Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ώρα Ουάσιγκτον

Τρίτη 8 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι (δεν μπορεί να περιμένει ως το Σάββατο, που ο Μάης έχει 12, αλλά βιάζεται, οπότε) θα ανακοινώσει σήμερα τις βουλές του για την συμφωνία περί το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Φαίνεται ότι τον εκνεύρισε ιδιαίτερα όχι μόνο η συνάντηση του πρώην υπ.εξ. Kerry με τον ιρανό υπ.εξ. Zarif πριν δύο βδομάδες στη Ν. Υόρκη (στο περιθώριο συνόδου του οηε) αλλά και ο σχολιασμός του ιρανικού υπ.εξ. για την συνάντηση:

…Δεν βλέπουμε τις ηπα απλά σαν τον κύριο Trump· οι ηπα δεν είναι μόνο η τωρινή διοικητική δομή, και υπάρχουν πολλά πρόσωπα που έχουν διαφορετική άποψη στα διεθνή και περιφερειακά ζητήματα… δήλωσε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπ.εξ. Bahram Qassemi.

Να θυμίσουμε ότι ο Kerry ήταν υπ.εξ. του Ομπάμα όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία 5+1, και λέγεται ότι την υποστηρίζει ακόμα.

Αυτό λοιπόν; Τέτοιο ιρανικό θράσος; Αυτό είναι χειρότερη «παρέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας» απ’ την ρωσικής προέλευσης «νοθεία» στις αμερικανικές εκλογές!!! Αυτό σημαίνει ότι η Τεχεράνη σκοπεύει να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις (τακτικής…) μέσα στο αμερικανικό establisment!!! Αμφισβητεί ο Zarif ότι ΟΙ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΟΦΙΟ ΚΟΥΝΑΒΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ;

Τώρα θα δει!!!

(φωτογραφία: Εν τω μεταξύ οι προετοιμασίες για την μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, συνεχίζονται κανονικά. Ήδη τοποθετούνται οι ταμπέλες: είτε επειδή θα ορμήξει πολύ κόσμος για να αγγίξει το καινούργιο ιερό μνημείο της πόλης, είτε επειδή μπορεί να χαθούν οι επίσημοι που θα πάνε για τα εγκαίνια: ο προεδρικός γαμπρός και σύμβουλος – άνθρωπος του Τελ Αβίβ – Jared Kushner και η προεδρική θυγατέρα, σύμβουλος και πριγκίπισσα Ivanka Trump… Να χαθούν και να πέσουν στα χέρια τίποτα ενόπλων; Α πα πα!

Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα κοσμήσει με την παρουσία του την αφορμή (αν και όχι την αιτία) για την γένεση του επόμενου An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub.

Δείλιασε!…. )

Καμπάνια Μ15

(Πόσο σκουλίκια μπορεί να είναι αυτοί που σκίζουν ή “πατάνε” τις αφίσες της καμπάνιας Μ15; Πόσο ενεργούμενα του Τελ Αβίβ και των ελληνικών υπηρεσιών;

Και σε ποιά “τύχη” ελπίζουν άραγε; Ε;)

https://www.youtube.com/watch?v=pGk20HZqOwo

 

Σωλήνες για όλους

Δευτέρα 7 Μάη. Στην ερώτηση «γιατί αυτός στη μέση έχει λυθεί στα γέλια» η απάντηση είναι διαθέσιμη από παλιά: γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον εί… Η απάντηση στην ίδια ερώτηση για τον δεξιά στο πλάνο είναι διαφορετική: αυτός γελάει επειδή ξέρει πως κοροϊδεύει…

