Tag: γαλλία

Παρασκευή 2 Ιούνη. Δεν έχει μόνο το Βερολίνο γυναίκα υπ.αμ. Έχει, πλέον, και το Παρίσι. Η Ursula von der Leyen και η Sylvie Goulard (έγινε υπουργός του Macron μόλις πριν 2 βδομάδες) συναντήθηκαν στο Βερολίνο και τα είπαν. Για τι; Τι άλλο; Το ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας – δηλαδή τον κοινό στρατό, την κοινή αστυνομία, κλπ κλπ…

Οι βάσεις γι’ αυτήν την κοινότητα πάνε πίσω 3 χρόνια, στο “διεθνές συνέδριο ασφάλειας” που είχε γίνει στο Μόναχο. Αλλά οι πιο πρόσφατες εξελίξεις, απ’ το brexit ως το ψόφιο κουνάβι, δίνουν το κατάλληλο πάτημα για να επιταχυνθούν οι εξελίξεις και, κυρίως, να πουληθούν κατάλληλα στους υποτελείς. Η Permanent Structured Cooperation (PESCO) «θα είναι ανοικτή σε όποιο κράτος / μέλος της ε.ε. ενδιαφέρεται» δήλωσαν και οι δύο… Επιτρέψτε μας κυρίες στο χακί: αποκλείεται! Αποκλείεται, γιατί έτσι οι «δομές ασφαλείας» σας θα γεμίσουν πράκτορες των αμερικάνων και των άγγλων· και δεν θα φταίνε αυτοί!

Όμως σ’ αυτό το χρονικό σημείο δεν μπορεί παρά και αυτό το σχέδιο, σαν τμήμα της αναβάθμισης του project europe, να σερβίρεται σαν μια «ανοικτή αγκαλιά». Και κάτι μας λέει ότι με την πρώτη ευκαιρία η Αθήνα (ο ψεκασμένος ή όποιος άλλος) θα στείλει δικούς της και σ’ αυτό – σιγά μην χάσει την ευκαιρία. “Όπου γάμος και χαρά…”

Όταν, βέβαια, μπει πιο πιεστικά το ζήτημα των εξοπλισμών και της ευρωπαϊκής τους προέλευσης, εκεί… εκεί θα δούμε!!!

Πέμπτη 1 Ιούνη. Ιστορικά, τα τελευταία 45 χρόνια, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έπαιζε ελλάδα» σαν μια «μη γερμανική» (και αμερικανική μεν, αλλά “που τσινάει” δε) επιρροή μέσα στις διάφορες φάσεις της εξέλιξης του project europe. Πρώτα με την ένταξη στην εοκ· ύστερα – στα τέλη των ‘80s – με το «υπόγειο» δάνειο του Ντελόρ που γλύτωσε την Αθήνα από χρεωκοπία· στη συνέχεια με την ένταξη στην ευρωζώνη…

Όλη αυτή η «γαλλοελληνική φιλία» υπήρχε, φυσικά, χωρίς να χρειάζεται το Παρίσι να βάζει χοντρά το χέρι στην τσέπη. Γινόταν, σα να λέμε, με έξοδα της κεντρικής και βόρειας ευρώπης, και πάντα στο βαθμό που τα κεντρο-βορειο-ευρωπαϊκά κράτη (με πρώτη την Βόννη / Βερολίνο) έκριναν ότι θα ήταν προτιμότερο να δεχτούν τις γαλλικές ανατολικομεσογειακές φαντασιώσεις αντί να τα «σπάσουν» με το Παρίσι για ανθυποπεριπτώσεις σαν την ελληνική.

Από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή έτσι βολεύει, και επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο για να κάνει παιχνίδι, η φαιορόζ Αθήνα ελπίζει σε «γαλλική βοήθεια» για να αποφύγει το γκρεμοτσάκισμα που διαγράφεται καθαρά στον ορίζοντα… Είναι όμως ίδια, as usual, τα δεδομένα; Για να το θέσουμε διαφορετικά: το ελλαδιστάν αξίζει τόσο για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό ώστε το Παρίσι να ρίξει την Αθήνα στη ζυγαριά του συνόλου των σχέσεων του στην υπό αναβάθμιση ευρωζώνη;

