 1,5 εκατομμύρια έλληνες οπαδούς! Πρόκειται για τους ίδιους που είναι υποστηρικτές του ολλανδού Wilders, του αμερικανικού ψόφιου κουναβιού… Και μιλώντας γενικά και διεθνιστικά: πρόκειται για ένα πυκνό σμήνος ελληνικών μυγών που όπου μυρίσουν σκατά πηγαίνουν και κάθονται πάνω τους.

Το ενδιαφέρον (πολιτικό και ιδεολογικό και όχι εντομολογικό!) είναι ότι αυτό το 1 με 1,5 μύριο ελλήνων ΔΕΝ δηλώνουν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, φασίστες. Αλλά «αριστεροί», «επαναστάτες», «αντικαπιταλιστές»… Και, κυρίως (εδώ είναι τα λεφτά!): αντισυστημικοί!

Τι είναι η «αντισυστημικότητα» οι πάντες αγνοούν. Πρόκειται για το καταφύγιο των οπαδών του παλιού συστήματος – «old regime» όπως θα το έλεγαν άλλοτε. Για παράδειγμα οι αριστοκράτες, μετά την επικράτηση των αστών, θα μπορούσαν να πουλάνε την ιδεολογία τους για «αντισυστημική». Ή οι οπαδοί της δουλείας στον αμερικανικό νότο, μετά τη νίκη των βορείων, το ίδιο. Εννοείται ότι και οι παπάδες του χριστιανισμού είναι «αντισυστημικοί», στο βαθμό που «σύστημα» είναι ο Γαλιλαίος, ο Δαρβίνος και ο Νεύτωνας. Μιλώντας γενικά, κάθε ιστορικά ξεπερασμένος και κάθε πυροβολημένος είναι «αντισυστημικός», αρκεί να ορίσει το «σύστημα» όπως τον βολεύει.

Αρκεί, έτσι, τα πιο καθυστερημένα τμήματα των αφεντικών του, με την βοήθεια των καλοπληρωμένων δημαγωγών τους, να τον επιστρατεύουν επιβεβαιώνοντάς του ότι πράγματι η γη είναι στο κέντρο του σύμπαντος… Κι αυτός το κέντρο της γης…

Με τόσους και τέτοιους «αντισυστημικούς» ο καπιταλισμός χαίρει άκρας υγείας!!! Γιατί όχι;

Δευτέρα 24 Απρίλη. Πριν 15 χρόνια τέτοια εποχή, τέλη Απρίλη του 2002, στον πρώτο γύρο των τότε γαλλικών προεδρικών εκλογών, ο φασίστας Ζαν Μαρί Λεπέν είχε έρθει δεύτερος, με 17% των κουκιών, πίσω απ’ τον δεξιό Σιράκ (19,6%) και μπροστά απ’ τον σοσιαλδημοκράτη Ζοσπέν (16%). Τότε, όμως, δεν υπήρχαν οι διάφορων ειδών και ειδικοτήτων δημαγωγοί και απατεώνες, ντόπιοι και μη, για να παπαρολογούν (κλείνοντας το μάτι στους γάλλους – και όχι μόνο – φασίστες) ότι «φταίει η ε.ε.» και, ακόμα πιο καθαρά, «φταίει το Βερολίνο». Όχι. Τότε «η διάλυση της ε.ε.» δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη των αμερικάνων, των άγγλων, και των ανά τον κόσμο (και στα μέρη μας με ιδιαίτερη πυκνότητα) εξωτικών παπαγάλων τους. Συνεπώς, η πρόκριση ενός φασίστα στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών αντιμετωπίστηκε με την «γενική κινητοποίηση των δημοκρατικών αντανακλαστικών». Πέρα απ’ τους καθαρόαιμους φασίστες και τους συνοδοιπόρους τους κανένας άλλος δεν ψήφισε τον φασίστα στον δεύτερο γύρο· ακόμα κι αν πολλοί, που ψήφισαν αναγκαστικά τον δεξιό Σιράκ, έπρεπε να κρατήσουν την μύτη τους μπροστά σην κάλπη.

Αυτά πρέπει να τα ξέρει ή/και να τα θυμάται όποιος θέλει να καταλάβει το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο, εν έτει 2017, όλοι οι τσατσορούφιανοι της «αγγλόσφαιρας» εύχονταν ότι η κόρη του φασίστα θα κατάφερνε, τουλάχιστον, να έρθει πρώτη (στον πρώτο γύρο): για να ανανεώσουν την καταστροφολογική, εθνικιστική προπαγάνδα τους, παριστάνοντας συχνά (στα μέρη μας έχουν μεγάλο ταλέντο) τους «αριστερούς» και τους “δημοκράτες”. Θυμίζουμε ότι υπάρχει η δημόσια παραδοχή του συριζοευρωβουλευτή Κούλογλου, μετά τις εκλογές στην ολλανδία, και την αποτυχία του εκεί φασίστα: ελπίζαμε (είχε πει πρόσφατα και όχι μόνο μία φορά, εννοώντας με τον πληθυντικό την συριζο-«αριστέρα») ότι θα ενισχυθεί η άκρα δεξιά, έτσι ώστε στο Βερολίνο να φοβηθούν…. και να μας κάνουν παραχωρήσεις. (Δηλαδή: λεφτά).

