Παρασκευή 16 Μάρτη. Οι «νευροτοξίνες», του είδους που κτύπησε τον πρώην «διπλό πράκτορα» Sergei Skripal και την κόρη του Yulia στο Salisbury – υπόθεση που κοντεύει να γίνει «οι πύραυλοι στην Κούβα» σε postmodern παραλλαγή, για όσους θυμούνται ή ξέρουν… – είναι όπλα υψηλής τεχνολογίας. Στις πιο πρόσφατες «συσκευασίες» τους πρόκειται για μόρια διαφορετικών και διαχωρισμένων μεταξύ τους χημικών ουσιών που δρουν σε συνεργασία, αρκεί να διασπαρούν στον αέρα μαζί. Κάτι που, σύμφωνα με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, έγινε στην περίπτωση των Skripal μέσα στο αυτοκίνητό τους, απ’ το σύστημα εξαερισμού: η τοξική οργανοφωσφάτη είχε τοποθετηθεί μέσα στο αμάξι με τέτοιο τρόπο ώστε να γεμίζουν τα βερντιλατέρ όλο το «σαλόνι»… Υψηλή ποιότητα υλικού, εντελώς επαγγελματική δουλειά!

Εντάξει. Αν υπάρχουν τέτοια όπλα (μερικοί ειδικοί, της «δουλειάς», αμφιβάλλουν…) η Μόσχα παλεύει για το «χρυσό» μετάλλιο της υπόθεσης· αλλά γιατί να της το δώσουν πρώτα το Λονδίνο και μετά (θέλοντας και μη) οι υπόλοιποι; Ειπωμένο διαφορετικά: γιατί οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες να θέλουν να καθαρίσουν με τέτοιον φανταιζί (και οπωσδήποτε ακριβό) τρόπο έναν πρώην πρακτοράκο που ήταν τόσο ασήμαντος ώστε όταν τον είχε δέσει η Μόσχα να τον καταδικάσει σε μόλις 13 χρόνια φυλακή; (Και μετά να τον απελευθερώσει σε μια ανταλλαγή κατασκόπων με τις ηπα…).

Το ερώτημα έχει σημασία, για να μην κυλίσει ο καθένας στον τεχνοφουτουρισμό των όπλων όπου η υψηλή τεχνολογία είναι ταυτόχρονα το μέσο αλλά και η επαρκής (και μαγική) απόδειξη της ταυτότητας του killer. Το φάγαμε αυτό με την “επίθεση με άνθρακα” στις ηπα, λίγο μετά την θρυλική 11η Σεπτέμβρη του 2001, που ήταν υποτίθεται δουλειά των “τρομοκρατών”· μέχρι να αποδειχθεί ότι ήταν inside job, και να θαφτεί…

Να κάτι χαμηλής τεχνολογίας, σαν μέτρο: μαχαίρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε φόνους υπάρχουν παντού. Όταν, όμως, βρεθεί κάποιος μαχαιρωμένος στο σαλόνι, δεν αρκεί σαν επιχείρημα ενοχής του συγκατοίκου του το ότι «μπορούσε εύκολα να πάρει το κουζινομάχαιρο απ’ το συρτάρι». Πρέπει να βρεθεί, ή έστω να εκτιμηθεί βάσιμα, το κίνητρο.

Το ίδιο ισχύει πάντα. Ποιο ήταν, λοιπόν, το ρωσικό κίνητρο στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Παρασκευή 16 Μάρτη. Εδώ αρχίζει …. ο Μεσαίωνας και τα μάγια! Το πιο «προχωρημένο» θεώρημα που εντοπίσαμε είναι ότι ναι μεν ο Skripal ήταν αδιάφορος εδώ και χρόνια για τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά μέσα απ’ την δολοφονία του μ’ ένα απ’ τα πιο advanced χημικά όπλα ήθελαν (οι ρωσικές υπηρεσίες) να προειδοποιήσουν άλλους διπλούς πράκτορες για το τι τους περιμένει…