Χλωμό μας φαίνεται. Ο γαλλικός καπιταλισμός έχει σοβαρά προβλήματα (: υστέρηση) απέναντι στον γερμανικό στους τομείς που συγκρούονται μεταξύ τους. Έτσι ώστε θα ήθελε ένα deal· και σ’ αυτό το deal το ελλαδιστάν δεν είναι σοβαρός παράγοντας. Δεν είναι καν «αγορά» άξια λόγου πλέον… Ύστερα, το Παρίσι, χαρούμενο που (σαν ε.ε.) ξεφορτώθηκε το Λονδίνο, θέλει να επωφεληθεί επιχειρηματικά, με μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων (πράγμα που επίσης απαιτεί συμφωνία / μοιρασιά με Βερολίνο, Άμστερνταμ, και Λουξεμβούργο) – μια διαδικασία στην οποία μια παραδοσιακά φιλοαγγλική και φιλοαμερικανική πρωτεύουσα, όπως η Αθήνα, δεν έχει να προσφέρει κάτι. Τέλος, το Παρίσι θέλει να ζεστάνει τις σχέσεις του με την Μόσχα· αλλά με δεδομένο ότι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός κάνει deal με την Άγκυρα, δεν θα πούλαγε (το Παρίσι) «αντιτουρκισμό» σε ποσότητα που να βολεύει την Αθήνα. Μάλλον το αντίθετο.

Αν τα πιο πάνω ισχύουν, το συμπέρασμά μας είναι αυτό: ναι μεν το Παρίσι δεν θα ξεφορτωθεί («αδειάσει») με χοντροκομένο τρόπο την Αθήνα, αλλά έχει κάθε συμφέρον να βρει την πιο φτηνή λύση για να διατηρήσει την, ας την πούμε έτσι, ιστορικά «φιλική» σχέση. Συνήθως οι φτηνές λύσεις για βιτρίνες που ζουν μέσα στο δράμα (όπως οι ελληνικές) συνίστανται σε λόγια συμπάθειας χωρίς περιορισμούς, φιλικά κτυπήματα στην πλάτη, και δάκρυα στα μάτια.

Με μια λέξη θα μπορούσε κανείς να τις ονομάσει «Μοσκοβισί»: άφθονες και δωρεάν «φιλελληνικές» δηλώσεις, αλλά στην πράξη… Στην πράξη, αυτό που πρότεινε χτες ο Μοσκοβισί σαν πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής για την «εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης» θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικό μόνο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ελληνικό δημόσιο χρέος!!!! Διάολε! Αν το χρόνιο ελληνικό δημόσιο χρέος γίνει ευρωπαϊκό, αυτό θα είναι σα να γίνεται ευρωπαϊκό κουσούρι ο πολιτικός προσοδισμός κάθε επαρχίας και κάθε φύλαρχου!

Και επειδή το Βερολίνο, το Παρίσι, και αρκετές ακόμα θετικά διακείμενες πρωτεύουσες, κουβεντιάζουν ήδη (και προοπτικά θα θεσμίσουν) μια ορθολογικότερη πολιτική συγκρότηση της ευρωζώνης, το να σέρνεται διαρκώς πίσω τους η ανίατη «μικρή ασθενής» δεν είναι αυτό που θα προωθούσε τις εξελίξεις. Μόνο σαν μια περιθωριακή case study· και πάντως χωρίς να επιβαρύνει διαδικαστικά τον πυρήνα του project europe.

Αν υπάρχει μια υλική, χειροπιαστή απόδειξη του πόσο διατεθειμένο είναι το Παρίσι να «μοιραστεί» τους καϋμούς της Αθήνας, αυτό είναι οι πρόσφυγες. Ο γαλλικός θεσμικός ρατσισμός κάνει τουμπεκί για τις υποχρεώσεις του Παρισιού να υποδεχτεί το ποσοστό του σε σύριους και ιρακινούς πρόσφυγες· κι ας βογγάει ο Μουζάλας και κάθε παρεμφερές καθίκι για το θέμα…

«Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» λοιπόν, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο Α (ο και «εθνάρχης» επονομαζόμενος) στα ‘70s; Οι τελευταίοι που τα τρώνε αυτά είναι οι καραμανλο-πασόκοι. Δηλαδή οι φαιορόζ.