Αν σας ενδιαφέρει και βρίσκεστε σε απόσταση που το επιτρέπει, ελάτε την ερχόμενη Τετάρτη 9 του Μάη, στο εμπ, στην εκδήλωση του συμβουλίου για την εργατική αυτονομία, για να ακούσετε πιο αναλυτικά τι και πως. Από εδώ μόνο κάτι τηλεγραφικό: αυτός ο θρυλικός αγωγός με τον οποίο ψωνίζονται οι ελληνάρες δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ’ τον άλλον, που θα έφτιαχνε ο καπετάν Παναγιώτης (ο Λαφαζάνης), με το ρωσικό γκάζι – και την ρωσική προστάτζα! – τότε που το ελλαδιστάν θα χεζόταν στο ρούβλι… Και ο καπετάν Παναγιώτης δεν ήταν τότε κανάς μίζερος κομματάρχης! Ήταν κοτζάμ υπουργός «παραγωγικής ανασυγκρότησης», για να μην ξεχνιόμαστε… Πράγμα που σημαίνει πως τότε ο ρωσικός σωλήνας εμφανιζόταν σα “σοβαρή, τελειωμένη μπίζνα” – όπως συμβαίνει πάλι τώρα με τον ισραηλινό… Οι σωλήνες είναι εθνική νεύρωση: επειδή η Ουάσιγκτον κτυπάει τον ώμο των ντόπιων υποτακτικών της λέγοντας “μια χαρά ενεργειακό hub θα γίνετε… κάποια στιγμή”….

Πολύ απλά: αυτός ο ισραηλινο-κυπριακο-ελληνικός αγωγός που τόσες ελπίδες έχει εναποθέσει επάνω του το πεινασμένο για διεθνή αξία ελλαδιστάν, δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Για διάφορους και όχι αμελητέους λόγους.

Ωστόσο είναι ένα πράγμα η πραγματικότητα (καπιταλιστική απ’ την μία άκρη ως την άλλη) και εντελώς διαφορετικό πως την αντιλαμβάνονται ο μέχρι το μεδούλι πορωμένος εθνικός μικροαστισμός, τα διάφορα συλλογικά σύνδρομα κατωτερότητας / ανωτερότητας, και οι «πολιτικοί εκπρόσωποί» τους μαζί με τους δημαγωγούς του. Στο κάτω κάτω πρόκειται για γνήσιους απόγονους κάτι παρόμοιων που είχαν (αυτό πίστευαν…) την Άγκυρα στο πιάτο και τον Σαγγάριο ένα τελευταίο εμποδιάκι· μέχρι να υπερισχύσει το ρεαλιστικότερο «τρεχάτε ποδαράκια μου να μην σας χέσει ο κώλος μου». Έτσι και τώρα: νομίζουν ότι η Άγκυρα θα πει α, θέλετε όλη την Μεσογειακή αοζ μας για πάρτη σας για να περνάτε σωλήνες; Εεε, πείτε το ρε παιδιά να μη ανησυχούμε…

Είναι τετριμένο: ακόμα και στα οράματά της η θεία Λίτσα παράγει πολιτική και αναπαράγει ιδεολογία. Κρατική πολιτική και μικροαστική ιδεολογία. Ακόμα και καθοδηγούμενη απ’ τα οράματά της, ακόμα και σαν postmodern u.f.o., η θεία Λίτσα συμμετέχει σε πραγματικούς πολέμους – ελπίζοντας ότι… Δεν είναι αυστηρά ορθολογική η κρατική πολιτική, ειδικά σε περιπτώσεις σαν του ελλαδιστάν. Αυτό όχι μόνο δεν την κάνει ακίνδυνη, αλλά μάλλον το αντίθετο. Πάνω στα καπιταλιστικά συμφέροντα προστίθεται ο έξτρα κίνδυνος της εθνικιστικής διάψευσης, της ψωροκωσταίικης παράκρουσης… (Τα γράφαμε για άλλη μια φορά μόλις χτες…)

