Category: Midnight Rebel

Tehigren

Δευτέρα 28 Γενάρη. Μια δόση Bombino σήμερα, χωρίς άλλες συστάσεις. Από ένα tour στο αμέρικα (jam in the van), την περασμένη χρονιά.

Καλή βδομάδα.

Joulik

Δευτέρα 14 Γενάρη. Πρόκειται για ένα τρίο με έδρα τη γαλλία: η Melissa Zantman φωνή και ακκορντεόν, η Claire Menguy βιολοντσέλο και κάποτε δεύτερη φωνή, και ο Robin Celse κιθάρα. Παίζουν διάφορες διασκευές αφρικανικής και μεσογειακής προέλευσης. Και μας τράβηξε απ’ τ’ αυτί ο συνδυασμός των συγκεκριμένων οργάνων, που χωρίς κρουστά, φτιάχνει έναν “γεμάτο” και ταυτόχρονα βελούδινο ήχο.

Στο Ciao mamma ώρες ώρες α λα Μέρτενς… (Το άλμπουμ Envol κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη).

Καλή βδομάδα (και μην ξεχάσετε τα ποπ κορν για το κυβερνοθέαμα!)

Perota Chingo

Δευτέρα 7 Γενάρη. Θα κάνει ψοφόκρυο σήμερα (κι όσοι δουλεύουμε έξω ξέρουμε τι σημαίνει αυτό). Οπότε η ασταμάτητη μηχανή σκέφτηκε μπας και ανεβάσει λίγους βαθμούς την εσωτερική, συναισθηματική θερμότητά σας, με κάτι εντελώς θερινό, απ’ το νότιο ημισφαίριο.  Το τραγούδι είναι special αφιερωμένο για την επιστροφή – ξέρουν αυτές καλύτερα.

Η Dolores Aguirre και η Julia Oritz, αργεντίνες, ξεκίνησαν σαν φωνητικό ντουέτο με μια κιθάρα στο Buenos Aires το 2011. Αλήτεψαν παίζοντας μουσική on the road στην ακτογραμμή της ουρουγουάης. Αγάπησαν και αγαπήθηκαν, και το 2012 προστέθηκαν στο σχήμα ο ουρουγουανός κιθαρίστας Diego Cotelo και ο βραζιλιάνος περκασιονίστας Martin Dacosta. Μ’ αυτήν την σύνθεση διαμορφώθηκε το σχήμα Perota Chingo, ιδιαίτερα γνωστό πια σε μεγάλο μέρος της λατινικής Αμερικής – και όχι μόνο.

Σφίγγουμε τα δόντια και: Καλημέρα, καλή χρονιά (δεν την είπαμε απο ‘δω), και καλή δύναμη.

Esther Bejarano

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Το τραγούδι ασφαλώς το ξέρετε. Την γερμανική hip hop μπάντα (microphone mafia) ίσως όχι. Εκείνην που δεν ξέρετε στα σίγουρα είναι η γιαγιά που τραγουδάει στο βάθος, μπροστά απ’ το πιάνο. (To DKP είναι το μικρό γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα…)

Η Esther γεννήθηκε το 1924 στην γερμανική πόλη Saarlouis, από εβραϊκή οικογένεια. Στα 15 της, το 1939, οι γονείς της την έστειλαν σε μια εβραϊκή εθνικιστική κατασκήνωση, να εκπαιδευτεί ώστε να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη. Το 1941 τα ss συνέλαβαν τους πάντες, δάσκαλους και μαθητές, και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η Esther στάλθηκε στο Auschwitz στην πολωνία, και το 1943 σε ένα άλλο στρατόπεδο γυναικών, στο Ravensbruck της βόρειας γερμανίας. Καθώς πλησίαζε ο συμμαχικός στρατός, η Esther κατάφερε να δραπετεύσει από μια «πορεία θανάτου», και να επιζήσει. Οι γονείς της και η μία αδελφή της δολοφονήθηκαν απ’ τους ναζί.

Μετά την λήξη του πολέμου μετανάστευσε στην Παλαιστίνη όπου βρισκόταν ήδη, πριν την έναρξη του πολέμου, η αδελφή της Tosca. Έμεινε εκεί 15 χρόνια, παντρεύτηκε τον Nissim Bejarano, αλλά όπως λέει «δεν αντέχαμε περισσότερο». Ο Nissim είχε πολεμήσει στον β παγκόσμιο, και δεν μπορούσε ούτε αυτός ούτε η Esther να βλέπουν αυτά που έκανε ο ισραηλινός στρατός στους παλαιστίνιους που είχαν απομείνει μετά την Nakba.

