Category: Ασταμάτητη μηχανή

Δημιουργική ασάφεια

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο πιο πρόσφατος πύραυλος που δοκίμασε το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι άραγε εντελώς ICBM (δηλαδή με ακτίνα πάνω από 3.400 μίλια) ή περίπου; Μπορεί να φτάσει το βόρειο κομμάτι της αμερικανικής ηπείρου ή κτυπάει μόνο τα νησιά / βάσεις του ειρηνικού; Θα μπορούσε να σκάσει στην Αλάσκα και στους φίλους της κυρίας Πέιλιν ή θα έφτανε και στο L.A.;

Αυτά είναι ερωτήματα. Εκείνο που είναι επίσης ερώτημα είναι τι θα κάνει η Ουάσιγκτον, όχι για να προστατέψει τον εαυτό της, αλλά για να δείξει στους συμμάχους της στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό ότι “εγώ είμαι εδώ, μην ανησυχείτε”.

Ο “φυσικός” προστάτης του βορειοκορεατικού καθεστώτος είναι το νοτιοκορεατικό. Και όχι από καλωσύνη. Αλλά μόνο επειδή η Σεούλ είναι μέσα στην ακτίνα των κρυμμένων σε σπηλιές κανονιών της Πγιονκγιάνγκ. Και η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να θυσιάσει τη νοτιοκορεατική πρωτεύουσα για να πείσει το Τόκιο ότι “είμαι εδώ”. Θα έχει συνέπειες αν το κάνει.

Το ψόφιο κουνάβι ζητάει διαρκώς απ’ το κινεζικό καθεστώς να μαζέψει το βορειοκορεατικό. Αυτό δείχνει ένα είδος βραχυκυκλώματος ασυνήθιστο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ειδικά μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001: ζητάει από έναν βασικό του ανταγωνιστή του να βγάλει τις ηπα απ’ την δύσκολη θέση.

Είναι βιώσιμη αυτή η τακτική, όταν ταυτόχρονα συνοδεύεται από στρατιωτική πίεση στα τεχνητά νησιά που έχει φτιάξει το Πεκίνο στη νότια θάλασσα της κίνας; Δεν μας φαίνεται, αλλά δεν είναι και η αρμοδιότητά μας να ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως πως για όσο καιρό η Ουάσιγκτον θα έχει “τα χέρια της δεμένα” στη Σεούλ, η Πγιονκγιάνγκ θα κάνει δοκιμές. Όλο και πιο ICBM.

Όπως αυτούς τους τελευταίους μήνες.

Συρία – και πέριξ

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο 5ος γύρος των «διαπραγματεύσεων της Astana» ξεκίνησε χτες· τα δυτικά μήντια δεν ασχολούνται γενικά με τέτοιες λεπτομέρειες. Σύμφωνα με δηλώσεις ρώσων καθεστωτικών, Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα συμφωνούν στην εγκατάσταση ρωσικού στρατού στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» στο συριακό έδαφος. Μία απ’ αυτές είναι ειδικού ενδιαφέροντος: στα νοτιοδυτικά, πάνω στο δρόμο μεταξύ Δαμασκού και Αμμάν, στην ευρύτερη περιοχή της Dara’a. Είναι η περιοχή που δρα το Τελ Αβίβ, προσπαθώντας να καταλάβει (σε βάρος της συριακής επικράτειας) μερικές χιλιάδες στρέμματα επιπλέον των υψωμάτων του Γκολάν…

Εγκατάσταση ρωσικού στρατού δεν σημαίνει κοιτώνες πεζοναυτών. Σημαίνει εγκατάσταση διάφορων όπλων και γκάτζετ, απ’ αυτά που κάνουν την ζωή δύσκολη σε αντίπαλα αεροπλάνα, πυραύλους ή πυροβολικό.