Εδώ είμαστε κι εδώ είσαστε λοιπόν. Όπως ο αγωγός «Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης» που ήταν θρυλικός για πολλά χρόνια στα ‘90s· όπως ο σωλήνας που θα έφερνε ο καπετάν Παναγιώτης κατευθείαν απ’ την Μόσχα (χάρη στο κομματικό παρελθόν και τις άκρες του φυσικά), σωλήνες που είχαν δοξαστεί σαν, περίπου, έτοιμοι, έτσι και ο «east med pipeline» είναι ένα όνειρο που έχει βουλιάξει ήδη στον πολύ βαθύ και σκοτεινό και εχθρικό πάτο της Μεσογείου, νότια της Κρήτης. Στους υποθαλάσσιους πρόποδες του Δειναροταυρικού τόξου, πάνω στο χείλος κάτι τεκτονικών πλακών που σπρώχνονται – αν θυμάστε απ’ το σχολείο…

Ας το επαναλάβουμε όμως: αυτό καθόλου δεν αμβλύνει την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, ούτε μειώνει την αθλιότητα και τα εγκλήματα που προέρχονται από δαύτην… Μπορεί, μάλιστα, να την κάνει ακόμα πιο ωμή απ’ την μεριά του απειλούμενου από μια ακόμα διάψευση ελλαδιστάν… Σαν εκείνους που για κάθε “πόρτα” που τρώνε στις σχέσεις τους τα συμπλέγματά τους αγριεύουν περισσότερο… “Θολώνουν”… Και μετά το φόνο κλαίγονται ότι “δεν ήξερα τι έκανα…”

(φωτογραφία: Η εικόνα προέρχεται απ’ το φιλοκυβερνητικό tvxs.gr… Η ερώτηση «τι πίνετε;» θα ήταν και άκομψη και άστοχη απ’ την μεριά μας – απέναντι σε επαγγελματίες δημαγωγούς… Μια δουλειά είναι να γίνει…

Ακόμα και σαν dirty job, someone has to do it…)

Εμπόριο όπλων, γενικά

Δευτέρα 7 Μάη. Προφανώς η Ουάσιγκτον έχει σοβαρό πρόβλημα αν η Άγκυρα έχει μαζί ρωσικούς s-400 και αμερικανικά f-35. Εκείνοι που θα εκπαιδευτούν και θα βελτιώσουν την απόδοση των συστημάτων θα είναι οι (κατ’ αρχήν) ρώσοι χειριστές των ρανταρ· και σίγουρα όχι οι κατασκευαστές των «αόρατων» (;) πολεμικών.

Μ’ αυτό το δεδομένο η απειλή να αποκλειστεί η Άγκυρα απ’ την αγορά (και την κατασκευή τμημάτων;) των f-35 είναι εύλογη. Όμως στ’ αλήθεια ελπίζουν στην Ουάσιγκτον πως έτσι θα αναγκάσουν τον Erdogan να παραιτηθεί απ’ την αγορά του καλύτερου ίσως αντι-αεροπορικού και αντι-πυραυλικού συστήματος που κυκλοφοράει στην πιάτσα; Δύσκολο, πολύ δύσκολο να γίνει τέτοια υποχώρηση, ειδικά όταν ο εκβιασμός γίνεται δημόσια. Το πολύ πολύ η Άγκυρα να στραφεί στην ρωσική παραγωγή και αεροπλάνων… (Τα “5ης γενιάς” su-57 δεν είναι διαθέσιμα ακόμα. Αλλά σε κανά χρόνο; Αν υπάρχει καλή παραγγελία μπορούν να στηθούν επιπλέον γραμμές παραγωγής. Άλλωστε και τα f-35 πότε θα τα παραλάμβανε η Άγκυρα; Αύριο ή μεθαύριο;)

Έχουμε πάντως την υποψία (πιο σωστά: την εκτίμηση) ότι η Ουάσιγκτον έχει μεγαλύτερη ανάγκη την Άγκυρα απ’ ότι το αντίστροφο. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ισοδύναμη εναλλακτική στην ευρύτερη μέση Ανατολή (και στη μαύρη θάλασσα…) αν χάσει κάθε σχέση με το τουρκικό καθεστώς. Αντίθετα ο τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει διπλωματικές και οικονομικές εναλλακτικές στη “δύση”: στην ευρώπη.

