… και δυνατές αναμνήσεις…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή ο εθνικός σύμβουλος John Bolton συνεντευξιάστηκε στο cnn. Ο Bolton είναι 70 χρονών, και στο πόστο που βρίσκεται είναι μια παρηγοριά το να ατενίζει το σπουδαίο παρελθόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι σίγουρο ότι η νοσταλγία βοηθάει στην οξύτητα του πνεύματος (εννοούμε: μπορεί και να έχει αρχίσει να τα χάνει, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ο μόνος στην Ουάσιγκτον…). Να μια ενδιαφέρουσα και δηλωτική στιχομυθία:

Bolton: […] Νομίζω ότι απ’ την στιγμή που τα περισσότερα απ’ τα twetts μου γράφονται επίσης και στα ισπανικά, επειδή θέλουμε να απευθυνθούμε ειδικά στη λατινικοαμερικάνικη κοινή γνώμη, ότι πολλοί άνθρωποι, ειδικά απ’ την πολιτική αριστέρα, στο ημισφαίριό μας και σ’ όλο τον κόσμο, καταλαβαίνει τώρα ότι το αποτυχημένο πείραμα του Hugo Chavez και του Nicolas Maduro πρέπει να τελειώσει.

Έτσι, θα ήθελα να δω τον κατά το δυνατόν μεγαλύτερο συνασπισμό που μπορούμε να φτιάξουμε, για να αντικαταστήσουν τον Maduro, για να αντικαταστήσουμε ολόκληρο το διεφθαρμένο καθεστώς. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.…

Δημοσιογράφος: Δεν καταλαβαίνετε όμως ότι η υποστηρίξη των ΗΠΑ σε άλλους βίαιους δικτάτορες σ’ όλο τον κόσμο υπονομεύει την αξιοπιστία της δήλωσης που κάνετε;

Bolton: Όχι, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Νομίζω ότι είναι χωριστά θέματα. Και, κοιτάχτε, νομίζω ότι σ’ αυτή την κυβέρνηση δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις Δόγμα Μονρόε. Αυτή [σ.σ.: εννοεί την βελεζουέλα] είναι μια χώρα του δικού μας ημισφαιρίου. Είναι στόχος των αμερικάνων προέδρων απ’ την εποχή του Ronald Reagan το να έχουμε ένα εντελώς δημοκρατικό ημισφαίριο.

Το τόνισα πρόσφατα, στο τέλος της περσινής χρονιάς, ότι έχουμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στην τρόικα της τυρανίας, που περιλαμβάνει την Κούβα, την Νικαράγουα και τον Μαδούρο. Ένα μέρος του προβλήματος στη Βενεζουέλα είναι η έντονη παρουσία των Κουβανών, με 20.000 έως 25.000 Κουβανούς στρατιωτικούς εκεί, σύμφωνα με εκθέσεις που έχουν γίνει γνωστές.

Αυτό το θεωρούμε απαράδεκτο. Και γι’ αυτό προωθούμε αυτές τις πολιτικές.

Δύο τα κρατούμενα: πρώτον ο Bolton σηκώνει την κόκκινη σημαία επικεφαλής της μεγάλης πορείας της ανατροπής του Μαδούρο!!… Και δεύτερον, η προσπάθεια αναβίωσης του «Δόγματος Μονρόε»: το 1823 (πριν διακόσια χρόνια…) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος James Monroe (οι ηπα είχαν τότε τα 2/3 της σημερινής έκτασης και ήταν κατοικημένες μόνο στην ανατολή…) δήλωσε ότι «οποιαδήποτε προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να πάρουν τον έλεγχο οποιουδήποτε ανεξάρτητου κράτους στη βόρεια ή στη νότια αμερική θα θεωρηθεί εχθρική κίνηση προς τις ηπα». Ήταν η αντι-αποικιακή φάση της αμερικανικής ιστορίας. Πριν 200 χρόνια.

Το «δόγμα Μονρόε» εξελίχτηκε, φυσικά, στο αντίθετό του, ειδικά στον 20ο αιώνα: στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Ουάσιγκτον πάνω στη λατινική Αμερική – με ολοκληρωτικά καθεστώτα, στρατούς και «αποσπάσματα θανάτου», και όχι με ισπανόφωνα tweets.