Το ότι η Μόσχα (σαν εκπρόσωπος και της Δαμασκού), η Τεχεράνη και η Άγκυρα έχουν μονιμοποιηθεί (πάντα με την παρουσία του ειδικού απεσταλμένου του οηε για την συρία Staffan de Mistura) σαν οι “υπεύθυνοι” της “αντιτρομοκρατίας” στη συρία, θα έπρεπε κανονικά να προβάλλεται σαν μείζον ζήτημα της διεθνούς καθεστωτικής πολιτικής και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθόλου. Για την δύση η συρία “υπάρχει” μόνο όταν τιτιβίζει γι’ αυτήν το ψόφιο κουνάβι ή απειλεί η κυβέρνησή του. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι ο δυτικός κόσμος ζει ήδη σε συνθήκες πολέμου: όπου είναι εύλογο ότι δεν μεταδίδονται “ειδήσεις” που αφορούν τον “εχθρό”, εκτός από (πραγματικές ή φανταστικές) ήττες και αποτυχίες του.

Σε ότι αφορά τους ντόπιους φασίστες, δεξιούς κι αριστερούς; Γι’ αυτούς είναι αδιανόητο ότι η τουρκία δεν διαλύεται· έχει κολλήσει το γραμμόφωνό τους στις ελπίδες των ‘90s. Το γεγονός είναι ωστόσο ότι το τουρκικό καθεστώς έχει εγκατασταθεί προσεκτικά, με ζόρια, αλλά στέρεα στην πρώτη σειρά του ιμπεριαλιστικού στερεώματος του 4ου παγκόσμιου πολέμου (σίγουρα σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, αν και όχι μόνο), με όλες τις διακυμάνσεις και τα μπρος – πίσω που απαιτεί ή προκαλεί η συγκυρία και η ρευστότητά της. Δεν απειλεί άμεσα το ελλαδιστάν· δεν ασχολείται καν· δεν κοιτάει εκεί. Κοιτάει πολύ μακρύτερα. Γι’ αυτό φτιάχνει ευρύτερες συμμαχίες, πρακτικές. Που να επιβεβαιώνονται επί του εδάφους.

Ε, μεθαύριο που ο Ερντογάν θα είναι στo Αμβούργο, σαν g20, στην Αθήνα ο εξοχότατος (και πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα) θα πρέπει να δει τι θα κάνει με το «άνοιγμα του επαγγέλματος των μηχανικών». Για να πέσει, με το καλό, η θρυλική δόση· μην έχουμε τίποτ’ άλλα.

Για καθεστωτικό που μόλις πέρυσι βρέθηκε μπροστά σε ένα εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι άσχημα τα πράγματα. Για καθεστωτικό που πόλις πριν ένα μήνα πανηγύριζε ότι «πήραμε αυτά που θέλαμε» (απ’ το eurogroup) δεν θα έλεγε κανείς «όλα καλά»….

Τα υπόλοιπα πατριωτικά και ψυχωσικά τα κρίνει η ιστορία.

Το τζίνι και το μπουκάλι

Τρίτη 4 Ιούλη. Μια διακομματική επιτροπή της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων ψήφισε ομόφωνα την επαναφορά των αποφάσεων σχετικά με την αμερικανική στρατιωτική δράση (σε συρία, ιράκ, αφγανιστάν και αλλού) στις αρμοδιότητες του κογκρέσσου. Αυτή η απόφαση, στο βαθμό που εφαρμοστεί, μοιάζει ότι αντιστρέφει τυπικά τη νόρμα που καθιερώθηκε μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, όταν δόθηκε το «ελεύθερο» στον κάθε φορά αμερικάνο πρόεδρο να αποφασίζει (με το επιτελείο του) εκστρατείες και κατακτήσεις.

Εκείνοι που κατέκριναν τον προεδρικό μονοπώλιο μιλούσαν για μετα-συνταγματική κατάσταση· όπου το «εκτελεστικό» δεν δεσμεύεται απ’ το «νομοθετικό». Πρόκειται για μια εκδοχή της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης αλλά δεν είναι η μοναδική. Ο αμερικανικός patriot act (και οι έκτακτες νομοθεσίες σε διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη), πάντα στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, έχουν γίνει κοινοτοπία τις 2 τελευταίες δεκαετίες· και με την έγκριση των κοινοβουλίων.

