Category: Midnight Rebel

Keffiyeh

Δευτέρα 22 Γενάρη. Το ‘φερε η κουβέντα και παρατηρήσαμε ότι η αραβική / παλαιστινιακή keffiyeh έχει σχεδόν εξαφανιστεί απ’ το ντύσιμο του ευρύτερου anti-imp ρεύματος· ό,τι έχει μείνει με ψυχή, τέλος πάντων, στα μέρη μας. Θα πει κάποιος: θέμα «μόδας». Σωστά. Μόνο που είχε προηγηθεί μια (τοπική και διεθνής) εκστρατεία του Τελ Αβίβ να μοστράρει την keffiyeh σαν ισραηλινή και όχι αραβική μαντήλα.

Η εκστρατεία απέτυχε… Αλλά ύστερα άλλαξε και η μόδα (στα μέρη μας). Σύμπτωση…

Με τις καλημέρες μας, λοιπόν: η παλαιστίνια (ζει στο Λονδίνο…) Shadia Mansour ραπάρει για την keffiyeh… (Το video έχει γυριστεί κάπου στη δυτική Όχθη).

http://www.youtube.com/watch?v=paQAdTElChM

Don’t run away!!

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν το ξέραμε ότι ο θάνατος του Πανούση (όχι του πανεπιστημιακού συνεργάτη των υπηρεσιών και για ένα φεγγάρι υπουργού δημόσιας τάξης, του άλλου) θα ήταν κάτι σαν εθνικό πένθος! Εντάξει, κατάφερε ο μαλάκας να γίνει “εθνικός καραγκιόζης” εν ζωή – την είχε την ροπή. Αλλά ότι θα μαζεύονταν τόσοι (και τέτοιοι) να παριστάνουν ότι κλαίνε, αυτό δεν το περιμέναμε: για πρώην μουσικοταξιαρχίτη, όλα αυτά τα επικήδεια είναι η εκπυρσοκρότηση της αναγνώρισης της μετανοιάς του. Έγινε διασκεδαστής, κλόουν – και σαν τέτοιο τον “αποχαιρέτησαν” όλοι. Ας πρόσεχε.

Είμαστε απ’ τους άλλους (αν υπάρχουν…). Τους αμετανόητους. Οπότε, μαζί με τις ευχές μας για την εβδομάδα, αφιερώνουμε στ’ αυτιά σας κάποιες πλευρές των ντόπιων rock ‘80s, κάποιες πλευρές μόνο, απ’ την εποχή που το rock ‘n’ roll είχε ακόμα κάτι συνέπειες… Πρώτα ένα κομμάτι των no man’s land με την φωνάρα της Χασαπίδου. Και μετά μια συλλογή που μάζεψε σε βινύλιο ένα μέρος του ανθού της rock νεολαιΐστικης ανταρσίας στο πρώτο μισό των ‘80s στα μέρη μας. (Επειδή τα άνθη έχουν και αγκάθια).

Να θυμούνται οι παλιότεροι, να μαθαίνουν οι νεώτεροι. (Δύσκολα πια και τα δύο…)

Μιλάω στους ανθρώπους…

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Κάτι αλανιάρικο, απ’ την ηλεκτρική παράδοση (μπορούμε να μιλάμε για τέτοια) των Tuareg: οι Tamikrest, μαθητές των Tinariwen, και το Djanegh etoumast.

To funk καίει την έρημο…

Αισθητική τροφή

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη. Μέρες που ‘ναι το «γυρνάμε»: έγινε γνωστό απ’ την «κοιλιά του αρχιτέκτονα» του Peter Greenaway, αλλά πήρε την δική του τροχιά…

Με τις ευχές μας λοιπόν, Struggle for Pleasure απ’ τον Wim Mertens και την ορχήστρα του.

(Εμψυχωτικό; Εντελώς!)

Zombie in Brussels

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Αναρωτιόμαστε: τι να κάνει αυτή η ψυχή, ο εξόριστος (;) πρόεδρος (;) της Καταναλωνίας, αυτός ο μεγάλος πολιτικός άνδρας; Αν πάντως βολτάρει στις Βρυξέλες (και γιατί όχι;) και δεν μπουρδουκλωθεί με το νατο, μπορεί να πέσει πάνω σε κάτι τέτοιο. Μια ινδονήσια περαστική να τραγουδάει Cranberries· έτσι, επειδή έτυχε.

Αφιερώνουμε το τραγούδι (και την ερμηνεία) σ’ όλα τα κατ-αλάνια, πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται.

Hal

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Η λιβανέζα Yasmine Hamdan, απ’ το Only lovers left alive του Jarmusch. Χωρίς περισσότερα.

Στην άκρη της ερήμου

Δευτέρα 13 Νοέμβρη. Τι ειρωνεία! Ενώ η μουσική τους είναι εύκολο να φτάσει στ’ αυτιά μας, κι ίσως ακόμα πιο μέσα, η ζωή εκεί είναι σαν ανύπαρκτη για μας. Εκτός αν επαναπατρίζονται σε κουτιά τίποτα αμερικάνοι πεζοναύτες, κάνοντας έξαλλα τα αφεντικά του ψόφιου κουναβιού. Και πάλι: είναι μακρυά, who cares?

Γυρνάμε εκεί που γίνεται ένας ακόμα πόλεμος. Κι αν αυτό είναι αδιάφορο, ίσως γίνεται «θέμα» όταν οι φυγάδες φτάνουν ως εδώ, στις συνοριακές φρουρές. Αμηχανία.

Πάμε λοιπόν ξανά στις νότιες άκρες της Σαχάρας. Όχι από συνήθεια· από κακοήθεια. Πάμε με μουσική, και όχι μόνο. Terakaft, Tartit, και μια χρήσιμη «ξενάγηση». Κι όποιος σηκώνει τον ώμο, δεν ξέρει τι του γίνεται.

First we take Manhattan…

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Το είχαμε στα σκαριά, έτσι κι αλλιώς. Ούτε σαν επέτειο, ούτε σαν μνημόσυνο. Απλή σύμπτωση – συμβαίνουν κι αυτά.

Leonard Cohen λοιπόν. Πρώτα στο San Sebastian, στη χώρα των Βάσκων. Ύστερα απ’ τους R.E.M. Κι αν θέλετε κι άλλο, απ’ τον Joe Cocker.

Και καλή βδομάδα.

Ο χρόνος που φεύγει

Δευτέρα 30 Οκτώβρη. Κάτι κοντινό στη γεωγραφία και μακρινό (;) στο χρόνο. Ο Lucio Dalla, σε μια συναυλία στα τέλη των ‘70s, τραγουδάει το L’ anno que verra. Και στο γήπεδο γίνεται χαμός· ένας χαμός, όμως, μιας άλλης εποχής.

Agadez: τα κουρέλια τραγουδάνε πάντα!

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Είναι μια περιοχή στον βόρειο νίγηρα. Μια απ’ τις άκρες της Σαχάρα. Περιοχή των Tuareg. O Bombino (ίσως τον ξέρετε από προηγούμενα βίντεο…) είναι από κει.

Βρήκαμε κάτι παλιότερο. Πριν 8,5 χρόνια. Κάτι μας θύμισε την Agadez… Γι’ αυτό στην πιο κάτω αναφορά.

Πριν κάτι χρόνια λοιπόν ο Bombino κάπου στη Burkina Faso, έπαιζε για πρόσφυγες Tuareg. (Desert blues τα λένε οι πρωτοκοσμικοί…)