Πέρα, όμως, απ’ τα ελληνικά βίτσια, η ιδέα της «αγγλόσφαιρας» (ψοφιοκουναβιστάν και άγγλοι συντηροτικο-φασίστες) είναι αυτή: να «ανεβαίνουν» οι φασίστες σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη, ώστε να διαλυθεί η ε.ε. και, ακόμα πιο επιτακτικά, η ευρωζώνη.

Ενδεικτικά, να το πρωτοσέλιδο της αγγλικής the times σήμερα Δεύτερα: δεν μπορούν καν να το “φάνε” ότι η “δικιά τους” έχασε, ερχόμενη δεύτερη!!! Πουλάνε τις εντυπώσεις που τους βολεύουν, έστω και με χίλια ζόρια!!

Το ζητούμενο στη γαλλία ήταν να βγει η φασιστοϋποψήφια μπροστά, στον πρώτο γύρο. Ακόμα κι έτσι δεν θα είχε ελπίδα νίκης στον δεύτερο. Όμως θα δημιουργούνταν οι κατάλληλες εντυπώσεις: σ’ έναν κόσμο υπερώριμου θεάματος, η σπέκουλα ότι «να, οι γάλλοι ψήφισαν κατά της γερμανίας και της ε.ε.» θάδινε και θάπαιρνε! Κι αυτό είναι το καλύτερο στο οποίο θα μπορούσαν να ποντάρουν το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και οι δορυφόροι τους.

Όταν ο Μελανσόν, τις τελευταίες προεκλογικές εβδομάδες, απείλησε στα σοβαρά να πετάξει την φασιστο-υποψήφια όχι απ’ την «πρώτη» θέση αλλά και απ’ την δεύτερη, ρίχνοντας κι αυτήν και τους διεθνείς υποστηρικτές της σε μια οικτρή ήττα, μπήκαν μπροστά τα μεγάλα μέσα: ο “isis” (λέμε τώρα…). Ο “isis” (λέμε τώρα…) κατάφερε να μαζέψει κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες κουκιά (1%; 2%; Δεν θα μάθουμε ποτέ…) να τα σπρώξει στην φασιστοϋποψήφια, και να γλυτώσει τις εντυπώσεις: για δευτερη φορά μετά από 15 χρόνια το φασιστοσόι Λεπέν θα έχει άλλες 15 ημέρες προεκλογικής προπαγάνδας· και προφανώς, στις 7 Μάη, ένα ποσοστό μεγαλύτερο απ’ το τωρινό. Απ’ το τίποτα, καλό είναι κι αυτό.

(Γιατί στη γερμανία το «αδελφό» κόμμα, η «εναλλακτική», πάει για σχόλασμα – αν δεν κάνουμε λάθος…)

(φωτογραφίες: το βράδυ των εκλογών του 2002 έγιναν μεγάλες αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της γαλλίας· στην πάνω φωτο διαδηλωτής με μάσκα που γράφει «ντρέπομαι που είμαι γάλλος». Κάτι ανάλογο αλλά σε μικρότερη έκταση έγινε και χτες, τουλάχιστον στο Παρίσι: κάτω φωτο).

Παρασκευή 21 Απρίλη. Ούτε οι εκλογές ούτε οι υποψήφιοι «σωτήρες» είναι του γούστου μας… Ωστόσο θα το θεωρούσαμε ευχάριστη εξέλιξη αν ο υποψήφιος Μελανσόν έπιανε την δεύτερη θέση στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής, πετώντας την φασισο-υποψήφια στην τρίτη θέση! Αλλά όχι, το βαθύ κράτος (το γαλλικό) έχει το νου του: μια επίθεση “τρομοκρατών” (ω τι θαυμάσιο timing απ’ τους “τζιχαντιστές”!!!) προσπαθεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Εύκολο αφού το ποίμνιο είναι … ποίμνιο!

Όσο για τα ολογράμματά του; Αυτά ναι, μας αρέσουν, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο (απ’ αυτόν που τα χρησιμοποιεί ο Μελανσόν): επειδή δίνουν μορφή στο ψέμα της πολιτικής σαν τεχνικής της εξουσίας…

(φωτογραφία: δεν ξέρουμε γιατί το σκέφτηκε, αυτός ή το επιτελείο του, αλλά ανοίγοντας δρόμους στην πολιτική προπαγάνδα ο Μελανσόν κινδυνεύει να βρεθεί στον πάτο του λάκου – του θεάματος. Πως θα ήταν ένας «πρόεδρος» ολογραμματικός; Ίσως ρομποτικά κατασκευασμένος; Και τι θα σήμαινε αν το ολόγραμμα του ψόφιου κουναβιού – ένα παράδειγμα λέμε… – εμφανιζόταν σε εκατό ή χίλιες κεντρικές πλατείες του κόσμου; Σύγκρυο!!!)