Δευτέρα 16 Οκτώβρη. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα ευχάριστο προς το παρόν – εκτός απ’ την μουσική. Γυρνάμε για λίγο σε μια απ’ τις αγαπημένες μπάντες της ασταμάτητης μηχανής· σε μια indoor ηχογράφηση, στην κοντινή Istanbul…
Αν η μουσική ανοίγει τρύπες στον πηχτό αέρα… για να αναπνέουμε…
Δευτέρα 9 Οκτώβρη. Οι Khebez Dawle είναι σύριοι. Η post rock μπάντα τους φτιάχτηκε στη Δαμασκό στο 2010. Μια μπάντα που απ’ το 2011 πέρασε στην παρανομία: τα μέλη της κρύβονταν για να αποφύγουν την κατάταξη στον στρατό του Άσαντ. Όταν ο lead κιθαρίστας γραπώθηκε απ’ την αστυνομία και ντύθηκε στο χακί και ο ντράμερ της μπάντας σκοτώθηκε, οι 3 που απέμειναν διέφυγαν στο λίβανο σε δύο δόσεις, το 2012 και το 2013.
Έπαιζαν στους καταυλισμούς των σύρων προσφύγων εκεί. Η Βηρυττός έγινε η προσωρινή έδρα τους. Το 2015 έφυγαν για την τουρκία, την Istanbul, όπου έμειναν λίγους μήνες. Στη συνέχεια πήραν τον δρόμο προς την «δικιά τους κοντινή αμερική». Τον Σεπτέμβρη του ’15, μαζί με άλλους 13 μουσικούς, μπήκαν σε μια λαστιχένια βάρκα, και προσάραξαν σε μια παραλία της Λέσβου – ζωντανοί…
Το «πέρασμα» απ’ την ελλάδα το έκαναν όπως όλοι… Προχώρησαν προς τα δυτικά βαλκάνια, έχοντας συμπληρώσει την πεντάδα τους με άλλους φυγάδες μουσικούς, παίζοντας με δανεικά όργανα ή οτιδήποτε πρόχειρο μπορούσαν να βρουν (και μια κιθάρα που αγόρασαν στην Αθήνα…) στα προσφυγικά στρατόπεδα.
Στο Ζάγκρεμπ τους έδεσαν. Αλλά κάποιος απ’ τις κροατικές οργανώσεις περίθαλψης των προσφύγων άκουσε τα cd τους, και από εκείνο το σημείο η διαδρομή τους άρχισε να βελτιώνεται. Έπαιξαν σε κανονική συναυλία για τους συμπατριώτες τους στο Ζάγκρεμπ – και απο εκεί άλλες ανάλογες οργανώσεις άρχισαν να τους καλούν για συναυλίες (πρώτα στην αυστρία) εξασφαλίζοντας τους πιο εύκολο πέρασμα των συνόρων. Στα τέλη του 2015 έφτασαν στον προορισμό τους, στη γερμανία, όπου ήδη τους περίμενε το ξεσπιτωμένο φανατικό κοινό τους απ’ την συρία· και ο θρύλος τους.
Απ’ το 2016 και μετά, ακόμα και πριν πάρουν την επίσημη άδεια παραμονής, με την υποστήριξη γερμανικών αντιρατσιστικών οργανώσεων, ξεκίνησαν τουρνέ σε διάφορες πόλεις, παίζοντας όχι μόνο μπροστά σε σύρους νεολαίους πρόσφυγες αλλά και σε καμπάνιες κατά του ρατσισμού.
Απ’ τις αρχές του 2017 ζουν μόνιμα στο Βερολίνο. Περιμένουν τον παλιό τους κιθαρίστα, φίλο και συνιδρυτή της μπάντας, που αφυπηρέτησε ζωντανός και έχει “φρακάρει” στην Βηρυττό περιμένοντας να του δοθεί βίζα για να ταξιδέψει κανονικά στη γερμανία.
(Μα γιατί κανείς δεν θέλει να μείνει στο γιουνανιστάν; Δεν είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου με τον πιο φιλόξενο και φιλότιμο λαό του γαλαξία; Μήπως φταίει που το γιουνανιστάν είναι ένα μέρος για να πεθάνεις με διάφορους τρόπους αν είσαι ικέτης;)
Διαβατήριο…
Παρουσίαση δίσκου το 2015
Live υποδοχής σε βερολινέζικο club, Φλεβάρης 2016
Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Μια μπάντα σε κάποιους δρόμους, συγκρουσιακούς τώρα… Και: καλή δύναμη για τους επόμενους μήνες, φθινοπωρινούς, χειμωνιάτικους, κι ύστερα πάλι ανοιξιάτικους.
