Κορέες

Τρίτη 2 Απρίλη. Ενώ το μπλοκ της Αστάνα κάνει την δουλειά του στη μέση Ανατολή, το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ίσως να μην υστερεί – πάντα κάτω απ’ τα ραντάρ της δυτικής δημαγωγίας.

Το καθεστωτικό reuters έβγαλε στις 29 Μάρτη στο αφρό κάποιες λεπτομέρειες απ’ την αποτυχία της συνάντησης Trump – Kim στο Hanoi, μεταφράζοντας σωστά (γιατί πάντα υπάρχει ένας δαίμονας των μεταφράσεων, θελημένος ή όχι…) τις δηλώσεις της βορειοκορεάτισσας υπ.εξ. Choe Son-hui στις 25 Μάρτη. Σύμφωνα μ’ αυτές, ο Kim πρότεινε στο ψόφιο κουνάβι την απόσυρση των 5 αμερικανικών κυρώσεων του 2016 (υιοθετημένων απ’ τον οηε) με αντάλλαγμα το κλείσιμο του πυρηνικού συγκροτήματος στην Yongbyon. Στην τετ α τετ συζήτηση ψόφιου κουναβιού – Kim ο πρώτος φαινόταν να το σκέφτεται, με την προσθήκη όμως μιας ρήτρας επαναφοράς των κυρώσεων αν η Πγιονγιάνγκ αποδεικνυόταν ασυνεπής στις δικές της δεσμεύσεις.

Το πράγμα έδειχνε να κυλάει, μέχρι που έβαλαν «κόφτη» οι Pompeo (της γνωστής συμμορίας των 3+1, θα το θυμίσουμε μόνιμα αφού έχει γίνει «δικός μας άνθρωπος»…) και Bolton – πάντα κατά την κυρία Choe Son-hui, που φαίνεται να είναι ακριβής. (Κατά την δημοσιογραφική ερμηνεία, η διατύπωση του ψόφιου κουναβιού “θα μπορούσα να έχω υπογράψει μια συμφωνία” αφορούσε, ακριβώς, αυτό το deal – που δεν έγινε. Καθότι οι σωματοφύλακες έχουν τον τελευταίο λόγο…)

Στη δημαγωγική επιφάνεια των ερμηνειών, η υπόδειξη μιας κάποιας αντίθεσης μεταξύ του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως και των σωματοφυλάκων του σε ότι αφορά την βόρεια κορέα, θα μπορούσε να έχει στόχο το υπονοούμενο «μωρέ αυτός είναι καλός, οι άλλοι δεν τον αφήνουν – τι καλά αν μπορούσε να τους ξεφορτωθεί…». Αυτά είναι σύννεφο καπνού. Και είναι γνωστά ήδη από τότε που το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε για το πρώτο ραντεβού του με τον Κίμ – στις αρχές καλοκαιριού του 2018. Το δίπολο «καλό ψόφιο κουνάβι – κακοί σωματοφύλακες» βολεύει την προπαγάνδα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Δεν δείχνει, όμως, την τακτική του.

Είναι, ίσως, πιο διαφωτιστικό το γεγονός ότι ο νοτιοκορεάτης Kim Hyun-Chong, δεύτερος τη τάξει στο γραφείο εθνικής ασφάλειας της Σεούλ, βρέθηκε στη Μόσχα (εντελώς συμπτωματικά, υποθέτουμε) την ίδια μέρα, στις 27 Μάρτη, με τον βορειοκορεάτη Kim Chang-Son, «προσωπάρχη» του little rocket man Kim. Εκείνο που εικάζεται (για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή σας έχει ενημερώσει έγκαιρα) είναι ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ κουβεντιάζει τον τρόπο που θα παρακάμψει κομψά την Ουάσιγκτον – χωρίς, if possible, να ερεθίσει το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως. Ας θυμώσουν μόνο οι σωματοφύλακες…

