Παρασκευή 16 Μάρτη. Σεβασμός στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, αλλοίμονο… Το ότι ένας αρχιφασίστας αρχιτράγος “καθάρισε” δικαστικά τον διανοητικό, συναισθηματικό και ηθικό ομοεγκληματικό βόθρο του, έχει πολιτικό νόημα. Για την ακρίβεια θα το είχε (για τους καθεστωτικούς) αν ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ήταν Μονάχου και πέριξ – και δικαζόταν στην γερμανία: νάτοι, νάτοι οι γερμανοί ναζί θα έλεγε με μια φωνή η εθνική δημαγωγία.
Είναι, λοιπόν, τα ελληνικά δικαστήρια αστικά με την ιστορική έννοια της λέξης; Ή δικάζουν με βάση τους συσχετισμούς (όταν δεν παίρνουν εντολές ή δεν χρηματίζονται), ε; Από χτες, επίσημα, χάρη στον δούλο του θεού και στο μονομελές πλημμελειοδικείο του Αιγίου (της ενορίας του δούλου..), δεν υπάρχει “αντιρατσιστικός νόμος” – παρά σαν κορνίζα. Φυσικά μπορεί να γίνει έφεση· αλλά τι περιμένει κανείς; Να πάει ο Αμβρόσιος (όνομα, ε;) φυλακή; Εδώ δεν πήγε ο Μπέος…
Όμως δεν είναι κάτι καινούργιο· και θα ήταν δειλία εκ μέρους οποιουδήτοτε να παριστάνει τον ξαφνιασμένο. Στη δεκαετία του ’90 τα ίδια δικαστήρια αθώωναν τον έναν μετά τον άλλο τους μικροαστούς της ελληνικής επαρχίας που εκτελούσαν εν ψυχρώ μετανάστες (απ’ την αλβανία), την μία “επειδή φοβήθηκα”, την άλλη “επειδή πήγαν να μου κλέψουν ένα καρπούζι”, την τρίτη “επειδή κοιμόταν κρυφά στον στάβλο μου”. Ο αριθμός των δολοφονιών μεταναστών που αθωώθηκαν δικαστικά είναι διψήφιος· και πάντα υπό τα χειροκροτήματα των ντόπιων.
Το πολιτικό νόημα της επιβράβευσης, λοιπόν, του αρχιφασίστα τραγοκαθάρματος (και μπίζνεσμαν, μην ξεχνιόμαστε…) είναι ότι θυμίζει εκείνο που τόσοι πολλοί προσπαθούν να ξεχάσουμε: το ελληνικό σύμπλεγμα μικροαστισμού / κεφάλαιου / κράτους / οργανωμένου εγκλήματος ΔΕΝ παίρνει αλλαγή!
Η μόνη αλλαγή του είναι η καταστροφή του. Όσοι για την δική μας καταστροφή; Αυτή συμβαίνει ήδη καθημερινά, και λέγεται “μιθριδατισμός”…
(φωτογραφία: η συμμορία με τα μαύρα σε “προ-συλλαλητήριο” – όπως λέμε “προ-συγκέντρωση” – στο Αίγιο, στις 18 του περασμένου Γενάρη…)