Μαθεύτηκε πως…

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Μετά από τόσες και τέτοιες απανωτές «εθνικές επιτυχίες», σε ιστορικό χρόνο dt, δηλαδή, για να ανακεφαλαιώσουμε: α) μετά τον (αναμενόμενο) σεισμό του επιταφίου της μαύρης αντίδρασης, και β) μετά το ανέμελο χλιμίντρισμα του καθαρόαιμου του Μεγάλου Ελληνικού Διαπραγματευτικού Στάβλου (έχει να το λέει η Υφήλιος, όχι των «παμμακεδόνων», η υπόλοιπη, για τα ελληνικά άτια), ήταν αναμενόμενο: πρώτον, τα διεθνή (και πάντα ανθελληνικά media) μετέδωσαν ότι «χιλιάδες έλληνες διαδηλώνουν κατά της μακεδονίας» («αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι») και, δεύτερον, μιλώντας σε σύνοδο βαλκάνιων μεταναστών στην Istanbul ο Erdogan προσέφερε την φιλία του στη δημοκρατία της μακεδονίας («η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του κουρδιστάν» – των ’90s μεν, αλλά κάποιοι το πιστεύουν ακόμα…)

Υποθέτουμε ότι μια τέτοια «χείρα φιλίας» δεν θα απορριφθεί, ειδικά απ’ την αλβανική μειονότητα, με δεδομένο άλλωστε ότι η Άγκυρα έχει παραπάνω από καλές σχέσεις με τα Τίρανα. Βλέπετε δεν έχει «τις συνοριακές διαφορές» που έχει η ευλογημένη απ’ τον οικουμενικό αρχιτράγο χώρα· ούτε και την υποχρεώση να δώσει αποζημιώσεις για τον εκπατρισμό των τσάμηδων. Δεν υπάρχει αμφιβολία: οι τσάμηδες συνεργάστηκαν με τους ναζί. Αλλά δεν υπάρχει και η άλλη αμφιβολία: όσοι συνεργάτες των ναζί στην ελλάδα δεν ήταν τσάμηδες έγιναν μετά συνεργάτες των άγγλων, των αμερικάνων, και πρόκοψαν. Έκαναν περιουσίες, έγιναν εξουσία, εν μέρει την έχουν ακόμα… Και κανείς δεν τους ζητάει αποζημιώσεις για τα εγκλήματά τους.

Δεν θα απορριφθεί η τουρκική φιλία απ’ τη δημοκρατία της μακεδονίας (να το θυμάστε: ο Zaev, μετά το σύμφωνο φιλίας με την Σόφια θα κάνει καλά deal και στην Άγκυρα) αλλά δεν είναι και απαραίτητη. Ο θρυλικός Γιούνκερ θα επισκεφτεί την περιοχή στα τέλη Φλεβάρη σε μια σημαίνουσα περιοδεία στα δυτικά βαλκάνια. Και μα τις χίλιες καλοσιδερωμένες γαλανόλευκες, όταν θα προσγειώνεται στο αεροδρόμιο «Μήτσος Καραμπάλουρας» (πρώην “μέγας Αλέκος”) στα Σκόπια θα ξέρει σε μια χώρα βρίσκεται.

Στη δημοκρατία της μακεδονίας…

(φωτογραφία: Ο πρωθ. της βουλγαρίας Boyko Borisov και της μακεδονίας Zoran Zaev υπογράφουν την 1η του περασμένου Αυγούστου την μεταξύ των κρατών τους συμφωνία «φιλίας, καλής γειτονίας και συνεργασίας» στα Σκόπια. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ – όχι τα ελληνικά, τέτοια δεν υπήρξαν… – η συμφωνία υπογράφτηκε στις δύο επίσημες γλώσσες «σύμφωνα με τα συντάγματα των δύο κρατών».

Άντε τώρα να πάει ο ογκόλιθος να πείσει την Σόφια ότι υπέγραψε συμφωνία σε λάθος γλώσσα…)

Κορέες

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Κι ενώ το σύμπαν (και όλα τα παράλληλα σύμπαντα) παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα αν η μαύρη αντίδραση μάζεψε στην Αθήνα 140, 190 ή 270 χιλιάδες ψεκασμένους, αν η κάμερα της ελληνικής αστυνομίας έσβησε την ώρα στο βίντεό της επίτηδες ή κατα λάθος, κι αν τα υπόλοιπα εκατομμύρια των ελλήνων της υφηλίου ψηφίζουν δαγκωτό Τσίπρα / Καμμένο / Κοτζιά και σία ή Σώρρα, σε ένα απομακρυσμένο και ασήμαντο σημείο του πλανήτη, την κορεατική χερσόνησο, συμβαίνουν εντελώς αδιάφορα πράγματα.