Αφού, λοιπόν, ο Bolton σηκώνει (ή έτσι νομίζει) την κόκκινη σημαία, ενημερώνει τους λατινοαμερικάνους (συνολικά) τι τους περιμένει: μια αναβίωση του πιο αιμοβόρου παρελθόντος τους. Κι αν ξεχάστηκαν νομίζοντας ότι αυτό έληξε, τους καλεί να θυμηθούν πριν είναι αργά…

Αν οι Bolton, Pompeo, Abrams και σία δεν έχουν αρχίσει να τα χάνουν (δικαιολογημένο έτσι κι αλλιώς), τότε έχουν αναλάβει την υπόγεια προώθηση του βιβλίου Οι ανοικτές φλέβες της λατινικής Αμερικής, του Eduardo Galeano. Έτσι ώστε ακόμα κι αυτοί που δεν ξέρουν να μάθουν τι σημαίνει «δημοκρατικό ημισφαίριο» με τον τρόπο που το εννοούν οι πιο πάνω…

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι…

Τετάρτη 6 Μάρτη. Ο Tusk (πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου) προειδοποίησε ότι «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» σκοπεύουν να επηρεάσουν τις ερχόμενες ευρωεκλογές. Ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Pyatt (ένας απ’ τους μακελάρηδες της Maidan του Κιέβου, για να μην ξεχνιόμαστε…) έγινε πολύ πιο συγκεκριμένος: η Μόσχα θα επέμβει στις ελληνικές εκλογές. Είπαν και οι δύο το ίδιο πράγμα;

Έχουμε την εντύπωση πως όχι. Ο Tusk ανέφερε σαν παράδειγμα επηρεασμού από «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις» το δημοψήφισμα για το Brexit… Εννοεί προφανέστατα τον αμερικάνο φασίστα Steve Bannon (κι αυτούς απ’ την Ουάσιγκτον που βρίσκονται πίσω του) και την «λέσχη» ονόματι «the movement» που έχει στήσει με σκοπό να στηρίξει οικονομικά και οργανωτικά τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, εν όψει των ευρωεκλογών. Το δήλωσε, άλλωστε, ο ίδιος ο Bannon: ότι σκοπεύει να αρχίσει προεκλογική τουρνέ στην ευρώπη, και να οργανώσει ένα μεγάλο ακροδεξιό συνέδριο στις Βρυξέλες το αργότερο στις αρχές Μάη. Έχει τις φιλοδοξίες του. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είχε δηλώσει στο politico ότι ελπίζει «τα λαϊκίστικα κόμματα να κερδήσουν το 30% των ψήφων». Σε χθεσινή δήλωσή του ανέβασε το ποσοστό στο 50%…

Ο Tusk, φυσικά, δεν είναι ανόητος. Έκανε την προειδοποίηση επειδή τα ακροδεξιά «λαϊκίστικα» μορφώματα έχουν ένα προβληματάκι σχετικά: απ’ την μια μεριά θέλουν τα αμερικάνικα λεφτά, απ’ την άλλη όμως δεν μπορούν να πουν ανοικτά ότι ακολουθούν την αντιευρωπαϊκή «γραμμή Bannon», αφού αυτό τους ξεβρακώνει στο εμπόριο εθνικισμού που κάνουν…

Ο Pyatt τι είναι, όμως; Έκανε ρελάνς στη δήλωση Tusk (που αφορά τις ευρωεκλογές και το σύνολο της ευρώπης) και στα υπονοούμενά του για την αμερικανική ακροδεξιά δείχνοντας το ελλαδιστάν και την Μόσχα σαν προβοκάτορα;

Ή νοιώθει σαν στο σπίτι του στα μέρη μας (οπότε λέει και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα) ή έχει αρχίσει να ανεβάζει πυρετό…

Τα υπερτροφικά Εγώ 1

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν διαβάσατε τα αποσπάσματα απ’ την κινεζική λαϊκή ημερησία που δημοσιεύσαμε το περασμένο Σάββατο θα καταλάβατε ποιο είναι το δίπολο πολιτικής εξουσίας που παρουσιάζει η καθεστωτική εφημερίδα. Απ’ την μια μεριά ο “σοφός ηγεμόνας” (εν προκειμένω το κράτος / κόμμα) που φροντίζει σχεδιασμένα και αποτελεσματικά για το καλό του λαού· το κινεζικό μοντέλο. Απ’ την άλλη η δημοκρατία των υπετροφικών Εγώ που θεωρούν ότι έχουν άποψη για τα πάντα· ή, οπωσδήποτε, για οτιδήποτε κληθούν να “απαντήσουν” μέσω ψήφου· το δυτικό μοντέλο…

Το ότι ένα καθεστωτικό «μέσο» υπερασπίζεται το καπιταλιστικό καθεστώς που του αναλογεί δεν είναι περίεργο. Το γεγονός, όμως, ότι είναι εύκολο να περιγελάσει την δημοκρατία των ψηφοφόρων, το απαύγασμα δηλαδή της ιστορικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας που ονομάστηκε «δημοκρατία», είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Επειδή μπορεί (ένα κινεζικό «μέσο») να υποδείξει πράγματι την παρακμή. Και μάλιστα στους ναούς αυτής της «δημοκρατίας»: το αγγλικό και το αμερικανικό πολιτικό σύστημα.

