Month: January 2021

Γιατί η αριστερά ενθουσιάζεται με τις καθολικές απαγορεύσεις;

Κυριακή 24 Γενάρη. Η Lisa Mckenzie είναι μάλλον άγνωστη στα μέρη μας, είναι όμως γνωστή στα δικά της. Από εργατική οικογένεια του Nottingham ριζοσπαστικοποιήθηκε στα 16 της συμμετέχοντας και υποστηρίζοντας την δίχρονη απεργία των ανθρακωρύχων, στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Αναρχική και μαχητική παράτησε το σχολείο, για να αποφασίσει αρκετά αργότερα ότι πρέπει να το τελειώσει· και στα 31 της μπήκε στο πανεπιστήμιο του Nottingham για να σπουδάσει κοινωνιολογία. Από τότε ασχολείται συστηματικά (και συχνά ακτιβιστικά) με τα ζητήματα της αγλικής εργατικής τάξης. Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από προχθεσινό άρθρο της (απ’ το ρωσικό rt) με τίτλο Why is the Labor Party so enthusiastic about Covid-19 lockdowns when they are so destructive to our poorest communites?

… Τα τωρινά προβλήματα δεν είναι καινούργια, αλλά εκείνο που θεωρώ ασυνήθιστο και ανησυχητικό είναι η απουσία οποιασδήποτε αντίθετης φωνής. Την τελευταία χρονιά, η πανδημία του covid-19 και τα επακόλουθα μέτρα για τον έλεγχό της έχουν παραβιάσει σοβαρά τα ανθρώπινα και πολιτικά μας δικαιώματα ειδικά μέσα σ’ εκεινα τα υποκείμενα που βρίσκονταν ήδη κάτω απ’ τον κρατικό έλεγχο εξαιτίας του χρώματός τους, των κοινοτήτων τους και της κοινωνικής τάξης τους.

… Ξέρουμε ότι οι κοινότητες της εργατικής τάξης στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στις δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμα και πριν την πανδημία αυτές οι υπηρεσίες είχαν μειωθεί σημαντικά λόγω λιτότητας, αλλά μετά τον covid έχουν εξαφανιστεί εντελώς.

Για τις οικογένειες της εργατικής τάξης τα δημόσια σχολεία ήταν πάντα πολύ περισσότερο από χώροι μάθησης, ήταν τόποι κοινωνικής συνεύρεσης, με τα μικρά καθημερινά να μεταφέρονται από στόμα σε στόμα, να φτιάχονται φιλίες, μέρη όπου οι άνθρωποι συναντιόνταν για να μάθουν ο ένας τα νέα του άλλου. Τα σχολεία προσφέρουν ένα ζεστό γεύμα και φροντίδα για τα παιδιά που οι εργάτες γονείς χρειάζονται πολύ έντονα.

Τα λοκντάουν έπεσαν πάνω σ’ αυτές τις κοινότητες σαν τσουνάμι – και θα δούμε όλη την έκταση της ζημιάς που προκάλεσαν μόνο όταν το παλιρροϊκό κύμα θα έχει υποχωρήσει. Γι’ αυτό και απορώ για την θρησκευτική υποστήριξη της πολιτικής αριστεράς και κεντροαριστεράς στο να μείνουν οι άνθρωποι κλειδωμένοι στα σπίτια τους. Η αριστερά κάθεται στην άκρη και σχεδόν πανηγυρίζει καθώς τα πολιτικά δικαιώματα καίγονται μπροστά της. Το εργατικό κόμμα και τα συμβούλια που ελέγχει σ’ όλη την χώρα έχουν επιβάλει λοκντάουν με εντελώς θρησκευτικό ζήλο. Φυσικά πρέπει να είναι οι άνθρωποι ασφαλείς, όπως επίσης να εξασφαλίσουμε ότι το NHS δεν θα πνιγεί, αλλά βλέπω μια απόλυτη έλλειψη κατανόησης για το πως οι φτωχότερες κοινότητες παλεύουν να τα βγάλουν πέρα σε συνθήκες λοκντάουν.

Οι απορίες μου επεκτείνονται στην ευρύτερη αριστερά, που επίσης ζητάει συνέχεια όλο και πιο αυταρχικά μέτρα απαγορεύσεων και κατάργηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Έχουν δοθεί επιπλέον εξουσίες στην αστυνομία για να σταματάει, να κάνει ερωτήσεις, να κόβει πρόστιμα και να κάνει συλλήψεις σε δημόσιους χώρους και παρ’ όλα αυτά άκρα του τάφου σιωπή απ’ το εργατικό κόμμα και την βρετανική αριστερά. Η αστυνόμευση έχει γίνει ολοφάνερη στις πόλεις μας, και φυσικά εκείνοι που είναι πιο πιθανόν να τους σταματήσει, να τους αρχίσει τις ερωτήσεις και να τους κάνει έρευνα η αστυνομία είναι οι νεαροί της εργατικής τάξης, κυρίως οι μαύροι και από άλλες μειονοτικές ομάδες. Θα περίμενα πως τουλάχιστον αυτή η πραγματικότητα θα τραβούσε την προσοχή έστω κάποιων τμημάτων της αριστεράς, αλλά φαίνεται πως είναι εντελώς αδιάφορη απ’ την άνοδο του αυταρχισμού που επιβάλλεται στο όνομα της πανδημίας. Θα πρέπει να πολεμήσουμε πολύ σκληρά για να πάρουμε πίσω αυτά τα δικαιώματα όταν θα τελειώσει αυτή η ιστορία.