Δευτέρα 28 Αυγούστου. Η Kiran Ahluwalia είναι μουσικός και τραγουδίστρια ινδικής καταγωγής. Εδώ τραγουδάει, μαζί με την μπάντα / κολλεκτίβα των μαλινέζων Tinariwen ένα τραγούδι του πολύ γνωστού (στην world music σκηνή) πακιστανού Nusrat Fateh Ali Khan. Ο Khan (πέθανε 1997) ήταν απ’ τις καλύτερες φωνές παγκόσμια στην μουσική Qawwali, μια μουσική με θρησκευτικές, ισλαμικές ρίζες (σούφι), ιδιαίτερα δημοφιλή στο πακιστάν, στο μπαγκλαντές αλλά και στην ινδία.
Μια πιο εκτεταμένη και πλούσια εκτέλεση στο:
Δευτέρα 21 Αυγούστου. Δεν είμαστε καθόλου οπαδοί της «πολιτικής στράτευσης» στην ποίηση, στην μουσική ή οπουδήποτε αλλού. Το αντίθετο: αν ακούγαμε το κομμουνιστικό μανιφέστο με νότες θα θυμώναμε.
Συνεπώς δεν έχουμε ανάγκη να υιοθετήσουμε λέξη προς λέξη τους στίχους του “god of revolution”, μιας περφόρμανς βασισμένης σ’ ένα ποίημα του Marwan Makhoul. Έχουμε βασικό μειονέκτημα: δεν είμαστε στην ίδια θέση. (Όμως, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι, το σταματείστε τη γη να κατέβω! έχει υπάρξει και δικό μας. Παλιά. Χωρίς το παλαιστινιακό πάθος, με μια πιο γλυκειά και ελαφριά μελαγχολία· αλλά έχει υπάρξει κι εδώ…)
Λοιπόν, απλά και όμορφα: μας κάνει το αποτέλεσμα, μουσικά και όχι μόνο.
(Η Terez Suleiman είναι παλαιστίνια μουσικός. Ο raper Tamer Nafar είναι παλαιστίνιος, που ζει στο ισραήλ. Ο Marwan Makhoul είναι ποιητής, επίσης παλαιστίνιος που ζει στο ισραήλ.)
Δεύτερα 14 Αυγούστου. Κάτι για την Δαμασκό (κι όχι για το καθεστώς, το προηγούμενο ή το επόμενο…) – ή από την Δαμασκό. Από μια κόρη της. Την συροαρμένισσα Lena Chamamyan.
(Το βίντεο δεν είναι το καλύτερο. Η φωνή είναι.)
Δευτέρα 7 Αυγούστου. Κάτι καλοκαιρινό αλλά της πόλης. Νέα Ορλεάνη, Σεπτέμβρης του ’11: οι smoking time jazz club παίζουν μεσοπολεμικούς ήχους… Εδώ στο “Percolatin’ Blues”, της blues woman Clara Smith, πρωτοηχογραφημένο το 1926.
Δευτέρα 31 Ιούλη. Σαν αντίστιξη στην ευχάριστη καλοκαιρινή ραστώνη, by the sea, προτείνουμε ένα τραγούδι για μια πόλη που όσοι πήγαν και δεν την ερωτεύτηκαν, μαζί με τον κόσμο της, (ναι, υπάρχουν πόλεις που τις ερωτεύεσαι και πόλεις που απλά περνάς την ώρα σου), αυτοί λοιπόν που δεν την ερωτεύτηκαν … απλά έχουν ακόμα τα μάτια τους κλειστά στον κόσμο.
Από μια ιρανο-εβραίο-τουρκο-γαλλική street band της πόλης, που έχουμε επίσης αγαπήσει: τους Light in Babylon.
(Special αφιερωμένο στον βόρειο φίλο και στην παρέα του, που λένε να κινήσουν κατά κεί…)
Δευτέρα 24 Ιούλη. Κάτι διακριτικά μελαγχολικό αλλά θερινό; Ας πούμε έτσι. Chan Chan απ’ τους Buena Vista Social Club – σε σκηνοθεσία Wenders. Στην άλλη μεριά του κόσμου (και της ιστορίας).
Δευτέρα 17 Ιούλη. Μια νεαρή αράβισσα, παλαιστίνια, υποκύπτει στις παραινέσεις κάποιου οικείου της και χορεύει σ’ έναν πεζόδρομο, κάπου στην ιταλία, υπό τους ήχους ενός βιολιστή.
Μια παρέα νεαρών αράβων στο Κάιρο προσπαθεί να τζαμάρει στο δρόμο, παίζοντας κυνηγητό με την αστυνομία.
Και στο μετρό της Istanbul μια τουρκική street band, οι metrostring, παίζουν Trevor Jones και Randy Edelman: το βασικό θέμα απ’ τον «τελευταίο των μοϊκανών»…
Έξω, στους δρόμους, η ζωή αναπνέει.