Δεν είναι μυστικό ότι οι ηπα και η αγγλία υπήρξαν πρωτοπόροι του νεοφιλελευθερισμού, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 – αρχές του ’80. Όχι απλά και μόνο σαν «οικονομική διαχείριση» των προβλημάτων που είχαν προκαλέσει οι εργατικές αρνήσεις λίγο νωρίτερα. Αλλά και σαν ιδεολογία γενικής χρήσης. Οι ύμνοι στο άτομο και στην ατομικότητα έγιναν στον ύψιστο πολιτικά βαθμό απ’ το στόμα της Θάτσερ, νωρίς νωρίς στην πρώτη της πρωθυπουργία: δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα είπε θριαμβολογώντας…. Οι “γιάπηδες” ήταν το πρώτο ανθρωπολογικό είδος που ο Θατσερισμός έκανε πετυχημένη εξαγωγή στα ’80s και στα ’90s…

Ο «τουρμπο – ατομικισμός» υπήρξε ο κινητήρας και η νομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, και απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 το μόνο «ιερό» στο οποίο θα άξιζε να προσφέρει ο καθένας θυσίες (των άλλων κατά προτίμηση…) – ένα ιερό με παγκόσμια ακτινοβολία. Η ένταση και η έκταση στις οποίες τα μυθοποιημένα Εγώ και τα «ατομικά συμφέροντα» κάθε είδους έγιναν η κυρίαρχη νόρμα διέφεραν φυσικά ανάλογα με την ιστορία κάθε κοινωνικού σχηματισμού. Ως το 2008 – 2009 πάντως, μέσα από διαδοχικές «κρίσεις» και «ανακάμψεις», καπιταλισμός και νεοφιλελευθερισμός έμοιαζαν οι δύο όψεις του ενός, μοναδικού και παγκόσμιας αξίας νομίσματος.

Στην πράξη βέβαια η μορφή κράτος όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε απ’ τις δυτικού τύπου «δημοκρατίες», αλλά ακόμα και στον «αναρχοφιλελευθερισμό» των ηπα κράτησε τα στρατηγικά του καθήκοντα. Δημόσιας τάξης σε μεγάλο βαθμό (το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» έχει αμερικανική καταγωγή…), αλλά και διεξαγωγής «προληπτικών» πολέμων…

Οι εξελίξεις στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας (και η διακριτική ανανέωση της σύμφυσης ανάμεσα σε κράτη, αφεντικά «εθνικούς πρωταθλητές» και μήντια) φαινόταν ικανή να προχωράει παράλληλα με το μαζικό νεοφιλελεύθερο ντοπάρισμα των Εγώ. Η πραγματική κρίση άρχισε να εκτυλίσσεται υπόγεια, σαν «αύξηση της δυσπιστίας» ή «κρίση εμπιστοσύνης» (της κοινωνικής βάσης απέναντι στις εξουσιαστικές κορυφές) όταν, στην πρώτη δεκαετία του ’00, η ιδέα πως κάθε επόμενη γενιά υπετροφικών Εγώ θα ανεβαίνει ψηλότερα (κοινωνικά, οικονομικά, συμβολικά) απ’ την προηγούμενη (τους γονείς) άρχισε να σκοτεινιάζει διεθνώς: δεν υπήρχε, πια, χώρος για όλους…

Θυμάστε την «γενιά των 700 ευρώ»; Δεν ήταν ελληνική αποκλειστικότητα…

Τα υπερτροφικά Εγώ 2

Τρίτη 5 Μάρτη. Οι επικλήσεις προς την μορφή κράτος να “λύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων” (νέων πτυχιούχων και πολυπτυχιούχων, άρα με εξαιρετικές ατομικές φιλοδοξίες) άρχισε να ξαναγίνεται κοινοτοπία, σε μια θεαματική μεν αλλά απαρατήρητη στροφή 180 μοιρών: ήταν αυτό ακριβώς το κράτος που λίγο νωρίτερα, στα ‘90s, είχε δοξαστεί επειδή δεν θα ανακατευόταν στρατηγικά στην «αγορά εργασίας»· και περιοριζόταν μόνο στο να μην ξαναγίνουν οι εργατικές οργανώσεις (τα συνδικάτα δηλαδή) «καρτέλ» κρατώντας ψηλά μισθούς και μεροκάματα, εμποδίζοντας έτσι (όπως έλεγε το manual…) τα αφεντικά να κάνουν τις «νέες επενδύσεις» τους … που θα περιόριζαν την ανεργία…

Υπερτροφικά και φιλόδοξα Εγώ, έτοιμα να αλληλοκατασπαραχτούν στην «αγορά εργασίας» και, κυρίως, να «φάνε» τους πιο αδύναμους· αλλά και αναζήτηση εκ νέου ενός κάποιου (ασαφούς) κρατικού πατερναλισμού… Αυτός ο συνδυασμός εκδηλώθηκε «πολιτικά / ιδεολογικά»: μια σταδιακή και σταθερή στροφή προς τα «δεξιά», όχι στην «ορθόδοξη» νεοφιλελεύθερη εκδοχή της αλλά σε μια επιμειξία της με κάποιον α λα καρτ (;) κρατισμό. Αυτό το κράμα, με τη νοσταλγία του κρατισμού, αποτέλειωσε το θόλωμα του βούρκου της πάλαι ποτέ κρατικίστικης αριστέρας· με αποτέλεσμα οπαδοί και ψηφοφόροι να πηδούν εύκολα και χαριτωμένα απ’ τη μια μεριά στην άλλη…