Χα!!! Ως εάν αυτοί οι τύποι (αδιάφορη η εθνικότητά τους) να μην ξέρουν τι τους περιμένει αν αποκαλυφθούν! Και ως εάν να φρικάρουν με την πιθανότητα να πεθάνουν από «novichok» αλλά όχι από «τροχαίο» ή, απλά, σφαίρες!!! Βλακεία η επίδειξη του άγνωστου (αλλά κρίσιμου) κινήτρου; Βλακεία ολκής… Πριν μερικούς μήνες οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες «καθάρισαν» μια σειρά πρωτοκλασσάτα στελέχη του κράτους τους (κυρίως πρεσβευτές ή στελέχη πρεσβειών, αλλά και τον εκπροσωπό τους στον οηε Vitaly Churkin)· για κάποιους η επίσημη διάγνωση των αντίστοιχων κρατών ήταν «συγκοπή»· άλλοι είχαν φάει (μυστηριωδώς…) σφαίρα… Ούτε «νευροτοξίνες» ούτε άλλα εντυπωσιακά… Κι ενώ ήταν σαφές απ’ την συχνότητα και την αλληλουχία των «συγκοπών» ότι επρόκειτο για κάποιο είδος εκκαθάρισης («διαφωνούντων»; «διπλών πρακτόρων»; – άγνωστο…) εκ μέρους των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, κανείς δεν κατηγόρησε τη Μόσχα! Ίσως επειδή παρόμοιες εκκαθαρίσεις έχουν κάνει (και μάλιστα σχετικά πρόσφατα) και οι άλλοι…

Αλλά τότε τι θέση παίρνει η επίθεση κατά του Skripal μέσα σ’ έναν κόσμο όπου σπάνια οι «προδότες» πεθαίνουν στο κρεβάτι τους από γεράματα; Η Μόσχα έχει καλύτερο θεώρημα για την περίπτωση, όχι απλά για να ξεφορτωθεί την ενοχή, αλλά για να την επιστρέψει στους κατήγορούς της (που επίσης διαθέτουν την σχετική τεχνολογία χημικού πολέμου). Φωνάζοντας ότι χρησιμοποιούμε χημικά όπλα για να σκοτώνουμε πράκτορες λέει η Μόσχα θέλουν να μας συσχετίσουν σαν «ανήθικους» με τις κατηγορίες κατά του Άσαντ, ότι χρησιμοποιεί χημικά όπλα (: χλωρίνη) στην ανατολική Ghouta· ώστε να ακυρώσουν τις αμφισβητήσεις μας στους ισχυρισμούς τους – εν όψει της σχεδιαζόμενης επίθεσης στον συριακό στρατό.

Αυτό μάλιστα! Αρέσει ή δεν αρέσει, ακούγεται πιο «τετράγωνο», πιο λογικό: η advanced χημικο-νευρική επίθεση στον Skripal σαν προβοκάτσια… Στο κάτω κάτω δεν ήταν αδιάφορος μόνο για τις ρωσικές υπηρεσίες. Ήταν άχρηστος προ πολλού και για τις αγγλικές. Τέλειος στόχος – και απ’ την αγγλική (ή την αμερικανική…) πλευρά τέλειος στόχος με αιτία…

Θα αναρωτηθεί κάποιος, και όχι αβάσιμα κατ’ αρχήν: έχει κάποιο νόημα να ψάχνουμε τέτοια πράγματα όταν οξύνεται ο παγκόσμιος ενδο-καπιταλιστικός ανταγωνισμός;

Χμμμμμ…. Απαντάμε «ναι, έχει σημασία να εντοπίζουμε τις προβοκάτσιες». Έχει σημασία να τις εντοπίζουμε, ας πούμε, όταν ένα τουρκικό πολεμικό («ανεξήγητα» υποτίθεται…) διεμβολίζει ένα ελληνικό λιμενικό (που έχει ρίξει βατραχανθρώπους προς τα Ίμια…). Ή όταν ένα γεωτρύπανο της ΕΝΙ εμποδίζεται να πάει στον προορισμό του…

Διότι με την ίδια μαζική και μαγική βλακεία που πολλοί τρώνε τα εντελώς λαθεμένα σημάδια της ρωσικής επιθετικότητας (νομιμοποιώντας την δική τους εθνική παρόμοια), με την ίδια ακριβώς μαζική και μαγική βλακεία εδώ έχουν φάει πάρα πολλοί τα υποτιθέμενα τεκμήρια της τουρκικής επιθετικότητας. Αυτή υπάρχει. Αλλά όχι εκεί που υποδεικνύεται, όχι με τον τρόπο που επιδεικνύεται· και, κυρίως, όχι χωρίς σοβαρούς, σοβαρότατους λόγους ελληνικής ιμπεριαλιστικής προέλευσης και ευθύνης…

