Δευτέρα 26 Μάρτη. Επειδή η ασταμάτητη μηχανή όλο κάτι στενάχωρα γράφει, ας ρεφάρουμε με την μουσική. Οι αγαπημένοι πολυεθνικοί light of babylon (τι χαρμάνι γεροδιάβολε!!! – όταν έχεις όρεξη κάνεις θαύματα!), απ’ την Istanbul, σε μια ατμοσφαιρική ερμηνεία, με την κρυστάλλινη φωνή της ιρανοεβραίας Elia Kamal, στην εξίσου ατμοσφαιρική Cappadocia.
Kipur, ένα ισπανο-αραβο-σεφαραδίτικο ποιήμα για το ξημέρωμα…
Δευτέρα 19 Μάρτη. Ένας γέρος Tuareg επιστρέφει στο τόπο που μεγάλωσε, στη Σαχάρα… Θυμάται… Όμως ένα παράξενο τέρας μεγαλώνει διαρκώς.
Οι Tinariwen, απ’ το τελευταίο τους (περσινό) άλμπουμ “Elwan”. Επειδή έχουμε αργήσει για την υποσαχάρια Αφρική: το τέρας, εκεί, μεγαλώνει..
(Elwan, στα Tamashek, την γλώσσα των Tuareg, σημαίνει κυριολεκτικά «ελέφαντες». Αλλά χρησιμοποιείται μεταφορικά για να υποδείξει τους ένοπλους και τις εταιρείες που λιμαίνονται τους ανθρώπους και τα υποθέματα της ερήμου…
Γι’ αυτό πρέπει να πούμε μερικά πράγματα το γρηγορότερο…. Η τόσο όμορφη μουσική δεν θα εξουδετερώσει το τέρας… Όχι μόνη της, σίγουρα… Οι παλιοί αντάρτες μπορεί να μην ξαναπάρουν τα όπλα, όμως κάποιοι νεώτεροι θα το κάνουν…)
Τετάρτη 14 Μάρτη. Έτσι; (Έτσι… ) Ξέρουμε: Στην τελική, κανείς δεν είναι αθάνατος…
Μ’ όλο το θάρρος (απέναντι στους φίλους σου και στους δικούς σου ανθρώπους που πενθούν) ένα «άντε γεια ρε!…», αφιερωμένο special καθότι εξαιρετικά αγαπημένο (κάπως παλιό, δεν είχες γεννηθεί τότε…):
Δευτέρα 12 Μάρτη. To 1968 η νεαρή Aretha Franklin κυκλοφόρησε σε σιγκλάκι το ‘Think”. Το τραγούδι (φεμινιστικός ύμνος για την εποχή) θα φτάσει στο νο 7 της λίστας του Billboard.
Εδώ απ’ την εκτέλεσή του στην ταινία “the blues brothers”, του 1980.
Άντε, και καλή δύναμη…
Δευτέρα 5 Μάρτη. Ακόμα κι έξω από ένα μπακάλικο… Επειδή έτσι πρέπει.
Καλή βδομάδα – και μακριά από φήμες και ψευτιές!
Δευτέρα 26 Φλεβάρη. Κάτι παλιό (;). Σαράντα χρονών. Η Patti και το Rock ‘n’ roll Nigger… (Για να θυμούνται οι… και να μαθαίνουν οι…) Απ’ την “άλλη” αμερική – live στη (δυτική) γερμανία…
Με τις καλημέρες μας! Και θυμηθείτε: η ζωή είναι μεγάλη!…
Δευτέρα 20 Φλεβάρη. Χωρίς περισσότερα: Rage Against the machine.
Με τις καλημέρες μας…
Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Κάτι blues, δυνατό και ανεβαστικό. Απ’ την άλλη αμερική, την αμερική που έχουμε αγαπήσει. Οι Alabama Shakes φτιάχτηκαν πριν 8 ή 9 χρόνια, σε μια άλλη Athens, μακρινή, που μπορεί να έχει τις χίλιες δυο εντάσεις, δεν έχει όμως έλληνες εθνικο(παρά)φρονες. (Έχει αμερικάνους, υποθέτουμε…) Στην Alabama.