Κι ενώ ο δυτικός καπιταλισμός υποχρεώνεται να περιορίσει τα «μερίσματα» που μπορεί να μοιράζει στους υποτελείς επειδή υποχωρεί η παγκόσμια ηγεμονία του / λεηλασία του πλανήτη, ο δυναμικά και, κυρίως, θεαματικά, αστραπιαία και ηγεμονικά ανερχόμενος κινεζικός καπιταλισμός εμφανίζεται σαν αντι-παράδειγμα. Όχι ιδεολογικά (όπως ο καταναλωτικός ασκητικός του σοβιετικού, γραφειοκρατικού καπιταλισμού) αλλά πραγματιστικά: ανερχόμενα επίπεδα κατανάλωσης plus κόμμα – κράτος.

Είναι ένα αντι-παράδειγμα που δεν απέχει τόσο πολύ όσο φαίνεται απ’ την τρέχουσα κατάσταση των «αγωνιών» της δύσης· έχει, όμως, ακόμα διαφορές ιστορικού χαρακτήρα με κάποιο βάρος. Το κινεζικό μίγμα επιδεικνύει φανερά και με αυτοπεποίθηση τον συγκεντρωτισμό της πολιτικής (και οικονομικής) εξουσίας που στην δύση κρύβεται πίσω … απ’ τα «likes» των ψηφοφοριών – και της δημαγωγίας. Απ’ την άλλη όχι απλά αναγνωρίζει αλλά αξιοποιεί δυναμικά την «δημοκρατία της κατανάλωσης» – το πεδίο δηλαδή που τα υπετροφικά Εγώ των υποτελών μπορούν να αναζητούν την ικανοποίησή τους.

Το πλεονέκτημα του κινεζικού κρατικού / καπιταλιστικού μοντέλου είναι ότι εφαρμόζεται και λειτουργεί σε (εκτεταμένες) περιοχές του κόσμου που δεν έχουν ιστορική παράδοση «φιλελευθερισμού» με την δυτική έννοια: είναι γνωστό ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός έκανε ότι μπορούσε επί αιώνες για να κρατήσει την όποια «δημοκρατία» σαν αποκλειστικά δικό του προνόμιο. Και τα κατάφερε.

Απ’ την μεριά τους όμως τώρα αρκετά απ’ τα δυτικά αφεντικά και ένα ικανό μέρος των δυτικών υπηκόων έχουν αρχίσει να «ζηλεύουν» (ομολογημένα ή ανομολόγητα μικρή σημασία έχει) αυτήν την δυναμική, αποτελεσματική καπιταλιστική απολυταρχία που έρχεται απ’ την Ανατολή… Και δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η δική τους “δημοκρατία” (ολιγαρχία στην πράξη) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν φράγμα…

Ο φόρος της βροχής

Τρίτη 5 Μάρτη. Αν είναι κάποιος μακριά μπορεί να θαυμάσει την εφευρετικότητα των κυνηγών φόρων. Ο Phil Murphy, κυβερνήτης του New Jersey (δημοκρατικός) θα ανέβαινε στο βάθρο – αν υπήρχε πρόνοια για την βράβευση των πιο προχωρημένων φορολογικών ιδεών.

Ο «φόρος της βροχής» που προωθεί θα φορολογεί τα σπίτια με βάση την μη κατοικίσιμη και μη χωμάτινη επιφάνειά τους (ας πούμε ανοικτό πάρκινγκ ή στρωμένα μονοπάτια). Επειδή (λέει το σκεπτικό του «φόρου της βροχής») το βρόχινο νερό που πέφτει σε τέτοιες επιφάνειες μολύνεται καθώς κυλάει προς το αποχετευτικό δίκτυο, συνεπώς επιβαρύνει την πολιτεία με τα έξοδα καθαρισμού του (στις εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού). Τα έσοδα απ’ τον «φόρο της βροχής» θα πάνε (είπε ο κυρ Phil) στη βελτίωση του αποχετευτικού συστήματος του New Jersey…

Θα επιστρέψουν οι προς φορολόγιση στην παμπάλαιη λύση της στέρνας, να μαζεύουν το «νερό τους» απ’ την βροχή για να μην επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό της πολιτείας; Ή θα αρχίσουν λειτανείες ζητώντας απ’ τον μεγαλο-ανύπαρκτο να σταματήσει εντελώς τις βροχές;

Άβυσσος η αμερικανική ψυχή. Και πιθανόν τρύπια…

Nehanda

Δευτέρα 4 Μάρτη. Μπορεί να μην το έχουμε σα συνήθεια. Πάντως η Anne Paceo είναι η πιο γνωστή διεθνώς γαλλίδα πίσω απ’ τα τύμπανα – μια θέση γεμάτη πολύ καλούς· αλλά άντρες.

