Category: Midnight Rebel

Δυτική αφρική

Δευτέρα 4 Ιούνη. Ένας μαλινέζος μουσικός, γνωστός κι «όχι αφομοιωμένος», ο Abou Diarra (παίζει kora), κι ένας φλαουτίστας απ’ την ακτή του ελεφαντοστού, o Dramane Dembele (τύφλα νάχει ο Ian Anderson…) τζαμάρουν…

Απλά μουσική.

 

MC Gaza

https://www.youtube.com/watch?v=maxYQn011i4

Δίπλα απ’ τους μαύρους καπνούς των λάστιχων για να μην βλέπουν οι ελεύθεροι σκοπευτές… Κάτω απ’ τις εμπρηστικές βόμβες φωσφόρου… Κι άλλοι δολοφονούνται. Επειδή, όταν δεν βρίσκουν στόχο τα αυτόματα βρίσκουν τα τανκς…

Αλλά δεν μπορούν να βρουν στόχο!! Εβδομήντα χρόνια τώρα, από γενιά σε γενιά, από μανάδες σε γυιούς και από αδελφές σε αδελφούς, από θείους σε ανήψια και από νεκρούς σε ζωντανούς, ο παλαιστίνιος Δαβίδ συνεχίζει να στέκεται όρθιος. Πώς είπατε; Οι άραβες είναι “δουλοπρεπείς”; Αυτό είπατε; Χα! Μακάρι να είχατε το ένα δέκατο της αντοχής, της αξιοπρέπειας και του πείσματος των παλαιστίνιων.. Μακάρι!

Τι άλλο παράδειγμα ζωής κι αντίστασης θα προσπερνούσε η πρωτοκοσμική εθελοδουλεία;

Μέρες ζωής και θανάτου…

Δευτέρα 14 Μάη. Όποιος υποστηρίζει, φωναχτά ή σιωπηλά, ότι ένα κράτος έχει δικαίωμα να πυροβολεί και να σκοτώνει τους άοπλους «που πλησιάζουν τα σύνορά του» (ή «προσπαθούν να τα περάσουν παράνομα»), για “λόγους ασφαλείας” (αλλοίμονο!), είναι φασίστας! Μπορεί να παριστάνει ό,τι θέλει – αλλά αυτό είναι: σκέτος, καθαρός φασίστας.

Αν θέλετε «απόδειξη» βάλτε στη λέξη «κράτος» οποιοδήποτε θέλετε… Κι αν νομίζετε ότι αυτό ξεκαθαρίζει τα πράγματα, αντί για “παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι” βάλτε “σύριοι πρόσφυγες”, “ιρακινοί πρόσφυγες”, “λατινοαμερικάνοι μετανάστες”, “αφρικάνοι μετανάστες”… Δεν κάνει διαφορά στο έγκλημα και στην υποστηρίξή του: το αποτέλεσμα μιλάει μόνο του…

Σήμερα, λοιπόν, διαδηλώνουμε έξω απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, εναντίον της δολοφονικής συμμαχίας δύο κρατών: του ελληνικού και του ισραηλινού· αλληλέγγυοι, όσο είναι δυνατόν απ’ την πρωτοκοσμική ασφάλειά μας, στην παλαιστινιακή αντίσταση… Απ’ τις 6.30 το απόγευμα…

Σήμερα χιλιάδες άνθρωποι θα διαδηλώνουν, μέσα στο ισραήλ (εναντίον της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ / Quds), στη λωρίδα της Γάζας (η «πορεία της επιστροφής»), στη Δυτική Όχθη· και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη.

Για εμάς: ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ!

Καμπάνια Μ15

(Πόσο σκουλίκια μπορεί να είναι αυτοί που σκίζουν ή “πατάνε” τις αφίσες της καμπάνιας Μ15; Πόσο ενεργούμενα του Τελ Αβίβ και των ελληνικών υπηρεσιών;

Και σε ποιά “τύχη” ελπίζουν άραγε; Ε;)

https://www.youtube.com/watch?v=pGk20HZqOwo

 

Sona Jobarteh

Δευτέρα 30 Απρίλη. Η δυτικοαφρικανή (απ’ την gambia) μουσικός, αγαπημένη της ασταμάτητης μηχανής, σ’ ένα τραγούδι για τα μέρη που γεννήθηκε, για τον κόσμο… (επίσημη παραγγελία, του 2015).