Η βασική φωνή, η Britanny Howard, μιγάδα και πρώην εργάτρια στα αμερικάνικα ταχυδρομεία, ανασταίνει και νεκρούς. Την Amy Winehouse για παράδειγμα. Και όχι, πάντως, σε καμμία περίπτωση, δεν μπορεί να κάνει κάτι για τα ελληνικά εθνικά zombie.
Καλή βδομάδα, και να το θυμάστε: κρατηθείτε, γιατί οφείλουμε να ξανακερδίσουμε τον κόσμο που φτιάχνουμε.
Σάββατο 3 Φλεβάρη. Σπέσιαλ αφιερωμένο στα «εθνικά κεφάλαια»… (Απ’ το LP Zorba the freak, του 1985 – με τους «απροσάρμοστους»).
Ω Μίκη Μίκη Μάους ευφυή / ω Μίκη Μίκη άξιον εστί / για πάρτι σου ένα ροκ εν ρολ / με δωδεκαμετράκι από σολ
Μια τούρτα αλά κρεμ σοκολά / την ώρα που λες τα πολλά / που με χέρια ψηλά / το παίζεις ο Μπαχ και καλά
Με χρέος συμφωνίες τρεις./ Λαϊκοκλασικιστής / Ξερνώντας μ’ έναν ήχο κοινό / το δήθεν μέγα μυστικό.
Συνθηματολογίες επικές, / σε πέντε νοτούλες γλυκές. / Για μέλλον πουλάς, / αυτά που πουλιόντουσαν χθες.
Δαυϊδ με σφεντόν’ από La / στις νότες το παίζεις Γολιάθ / κι ενώ ο Τσιτσάνης παίζει καθιστός / εσύ το παίζεις μουσουργός
Κουλτούρα και πολιτικά / και ψήνεις τον κόσμο μ’ αυτά / και γεύεσ’ εσύ του Μάρκου τη γνήσια πενιά
Κορίτσι μου κάτσε καλά! / Βρε αγκάλιασέ με κι ασ’ τα πολλά / Τα βρίσκαμ’ ωραία ως τα χθες / και τώρα καλημέρα δε λες
Βρε πρόσεχε μ’ αυτούς τους τρελούς / που τ’ όνειρό τους είναι να μη ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν “Ο σώζων λαούς”
και για επάγγελμά τους δηλώνουν “Ο σώζων λαούς”…
Δευτέρα 29 Γενάρη. Ένα αγώνας με τόσους δολοφονημένους, που κρατάει ήδη 70 χρόνια, δεν φοβάται μια μέρα ή μια νύχτα. Κι εμείς, ελάχιστοι ανάμεσα στους ελάχιστους, χρωστάμε – σ’ αυτούς και σ’ αυτές – για το παράδειγμά τους. Και όχι μόνο. Είναι ένα χρέος τάξης, είναι ένα χρέος αίματος.
Δεν ξεπληρώνουμε έτσι. Μόνο, μες την αδυναμία μας (θα πρέπει να είναι προσωρινή και σύντομη), “υποδεχόμαστε” τον υψηλό καλεσμένο του ελληνικού φαιού χεριού, μ’ ένα τραγούδι του ιρακινο-άγγλου ράπερ Kareem Dennis. (Ραπάρουν μαζί και άλλοι…)
Αυτά. Και ευχόμαστε να μην μας / σας παρασέρνουν οι βολικές συνήθειες και οι ακόμα βολικότεροι συμβιβασμοί. Η Ιστορία δεν ασχολείται με τους ζωντανούς νεκρούς. Και η καθημερινότητα δεν είναι δικαιολογία· αλλιώς θα είχαμε ακόμα αλυσίδες στα πόδια.
Ποιος είναι που δεν θα μπορούσε, μέσα στην ιστορία, να επικαλεσθεί την καθημερινότητά του για να δηλώσει “απασχολημένος”, “κουρασμένος”, “αδιάθετος”;