Category: Ασταμάτητη μηχανή

Αγωνιστές της ελευθερίας!

Τετάρτη 3 Γενάρη. Μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει αποδοθεί ακόμα, απ’ όλο το φάσμα των βιτρινών του ελληνικού κράτους / παρακράτους, στους 8 τούρκους καραβανάδες χουντικούς. Που την κοπάνησαν με ελικόπτερο την επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος στην τουρκία, όταν είχε γίνει ολοφάνερο ότι ηττήθηκε, επειδή συμμετείχαν σ’ αυτό· κι όχι επειδή ήταν εναντίον του.

Η άνεση της παραχάραξης της ιστορίας είναι εντυπωσιακή. Αλλά για έλληνες μιλάμε: την παραχάραξη της ιστορίας την έχουν ψωμοτύρι ακόμα και στα “δικά τους”. Ακόμα και στις προσωπικές τους σχέσεις… Για λόγους δήθεν αντιπολιτευτικούς την πέφτουν τώρα στους φαιορόζ, έτσι ώστε αυτοί να φαίνονται σαν έτοιμοι να δώσουν τους φασιστοχουντικούς στο τουρκικό καθεστώς: τέλεια συμπαιγνία.

Τι λέμε όλως; Εδώ όλοι μαζί, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, έχουν αγκαλιάσει τον αρχιχουντικό της αιγύπτου, τον χασάπη Sisi. Κι αυτόν μόνο «αγωνιστή της ελευθερίας» δεν τον έχουν αναγορεύσει (σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει, καταστέλει: ο ορισμός της εξυπηρέτησης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων!!!).

Και – τι σύμπτωση – είναι οι ίδιοι ακριβώς υπερασπιστές των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» των τούρκων χουντικών, που καταδικάζουν σε θάνατο τους πρόσφυγες στα νησιά εξορίας. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κι αυτοί (τα δικά μας καθάρματα) «αγωνιστές της ελευθερίας» είναι… Της δικιάς τους.

Συνεπώς τι άλλο απ’ το να συγχαίρουν τους ομοίους τους;

Ιράν 1

Τρίτη 2 Γενάρη. Ασφαλώς και οι ιρανοί / ιρανές έχουν πολλούς λόγους να διαδηλώνουν κατά του καθεστώτος. Ωστόσο η γρήγορη “συμπαράσταση” απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν θα πρέπει να τους αφήσει αδιάφορους, όσο πιεστικά κι αν είναι τα ζητήματα που τους κατεβάζουν στο δρόμο. Γιατί ισχύει και εδώ “όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς”.

Το ιρανικό καθεστώς έδειξε και το 2009 ότι δεν έχει αναστολές στο να πνίξει στο αίμα τις εναντίον του αντιδράσεις, ειδικά αν κρίνει ότι ξεπερνούν τις αντοχές του. Έχει και το απαιτούμενο έρεισμα στο καθόλου αμελητέο συντηρητικό μέρος της ιρανικής κοινωνίας. Προς το παρόν ο Rouhani προσπαθεί να εμφανιστεί διαλλακτικός. Αλλά…

Ο κοινωνικός αυθορμητισμός, εν προκειμένω, δεν είναι καθόλου καλός σύμβουλος. Οι μεταρρυθμίσεις που έχουν δίκιο να ζητούν τα πιο liberal κοινωνικά υποκείμενα απαιτούν οργάνωση, σχέδιο, επιμονή αλλά και υπομονή.

Σ’ αυτούς τους αγώνες το ένα μάτι τους πρέπει να είναι στραμμένο εκτός συνόρων. Διαφορετικά το παπαδαριό θα ξαναπαίξει το έργο «η πατρίς κινδυνεύει».