Συνεπώς αυτός ο «προπαγανδιστικός» πόλεμος που πάει να ανοίξει στην Ουάσιγκτον, και οι συνέπειες που έχει και θα έχει, μάλλον προς την απέναντι μεριά του Ατλαντικού θα κτυπήσουν.

(Όσο για τους έλληνες που ονειρεύονται ότι θα μπορούσαν να είναι το συμμαχικό υποκατάστατο για την Ουάσιγκτον, και ότι έτσι «μεγαλώνει» ξανά η γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου, καλύτερα να προλάβουν να ξυπνήσουν. Πριν είναι αργά…)

Εμπόριο συμμάχων, γενικά

Δευτέρα 7 Μάη. Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο (να απειλεί με «κυρώσεις» ένα μέλος του νατο, τέτοια εποχή και σε τέτοιο μέρος…) δείχνει την άσχημη θέση στην οποία βρίσκεται. Άλλες εποχές, όταν η αμερικανική πλανητική ηγεμονία ήταν αναμφισβήτητη, κανένα τουρκικό καθεστώς (ούτε οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες) δεν θα σκεφτόταν ότι έχει το «δικαίωμα» να συνδυάσει αμερικανικά πολεμικά με ρωσικά αντιαεροπορικά.

Όταν, για παράδειγμα, το ελληνικό καθεστώς σκέφτηκε ότι μπορεί να αγοράσει η νότια κύπρος s-300 (που ήταν τότε το τελευταίο μοντέλο του είδους) το ξέχασε γρήγορα, και αναγκάστηκε να τους παρκάρει κάπου στην Κρήτη (έχοντας παραλάβει μάλλον κάποια ξεδοντιασμένη παραλλαγή) – για να εκπαιδεύονται οι «σύμμαχοι».

Η Άγκυρα δεν θέλει τους s-400 για να εκπαιδεύονται οι νατοϊκοί. Κι αν κανείς αναρωτηθεί «ποια πολεμική αεροπορία φοβάται και θέλει τέτοια αναβαθμισμένα συστήματα;» (παρότι έχει ήδη δική της αντιπυραυλική παραγωγή), η μόνη υποψήφια σ’ αυτήν την φάση είναι εκείνη του ισραήλ· εκτός απ’ την αμερικανική, φυσικά.

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 7 Μάη. Ενώ η Ουάσιγκτον ζει με τις οποιες δυσκολίες της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου (κανείς δεν είναι τέλειος!), οι αντιπαλοί της τα καταφέρνουν καλύτερα. (Ή, έστω, έτσι δείχνουν).

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει εδώ και πολύ καιρό ότι η «αντιπαλότητα» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Δαμασκό είναι «για τα μάτια του κόσμου» – ουσιαστικά για τα μάτια των σουνιτών αντικαθεστωτικών που έχουν περάσει υπό την «προστασία» της Άγκυρας. Με δεδομένο ότι Άγκυρα και Ντόχα έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη συμμαχία, ποιές είναι οι σχέσεις της Ντόχα με την Δαμασκό, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι για αρκετά χρόνια η Ντόχα (μαζί με το Ριάντ) χρηματοδοτούσε τις αντι-Άσαντ οργανώσεις, ειδικά τις πιο «σκληροπυρηνικές» τύπου al-Nusra ή και isis, σε αρμονία με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο;

Πριν μερικές ημέρες (μεταδίδει ο γνωστός Robert Fisk) ο Άσαντ κάλεσε σε ιδιωτική συνάντηση τους σύριους δημοσιογράφους. Για να τους ενημερώσει ότι «οι σχέσεις του με την Ντόχα βελτιώνονται» – αν και προς το παρόν κινούνται σε «χαμηλά επίπεδα». Που σημαίνει ότι ο Άσαντ και ο εμίρης του κατάρ Tamin δεν θα συναντηθούν ούτε θα αγκαλιαστούν σύντομα… Δεν χρειάζεται άλλωστε…