(Για την ιστορία: μέσα σε λίγους μήνες απ’ τα μέσα του 2016 ως τις αρχές του 2017, εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο οι εξής:

Ο ρώσος πρεσβευτής στο σουδάν Mirgayas Shirinsky, μέσα σε πισίνα, από «φυσικά αίτια»….

Ο πρώην αρχηγός της kgb Oleg Erovinkin, μέσα στο αυτοκίνητό του, από συγκοπή….

Ο ρώσος διπλωμάτης Sergei Krivov, στο ρωσικό προξενείο στη Νέα Υόρκη, την ημέρα των αμερικανικών εκλογών. Κατά πάσα πιθανότητα είχε ειδικά καθήκοντα αντικατασκοπείας. Η επίσημη εξήγηση ήταν «συγκοπή»…

Ο ρώσος πρόξενος στην Αθήνα Andrei Malanin, στο διαμέρισμά του, στις 9 Γενάρη 2017. Από «άγνωστους λόγους»….

Ο ρώσος πρέσβης στο Νέο Δελχί Alexander Kadakin, στις 27 Γενάρη 2017, «μετά από σύντομη ασθένεια»….

Ο Vitaly Churkin, πρεσβευτής της Μόσχας στον οηε. Από «καρδιακή προσβολή»….

Ο Peter Polshikov, διπλωμάτης του τμήματος λατινικής αμερικής του ρωσικού υπ.εξ., με σφαίρα στο κεφάλι, στο διαμέρισμά του στη Μόσχα….

Και ο Andrei Karlov, ρώσος πρεσβευτής στην Άγκυρα, που δολοφονήθηκε από έναν τούρκο αστυνομικό στις 19 Δεκέμβρη του 2016…

Κανονική επιδημία των διπλωματών, ε; Αλλά δεν κατηγόρησε κανείς την Μόσχα… ε;

Φωτογραφία: Έργο τέχνης; Είσοδος σε λάθος γήπεδο; Άγκυρα 19/12/2016…)

Παρασκευή 16 Μάρτη. Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις έχουν κάπου στον υπολογιστή τους το Sarajevo 124b, απ’ την τελευταία βδομάδα του περασμένου Γενάρη. Το νέο αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» είναι απόλυτα σαφές. Και η πρακτική προσαρμογή του στις διαρκείς εξελίξεις σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός δεν θα πρέπει να αφήνει αμφιβολίες για τους λόγους που «επιβάλλουν» την «δυσφήμιση» των δύο «αναθεωρητικών δυνάμεων». Της Μόσχας και του Πεκίνου. Είναι οι εξελίξεις στη συρία, όπου η Άγκυρα απ’ την μεριά της και η Δαμασκός με τους συμμάχους της απ’ την δική τους (σε υπόγεια συνεργασία) συνεχίζουν την ανατροπή των αμερικανο-ισραηλινών (plus σαουδική αραβία και λοιποί) σχεδιασμών… Είναι το αφγανιστάν όπου το Πεκίνο και η Ισλαμαμπάντ (η δεύτερη μέσω των ταλιμπάν), με την Μόσχα και την Τεχεράνη ακριβώς δίπλα, σπρώχνουν την Ουάσιγκτον… Και φυσικά είναι η κορεατική χερσόνησος…

Παρότι το Πεκίνο και ο κινεζικός καπιταλισμός είναι η νούμερο 1 θανάσιμη απειλή για τον αμερικανικό, η Μόσχα και ο ρωσικός είναι πιο «ώριμοι» στόχοι από στρατιωτική άποψη για ασύμμετρο πόλεμο: βρίσκεται «εκεί», στο ουκρανικό μέτωπο, όπως επίσης βρίσκεται «εκεί», στο συριακό. Αν ο άξονας Ουάσιγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβίβ – Ριάντ (με το Παρίσι να μπαινοβγαίνει «χαλαρά»…) επείγεται να αναδείξει το «κακό» για να “δέσει” τα κοινωνικά μετόπισθέν του, κάτι τέτοιο είναι αυτή τη στιγμή πιο εύκολο να ονομάζεται «ρωσία» παρά «κίνα». Δεν είναι, άραγε, η πρώτη που πάει και ανακατεύεται στις εκλογές των άλλων και χειραγωγεί τους αθώους ψηφοφόρους; Δεν είναι αυτή που βγάζει γλώσσα και απειλεί;