Αλλά τα κουκιά (όχι τα εκλογικά…) είναι μετρημένα… Κοντός ψαλμός αλληλούια που θα ψιθύριζε στο αυτί του εξοχότατου πρωθυπουργού ο αρχιτράγος φίλος του…

(Α, και κάτι που μπορεί να φανεί ασχέτο αλλά δεν είναι. Κατά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού η ουκρανία – και ασφαλώς ξέρετε την αμερικανική επένδυση εκεί! – είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και η Ουάσιγκτον δεν θα πρέπει να συνεχίσει να χαλάει πόρους γι’ αυτήν. Η cia, φυσικά, θα βρει τους τρόπους της, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι – δεν γίνεται να σηκωθεί να φύγει! Αλλά πόσο εύκολο είναι το να πει το ψοφιοκουναβιστάν ότι και η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας κόψουνε το λαιμό τους εκεί;)

Τρίτη 30 Μάη. Όταν ο Vladimir (Vladimirovich) Putin αναλάμβανε «ενεργή υπηρεσία» σαν πράκτορας της kgb, έχοντας πάρει ήδη το πτυχίο νομικής απ’ το πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ (σήμερα “αγία Πετρούπολη”), το Παρίσι είχε χάσει ήδη την αλγερία, είχε δει τις νύχτες του να φλέγονται στα οδοφράγματα του Quartier Latin το ’68 και τα επόμενα χρόνια, προσπαθούσε να συμμαζέψει την «πέμπτη δημοκρατία», και είχε σαν πρόεδρο τον δεξιό Valery Giscard d’Estaing. Αυτά ο νεαρός πράκτορας Putin τα παρακολουθούσε συστηματικά, μιας και το πόστο του (θα) ήταν μεν στην ανατολική γερμανία, αλλά η πολιτική κουλτούρα των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών επέβαλε “ευρύτερη θεώρηση των πραγμάτων”.

Εκείνο που προφανώς διέφυγε της προσοχής της υπηρεσίας του Putin (και του ίδιου) ήταν ότι τον Δεκέμβρη του 1977 (ο Putin, 25 χρονών τότε, ήταν ήδη για δύο χρόνια στο κουρμπέτι…) γεννιόταν κάπου στην Αμιένη κάποιος Emmanuel Jean-Michel Frederic Macron.

Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα κακάκια του στην πάνα του, ο Putin έδινε αναφορές στην υπηρεσία. Όταν ο μικρός Emmanuel έκανε τα πρώτα του βήματα, ο Putin έπαιρνε προαγωγές. Όταν ο έφηβος Emmanuel άρχιζε να ανακαλύπτει την σεξουαλικότητά του (προσέχοντας, όπως όλα τα αγόρια, με άλλο μάτι τις δασκάλες του) ο Putin φρόντιζε για την «ομαλή αποχώρηση» (του μεγαλύτερου μέρους) της kgb απ’ το ανατολικό Βερολίνο – “πτώση του τείχους γαρ”. Κι όταν ο Putin αναλάμβανε την «διάσωση» της ρωσικής ομοσπονδίας, το 1999, ο νεαρός Macron έψαχνε το θέμα του μεταπτυχιακού του.

Κανονικά δεν επρόκειτο να συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι τους. Αλλά συναντήθηκαν. Χτες, στις Βερσαλλίες. Ο Macron, σα νέος πρόεδρος της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας, ήταν (έδειχνε) άνετος οικοδεσπότης – η ψυχή του το ξέρει. Κουβέντιασαν (λέει) τις γαλλορωσικές (ή ρωσογαλλικές…) σχέσεις, και οπωσδήποτε τα “δύσκολα” σημεία τους. Το σίγουρο είναι ότι τα έλεγαν για κανά τρίωρο. Τα έχουν αυτά τα πρώτα ραντεβού: η ώρα περνάει ευχάριστα και γρήγορα.

Γιατί, όμως, υποψιαζόμαστε ότι ο νυν τσάρος της Μόσχας είχε, και όχι μόνο μια φορά, την επιθυμία να πιάσει τον γάλλο πρόεδρο απ’ το αυτί, και να του ρίξει ένα μπατσάκι λέγοντας του: τράβα από ‘κει ρε νιάνιαρο… ε; Γιατί το υποψιαζόμαστε αυτό;

Ίσως επειδή η 5η γαλλική δημοκρατία ζει το δικό της μερδικό στην παγκόσμια καπιταλιστική παρακμή / κρίση / αναδιάρθρωση· και ο νεαρός Macron έχει, αν το παιδέψει, μακρύ μεν αλλά και δύσκολο δρόμο μπροστά του. Μεταξύ άλλων θα πρέπει να μάθει κι εκείνα που έμαθε ο Ναπολέων (ο «μέγας») στις ρωσικές στέπες…

Ας δώσει περισσότερη βάση ο νεαρός Macron στην κυρά Μέρκελ. Στα νειάτα της μπορεί να είχε βρεθεί στην ίδια μπυραρία με τον (μεγαλύτερό της κατά δύο χρόνια) Putin. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως.

