Category: Midnight Rebel

Ένας μάγκας απ’ την ιρλανδία

Δευτέρα 24 Απρίλη. Αν υπήρξε ποτέ εποχή αθωώτητας της rock ‘n’ roll, αυτός είναι ένας απ’ τους αγίους της. Εδώ, στο Shadow play, σε μια εμφάνιση του 1979 στην ελβετία. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι: Rory Gallagher! Τύμπανα, μπάσο, κιθάρα – τέλος!!! (Χωρις ντρόγκες, χωρίς μπράβους…)

Δύο χρόνια μετά ήρθε και στα μέρη μας. Στη Ν. Φιλαδέλφεια (είχε γήπεδο και δεν το λέγαν «εκκλησία»…). Οι μπάτσοι όμως είχαν άλλη άποψη: η συναυλία άρχισε αλλά δεν τέλειωσε ποτέ…

(Καλή δύναμη)

Κατευθείαν απ’ τους «άγιους τόπους»

Δευτέρα 10 – Δευτέρα 17 Απρίλη. Το «άγιο φως»; Όχι δα! Αυτό είναι για κρατικούς λακέδες και μόνιμα “αθώους” πιστούς… Απ’ τους «άγιους τόπους» μια φευγαλέα ματιά μέσα απ’ το βλέμμα ενός άραβα ράπερ. Ο Tamer Nafar δεν είναι, ίσως, ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένος (θα ήταν σε κάποια ένοπλη οργάνωση σε τέτοια περίπτωση). Είναι ένας απ’ τους ελεύθερους πολιορκούμενους της Παλαιστίνης.

Η μουσική είναι λιγότερη απ’ τα λόγια… Δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι, άρα θα χρειαστούν τα αγγλικά σας. Το επίπεδο lower φτάνει. Κι αυτό το άρωμα μιας άνοιξης, της αραβικής, που μένει συνέχεια, εδώ και 60 χρόνια, κάτω από στρατιωτικά άρβυλα· κι ωστόσο δεν λέει να συνθηκολογήσει…

Sona Jobarteh and band

Δευτέρα 3 Απρίλη. Η Sona Jobarteh είναι μια μουσικός απ’ την γκάμπια, η πρώτη γυναίκα που παίζει επαγγελματικά kora. Το kora είναι ένα είδος άρπας, με 21 χορδές, σαν ηχείο μισή κολοκύθα, με το άνοιγμα σκεπασμένο από δέρμα μοσχαριού. Είναι όργανο που παίζεται παραδοσιακά από άντρες στη δυτική αφρική (στη γουινέα, την γουινέα-μπισάου, το μάλι, τη σενεγάλη, την μπουρκίνα φάσο και στην γκάμπια) και οι τραγουδιστές / οργανοπαίκτες είναι οι φορείς της προφορικής ιστορίας των κοινοτήτων τους. Η Jobarteh κατάγεται από τέτοια οικογένεια υψηλού επιπέδου παικτών του kora· και μπολιάζει την δυτικοαφρικάνικη μουσική με τζαζ στοιχεία.

Εκτός απ’ το τραγούδι και το παίξιμο της Jobarteh προσέξτε το 5χορδο μπάσο του reggae μπασίστα Andy McLean, καθώς και την υψηλή τεχνική του Mouhamadou (Mamadou) Sarr στα κρουστά. Ειδικά τους κοφτούς, «ξερούς» ήχους του calabash, ενός ακόμα μουσικού οργάνου της δυτικής αφρικής, επίσης από κολοκύθα.

(Καλή δύναμη και βδομάδα σε όλες και όλους…)

Οι αιγύπτιοι αντικαθεστωτικοί δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα

Δευτέρα 27 Μάρτη. Δεν ήταν έκπληξη: ο προηγούμενος χασάπης της αιγύπτου, ο Μουμπάρακ, μπορεί να κοιμάται πια στο κρεβάτι του, σε κάποιο απ’ τα καλά φρουρούμενα ανάκτορά του στο Κάιρο ή αλλού. Φρόντισε ο τωρινός χασάπης, ο διάδοχός του, Σίσι. Εκείνοι που έριξαν τον φασίστα Μουμπάρακ βρίσκονται στις φυλακές ή υπό διωγμό.

Στις 25 Γενάρη του 2011, εμπνευσμένοι απ’ την επανάσταση στην τυνησία, οι αιγύπτιοι εργάτες, πληβείοι αλλά και middle class έλυσαν τα φρένα τους και ξεκίνησαν την δική τους πορεία προς το (κατά τους πρωτοκοσμικούς) «αδιανόητο»: την ανατροπή ενός δικτάτορα που είχε την υποστηρίξη όλων όσων «μετράνε»: των αιγύπτιων βαθύπλουτων, του αιγυπτιακού στρατού, και της «διεθνούς κοινότητας», απ’ την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ως το Παρίσι και το Τελ Αβίβ. Νίκησαν, κόντρα σε κάθε πρωτοκοσμική πρόβλεψη, πληρώνοντας ακριβά με αίμα.

Δυο χρόνια μετά η αντεπανάσταση του ’13 κατάφερε να «ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους». Η δημοκρατία στην αίγυπτο κράτησε λίγο – με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Όμως αφού το «αδιανόητο» έγινε μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει· την επόμενη φορά, ευχόμαστε ολόψυχα, με οριστική επιτυχία.