Συνεπώς μας φαίνεται αδύνατο να ξαναμπεί «το τζίνι στο μπουκάλι». Ορισμένοι βλέπουν την επανα-κοινοβουλευτικοποίηση των αμερικανικών αποφάσεων πολέμου σαν αντιστροφή των κρατικών τακτικών των τελευταίων 25 χρόνων. Όμως αυτός ο πόλεμος, ο 4ος παγκόσμιος, γίνεται σε πολλά επίπεδα. Όχι μόνο σαν δράσεις των «πενταγώνων». Αλλά και σαν επίσημα εγκεκριμένες ενέργειες ειδικών δυνάμεων ή/και των μυστικών υπηρεσιών· μη επίσημα εγκεκριμένες ενέργειες των ίδιων· δράσεις φανερές ή κρυφές ιδιωτών εργολάβων πολέμου· δράσεις «εταιρικών» κρατών, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, που αναλαμβάνουν τις βρωμοδουλειές· κυβερνοεπιθέσεις άγνωστης προέλευσης· εκστρατείες ψυχολογικού πολέμου γνωστής ή άγνωστης προέλευσης· εξωδικαστικές εκτελέσεις «εχθρών»· κλπ κλπ.

Αυτή η πολυεπίπεδη δομή των πολεμικών επιχειρήσεων του 4ου παγκόσμιου ξενίζει τις μεγάλες μάζες των υπηκόων. Δεν μοιάζει με τον 2ο – λογικό: έλκει την καταγωγή της απ’ τον 3ο. Το σίγουρο είναι ότι ο χαρακτηρισμός «μετα-συνταγματική» (ή «παρα-συνταγματική») τάξη είναι τόσο κοινότοπος ώστε είναι ανιστόρητο να ελπίζει κανείς σε κάτι σαν προ-ιστορία. Μια επιστροφή στα παλιά…

Εκεί, λοιπόν, που διάφοροι βλέπουν το συμμάζεμα της αυθαιρεσίας κάθε ψόφιου κουναβιού, εμείς βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Την σταδιακή υποχώρηση (αν και όχι εξαφάνιση: στη νοτιοανατολική ασία “φτιάχνεται ψωμί”…) του πολέμου εναντίον «μη κρατικών πρωταγωνιστών», κοινώς «αντιτρομοκρατία», (που, σερβίροντας τις στρατιωτικές εκστρατείες σαν υπερ-αστυνομικές επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, επέτρεπε την παράκαμψη του αμερικανικού «νομοθετικού»…) και την εξίσου σταδιακή μετατόπιση σε εξελισσόμενους ή πιθανούς πολέμους εναντίον (μεταξύ) κρατών… Όπου πράγματι χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση των «εκπροσώπων του έθνους» και όχι η παράκαμψή τους.

Θα φανεί…

Στον γάμο του καραγκιόζη

Τρίτη 4 Ιούλη.  Ήξερε ή δεν ήξερε το πλήρωμα των ντόπιων λιμενόμπατσων τι κάνει όταν πυροβολούσε το τουρκικό εμπορικό στα ανοικτά της Ρόδου; Την πληροφορία, και καλά, ότι είναι «ύποπτο μεταφοράς ναρκωτικών» την είχε πριν πυροβολήσει ή την επιστράτευσε σα δικαιολογία μετά; Κι αν την είχε από πριν, ποιος την έδωσε στην ελληνική λιμενομπατσαρία; Μήπως η μοσάντ;

Γιατί φαίνεται ότι οι «αδελφοί ισραηλινοί» ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Από παλιά. Εννοούμε: είχαν «εκκρεμότητες» με τους τούρκους ιδιοκτήτες του εμπορικού, απ’ την εποχή του «ένας στόλος για την Γάζα» και της σφαγής στο mavi marmara.

Το να είναι οι «αδελφοί έλληνες» χρήσιμοι ηλίθιοι δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση: όταν κοιμάσαι με ανοιχτομάτηδες (τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες) το πρωΐ αλληθωρίζεις.

(Τι άλλο να περιμένει κανείς όμως;)

Μη βρεθείς στην ανάγκη

Τρίτη 4 Ιούλη.  Να κάτι στο οποίο κάναμε λάθος. Και ντόπιος σεισμοπαθής να είσαι, οι επιχειρηματίες του τουρισμού θα σε πετάξουν στο δρόμο. Το παθαίνουν στη Λέσβο, το μαθαίνουν παντού, αλλά ποιος θα στραφεί απέναντι στους επιχειρηματίες και στον κυνισμό τους;

Ίσως η ύπατη αρμοστεία του οηε για τους πρόσφυγες θα πρέπει να αγκαλιάσει και τους λίγους, μια χούφτα άστεγους της Βρίσας. Ή έχουν μια ακόμα εναλλακτική οι άνθρωποι: να ζητήσουν άσυλο και φροντίδα στις απέναντι ακτές, στην τουρκία. Κι εκεί οι ξενοδόχοι τα ίδια μυαλά έχουν· αλλά η νομαρχία σίγουρα θα τους φροντίσει περισσότερο.