Επίσης: Nehanda είναι μια αφρικάνικη ευχή για τα νεογέννητα κορίτσια. Κυριολεκτικά σημαίνει: καλώς τη νιόφερτη ομορφούλα, νάσαι γερή.

Καλή βδομάδα.

https://www.youtube.com/watch?v=Kwm8lxCrKP8http://

Γειά σου ρε μάγκα!

Δευτέρα 4 Μάρτη. Καθόλου δεν μας αρέσουν τα μνημόσυνα και τα «ο νεκρός δεδικαίωται»! Όμως, αν όχι για άλλους λόγους, πρέπει να πούμε ένα «γειά» στον Γιάννη Μπεχράκη, κι ας φαίνεται παρέξενο: χωρίς να κρατάμε ακριβή λογαριασμό είναι σίγουρο ότι έχουμε χρησιμοποιήσει φωτογραφίες του.

Δεν στεκόμαστε στις βραβεύσεις του – δεν μας αφορούν. Στεκόμαστε σ’ αυτό το κράμα καλώς εννούμενου ιδεαλισμού και αδρεναλίνης που καλλιεργεί κάποιος για τα κυτταρά του· αυτό το κράμα που στη συγκεκριμένη περίπτωση με μέσο μια φωτογραφική μηχανή επιδιώκει, το λέει (και το εννοεί) να μην υπάρχει κανείς που θα πει «δεν ήξερα». Σκοπός έντιμος – και δύσκολος.

Ο Μπεχράκης γεννήθηκε το 1960. Ανήκει άρα σ’ αυτή τη γενιά ανθρώπων που είδαν (ή έμαθαν ελάχιστα αργότερα) την δύναμη που είχαν οι αποκαλυπτικές φωτογραφίες απ’ τον αμερικανικό πόλεμο στο βιετνάμ – την δύναμη που είχαν να θεριέψουν (τεκμηριώνοντάς το) το αντιπολεμικό / αντιιμπεριαλιστικό κίνημα τόσο στις ηπα όσο και στην ευρώπη. Υπήρξε λοιπόν ένα έντιμο τέκνο μιας εποχής όπου το φωτογραφικό ντοκουμέντο στερούσε, πράγματι, όλα τα εθελόδουλα άλλοθι… Όλα τα «δεν ξέρω»…

Ο Μπεχράκης πέθανε προχτές. Πέθανε σε μια εντελώς άλλη εποχή. Πέθανε σε μια εποχή που ο θάνατος των Άλλων είναι τόσο της μόδας, τόσο πολύ οργανικό στοιχείο του πρωτοκοσμικού καννιβαλισμού και της απάθειας της μαζικής πρωτοκοσμικής μικροαστικής πλέμπας, ώστε δεν υπάρχει εδώ και καιρό καμία εικόνα εγκλήματος κατά των Άλλων που να προκαλεί ηθικές κρίσεις στον πρώτο κόσμο. Εκτός αν είναι κάποιο πουλί, κάποιο σκυλί – ή κάποιο μωρό, κι αυτό για λίγο. Ο Μπεχράκης έζησε σαν φωτο-κατάσκοπος αληθειών που κρύβονται, αλλά ήταν πια στην ώριμη κοινωνία του Θεάματος… Όπου τίποτα δεν λειτουργεί σαν πρόκληση στην ηθική και στην αξιοπρέπεια (αφού δεν υπάρχουν τέτοιες, κι αφού «έχουμε άλλες δουλειές»…)· όπου η συναίνεση και η εθελοδουλεία εξασφαλίζονται όχι μέσω της απόκρυψης αλλά μέσω του πληθωρισμού και της επίδειξης του θανάτου των Άλλων· όπου η ακηδία και ο κυνισμός θεωρούνται προσόντα· όπου οι εικόνες κατασκευάζονται μαζικά και όπου τα πάντα είναι εικονικά και ρηχά – σε βαθμό μαζικών αλλά αθόρυβων πνιγμών.

Ο Μπεχράκης πέθανε στα 58 του, από καρκίνο. Είχε αυτό που έμαθε απ’ τη γενιά του: μια ορισμένη γενναιότητα. Αλλά, αν πράγματι προσπάθησε κάτι, το προσπάθησε μάταια. Εν τω μεταξύ η γενιά του καλοβολεύτηκε σε δουλειές και πόστα. Και οι επόμενες στις virtual επιβεβαιώσεις…

Ξέρουμε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Τι πάει να πει «εις μάτην»… Οπότε, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο γι’ αυτόν εκτός από κάποιες φωτογραφίες του, μιλώντας την πνιγμένη φωνή της γενιάς του, ένα μόνο: άντε γεια ρε μάγκα, ακόμα κι αν εργάστηκες εις μάτην…

(φωτογραφίες by giannis behrakis: Πάνω, ένας πρόσφυγας απ’ τη συρία κρατάει αγκαλιά το κοριτσάκι του δίνοντάς του κουράγιο και στοργή, καθώς περπατάει μέσα στη βροχή προς την Ιδομένη – 10 Σεπτέμβρη 2015. Οι «δικοί μας» πατεράδες δεν περπατάνε στη βροχή κυνηγημένοι – ευτυχώς…. Οπότε δεν τους νοιάζει…

