Δευτέρα 20 Αυγούστου.
Tina. Όχι τα αρχικά του “there is no alternative”, του βρώμικου δόγματος των νεοφιλελεύθερων. Αλλά μια ντίβα της σόουλ, σε ένα κομμάτι που ίσως έχετε χορέψει. What’s love got to do with it – απ’ την Tina Turner φυσικά.
Καλή βδομάδα, και προσέξτε μην σας κάψει ο ήλιος του θεάματος της «εξόδου απ’ τα μνημόνια»…
Δευτέρα 13 Αυγούστου. Γι’ αυτήν την εβδομάδα, του αράγματος υποθέτουμε, ένα κομμάτι απ’ τον Bombino. Για την έρημο (την πραγματική, όχι την συναισθηματική…)
Απ’ τον δίσκο του Nomad, του 2013 (Yπάρχει ολόκληρος στο youtube. Συστήνουμε οπωσδήποτε το αγαπημένο Imuhar…).
Αυτά, και καλές βουτιές και όσες / όσους παραθερίζουν.
https://www.youtube.com/watch?v=E-7s8KjLlos
Δευτέρα 6 Αυγούστου. … Το καλοκαίρι του 1976 στη Βρετανία ήταν υπερβολικά ζεστό και ξερό – δεν είχε το προηγούμενό του. Από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο, το Λονδίνο ψηνόταν κι ασφυκτιούσε κάτω από ένα λαμπερό ουρανό και την αναπόφευκτη ομίχλη των αναθυμιάσεων. Αυτός ο ήλιος, που αρχικά τον υποδέχτηκαν σαν δώρο Θεού και σαν εθνικό «τονωτικό» του Τύπου και της Τηλεόρασης («επιτέλους, διαλύθηκε η «κατάρα» της Βρετανίας;»), έδωσε μια παροδική ανακούφιση απ’ τον εφιαλτικό κύκλο των γεμάτων καταδίκες επικεφαλίδων, που δέσποζαν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων στη διάρκεια του χειμώνα. Η Φύση επιτελούσε τη νόμιμη ιδεολογική της λειτουργία και υποκατέστησε όλα τα «άσχημα νέα», έδωσε βάσιμες αποδείξεις «βελτίωσης» και παραμέρισε όλες τις απεργίες και τις διχόνοιες. Με αναμενόμενη συχνότητα, οι εμφανίσεις της «έξαλλης νεολαίας» στην Oxford Street, με σαλβάρια και σορτσάκια, μπικίνι και Πολαρόιντ, έγιναν θέαμα μεγάλης ακροαματικότητας στα «νέα των 10 μ.μ.». Ο ήλιος ήρθε σαν ένα «ξεδιάντροπο» υστερόγραφο στην κρίση· μια ανάλαφρη προσθήκη γεμάτη τροπικές υποσχέσεις. Και η κρίση ακόμα, μπορούσε να πάει διακοπές.
Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες και το κύμα ζέστης συνεχιζόταν, η παλιά μυθολογία της καταδίκης και της καταστροφής ενισχύθηκε με την εκδίκηση. Το «θαύμα» έγινε αστραπιαία μια συνηθισμένη, μια καθημερινή υπόθεση, μέχρι που, ένα προωϊνό στα μέσα Ιουλίου, ξαναβαφτίστηκε ξαφνικά σε «μια ιδιόρρυθμη αταξία, ένας φοβερός, τελευταίος, απρόβλεπτος παράγοντας στη βρετανική πτώση».
Δευτέρα 6 Αυγούστου. Το κύμα του καύσωνα, τελικά, καθορίστηκε επίσημα σαν ξηρασία. Τον Αύγουστο, μπήκαν όρια στην κατανάλωση νερού, οι σοδειές άρχισαν να καταστρέφονται και το γρασίδι στο Hyde Park είχε μια απαλή καφέ απόχρωση. Το τέλος πλησίαζε και στον Τύπο άρχισαν, για μια ακόμη φορά, να εμφανίζονται οι θεωρίες των Τελευταίων Ημερών. Οι οικονομικές κατηγορίες, τα πολιτιστικά και τα φυσικά φαινόμενα συγχέονταν με μια ανεμελιά μεγαλύτερη απ’ τη συνηθισμένη, μέχρι που η ξηρασία πήρε μια σχεδόν μεταφυσική σημασία.