Ξαναμετακόμισαν στη γερμανία. Η Esther έγινε σφοδρή πολέμιος των ισραηλινών τακτικών, και παραμένει τέτοια ως τώρα, στα 94 της χρόνια. «Με αποκαλούν αντι-σημίτρια» λέει. «Αλλά δεν είμαι εγώ αντισημίτρια. Η κυβέρνηση του ισραήλ είναι φασιστική. Δεν βρίσκω άλλη λέξη να τους χαρακτηρίσω. Ξέρω από πρώτο χέρι τι είναι ο φασισμός».

Α ρε γιαγιά Esther. Μετράς για καμιά κατοσταριά τριαντάρηδες! Ένας αιώνας αίματος πέρασε, κι ακόμα δεν έμαθαν τίποτα…

Ukandanz

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Κάτι που έρχεται απ’ την ανατολική μεριά της αφρικής, απ’ την Αιθιοπία. Special αφιερωμένο στον Παυλή και σ’ όλα τα υπόλοιπα πιτσιρίκια της φάσης του.

Και τώρα κάτι πιο ζόρικο. Αν αγαπήσατε κάτι του είδους Violent Femmes στα ‘80s – early ’90s (Kiss off, Add it up, Blister in the sun κλπ) τότε τεντώστε τ’ αυτιά σας σ’ αυτό:

 

Manaok

Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Η Amira Kheir είναι σουδανο-ιταλίδα. Τραγουδάει desert blues, απ’ την άλλη μεριά της ερήμου – απ’ την σουδανική μουσική παράδοση. Την εντάσσουν στη σύγχρονη jazz – αλλά αυτά είναι δουλειές των τυποποιών. (Αν προσέξετε θα βρείτε ηχητικές ομοιότητες με τους Tinariwen).

Όταν θα ακούτε / βλέπετε το video ας ξέρετε ότι είναι ανάρτηση λιγότερο από 24 ωρών. Ο τελευταίος δίσκος της Kheir είναι τον Οκτώβρη, και το Manaok (που σημαίνει “απαγορευμένο”) τα σπάει. Αλλά και σ’ αυτήν εδώ την πιο ήπια studio / promo εκτέλεσή του παραμένει δυνατό.

Μην δείχνετε την ομορφιά εκεί!

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Μα γιατί βάζετε όμορφες παλαιστίνιες στις αφίσες σας; ρωτάνε κάποιοι… Άλλοι με καλοπροαίρετη (αλλά αδικαιολόγητη) περιέργεια. Κι άλλοι εκ του πονηρού (μέχρι και για «σεξισμό» μας έχουν κατηγορήσει οι γελοίοι τσατσορούφιανοι…). Μήπως «πουλάμε» κάποιο προϊόν που λέγεται «παλαιστινιακή αντίσταση», σε «ωραία συσκευασία»;

Στα σάπια μυαλά, που τα έχει διαλύσει το Θέαμα, όλα είναι εμπόριο και διαφήμιση. Αυτά τα μυαλά δεν μπορούν και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν οτιδήποτε άλλο, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πούμε. Είναι τα μυαλά που το μόνο που τα απασχολεί είναι “κάπως να πλασσάρω τον Εαυτό μου”.

Απ’ την εντελώς αντίθετη μεριά πόσο να αντέξουν κάποιοι έντιμοι και – τεράστια διαφορά – «απ’ έξω» απ’ τον θάνατο, το σακάτεμα, την βία κατά των Άλλων, πόσο ν’ αντέξουν λοιπόν να προβάλουν αυτόν ακριβώς το θάνατο; Και γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε μοναχά την ασκήμια και τον πόνο που επιβάλει η κατοχή και το απαρτχάιντ και όχι την ομορφιά της ζωής που αντιστέκεται;

Θα έπρεπε να είναι κακομοίρηδες οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες – για να δικαιολογηθεί το μόνο συναίσθημα που οι πρωτοκοσμικοί επιτρέπουν στον εαυτό τους για εκείνους κι εκείνες που θεωρούν «κατώτερους»: η λύπηση. Θα έπρεπε όλες οι παλαιστίνιες, απ’ την ώρα που γεννιούνται μέχρι την ώρα που πεθαίνουν, να είναι σαν γριές (μόνο οι πρωτοκοσμικές επιτρέπεται να φροντίζουν τις εαυτές τους…), και γεμάτες σημάδια απ’ το “ξύλο που τρώνε”! Μα δεν δέρνουν οι παλαιστίνιοι τις γυναίκες; Ούτε οι μουσουλμάνοι; Λένε ψέμματα τα φερέφωνα;

Και γιατί δεν δείχνουμε την ουρά που έχουν όλοι οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες; Δηλαδή ψέμματα λένε οι φασίστες, απ’ το Τελ Αβίβ μέχρι τον “αδελφό” Μλάντιτς, ότι “αυτοί είναι ζώα”;

Ναι, όλοι οι ενδιαφερόμενοι πάρτε το χαμπάρι! Δεν θα πάψουμε να πολεμάμε κάθε είδους φασισμό και ρατσισμό, φανερό ή κρυφό, πληρωμένο ή “αυθόρμητο”, modern ή postmodern. Θα δείχνουμε όπως και όποτε μπορούμε την ομορφιά που ανθεί εκεί που “επιτρέπεται” μόνο ο θάνατος, όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά παντού στον πλανήτη.