Με τις καλημέρες μας.

Rim Banna

Δευτέρα 23 Απρίλη. Πριν 3 βδομάδες είχατε (ίσως…) ακούσει την παλαιστίνια Rim Banna στο «πέταγμα της πεταλούδας», από μια συναυλία στο Όσλο. Καθώς οι μέρες και οι νύχτες γίνονται όλο και πιο κόκκινες απ’ το αίμα στην Παλαιστίνη, θυμίζουμε δυο ακόμα τραγούδια της.

Σήμερα, αύριο, την άλλη βδομάδα, την παράλλη, τον επόμενο μήνα και τον μεθεπόμενο, είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι… Κι ας λένε ότι θέλουν οι σκατόψυχοι, οι ατζέντηδες, τα παπαγαλάκια κάθε μαχαραγιά και οι αναίσθητοι.  Στο τέλος ξέρουμε τι θέλουν να κάνουν: να μας πυροβολούν στο κεφάλι, όπως κάνουν οι ομοϊδεάτες τους. Εκεί. Και εκεί.

Γι’ αυτό είμαστε αδιαπραγμάτευτα απέναντι!

 

Orange Blossom

Δευτέρα 16 Απρίλη. Αν το Kashmir των Led Zeppelin ή το Desert Rose του Sting ήταν, ας το πούμε έτσι, πετυχημένες πρωτοκοσμικές προσπάθειες του προηγούμενου αιώνα να δαμαστεί «ο αραβικός ήχος», τότε αυτά που παίζουν τώρα οι Orange Blossom (με γαλλική έδρα αλλά φωνάρα απ’ την αίγυπτο – Hend Ahmed Hassan· έναν μεξικάνο στα τύμπανα – Carlos Robles Arenas· συν τον Fatoma Dembele απ’ την Burkina Faso στα κρουστά) τι είναι;

Ίσως η ανελέητη αντεπίθεσή του στην καρδιά της πτωχευμένης (και αισθητικά) μητροπόλης… Ευτυχώς!!! Οι μετανάστες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, θα μας σώσουν!…

Το Maria με τις καλημέρες μας

Κι αν δεν σας έφτασε (δεν θα έπρεπε!) το ακόμα πιο δυνατό Habibi

 

 

Sattas

Τρίτη 10 Απρίλη. Κάτι ευχάριστο για το “καλή βδομάδα” (γιατί τα υπόλοιπα δεν είναι καθόλου ευχάριστα…). Οι Sattas, μια τουρκική reggae μπάντα, από την Istanbul:

Κι ένα κομμάτι ακόμα, για το καπάκι:

Ο στρατηγός Λάμαχος!

Τετάρτη 4 Απρίλη. Το 425 (π.χ.) ο πιτσιρικάς (21χρονος) Αριστοφάνης παρουσιάζει στους θεατρικούς αγώνες των Παναθηναίων τους Αχαρνής και παίρνει το βραβείο: ενώ ο πόλεμος με την Σπάρτη μαίνεται στον 7ο χρόνο του, ο αθηναίος πολίτης Δικαιόπολις, απηυδισμένος απ’ την εξαθλίωση και τα δεινά, κλείνει ιδιωτική συμφωνία ειρήνης με τους σπαρτιάτες. Όταν αυτό μαθαίνεται, η εκκλησία του δήμου εξαγριώνεται. Στη συνέχεια η μισή πείθεται απ’ τα επιχειρήματά του, όμως άλλη μισή συνεχίζει να είναι αρπαγμένη, και καλεί τον στρατηγό Λάμαχο να βάλει στη θέση δια του λόγου τον προδότη. Στην αντιπαράθεση μεταξύ τους ο Δικαιόπολις νικάει και στη συνέχεια γίνεται πατιρντί κανονικό, όπου κερδίζει το βραβείο της οινοποσίας.

