Σάββατο 17 Μάρτη. Η ακροδεξιά ιαπωνική κυβέρνηση είχε αντιδράσει ξινίζοντας τα μούτρα της φανερά απ’ τις εξελίξεις του ενδο-κορεατικού διαλόγου, στη διάρκεια των χειμερινών ολυμπιακών και αμέσως μετά. Ο Abe (και όχι μόνον αυτός) δήλωνε και ξαναδήλωνε ότι «η βόρεια κορέα θέλει να αγοράσει χρόνο», ότι «πρέπει να συνεχίσει στο μάξιμουμ η πίεση σε βάρος της» (δηλαδή κυρώσεις, στρατιωτικές ασκήσεις, απειλές, κλπ) και ότι «δεν πρέπει να ανταμοιφθεί μόνο και μόνο επειδή συμφωνεί να κουβεντιάσει».
Το έργο της «διπλωματικής απαγωγής του Τόκιο» το ανέλαβε ο Suh Hoon, που πήγε στην ιαπωνία στις 12 και στις 13 Μάρτη. Είχε ραντεβού με τον Abe σχεδιασμένο να κρατήσει 11 λεπτά· διήρκεσε μια ώρα. Τι ακριβώς είπε ο νοτιοκορεάτης «αρχιασφαλίτης» στον ακροδεξιό ιάπωνα πρωθ. είναι άγνωστο (σ’ εμάς σίγουρα!). Το γεγονός είναι ότι αμέσως μετά ο Abe δήλωσε ότι δεν πιστεύει (πια) ότι η βόρεια κορέα συμμετέχει σ’ αυτές τις συζητήσεις απλά για να αγοράσει χρόνο». (!!) Ο ακροδεξιός ιάπωνας υπ.εξ. Taro Kono προχώρησε ακόμα πιο πέρα: Βγάζω το καπέλο στην κυβέρνηση της νότιας κορέας δήλωσε στις 9 Μάρτη, την επόμενη της ανακοίνωσης του ψόφιου κουναβιού, απ’ την Ουάσιγκτον, ότι θα συναντηθεί με τον Kim…
Ήταν απ’ την αρχή στόχος του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» ότι ενόσω θα απομάκρυνε τα αμερικανικά όπλα απ’ την «παραγωγή γεγονότων» στην κορεατική χερσόνησο, θα κρατούσε το Τόκιο «ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακρυά» απ’ τις διαπραγματεύσεις και τις εξελίξεις. Είχε γίνει, μάλιστα, και σχετική νύξη απ’ την Μόσχα και το Πεκίνο προς τον Abe, πέρυσι το φθινόπωρο: στην αρχή του φάνηκε ενδιαφέρουσα (από οικονομική άποψη) αλλά λίγο μετά την απέρριψε, ανανεώνοντας την σκληροπυρηνική μιλιταριστική ρητορική του.
Φαίνεται, όμως, ότι το Τόκιο προβληματίζεται με την στάση των ηπα, ειδικά μετά απ’ την μάλλον εύκολη «κωλοτούμπα» του ψόφιου κουναβιού, να πει «ναι» σε ραντεβού με τον Kim χωρίς να βάλει σαν προϋπόθεση οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ αυτό που ήδη κάνει το βορειοκορεατικό καθεστώς (πάγωμα των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών…). Συνεπώς αναγκάζεται να υιοθετήσει και μια «δεύτερη γραμμή», καλωσυνάτη και διαλλακτική· παρότι (και το ξέρουν οι πάντες: στη Σεούλ, στην Πγιονγκγιάνγκ, στη Μόσχα, στο Πεκίνο) κάτι τέτοιο είναι μόνο τακτική.
Όμως το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» την χρειάζεται αυτήν την έστω «τακτική» υποχώρηση του Τόκιο, για να κρατήσει το πάνω χέρι τους επόμενους μήνες…