Κορέες 1: το μεγάλο ψάρι τσίμπησε!!!

Σάββατο 10 Μάρτη. Γράφαμε μόλις χτες (κορέες: το σχέδιο ανοίγει):

…. Το δύσκολο (;) έργο του να σύρει την Ουάσιγκτον (και ειδικά το ψόφιο κουνάβι) έχει αναλάβει μια υψηλόβαθμη νοτιοκορεατική αντιπροσωπεία, που βρίσκεται ήδη εκεί «για ενημέρωση». Θα μπορούσε να κανονιστεί, “πάνω στη βράση”, και ραντεβού του με τον rocket man; Γιατί όχι;;;

Πριν «στεγνώσει το μελάνι» (όπως έλεγαν κάποτε…) ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο: ο Kim Jong-un απηύθυνε χθες πρόσκληση απευθείας διαλόγου στο ψόφιο κουνάβι, μέσω των νοτιοκορεατών· και προς έπαινο κάθε ματαιοδοξίας το ψόφιο κουνάβι την δέχτηκε (κατ’ αρχήν…)!!! Ως τα τέλη Μάη… Και μάλιστα με το επιχειρήμα («όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», όπως εύκολα είχαμε προβλέψει) ότι ιδού, η απομόνωση που επιβάλλαμε στη βόρεια κορέα απέδωσε!!! Για να σώσει τα προσχήματα (;) η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε ότι δεν θα πάρει πίσω τις κυρώσεις της σε βάρος της Πγιονγκγιάνγκ· θα δούμε τι και πως…

Αξίζει να σημειωθεί, κι ας μοιάζει με λεπτομέρεια: ποτέ δεν έχει γίνει τέτοια συνάντηση «κορυφής» μεταξύ ηπα και βόρειας κορέας, εν ενεργεία αμερικάνου προέδρου με βορειοκορεάτη! Το μέγιστο που είχε συμβεί ως τώρα ήταν η συνάντηση του προηγούμενου βορειοκορεάτη αφεντικού, του Kim Jong-il (πατέρα του τωρινού Kim, εκεί ο «κομμουνισμός» δουλεύει με οικογενειακή διαδοχή…) με την τότε αμερικανίδα υπ.εξ. Madeleine Albright, τον Οκτώβρη του 2000, στα τελευταία της δεύτερης θητείας των δημοκρατικών (Κλίντον). Μετά ήρθαν οι συντηρητικοί του Bush του Β, και άλλαξε εντελώς το κόλπο.

Αξίζει λοιπόν «άριστα δέκα» ο τρόπος που τόσο η Σεούλ όσο και η Πγιονγκγιάνγκ έχουν αξιοποιήσει στην τακτική τους τις τελευταίες εξελίξεις του παγκόσμιου Ενσωματωμένου Θεάματος και την «ανάλυση προσωπικότητας» του ψόφιου κουναβιού. Όπως παρατήρησε κάποιος πρώην ιάπωνας διπλωμάτης (που θέλησε να μην μαθευτεί το όνομά του, λογικό!) αυτός (ο Τραμπ) ψοφάει τόσο πολύ για δημοσιότητα ώστε θα μπορούσε να πηδήσει πάνω σε οτιδήποτε θεωρεί πως βοηθάει την απήχησή του εντός ηπα… Ακριβώς…

Φυσικά, θα πει κάποιος, έχει πίσω του μια ολόκληρη στρατιωτική τριανδρία. Σωστά. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έστω κι αυτή έχει κάποια συγκροτημένη αντι-τακτική απέναντι στον σχεδιασμό του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» όπως άρχισε να ξεδιπλώνεται απ’ την αρχή της χρονιάς με τις «ασίστ ειρήνης» μεταξύ κορεατικού βορρά και νότου.