Κάτω, πρόσφυγες και μετανάστες, μέσα στη βροχή, παρακαλάνε μακεδόνες μπάτσους να τους αφήσουν να περάσουν τα σύνορα – πάλι 10 Σεπτέμβρη 2015. Ξανά ευτυχώς έχουμε ευρωπαϊκά διαβατήρια, και δεν χρειάζεται να παρακαλέσουμε μπάτσους… Οπότε δεν μας νοιάζει…

Τι είπες ρε μάγκα; Κανείς να μην μπορεί να πει «δεν ήξερα»; Μα οι άνθρωποι έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τις έγνοιες τους και τις γιορτές τους! Σαν πιο πολύτιμο απ’ όλα έχουν πια αυτό: τον κυνισμό τους. Δεν πρόκειται να τον διαπραγματευτούν για τίποτα (και καμία γνώση) στον κόσμο!

Ελευθερώθηκαν απ’ το «δεν ξέρω»! Δεν επικαλούνται άγνοια. Αδιαφορία επικαλούνται! Φτηνό βερμπαλισμό σαν επίδειξη “ενδιαφέροντος” επικαλούνται! Το «δεν με νοιάζει» και το «ναι μωρέ»… Άλλοτε το λένε, άλλοτε το εννοούν, και άλλοτε το ψευτοκουκουλώνουν έτσι ή αλλιώς.

Άλλαξε από καιρό η φάση Μπεχράκη… Δεν υπάρχουν ούτε εικόνες ούτε λόγια να ανακατέψουν με τις κλωτσιές τους τα στομάχια. Τίποτα δεν προκαλεί εκείνη την βαθιά θυμωμένη σιωπή που φαντάστηκες. Φλυαρία για το τίποτα και σήκωμα των ώμων… Θωρακίστηκαν ξανά, και οι «αναίσθητοι» και οι «ευαίσθητοι». Αν όχι όλοι στα μέρη μας, η συντριπτική πλειονότητά τους – όπως κι αν το παίζουν… Απέκτησαν αυτές τις αλλοίθωρες αισθήσεις κι αυτόν τον αλλοίθωρο ψυχισμό που επιβεβαιώνει ότι η εποχή έγινε εντελώς σιχαμερή… Ο βούρκος εκείνων που όχι μόνο ξέρουν, αλλά έχουν και “άποψη” – σε ιδανικές συνθήκες ατμοσφαιρικής πίεσης και θερμοκρασίας…

Οπότε όλα απ’ την αρχή…)

Χρηματοδότηση “τρομοκρατών”;

Δευτέρα 4 Μάρτη. Είναι παραπάνω από μήνας που η ευρωπαϊκή επιτροπή, φτιάχνοντας τον κατάλογο των κρατών που κατά την άποψη των εμπειρογνωμόνων της χρηματοδοτούν τρομοκράτες ή/και είναι έδρες πλυντηρίων (χρήματος), στη λίστα (μαζί με το ιράκ, την συρία, το ιράν, το αφγανιστάν, τη βόρεια κορέα, τις μπαχάμες, την μποτσουάνα, την αιθιοπία, την γκάνα, την λιβύη, τη νιγηρία, το πακιστάν, το (αμερικανικό) πουέρτο ρίκο, την τυνησία, την (αμερικανική) σαμόα, τις (αμερικανικές) παρθένες νήσους, την υεμένη, το τρινιτάντ και τον παναμά) πρόσθεσε το Ριάντ. Το Ριάντ είπατε; Ναι, το Ριάντ…

Αμ δε! Όλα τα υπόλοιπα εντάξει. Αλλά το Ριάντ; Το Ριάντ είπατε; Η λίστα της commission θα έπρεπε να εγκριθεί απ’ τα 28 κράτη μέλη της ε.ε. (η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εξακολουθεί να είναι μέλος). Ε, λοιπόν, όλα κι όλα! Όχι και ο τοξικός χρηματοδότης της τρομοκρατίας! (Άλλο να το λέμε μεταξύ μας κι άλλο μια επίσημη απόφαση που θα βάλει φρένο σε διάφορες δουλειές). Εδώ εκπροσωπείται στην «επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων» του οηε – θα τον πούμε και τρομοκράτη;

Οπότε η πρόταση «κόλλησε». Με επικεφαλής το Λονδίνο και το Παρίσι μια ομάδα κρατών / μελών (δεν ξέρουμε ποια αλλά υποψιαζόμαστε πως αυτοί που ήθελαν να πουλήσουν τις 300 (χιλιάδες) βλήματα στον τοξικό και τους proxies του ανήκουν σ’ αυτήν) αρνείται να δεσμευτεί σ’ αυτό που ξέρει (για το σαουδαραβικό καθεστώς).