Είχαμε κάνει την υπόθεση (ρίχτερ στην Ουάσιγκτον με επίκεντρο την κορεατική χερσόνησο, 26 Γενάρη) ότι θα μπορούσε (ακόμα και) να βρεθεί ο βορειοκορεάτης Kim δίπλα στον νοτιοκορεάτη Moon στην τελετή έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών αγώνων στη Σεούλ, σε 3 ημέρες…

Εεε… Δεν πέσαμε και πολύ έξω, θα πρέπει να το παραδεχτείτε (ακόμα και οι «βιογράφοι του ασταμάτητου»): με κάθε μετριοφροσύνη δεν υστερούμε μέχρι στιγμής (για αύριο ποιος ξέρει;) σε αναλυτικό ρεαλισμό, πάντα από εργατική σκοπία – κι ας είναι για ζητήματα τόσο ασήμαντα και τόσο μακρινά όσο το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου… Στην τελετή, λοιπόν, θα βρίσκεται ο Kim Yong-nam, που είναι κάτι σαν ο νο 2 του βορειοκορεατικού καθεστώτος. Ουάου!!!

Μια μικρή περιγραφή έχει την αξία της. Ο 90χρονος Kim Yong-nam δεν είναι το «Θεωδορακίστικο» λείψανο της Πγιονγκγιάνγκ. Είναι πρόεδρος της «ανώτατης λαϊκής συνέλευσης» της βόρειας κορέας απ’ το 1998 (έχει συμμετάσχει, δηλαδή, στη sunrise policy στο μεγαλύτερο μέρος των ‘00s) ενώ απ’ το 1983 ως το 1998 ήταν υπ.εξ. Σύμφωνα με το βορειοκορεατικό σύνταγμα, ο Kim Yong-nam σαν πρόεδρος της ανώτατης λαϊκής συνέλευσης, ο Pak Pong-ju σαν πρωθυπουργός και ο (γνωστός…) Kim Jong-un σαν πρόεδρος συγκροτούν την τριανδρία της κεντρικής εξουσίας, με τυπικά ίσιες μεταξύ τους εξουσίες και αρμοδιότητες. Σε κάθε περίπωση, πρακτικά, ο Kim Yong-nam θεωρείται ο αμέσως επόμενος στην ιεραρχία μετά τον Kim Jong-un. Αυτός, λοιπόν, θα κάτσει δίπλα στον Moon (αν, τελικά, δεν ζηλέψει το ταξίδι, τελευταία στιγμή, ο άλλος Kim, ο νο 1…)

Και τώρα τα ασήμαντα και όμορφα. Στην ίδια τελετή έναρξης στη Σεούλ, σε 3 ημέρες, υποτίθεται ότι θα βρίσκεται (έχει κληθεί και έχει απαντήσει θετικά) ο αντιβασιλιάς της Ουάσιγκτον Pence, καθώς και «μέλη της οικογένειας Trump» – λογικά η Ivanka (σύμβουλος του μπαμπά / βασιλιά) μετά του Kushner (βασιλικός σύμβουλος και σώγαμπρος).

Θα πάνε όμως; Κι αν πάνε πώς θα αντέξουν την έστω εθιμοτυπική χειραψία με την επιτομή του βορειοκορεάτικου καθεστώτος, την νο 2 έκφραση της παγκόσμιας απειλής, τον συγκυβερνήτη του “rocket man”; Κι αν, πάλι, δεν πάνε πως θα διαχειριστούν αυτήν την έμμεση έξωσή τους απ’ τον σύμμαχο Moon;

Δεν είναι άσχημη ιδέα: την ερχόμενη Παρασκευή, χορτάτοι από ελληνική μαύρη αντίδραση και φαιορόζ εθνοκαπατριωτική κουτοπονηριά, να παρακολουθήσετε μια τελετή έναρξης χειμερινών ολυμπιακών αγώνων.

Φαντασμαγορική θα είναι οπωσδήποτε! Κατά πάσα πιθανότητα η Ουάσιγκτον δεν θα συμμετάσχει με τους cruise missiles της…

Συρία

Τρίτη 6 Φλεβάρη. Κι άλλη ασήμαντη λεπτομέρεια, που την λέμε χαμηλόφωνα για να μην ταράξουμε το σύμπαν που, ξέρετε, με κομμένη την ανάσα, κλπ…: οι ένοπλοι τριών αντι-Άσαντ οργανώσεων που ως τώρα βρίσκονταν στην επαρχία του Idlib όπου επιτίθεται ο συριακός στρατός με τους συμμάχους του (και την ρωσική αεροπορία), πεζικάριοι της Faylaq al-Sham, του Free Idlib Army και της Nour al-Din al Zenki, μετακομίζουν στον θύλακα του Afrin, δίπλα στο proxie πεζικό της Άγκυρας (τον f.s.a.) και τον τουρκικό στρατό.