Στις αρχές του 1976 το “Θέατρο τέχνης” (Κάρολος Κουν) παραγγέλνει στον 30άρη Δ. Σαββόπουλο (που έμελλε αργότερα να εξελιχθεί σ’ αυτά που κορόιδευε τότε…) την μουσική για το θεατρικό ανέβασμα της Αριστοφανικής κωμωδίας. Ο μουσικός κάνει δική του μετάφραση διασκευάζοντας κατάλληλα το πρωτότυπο, και φτιάχνει μια μουσική αναρχική κωμωδία που πέρα απ’ την Αριστοφανική σάτιρα κοροϊδεύει τα κλισέ της μεταπολιτευτικής πουριτανικής αριστεράς θριαμβολογώντας για την χαρά της ζωής.

Η Σαββοπουλική εκδοχή απορρίπτεται: δεν είναι μόνο η αθυροστομία αλλά και η ειρωνία της απέναντι στα “ιερά και όσια” της εποχής, κάτι Θεοδωράκηδες, κάτι Ρίτσους… (Υποψιαζόμαστε πως και σήμερα, για άλλους λόγους, διάφορες νεοπουριτανικές αστυνομίες θα το απαγόρευαν: οι Διονυσιακές γιορτές είναι “σεξιστικές”… Στη μόδα είναι τα ψυχοφάρμακα…)

Τελικά οι Αχαρνής θα παρουσιαστούν σαν ανεξάρτητη μουσικο/θεατρική παράσταση σε μπουάτ της Πλάκας στο τέλος του 1976, και θα κυκλοφορήσουν σε δίσκο την επόμενη χρονιά.

Εορταστικούς και καθόλου χριστιανικούς, η ασταμάτητη μηχανή αφήνει τους Αχαρνής στην παρέα σας για τις επόμενες μέρες. (Όσες/ όσοι αγνοείτε το έργο, ακούστε το προσεκτικά ως το τέλος! Έχει ψωμί!)

Όσο για την ίδια την ασταμάτητη μηχανή; Έχει υπογράψει χωριστή συμφωνία ειρήνης με τους «εθνικούς εχθρούς», για τον εαυτό της και τις φίλες / τους φίλους της αποκλειστικά! Και πάει να την ανανεώσει.

Στρατηγέ Λάμαχε;;! Λαμαρχίδη!!!

Το αχνάρι της πεταλούδας (το πένθος δεν ταιριάζει για όσες πολεμούν)

Δευτέρα 2 Απρίλη. H Rim Banna (πέθανε πριν μια βδομάδα, στα 52 της) ήταν παλαιστίνια – ως το μεδούλι. Τραγουδίστρια, συνθέτης, ακτιβίστρια, άνθρωπος ζωντανός ως το τέλος της, είχε ένα τέτοιο έργο ώστε ακόμα και οι συντοπίτες της που δεν το καταλάβαιναν την σέβονταν: εμπνεόμενη απ’ την παραδοσιακή αραβική / παλαιστινιακή μουσική και ποίηση, αναζητώντας και καταγράφοντας την προφορική παράδοση των ντόπιων στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, «μετέφερε» – αν μπορούμε να το πούμε έτσι – όλον αυτόν τον πλούτο σε σύγχρονες μουσικές φόρμες. Κάτι μεταξύ jazz και ethnic. Κι αυτό αρνούμενη να «πουλήσει μούρη», προσηλωμένη πάντα στον πόνο και στην υπερηφάνεια των δικών της ανθρώπων, μέσα στους οποίους γεννήθηκε (στη Nazareth), μεγάλωσε, τραγούδησε, και τελικά έσβησε, απ’ τον καρκίνο στο στήθος της.

Η σημερινή καλημέρα της ασταμάτητης μηχανής είναι από ένα live της Rim στο Όσλο, το 2013. Προς τιμήν της, προς τιμήν των χιλιάδων ανδρών και γυναικών, μεγαλύτερων και νεαρότερων, που συνεχίζουν να αντιστέκονται εκεί κάτω…

Προς τιμήν της ζωής που την υποτιμάμε…

Τεντώστε τ’ αυτιά σας!