Συνεπώς δουλεύοντας πάνω στην έλλειψη οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου (πέρα απ’ το στρατο-γαύγισμα) εκ μέρους της Ουάισγκτον σε συνδυασμό με την ψοφιοκουναβική προσωπικότητα, το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ», με φανερούς παίκτες τις ομάδες του Kim και του Moon, κατάφερε αυτό το ενδιαφέρον: να σύρει το ψόφιο κουνάβι σ’ ένα (έστω κατ’ αρχήν) «ναι» την πρόσκληση του Kim, με μόνο εχέγγυο τη νοτιοκορεατική μεσολάβηση…

Κανονικά η Ουάσιγκτον, πριν απαντήσει “ναι” θα έπρεπε να καταφύγει σε δικές της “διερευνητικές επαφές” χαμηλότερου επιπέδου (με το βορειοκορεατικό καθεστώς), ξεκινώντας απ’ το επίπεδο των υφυπουργών και των καραβανάδων· ή, έστω, του υπ.αμ. και του υπ.εξ. της. Το άλμα απ’ τα τιτιβίσματα με μπινελίκια, τις κυρώσεις και τις χοντρές απειλές μέχρι προχτές στην αμερικανική “προεδρική επαφή” χτες είναι τεράστιο. Και δείχνει (υποστηρίζουμε…) χάσιμο της μπάλας! Όχι απ’ την μεριά της Πγιονγκγιάνγκ: αυτή κουβεντιάζει εδώ και μήνες, φανερά και κρυφά με την Σεούλ, καθώς καταστρώνουν από κοινού, βήμα βήμα, με κάθε λεπτομέρεια, την τακτική τους· ενώ έχει ήδη ανακοινωθεί και μια συνάντηση κορυφής Kim και Moon μέσα στον Απρίλη.

Παρότι, εν τέλει, αυτό το ραντεβού θα μπορούσε και να μην γίνει τελικά (αν το καλοσκεφτούν στην Ουάσιγκτον κάτι θα βρουν για να το αναβάλουν ή και να το ακυρώσουν), ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ήδη εκτεθεί. Κι αυτό το δείχνει ήδη καθαρά …. η ανησυχία του Τόκιο!

(φωτογραφία: Σκηνή βορειοκορεατικής μελαγχολίας: ο Kim παρακολουθεί την εκτόξευση ενός βαλιστικού hwasong-12, στις 16 του περασμένου Σεπτέμβρη. Θα δεχτεί, άραγε, το ψόφιο κουνάβι να παρακολουθήσουν μαζί άλλη μια τέτοια εκτόξευση ή κρατάει ακόμα μούτρα, για το τίνος το «κουμπί» είναι μεγαλύτερο και άλλα τέτοια;)

Κορέες 2 – Τόκιο

Σάββατο 10 Μάρτη. Η ιαπωνική ακροδεξιά / μιλιταριστική κυβέρνηση του Abe παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις. Η παραδοχή της είναι ότι το ψόφιο κουνάβι θα ήταν πολύ δύσκολο να απορρίψει τον «διάλογο» με το βορειοκορεατικό καθεστώς έτσι που (του) τον σέρβιρε η Σεούλ. Όμως απ’ την άλλη μεριά φοβάται ότι μ’ αυτόν τον τρόπο η Ουάσιγκτον θα μπει σε μια συζήτηση μόνο για τα πυρηνικά και τους βαλιστικούς πυραύλους της Πγιονγκγιάνγκ – που κατά το Τόκιο και τα συμφέροντά του είναι μέρος μόνο του μενού που θα έπρεπε να βρίσκεται στο τραπέζι.

Το καθεστώς Abe «εγκρίνει» δύσθυμα τα αμερικανικά πισωπατήματα (σε σχέση με την τακτική της έντασης) τονίζοντας και ξανατονίζοντας ότι «η μέγιστη πίεση προς την Πγιονγιάνγκ πρέπει να συνεχίσει να ασκείται μέχρι το τέλος». Απ’την μια μεριά ξέρει εκείνο που ξέρουν κι άλλοι: ότι αυτή τη στιγμή η Ουάσιγκτον δεν διαθέτει έμπειρα στελέχη που να μπορούν να αναλάβουν αξιόπιστα (και χωρίς γλυστρήματα) την δουλειά των όποιων συζητήσεων / διαπραγματεύσεων με την Πγιονγκγιάνγκ : ο Joseph Yun, έμπειρος «ειδικός αντιπρόσωπος» του αμερικανικού υπ.εξ. για τη βόρεια κορέα (με έδρα την Σεούλ), παραιτήθηκε πρόσφατα διαφωνώντας με την μιλιταριστική τακτική του ψοφιοκουναβιστάν. Και δεν υπάρχει «ετοιμοπαράδοτος» κάποιος άλλος με τις γνώσεις και τις «άκρες» του.