Το ιράν δεν είναι συρία, και το 2018 δεν είναι 2011. Ωστόσο, ακριβώς επειδή είναι δίκαιοι οι αντικαθεστωτικοί αγώνες, οι ιρανοί και οι ιρανές δεν πρέπει να παραβλέπουν ότι και το 2011 ήταν δίκαιες (και πολύ μαζικότερες) οι διαδηλώσεις κατά του Άσαντ. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι αρκετό πλέον το να έχει κανείς δίκιο. Τα οργανωτικά ζητήματα είναι πολιτικά περισσότερο από ποτέ· και πρέπει να έχουν λυθεί πριν την οποιαδήποτε αναμέτρηση. Στους δρόμους και στα μυαλά. Το θρυλικό “αυθόρμητο” έχει ξεπεραστεί ιστορικά προ πολλού σαν ικανή συνθήκη…

Διαφορετικά (η ιστορική πείρα είναι σκληρός μάρτυρας σ’ αυτό) ακόμα και μέσα στους πιο ευγενείς και δίκαιους αγώνες μπορεί να αλωνίσει ο οποιοσδήποτε. Όπως, για παράδειγμα, ο τοξικός πρίγκηπας. Αυτός δεν ήταν που είχε δηλώσει πριν κάτι μήνες ότι «θα φέρει τον πόλεμο μέσα στο ιράν» (για «προληπτικούς λόγους»…), ε;

Ιράν 2

Τρίτη 2 Γενάρη. Σύμφωνα με την καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δημιούργησαν ένα «κοινό επιτελείο σχεδιασμού» για την αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και δεν κάλεσαν την Αθήνα – κρίμα!…) Το σχετικό ρεπορτάζ μιλάει για την δημιουργία τεσσάρων «υπο-ομάδων εργασίας»: μία για την άσκηση πίεσης στην Τεχεράνη· μια δεύτερη για την αντιμετώπιση της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή (κατ’ αρχήν: Χεζμπ’ αλλάχ) αλλά και την διαμόρφωση κοινής στάσης απέναντι στη συρία· μια τρίτη για την αντιμετώπιση του πυραυλικού προγράμματος του ιράν· μια τέταρτη, τέλος, για την κοινή στρατιωτική προετοιμασία σε διάφορα σενάρια.

Αν δεν μας γελάει το μυαλό μας πρόκειται για πολεμικές προετοιμασίες· παρότι εδώ ή εκεί μπορεί να εμφανιστούν με την μάσκα της διπλωματίας. Στο κάτω κάτω οι «κεφαλές» που συμφώνησαν αυτήν την συνεργασία δεν είναι πανεπιστημιακοί ή κοινωνιολόγοι. Είναι οι «σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας»: ο Meir ben Shabat απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ (παλιό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών) και ο H. R. McMaster απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον. Κι αν ρωτάει κανείς «και γιατί το λένε ανοικτά;» η απάντηση μας φαίνεται εύκολη: επειδή δεν θέλουν να το κρύψουν.

Θα μπορούμε να πούμε, σ’ ένα χρόνο από τώρα, και πάλι ότι γίνονται «προετοιμασίες» απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Πολύ φοβόμαστε πως όχι: η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική βία επιταχύνεται…

Πακιστάν

Τρίτη 2 Γενάρη. Εκτός απ’ την Τεχεράνη το ψόφιο κουνάβι (τιτιβίζοντας, τι άλλο;) φρόντισε να ευχηθεί “καλή χρονιά” και στην Ισλαμαμπάντ:

Οι ηπα έχουν δώσει βλακωδώς στο πακιστάν περισσότερα από 33 δισ. δολάρια σε βοήθεια τα τελευταία 15 χρόνια, κι αυτοί το μόνο που μας έχουν δώσει είναι ψέμματα και κοροϊδία, νομίζοντας ότι οι ηγέτες μας είναι ηλίθιοι. Προσφέρουν καταφύγιο στους τρομοκράτες που κυνηγάμε στο αφγανιστάν. Τέρμα!!

Δεν πρόκειται για ψοφιοκουναβικό σολάρισμα. Συνολικά το αμερικανικό καθεστώς “προειδοποιεί” εδώ και κάτι μήνες το πακιστανικό, καθώς σταθερά η Ισλαμαμπάντ μπαίνει στην τροχιά του Πεκίνου και της Μόσχας σε ότι αφορά την “διαχείριση” του αφγανιστάν. Από απειλή σε απειλή, φυσικά, το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Μάλλον το αντίθετο.

Έχουμε πει ήδη δυο τρία πράγματα για το πεδίο πολέμου που λέγεται “κεντρική ασία” (και όχι μόνο “αφγανιστάν”). Με τα τωρινά δεδομένα η Ουάσιγκτον έχει στριμωχτεί. Κι αν ελπίζει στην βοήθεια του ινδικού καθεστώτος είναι πιθανό ότι ποντάρει στο κενό.