Γιατί, λοιπόν, το εργατικό κόμμα και η ευρύτερη αριστερά δεν δείχνουν ούτε ενδιαφέρον ούτε αλληλεγγύη για τις συνέπειες των μέτρων των απαγορεύσεων ή της ακύρωσης των πολιτικών δικαιωμάτων ειδικά στις φτωχότερες κοινότητες;

… Η γνώμη μου είναι ότι το εργατικό κόμμα και η ευρύτερη αριστερά τα τελευταία 40 χρόνια εγκατέλειψαν την εργατική τάξη και ουσιαστικά έγιναν ένα κόμμα της μεσαίας τάξης και για λογαριασμό της… Δεν είναι κάτι που το λέω ελαφρά τη καρδία αλλά πιστεύω ότι το ταξικό μας σύστημα είναι τόσο θωρακισμένο και τόσο τοξικό ώστε η μεσαία τάξη – οι πολιτικοί και τα μήντια που παίρνουν γραμμή απ’ το Westminster – θεωρούν ότι η βρετανική εργατική τάξη αποτελείται από μωρά που πρέπει να τα καλοπιάνει κανείς, να τα κοροϊδεύει και να τα τιμωρεί για να πάρουν το φάρμακό τους…

Πέστα χρυσόστομη! θα λέγαμε αν το ζήτημα δεν ήταν τόσο σοβαρό. Για παράδειγμα στις p.c. εποχές στα μέρη μας οι μετανάστες και οι μετανάστριες φαίνονταν πως έχουν αρκετούς φίλους, αν και με όχι μεγάλη κάψα. Με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία η συντριπτική πλειοψηφία τους εξαφανίστηκε, επειδή προφανώς έπρεπε να προστατέψουν την καλή τους υγεία· την ίδια στιγμή που τα κάτεργα / στρατόπεδα συγκέντρωσης κλειδώνονταν κυριολεκτικά, επ’ άπειρον – για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας… Κι έτσι όσα έχουν μαθευτεί γι’ αυτόν τον εγκλεισμό–μέσα–στον–εγκλεισμό είναι από μη ελληνικά μήντια και τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν εγκατέλειψαν το καθήκον της αλληλεγγύης.

Απ’ την αρχή της τρομοεκστρατείας μέχρι τώρα ανακατασκευάστηκε αυτή η παλιά, αφηρημένη και γενικόλογη ιδέα του «ανθρώπου» (που κινδυνεύει), χωρίς ταξικούς προσδιορισμούς (και για τους εργάτες: περιορισμους), χωρίς άλλα εμπόδια ή διαφορές φυλής ή φύλου. Οι caradinieri προτίμησαν να εννοούν τις κοινωνίες σαν αταξικές συσσωματώσεις, σαν ισοπεδωμένες-μπροστά-στον-κίνδυνο-μάζες-έμβιου-υλικού, ξεχνώντας ότι πάντα και παντού οι καθολικές απαγορεύσεις είναι βασικό εργαλείο στο να γίνει ακόμα πιο βάρβαρη η καταπίεση και πιο δύσκολη η καθημερινή ζωή των αδυνάτων. Σε στιγμές λυρισμού έφτασαν μάλιστα να υποστηρίζουν πως τα πραξικοπήματα γίνονται για το καλό αυτών των αδυνάτων – για να χρωστούν αιώνια χάρη στους φιλάνθρωπους κυρίους, πολιτικές βιτρίνες, ειδικούς, ιερείς της υγείας, δημαγωγούς, και λοιπούς σωτήρες· εσχάτως και στις φαρμακο-μαφίες.

Σ’ ένα σημείο μόνο ίσως κάνει λάθος η Mckenzie. Δεν πρόκειται για “εγκατάλειψη” της εργατικής τάξης, αλλά για το εσκεμμένο σπρώξιμό της προς τα δεξιά και ακόμα δεξιότερα! Για ποιόν λόγο η αριστερά του κράτους, του κεφάλαιου, του μικροαστισμού και των “μεσαίων στρωμάτων” θα έπρεπε να κουβαλάει στα σοβαρά και τις πολιτικές μεσολαβήσεις της παλιάς και της νέας εργατικής τάξης σε συνθήκες 4ης βιομηχανικής επανάστασης όταν είναι πρακτικά ευκολότερο να την περιθωριοποιήσει, να την ελεεινολογήσει και, ακόμα περισσότερο, να την ποινικοποιήσει έως να την εγκληματοποιήσει· και πότε πότε, “κούκου!”, με λόγια παχιά, θεωρίες και ταξίματα, να μαζεύει τις όποιες ψήφους της; Οι μικροαστοί και μεσοαστοί που αποτελούν τον οργανωτικό “κορμό”, από ένα σημείο και πάνω, στις σχετικές κομματικές ιεραρχίες το τελευταίο πράγμα που θα νοιάζονταν είναι να κριτικάρουν την υγιεινιστική πανούκλα που έγινε η βάση της τρομοεκστρατείας· είναι η δική τους πανούκλα, με την οποία έχουν μακρόχρονη σχέση!!