Έτσι συμβαίνουν δύο πράγματα (εντελώς ασήμαντα…). Πρώτον ενισχύεται με αρβύλες η εισβολή στην Afrin. Και δεύτερον, φεύγουν «απ’ τα πόδια» του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib οι αντικαθεστωτικοί που ελέχονται απ’ την Άγκυρα αλλά έχασαν τον έλεγχο της περιοχής στον «εμφύλιο» με τους υποστηριζόμενους απ’ το Ριάντ. Aυτό θα διευκολύνει ιδιαίτερα τους carpet βομβαρδισμούς των ρώσων – που έχουν αφηνιάσει μετά την κατάρριψη ενός πολεμικού τους.

Φοβούμενοι την τεχνητή μεν αλλά αποτελεσματική αμνησία της εποχής θα το θυμίσουμε. Ήταν μόλις πριν 20 ημέρες (συρία, 15 Γενάρη), όταν γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Από στρατιωτική άποψη η κατάληψη των εδαφών του θύλακα της Afrin φαίνεται δύσκολη υπόθεση, παρότι οι proxies της Άγκυρας (f.s.a. του βορρά) δηλώνουν έτοιμοι για την επίθεση, εδώ και καιρό. Η «για τα μάτια του κόσμου» διαμαρτυρίες της για τις επιχειρήσεις του συριακού στρατού ‘n’ friends στην ακριβώς από κάτω, νότια, στην περιοχή του Idlib, θα μπορούσε να σημαίνει, μεσοπρόθεσμα (;) μια συμφωνία (εντός του μπλοκ της Astana): ότι οι ένοπλοι που τώρα βρίσκονται στο Idlib θα ανέβουν βορειότερα, σε βάρος των ypg. Ωστόσο αυτό είναι μια υπόθεσή μας, και μένει να φανεί αν είναι σωστή…

Ο.Κ. Δεν πουλάμε μούρη! Το παλεύουμε – ενάντια στην αποπληροφόρηση, την παραπληροφόρηση, την σύγχιση. Αν δεν έχουν αξία οι σκέψεις, οι παρατηρήσεις, οι προβλέψεις μας και η τεκμηρίωσή τους είναι εύκολο: υπάρχει και off!!!

Πρώτοι στο χωριό

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Για εθνικό show εσωτερικής κατανάλωσης ήταν «πειστικό». Καμμία σχέση, βέβαια, με τα νούμερα που προπαγάνδιζε εκ των προτέρων (ή ανακοινώνει εκ των υστέρων) το οργανωτικό φασισταριό. Όμως απ’ την άλλη μεριά θα ήταν ασυγχώρητη τύφλα να μην αναγνωρίσει κανείς ότι η ελληνική μαύρη αντίδραση είναι πάντα σε θέση να παράγει μεγάλης κλίμακας γεγονότα πολιτικής (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας). Επειδή, σε τελευταία ανάλυση, το ότι μαζεύτηκαν στην Αθήνα, απ’ όλο το ελλαδιστάν, 150.000 επιχορηγούμενοι εθνικόφρονες καμμένοι (η θεία Λίτσα σ’ όλο της το εύρος δηλαδή), δεν λέει όλη την αλήθεια, αν δεν συγκριθεί με το γεγονός ότι είναι αδύνατο (τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα) να μαζευτούν σε μία βδομάδα 10.000 (και μόνο τόσοι) μη επιχορηγούμενοι για να διαδηλώσουν «εμείς την λέμε δημοκρατία της μακεδονίας». Κι εκεί είναι η διαφορά στην εικονογραφία (και, άρα, στην έμμεση αλλά σαφή έκφραση των συσχετισμών), και όχι στον αριθμό των χθεσινών βλημάτων. Ενώ κάποια άλλα 300 (χιλιάδες) έμειναν απούλητα, τα χθεσινά 150 (χιλιάδες) ξεπούλησαν. Όπως θα έλεγε κάθε κυνικός: «αυτό μετράει»!

Πως μετράει όμως; Ενώ στο εσωτερικό οι πρακτικοί συσχετισμοί εκφράζουν αυτό που δυστυχώς ισχύει, το γεγονός δηλαδή ότι τα πλέον καθυστερημένα διανοητικά, αισθητικά, ηθικά και ιδεολογικά τμήματα της κοινωνίας επιβάλλονται, ακόμα κι αν είναι μειοψηφικά, η εκπομπή της ιδεολογικής ηγεμονίας της ντόπιας μαύρης αντίδρασης προς τα έξω έχει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα απ’ όσο νομίζουν οι «πρώτοι στο χωριό».