Ακόμα κι αν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει κατά νου να διευρύνει, όσο περισσότερο γίνεται, την αντίθεση ανάμεσα στην ματαιοδοξία του ψόφιου κουναβιού και τον ιμπεριαλιστικό πραγματισμό των σωματοφυλάκων του, τα περιθώρια δεν είναι μεγάλα. Η σωματοφυλακή εισηγήθηκε πρόσφατα νέες κυρώσεις κατά της Πγιονγιάνγκ, τις οποίες το ψόφιο κουνάβι ακύρωσε, λέγοντας ότι «ο λαός της βόρειας κορέας υποφέρει απ’ τις κυρώσεις, ας μην βάλουμε κι άλλες». Αυτό είναι πράγματι ένα μικρό ρήγμα, που πέρασε απαρατήρητο. Αλλά το κόλπο των ενδοεξουσιαστικών αντιθέσεων στην Ουάσιγκτον έχει όρια. Τόσο ο Kim όσο και ο Moon επείγονται για άμεση ορατή πρόοδο στην κορεατική χερσόνησο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), και τα «μπρος πίσω» της Ουάσιγκτον δεν βοηθούν.

Αν, λέμε «αν», καβαλώντας στην ψοφιοκουναβική καλή θέληση (λέμε τώρα…) κάποιες κυρώσεις παραβιάζονταν; Μήπως το έχει ξεκινήσει η Μόσχα και το Πεκίνο αυτό;

Επιπλέει το ενωμένο βασίλειο;

Τρίτη 2 Απρίλη. Αξιοποιώντας, ίσως, μια εναλλακτική ερμηνεία της λέξης «commons» οι οικολόγοι ακτιβιστές της φωτογραφίας ξεβρακώθηκαν χτες στο αγγλικό “house o commons” διαμαρτυρόμενοι / ες για την απραξία του σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.

Κάποιος θα έλεγε ειρωνικά: «βρήκαν τη μέρα»… Ωστόσο αυτήν την εποχή δεν υπάρχει κατάλληλη μέρα για τέτοια ζητήματα. Οι εθνοπατέρες της αυτού μεγαλειότητας ασχολούνται με το να απορρίπτουν (με κοινοβουλευτική κομψότητα είν’ αλήθεια!) οτιδήποτε. Εδώ και πολλές ημέρες δεν υπάρχει πρόταση εκεί που να συγκεντρώνει πλειοψηφία – εννοείται, για το θρυλικό brexit.

Το ζήτημα δείχνει να έχει περάσει απ’ το στάδιο της τραγωδίας, μετά απ’ το στάδιο της φάρσας, και τώρα να τείνει στο απεριόριστο στάδιο της ρουτίνας: επί μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, μπορεί να συνεχίζονται οι ψηφοφορίες για το brexit (εμβόλιμα κάποιοι πονηροί θα βάλουν ερωτήματα για την σφαιρικότητα της γης…) όπου τα πάντα (θα) απορρίπτονται. Μέχρι που κανείς (ούτε καν ο νέος βασιλιάς Κάρολος…) δεν (θα) ασχολείται.

Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι η ασταμάτητη μηχανή εισακούγεται όταν είναι αργά. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος που την βαραίνει, συν την postpunk συμπάθεια προς την δόλια κυρά May, την αναγκάζει να επαναλάβει την πρότασή της: Έι, εσείς λιοντάριa του Westminster! Μια «τράμπα» είναι η λύση: αναλαμβάνεται εσείς τις ελληνικές υποθέσεις, και στέλνουμε τους έλληνες εθνοπατέρες να διαχειριστούν το brexit! Να δείτε τι ωραίο ροντέο θα προκύψει!

(Μήπως η οικολογική βρετανική διαμαρτυρία είχε ευρύτερες προεκτάσεις; Κάτι σαν always ‘n’ everywhere greek summer –  ε;)

Το λευκό χριστιανικό κτήνος

Τρίτη 2 Απρίλη. …Έχω καλύτερη εκπαίδευση απ’ αυτούς, είμαι εξυπνότερος απ’ αυτούς, πήγα στα καλύτερα σχολεία· αυτοί όχι. Έχω πολύ πιο όμορφο σπίτι. Όλα μου είναι πολύ πιο όμορφα. Και είμαι πρόεδρος ενώ αυτοί όχι…