Η αλήθεια είναι ότι η σύγχρονη εργατική τάξη στον “πρώτο κόσμο” δεν έχει δική της άποψη για το σώμα, για την υγεία, για την αρρώστια· και δεν έχει γενικότερα δική της πολιτική έκφραση και οργάνωση εδώ και δεκαετίες. Ζει (πολιτικά) με τα αποφάγια της νομής της εξουσίας από άλλους. Δεν έχει επειδή δεν φρόντισε να φτιάξει· δεν έχει επειδή, επίσης, της απαγορεύεται να φτιάξει. Της απαγορεύεται να φτιάξει αν όχι δια ροπάλου (ακόμα) οπωσδήποτε μ’ όλα τα υπόλοιπα υπόγεια αλλά αποτελεσματικά μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του πάντα δηλητηριώδους μικροαστισμού.

Μην έχοντας τέτοια έκφραση και οργάνωση έφαγε και τρώει γερές κλωτσιές για να παραδώσει όχι απλά την “εργατική δύναμή” της αλλά την ζωή της συνολικά στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα.

Το σφυρί δεν είναι έξοδο. Είναι αδιέξοδο

Κυριακή 24 Γενάρη. Μια παλιά σοφή κουβέντα λέει πως όποιος μόνο σφυρί μπορεί να κρατήσει στο χέρι του θα βλέπει τα πάντα σαν πρόκες. Ακόμα χειρότερα αν το σφυρί το έχει μέσα στο κρανίο του. Θεωρητικά μιλώντας όποιος ψάχνει να βρει «προβλήματα δημόσιας τάξης» θα τα βρει παντού! Συνεπώς το παράδοξο με το ρημαδογκουβέρνο δεν είναι ότι βάζει μια χιλιάδα (προς το παρόν, αργότερα ποιος ξέρει; μπορεί να χρειαστούν περισσότεροι) χωροφύλακες στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αλλά το ότι δεν είναι συνεπής με το σφυρί του, ώστε να βάλει πολύ περισσότερους παντού!

Το σχετικό «αίτημα» είναι παλιό· όσο, περίπου, το άλλο, για τα «ιδιωτικά» πανεπιστήμια. Η τακτική είναι επίσης παλιά, και απογειώθηκε χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία: παίρνεις (σαν εξουσία) κάτι στατιστικά ασήμαντο και το φουσκώνεις – φουσκώνεις – φουσκώνεις (μηντιακά) μέχρι να το κάνεις θεόρατο. Ύστερα στέλνεις το «ιππικό» σου να το αντιμετωπίσει, έτσι ώστε σύσσωμο κοινό και κριτικοί να σε αποθεώσουν για το θέαμα της εικονικής νομιμότητας που προσέφερες!

Γιατί, άραγε, το ρημαδογκουβέρνο δεν προεκτείνει το αγαπημένο του σφυρί στις λογικές του συνέπειες; Γιατί μόνο «πανεπιστημιακή» αστυνομία και όχι και «σχολική» αστυνομία; Ξεχάστηκαν, άραγε, τα έκτροπα και οι καταστροφές σε λύκεια και γυμνάσια κατά την διάρκεια καταλήψεων; Ακόμα και δολοφονία έχει γίνει εκεί: του δάσκαλου Τεμπονέρα. Την έκαναν, βέβαια, μέλη του κόμματος, επί πατρός Μητσοτάκη· αλλά μετά από τόσα χρόνια «φόβου και τρόμου» γιατί να μην σερβιριστούν τα γυμνάσια και τα λύκεια σαν ένας «εξαιρετικά επικίνδυνος για την δημόσια τάξη και ασφάλεια» χώρος;

Και τα δημοτικά; Μήπως αυτά δεν έχουν προβλήματα ανομίας; Έχουν και παραέχουν! Ξεχάστηκε τόσο εύκολα εκείνη η πρόσφατη περίοδος όπου το “bulling” ήταν η επικίνδυνη απειλή που βασίλευε στα δημοτικά, το πρώτο ελληνικό κύμα “metoo” – πάει αυτό; Και τι γίνεται με το social distancing και την μασκοφορία που εκτός σχολείων τιμωρείται με 300 (μπορεί προσεχώς και 500) ευρώ πρόστιμο; Μήπως τα δημοτικά είναι (ή μπορεί να γίνουν) φυτώρια αναρχίας;

Όπως οι πόλεις που για «το καλό της δημόσιας υγείας» πρέπει να τείνουν προς στρατόπεδα, έτσι και το ελληνικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει κι αυτό να τείνει προς στρατόπεδο, για «το καλό της δημόσιας εκπαίδευσης». Απλό δεν είναι; Τι δεν καταλαβαίνετε;

Παραφέρεται η ασταμάτητη μηχανή! Ένα είναι το βασικό πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φροντικού τύπου, και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό: σε γενικές γραμμές είναι no future, στο βαθμό που σαν «μέλλον» εννοείται το επαγγελματικό σκαρφάλωμα σε κάποια μεσαία βαθμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας. Επειδή ο «τρίτος βαθμός» εκπαίδευσης είναι no future γι’ αυτό έχει μαζικοποιηθεί ο «τέταρτος» (τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά)· έχει φτάσει όμως ο καιρός που ούτε εκεί (θα) υπάρχει εγγυημένη (και κυρίως: μακρόχρονη) επαγγελματική αποκατάσταση.