Και ναι, έξω απ’ τα δόντια, επειδή κάποιοι θα το αποθηκεύσουν: όσο και να σας χαλάει, κουφάλες νεκρόφιλοι, τις βεβαιότητες και τα χρεωκοπημένα σας καπρίτσια, στην Παλαιστίνη, στη συρία, στην τουρκία, στο ιράκ, στο ιράν, στην αίγυπτο, στην αλγερία, στη ζενεγάλη, στη μοζαμβίκη, στην αίγυπτο, και παντού σ’ αυτόν τον γαμημένο πλανήτη, όλες και όλοι, γυναίκες και άντρες, παιδιά και γέροι, ομορφαίνουν σε βαθμό απίστευτο όταν ξεσηκώνονται στ’ αλήθεια, χωρίς καβάτζες, με της καρδιάς τους το πύρωμα. Ομορφαίνουν με τον πιο αυθεντικό τρόπο που υπάρχει: λάμπουν!

Αυτήν την αυθεντική λάμψη, τα βλέμματα που είναι μαχαίρια, τα πρόσωπα που μιλάνε κι όταν σωπαίνουν, τα χέρια που χορεύουν ακόμα κι όταν είναι ακίνητα, δεν θα τα δείτε και δεν θα τα μάθετε ποτέ καραγκιόζηδες! Κρατείστε σφικτά τις ανομολόγητες απελπισίες σας αφού στερέψατε από αίμα και παλμούς. Και τραβάτε να ψοφήσετε αλλού.

Μόνο στις κοινωνίες των συμβιβασμών, της εσωτερικευμένης μιζέριας, των “ψυχολογικών προβλημάτων” και των ανομολόγητων βουλιαγμάτων, μόνο εδώ σαν ομορφιά πλασσάρεται το πλαστικό, το ψέμα, η ποζεριά. Κι αυτήν, όχι, ποτέ δεν θα την προβάλουμε. Ούτε θα υιοθετήσουμε τον ρατσισμό των ιερέων και των πιστών της.

Μια επανάληψη, λοιπόν – αν μας την επιτρέπετε… Marwan Makhoul, Tamer Νafar, Terez Sliman…

Και, επιπλέον, μια μπαλάντα για μια μέρα βροχερή, κάπου εκεί, κάπου εδώ:

 

 

Στο πόλεμο οι Άλλοι είναι που πρέπει να πεθαίνουν…

Δευτέρα 12 Νοέμβρη. Οι asian dub foundation στο σχετικά παλιό fortess europe.

Δευτεριάτικα δεν είναι για να φτιάξει κέφια· ούτε για το γνωστό «πάλι καλά είμαστε εμείς». Μην ξεχνάτε· για όλους τους λόγους αυτού του γαμημένου κόσμου, μην ξεχνάτε.

(Η ιδέα του έλληνα μοντέρ να βάλει εμβόλιμες σκηνές απ’ το φιλμ the kingdom of heaven θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ίσως… Το βέβαιο είναι ότι ο στρατός του An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub, γνωστού έως θρυλικού με το πιο σύντομο όνομα Salah ad-Din απελευθέρωσε τότε την al Quds / Jerusalem. Και η πόλη με τους κατοίκους και τους επισκέπτες της, κάθε θρησκείας και δοξασίας, έμειναν ελεύθεροι υπό μουσουλμανική διοίκηση για αιώνες.

‘Oχι, όμως, τώρα…)

No rest for the wicked

Δευτέρα 5 Νοέμβρη. Από μια ταράτσα σ’ έναν παραγκομαχαλά κάπου στην (απέραντη) ινδία, την ώρα που πέφτει η νύχτα… Ο Dub FX (απ’ την αυστραλία) o CAde και ο ινδός Mahesh Vinayakram…

 

Bombino, Vieux Farka Toure

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Πίσω στην υποσαχάρια αφρική, μέσω ελβετίας αυτή τη φορά, και του φετεινού φεστιβάλ afro-pfingsten. Ο γνώριμος Bombino σε πρώτη φάση, και μετά ένας Toure (του γνωστού οίκου!), σε ηλεκτρικά blues.

Το αφήνετε να παίξει… (Kι όσο παίζει κάποιοι πρωτοκοσμικοί συνεχίζουν να λεηλατούν την ζώνη του Sahel – για να μην ξεχνιόμαστε…)