Σε κάθε περίπτωση, είτε έτσι είτε αλλιώς, το έχει αποδείξει: καταλαβαίνει πολλά. Είναι, ας το πούμε έτσι, της «παλιάς φουρνιάς»….

Πέμπτη 25 Μάη. Το Παρίσι και το Βερολίνο θεωρούν την απόφαση «συμβολική». Αλλά μπορεί να μην είναι. Σήμερα θα ανακοινωθεί στις Βρυξέλες η «επίσημη συμμετοχή του νατο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στη συρία και στο ιράκ» – στο πλευρό της «διεθνούς συμμαχίας υπό την αρχηγία της Ουάσιγκτον», που περιλαμβάνει, ως γνωστόν, διάφορες αραβικές χούντες. Και δεν περιλαμβάνει την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Όλα τα κράτη μέλη του νατο (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού) συμμετέχουν ήδη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις σχετικές επιχειρήσεις. Όμως τουλάχιστον ένα, το τουρκικό, έχει την δική του ατζέντα και τις δικές του συμμαχίες – κατέχει επίσης, “απελευθερωτικά”, ένα μέρος της συριακής επικράτειας. Ακόμα κι αν αυτό ήταν το μόνο «εξωνατοϊκό» δεδομένο, θα ήταν αρκετό για να τεθεί το ερώτημα: Το νατο; Ποιο νατο;

Η απόφαση είναι αποτέλεσμα αμερικανικών «πιέσεων», που έχουν δύο στόχους. Πρώτον, μεγαλύτερη οικονομική συνεισφορά των κρατών / μελών στις υπό την «νατοϊκή σφραγίδα» επιχειρήσεις. Και δεύτερον, μια επισημότερη «διεθνή» κάλυψη…. Εναντίον τίνος όμως; Εναντίον του isis; Ή εναντίον της Μόσχας, της Τεχεράνης (ακόμα και της Δαμασκού) που δρουν ήδη «αντιτρομοκρατικά», με επιτυχία, στο συριακό πεδίο μάχης;

Το δεύτερο είναι αμφίβολο αν θα το πετύχει η Ουάσιγκτον. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατον να «παρασύρει» σε οποιαδήποτε στρατιωτική αντιπαράθεση με την Μόσχα και την Τεχεράνη, έστω και έμμεση, έστω και συμβολική, στρατούς κρατών μελών του «ευρωπαϊκού πυρήνα». Και υπάρχει παρελθόν σ’ αυτό: τα δανέζικα βομβαρδιστικά που συμμετείχαν στο υπό αμερικανική ηγεσία βομβαρδισμό του συριακού στρατού στην Deir ez-Zor πριν κάτι μήνες, σηκώθηκαν και έφυγαν μετά· και το δανέζικο πεντάγωνο κατηγόρησε το αμερικανικό ότι το εξαπάτησε.

Το ίδιο απίθανο θα ήταν να πάρουν μέρος όπλα του «ευρωπαϊκού πυρήνα» στις «εκρήξεις θυμού» του ψόφιου κουναβιού, όπως, π.χ., ρίχνουμε πυραύλους κρουζ στον Άσαντ επειδή σκοτώνει παιδιά με χημικά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ακόμα και σαν «συμβολική κίνηση», πρόκειται για ένα είδος κλιμάκωσης. Υποθέτουμε ότι κανείς απ’ τους νατοϊκούς δεν θα χαρεί αν το «σύμφωνο της Σαγκάης» πάρει μια παρόμοια απόφαση… «συμβολική» ξε-συμβολική…

Τρίτη 16 Μάη. Η Lagarde δεν θα είναι τελικά η επόμενη πρωθ. της γαλλίας. Αν δεν είναι ούτε η επόμενη υπ.οικ., τότε στην Αθήνα μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι (απ’ αυτήν την πλευρά…)

Σάββατο 13 Μάη. Ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα στοιχηματίζαμε για τέτοια θέματα, όπως π.χ. ποιον ή ποιαν θα διαλέξει ο φρεσκοεκλεγμένος σοσιαλφιλελεύθερος Macron για την καρέκλα της πρωθυπουργίας, εν όψει των βουλευτικών εκλογών στις 11 και 18 Ιούνη. Αν έχει ένα παραπάνω ενδιαφέρον το ζήτημα είναι επειδή θα μπορούσε η επόμενη (υποψήφια κατ’ αρχήν) πρωθυπουργός της γαλλίας να είναι η Christine Lagarde. Σωστά καταλάβατε: η νυν επικεφαλής του καταραμένου δντ.