Ωστόσο αυτό το πεδίο ανήκει στα κύρια του 4ου παγκοσμίου· έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το συριακό / ιρακινό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η φραστική οξύτητα του ψόφιου κουναβιού δεν επιβεβαιώνει μόνο το ταπεραμέντο του· δείχνει, κυρίως, την σοβαρότητα της κατάστασης εκεί. Δεν θέλει πολύ για να μείνει νηστικός ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν για μερικές μέρες: αρκεί η Ισλαμαμπάντ να απαγορεύσει την δίοδο των φορτίων απ’ την ξηρά και τον αέρα της.

Αν η πακιστανική απάντηση είναι του είδους “δεν πειράζει, κρατείστε τα δολάριά σας” η νοικοκυρεμένη λογική του ψόφιου κουναβιού “να μην πετάμε τα λεφτουδάκια μας” θα έχει νικήσει μια ακόμα φορά. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των ηπα. Ο Ομπάμα έχασε τη Μανίλα στο τέλος της 8χρονης καριέρας του· το ψόφιο κουνάβι κινδυνεύει να χάσει την Ισλαμαμπάντ μόλις στον 2ο χρόνο του στην προεδρική καρέκλα. Κι ας το προσθέσουμε επιγραμματικά εδώ: αν το πακιστανικό καθεστώς αλλάξει επίσημα “γραμμή”, τότε εκτός απ’ την Ουάσιγκτον θα κλάψει με μαύρο δάκρυ κι κάποιος ακόμα: ο τοξικός πρίγκηπας…

Έτσι δεν μπορεί να γίνει “ανάσχεση” του Πεκίνου…

Άσυλο

Τρίτη 2 Γενάρη. Όταν πρόκειται για πρόσφυγες ή μετανάστες οι υπηρεσίες του ελληνικού βαθέος κράτους δυσκολεύονται. Ζορίζονται, κουράζονται, δεν έχουν μελάνι, δεν έχουν προσωπικό… Όταν, όμως πρόκειται για χουντικούς απ’ την τουρκία, τότε λειτουργούν στην εντέλεια, με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.

Τότε γιατί η φαιορόζ κυβέρνηση έκανε “προσφυγή κατά της απόφασης του αρείου πάγου” να δοθεί πολιτικό άσυλο στον πρώτο απ’ τους οκτώ συνολικά τούρκους καραβανάδες / χουντικούς; Μήπως το έχει μετανοιώσει που δεν τους παρέδωσε στην κρίση των τουρκικών δικαστηρίων, αφού, εξάλλου, δεν υπάρχει καν και καν ζήτημα θανατικής καταδίκης όπως έλεγε;

Όχι βέβαια!!! Όταν ολοκληρωθούν οι όποιες δικαστικές διαδικασίες για την παροχή πολιτικού ασύλου, η τελική πράξη, που αποτελεί και την οριστική κρατική στάση, είναι η απόφαση του αρμόδιου υπουργού. Του Κοντονή σήμερα. Έχει συμβεί, για παράδειγμα, στο παρελθόν, αυτές οι δικαστικές διαδικασίες να απορρίψουν την αίτηση, αλλά ο υπουργός να την κάνει αποδεκτή. Δεν δεσμεύεται απ’ αυτές, επειδή υποτίθεται το δικαστικό μέρος εξετάσει τα νομικά επιχείρηματα υπέρ ή κατά της χορήγησης πολιτικού ασύλου· ενώ ο υπουργός, σαν πολιτικό πρόσωπο, παίρνει την τελική απόφαση, που είναι πολιτική επιλογή. Και λαμβάνεται αυτή η απόφαση με ευρύτερα κριτήρια (“εθνικού συμφέροντος”, “ανθρωπισμού”, “εξωτερικής πολιτικής”, κλπ). Έτσι έγινε και στο παρελθόν δεν εκδόθηκαν, απ’ την ελλάδα, την γαλλία ή και την αγγλία (αντίθετα, πήραν πολιτικό άσυλο) αντάρτες πόλης· παρότι, από καθαρά νομική άποψη, οι ανάλογες αιτήσεις των κρατών που τους ζητούσαν ήταν καλά θεμελειωμένες…