Γι’ αυτόν, και για μερικούς ακόμα λόγους, η δολοφονία του Khashoggi μπορεί να έχει ξεχαστεί αλλά δεν είναι καθόλου μια υπόθεση που μπήκε στο αρχείο…

Διαστημικές φιλοδοξίες 1

Δευτέρα 4 Μάρτη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί γελοίο ή απλά «επιστημονική φαντασία». Αλλά όχι… Εκτός απ’ τους βυθούς των θαλασσών (που έχουν εποικιστεί μέσω της διεθνούς νομοθεσίας περί «ζωνών αποκλειστικής εκμετάλλευσης» / αοζ, αλλά έχουν πολύ περισσότερα να δώσουν, στο βαθμό που δημιουργηθούν οι κατάλληλες τεχνικές)· πέρα απ’ την αρκτική και την ανταρκτική που έχουν μπει ήδη (ειδικά η αρκτική) στο ρεπερτόριο της «μοιρασιάς» και των συγκρούσεων γι’ αυτήν, τι άλλο θα μπορούσε να είναι «νέες ήπειροι» με την υλική έννοια του όρου, για καπιταλιστική αξιοποίηση; Ποιες «νέες ήπειροι» εκεί ψηλά περιμένουν τους κατακτητές τους και, κατά συνέπεια, θα γίνουν αιτίες αναμετρήσεων;

Το διάστημα – φυσικά! Ωστόσο η λέξη «διάστημα» είναι ασαφής, χωρίς συγκεκριμένη μορφή, γεμάτη πολύ μακρινούς ήλιους. Όχι! Για την καπιταλιστική αξιοποίηση υπάρχουν πάντα συγκεκριμένη στόχοι μέσα σ’ αυτό το αχανές κενό. Και πρώτη πρώτη αυτή η κοντινή πέτρα: η σελήνη. Δεν είναι βέβαια κάτι για αύριο. Αλλά τα «αύριο» στις καπιταλιστικές διαδικασίες δεν είναι τόσο μακρινής διάρκειας όσο νομίζουμε συνήθως. Να πως έχουν τα πράγματα.

Νωρίς νωρίς, μόλις το 1966 (πριν μισό αιώνα και κάτι) η συνέλευση του οηε εξέδωσε ένα ψήφισμα / απόφαση, που απαγορεύει την ιδιοκτησία ουράνιων σωμάτων από οποιονδήποτε… Κράτος, εταιρεία, ιδιώτη… Πρόωρο (θα λέγατε) – και παρήγορο… αν προσφέρουν παρηγοριά αποφάσεις κρατών που μπορεί εύκολα να αλλάξουν…

Το 2015 (μόλις πριν 3 – 4 χρόνια) ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama υπέγραψε νόμο (που είχε ψηφιστεί πριν από γερουσία και βουλή στις ηπα) που αναγνωρίζει την ιδιωτική κυριότητα σε πρώτες ύλες που έχουν εξαχθεί από ουράνια σώματα. Θεωρήθηκε «επαναστατικός νόμος» (κι αν χάνετε την μία καπιταλιστική επανάσταση μετά την άλλη εδώ είμαστε για να σας παρηγορήσουμε!)· και, σαν νόμος, «η μεγαλύτερη αναγνώριση δικαιωμάτων ιδιοκτησίας στην ιστορία». (Δεν νοιώσατε μια μικρή ανατριχίλα τώρα;)

Μέχρι την επόμενη: γιατί ο νόμος αυτός σέβεται ακόμα την οηέδικη απόφαση του ’66, και ΔΕΝ αναγνωρίζει (αμερικανική) κυριότητα ή αποκλειστικότητα ή ιδιοκτησία επί οποιουδήποτε ουράνιου σώματος. Αναγνωρίζει όμως αυτό: αν καταφέρετε ω yankies και πάτε «ως εκεί» (όπου το «εκεί» είναι το φεγγάρι ή κομήτες ή αστεροειδείς ή οτιδήποτε άλλο) το οποίο «εκεί» παραμένει εκτός ιδιοκτησίας (σας)· κι αν καταφέρετε να σκάψετε και να φορτώσετε τα υλικά για να μεταφερθούν πίσω (στην γήινη επιχειρήσή σας), τότε είστε ιδιοκτήτες των υλικών. Σε απλά εληνικά: δεν σας ανήκει το έδαφος· σαν ανήκουν όμως όσα πάρετε από «εκεί».