Διορίστηκε Υπουργός Ξηρασίας, η Φύση ονομάστηκε επίσημα «αφύσικη», κι όλα τα παμπάλαια συμπεράσματα βγαίναν μ’ ένα υποχρεωτικά ελάχιστο ποσοστό ειρωνείας, για να μπορέσουν να κρατηθούν μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής.
Στα τέλη Αυγούστου συνέπεσαν δύο διαφορετικής μυθικής αξίας γεγονότα, που επιβεβαίωσαν τις χειρότερες προβλέψεις: υπήρχαν ενδείξεις ότι η υπερβολική ζέστη απειλούσε την ίδια την κατασκευή των εθνικών μεγάρων (προκαλώντας ρωγμές στα θεμέλια)· και το καρναβάλι του Notting Hill, παράδειγμα φυλετικής αρμονίας, ξέσπασε σ’ ένα κύμα βίας. Αυτό το Καραϊβικό Φεστιβάλ, γεμάτο τουριστικές φαντασιώσεις από χαρούμενους μαύρους χορευτές, κεφάτα έξυπνα calypsos και εξωτικά κουστούμια, ξαφνικά και ανεξήγητα μετατράπηκε σε μια μανιασμένη συγκέντρωση οργισμένων νεαρών μαύρων και οχυρωμένων αστυνομικών. Ορδές μαύρων Βρετανών έκαναν την έφοδο του Σοβέτο στις οθόνες της εθνικής τηλεόρασης, θυμίζοντας εικόνες από άλλους Νέγρους, άλλες συγκρούσεις, άλλα «μακριά ζεστά καλοκαίρια». Το φτωχό καπάκι του σκουπιδοτενεκέ, βασικό κομμάτι κάθε ατσάλινου δοχείου, σύμβολο του «πνεύματος του Καρναβαλιού», της νέγρικης εφευρετικότητα και της ελαστικότητας της κουλτούρας του γκέτο, έπαιρνε απειλητική σημασία, όταν στα χέρια των λευκών αστυνομικών γινόταν απελπισμένη ασπίδα, απέναντι σε μια οργισμένη βροχή από τούβλα.
Δευτέρα 6 Αυγούστου. Στο παράξενο αυτό και αποκαλυπτικό καλοκαίρι, οι punks έκαναν το εντυπωσιακό τους ντεπούτο στο μουσικό Τύπο. Στο νοτιοδυτικό Λονδίνο και ιδιαίτερα γύρω απ’ την King Road, ένα καινούργιο στυλ δημιουργήθηκε, που συνδύαζε στοιχεία παρμένα από διάφορα ετερογενή νεανικά στυλ.
Στην πραγματικότητα οι punks διεκδίκησαν μια αμφιλεγόμενη πατρότητα. Νήματα απ’ τον David Bowie και το glitter rock υφάνθηκαν με στοιχεία του αμερικανικού πρωτο-punk (Ramones, Heartbreakers, Iggy Pop, Richard Hell), του τμήματος εκείνου του Λονδρέζικου pub-rock (101-ers, Gorillas, κλπ) που εμπνεόταν απ’ την κουλτούρα των mods του ’60, της μουσικής αναβίωσης του Canvey Island του ’40, και των συγκροτημάτων southern rhythm ‘n’ blues (Dr. Feelgood, Lew Lewis, κλπ), της nothern soul και της reggae.
…
Αυτή η ανομοιογενής συμμαχία από διαφορετικές κι επιφανειακά ασυμβίβαστες μουσικές παραδόσεις, που πραγματοποιήθηκε περίεργα με το punk, καθιερώθηκε σ’ ένα εξίσου εκλεκτικό τρόπο ντυσίματος, που αναπαρήγαγε την ίδια κακοφωνία και στο οπτικό επίπεδο.