Ίσως η (virtual) επίδειξη των νέων ρωσικών όπλων να έχει επιταχύνει τις εξελίξεις, ίσως όχι. Σε κάθε περίπτωση, αν «κάποιοι» ετοιμάζονται να ξαναζεστάνουν το μέτωπο στη νοτιοανατολική ουκρανία, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι «μοχθηρή και φονική» – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Αν “κάποιοι” θέλουν να κτυπήσουν τον συριακό στρατό, τότε πρέπει οπωσδήποτε η Μόσχα να είναι “μοχθηρή και φονική” – ένας high tech δηλητηριασμένος Skripal βοηθάει… Κι αν δεν κάνουν τίποτα τελικά, απλά η περίπτωσή του θα ξεχαστεί.

Γιατί, απ’ την άλλη μεριά, υπάρχει κι ένας κάποιος φόβος: μήπως «κάτι» ξεκινήσει σαν ασύμμετρη αντι-ρωσική κίνηση και γυρίσει ανάποδα… Αλλά οι «αναγκαιότητες» του 4^ου παγκόσμιου δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστον… Ε;

(φωτογραφία: Με τον τοξικό πρίγκηπα στο πλάι της, απ’ την πρόσφατη επίσκεψή του για δουλειές στο Λονδίνο, ασφαλώς η κυρία May ξέρει πολλά από “χημείες”. Επιπλέον αυτός ο καλός κύριος είναι και καλός πελάτης…)

Πέμπτη 15 Μάρτη. Δεν είναι καθόλου παράλογο, το αντίθετο, να είναι η Μόσχα βασικός ύποπτος για την δηλητήριαση του 66χρονου Sergei Skripal και της κόρης του Yulia. Έχει το know how, αν και το κίνητρο δεν είναι καθόλου σαφές: ο Skripal ήταν διπλός πράκτορας (υπέρ της αγγλίας και κατά της ρωσίας) πριν πολλά χρόνια – στις αρχές Μάρτη, που τον βρήκε το κακό, ήταν προ πολλού συνταξιούχος. Συνεπώς, εκτός απ’ την περίπτωση «ας δοκιμάσουμε μια καινούργια μέθοδο» ή «ένα καινούργιο κοκτέιλ», ο Skripal δεν φαινόταν να είναι πια επικίνδυνος για την Μόσχα έτσι ώστε να πρέπει να πεθάνει.

Έστω, όμως, ότι η Μόσχα είναι εύλογα ύποπτη ότι ήθελε το κακό του. Απ’ την «υποψία» ή και την «βάσιμη υποψία» ως την «απόδειξη» η απόσταση είναι σημαντική. Και ο άλλοτε «νομικός πολιτισμός» της καπιταλιστικής δύσης τόνιζε την απόσταση, όχι μόνο για να αφήσει χώρο δράσης στους μηχανισμούς έρευνας και εξακρίβωσης, αλλά και για να ξεφορτωθεί την υποψία της «καταδίκης λόγω πλάνης» (ή και δολιότητας), που θα πριόνιζε την εμπιστοσύνη των υπηκόων στην ευθυκρισία του συστήματος δικαιοσύνης / τιμωρίας. Το σλόγκαν «καλύτερα να είναι ελεύθεροι εκατό ένοχοι παρά στη φυλακή ένας αθώος» σηματοδότησε μια εποχή που πάνω, ακόμα, και απ’ την τιμωρία ήταν η ευθυκρισία γι’ αυτήν.