Απ’ την άλλη μεριά το Τόκιο ανησυχεί πως οτιδήποτε το αφορά και βρεθεί εκτός αμερικανικής ατζέντας θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να το διαπραγματευτεί απευθείας με την Πγιονγκγιάνγκ· και μάλλον όχι απ’ την καλύτερη των θέσεων. Φοβάται ότι οι κορεατικοί ελιγμοί θα αποβούν σε βάρος του…

Κορέες 3

 

Σάββατο 10 Μάρτη. Στην “προσωπική πρόσκληση” που έστειλε ο Kim στο ψόφιο κουνάβι μέσω της νοτιοκορεατικής αντιπροσωπείας, περιλαμβανόταν (αυτό αναφέρουν, τουλάχιστον, κάποιοι επίσημοι δημαγωγοί) και η παραδοχή εκ μέρους του ότι οι στρατιωτικές ασκήσεις ηπα – νότιας κορέας θα συνεχίσουν να γίνονται. Αυτό θα (μας) φαινόταν παράξενο αφού ο βασικός στόχος της τακτικής του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» είναι η μείωση (δραστική ει δυνατόν) της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή.

Να όμως που ο νοτιοκορεάτης υπουργός «εθνικής ασφάλειας» Song Young-moo, μετά την χθεσινή συνάντησή του στη Σεούλ με τον διοικητή του αμερικανικού στόλου στον ειρηνικό ναύαρχο Scott Swift, δήλωσε ότι «δεν χρειάζεται να φέρουν πράγματα όπως πυρηνοκίνητα υποβρύχια στην κορεατική χερσόνησο».

Έγινε ένα σχετικός χαμός μετά απ’ αυτή τη δήλωση! Αμερικάνοι καραβανάδες εκπρόσωποι τύπου έτρεξαν να ανασκευάσουν, δηλώνοντας ότι «οι ασκήσεις θα γίνουν όπως κάθε χρόνο». Όμως το νοτιοκορεατικό υπ.αμ. επιμένει: …Ενώ αμερικανικά αεροπλανοφόρα είχαν πάρει μέρος στις κοινές ασκήσεις νότιας κορέας – ηπα στο παρελθόν έχει αποφασιστεί να μην συμμετάσχει κανένα στις φετεινές ασκήσεις Key Resolve και Foal Eagle…. Επίσης δεν υπάρχει ενημέρωση απ’ τις ηπα, ακόμα, ότι θα συμμετάσχουν στις ασκήσεις πυρηνοκίνητα υποβρύχια…

Υπάρχει σπρωξίδι εδώ! Και, πράτοντας σοφά, δεν είναι ο Kim που βάζει σαν όρο την ακύρωση ή έστω την αποκλιμάκωση αυτών των γυμνασίων· φαίνεται ότι την πίεση επ’ αυτού την έχει αναλάβει η Σεούλ. «Συμμαχικώ δικαίω»: η νοτιοκορεατική πίεση θα αποδειχθεί αποτελεσματικότερη απ’ την βορειοκορεατική…

Υπάρχει, επιπλέον, το ζήτημα των «κυρώσεων» – ειδικά των τελευταίων, που επιβλήθηκαν μονομερώς απ’ την Ουάσιγκτον, και τις οποίες κατήγγειλαν και η Μόσχα και το Πεκίνο. Ως τώρα το μόνο δηλωμένο είναι η επιμονή του ψόφιου κουναβιού να τις συνεχίσει «μέχρι την τελική συμφωνία για την αποπυρηνικοποίηση» της βόρειας κορέας. Αλλά κάτι τέτοιο παραείναι χοντροκομμένο: αυτές οι τελευταίες κυρώσεις ισοδυναμούν, περίπου, με ναυτική περικύλωση της βορείας κορέας με ό,τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό πρακτικά.