Αφού ολοκληρώθηκε, λοιπόν, το δικαστικό μέρος της διαδικασίας, ήρθε η ώρα του υπουργού. Το επαναλαμβάνουμε: δεν δεσμεύεται απ’ τα δικαστήρια. Τι θα έκανε η φαιορόζ κυβέρνηση ευρισκόμενη καθαρά και οριστικά μπροστά στις ευθύνες της; Θα ενέκρινε το πολιτικό άσυλο; Ή όχι; Προφανώς το πρώτο…

Έτσι όμως θα έμενε οριστικά και αμετάκλητα εκτεθειμένη απέναντι στην Άγκυρα. Η οποία – παρεπιπτόντως – ξέρει πολύ καλά την διαδικασία, ξέρει πολύ καλά δηλαδή ότι η τελική απόφαση θα είναι πολιτική / κυβερνητική, γι’ αυτό και δεν τρώει τα παραμύθια περί “ανεξαρτησίας της ελληνικής δικαιοσύνης” πίσω απ’ την οποία προσπαθούν να κρυφτούν οι φαιορόζ αλλά και όλες οι υπόλοιπες πολιτικές βιτρίνες.

Για να μην βγουν απ’ την κρυψώνα τους οι φαιορόζ έκαναν τι; Ξαναγύρισαν το θέμα στα δικαστήρια!! Και έτσι κερδίζουν χρόνο (μπορεί και αρκετό) μέσα απ’ την “παράταση της δικαστικής εκκρεμότητας”…

“Πέσε κάτω!!! Πέσε κάτω!!!”: αθάνατη ελληνική τακτική. Για την μπάλα και για τα πάντα…

Συρία 1

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο πλέον: η Ουάσιγκτον αναβαθμίζει τον proxy στρατό της στη βόρεια και ανατολική συρία, αυξάνοντάς τον στα 100.000 ζευγάρια αρβύλες (έτσι λένε οι ypg…) και αλλάζοντάς του ξανά όνομα: στρατός της βόρειας συρίας (NSA) θα λέγεται τώρα. Φαίνεται πως εκείνο το «δημοκρατικός» στο προηγούμενο επίσημο όνομα ήταν για την Ουάσιγκτον στ’ αλήθεια γελοίο.

Την απορία μας «και ποιος θα πληρώνει α) 100.000 στρατιώτες, και β) την απουσία 100.000 ατόμων σε παραγωγική ηλικία απ’ την καθ’ αυτό παραγωγή», θα την κρατήσουμε για πάρτη μας… Κάπου, κάπως, θα μαθευτεί η απάντηση… Υποψιαζόμαστε πάντως ότι αυτός που θα πληρώνει δεν θα είναι το αμερικανικό κράτος…

Πέρα απ’ τα υπόλοιπα, κάποιοι στην Αθήνα ίσως φυσάνε και ξεφυσάνε: Άι, άι, άι!!! Αλί και τρισαλί!!! Τόσες χιλιάδες βλήματα είχαμε για ‘κει, και τώρα θα τα φάνε οι αποθήκες!!

(Δεν υποτιμάμε, πάντως, το ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο, ε;)

Συρία 2

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Παρότι ο Πούτιν δήλωσε πρόσφατα, απ’ την ρωσική βάση στο Hmeimeem, ότι «ο πόλεμος κατά των τρομοκρατών» τελείωσε στο συριακό πεδίο μάχης, η στρατιωτική αναβάθμιση του κουρδικού στρατού στην βόρεια και ανατολική συρία δεν προμηνύει ειρήνη.

Με δεδομένες τις απόψεις κατά κύριο λόγο της Άγκυρας και της Τεχεράνης, υπάρχει ένα διπλό ζήτημα. Αφενός πολιτικοδιπλωματικό, αφετέρου στρατιωτικό. Το πρώτο σχετίζεται με την συμμετοχή (ή μη) των ypg/pkk στους επόμενους γύρους διαπραγματεύσεων στο Sochi. Η «πατέντα» που έχει βρεθεί ως τώρα είναι να συμμετάσχουν άλλες οργανώσεις κούρδων της συρίας, που είναι αντίπαλες του pkk. Αλλά και πολύ μικρότερες. Σε τέτοια συμμετοχή συμφωνούν Άγκυρα και Τεχεράνη· αλλά ποια θα είναι η χρησιμότητά τους όταν απέναντί τους θα έχουν έναν στρατό χωρίς σπουδαία εμπειρία στο σύνολό του μεν, οργανωμένο όμως και καλά εξοπλισμένο απ’ τις ηπα;