Να εξηγηθούμε. Μας είναι δεδομένο ότι τους υπονόμους τους άνοιξαν οι ίδιοι οι φαιορόζ (δηλαδή εκείνοι που βρίσκονται από πίσω τους), προκειμένου να ενισχύσουν το φαιό τμήμα τους εν όψει των επόμενων εκλογών. Το πράγμα πήρε διαφορετική τροπή, επειδή τα αφεντικά των φαιορόζ όπως έχουν δείξει και άλλη φορά, δεν στεναχωριούνται με την ηλιθιότητα των πολιτικών βιτρινών, αρκεί να μπορούν να την αξιοποιήσουν. Για να το πούμε αλλιώς: το πράγμα ξέφυγε (απ’ το σχέδιο ενίσχυσης του ψεκασμένου), και πέρασε στο λογαριασμό των μηχανισμών – που θέλουν να προστατέψουν τα δικά τους, στενά εννοημένα συμφέροντα: παπαδαριό, υπηρεσίες, μαυραγορίτες, οικονομία του εγκλήματος, κλπ κλπ.

Το πρόβλημα είναι πως έτσι χαλάει η άλλη δουλειά. Η μεθόδευση, δηλαδή, ότι οι φαιορόζ (δια του αρμόδιου αν και αποτυχημένου ογκόλιθου υπ.εξ.) θα το παίζουν απέναντι στην δημοκρατία της μακεδονίας «εμείς θέλουμε – αυτοί δεν μπορούν», έτσι ώστε να κερδίσει το ελλαδιστάν κάποια σημεία σ’ αυτό που νομίζει πως είναι η καρδιά της «διεθνούς πολιτικής», δηλαδή στις εντυπώσεις. Τώρα πια όλοι στον πλανήτη ξέρουν ότι «οι έλληνες δεν θέλουν»! Αυτό σημαίνει ότι για κάθε ελιγμό που θα επιχειρεί απο δω και στο εξής ο ογκόλιθος (μαύρη κοροϊδία έτσι κι αλλιώς) για να προσπαθήσει να πείσει το όποιο διεθνές ακροατήριο ότι «λέει ‘όχι’ επειδή η στάση των Σκοπίων είναι εχθρική και αδιάλλακτη», αυτό το διεθνές ακροατήριο θα τον κτυπάει φιλικά στον ώμο λέγοντάς του «καταλαβαίνουμε, δεν μπορείς να πεις ‘ναι’ επειδή θα έχεις πολιτικό κόστος».

Ελληνικοί ελιγμοί στο blame game τέλος!!! Αρκεί να συγκρίνει κανείς (αλλά ποιος άραγε;) την εξαιρετικά πειθαρχημένη στάση της δεξιάς / ακροδεξιάς αντιπολίτευσης στη δημοκρατία της μακεδονίας· πειθαρχία που επιβλήθηκε απ’ το «ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα» και όχι μόνο, μάλλον εύκολα. Πολλοί θα ήθελε ο ογκόλιθος (και το “παιχνίδι των ευθυνών” α λα ελληνικά) «συλλαλητήρια για το όνομά μας» να γίνονται στα Σκόπια, ώστε να μπορούν οι έλληνες να το παίζουν «καλοί» ποντάροντας στην αδυναμία της κυβέρνησης Zaev. Να, όμως, πως τα έφερε ο τυχοδιωκτισμός των αφεντικών των φαιορόζ – και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά. Αντί να εμφανίζονται σαν εκφραστές μιας «ώριμης συναινετικής ελληνικής στάσης» όλοι θα τους βλέπουν πια (όχι λαθεμένα) σαν ερασιτέχνες καιροσκόπους, που είναι αδύνατο να περάσουν στο εσωτερικό τους οποιαδήποτε ορθολογική διευθέτηση.

Το πόσες φορές θα κατηγορήσει ο ογκόλιθος τον «μεσολαβητή» (Νίμιτς) είναι παντελώς αδιάφορο οπουδήποτε στον κόσμο (εκτός απ’ τον ελληνικό βούρκο). Τα ίδια έκανε πριν κανά χρόνο και με την «επίλυση του κυπριακού», στις διαπραγματεύσεις στην ελβετία. Και έγινε διεθνώς περίγελως…

Θα πείτε: μπορεί να έκαναν οι ντόπιοι μηχανισμοί τέτοιο λάθος ανοίγοντας και προωθώντας το ελληνικό λουμπεναριό στο κέντρο της σκηνής; Την απάντηση θα την βρείτε εκτός συνόρων: κάνουν οι αμερικανικοί (για να μην αναφερθούμε σε άλλους…) μηχανισμοί αντίστοιχα λάθη; Και σε τελευταία ανάλυση: εκείνο που φαίνεται λάθος από ορθολογική άποψη δεν παύει να έχει συμφέροντα πίσω του.