Το σύνολο, κυριολεκτικά συγκρατημένο με παραμάνες, έγινε το διάσημο και ιδιαίτερα φωτογενές φαινόμενο, γνωστό σαν punk, που σ’ όλη τη διάρκεια του 1977 τροφοδοδότησε τις φυλλάδες με το αναμενόμενο σκλανδαλοθηρικό υλικό και τον σοβαρό τύπο μ’ ένα ευπρόσδεκτο κατάλογο υπέροχα παραβιασμένων κανόνων. Το punk αναπαρήγαγε ολόκληρη την ιστορία της αμφίεσης απ’ τις νεανικές εργατικές κουλτούρες μετά τον πόλεμο, με μια «πετσοκομμένη μορφή», συνδυάζοντας στοιχεία που αρχικά ανήκαν σε εντελώς διαφορετικές εποχές. Δημιουργήθηκε ένα χάος από τσουλούφια και δερμάτινα σακάκια, μπουρδελιάρικα κρεπ και μυτερά παπούσια, πάνινα κι αδιάβροχα, κουρέματα από το στυλ των mods και βάδισμα στο στυλ των skinheads, παντελόνια σωλήνες και φανταχτερές κάλτσες, παντελόνια φαρδιά και μπότες με πέταλα – όλα βαλμένα στη «θέση» τους κι «έξω απ’ το χρόνο» με φανταχτερά συνδετικά: τις παραμάνες και τα μανταλάκια, τους επίδεσμους και τους σπάγκους, που προκάλεσαν τόσα πανικόβλητα και γοητευμένα βλέμματα…
Δευτέρα 6 Αυγούστου. Έτσι ξεκινάει ο Dick Hebdige την περιπλάνησή του στο punk στο Υποκουλτούρα: το νόημα του στυλ (βιβλίο του 1981). Θα ήταν λυτρωτικό κάθε μακρύ και ζεστό καλοκαίρι, κάθε φορά που “η φύση δείχνει αφύσικη” (όπως τώρα), να ξεσπάει μια κοινωνική έκρηξη σαν εκείνη, το μακρινό στο χρόνο καλοκαίρι του 1976. Θα ήταν λυτρωτικό αν η φετεινή κάψα του ευρωπαϊκού αέρα εκτροχιαζόταν σε δημιουργική ενεργητικότητα αντάρτικων υποκειμένων και γούστων, συγκρατημένων μεταξύ τους με καλώδια φόρτισης, αυτοκόλλητα διπλής όψης και συρραπτικά – και απεριόριστη εχθρότητα απέναντι στο ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία… Δεν ξέρουμε κάτι· όμως, έτσι κι αλλιώς τέτοιου είδους εκρήξεις απ’ το υπόγειο δεν αναγγέλονται.
Κατά τα άλλα ο βρετανικός καθεστωτικός economist μοιρολογεί. Όπως θα έκανε και τότε, αν και σήμερα σε πραγματικά πιο ζόρικες συνθήκες. Η ναυαρχίδα του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού (και όχι μόνο του βρετανικού) θρηνεί για την αγγλική παρακμή. Κι αν αυτό είναι κοινότοπο, θρηνεί και για κάτι άλλο, εντελώς καινούργιο: για την παγκόσμια κινεζική επίθεση μέσω των «δρόμων του μεταξιού»…
Θα έχουμε την ευκαιρία για περισσότερα αύριο. Σήμερα, σαν ελάχιστη εισαγωγή, ένα απόσπασμα από επώνυμη στήλη του τελευταίου τεύχους του economist (28 Ιούλη – 3 Αυγούστου).
