Πέμπτη 11 Απρίλη. Θα μπορούσατε να φανταστείτε για μήνες, πάνω σε μεταλλικές βάσεις, μια 20αριά αγάλματα σαν τα πιο πάνω γύρω γύρω απ’ την Ακρόπολη; Όχι· μπορείτε να φανταστείτε όμως πόσοι και ποιοί θα καταλάμβαναν τον “ιερό χώρο” για να εμποδίσουν το “ανοσιούργημα” και το “ξεπούλημα”…
Ωστόσο, τα μεταλλικά αγάλματα του Antony Gormley (τέτοια είναι τα πιο πάνω) θα μπορέσετε να τα δείτε (πάνω σε τσιμεντένιες βάσεις επειδή δεν γίνεται αλλιώς, που θα ξηλωθούν το φθινόπωρο όταν θα τελειώσει η σχετική έκθεση) στη Δήλο. Που είναι επίσης top αρχαιολογικός χώρος. Φυσικά με την άδεια του «κεντρικού αρχαιολογικού συμβουλίου»… Και πολλούς επαίνους για το πάντρεμα, ελέω τέχνης, του “παλιού” και του “καινούργιου”.
Είναι ένα παράδειγμα αυτό του γεγονότος ότι η διπολική εθνική / εθνικιστική ιδεολογία των ελλήνων απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους ως σήμερα, έχει ένα διπολικό πυρήνα σε ότι αφορά τις «αρχαιότητες». Και επειδή πρόκειται για κομβικό στοιχείο της εθνικιστικής ελληνικής εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας (: «η καταγωγή απ’ την Αθήνα του Περικλή και τον Χρυσό Αιώνα», μ’ ένα απίστευτο άλμα πάνω από 19 αιώνες…), ούτε να γιατρευτεί μπορεί (χωρίς την διάλυση αυτής της «εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας»), ούτε να εξηγηθεί. Ο διπολισμός (: όποτε νομίζω ότι με συμφέρει υποστηρίζω την «αρχαιότητα» και όποτε με συμφέρει αλλιώς υποστηρίζω τον χριστιανισμό που την έκανε μπάζα…) είναι καταδικασμένος «για λόγους εθνικού συμφέροντος» να επανέρχεται αιώνια, με κάθε πιθανή κι απίθανη μορφή. Πότε όρκοι στον Αριστοτέλη, πότε όρκοι στο παπαδαριό… Πότε Κούδας, πότε Βούδας…
Παράδειγμα: αυτό που απαγορεύεται στην Ακρόπολη (που ήταν ένας ναός κάλυμμα της «τράπεζας» της Αθήνας στην ακμή της) επιτρέπεται στη Δήλο (στο προηγούμενο «ταμείο» της Αθηναϊκής συμμαχίας, που λεηλάτησαν οι ακμαίοι Αθηναίοι). Δεν έχουμε κανένα θέμα με τον Antony Gormley και την έκθεσή του ανάμεσα στα λιοντάρια. Ίσως υπάρχει ένα θέμα (για τα λαγωνικά) στο γεγονός ότι την έκθεσή του στη Δήλο χρηματοδοτεί ο βιομήχανος και φιλότεχνος Δασκαλόπουλος. Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι. Ωστόσο δεν μας αφορά.
Πώς, όμως, τώρα οι «κινέζοι επενδυτές» (της και μαφιόζικης cosco – όμως τρώει πολύς ντόπιος κόσμος ψωμάκι απ’ τα κοντέινέρ της…), κληρονόμοι ενός πολιτισμού πολύ αρχαιότερου απ’ τον ελληνικό, να καταλάβουν ότι τώρα, μόλις τώρα, μετά από περισσότερα από 2000 χρόνια, ένα «κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο» που σέβεται τον εαυτό του ανακάλυψε ότι ο μισός – καρακτισμένος – Πειραιάς είναι αρχαιολογικός χώρος; Είτε ψάξουν να εξηγήσουν μια τέτοια ανεπίτρεπτη καθυστέρηση δεκαετιών, είτε θεωρήσουν ότι πρόκειται για κοροϊδία, θα σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στον ελληνικό εθνικό διπολισμό. Είναι μοναδικός παγκόσμια, και είναι ανεξήγητος από κάθε λογική άποψη. Όμως στο τέλος, στον καπιταλιστικό κόσμο (που και οι έλληνες αγαπούν βαθύτατα) πρέπει κάθε αφεντικό να παίρνει τις αποφάσεις του. Ή πληρώνεις χοντρά εκεί που πρέπει και κάνεις έκθεση μοντέρνας τέχνης πάνω στην Ακρόπολη – ή πας αλλού. Με την ευρεία έννοια του “αλλού”.
Είναι γι’ αυτό που το ελλαδιστάν λείπει εδώ και χρόνια απ’ τα 16 + 1 ευρω-βαλκανικά ραντεβού του Πεκίνου; Δεν το ξέρουμε. Θα μπορούσε να είναι και το άλλο, το οποίο είναι στέρεη γνώση του καπιταλιστικού Πεκίνου, και σε ότι αφορά την «επενδυσή» του στον Πειραιά: αφού οι εφοπλιστές είναι το νο 1 «εθνικό κεφάλαιό» τους, τα συμφέροντά τους βρίσκονται παρέα με τα αμερικανικά. Κι αν σφίξουν τα πράγματα…
Λάθος εκτίμηση κάνει η κινεζική αυτοκρατορία;