Αν ο Άσαντ θεώρησε σωστό να ενημερώσει «ιδιωτικά» τους δημοσιογράφους του (που σήμαινε: δεν θα έπρεπε να δημοσιοποιήσουν αυτά που τους είπε…) αυτό μόνο μια λογική εξήγηση έχει: οι σχέσεις Δαμασκού – Ντόχα έχουν προχωρήσει σε πιο ψηλά επίπεδα, οπότε αργά ή γρήγορα «κάτι θα φανεί». Συνεπώς οι επαγγελματίες δημαγωγοί του συριακού καθεστώτος θα πρέπει να είναι έτοιμοι, και να προετοιμάζουν το έδαφος της «κοινής γνώμης»… (Το al Jazeera θα κάνει φυσικά το μέρος της δουλειάς που του αντιστοιχεί…)

Η στροφή 180 μοιρών του κατάρ έγινε όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το «κόλπο isis» θα αποτύχει στη συρία και στο ιράκ λόγω της ρωσικής εμπλοκής· και πάντως πριν η ήττα γίνει οφθαλμοφανής. Αυτή η στροφή εκνεύρισε αφάνταστα το Ριάντ και τα εμιράτα, που αφού προσπάθησαν να οργανώσουν πραξικόπημα στην Ντόχα και απέτυχαν, περιορίστηκαν τελικά σε κάτι σαν «σιωπηλό ημι-πόλεμο», με «κυρώσεις», «αποκλεισμό» και άλλα τέτοια ωραία και αμερικάνικα.

Σε κάθε περίπτωση η Ντόχα πέρασε με την μεριά του «μπλοκ της Αστάνα», διακόπτοντας την χρηματοδότηση των αντι-καθεστωτικών· ενώ δέχτηκε πλουσιοπάροχη ανθρωπιστική βοήθεια απ’ την Τεχεράνη και στρατιωτική απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός άρχισε να «μαρσάρει» εναντίον της. Προφανώς θα χρηματοδοτήσει / επωφεληθεί απ’ την συριακή ανοικοδόμηση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Το σημαντικότερο είναι ότι η διανομή των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου (σίγουρα προς την ευρώπη) φαίνεται ότι θα γίνεται σε συνεργασία και όχι σε ανταγωνισμό με την Τεχεράνη… Υπό την τεχνική επίβλεψη (τίνος άλλου;) της ρωσικής gazprom… (Να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, ε;…)

Αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν «αργές αλλά σταθερές κινήσεις τεκτονικών πλακών» στη μέση Ανατολή… Όταν τέτοιες τεκτονικές πλάκες αρχίσουν να σπρώχνονται, είναι η χειρότερη στιγμή τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για το Τελ Αβίβ και το Ριάντ να αυξάνουν τους αντιπάλους τους εκεί…

Ε;

(φωτογραφία: Ένας τουρίστας αυτοφωτογραφίζεται μπροστά στο μουσείο ισλαμικής τέχνης στην Ντόχα, με φόντο μια απ’ τις πολλές αναπαραστάσεις του εμίρη του κατάρ… Παρά τα σχέδια του τοξικού και του μέντορά του των αραβικών εμιράτων, το κατάρ εμφανίζεται live ‘n’ kicking στην αρένα του δευτερεύοντος πεδίου μάχης – και όχι μόνο…)

Καμπάνια Μ15

Το βίντεο είναι μια παραγωγή του bbc, και προβλήθηκε τον Μάρτη του 2003, με τίτλο “το κρυφό όπλο του ισραήλ”. Δείχνει τι σημαίνει προκεχωρημένο πρωτοκοσμικό φυλάκιο στη μέση Ανατολή / κράτος μπάτσος.