Είναι το ψοφιοκουναβικό παραλήρημα σε χτεσινή συγκέντρωση οπαδών του στο Michigan. Κι ας μην υπάρχει αμφιβολία: αποθεώθηκε. Μετά το τέλος των εναντίον του ερευνών (για πιθανά μεμπτές σχέσεις του με τη Μόσχα), το κτήνος απελευθερώνεται· για να αποθεωθεί απ’ αυτήν την δυστυχισμένη μάζα που θέλει ένα είδωλο (έχει ήδη αρκετά), όμως πια με εξουσία. Ή, έστω, μ’ αυτό που αναγνωρίζεται σαν εξουσία: την «ανωτερότητα» της βίας.

Εδώ βρισκόμαστε, και το ξέρουμε. Το πλήθος που το φτύνει ο ηγέτης (του) κι αυτό παραληρεί γιατί είναι μικροαστικό πλήθος, είναι ένας εσμός κομπλεξικών που θέλει να πιαστεί από κάποιον «αληθινά δυνατό», να νοιώσει ότι θα πάρει ένα μέρισμα δύναμης από δαύτον, για να αναπληρώσει τα κενά του.

Και ύστερα λέτε πως δεν έχει κηρυχτεί πόλεμος; Μιλάτε για “συμβιβασμούς”, για “αναγνώριση της πραγματικότητας”, για “καιρούς που δεν σηκώνουν πολλά”;

Όχι δα!!! Τώρα, περισσότερο από ποτέ, όχι δα: όσοι / όσες έχουν κότσια, μόνο μπροστά! Κι ας είμαστε μια χούφτα, αν τέτοιοι είναι οι συσχετισμοί: δεν κάνουμε ούτε εμπόριο ούτε δημόσιες σχέσεις!!

Ίσως δεν καθαρίσει…

Τρίτη 2 Απρίλη. …Είμαι ένας απ’ τους τυχερούς. Το ότι εγκαταλείπω μια ζωή στο στρατό με μια μέτρια σύνταξη και όλα τα χέρια και τα πόδια μου στη θέση τους μοιάζει με πραγματική απόδραση. Κι ο στρατός και εγώ το ξέραμε ότι ήταν καιρός να φύγω. Κουράστηκα να κουβαλάω νερό για την αυτοκρατορία, κι αυτοί έχουν σίγουρα πρόβλημα με τα αιρετικά μου άρθρα και με το να πληρώνουν τους λογαριασμούς για την κατά τα φαινόμενα ατελείωτη “μετατραυματική” ψυχολογική μου θεραπεία. Τώρα πια είμαι πρόβλημα της κοινωνίας, καθώς οδεύω σ’ έναν κόσμο πολιτών που ποτέ δεν αντίκρυσα με τα μάτια ενός ενηλίκου…

Ο ταγματάρχης του αμερικανικού στρατού Danny Sjursen φεύγει – συνταξιοδοτημένος πρόωρα, στα 35 του. Και, φυσικά δεν είναι του γούστου μας ή του γούστου σας κάποιος που έμεινε στον αμερικανικό στρατό σχεδόν 18 χρόνια, υπηρετώντας (όπως λέει ο ίδιος) σε 11 θέσεις, κυρίως σε «ζώνες πολέμου», στο ιράκ και στο αφγανιστάν.

Ο Sjursen λέει (και δεν έχουμε λόγο να τον αφισβητήσουμε) ότι 18 χρόνια θητείας μετέτρεψαν τον πολεμόκαβλο πιτσιρικά που ήταν στα 17 του όταν κατάχτηκε, σε ειρηνιστή – με μια καλή δόση αντι-ιμπεριαλισμού.

Σας φαίνεται (και μας φαίνεται…) εντελώς ξένος! Όμως ο πρώην ταγματάρχης Danny Sjursen, που στην επιστολή του λέει ότι έγινε από σκληροπυρηνικός νεοσυντηρητικός αδιαπραγμάτευτα προοδευτικός, θα κατέβει ξανά και ξανά σε αντιπολεμικές και αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις στο ψοφιοκουναβιστάν. Και θα το εννοεί – δεν έχουμε καμμία αμφιβολία.