Συρία

Τρίτη 4 Ιούλη. Φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά· αν και, όταν πρόκειται για αμερικανικούς σχεδιασμούς στο συριακό πεδίο μάχης, πρέπει να κρατάει κανείς μικρό καλάθι: οι αμερικάνοι προτίθενται να δημιουργήσουν μια καινούργια βάση, στην al-Shadadi, σε ypgκρατούμενο έδαφος, βόρεια της Deir ez-Zor. Μεταφέρουν proxies τους απ’ τον άχρηστο πια θύλακα της al Tanf στα συρο-ιρακινά σύνορα, αλλά προφανώς αυτό δεν είναι αρκετό. Θα πρέπει να μεταφερθούν και οι ίδιοι. Αφού εκείνοι που εκπαίδευσαν και αποδείχθηκαν άχρηστοι στο νότο, αποκλείεται να μεταμορφωθούν σε αξιόμαχους στο βορρά.

Ως τώρα η Ουάσιγκτον και οι στενοί της σύμμαχοι (Τελ ΑΒίβ, Ριάντ, κλπ) μοιάζουν να τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου κατάκτησης εδαφών και θέσεων στο συριακό πεδίο μάχης, όπου έρχονται μόνιμα δεύτεροι. Δεν είναι θέμα «στρατιωτικής ποιότητας» ή υλικού. Είναι θέμα σχεδίου, στρατηγικής, και – φυσικά – υποκειμενικότητας.

Για παράδειγμα οι φιλοΆσαντ καθυστερούν τις τελευταίες ημέρες την προέλασή τους προς την Deir ez Zor. Το κάνουν, όμως, επειδή έχουν δώσει βάρος στα μετόπισθέν τους: εξουδετερώνουν τις θέσεις του isis πίσω τους ώστε να μην έχουν πρόβλημα στις γραμμές ανεφοδιασμού, μικραίνουν τα μέτωπα εναντίον του ώστε να έχουν «περίσσευμα πυρός», συγκεντρώνουν δυνάμεις για μια γρήγορη προώθηση. Και έχουν όχι έναν αλλά δύο στόχους: την Deir ez-Zor, αλλά και την al Qa’im, πάνω στον Ευφράτη, στα συρο-ιρακινά σύνορα (απέχουν από εκεί λιγότερο από 70 χιλιόμετρα).

Η Ουάσιγκτον είναι δεσμευμένη απ’ το γεγονός ότι δεν έχει κηρύξει επίσημα τον πόλεμο στον Άσαντ και στους συμμάχους του (άρα η ψοφιοκουναβική διοίκηση δυσκολεύεται να βρει δικαιολογίες για πολλαπλασιασμό των αμερικάνων πεζοναυτών στη συρία, ειδικά σε μια φάση που ο isis χάνει διαρκώς εδάφη απ’ τους φιλοΆσαντ) και κατά συνέπεια είναι δεσμευμένη απ’ την ποσότητα και την ποιότητα των proxies της. Τους εκπαιδεύει στην al Tanf για να είναι κοντά στην al Qa’im, αλλά χάνει στους ελιγμούς και, εν τω μεταξύ, διαπιστώνει ότι οι φιλοΆσαντ προωθούνται προς την Deir ez Zor απ’ τον βορρά και την δύση. Τους μετακομίζει βόρεια της Deir ez Zor μπας και προλάβουν να πλησιάσουν από εκεί, αλλά έτσι χάνει εντελώς οποιαδήποτε προοπτική στην al Qa’im.