Μόλις βρούμε χρόνο για το υποτιτλίσουμε στα ελληνικά. Όμως ως τότε θα πρέπει να βασιστείτε στα αγγλικά σας…

Κλόουν 1

Κυριακή 6 Μάη. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Netanyahu δεν απέτυχε, απλά, να πείσει με το πρόσφατο show του με τις δήθεν αποδείξεις του δήθεν «κρυφού» πυρηνικού προγράμματος της Τεχεράνης… Γελοιοποιήθηκε διεθνώς! Έγινε ρεζίλι. Έχοντας παρακολουθήσει το show και, βλέποντας τις επόμενες ημέρες τις αντιδράσεις εκτός (αλλά και εντός) ισραήλ, κρίνουμε ότι μπήκε πανάξια στη διάσημη κατηγορία ελλήνων «αντιμνημονιακών» πολιτικών, την εποχή της ακμής τους. Στην κατηγορία «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Όμως θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη και κάπως πιο απρόσωπη σημασία στο ζήτημα. Σε μια σειρά κρατών (που «τυχαίνει» να είναι συμμαχικά…) συμβαίνει ταυτόχρονα το ίδιο: πολιτικές βιτρίνες – καραγκιόζηδες, στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Ουάσιγκτον, Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ· και σε κάποιο βαθμό Λονδίνο. Αν οι πολιτικές βιτρίνες αποτελούν εκπρόσωπους του κεφάλαιου σε κάθε κράτος (ολόκληρου ή της ηγεμονικής μερίδας του), πράγμα που θεωρούμε ότι ισχύει πάντα, τι σημαίνει το να έχουν αυτές οι πολιτικές βιτρίνες στοιχεία (συχνά έντονα) γελοιότητας; Μήπως έτσι εκφράζεται δημόσια κάποιου είδους υπόγεια «σύγχιση» στις τάξεις αυτών των «εθνικών» κεφαλαίων; Κι αν αυτό ισχύει, τι είδους είναι αυτή η «σύγχιση», και ποια είναι τα ιστορικά της χαρακτηριστικά;

Δεν θα ήταν σωστή κάποια ενιαία απάντηση. Τα μεγέθη είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ώστε δεν επιτρέπουν μια συνολική γενίκευση. Ωστόσο πρέπει να υποδειχθεί ότι υπάρχει ένα τουλάχιστον κοινό ανάμεσα σ’ αυτούς τους «συμμάχους», με τις όποιες ιδιαιτερότητες ανά περίπτωση: σύγχιση μεσομακροπρόθεσμου προσανατολισμού σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που οι συσχετισμοί αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ή, για να το πούμε διαφορά: τακτικισμός χωρίς ουσιαστικό στρατηγικό ορίζοντα και βάθος.

Ας πάρουμε το ελληνικό παράδειγμα, αφού είμαστε υποχρεωμένοι να το τρώμε στα μούτρα. Το εντόπιο «εθνικό κεφάλαιο», τα ντόπια αφεντικά όλων των κατηγοριών και μεγεθών, αρνήθηκαν κατηγορηματικά το 2009 και το 2010 ότι έχουν σοβαρό, δομικό πρόβλημα συγκρότησης και «λειτουργίας» (με κριτήρια ορθολογισμού), παρότι η χρεωκοπία τόσο του κράτους όσο και των τραπεζών ήταν δεδομένη. Έπεισαν εύκολα τους υποτελείς ότι «φταίνε οι ξένοι» (άλλο που δεν ήθελε η μικροαστική μάζα) και προώθησαν διαδοχικά στο κέντρο της σκηνής διάφορες πολιτικές βιτρίνες που εκπροσωπούσαν αυτό ακριβώς το ελληνικό, εθνικό, καπιταλιστικό. μελοδραματικό δόγμα: «εμείς δεν φταίμε».