Μην κάνετε το λάθος, λοιπόν, να πείτε «όχι»!!!! Είναι κουραστικό κι ανίερο, αλλά θα πρέπει να μελετήσετε την ιστορία της παρακμής: συντελείται όμορφα και ωραία όταν οι «πρώτοι στο χωριό» αποδεικνύονται ανίκανοι να είναι όχι δεύτεροι αλλού ούτε τρίτοι στην πόλη.

Συντελείται όταν το «greece first» σπάει και ξανασπάει τα μούτρα του πάνω στα ντουβάρια της πραγματικότητας… Ωστόσο κάποιοι κερδίζουν απ’ τα στραπάτσα…

Τα προβλήματα στις πόλεις…

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο καπιταλιστικός πλανήτης έχει πολύ σοβαρότερα και επείγοντα ζητήματα μπροστά του απ’ τα ελληνικά κόμπλεξ και τα α λα “Μίκης” βαθιά γεράματα της κουτοπονηριάς του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Για παράδειγμα: η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε μόλις τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του πυρηνικού της οπλοστασίου. Καθόλου “καλά νέα”, αν και αναμενόμενα καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται σταθερά. Τεχεράνη, Πεκίνο, Μόσχα αλλά και Βερολίνο κατηγόρησαν διαδοχικά την ψοφιοκουναβική κυβέρνηση… Αν όλη η ιστορία ήταν ένα blame game τότε θα το είχαν κερδίσει πριν καν οι αντίστοιχες πολιτικές περσόνες ανοίξουν το στόμα τους.

Είναι, όμως, πλέον αυτό; Η «αναζήτηση των υπευθύνων» ή, ακόμα, και η κατασκευή τους; Όχι. Καθώς οι διεθνείς διακρατικές εντάσεις αυξάνονται και οι πυρήνες των αντίπαλων μπλοκ σχηματοποιούνται, είτε λύνει κανείς διαφορές εδώ κι εκεί, ή τις κρατάει ανοικτές ελπίζοντας ότι το κακοφόρμισμά τους θα τον ευνοήσει. “Κάποτε”. Αν θέλει το δεύτερο, αμολάει και τους καννίβαλους που έχει στη δούλεψή του, σαν “λαϊκή υποστήριξη”: “κάποτε” μπορεί να χρειαστεί να σκοτώσουν και να σκοτωθούν· κι όσοι επιζήσουν να το μετανοιώσουν.

Αλλά αυτό μετά το “κάποτε”….

… και στην ανατολική Μεσόγειο

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο εξαίρετος ακροδεξιός (και, ως γνωστόν, πολύ καλός σύμμαχος του ελληνικού κράτους /κεφάλαιου / παρακράτους) υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Avigdor Lieberman έχει κάτι κακοφορμισμένα προβλήματα, τα οποία ελπίζει ότι θα λύσει υπέρ του. Ένα απ’ αυτά λέγεται «οριοθέτηση της ισραηλινής αοζ σε σχέση με εκείνη του λιβάνου» – κάτι που μόνο με λογικές διαπραγματεύσεις θα μπορούσε να επιτευχθεί. Θυμίζει τίποτα από αντίστοιχες ελληνικές φαγούρες;

Τον περασμένο Δεκέμβρη η κυβέρνηση του (κλόουν) Saad Hariri «τόλμησε» να υπογράψει συμβόλαια με τρεις εταιρείες (την ιταλική Eni, την γαλλική Total και την ρωσική Novatek) για να κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις σε δύο λιβανέζικα «θαλάσσια οικόπεδα», το νο 4 και το νο 9, προς αναζήτηση υδρογονανθράκων.

Αμ δε! Το νούμερο 9 το Τελ Αβίβ το θέλει για πάρτη του. Επειδή έτσι γουστάρει. Και μιλώντας σε πρόσφατο «συνέδριο ασφαλείας» στο Τελ Αβίβ ο αρμόδιος ανθρωποφάγος υπ.αμ. άρχισε τις απειλές. Και κατά της Βηρυτού, και κατά των εργολάβων των ερευνών. Μιλώντας γενικά ο φασίστας Lieberman ψάχνει την στιγμή που θα ισοπεδώσει τον λίβανο…

Αυτό, θα πει κάποιος, είναι «ισραηλινό πρόβλημα». Εντελώς συμπτωματικά ωστόσο, σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε χτες στην καθεστωτική «καθημερινή», ο τούρκος υπ.εξ. Τσαβούσογλου επιβεβαίωσε αυτά που γράφαμε στις 28 του περασμένου μήνα (Αδύνατο να καταλάβεις όταν δεν θέλεις – 5) και στις 31. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα καθόλου δεν έχει παραιτηθεί απ’ τα νόμιμά δικαιώματά της, μέσω αοζ, στην ανατολική Μεσόγειο. Αντιγράφουμε:

… Θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι δεν υπάρχει θαλάσσιο σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και το νησί της Κύπρου. Αυτές οι μαξιμαλιστικές και μη ρεαλιστικές διεκδικήσεις σίγουρα αντιφάσκουν όσον αφορά τους καθιερωμένους κανόνες και αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όπως και τη σχετική διεθνή νομολογία για την οριοθέτηση των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Συνεπώς, κάθε σχετική προσπάθεια δεν θα έχει, νομικά και αντικειμενικά, καμμία επίδραση στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δικαιδοσία της Τουρκιας στην υφαλοκρηπίδα της…

Το γεγονός είναι ότι η Άγκυρα έχει όλο το δίκιο με το μέρος της στη συγκεκριμένη περίπτωση όταν επικαλείται τους διεθνείς κανόνες και την διεθνή νομολογία. Όπως αντίστοιχα δίκιο έχει η δημοκρατία της μακεδονίας όταν λέει ότι και μακεδονικό έθνος υπάρχει, και μακεδονική γλώσσα, και κανείς (το ελλαδιστάν δηλαδή) δεν μπορεί να απαιτεί να εξαφανιστούν. Όσο για τον περιβόητο «αλυτρωτισμό»; Τα Σκόπια έχουν κάνει 32 (τριανταδύο) αλλαγές στο σύνταγμά τους απ’ το 1995 και μετά, επ’ αυτού του θέματος· αλλά δεν πρόκειται να «κάτσουν» κιόλας στους «έλληνες πατριώτες» του «η μακεδονία είναι ελληνική»!

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο πλέον αν το ελληνικό failed state, και η failed society που το ταΐζει, ένα σύμπλεγμα που απέτυχε να αναγνωρίσει και, κατά συνέπεια, να λύσει τα δικά του εσωτερικά, δομικά καπιταλιστικά προβλήματα επί 8 χρόνια, μπορεί να ξεμπερδέψει έστω και με μισή απ’ τις «εκκρεμότητες» που σκόπιμα κρατάει εδώ και δεκαετίες σαν «χαρτιά» του ιμπεριαλισμού του.

Συνεπώς το ότι είναι εύκολα εφικτό να μαζευτούν 150.000 «θεία Λίτσα φάση» και είναι αδύνατο να μαζευτούν 10.000 για να διαδηλώσουν εναντίον των ελληνικών εθνικιστικών ψυχώσεων με το απλό σύνθημα «εμείς τη λέμε δημοκρατία της μακεδονίας» δείχνει τα περιθώρια των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους.

Δεν θέλουμε να σπείρουμε μοιρολατρεία. Αλλά αν δεν κάνουμε αυτά που πρέπει με την σοβαρότητα που πρέπει, «κακή μοίρα» μας περιμένει· κι ας το απωθεί ο καθένας όσο θέλει…

Απαγορευμένη ιστορία 1

Κυριακή 4 Φλεβάρη. (Μικρά αποσπάσματα απ’ το: Μειονοτικά ζητήματα και εθνική συνείδηση στην ελλάδα – του Δημήτρη Λιθοξόου, εκδ. “λεβιάθαν”, Δεκέμβρης 1991)

… Το εθνικο-αγροτικό κινημα του σλαβομακεδονικού και του βουλγαρικού πληθυσμού της μακεδονίας δεν στρέφεται μόνο εναντίον της οθωμανικής διοίκησης αλλά και κατά των κατεστημένων συμφερόντων του εμπορικού και μικροαστικού ελληνικού στοιχείου της περιοχής. Η αδυναμία του ελληνικού βασιλείου να διεκδικήσει στρατιωτικά, μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους, τα μακεδονικά βιλαέτια, υποχρεώνει τον ελληνισμό, μπροστά στο φάντασμα της “μεγάλης βουλγαρίας”, σε διπλωματική και στρατιωτική, ενίοτε, συνεργασία με την Πύλη και τα επαρχιακά όργανά της.

Ο Βούλγαρος θα πρωτοεμφανιστεί σαν εχθρός θρησκευτικός. Η απαίτησή του να εκκλησιάζεται στη βουλγαρική γλώσσα και να εκλέγει βούλγαρους επισκόπους, οδήγησε σε ρήξη με το πατριαρχείο Κων/πόλεως και στο σχηματισμό της βουλγαρικής Εξαρχίας. Η διαμάχη του Φαναρίου για τη διατήρηση των κεκτημένων προνομίων του, ευνόησε τη συνεργασία του με το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών στις μακεδονικές υποθέσεις, όμως η οικουμενική αντίληψη της ορθοδοξίας και τα υλικά του συμφέροντα στην αυτοκρατορία συχνά καθιστούσαν εύθραυστη την κατά των “γραικομάνων σχισματικών” συμμαχία ελληνικού κράτους και πατριαρχικού κλήρου.