Το στρατιωτικό ζήτημα είναι ευνόητο. Η εδαφική επικράτεια των ypg/pkk είναι τμήμα της συριακής, και αν το καθεστώς Άσαντ δεν προσφέρει κάποιου είδους «αναγνώριση» στην κουρδική εξουσία, αυτή είναι ουσιαστικά παράνομη (με βάση την «διεθνή νομοθεσία»). Όμως ο Άσαντ δεν μπορεί να προσφέρει τέτοια «αναγνώριση», γιατί αυτή συνεπάγεται έμμεση αναγνώριση και της αμερικανικής κατοχής στον συριακό βορρά.

Η εκκρεμότητα αυτή είναι σχεδιασμένη απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Και κρατάει όμηρο οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη στη συρία, κάνοντας την στρατιωτική νίκη να φαίνεται (και να είναι) κολοβή, λειψή. Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ξαναζήτησε χτες απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει απ’ την συρία, αφού η παραμονή του είναι εκτός αποφάσεων του οηε. Αλλά αυτές τις αποφάσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ τις έχουν «γραμμένες», και δεν το κρύβουν πλέον.

Μια εκδοχή εξομάλυνσης θα ήταν οι ypg/pkk (και η Ουάσιγκτον…) να παραδώσουν το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που έχουν καταλάβει, αφού δεν έχει καμία σχέση με τον συρο-κούρδικο πληθυσμό. Αλλά ο καινούργιος στρατός που φτιάχνει το αμερικανικό πεντάγωνο περιλαμβάνει και άραβες (πρώην υποστηρικτές ή και μέλη του isis) απ’ τις κατακτημένες περιοχές· μετατρέποντας την γεωγραφία του πληθυσμού στην ανατολική συρία σε πολιτικο/στρατιωτικό επιχείρημα υπέρ της κατοχής.

Θεωρητικά μόνο (ξανά) ο πόλεμος θα έδινε «λύση» στο ζήτημα· πόλεμος στον οποίο ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να πάρει μέρος ανοικτά, τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά μετά από τόσα χρόνια, με την λειψανδρία του συριακού στρατού, σε μια τέτοια εξέλιξη θα έπρεπε να συμμετάσχουν σε μεγάλο αριθμό οι στρατοί της τουρκίας και του ιράν· ακόμα και οι pmu απ’ το ιράκ. Είναι σε θέση, από πολιτική άποψη, να το κάνουν, με δεδομένο ότι δεν θα μπορούν να τον παρουσιάσουν σαν «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»; Δεν ξέρουμε.

Ωστόσο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός και η επιμονή στην αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής δεν έχουν τελειώσει. Φοβούμαστε ότι ο isis θα αποδειχθεί μόνο «Α φάση» σ’ αυτό το σχέδιο…

Θέαμα

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. …Στη Γαλλία δέκα χρόνια νωρίτερα, ένας πρόεδρος της δημοκρατίας, που κατόπιν ξεχάστηκε αλλά τότε ξεχώριζε στην επιφάνεια του θεάματος, εξέφραζε αφελώς τη χαρά που ένοιωθε, “γνωρίζοντας ότι στο εξής θα ζήσουμε σ’ ένα κόσμο δίχως μνήμη όπου, όπως στην επιφάνεια του νερού, η μία εικόνα κυνηγάει ακατάπαυστα την άλλη”…

… Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί” λέει ο Θουκυδίδης. Μ’ αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Κι όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφερον να εξαλείψει το μέσο αποτίμησής της.