Χάρη σ’ αυτό το δόγμα πέρασαν 8 γεμάτα χρόνια, κατά τα οποία το ελληνικό «εθνικό» κεφάλαιο (και, κατά συνέπεια, οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) απέδειξε σ’ όλο τον κόσμο πως ούτε έχει ούτε μπορεί να φτιάξει ένα δικό του σχέδιο για την δική του διάσωση / διεθνή αναβάθμιση. Οκτώ γεμάτα χρόνια κατά τα οποία η μόνη δραστηριότητα ήταν ο «λομπισμός» μέσα στις γραμμές των «σχεδίων διάσωσης» που ήρθαν απ’ έξω, η προσπάθεια δηλαδή να διασωθούν οι πολιτικές πρόσοδοι για το ένα ή το άλλο «υποκείμενο»: αφεντικά της μεσαίας τάξης, «μεγάλα» αφεντικά, μικροαστικά αφεντικά διάφορων κατηγοριών.

Μετά από 8 γεμάτα χρόνια πολιτικού δανεισμού και επιτήρησης οι πολιτικές βιτρίνες (σαν εκπρόσωποι του «εθνικού» κεφάλαιου που έχει αποτύχει όχι στο να «βγάζει» φράγκα, ξύγκι κι απ’ την μύγα – άγρια υποτίμηση της εργασίας – αλλά στο να σχεδιάζει μεσο-μακροπρόθεσμα) μιλάνε στα σοβαρά για «έξοδο». «Έξοδο» από που; Απ’ την ανυποληψία δεν φεύγεις έτσι!!! Μια (κινέζικη;) παροιμία, με γενική αξία, λέει ότι η εμπιστοσύνη είναι κάτι που φεύγει γρήγορα καβάλα σε άλογο, και έρχεται δύσκολα κι αργά, περπατώντας με πολύ μικρά βήματα.

Η ελληνική κρατική και καπιταλιστική ανυποληψία, πεταμένη πάνω στον πάγκο του διεθνούς εμπορίου χρήματος, ήταν που εκτόξευσε τα επιτόκια δανεισμού στα τέλη του ’09 και στις αρχές του ’10. Έκτοτε, το μόνο που έκανε το «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι μ’ αυτήν την ανυποληψία, ήταν να την βάλουν να χορεύει κάνοντας στριπτίζ. Ακόμα κι εκείνοι (διεθνώς) που στις αρχές αυτής της οκταετίας δεν ήξεραν τώρα ξέρουν.

Κλόουν 2

Κυριακή 6 Μάη. Δεν είναι εντυπωσιακό που τόσο το «εθνικό κεφάλαιο» όσο και οι λακέδες υπήκοοί του δεν ξέρουν να σχεδιάζουν· πρόκειται για σταθερά του ελληνικού κράτους, εδώ και 180 χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν έχουν συναίσθηση της ανικανότητάς τους· το ότι νομίζουν ότι «ξέρουν»! Κι έτσι καταλήγουν, ανάμεσα στα υπόλοιπα, να συμμαχούν με όμοιούς τους, εξίσου παρακμιακούς τακτικιστές.

Εδώ ξαναμπαίνουν στη σκηνή ο Netanyahu και το ψόφιο κουνάβι… Για τις ηπα, για παράδειγμα, κάποιοι εκτιμούν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη υπόγειος αλλά έντονος «ενδοσυστημικός πόλεμος» στις γραμμές του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους (στρατός και μυστικές υπηρεσίες) για την γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί μέσα στα όλα και πιο στενά περιθώρια που αφήνει η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Άλλοι, για παράδειγμα, υποστηρίζουν ότι ο κινέζικος καπιταλισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά ή κυρίως με «οικονομικά μέσα» (προστατευτισμός)· και άλλοι ότι μόνο μ’ έναν κανονικό πόλεμο θα γίνει η δουλειά. Το ότι οι δεύτεροι προέρχονται απ’ το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι γεγονός… Έχει σημασία ωστόσο ότι παραδέχονται ότι θα χρειαστούν χρόνια (πέρα απ’ τα μυθικά ποσά…) για να φτάσει ο αμερικανικός στρατός στο σημείο να μπορεί να κάνει με επιτυχία έναν πόλεμο εναντίον του κινέζικου έχοντας περιθώρια να πολεμάει και εναντίον των συμμάχων του Πεκίνου. Και μέχρι τότε τι φαντάζονται ότι θα κάνει το Πεκίνο;