Το πώς εκδηλώνεται ο εκνευρισμός γι’ αυτό το εκπαιδευτικό / επαγγελματικό no future διαφέρει, φυσικά, από κράτος σε κράτος. Ένας μεγάλος αριθμός τροχιών (ιδεολογικών, οικογενειακών, οικονομικών, ιδιοσυκρασιακών, ακόμα και παραδόσεων) διαστραυρώνονται πάντα είτε στην «επιτυχία» είτε στην ακύρωσή της. Ο ελληνικός μικροαστισμός έχει αποδείξει εδώ και 3 δεκαετίες πόσο φρικτός έως δολοφονικός είναι όταν «πετυχαίνει» – τι θα περίμενε, λοιπόν, κανείς αν στα ιδρύματα η ατμόσφαιρα του no future πλανάται πάνω από ένα πλέγμα καθηγητικών αυθαιρεσιών και εκβιασμών απ’ την μια μεριά και νεανικών αμφιβολιών έως εκνευρισμού απ’ την άλλη; Κι ωστόσο, μιλώντας γενικά, μάλλον «σιωπή» έως ανησυχητική παραίτηση επικρατεί στην ελληνική τριτοβάθμια παρά οτιδήποτε άλλο. (Οι χωροφύλακές της θα είναι αργόμισθοι…)

Αν υπάρχει κάποια ειδική ελληνική εκδοχή σ’ αυτό το γενικό πρόβλημα (του παρόντος και του μέλλοντος της καπιταλιστικής «εκπαίδευσης») είναι ότι ο ελληνικός λαός συνολικά (κι όχι απλά η νεολαία του) δεν έχει καμμία εμπιστοσύνη στην μορφή – κράτος, την οποία αντιμετωπίζει μόνο με όρους πολιτικών προσόδων. Δεν έχουν, κατά συνέπεια, σε σπουδαία υπόληψη αυτό που θεωρείται «δημόσιο» – παρά μόνο αν μπορούν να το εκμεταλλευτούν άμεσα και ιδιωτικά. Οι έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, γενιά μετά τη γενιά, είναι φουλ οικογενειοκράτες και «αντικρατιστές» α λα καρτ· όχι με την σύγχρονη πολιτική αλλά με μια υπαρξιακή έννοια. Όμως αυτό δεν είναι καινούργιο! Έχει μια γεμάτη ιστορία σχεδόν 190 χρόνων…

(φωτογραφία: Εύκολη και γρήγορη εισαγωγή σε πανεπιστήμιο, χωρίς εξετάσεις. Greek way…)

Θεωρία παρκαρίσματος

Κυριακή 24 Γενάρη. Σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι parking ανέργων!… Πώς παρκάρουν οι γάλλοι, οι ισπανοί, οι άγγλοι, οι γερμανοί ή οι έλληνες στους δημόσιους χώρους; Ε ανάλογη είναι η «τάξη» ή η «αταξία» και στα ιδρύματά τους… Έχουν χωροφύλακες με αυτόματα στο κέντρο της πόλης στο Βερολίνο ή στη Βαρσοβία; Όχι – στην Αθήνα έχουμε όμως (και στο Κάιρο…) Η ιδέα ότι με σφυρί, πολύ σφυρί, ακόμα περισσότερο σφυρί θα προκύψει «τάξη μέσα στο χάος» μόνο σφυροκέφαλους πείθει… Αλλά εφαρμόζεται.

Πριν σχεδόν 14 χρόνια, σ’ έναν 80σέλιδο οδηγό επιβίωσης στην εκπαιδευτική κρίση ξεκινούσαμε έτσι:

Προσέξτε τα πιο κάτω αποσπάσματα:

Α) … Οι 130 συγγραφείς που εστάλησαν σε 71 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα έμειναν έκπληκτοι από την κλίμακα του προβληματος που αντιμετώπισαν. Ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι … φοιτητές στερούνται της βασικής ικανότητας να εκφραστούν γραπτώς… Οι ατομικές περιγραφές των συγγραφέων / ερευνητών μοιάζουν με ρεπορτάζ από ένα «πολεμικό μέτωπο», όπου οι φοιτητές αγωνίζονται να επιβιώσουν χωρίς βασικά εφόδια και εκπαίδευση… Η ανικανότητα γραφής, αποτέλεσμα της έλλειψης σχετικής προετοιμασίας και πρακτικής εξάσκησης, πλήττει την αυτοπεποίθηση των νέων και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο άρνησης και στασιμότητας… Δεν ξέρουν από πού ν’ αρχίσουν, πώς να οργανώσουν το υλικό τους ή να διατυπώσουν μια σειρά σκέψεων με συνοχή. Υποφέρουν από «λεκτική ένδεια και συντακτική χρεωκοπία»… Τα προβλήματα αυτά φαίνεται να αφορούν μια μεγάλη γκάμα φοιτητών, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων, ακαδημαϊκών στόχων ή επιστημονικού αντικειμένου… Η ανεπάρκειά τους αυτή γίνεται οδυνηρά αισθητή στον επαγγελματικό στίβο, τον οποίο έμαθαν να πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν μόλις πάρουν το δίπλωμά τους…

Β) Παραδόξως η τύχη του πανεπιστημίου δε φαίνεται να ανησυχεί κανέναν… Είμαστε πεπεισμένοι ότι το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχει η πιθανότητα να διασωθεί μόνον αν κατορθώσουμε να μετατρέψουμε ένα άθροισμα εγωϊστικών και ανταγωνιστικών εκπαιδευτικών σχεδίων σε ένα ορθολογικό συλλογικό σχέδιο προς όφελος του συστήματος παιδείας. Έργο μεταστροφής – ή κινητοποίησης – το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για να εγκαταλειφθεί σε κάποιο υπουργείο, ακόμα κι αν έχει τα φώτα διάφορων επιτροπών και συμβούλων, και το οποίο, για νa επιτύχει, προϋποθέτει ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι (μαθητές ή φοιτητές, γονείς μαθητών, καθηγητές όλων των βαθμίδων και όλων των κλάδων) κατανοούν ότι η αξία όλων όσων θα αποκτήσουν από το εκπαιδευτικό σύστημα, πτυχία, ικανότητες, γνώσεις κ.α., εξαρτάται από την αξία αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος… Τίποτε δε θα ήταν πιο επικίνδυνο για τους πολίτες μιας χώρας από το να πιστεύουν ότι έχουν εκπαιδευτικό σύστημα όταν στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν είναι ορισμένα είδη «εθνικών εργαστηρίων» που ανταμείβουν με κάποια χωρίς αντίκρισμα σχολικά παλιόχαρτα μαθητές δήθεν απασχολημένους σε εικονικές μαθήσεις.

Σε ποιές χώρες γίνονται τέτοιες παρατηρήσεις, γεμάτες απγοήτευση και θρήνο;… Θα μείνετε με την έκπληξη μαθαίνοντας πως το πρώτο απόσπασμα αφορά τα περίφημα βρετανικά πανεπιστήμια (από ρεπορτάζ που αναδημοσιεύτηκε στην εφ. «ελευθεροτυπία» στις 1/7/2006) και το δεύτερο αφορά τα περίφημα γαλλικά πανεπιστήμια (από μεγάλη έκθεση με τίτλο «επείγουσες διαγνώσεις και θεραπείες για ένα πανεπιστήμιο σε κατάσταση κινδύνου» ομάδας γάλλων πανεπιστημιακών, εκδ. στα ελληνικά Πατάκης»)…

Είτε επειδή δεν ψάχνουν «προβλήματα δημόσιας τάξης» παντού σ’ αυτά τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, είτε επειδή ξέρουν να χρησιμοποιήσουν κι άλλα εργαλεία εκτός από σφυρί, μπορούν να δουν βασικά προβλήματα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με κάπως τιμιότερο τρόπο. (Σίγουρα μπορούσαν να το κάνουν στις αρχές του 21ου αιώνα).

Δεν πρέπει να έχει βελτιωθεί κάτι ούτε κι εκεί – μάλλον έχουν επιδεινωθεί οι καταστάσεις. Πτυχία, φυσικά, δίνονται· και πτυχιούχοι βγαίνουν απ’ τις μηχανές μαζικά. Όταν όμως το φλερτ (και) σ’ αυτές τις ηλικίες γίνεται μέσω tinder (ένα “πολιτισμικό” παράδειγμα είναι αυτό) είναι απίθανο ότι η ανθρωπο-φοβία θα οδηγήσει τις μάζες των ειδικευμένων ή μισο-ειδικευμένων σε κάτι διαφορετικό απ’ το να υιοθετήσουν κι αυτοί / αυτές, κάποια στιγμή, την εξουσία του σφυριού.

Είναι μάταιο, το ξέρουμε, αλλά σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι τις γνωσιολογικές και μεθοδολογικές ανάγκες και επιθυμίες της η σύγχρονη εργατική τάξη μπορεί να τις υπηρετήσει μόνο η ίδια· ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φτιάξει δικά της σχολεία, ολοδικά της εκπαιδευτικά συστήματα. Τα επίσημα, όταν δεν είναι ξένα είναι αλλοτριωτικά.