Όταν το σημαντικό αναγνωρίζεται κοινωνικά σαν αυτό που είναι στιγμιαίο, και πρόκειται να είναι τέτοιο και την επόμενη στιγμή, όντας άλλο και το αυτό, και θα αντικαθιστά πάντοτε μιαν άλλη στιγμιαία σημασία, μπορούμε κάλιστα να προσθέσουμε ότι το χρησιμοποιούμενο μέσο εξασφαλίζει ένα είδος αιωνιότητας σ’ αυτή την ασημαντότητα που μιλάει τόσο μεγαλοφώνως…

Αυτά μεταξύ άλλων έγραφε μεταξύ άλλων ο Guy Debord στις αρχές του 1988 («σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος»). Σε σχέση με την κατάσταση των καπιταλιστικών κοινωνιών το 2018, τριάντα χρόνια μετά, οι απόψεις του αποδεικνύονται μια μάλλον δυσνόητη προειδοποίηση. Τώρα ζούμε στις τότε προβλέψεις· ζούμε μέσα στις συνθήκες όπου «το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου», μέσα στις διαδικασίες της γενικευμένης πλαστοποίησης. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο ζόρικα, ενώ είναι σαφές ότι υπάρχει μια «κεντρικά ελεγχόμενη» παραγωγή πλαστότητας, είναι τέτοια η αποδοχή, η αναπαραγωγή αλλά και η πρωτογενής πλαστογραφία «απ’ τα κάτω» ώστε εκείνο που άλλοτε φαινόταν διακριτό, οι δομές εξουσίας, εμφανίζεται τώρα όχι απλά «σαν το ψάρι στο νερό» αλλά συχνά σαν το (βρώμικο) νερό το ίδιο.

Το επίθετο «εικονικός» σήμαινε ως πριν λίγα μόνο χρόνια το ψεύτικο. Τώρα θεωρείται σαν μέρος της πραγματικότητας, κι ακόμα περισσότερο σαν η μόνη πραγματικότητα άξια λόγου.

Κάτεργα της συνείδησης

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Το πολύτιμο όφελος αυτών των εξελίξεων είναι πως εκείνοι που κατέχουν εξουσίες, “μικρές” ή “μεγάλες” αδιάφορο, μπορούν να είναι ταυτόχρονα ορατοί (κατά τις επιλογές τους) και αόρατοι (κατά τα συμφέροντά τους). Η θεωρητική και πρακτική εργατική κριτική μοιάζει διαρκώς άστοχη, και εύκολα θεωρείται “γραφική” όταν δεν γίνεται δεκτή η ύπαρξη της πραγματικότητας σαν κοινής για όλους, αλλά πολλές παράλληλες και ρευστές “πραγματικότητες”, μία για τον καθένα, στα μέτρα του.

Η Ιστορία (αυτή που θεωρείται μάλλον ανύπαρκτη τέτοιους καιρούς) θα κρατήσει μια θέση για το ψόφιο κουνάβι για διάφορους λόγους. Ωστόσο αυτός ήταν ο πρόεδρος του οποίου οι αυλικοί μίλησαν για εναλλακτικές πραγματικότητες. Ο ισχυρισμός περιγελάστηκε και έτσι ξορκίστηκε. Κακώς. Το επιτελείο της αμερικανικής πολιτικής βιτρίνας μίλησε την “αλήθεια” του πλήθους. Δεν είναι “πολυδύναμο” όπως υπονοούσε ο όρος multitude που έγινε κάποτε της μόδας· είναι κονιορτοποιημένο, πιθανόν ως την κλίμακα των ζωϊκών κυττάρων.

Ο πρωτοκοσμικός συντηρητισμός είναι απλά μια απ’ τις εκφράσεις αυτής της ηθικής, διανοητικής και αισθητικής κοινωνικής και ατομικής παρακμής, των «πολλαπλών πραγματικοτήτων».

Οι υπόδουλοι είναι ευχαριστημένοι με τις αλυσίδες τους.

Heat

Σάββατο 30 Δεκέμβρη – Δευτέρα 1 Γενάρη. Όχι μόνο οι υποτελείς αλλά και κυρίαρχοι δρουν πια τακτικά και μόνο. Όχι όλοι. Μπορεί κανείς (με κάποια προσπάθεια) να ξεχωρίσει μερικούς από εκείνους που δρουν στρατηγικά· βελτιώνοντας τη θέση τους στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Που οξύνεται με ασύμμετρο τρόπο· αλλά οξύνεται.

Η ασταμάτητη μηχανή κάνει όλες τις ευχές του κόσμου… Αλλά εκείνο που χρειαζόμαστε επειγόντως δεν είναι ευχή. Είναι έργο, δύσκολο: έχε το νου σου!!!