Υπάρχει, όμως, κάτι ενοχλητικά οικείο αν κάποιος αναλογιστεί πιο σοβαρά το θέμα. Είναι οικείο επειδή δεν χρειάζεται αρβύλες για να έχει λόγο. Και είναι ενοχλητικό επειδή αφορά αυτό που έγινε μια λέξη ευκαιρίας (και στα μέρη μας, στους «επαναστατικούς κύκλους» ακόμα χειρότερα): την συνείδηση.

Πόσα χρόνια χρειάζεται ο πρωτοκοσμικός, με στολή ή όχι, για να συνειδητοποιήσει τι υπηρετεί είτε σαν κατοχικός, είτε σαν επιμελητεία στα μετόπισθεν, είτε σαν «λαός μάζα» – που κοιτάει την δουλειά του – και στηρίζει τους φόνους μέσω της αδιαφορίας του, ώστε να καταλάβει πόσο αίμα χρειάζεται καθημερινά για να την βγάζει; Πόσα χρόνια (ή μήπως αιώνες;) χρειάζεται η συνείδηση για να είναι αντάξια του ονόματός της;

Έναν αμερικάνο καραβανά τον ξεφορτώνεται κανείς για πλάκα! Ένας έλληνα «επαναστάτη» μικροαστό που είναι ο ίδιος τέτοιος (πάνω απ’ όλα μικροαστός!) όχι. Στο βάθος, στα βαθιά, πούναι όμως και πολύ φανερά, είτε σκοτώνεις αυτοπροσώπως είτε αναθέτεις σε άλλους να σκοτώνουν για λογαριασμό σου, η διαφορά μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη.

Ενοχλητικό. Αφόρητα ενοχλητικό. Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, την πάρτη μας – κι ας αφήσουμε τους Άλλους. Κουραστήκαμε να ασχολούμαστε (;;;) μαζί τους.”Μην το παραχέσουμε”…

(Προφανώς και θα θεωρηθεί ότι είναι σκάνδαλο να πάρουμε στα σοβαρά έναν «μετανοιωμένο» καραβανά. Βλέπετε: οι «μετανοιωμένοι» είναι μόνο δικό μας «δικαίωμα». Μπορεί και «προνόμιο».

Κι αν δεν έχουμε δει και δεν έχουμε δει…)

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής

Δευτέρα 1 Απρίλη. Δεν είναι “πρωταπριλιάτικο”, και μπορεί να είναι ασήμαντο. Το πρώτο απ’ τα τρία video που είχαμε χτες για τον ένα χρόνο απ’ την έναρξη της «Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής» στη Γάζα, ήταν απ’ τον αγγλικό καθεστωτικό guardian. Δεν ξέρουμε πόσοι / πόσες προλάβατε να το δείτε: το μικρής διάρκειας videoρεπορτάζ του guardian εξαφανίστηκε κάποια στιγμή απ’ το youtube (άρα και απ’ την ασταμάτητη μηχανή).

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει στο διαδίκτυο. Δεν φανταζόμαστε “λογοκρισία”, αφού διαπιστώσαμε ότι το συγκεκριμένο video άλλαξε διεύθυνση (URL). Οπότε μπορείτε να το δείτε:

Δεν έχουμε εξήγηση για τέτοιες μετακομίσεις. Συνεπώς, επειδή είναι καθήκον μας η αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση, καλού κακού (αν ξαναμετακομίσει το πιο πάνω), ένα ακόμα:

Η «νέα μέση Ανατολή» 1

Δευτέρα 1 Απρίλη. Χτες, τελειώναμε το «παιχνίδια με το διάολο 3» μ’ αυτήν την παρατήρηση:

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Καιρός να ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στις εξελίξεις στη μέση Ανατολή, εξελίξεις που έχουν στο κέντρο τους το μπλοκ της Αστάνα, ενισχυμένο (πάντα διακριτικά) απ’ το Πεκίνο. Θα μπορούσε πολύ εύκολα αυτές οι εξελίξεις να μπουν κάτω απ’ την επικεφαλίδα “η άλλη ενεργειακή σταθερότητα”… Αλλά δεν παίζουμε με τις λέξεις…

Κάποιοι (όχι τυχαίοι) μιλούν για την συγκρότηση μιας καινούργιας μεσανατολικής συμμαχίας (για την οποία σας ενημερώνουμε εδώ και δύο περίπου χρόνια) τώρα πια ανοικτά και επίσημα: ανάμεσα στην Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Ντόχα.