Συνεπώς, για τους αμερικάνους υπηκόους, δύο ζητήματα απομένουν: πρώτον να «πάνε εκεί» (π.χ. στη σελήνη), να σκάψουν, και να φέρουν πίσω το «πράμα»· ή, πιο σωστά, να στείλουν στη σελήνη ρομποτικά οχήματα / εκσκαφείς και διαστημικά (ρομποτικά ή μη) φορτηγά, που να κάνουν τις μεταφορές· και, δεύτερον, στο «εκεί» που θα διαλέξουν να μην υπάρχουν άλλοι, οπότε θα αρχίσουν τα κλωτσομπουνίδια· ρομποτικά ή μη… Διότι τότε, αφού πέσουν αρκετά και δυνατά τέτοια (όχι μόνο «εκεί» αλλά και «εδώ»…) κάποια στιγμή εκείνη η ωραία οηέδικη απόφαση του ’66 θα τελειώσει: θα «συμφωνηθούν» σύνορα – και «εκεί».…

(Φυσικά στο Πεκίνο χαμογελούν ειρωνικά με τις αμερικανικές φιλοδοξίες για εξορύξεις στη σελήνη: “εδώ δεν καταφέρανε να φτιάξουν ένα αξιοπρεπές δίκτυο γρήγορων τραίνων· τα ορυχεία στον ουρανό τους έλειπαν”… θα λένε στο πολιτμπιρό…)

Διαστημικές φιλοδοξίες 2

Δευτέρα 4 Μάρτη. Πιθανότατα να συνεχίζετε να τα θεωρείτε όλα αυτά fiction. Έστω. Μπορείτε όμως, σαν «άσκηση σκέψης» έστω, να βάλετε στο ίδιο περίγραμμα τα εξής:

Α) Την σαφώς δύσκολη τεχνικά προσεδάφιση κινεζικού ρομποτικού διαστημικού οχήματος plus στη «σκοτεινή» πλευρά του φεγγαριού (για να το πούμε διαφορετικά: στο μισό φεγγάρι το Πεκίνο έχει ήδη ένα τεχνικό προβάδισμα, είτε πρόκειται για εξορύξεις είτε πρόκειται για σχολικές εκδρομές…)

Β) Την «εμμονή» του γνωστού κυρίου Elon Musk στο ιδιωτικά χρηματοδοτούμενο «διαστημικό πρόγραμμα» Space X. Κάποιοι μπίζνεμεν δεν ξεπλένουν απλά χρήμα. Κινούνται στρατηγικά. Βάζουν τον «ιδιωτικό τομέα» μπροστά απ’ τα κρατικά προγράμματα της αμερικανικής nasa – επειδή «εκεί» (ή «από εκεί») έχει εξασφαλιστεί η ιδιωτική ιδιοκτησία…

Γ) Ο ευρωπαϊκός οργανισμός διαστήματος (esa) ανακοίνωσε πριν ένα μήνα «επιστημονικό πρόγραμμα» ερευνών και εφαρμογών ώστε να αρχίσουν εξορύξεις στη σελήνη το 2025 (μια χρονιά που, το ευχόμαστε, είναι μέσα στο προσδόκιμο της ζωής σας). Το ευρωπαϊκό, διαστημικό, σεληνιακό 2025 (που σαν χρονολογία έχει γίνει διάσημο απ’ το «made in china 2025»…) μπορεί να μην ευδοκιμήσει με την ακρίβεια που υπονοεί. Η πρόθεση, πάντως, δείχνει την τάση.

Το «πολύτιμο» πέτρωμα προς μεταφορά και αξιοποίηση λέγεται γερόλιθος – (και τα αστειάκια περισσεύουν, ε;…). Ο γερόλιθος είναι ένα στρώμα χώματος, σκόνης, βότσαλων και μικρών πετρών που σκεπάζει την επιφάνεια της σελήνης, σε πάχος έως και 4 μέτρα. Στο οποίο (οι γήινοι) έχουν εντοπίσει όχι χρυσάφι ή διαμάντια (όπως τότε, στις «μεγάλες κατακτήσεις»…) αλλά μεγάλες συγκεντρώσεις του ισότοπου ήλιον-3. Το ήλιον-3 παρουσιάζεται σαν το άγιο δισκοπότηρο της μελλοντικής παραγωγής ενέργειας: το απόλυτο (καθαρό) υλικό για πυρηνικές σχάσεις.

Να σας προσγειώσουμε; Με ήλιον-3 ή χωρίς το φεγγάρι μια χαρά δείχνει για εγκαταστάσεις ρομποτικών βάσεων πυραύλων. Μην βάλετε, λοιπόν, το χέρι σας στη φωτιά ότι θα πεθάνετε σε βαθιά γεράματα και το φεγγάρι θα είναι ακόμα αυτό που ξέρετε…

Απλά, όπως μερικά απολιθώματα προσπαθούν να κουκουλώσουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς τους πίσω από «κοινά καλά» (όπως το φυσικό αέριο…) έτσι και οι προπορευόμενοι «οραματιστές» κουκουλώνουν ανάλογους μεγασχεδιασμούς με εξωτικά «κοινά καλά»: με σκόνη από γερόλιθο.

Απομένει (για όχι απεριόριστο χρόνο!) να φανεί ποιοι γήινοι παραμυθιάζονται με τι – με ότι σημαίνει αυτό.

(φωτογραφία: Αυτή θρυλική πρώτη πατημασιά ανθρώπου στην επιφάνεια της σελήνης έγινε πάνω στον γερόλιθο. Θα μπορούσε να είναι και οικοδομικό υλικό εκεί· εδώ, όμως, δεν λείπουν τέτοια…)