Μένει να μάθουμε τι έχουν σχεδιάσει επ’ αυτού Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ…

(φωτογραφία: Ο Kim παρακολουθεί τον φίλο του, τον θρυλικό και “Bad as I wanna be” μπασκετμπολίστα Dennis Rodman, στην Πγιονγκγιάνγκ, τον Γενάρη του 2014. Ο Rodman δήλωσε πως χαίρεται που θα συναντηθεί και το ψόφιο κουνάβι με το φιλαράκι του, κι ότι μπορεί να βοηθήσει σ’ αυτό.

Να πει μια καλή κουβέντα, διάολε!!!)

Δεν εορτάζουν, ούτε δέχονται

Παρασκευή 9 Μάρτη. Στην ισπανία απήργησαν χτες. Στην Παλαιστίνη θα πετάνε πέτρες σήμερα, όπως πάντα.

Το ότι τις παλαιστίνιες δεν τις θυμήθηκαν στα μέρη μας, σ’ ένα κράτος συμμαχικό εκείνου που σκοτώνει τους αδελφούς τους, τους γκόμενούς τους, τους γυιούς τους (και φυλακίζει τις ίδιες), ας πούμε ότι ήταν εντελώς συμπτωματικό.

Γιατί αν δεν ήταν συμπτωματικό, τότε ήταν συνένοχο…

Κορέες: το σχέδιο ανοίγει

Παρασκευή 9 Μάρτη. Το πρώτο αποτέλεσμα του “διακορεατικού διαλόγου” είναι, κρίνουμε, διακριτικά φανερό: ένα κάποιο σχίσμα στην Ουάσικγτον για το πως πρέπει να κινηθεί κοντοπρόθεσμα. Το ψόφιο κουνάβι (πιθανόν ο κύριος στόχος / μοχλός της τακτικής του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ») ρωτιέται και ξαναρωτιέται δημοσιογραφικά για το τι θα κάνει· και παρότι εμφανίζεται αβέβαιος, δηλώνει ότι «θα δούμε», «κάτι πρέπει να κάνουμε», κλπ. «Έχει γίνει πρόοδος, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό… Είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε όποιον δρόμο χρειαστεί… Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πρέπει να κάνουμε κάτι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την κατάσταση να κακοφορμίσει» δήλωσε πριν 3 ημέρες.

Δεν είναι κάτι ξεκάθαρο… Ξεκάθαρο είναι ότι διάφοροι πίσω του ανησυχούν. Ένας (ανώνυμος) αξιωματούχος δήλωσε σε τηλεφωνική συνέντευξη ότι αν η βόρεια κορέα προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να συνεχίσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, τότε…

Το δύσκολο (;) έργο του να σύρει την Ουάσιγκτον (και ειδικά το ψόφιο κουνάβι) έχει αναλάβει μια υψηλόβαθμη νοτιοκορεατική αντιπροσωπεία, που βρίσκεται ήδη εκεί «για ενημέρωση». Θα μπορούσε να κανονιστεί, “πάνω στη βράση”, και ραντεβού του με τον rocket man; Γιατί όχι;;; Αλλά ο Moon, μιλώντας χτες σε εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων, περιέγραψε την δική του προσέγγιση που πράγματι περιλαμβάνει το ροκάνισμα του χρόνου· υπέρ όχι της μίας αλλά και των δύο κορεών:

Η αποπυρηνικοποίηση είναι ο τελικός στόχος δήλωσε. Αλλά είναι δύσκολος στόχος και δεν μπορούμε να πάμε κατευθείαν σ’ αυτόν. Αυτό που είναι εφικτό είναι το να συμφωνήσουμε σε μια διαδρομή μέσα από διάφορες κινήσεις που να καταλήξει στην αποπυρηνικοποίηση. Έχω προτείνει μια διευρυμένη αντίληψη για την αποπυρηνικοποίηση, που ξεκινάει από ένα πάγωμα και καταλήγει στην πλήρη αποπυρηνικοποίηση, αλλά φυσικά θα πρέπει να προχωράμε με σταθερά βήματα.