Σύντομα το θρησκευτικό βουλγαρικό κίνημα θα αποκτήσει ένα αγροτικό εξεγερσιακό χαρακτήρα. Οι δύο πολιτικές οργανώσεις των σλαβόφωνων της μακεδονίας, η IMRO και η VMRO (η «εσωτερική οργάνωση» και οι «βαρχοβιστές») βρέθηκαν αντιμέτωπες στις εθνικές τους επιλογές. Η πρώτη αγωνιζόμενη για την αυτονομία της μακεδονίας θα συγκρουστεί επανειλημμένα με τη Βαρχόβνα που επιζητά την ενσωμάτωση των μακεδονικών εδαφών στο βουλγαρικό κράτος. Η IMRO θα κερδίσει τους επανασττημένους κατά των οθωμανών σλαοβομακεδόνες αγρότες και η VMRO την προστασία του βασιλιά Φερδινάνδου και την υποστήριξη της Εξαρχίας.

Ο αντιοθωμανικός αγώνας των σλαβόφωνων χριστιανικών αγροτικών πληθυσμών της μακεδονίας κορυφώνεται με την επανάσταση του Ίλιν-Ντεν τον Ιούλιο του 1903. Η Εξαρχία μαζί με την IMRO και την VMRO ηγούνται για τρεις μήνες ενός επαναστατικού κινήματος που θα πνιγεί τελικά στο αίμα αλλά θα κερδίσει τη συμπάθεια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και την προστασία των μεγάλων δυνάμεων. Οι τελευταίες θα εισηγηθούν και θα επιβάλλουν στο σουλτάνο μεταρρυθμίσεις υπέρ των χριστιανών κατοίκων των ευρωπαϊκών επαρχιών της αυτοκρατορίας.

Απαγορευμένη ιστορία 2

Κυριακή 4 Φλεβάρη. Η επανάσταση του Ίλιν-Ντεν θα αναγκάσει την ελληνική κυβέρνηση να συρθεί στο λεγόμενο μακεδονικό αγώνα (1904 – 1908). Στέλνοντας αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες του ελληνικού στρατού να συγκροτήσουν στα μακεδονικά βουνά αντάρτικες ομάδες, στρατολογώντας αμφιλεγόμενα άτομα και γνωστούς ληστές, θα επιδιώξει για τέσσερα χρόνια να ανακόψει τη μαζική προσχώρηση των σλάβων χωρικών στις επαναστατικές οργανώσεις και στην Εξαρχία. Οι έλληνες κομιτατζήδες, καθοδηγούμενοι από τα ελληνικά προξενεία Βιτωλίων και Θεσσαλονίκης, μακριά από τα αστικά μακεδονικά κέντρα όπου η παρουσία του ελληνισμού ήταν αισθητή, θα επικεντρώσουν τη δράση τους στην τρομοκράτηση και τιμωρία των σχισματικών ή ρουμανίζοντων χωριών και στη σποραδική εμπλοκή σε αψιμαχίες με ολιγάριθμα αντίπαλα σώματα. Η εντολή της Αθήνας ήταν να αποφεύγουν τη συνάντηση με οθωμανικά αποσπάσματα, να προβάλουν σε άμυνα σ’ αυτά μονάχα όταν δεν μπορούν να διαφύγουν· εντολή που τηρήθηκε από την όχι και τόσο ηρωϊκή περιοδεία του Παύλου Μελά στη μακεδονία μέχρι το κίνημα των νεότουρκων, την παροχή αμνηστίας και την ανακήρυξη του συντάγματος.

Ο δεύτερος σε ισχύ και πλήθος εχθρός του ελληνισμού στον αγώνα του για κυριαρχία στη μακεδονία υπήρξε ο ρουμάνος. Το κουτσοβλαχικό κίνημα των ρουμανιζόντων, εμπνευσμένο από τη φυσιογνωμία του Απόστολου Μαργαρίτη, θα βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπο στην εκκλησιαστική και εκπαιδευτική πολιτική του πατριαρχείου και της ελληνικής κυβέρνησης. Οι ρουμανοβλάχοι νομάδες, αγωγιάτες και έμποροι, από μόνοι τους ή σε συνεργασία με τους βούλγαρους και σκλαβομακεδόνες αντάρτες (ή ακόμα και την οθωμανική διοίκηση) θα υπονομεύσουν στο μέτρο των δυνάμεών τους κάθε ελληνική προσπάθεια στις περιοχές που ζούσαν.

Απαγορευμένη ιστορία 3

Κυριακή 4 Φλεβάρη. Οι βαλκανικοί πόλεμοι που θα τελειώσουν με ήττα όχι μόνο των οθωμανών αλλά και των βουλγάρων, θα προσφέρουν στην ελλάδα και τη σερβία το μεγαλύτερο μέρος των μακεδονικών εδαφών. Οι ελπίδες της βουλγαρίας για επέκταση στη μακεδονία θα την ωθήσουν να βγει στον πρώτο παγκόσμιο. Οι επιτυχίες της όμως στο μακεδονικό μέτωπο, στάθηκαν σύντομες. Η λήξη των εχθροπραξιών θα τη βρει από την πλευρά των ηττημένων για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια.