Μόνο ο γυιός του θεού (λένε ότι) χόρτασε χιλιάδες ανθρώπους με 5 ψάρια και 2 ψωμιά… Ο ψοφιοκούναβος και η διοίκησή του δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα για μέλη της ίδιας οικογένειας…

Παρίσι – Sahel

Δευτέρα 3 Ιούλη. Η επίσκεψη στο Μάλι είχε σκοπό να δείξει στους γάλλους αλλά και στους κατοίκους της δυτικής Αφρικής, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, ότι δεν είναι απλά ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, είναι επίσης ο αρχιστράτηγος του γαλλικού στρατού που πολεμάει εναντίον μιας εξέγερσης στο βόρειο Μάλι και στο Sahel.

Το δημοσιογραφικό σχόλιο είναι ακριβές. Μπορεί ο Macron να χαρακτήρισε εγκληματική την πολιτική του Παρισιού στην αλγερία, αλλά αυτή είναι μια παλιά ιστορία. Η υποσαχάρια Αφρική είναι καινούργια. Και είναι αρχιστράτηγος 4.000 γάλλων στρατιωτών που βρίσκονται στο μάλι, εναντίον μιας εξέγερσης… ποιών; Των Tuareg…

Η κυβέρνηση του μάλι είχε υπογράψει το 2015 μια «ειρηνευτική συμφωνία» με τους εξεγερμένους Tuareg. Δεν την τήρησε. Ο «καλοπροαίρετος» Macron ζήτησε απ’ τον πρόεδρο Ibrahim Boubacar Keita να την εφαρμόσει. Αλλά απ’ την μεριά του θα ενισχύσει τον «αντιτρομοκρατικό» στρατό του καθώς και εκείνον μιας συμμαχίας 5 κρατών της περιοχής. Μάλι, τσάντ, μαυριτανία, μπουρκίνα φάσο και νίγηρας ανησυχούν για τους «τρομοκράτες» νομάδες της δυτικής Σαχάρας.

Και ο Macron ανησυχεί για την ζωτικότητα του γαλλικού ιμπεριαλισμού.

Άγκυρα – Μόσχα

Δευτέρα 3 Ιούλη. Τα χθεσινά σχόλιά μας δεν χρειάζονταν επιβεβαίωση. Ωστόσο η επίσκεψη εργασίας του ρώσου υπ.αμ. Sergei Shoigu και η «ανταλλαγή» απόψεων όχι μόνο με τον Erdogan αλλά και με τον τούρκο αρχηγό γεεθα Hulusi Akar και τον επικεφαλής της m.i.t. Hakan Fidan «μυρίζει» κάτι περισσότερο από δημόσιες σχέσεις.

Τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια (και όχι μόνο) δείχνουν προς τα εκεί που είναι το πιο λογικό: τον κουρδικό θύλακα της Afrin. Όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο συριακό έδαφος τον περασμένο Αύγουστο και άρχισε, μαζί με το συριακό πεζικό του, να καταλαμβάνει εδάφη έτσι ώστε να κόψει την εδαφική συνέχεια μεταξύ των ypgκρατούμενων περιοχών, οι ypg της Afrin προωθήθηκαν προς τα ανατολικά, φτάνοντας τελικά δέκα χιλιόμετρα έξω απ’ την al-Bab, την οποία πρόλαβε να καταλάβει ο τουρκικός στρατός και οι σύριοι σύμμαχοί του. Αυτή η εδαφική επέκταση των ypg της Afrin, μια ζώνη μήκους περίπου 40 χιλιομέτρων και πλάτους 10, ουσιαστικά άχρηστη πια για τους ypg, έμεινε στην κατοχή τους ως τώρα. Φαίνεται πως ήρθε η στιγμή για τους σύριους συμμάχους της Άγκυρας να την πάρουν πίσω, μαζί με την πόλη Tall Rif’at. Φαίνεται επίσης ότι Άγκυρα και Μόσχα θέλησαν να επιδείξουν την στρατιωτική τους συνεννόηση για το θέμα, αφού μάλιστα η Μόσχα έχει στείλει μερικές δεκάδες «εκπαιδευτές» (δηλαδή «ελεγκτές») στον θύλακα της Afrin. «Προπαρασκευαστικές βολές πυροβολικού» απ’ τον τουρκικό στρατό έγιναν όλη την προηγούμενη βδομάδα, και η Μόσχα έδειξε κατανόηση.

(Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: και γιατί να μην επιδιώξουν η Άγκυρα και το συριακό πεζικό της να πάρουν όλον τον θύλακα της Αfrin; Η απάντηση είναι εύλογη: επειδή είναι δύσκολο και θα έμπλεκαν σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο με συνέπειες σε διάφορα επίπεδα… Απ’ την άλλη μεριά οι φιλοδοξίες ποτέ δεν έλειψαν, ακόμα και απ’ αυτούς που έχαναν.)

Σε μια διαφορετική εξέλιξη, οι αμερικάνοι έχουν “πυκνώσει” την παρουσία τους στην ανατολική Μεσόγειο. Όχι μόνο με το αεροπλανοφόρο που έχουν παρκάρει έξω απ’ την ισραηλινή Χάιφα, αλλά και με πτήσεις “κατασκοπείας” κοντά στις ρωσικές βάσεις.

Ορισμένοι εικάζουν ότι ο αμερικανικός στρατός ετοιμάζει επίθεση κατά του Άσαντ. Δεν αποκλείεται. Την άδεια της Μόσχας την έχει ζητήσει;

Αθήνα – Φραγκφούρτη

Δευτέρα 3 Ιούλη. Δεν θα ήταν θέμα στον ορίζοντά μας αν δεν το είχε φυτέψει εκεί η φαιορόζ κυβέρνηση και η υψηλή διαπραγματευτική τέχνη της. Η ποσοτική χαλάρωση σώζει· η ποσοτική χαλάρωση σώζει· η ποσοτική χαλάρωση σώζει… Σαν «πάτερ ημών» η θρυλική «ποσοτική χαλάρωση» είχε γίνει επί μήνες η δημόσια κυβερνητική προσευχή μπροστά στην εκκλησία της ε.κ.τ. και στο εικόνισμα του Ντράγκι.

Ώσπου ήρθε ο θερινός καιρός για να μάθουμε ότι «Ποια ποσοτική χαλάρωση μωρέ; Δεν γαμιέται κι αυτή και η ε.κ.τ.; Εμείς θα βγούμε – στις – αγορές με νταούλια, και θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν».

Ταμάμ. Πολλή ελληνική μαγκιά. Όπως πάντα άσχετη με την πραγματικότητα. Ας κοιτάξουν οι «μάγκες» να πάρουν, τελικά, την θρυλική δόση έγκαιρα. Και μετά ας ξαναξεδιπλώσουν τα παινεμένα διαπραγματευτικά ταλέντα τους, για την «3η αξιολόγηση», που έχει όλα τα φόντα να μην τελειώσει ποτέ… (αφού, ως το τέλος του ’18, δεν χρειάζονται άλλες χρηματοδοτικές ενέσεις). Στο κάτω κάτω κάπως πρέπει να την γλυτώσουν και οι «κλειστοί επαγγελματίες», έτσι δεν είναι;

Όσο για την περιβόητη «έξοδο στις αγορές»; Κρατάτε με μην τον σκίσω… Σκέτος εθνικός σεξισμός…

Αόρατες πόλεις

Κυριακή 2 Ιούλη. Αυτά που θα κρατήσω για έναν αιώνα πολέμου:

μια ξυραφιά στην παλάμη

την μυρουδιά του βρεγμένου χώματος

τους μοναχικούς χορούς

την θερμότητα του ερωτευμένου σώματος

λέξεις, μικρές και μεγάλες

τον θυμό μου

την τέχνη της σιωπής

την συμβουλή: «μη ρίξεις τα στάνταρ»

τα στάνταρ

τους αυτοσαρκαζόμενους γέροντες (έχει σάρκα η ζωή που ζει)

το γέλιο και το κλάμα

την τιμή στον αντίπαλο που την αξίζει

το κομμάτιασμα της αγάπης

όλους τους ιριδισμούς των βλεμμάτων

την μελαγχολία του φθινοπώρου (όπως κάθε χρόνο)

το μίσος

την ερώτηση: «θες να τα ξέρεις όλα;» και την απάντηση «όχι»

ομίχλη

την όσφρηση

το Köln concert

τα ταξίδια (έγιναν δεν έγιναν θα γίνουν δεν θα γίνουν)

το βάσανο του ίσως (και το ίσως το ίδιο)

την διαπίστωση ότι φτιάχνουμε τα νοήματα που μας αξίζουν (τους αξίζουμε)

την βασική εχθρότητα, ανήμερη…