Ένα μέρος απ’ την δική μας καρδιά θα βρίσκεται πάντα στην πλατεία Tahrir και σ’ όλες τις πυρπολημένες γειτονιές των αιγυπτιακών πόλεων, εκείνης της φωτεινής άνοιξης του 2011. Δεν μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν τίποτα περισσότερο απ’ το να μην ξεχνάμε την απίστευτη (για μας του πρωτοκοσμικούς) δύναμη της αραβικής πληβειακής υπερηφάνειας. Αλλά σ’ αυτούς τους καιρούς του πρωτοκοσμικού ρατσισμού / οπορτουνισμού, ίσως η μνήμη, ειδικά απ’ τους αγώνες και τις αγωνίες των Άλλων, είναι «κάτι».

Σαν ελάχιστη τιμή σ’ εκείνα τα εκατομμύρια των επαναστατημένων αιγυπτίων, στη μνήμη των σχεδόν χιλίων δολοφονημένων στη διάρκεια της επανάστασης, των πολύ περισσότερων βασανισμένων ανδρών και γυναικών, στη μνήμη των δολοφονημένων της αντεπανάστασης, των εκατοντάδων πολιτικών κρατούμενων, στη μνήμη του αιγυπτιακού «αδιανόητου» που έγινε πραγματικότητα μέσα από λίμνες αίματος, δύο τραγούδια.

Το πρώτο είναι ένας rap φόρος τιμής στην επανάσταση της 25ης Γενάρη, από άραβες (και έναν ιρανό) μουσικούς που ζουν στη βόρεια αμερική. To δεύτερο είναι ένα hip – hop / pop τραγούδι από μια αιγυπτιακή μπάντα μεταναστών δεύτερης γενιάς που ζουν στο Βερολίνο. (Και στα δύο βίντεο το υλικό προέρχεται απ’ τις πρώτες ημέρες της επανάστασης, γι’ αυτό και δεν περιλαμβάνει την πολύ μεγαλύτερη βία των μηχανισμών του Μπουμπάρακ καθώς προσπαθούσε, όλο και πιο απεγνωσμένα, να την καταστείλει όσο περνούσαν οι βδομάδες…)

Τα όπλα και η μουσική των νομάδων

Δευτέρα 20 Μάρτη. Είχαμε υποσχεθεί πριν 2 βδομάδες περισσότερα για τους Τuareg μουσικούς της μπάντας Tinariwen.

Εδώ λοιπόν είναι ένα ντοκυμαντέρ, γαλλικής παραγωγής με αγγλικούς υπότιτλους, όπου οι ίδιοι και άλλοι δικοί τους ξεδιπλώνουν τα βασικά της ιστορίας όχι μόνο της μπάντας αλλά και της αντίστασης των Tuareg.

Δεν θα ορκιστούμε για την πέρα για πέρα ακρίβεια των λεγόμενων. Αλλά μιας και κανείς πάνω απ’ την Μεσόγειο δεν νοιάζεται για τις ζωές εκείνων που ζουν από κάτω, ακόμα και σαν μια «πρώτη ιδέα», το ντοκυμαντέρ με τίτλο «Οι κιθάρες της εξέγερσης των Tuareg» έχει την αξία του.

Αν έχετε διαθέσιμα 53 λεπτά … (Και καλή βδομάδα!)

Η έρημος που ζηλεύει

Δευτέρα 6 Μάρτη. Οι Tinariwen είναι μια μπάντα Tuareg και μαλινέζων μουσικών, πρώην ανταρτών, απ’ το μάλι. Το τραγούδι Tenere Taqqim Tossam καλοπιάνει την «ζηλιάρα έρημο». («Tenere» δεν είναι μοντέλο μηχανής· είναι άλλη μια κλεμμένη λέξη…) Οι μισοί στοίχοι είναι στη γλώσσα των νομάδων της Σαχάρα, οι άλλοι μισοί στα αγγλικά.

Και η κιθάρα του Ibrahim Ag Alhabib θυμίζει J.J.Cale. (Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Ο Carlos Santana έτσι σχολίασε την μουσική των Tinariwen αλλά και άλλων Tuareg μουσικών: αυτά που παίζουμε τόσα χρόνια είναι τα δικά τους…)

Περισσότερα για τους Tinariwen μια άλλη φορά…

(Το βόρειο μάλι βρίσκεται τώρα υπό γαλλική στρατιωτική ημι-κατοχή. Για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους φυσικά….)

Έχουμε γενέθλια

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Η ασταμάτητη μηχανή χρόνιασε· πάνω που αρχίζει να περπατάει σα να λέμε. Κι αφού δεν θα δεχτεί δώρα, κάνει ένα. Αν έχετε 10 λεπτά ακούστε (και δείτε) το αγαπησιάρικο Tar Hani. Παιγμένο απ’ τον Omar El Moktar και τους Bombino, σ’ ένα χωριό των Tuareg, την Agadez, κάπου στον βόρειο νίγηρα.

Εδώ:

Κι αν το βρείτε του γούστου σας και έχετε διαθέσιμα 5 λεπτά ακόμα, ακούστε το πιο πολιτικό Imuhar, παιγμένο πάλι απ’ τους ίδιους, στην εξοχή. Κάπου στην άκρη της Σαχάρας.