Η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ ελλάδας και τουρκίας το 1924 που ξερίζωσε χιλιάδες οικογένειες από τις προγονικές τους εστίες και τις έσυρε εκατέρωθεν στην προσφυγιά άλλαξε σημαντικά την εθνολογική σύνθεση της μακεδονίας: 337 χιλιάδες μουσουλμάνοι (ανάμεσά τους και οι ελληνόφωνοι Βαλαάδες) εγκατέλειψαν τις μακεδονικές πόλεις και την ύπαιρθο για να περάσουν στη Μικρασία. Επιπλέον 66 χιλιάδες βούλγαροι θα μεταναστεύσυν εθελούσια από την ελλάδα μεταξύ 1922 – 1929 βάσει της ελληνοβουλγαρικής σύμβασης του Νεϊγύ. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν 20 – 25 χιλιάδες βούλγαροι και 125 χιλιάδες μωεμεθανοί που έφυγαν από τις νέες μακεδονικές επαρχίες του ελληνικού κράτους κατά τους βαλκανικούς πολέμους και τον πρώτο παγκόσμιο.

Τη θέση τους, τα σπίτια και τα χωράφια τους, θα πάρουν στα υπό ελληνική διοίκηση μακεδονικά εδάφη 638 χιλιάδες χριστιανοί πρόσφυγες (συμπεριλαμβανομένων αρκετών ορθόδοξων τουρκόφωνων) από την ανατολική Θράκη, τον Πόντο, την μικρά Ασία, τον Καύκασο, την ανατολική Ρωμυλία και άλλες περιοχές.

Η επίσημη στατιστική εξαφάνιση των σλαβομακεδόνων, των βλάχων, των πομάκων, των αρβανιτών, των γύφτων (μαζί με την κομματική και κρατική αλαλία όσον αφορά τη γλώσσα και τον πολιτισμό των μουσουλμάνων της Θρακης) συνεχίζει να αποτελεί μέχρι σήμερα την κυρίαρχη πολιτική πρακτική του ελληνικού κράτους στα μειονοτικά θέματα.

Menteşe

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν είναι “πόρτα”. Δεν είναι “παράθυρο”. Είναι μεντεσές. Γεωπολιτικός μεντεσές. “Μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς”.

Αυτή είναι η άποψη του αμερικάνου πρεσβευτή στην Αθήνα – για την αξία του ελλαδιστάν. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την τεχνική ορολογία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού· θα πρέπει να έχουν εξελιχθεί εκεί στην Ουάσιγκτον… Δεν φαίνεται όμως ότι κοτζάμ αξιωματούχος διάλεξε λάθος λέξη· κι ας αφήσουμε ότι κανένας φαιορόζ ή μείζον αντιπολιτευόμενος δεν στράβωσε. “Μεντεσές”;

Το συγκεκριμένο εξάρτημα συνδέει κάτι σταθερό με κάτι κινούμενο, για την ακρίβεια με κάτι που στρέφεται. Το σταθερό είναι το κούφωμα, το κινούμενο είναι το φύλλο (της πόρτας, του παράθυρου). Συνεπώς η πιο πρόσφατη αμερικανική ιδέα είναι ότι η ευρώπη είναι το “κούφωμα” και “η ευρύτερη γειτονιά” (θα) ανοίγει και θα κλείνει. Και το ελλαδιστάν είναι ο “γεωπολιτικός μεντεσές”.

Πως; Το είπε αλλού στη συνέντευξή του ο Geoffrey Pyatt: λόγω της νατοϊκής βάσης στη Σούδα. Η οποία, προφανώς, δεν είναι «μεντεσές». Είναι, μάλλον, το χέρι. Που «ανοίγει» το φύλλο· ή προσπαθεί να το κρατήσει μην κλείσει. Που «ανοίγει» (στον αμερικανικό στρατό και στους συμμάχους του) την ανατολική Μεσόγειο και τη μέση Ανατολή· ή την κρατάει, να μην «κλείσει».

Δεν φαίνεται να είναι και η καλύτερη θέση για ένα κράτος / κεφάλαιο / κοινωνία που νοιώθει «χρυσή βίδα» του σύμπαντος να πέσει στην κατάσταση «μεντεσές». Έχει όμως ένα καλό – κι αυτό είναι, υποθέτουμε, που ευχαρίστησε τους φαιορόζ. Θέλει λάδωμα – για να δουλεύει.

«Λαδάκι»…