Οι χωροφύλακες-στα-ιδρύματα είναι ένα θέμα· αλλά, επίσης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η μετατόπιση προς την πειθαρχική διαχείριση των πληθυσμών (και όχι μόνο των φοιτητών), όχι παντού με το ίδιο τέμπο, είναι σαφής επιλογή των αφεντικών. Διαφορές από μέρος σε μέρος υπάρχουν και θα υπάρχουν, για διάφορους λόγους. Αλλά «είναι γραμμένη στον τοίχο» – δεν την βλέπετε;

Πράγμα που έχει διάφορες συνέπειες και προεκτάσεις.

(φωτογραφία: Ριζική επίλυση προβλημάτων…)

Το καθήκον να τελειώσει το ισραηλινό apartheid

Σάββατο 23 Γενάρη. Ο Gideon Levy, αρθρογράφος της ισραηλινής Ha’aretz, είναι γνωστός για τις απόψεις του. Και δεν είναι έκπληξη ότι μετά την B’Tselem και την επίσημη έκθεσή της, δεν καταγγέλει απλά το ισραηλινό απαρτχάιντ. Προχωράει ένα κρίσιμο βήμα πιο πέρα. Να οι τελευταίες παράγραφοι απ’ το άρθρο του πριν 3 ημέρες:

… Ο νέος προσδιορισμός του σαν κράτος απαρτχάιντ μπορεί να αναγκάσει τον κόσμο να αλλάξει στάση. Να πάψει να συγχωρεί τόσα, να σταματήσει να κάνει ό,τι δεν βλέπει. Δεν μπορεί να συνεχίσει το ότι η κατοχή είναι μεταβατική, ότι υπάρχει «μια ειρηνευτική διαδικασία» που απλά «έχει παγώσει» προς στιγμήν, περιμένοντας έναν Παλαιστίνιο «εταίρο», και ότι μια λύση βρίσκεται στη γωνία.

Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Οι Ισραηλινοί ποτέ δεν θα ξυπνήσουν ένα πρωΐ και θα αναγνωρίσουν ότι η κατοχή δεν είναι καλή ούτε δίκαιη, και ότι πρέπει να τελειώσει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Δεν έγινε εδώ και 53 χρόνια και δεν υπάρχει λόγος να συμβεί ξαφνικά τώρα. Η λύση μπορεί να προκύψει μόνο απ’ την διεθνή κοινότητα – αν απαιτήσει ότι το Ισραήλ πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνο και να γίνει αντικείμενο τιμωριών. Αυτό είναι δικαίωμα και καθήκον της διεθνούς κοινότητας.

Αυτό το καθήκον είναι ακόμα πιο επείγον εφόσον δεν μπορούμε πια να μιλάμε για προσωρινές παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας, φευγαλέα εγκλήματα πολέμου ή μια στρατιωτική κατοχή όπως οι συνηθισμένες. Όταν η κατοχή γίνεται απαρτχάιντ και καθορίζει την ταυτότητα του κράτους, η διεθνής δράση είναι απαραίτητη – ναι, ακριβώς όπως έγινε με τη Νότια Αφρική. Εκείνα που πέτυχαν εκεί μπορούν να πετύχουν κι εδώ. Να δούμε τι θα γίνει όταν οι Ισραηλινοί αρχίσουν να πληρώνουν για τις αμαρτίες του κράτους τους. Ένας αληθινός πατριώτης πρέπει να λαχταράει να έρθει αυτή η μέρα. Γι’ αυτό η συζήτηση για το Ισραήλ σαν ένα κράτος απαρτχάιντ είναι τόσο σημαντική.

Είναι «θέση BDS»!.. Αλλά δεν είναι αφορμή για πανηγύρια. Το τι ήταν, τι είναι και πως έχει γίνει το ισραηλινό απαρτχάιντ δεν είναι μυστικό για κανέναν! Ούτε τα ο.κ. της «διεθνούς κοινότητας» δόθηκαν επί τόσες δεκαετίες κατά λάθος ή εν αγνοία. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν μια αναγνωρισμένη ισραηλινή οργάνωση προστασίας ανθρώπινων δικαιωμάτων σαν την B’Tselem λέει ρητά και κατηγορηματικά ότι “αυτό εδώ είναι απαρτχάιντ”, δεν αλλάζουν (εξαιτίας της) ούτε τα καπιταλιστικά συμφέροντα ούτε οι συμμαχίες ούτε η υποστήριξη.

Η εμπειρία του νοτιοαφρικάνικου απαρτχάιντ είναι διδακτική. Ο εσωτερικός αντι-αποικιακός / αντι-ρατσιστικός αγώνας ήταν σκληρός και μακρόχρονος· αλλά αυτό ήταν αδιάφορο για τα δυτικά κράτη και τους ιμπεριαλισμούς τους, που στήριζαν σταθερά την λευκή ρατσιστική μειοψηφία στην εξουσία. Η στάση τους άλλαξε δύσκολα και όσο πιο αργά γινόταν, και μόνο εξαιτίας του κινήματος στις δυτικές μητροπόλεις. Ενός κινήματος μαχητικού και επίμονου, με ξεκάθαρους στόχους και μια γκάμα μέσων.