Είναι μια εξαιρετική ιδέα αυτή περί «διαλόγου για την αποπυρηνικοποίηση της βόρειας κορέας», που άνετα και χαλαρά μπορεί να κρατήσει (ο διάλογος) κάμποσα χρόνια!! Αν σ’ αυτό το διάστημα συμφωνηθεί «να αποφεύγονται οι εκατέρωθεν προκλήσεις» (και προφανώς δεν μπορεί να γίνει ειρηνικός διάλογος διαφορετικά) τότε άμεσα Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ θα προωθήσουν τα δικά τους οικονομικά σχέδια – και η Ουάσιγκτον θα ψάχνει πως να συνεχίσει τον αντικινεζικό της στρατιωτικό αγώνα…

Μήπως, σε περίπτωση που βραχυκυκλώσει το σχέδιο «γύρω γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο» ανακαλυφθεί η Ταϊβάν; Θα δούμε…

Εν τω μεταξύ, μέσα στον ερχόμενο Απρίλη, ο Kim και ο Moon θα εμφανιστούν μαζί στο παγκόσμιο κοινό…

Προστατευτισμός

Παρασκευή 9 Μάρτη. Κάπου έχουν χαθεί οι θρυλικοί αντίπαλοι της (θρυλικής) “παγκοσμιοποίησης”. Στα σπίτια τους, στις οργανώσεις των φασιστών ή, ακόμα, και στα κυβερνητικά μέγαρα. Όπως, για παράδειγμα, το ψόφιο κουνάβι. Όπως άλλοι στριφογυρνάνε το μπεγλέρι τους αυτός (λέει ότι) κηρύσσει “εύκολους εμπορικούς πολέμους”, τους οποίους φυσικά (λέει ότι) θα κερδίσει χαλαρά. Το ότι είναι ενεργούμενο της καπιταλιστικής ιστορίας ούτε που περνάει απ’ το μυαλό – το δικό του αλλά και των αντιπάλων του. Και γιατί να περάσει;

Πριν 86 χρόνια, το 1932, ένας τύπος που λεγόταν John Maynard Keynes (κάπου θα έχει απομείνει η ηχώ του ονόματός του) έκανε μια διάλεξη με τίτλο Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας. Σ’ αυτήν σχολίαζε σαρκαστικά τα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων προστατευτικών μέτρων που είχαν πάρει τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη της εποχής του, για να προστατέψουν την «εθνική παραγωγή» τους, μετά το ξέσπασμα της αρχικά χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 1929. Μεταξύ άλλων, με βρετανικό φλέγμα, παρατηρούσε:

…Έχουμε εδώ λοιπόν ένα ακραίο παράδειγμα της δυσαρμονίας μεταξύ του γενικού και του ειδικού συμφέροντος. Κάθε κράτος, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την σχετική του θέση, παίρνει μέτρα βλαβερά για την ευημερία των γειτόνων του· κι αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ τις παρόμοιες λογικές που εφαρμόζουν οι γειτονές του, απ’ τα οφέλη που έχει ο ίδιος απ’ τις επιλογές αυτές.

Πρακτικά, όλα τα λαοφιλή γιατρικά που κυκλοφορούν σήμερα είναι τέτοιου αλληλοεξοντωτικού χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στην αλλοδαπή, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ανταγωνιστικά προγράμματα: η κατάσταση του ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ ΖΗΤΙΑΝΟ. Κι αυτό γιατί το έξοδο του ενός είναι κανονικά το έσοδο κάποιου άλλου.

Έτσι, καθώς προσαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο, μειώνουμε το περιθώριο κάποιου άλλου· κι αν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού θα χειροτερέψει την κατάσταση όλων. Οποιοσδήποτε ιδιώτης οδηγούμενος από την προσωπική του κατάσταση μπορεί να περικόψει τις συνηθισμένες δαπάνες του, και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Αλλά ας μη νομίζει κανείς ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

Ο μοντέρνος καπιταλισμός είναι πλεύση καλού καιρού. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ο καπιταλιστής εγκαταλείπει να καθήκοντα του καπετάνιου, και μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν, από τη λύσσα του να σπρώξει τον κοντινό του έξω απ’ τη βάρκα για να μπει αυτός…