Ένα χρονικό σημείο πύκνωσης είναι το καλοκαίρι του 2017, όταν η Ντόχα βρέθηκε «τιμωρημένη» απ’ το Ριάντ και τις συμμαχικές πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, αποκλεισμένο εμπορικά, και με την απειλή στρατιωτικής εισβολής. Τότε το καθεστώς της Ντόχα υπερασπίστηκαν πρακτικά και αποτελεσματικά τόσο η Τεχεράνη όσο και η Άγκυρα. Όχι μόνο έστειλαν φορτία με τα εμπορεύματα που έλειψαν ξαφνικά λόγω του εμπορικού αποκλεισμού· η Άγκυρα έστειλε και στρατό στην (υπαρκτή ήδη) βάση της στο κατάρ.

Στο φόντο των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, όπου και τα τρία κράτη βρίσκονταν ήδη απ’ το 2016 στην ίδια μεριά (μαζί με την Μόσχα και την Δαμασκό), η γρήγορη «φιλική ανταπόκριση στα ζόρια» του καταριανού καθεστώτος ήταν η απόδειξη ότι μια τέτοια συνεργασία μπορεί πράγματι να είναι αποτελεσματική: ο φιλόδοξος τοξικός του Ριάντ και ο επίσης φιλόδοξος μέντορας του απ’ το Ντουμπάι, έσπασαν τα μούτρα της στην εκστρατεία «τιμωρίας» των σεΐχηδων της Ντόχα…

Η «νέα μέση Ανατολή» 2

Δευτέρα 1 Απρίλη. Πέρασαν αρκετοί μήνες με υπόγειες συνεννοήσεις, και στα τέλη Νοέμβρη του 2018 (πριν 4 μήνες δηλαδή) τα τρία κράτη υπέγραψαν στην Τεχεράνη μια συμφωνία για την δημιουργία «κοινής ομάδας εργασίας για την εξασφάλιση της διακίνησης εμπορευμάτων» μεταξύ τους. Λίγο αργότερα, στα μέσα Δεκέμβρη του 2018, στο περιθώριο του φόρουμ της Ντόχα, οι τρείς υπ.εξ. (ο Mevlut Cavusoglu εκ μέρους της Άγκυρας· ο Mohammad Javad Zarif εκ μέρους της Τεχεράνης· και ο Muhammad bin Αbdulrahman al-Thani, της κυβερνητικής δυναστείας, εκ μέρους της Ντόχα) υπέγραψαν τα έγγραφα μιας νέας συμμαχίας που – κατά την Ντόχα – θα αντικαταστήσει το γέρικο (40 χρόνων) και ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου”. Πρόκειται για σκάνδαλο! Το ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου” ήταν μεταξύ των αραβικών πετροδικτατοριών. Αντίθετα, η τριμερής συνεννόηση, έχει μέσα “πέρσες” (ιρανούς) και “τούρκους”…

Στις 25 Φλεβάρη του 2019 ο Άσαντ αυτοπροσώπως επισκέφτηκε την Τεχεράνη, για να δηλώσει την συμμετοχή του σ’ αυτήν την “εγκάρδια συνεννόηση”. Στις αρχές Μάρτη υπογράφτηκαν ακόμα μερικές επιμέρους συμφωνίες, για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις. Το γεγονός ότι ο διοικητής των επίλεκτων μονάδων των “φρουρών της επανάστασης” Qassem Soleimani έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτές τις εξελίξεις (πράγμα που οδήγησε στη βράβευσή του στις 11 Μάρτη του 2019 απ’ τον Khamenei με ένα παράσημο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε κανέναν απ’ την επανάσταση του 1979 και μετά) δείχνει ότι η στρατιωτική πλευρά αυτής της «εγκάρδιας συνεννόησης», στην οποία προσχώρησε και η Βαγδάτη (άρα πρόκειται για ένα μπλοκ Άγκυρας – Δαμασκού – Βαγδάτης – Ντόχα – Τεχεράνης) δεν είναι καθόλου αμελητέα… (Το Αμμάν επίσης κοιτάει προς τα εκεί…)