Αυτό σημαίνει το γνωστό: χρειάζεται οπωσδήποτε το κίνημα συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους / ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ! Αλλά κίνημα – όχι μπλόφες, απομιμήσεις, γκρουπουσκουλιάρικες συνήθειες, κι όλα τα υπόλοιπα τα παρακμιακά που θεωρούνται κανόνας. Ήταν και είναι ξεκάθαρο το γιατί ο αγώνας ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ είναι σημαντικός, για όλους τους ιστορικούς και ηθικούς λόγους του κόσμου. Και για έναν επιπλέον: επειδή ένας τέτοιος αγώνας απειλεί τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στους οποίους συμμετέχει και το ελλαδιστάν.

Ψηφιακό φακέλωμα 1

Σάββατο 23 Γενάρη. Χτες sex symbol· και προχτές ο “έχω μια πρωτότυπη ιδέα που λέγεται πιστοποιητικό υγείας”… Μήπως ο ρημαδοΚούλης είναι MVP του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού και δεν το έχει καταλάβει κανείς; Ή μήπως είναι ένας φτηνός «νεροκουβαλητής» των «επενδυτών» microsoft και pfizer;

Αυτό που παρουσιάστηκε (απ’ τους μηντιακούς φρουρούς εσωτερικού) σαν «ιδέα Μητσοτάκη» περί πανευρωπαϊκής καθιέρωσης ενός ψηφιακού πιστοποιητικού κουβεντιάζεται εις τα ευρώπας απ’ την περασμένη άνοιξη, και το πρώτο κύμα της πραξικοπηματικής εφόδου. Ουσιαστικά δεν ήταν ο covid που «προκάλεσε» αυτήν την ιδέα του ψηφιακού φακελώματος, αλλά το ακριβώς αντίθετο: η προοπτική της «ψηφιακής καταγραφής» ήταν που έψαχνε να βρει αφορμές για να επιβληθεί! Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων και εκείνοι που εκπροσωπεί, το ξέρουν αυτό καλά. Το ξέρετε κι εσείς: ας φρεσκάρουμε την μνήμη αναπαράγοντας ένα μέρος της αναφοράς μας στις 3 Γενάρη, με τίτλο Οι καθυστερήσεις είναι στο πρόγραμμα.. Οι ανατροπές; Αναφερόμασταν σε γεγονότα του Σεπτέμβρη του 2019:

Κανονικά ως το 2020 (που μας άφησε πρόσφατα) θα έπρεπε αυτό το σχέδιο να έχει προχωρήσει ικανοποιητικά. Πρακτικά τα πράγματα εξελίχτηκαν πιο αργά. Μόλις τον Σεπτέμβρη του 2019, χαρούμενοι οι σωτήρες του κόσμου, ανακοίνωσαν αυτό (ο τονισμός δικός μας):

Η «συμμαχία ID2020» ξεκίνησε ένα καινούργιο πρόγραμμα ψηφιακής ταυτοποίησης στο ετήσιο συνέδριό της στη Ν. Υόρκη, σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, την συμμαχία εμβολιασμών Gavi [κυρ Βασίλης ‘n’ friends] και νέους εταίρους απ’ την κυβέρνηση, τον ακαδημαϊκό κόσμο, και τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας.

Το πρόγραμμα για την αξιοποίηση της ανοσοποίησης σαν μιας ευκαιρίας για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων παρουσιάστηκε απ’ το ID2020 σε συνεργασία με το πρόγραμμα “πρόσβασης στην πληροφορία / a2i” της κυβέρνησης του Μπαγκαλντές, την γενική διεύθυνση υγιειονομικών υπηρεσιών και την Gavi, σύμφωνα με την ανακοίνωση.

Η ψηφιακή ταυτότητα είναι μια καταγραφή σε υπολογιστή της ταυτότητας ενός προσώπου, αποθηκευμένη σε ένα μητρώο. Σ’ αυτήν την περίπτωση χρησιμοποιείται για να ιχληλατείται το ποιος έχει εμβολιαστεί.

… Διαμορφώθηκε νωρίτερα φέτος μια συνεργασία μεταξύ της Gavi, της NEC και της Simprints για την χρήση βιομετρικών δεδομένων για να βελτιωθεί η εμβολιαστική κάλυψη στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Αν αυτό το τελευταίο σας φαίνεται μυστηριώδες να το εξηγήσουμε: αφορούσε την ψηφιακή δακτυλοσκόπηση των παιδιών «στις αναπτυσσόμενες χώρες» ώστε να μην ξεφύγουν ούτε αυτά… Το ότι η εταιρεία Simprints είναι συνεργάτης της «παγκόσμιας τράπεζας» μπορεί να σας κάνει (ή όχι) σοφότερους / ες.

Το ψηφιακό φακέλωμα ει δυνατόν εκατοντάδων εκατομμυρίων υπηκόων του πλανήτη ΔΕΝ έχει σχέση με την «φροντίδα της υγείας» τους!!! Έχει σχέση με το φακέλωμα σαν φακέλωμα: την συγκέντρωση και την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων τους, για κάθε χρήση από κράτη, επιχειρήσεις, κλπ. Τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, προσπαθώντας να βρουν τρόπο να νομιμοποιήσουν / επιβάλουν αυτήν την τερατώδη εκστρατεία «ψηφιοποίησης» και ελέγχου των υπηκόων του «πρώτου» όσο και του «τρίτου» κόσμου, κατέληξαν πριν τον covid στο συμπέρασμα ότι ο πιο βολικός τρόπος είναι μέσω των μαζικών εμβολιασμών! Αυτά είχαν αποφασιστεί ήδη το 2019!!! 