Η παρομοίωση (του Keynes) για την βάρκα και την (ενδο)καπιταλιστική λύσσα είναι μνημειώδης! Το ψόφιο κουνάβι είναι ένα ενεργούμενο αυτής της λύσσας, και καθόλου το μοναδικό. Ωστόσο ο πνευματώδης και πανέξυπνος άγγλος οικονομολόγος έκανε λάθος τότε: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μετά από σπρωξιές και κλωτσιές, τα αφεντικά μένουν μέσα στη βάρκα… Οι καρχαρίες (τους) τρώνε τους μούτσους…

Το διαπίστωσε, άλλωστε, και ο ίδιος, εκ του ασφαλούς, με τον παγκόσμιο πόλεμο που έδωσε σάρκα, οστά και αίμα σ’ εκείνον τον «καυγά μέσα στη βάρκα»: τον Β…

Εμπορικοί πόλεμοι

Παρασκευή 9 Μάρτη. Οι δασμοί που επέβαλε χτες το ψόφιο κουνάβι στις εισαγωγές ατσαλιού και αλουμινίου στις ηπα είναι μόνο ένα επεισόδιο σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο. Που πίσω απ’ την βιτρίνα της “απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου” είχε πάμπολλα επεισόδια “έξυπνων” (ή λιγότερο έξυπνων) μέτρων για την κρατική προστασία των X των Ψ ή των Ζ “εθνικών πρωταθλητών” – των βασικών και δυναμικών, δηλαδή, καπιταλιστικών κλάδων κάθε κράτους. Οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις νομισμάτων (για παράδειγμα) είναι μόνιμη κατάσταση εδώ και 3 δεκαετίες· αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο και έκφραση απ’ ότι την δεκαετία του 1930, αφού – σε αντίθεση με την εποχή που ο Keynes ειρωνευόταν – δεν ισχύει ο «κανόνας του χρυσού», οπότε δεν υπάρχει κάποιο «σταθερό μέτρο» των νομισματικών ισοτιμιών.

Η διαφορά τώρα είναι πολιτική και όχι «οικονομική»: ο αμερικανικός καπιταλισμός φωνάζει και ξαναφωνάζει (χάρη στα τιτιβίσματα του προέδρου του) ότι έχει σοβαρό πρόβλημα, και ότι σκοπεύει να το λύσει (αν το λύσει…) αναποδογυρίζοντας την παλιά του σημαία, που ήταν υπέρ του παγκόσμιου εμπορικού φιλελευθερισμού. Επειδή φωνάζει τόσο δυνατά, οι αντίπαλοί του είναι αναγκασμένοι να πάρουν κάποια ηχηρά μέτρα (αν και το Πεκίνο έχει το περιθώριο να κινηθεί πιο ευέλικτα, αποτελεσματικά, και χωρίς θόρυβο).

Παρά τις διαφορές στις τακτικές, ο στόχος πάντως είναι ο ίδιος όπως το 1932: θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο. Ο καπιταλιστικός πλανήτης περιστρέφεται πάντα όχι γύρω απ’ τα συμπτώματα αλλά απ’ την ουσιαστική αιτία της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, που συνεχίζεται: αυτό που λέγεται «υπερπαραγωγή» ή «υπερσυσσώρευση». Το ότι το ψόφιο κουνάβι βρέθηκε στην ιστορική θέση και στην ιστορική στιγμή να φωνάζει «η usa πονάει, αλλά θα δείτε τι θα κάνω» ενόσω αμφισβητείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η στρατιωτική υπεροχή / κυριαρχία των ηπα, αυτό είναι η κωμική του μοίρα.

Και η τραγική δική μας… Όσο επιμένουμε να χανόμαστε στη διαχείριση της καθημερινότητάς μας περιστάνοντας είτε πως «δεν καταλαβαίνουμε», είτε πως«δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι»…

Αυτό δεν είναι ένα τρυπάνι!

Παρασκευή 9 Μάρτη. Είναι το σκάφος που θα έπρεπε να θορυβήσει την Άγκυρα (αλλά «δεν»): λέγεται “ocean investigator”, είναι ελληνικής ιδιοκτησίας και σημαίας παναμά, και το έχει νοικιάσει η exxonmobil, να ρίξει μια ματιά τι παίζει με τον πάτο της θάλασσας στο οικόπεδο 10, στα ανοικτά της νότιας κύπρου. Με το σουλούπι που έχει θα μπορούσε να είναι και αλιευτικό, αλλά δεν μας νοιάζει.