Στις 18 Μάρτη του 2019, οι αρχικαραβανάδες του ιράν, της συρίας και του ιράκ συναντήθηκαν στη Δαμασκό, υπό τις ευλογίες του Άσαντ, για να συζητήσουν (αυτό ανακοινώθηκε επίσημα) τις κοινές αντιτρομοκρατικές δράσεις τους. Τις ίδιες ημέρες, στην Άγκυρα, ο αντιπρόεδρος της ιρανικής κυβέρνησης Hussein Zulfiqari και ο τούρκος ομόλογος του Muhterem Ince κουβέντιαζαν και υπέγραφαν συμφωνία με αντίστοιχο «αντιτρομοκρατικό» περιεχόμενο. (Προσέξτε ότι η Άγκυρα αποφεύγει ακόμα μια απευθείας επαφή υψηλού επιπέδου με την Δαμασκό. Και ο λόγος είναι το Idlib…)

Η «νέα μέση Ανατολή» 3

Δευτέρα 1 Απρίλη. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών. (Ο χάρτης βοηθάει να φανταστείτε αυτές τις “γραμμές”…)

Χρειάζεται, άραγε, να το θυμίσουμε; Η κατασκευή (και η εκμετάλλευση) των αγωγών θα είναι δουλειά της αρμόδιας εταιρείας: της gazprom. Όσο για το σύνολο των project έχουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις ευλογίες του Πεκίνου, σαν τμήμα των «δρόμων του μεταξιού». Έχουν, εύλογα, και τις προοπτικές της απαραίτητης χρηματοδότησης. Στις 19 Μάρτη του 2019 ο κινέζος υπουργός εμπορίου Zhong Shan δήλωσε ότι «το ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της κίνας στη μέση Ανατολή»… Συμμπληρώνοντας ότι «… Η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου» – η έσχατη “αμαρτία”, αυτό που προσπαθεί να μπλοκάρει η Ουάσιγκτον… Το Πεκίνο όμως δεν κάνει δωρεάν φιλοφρονήσεις.

Εννοείται πως άμεσα ή έμμεσα η Μόσχα είναι παρούσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις. Είναι απαραίτητη, καθώς, μετά από έναν πόλεμο με τόσο αίμα στο ιράκ και στη συρία (που δεν έχει τελειώσει) στη βάση των αμερικανικών – ισραηλινών – σαουδαραβικών σχεδιασμών, κανείς δεν είναι αφελής: η ανατροπή των δεδομένων, και αυτή η «σπονδυλωτή» επέκταση του μπλοκ της Αστάνα, αργά ή γρήγορα θα ξαναοδηγήσει σε σύγκρουση· αυτή τη φορά ίσως πολύ χειρότερη.

Λέμε «άμεσα ή έμμεσα» η Μόσχα είναι παρούσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Για παράδειγμα στις 19 Μάρτη, ενώ συνεχιζόταν η συνάντηση των αρχικαραβανάδων ιράκ, ιράν και συρίας στη Δαμασκό, ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu ταξίδεψε κι αυτός στη Δαμασκό. Εκτός απ’ τον Άσαντ και τους ρώσους καραβανάδες στη συρία, συναντήθηκε με όλο το συριακό επιτελείο. Και δεν κουβέντιασαν για τις προόδους των παιδιών τους στο σχολείο – το λέμε κατηγορηματικά.