Αυτή η εποχή έχει περάσει, προ πολλού. Αρχικά «ξεπεράστηκε» στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όταν στα διάφορα Γκουαντανάμο θεμελιώθηκε μια νέα θέσμιση (βαρβαρότητας) σύμφωνα με την οποία δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς ένοχος (μετά από απόφαση δικαστηρίου) για να φυλακιστεί επ’ αόριστον· αρκούν και μόνες τους οι όποιες υποψίες σε βάρος του…

Όποιος νόμιζε ότι η στρατηγική μετατόπιση απ’ την απόδειξη της ενοχής στις «υποψίες» γι’ αυτήν ως νομιμοποιητικής αρχής για την «τιμωρία» αφορούσε μόνο σκουρόχρωμους ασιάτες ή μεσανατολίτες μουσουλμάνους, ήταν ηλίθιος. Το ίδιο μοντέλο είναι πλέον η κινούσα αρχή αφενός της γενικευμένης επιτήρησης, και αφετέρου των «σχέσεων» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις κάτι· αρκεί να το ισχυριστείς!

Το παρακμιακό Λονδίνο, λοιπόν, απελαύνει δυο ντουζίνες ρώσων διπλωματών επειδή θεωρεί ότι έχει υποστεί «εισβολή» απ’ την ύποπτη Μόσχα. Η Ουάσιγκτον συμπαραστέκεται, επειδή έχει υποστεί «εισβολή» στις κάλπες της, και πάλι απ’ την Μόσχα. Ας το επαναλάβουμε: δεν χρειάζεται να το αποδείξουν. Αρκεί να το ισχυριστούν (ανάλογα, απ’ τη μεριά της, και η Μόσχα…).

Το αν η αυτάρκεια των ενοχοποιητικών ισχυρισμών είναι ένα ακόμα βήμα κοντύτερα στην (τελική) κλιμάκωση της παγκόσμιας σύρραξης (στην κορύφωση του 4^ου παγκόσμιου πολέμου) το αφήνουμε στην κρίση σας….

Πέμπτη 15 Μάρτη. Κάτι λέγαμε χτες…. «Εργαστήκαμε με τον Tillerson σε μια φάση που οι σχέσεις μας είχαν φτάσει σ’ ένα κρίσιμο σημείο. Κρατήσαμε την επικοινωνία μας ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές…. Η συνάντηση που είχε κανονιστεί για τις 19 Μάρτη μπορεί να καθυστερήσει αφού ο Tillerson έφυγε. Οι φίλοι μας στην Ουάσιγκτον είναι στη διαδικασία να αποφασίσουν αν η συνάντηση θα γίνει ή όχι. Περιμένουμε την απάντησή τους».

Αυτά δήλωσε ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu ευρισκόμενος στη Μόσχα, για κουβεντούλα με τον ρώσο υπ.εξ. Lavrov. (Αφού ο έλληνας ογκόλιθος δεν έριξε τα μούτρα του να σηκώσει το τηλέφωνο και να ζητήσει την ρωσική βοήθεια, αποκλείουμε Lavrov και Cavusoglu να ασχολήθηκαν με τα δύο παλληκάρια που απασχολούν τους έλληνες…). Προφανώς Άγκυρα – Μόσχα – Τεχεράνη – Δαμασκός (και Πεκίνο, και Σεούλ, και Πγιονγκγιάνγκ, και Ισλαμαμπάντ, και Καμπούλ, και Βερολίνο…) έχουν διάφορα να πουν τώρα που «μπετονάρεται» η Ουάσιγκτον.

Ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo έχει αφήσει ήδη το ψηφιακό του ίχνος ώστε να τον αγαπήσει η Άγκυρα: μόλις είχε φανεί ότι απέτυχε το πραξικόπημα του Ιούλη του ’15, χολωμένος, φρόντισε να τιτιβίσει ότι «η τουρκία είναι μια ολοκληρωτική ισλαμική δημοκρατία». Προφανώς ανήκει σ’ εκείνους που είχαν βάλει τα λεφτά τους για τον «εκδημοκρατισμό της τουρκίας» σε μια χούντα… (Και ο ογκόλιθος το ίδιο κάνει, με την χούντα του Καΐρου…).