Η τουρκική καθεστωτική daily sabah υποστηρίζει ότι εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού διαψεύδει πως τα αμερικανικά πολεμικά θα βρίσκονται τις επόμενες μέρες μεταξύ νότιας κύπρου και ισραήλ για να το προστατέψουν…

Θα προτιμούσαμε να μην είναι έτσι. Θα προτιμούσαμε να το βάλουν στη μέση, και να το φυλάνε απ’ όλες τις μεριές: με προσοχή, μην το βουλιάξουν με τα απόνερά τους… Θα ήταν μια χρήσιμη εικόνα για το πως μπορούν να γίνουν γεωτρήσεις στην ανατολική Μεσόγειο..

Το κλαδί

Παρασκευή 9 Μάρτη. Τι σαρδόνια που είναι η ειρωνεία της Ιστορίας!!! Ο πρόεδρος των “μικρομεσαίων” αφεντικών (είναι αυτά που πουλάνε χαρτομάντηλα στα φανάρια, κάνουν τράκα στα κτελ, κλπ…), χάρισε χτες στον ψόφιο κοριό ένα γλυπτό κλαδί ελιάς, στη διάρκεια ενός συνεδρίου στην Αθήνα. Κι εκείνος, δήλωσε χαρούμενος:

…Ας ελπίσουμε αυτός ο κλάδος ελιάς να έχει έναν ευρύτερο συμβολισμό στις μέρες τις κρίσιμες που διανύουμε. Ας συμβολίζει την ειρήνη, τη συνεννόηση και τη συνεργασία τόσο των κοινωνικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας όσο όμως και όλων των πλευρών που συναπαρτίζουν αυτή την εύθραυστη γειτονιά στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης. Αρα είναι χρήσιμο αυτό το δώρο και συμβολικό…

Χα!! “’Olive branch” είναι το όνομα της τουρκικής στρατιωτικής επιχείρησης / εισβολής στον θύλακα της Afrin!!!

(Ενημερωμένοι όλοι οι ντόπιοι, ε;)

Να τα πάρει!

Παρασκευή 9 Μάρτη. Κάπου μας είχε λείψει ο τοξικός πρίγκηπας του Ριάντ, αλλά να που επέστρεψε δριμύτερος. Ευρισκόμενος στο Κάιρο (πριν το Λονδίνο) για επαφές με τον χουντοΣίσι (πριν από εκείνες με την μεγαλειοτάτη και αρχαιοτάτη βασίλισσα της Αγγλίας και λοιπά και λοιπά) έβαλε τα πράγματα στη θέση τους:

Η τουρκία, το ιράν και διάφορες ισλαμικές οργανώσεις είναι το “τρίγωνο του κακού” – είπε. Θα μπορούσε να θεωρηθεί διανοητική φτώχεια το να αντιγράφει τον “άξονα” (του κακού) που είχε κηρύξει ο τότε άρχοντας της Ουάσιγκτον Μπους ο Β όταν αυτός (ο τοξικός πρίγκηπας) ήταν στην ηλικία που ασχολείται κανείς (σχεδόν αποκλειστικά) με διάφορα μέρη του σώματός του, το 2002.  Απ’ την άλλη μεριά το ότι πήρε μια ευθεία γραμμή (έναν «άξονα») και την έκανε τρίγωνο δείχνει ότι έχει ιδέες. Ειδικά αν εκείνοι απ’ το διευρυμένο σόι του που κρέμασε ανάποδα για να αδειάσουν οι τσέπες τους συνεχίσουν να τον ανέχονται.

Σε κάθε περίπτωση, το παληκαράκι είναι γνήσιος φιλέλληνας! Έβαλε στην Άγκυρα σ’ ένα σχήμα «κακού», κι αυτό είναι που χρειάζεται στο ελλαδιστάν. (Λογικό, αφού μαζί με την Ντόχα του έχει φάει τις επιρροές στο συριακό πεδίο μάχης!) Συνεπώς: εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα να τα πάρει ο τοξικός! Τσάμπα βρε αδερφέ! Να τα πάρει και να τα χαρεί!!!

Τα αξίζει!