(Και, για επίλογο, Clash…)
… Οι βασικοί βρετανικοί πολιτικοί θεσμοί είναι σε προχωρημένη παρακμή. Στο παρελθόν, οι μεγάλες κρίσεις είχαν αναδείξει μεγάλους ηγέτες που είχαν σταθεί πάνω απ’ αυτές: τον Lloyd George στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και τον Winston Churchill στη διάρκεια του δεύτερου. Σήμερα η Βρετανία έχει να διαλέξει ανάμεσα στη μετριότητα με την μορφή της Theresa May και έναν επαγγελματία των διαμαρτυριών με την μορφή του Jeremy Corbyn. Το ένα τέταρτο των βρετανών λέει ότι θα στήριζε ένα ακροδεξιό κόμμα επειδή τα παραδοσιακά κόμματα τους έχουν εγκαταλείψει.
Η σχετική παρακμή απειλεί να γίνει πλήρης παρακμή. Η οικονομική ανάπτυξη είναι αργή απ’ το 2015, παρά τα χαμηλά επιτόκια και την πτώση της ισοτιμίας της λίρας. Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι ασήμαντη. Οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν εδώ και μια δεκαετία. Ένα αυξανόμενο μέρος του πληθυσμού έχει παγιδευτεί στην κανιβαλική gig economy. Η επόμενη γενιά φοβάται ότι η ζωή της θα είναι χειρότερη απ’ ό,τι των προηγούμενων…
Η αυτου μεγαλειότητά Της, ακμαία στα ‘70s αλλά τώρα και με τα δυο πόδια στον τάφο, θα πρέπει να ανησυχεί για το τι θα αφήσει πίσω της…
Μαζί με τις ευχές για καλές βδομάδες, αφιερωμένο εξαιρετικά κάτι «παλιό». Από μια εποχή που πολλά έμοιαζαν δυνατά. Κι ανάμεσά τους η τρυφερότητα, ένα ταξίδι στην έρημο Σαχάρα με μια γαλάζια κιθάρα, και…
Τρίτη 26 Ιούνη. Επανάληψη, για εμπέδωση: Κάτι (λίγο, εκ των πραγμάτων) για την Άλλη εργατική τάξη…
Δευτέρα 18 Ιούνη. To τραγούδι είναι παλιό. Τώρα που έφυγε απ’ την “μόδα” το ακούμε με το γούστο μας. Ο σενεγαλέζος Youssou N’ Dour και η σουηδή ράπερ Neneh Cherry, τραγουδούν για τα 7 δευτερόλεπτα που κρατάει ο τοκετός, σ’ ένα αντιρατσιστικό τραγούδι που δεν θύμισε τίποτα στα πολλαπλασιαζόμενα καθάρματα της εποχής. Ίσως επειδή κατά βάθος πιστεύουν ότι γεννήθηκαν με κάποια εκ των προτέρων εγγυημένη “ανωτερότητα”. Ή επειδή τρέφονται απ’ τα ίδια τους τα ψέμματα: απ’ τον ηθικό πρωκτό τους ξανά στον οισοφάγο…
(Παρ’ όλα αυτά: καλή βδομάδα.)
Δευτέρα 11 Ιούνη. Με τις καλημέρες μας, αν θέλετε να ακούσετε ένα τραγούδι, στο πάνω video η μαλινέζα ντίβα Fatoumata Diawara τραγουδάει για τους φυγάδες, τους νομάδες, τους ταξιδιώτες, αυτούς που όταν φτάνουν σε ευρωπαϊκό έδαφος λέγονται «παράνομοι».
Αν, όμως, θέλετε να δείτε την διαδικασία της πρωτοκοσμικής (και ειδικά της γαλλικής) αποικιοποίησης της δυτικής αφρικής, τότε το κάτω βίντεο λέει μερικά πράγματα (: ιταλικής παραγωγής με αγγλικούς υπότιτλους). Μόνο που δεν είναι για να το δείτε στο πόδι: διαρκεί 1 ώρα.
Θα υποψιαστείτε, τότε, γιατί ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί να χαλιναγωγηθεί σε μια ομοσπονδιακή ευρώπη. Και γιατί θα πατάει πάντα σε δύο τουλάχιστον βάρκες, εξυπηρετώντας – τελικά – την Ουάσιγκτον.
https://www.youtube.com/watch?v=Gchqwt23gCI