Ωστόσο η Αθήνα και ο μπλοκαρισμένος ιμπεριαλισμός της δεν πρέπει να βιαστούν να πιστέψουν ότι στο πρόσωπο του Pompeo θα βρουν έναν «αληθινό φίλο»: η γεωπολιτική υποτίμηση του ελλαδιστάν είναι δεδομένη, «ανεξάρτητα από πρόσωπα»…

(φωτογραφία: η Άγκυρα δεν έχει λόγο να βιάζεται στο deal της με την Ουάσιγκτον. Στον θύλακα της Afrin η άμυνα των ypg έχει καταρρεύσει, και η μοιρασιά της περιοχής με την Δαμασκό προχωράει…)

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson (με τιτίβισμα, ενώ ο ίδιος ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής του απ’ την αφρικανική μίνι περιοδεία του) είχε αποφασιστεί ουσιαστικά εδώ και μήνες: από τότε που ο Tillerson είχε χαρακτηρίσει τον Trump ηλίθιο. (Η κουβέντα είχε ειπωθεί κατ’ ιδίαν, διέρρευσε ωστόσο και ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν την διέψευσε όταν ρωτήθηκε δημοσιογραφικά).

Υποτίθεται πως διάδοχός του θα ήταν η ακροδεξιά σκληροπυρηνική πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε Nikki Haley· φαίνεται όμως ότι κρίθηκε απαραίτητη στο τωρινό της πόστο. Και ότι υπήρχε μια ακόμα πιο λειτουργική επιλογή: ο πρώην (για ένα χρόνο) διευθυντής της cia Mike Pompeo, απόστρατος καραβανάς (και) αυτός, μια χαρά πολεμοχαρής. Συνεπώς, η πρώην «τριανδρία» των καραβανάδων πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι συμπληρώνεται σε «τετρανδρία»…

Ο Tillerson έμοιαζε να υποστηρίζει μια λιγότερο brutal γραμμή σε σχέση με την «τριανδρία». Όμως έχει γίνει σαφές ότι η πολιτική διάσταση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (αυτό που λέγεται «διπλωματία» περιλαμβάνοντας το πολιτικό προσωπικό των πρεσβειών· επικεφαλής του οποίου είναι ο κάθε φορά υπ.εξ.) έχει απονευρωθεί. Εν μέρει επειδή πολλές δεκάδες έμπειροι αμερικάνοι διπλωμάτες ανά τις πρεσβείες στον πλανήτη παραιτήθηκαν μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού… Εν μέρει επειδή στα πλαίσια του «κόβω τα περιττά έξοδα» η συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει προσλάβει τους απαραίτητους έμπειρους καινούργιους… Και εν μέρει (αυτό μας φαίνεται το κυριότερο) επειδή ο βασικός βραχίονας της «εξωτερικής πολιτικής» των ηπα, στο «ευαίσθητο» ζήτημα της συγκέντρωσης και της επεξεργασίας πληροφοριών και των «διεθνών σχέσεων» γίνονται όλο και περισσότερο οι μυστικές υπηρεσίες· αντί για το «διπλωματικό σώμα». Είναι μια διαδικασία πληροφοριοποίησης / στρατιωτικοποίησης…

Η επιλογή, λοιπόν, ενός απόστρατου καραβανά, πρώην επικεφαλής διάφορων κοινοβουλευτικών επιτροπών για τις μυστικές υπηρεσίες και επί ένα χρόνο επικεφαλής της cia, δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι τυχαίες οι θέσεις του, που εν προκειμένω είναι τα επιπλέον προσόντα του: φανατικά κατά του ιράν και της συμφωνίας 5 + 1· φανατικά εναντίον του βορειοκορεατικού καθεστώτος (απέναντι στο οποίο το ψοφιοκουναβιστάν έχει πει ένα «αρχικό ναι» για συνάντηση κορυφής αλλά ψάχνει πως θα το μαζέψει…)· φανατικά υπέρ του ισραηλινού καθεστώτος και της ιμπεριαλιστικής / απαρτχάιντ δράσης του στη μέση Ανατολή…

Ο Tillerson, σαν υπ.εξ., ακουγόταν πότε πότε σαν επιτιμητική μουρμούρα στο πλάι διάφορων αποφάσεων της τριανδρίας ή και του solo ψόφιου κουναβιού, σαν ένα φάλτσο. Τώρα θα αποκατασταθεί η «αρμονία»: κονσέρτο για πολυβόλα…