Η Lagarde είναι δημοφιλής στους γάλλους ψηφοφόρους· τουλάχιστον περισσότερο από άλλους πιθανούς υποψήφιους. Επιπλέον, και παρά το γεγονός ότι η πρωθυπουργική καρέκλα είναι υποβαθμισμένη σε σχέση με την προεδρική στο γαλλικό πολιτικό σύστημα, έχει αρκετή «διεθνή ακτινοβολία» ώστε να αναστηλώσει το κύρος της (οικονομικά και κοινωνικά) ζορισμένης γαλλικής δημοκρατίας. Απ’ την άλλη μεριά βέβαια θα ήταν αναγκασμένη να ασχολείται με την «καθημερινή πολιτική», που δεν είναι το πιο φανταιζί καθήκον στον κόσμο… Ωστόσο έχει την σχετική εμπειρία: έχει διατελέσει υπουργός οικονομικών, υπουργός εμπορίου και υπουργός γεωργίας και αλιείας στην κυβέρνηση του de Villepin (από το 2005 ως το 2007).

Το ενδιαφέρον είναι, τώρα, αυτό: αν ο Macron επιλέξει την Lagarde τότε το δντ δικαιούται «μερικές ημέρες άδεια» μέχρι να εκλέξει καινούργιο διευθύνοντα σύμβουλο (που θα είναι απ’ την ευρώπη σε κάθε περίπτωση) – άντρα ή γυναίκα. Παρότι σε επίπεδο τεχνοκρατών «το μαγαζί δεν θα κλείσει» είναι μάλλον λογικό ότι στη διάρκεια αυτής της «μεταβατικής περίοδου» το δντ δεν θα είναι διαθέσιμο για συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για το ελληνικό χρέος…

Κι όλα αυτά απ’ την ερχόμενη βδομάδα και μετά. Υποθέτουμε ότι κάποιοι στην Αθήνα προσεύχονται να βρει ο Macron κανάν άλλο υποψήφιο…

Σάββατο 13 Μάη. Διαφορετικό ενδιαφέρον, και προφανώς μεγαλύτερο, (θα) έχουν οι όποιες ανακοινώσεις μετά την συνάντηση του Macron με την Merkel στο Βερολίνο, στις 15 Μάη (την ερχόμενη Δευτέρα). Φαίνεται ότι τα επιτελεία των δύο κρατών έχουν δουλέψει ήδη πάνω σε κάποια σχέδια για την προώθηση του project europe. Εξάλλου ο Macron τα είχε ξαναπεί με την Merkel (και τον Gabriel) τον περασμένο Μάρτη, όταν ήταν ακόμα αουτσάιντερ υποψήφιος.

Για ένα απ’ αυτά σας έχουμε προϊδεάσει έγκαιρα (και) απ’ την ασταμάτητη μηχανή (ευρωπαϊκή σύγκλιση 1, 18 Φλεβάρη ‘17): η δημιουργία ενός κοινοβουλίου της ευρωζώνης (το υπάρχον είναι της ε.ε.), με συμβουλευτικές αρμοδιότητες. Μία απ’ τις εικαζόμενες αρμοδιότητες αυτού του ευρωζωνιακού κοινοβουλίου (μπορεί να) είναι ο έλεγχος του ESM («ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας»), ο οποίος όμως θα αποκτήσει επιπλέον αρμοδιότητες, έτσι ώστε να τείνει προς το ευρωπαϊκό αντίγραφο του δντ.

