Σάββατο 25 Μάη. Είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό: μια σειρά εταιρείες αιχμής “κόβουν τις πωλήσεις” τους κατόπιν διαταγής. Η διαταγή προέρχεται απ’ το ψοφιοκουναβιστάν· σημαδεύει σ’ αυτή τη φάση την κινεζική ναυαρχίδα επικοινωνιακών τεχνολογιών αιχμής (την Huawei) αλλά καθόλου μόνον αυτή· και υιοθετείται όχι μόνο από αμερικανικές αλλά και από αγγλικές· έως και ιαπωνικές (toshiba) επιχειρήσεις. Είναι αξιοπρόσεκτα παράδοξο: όχι το που θα βρει η κινεζική εταιρεία ανταλλακτικά, αλλά που θα πουλάνε όλες αυτές οι επιχειρήσεις όλα όσα αγόραζε ως τώρα η γιγάντια Huawei; Που θα πουλάνε όταν απαγορευτούν κι άλλες κινεζικές (ή και ευρωπαϊκές…) εταιρείες / πελάτες τους; Υπακούοντας δεν προχωρούν άραγε σε μια “κρίση πραγματοποίησης” (της υπεραξίας που αποσπούν, δηλαδή) των “κερδών” τους; Γιατί αποδέχονται μια κρατική διαταγή χωρίς, σχεδόν, να βγάλουν κιχ;
Θα μπορούσαν να δοθούν διάφορες απαντήσεις. Π.χ. ότι οι ceo τους ελπίζουν ότι αυτός ο «εμπορικός πόλεμος» θα κρατήσει λίγο, και όλα θα επιστρέψουν σύντομα στην «εμπορική ειρήνη»… Ή ότι θα βρουν «ανεπίσημους» τρόπους να συνεχίσουν κανονικά τις πωλήσεις τους, μέσω τρίτων…
Το δεύτερο πράγματι μπορεί να συμβεί· έχει γίνει ακόμα και στις πιο αιματηρές περιόδους κανονικών πολέμων μεταξύ υποτιθέμενα αντίπαλων («εθνικά») αφεντικών. (Φυσικά τέτοιες λύσεις – μέσω – εμπορικών – proxies είναι υποδεέστερες απ’ τις κανονικές εμπορικές σχέσεις).
Το πρώτο, όμως, είναι απλή απώθηση: όλοι οι πόλεμοι αρχίζουν για να «κρατήσουν λίγο», επειδή εκείνοι που τους ξεκινούν θεωρούν δεδομένο ότι ο αντίπαλος θα ηττηθεί πολύ γρήγορα. Αν, όμως, αποδειχθεί ικανός και ανθεκτικός; Μα τέτοιος θα αποδειχθεί! Αν δεν ήταν, θα είχε ηττηθεί χωρίς πόλεμο!
Η ιστορική γνώση (το προηγούμενο σχόλιο ήταν μια ελάχιστη περίληψη) δείχνει το γιατί ο «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν, στον οποίο «μπαίνουν» (για τον α ή β λόγο) όχι μόνο οι αμερικανικές εταιρείες, είναι δρόμος χωρίς γυρισμό. Η άλλοτε σημαιοφόρος της «παγκόσμιας απελευθέρωσης του εμπορίου» (που ήταν τέτοια όσο θεωρούσε πως έχει τον απόλυτο έλεγχο των κλάδων αιχμής) υποχωρεί προσπαθώντας να σηκώσει τείχη και να «περιφρουρήσει» τμήματα της παγκόσμιας αγοράς αποκλειστικά για λογαριασμό της. Επιτίθεται κτίζοντας τείχη, αλλά ταυτόχρονα δέχεται την αντεπίθεση, που προς το παρόν είναι «αργή» (νομισματική, γεωπολιτική) αλλά μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή ακόμα και ακαριαία (πρώτες ύλες: σπάνιες γαίες, αμερικανικά κρατικά δάνεια…)
Δεν είναι ψοφιοκουναβικό καπρίτσιο ο «εμπορικός πόλεμος»! Είναι υποχρεωτική κίνηση μιας άλλοτε υπερδύναμης που υποχωρεί, υποχωρεί, υποχωρεί, στο πεδίο που θεωρούσε πως είναι ανίκητη: στην παγκόσμια αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών! Στην υποχώρησή της είναι ικανή ακόμα και να αφήνει πίσω και γύρω της «καμμένη γη» – αρκεί να μην επωφελούνται οι ανταγωνιστές της. Στην πράξη έχει προσπαθήσει ήδη να κάνει κάτι τέτοιο (στη μέση Ανατολή…).