Δική τους είναι, άλλωστε, η πρόβλεψη ότι ως το 2030 (δηλαδή μέσα στην επόμενη δεκαετία!) … η ενδυνάμωση των ιδιωτών και η διασπορά της δύναμης μεταξύ κρατών και απ’ τα κράτη σε ανεπίσημα δίκτυα θα έχει δραματική επίδραση, αντιστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορική άνοδο της Δύσης από το 1750, και αποκαθιστώντας το βάρος της Ασίας στην παγκόσμια οικονομία… Και ότι … Η Ασία θα ξεπεράσει την βόρεια Αμερική και την Ευρώπη μαζί, με κριτήρια την παγκόσμια δύναμη βασισμένη στο αεπ της, το μέγεθος του πληθυσμού, τις στρατιωτικές δαπάνες και τις τεχνολογικές επενδύσεις. Η Κίνα μόνη της θα είναι πιθανόν η μεγαλύτερη οικονομία, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ μερικά χρόνια πριν το 2030… (Πρόκειται για δημοσιευμένη έκθεση 160 σελίδων, των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, στα τέλη του 2012).

Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ο ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» ονειρεύεται να συντρίψει το ιρανικό, σέρνοντας τον αμερικανικό στρατό σ’ αυτή τη δουλειά. Αγνοώντας ότι επί 8 χρόνια, την δεκαετία του ’80, αυτός ο πόλεμος έγινε! Με αιχμή τον ιρακινό στρατό, και πλάτη τους πάντες: τις ηπα, την τότε εσσδ, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη… Ενόσω το ιράν ήταν πολύ πιο πίσω (με όρους καπιταλιστικής και ειδικά στρατιωτικής «ανάπτυξης»), και χωρίς συμμάχους… Έγινε αυτός ο πόλεμος που ονειρεύεται το ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι… Και τον κέρδισε η Τεχεράνη!!

Παρακμή αφεντικών! Λυσσασμένη και άρα εξαιρετικά επικίνδυνη!…

Ευχαριστούμε… και στο καλό…

Κυριακή 6 Μάη. Το γεγονός ότι η αμερικανική κυβέρνηση φέρεται να διακόπτει την χρηματοδότηση των “white helmets”, αυτής της υποτιθέμενα “ανθρωπιστικής οργάνωσης” της οποίας η μεγαλύτερη ικανότητα ήταν η παραγωγή βίντεο για υποτιθέμενες “επιθέσεις με χημικά” του καθεστώτος Άσαντ (με τελευταίο γκραντ σουξέ αυτήν την Douma) σημαίνει … ότι ως τώρα τους χρηματοδοτούσε… Έτσι δεν είναι;

Και γιατί τώρα η Ουάσιγκτον λέει κάτι του είδους «εκτιμάμε πολύ την δουλειά σας, αλλά…»; Να υποθέσουμε ότι κάποιοι στράβωσαν με την κακή ποιότητα και την προχειρότητα του τελευταίου σκετς στη Douma; Μήπως το πολυαναμένομενο «χημικό κτύπημα του Άσαντ» σκηνοθετήθηκε τόσο σάτρα πάτρα που χρησιμοποιήθηκε μεν αλλά μπορεί, τελικά, να στοιχίσει;

Όχι ότι οι “white helmets” θα χαθούν… Έτσι κι αλλιώς τάπαιρναν και απ’ το Λονδίνο, και απ’ το Ριάντ… Όμως όπως και να το κάνεις μια απόλυση είναι μια απόλυση…