Τι σχέση μπορεί να έχει μ’ αυτά και άλλα παρόμοια ένα «κράτος μέλος» που δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει στοιχειωδώς αποτελεσματικά ούτε καν τα δικά του δομικά προβλήματα, και είναι διαρκώς στα παρακάλια και στα κόλπα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι διάφοροι ντόπιοι βουλευτές πολύ θα γούσταραν τα μεγαλεία (και τους μισθούς) ενός καινούργιου ευρωβουλευτικού πόστου. Όμως αυτό δεν το λες και «συμβολή» στο project europe – έτσι δεν είναι;

Θα φανεί, και θα φανεί μάλλον γρήγορα…

Παρασκευή 12 Μάη. Όταν ο γερμανός υπ.οικ., ο τρισκατάρατος Σόιμπλε, σχολιάζει ότι οι ιδέες του νέου γάλλου προέδρου, όπως π.χ. για δημιουργία υπουργείου οικονομικών της ευρωζώνης, είναι ανέφικτες επειδή συγκρούονται με τις υπάρχουσες συνθήκες, δεν τσακώνεται μαζί του – όπως γουστάρουν να πιστεύουν τα ντόπια εξωτικά πτηνά αλλά και η αγγλοσαξονική αντι-ε.ε. δημαγωγία. Απλά, επειδή ο γάλλος σοσιαλφιλελεύθερος είναι καινούργιος στη δουλειά και ίσως αγνοεί ορισμένα πράγματα, ο βετεράνος γερμανός του θυμίζει ότι η αλλαγή των ευρω-ενωσιακών ή των ευρ-ζωνικών συνθηκών απαιτεί αλλού αποφάσεις κοινοβουλίων και αλλού δημοψηφίσματα· του θυμίζει επίσης ότι ειδικά το δεύτερο δίνει έδαφος στο φασισταριό που βρίσκει εύκολο πεδίο προπαγάνδας· του θυμίζει, εν τέλει, ότι δεν είναι σκόπιμο να αλλάξουν οι συνθήκες με κίνδυνο να πάρουν κεφάλι οι αρτζέντηδες της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, τουλάχιστον έως ότου πεισθούν οι πληθυσμοί ότι το project europe επηρεάζει θετικά τις ζωές τους. Αν γίνει ποτέ κάτι τέτοιο…

Η γερμανική γραμμή (σύντομα θα είναι ξανά και η γαλλική) είναι ότι τα βήματα παραπάνω ευρω-ολοκλήρωσης θα πρέπει να γίνουν μέσα στα περιθώρια των υπαρχουσών συνθηκών, έστω με κάποια διασταλτική, νομικίστικη ερμηνεία τους. Προς το παρόν και κατ’ αρχήν.

Ο «μικρός» είναι ενθουσιώδης στις δηλώσεις του· αλλά παραμένει γάλλος. Ακόμα κι αν είναι οπαδός κάποιου ευρωσυντάγματος (που δεν είναι…) το Βερολίνο δεν θα εμπιστευτεί την γαλλική πολιτική σκηνή χωρίς προκαταβολικούς όρους. Ωστόσο υπάρχει περιθώριο μετρημένων και στέρεων βημάτων – αμοιβαία επωφελών…

Ας το θυμήσουμε: το project europe έχει μπει υποχρεωτικά σε forward τροχιά· αλλά όχι και, σαν σίφουνας, «En Marche!».

Δευτέρα 8 Μάη. Τώρα που ο σοσιαλφιλελεύθερος νίκησε στο Παρίσι καιρός για μια (ακόμη) “μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας”. Στα γρήγορα και στα όρθια.

Μακρον-τάκη θα τον έλεγε κάποιος· αν δεν είχε χεστεί (κι αυτός και οι υπόλοιποι) απ’ τις χαρές της καρέκλας. Αλλά τι να κάνει κι αυτός ο έρμος; Προσπαθεί να επιπλεύσει πάνω σε μια τρύπια εθνική σαμπρέλα…

Αλλά η τάξη μας; Η πιο έξυπνη και μορφωμένη (σα σύνολο) εργατική τάξη ever στην ιστορία του καπιταλισμού… κι όμως: τόσο φοβισμένη και ηττοπαθής! Μπορεί να κατέβει στους γαλλικούς δρόμους… Ίσως… Αλλά εκείνες οι μακρόπνοες (και όχι «μακρόν»πνοες!) γραμμές άμυνας και αντεπίθεσης που τόσο απαραίτητες ήταν και είναι, αυτές λοιπόν δεν υπάρχουν.

Ασφαλώς η ιστορία δεν τέλειωσε. Καθόλου. Όμως μην αναβάλλουμε άλλο για «κάποτε» εκείνα που θα έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει από χτες…