Στις «τοπικές αντιπαλότητες» της μέσης Ανατολής, η Μόσχα ως τώρα κρατάει μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη απέναντι στο Τόκιο, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: προσπαθεί είτε να «αποσπάσει» είτε να «ουδετεροποιήσει» το Τελ Αβίβ. Με δεδομένο ότι εκτός απ’ τις ypg (και από στρατιωτική άποψη πολύ περισσότερο απ’ αυτές) η άκρη του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα στην μέση Ανατολή (όπως την κοιτάει κανείς απ’ την μεριά της Μεσογείου) είναι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, η Μόσχα ξέρει (και οι πάντες καταλαβαίνουν) πως έχει μεγάλη σημασία οι όποιες συμμαχίες, επενδύσεις και εξελίξεις να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς περιττές «προκλήσεις» σε βάρος του Τελ Αβίβ. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν και το ανάποδο: ότι αυτές οι «προκλήσεις» έρχονται απ’ την μεριά του ισραήλ και των ηπα…

Εν τέλει, αυτές οι εξελίξεις, έχουν ηχηρές συνέπειες και στο Ριάντ. Ο πατέρας βασιλιάς Salman έχει μισο-απολύσει τον διάδοχο τοξικό γυιό του (και κολλητό του αμερικάνου σώγαμπρου Kushner), αφαιρώντας του κρίσιμες αρμοδιότητες… Και φαίνεται να ψάχνει τον τρόπο για να κάνει μια κάποια στροφή προς τη «νέα πραγματικότητα», χωρίς να διακινδυνέψει την οργή τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον…

Τοξικό θα ψάχνουμε και τοξικό δεν θα βρίσκουμε… Αλλά όλο και περισσότερα γίνονται τοξικά!

Η «νέα μέση Ανατολή» 4

Δευτέρα 1 Απρίλη. Οι συμμαχίες είναι συμμαχίες και τα σχέδια είναι σχέδια. Οι πρώτες έχουν ωριμάσει αρκετά· τα δεύτερα όμως δεν θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει σα να έχουν υλοποιηθεί. Το γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ωστόσο (ή, αν το προτιμάτε, αυτή είναι η δική μας άποψη) είναι αυτό: η ανατολική Μεσόγειος κάθε άλλο παρά για μια περιοχή «για κρουαζιέρες» προαλείφεται.

Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, που είχε ήδη την μορφή «πόλεμος στη συρία» (πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδίστακτη, σίγουρα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), τα γάντια έχουν βγει. Επιμένουμε ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου… «Δευτερεύον», όμως, καθόλου δεν σημαίνει «αναίμακτο»! Μάλλον το αντίθετο. Σημαίνει «φτηνό αίμα» – των άλλων.

Θα είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι ένας πόλεμος που αρχίζει με το «φτηνό αίμα των άλλων», ας πούμε σαν proxy war,  σταματάει με έναν κάποιον «ειρηνικό» συμβιβασμό.

Δυστυχώς ζούμε σε συνθήκες υπερπαραγωγής ηλιθίων… Που νομίζουν ότι είναι τέρατα ευφυίας.

(φωτογραφία: Η επανάληψη του χάρτη γίνεται μπας – λέμε: μπας – και γίνει κατανοητό σε ποιο μέρος του κόσμου ζούμε. Καμμία σχέση με την γεωγραφία της φαντασίας του καθενός…)

Η Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής

Κυριακή 31 Μάρτη. Τρία σύντομα video πιο κάτω. To πρώτο είναι στιγμιότυπα απ’ τις χθεσινές διαδηλώσεις στη λωρίδα της Γάζας – ο ισραηλινός στρατός σκότωσε τρεις διαδηλωτές ακόμα την Παρασκευή και το Σάββατο.

https://www.youtube.com/watch?v=pz7kdONR9bw

Το δεύτερο είναι απ’ την χθεσινή συγκέντρωση αλληλεγγύης / μνήμης στη Ν. Υόρκη.

Και το τρίτο είναι κάπως παλιότερο. Στις 21 Σεπτέμβρη του 2018, πριν 6 μήνες και κάτι, μια 50άδα ισραηλινοί αντιφασίστες αναρχικοί έκαναν συγκέντρωση αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση, στην Malaka, κοντά στον φράκτη, στα ανατολικά της πόλης της Γάζα.

Λίγοι – αλλά σε μια εκφασισμένη κοινωνία γενναίοι και γενναίες. (Δεν ξέρουμε που βρίσκονται τώρα…)

(φωτογραφία επάνω: Τα drones των αδυνάτων, 110% παλαιστινιακή εφεύρεση: χαρταετοί μολότοφ…)