(φωτογραφίες επάνω: Άλλη μια πρόσφατη «πρωτοβουλία» κάποιων αρχόντων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, για την αξιοποίηση των «εμβολιασμών» κατά, υποτίθεται, του covid…

φωτογραφία κάτω: η οργανωμένη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση στα συνηθισμένα της!)

Ψηφιακό φακέλωμα 2

Σάββατο 23 Γενάρη. Η συγκεκριμένη κρατική / καπιταλιστική τάση είναι σαφής, δεδομένη, και υπηρετεί τα μέγιστα τα συμφέροντα και τις «ανάγκες» του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Ο ρημαδοΚούλης είναι ο τελευταίος, καταϊδρωμένος και, απ’ ότι φαίνεται, αρκετά «του χεριού» αυτού του συμπλέγματος ώστε να πλασσάρει αυτόν τον σχεδιασμό χρόνων για … δική του ιδέα!!!

Ενώ, λοιπόν, οφείλουμε να ξέρουμε ότι το ψηφιακό φακέλωμα των πάντων είναι όντως στην ημερήσια διάταξη, αξίζει να δούμε και τα σοβαρά προβλήματα που έχει, προβλήματα εγγενή στην ιδέα – επειδή πρόκειται για πολιτικό κόλπο και όχι, απλά, μια «ουδέτερη» τεχνική καινοτομία.

Περί τίνος πρόκειται; Είτε στο κινητό, είτε σε μια κάρτα όπως είναι η πιστωτική, είτε ακόμα και σε χαρτί, θα έχει ο καθένας / η καθεμιά τον «κωδικό» του. Με την μορφή, κατά πάσα πιθανότητα, QR (στην κίνα αυτή τη μορφή χρησιμοποιεί ήδη το καθεστώς). Ένα απλό σκάνερ, οπουδήποτε (σε σύνορα χερσαία, θαλάσσια, αεροδρόμια, σταθμούς… και προοπτικά σε εισόδους κτιρίων, σε «φραγμένα» τμήματα πόλεων ή σε «νέες πόλεις» με τείχη) θα «διαβάζει» τον κωδικό και θα βγάζει στον υπολογιστή (οποιουδήποτε είδους) τα data εκείνου στον οποίο αντιστοιχεί ο κωδικός. Απ’ τα στοιχεία ταυτότητας ως τα data υγείας (απ’ το ποινικό του μητρώο μέχρι οτιδήποτε άλλο…)

Το λεγόμενο πιστοποιητικό υγείας λοιπόν, που ο σχεδιασμός είναι να δίνεται σα «βραβείο» στον καθένα που είναι φρόνιμος και δέχεται τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής, δεν είναι ένα απλό «έγγραφο», του είδους η αστυνομική ταυτότητα ή το διαβατήριο που ξέρουμε!… Είναι, αντίθετα, το «κλειδί» άρθρωσης με μια τεράστια βάση δεδομένων, ή και σε περισσότερες. Αυτή η βάση δεδομένων, προσωποποιημένη / εξατομικευμένη, θα ανανεώνεται διαρκώς, ακόμα και κάθε φορά που θα επιδεικνύεται ο κωδικός: θα αποθηκεύονται τα «μεταdata», δηλαδή ο χρόνος και ο τόπος επίδειξης του κωδικού, που εύκολα θα συνδυάζονται με άλλα, ώστε να φτιάχνεται διαρκώς το προφίλ των ταξιδιών (αρχικά) και ύστερα των κινήσεων, των συνηθειών, της καθημερινότητας του καθενός. (Η προοπτική είναι αυτός ο κωδικός να χρησιμοποιείται και για πληρωμές μέσω τραπεζών, αντί για τις τωρινές κάρτες, συνεπώς νέες μεγάλες ομάδες προσωπικών data σε συνδυασμό μεταξύ τους θα ενοποιηθούν στις βάσεις…).

Το κύριο σ’ αυτήν την ιστορία είναι η δημιουργία αυτών των ατομικών βάσεων προσωπικών δεδομένων (υγείας και γρήγορα των πάντων) με ενιαίο τρόπο, άρα η κατασκευή μιας διαρκώς ανανεούμενης και καλά ταξινομημένης υπερ-βάσης. Την οποία, φυσικά, οι απλοί υπήκοοι ούτε θα μπορούν ούτε θα διανοούνται να ελέγξουν για τις χρήσεις της! Η υπερ-βάση θα είναι στην κυριότητα των κρατών και των εταιρειών πληροφορικής (που θα σπρώχνουν πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι τα ατομικά data στις ασφαλιστικές, στους εργοδότες, στους μηχανισμούς δημόσιας τάξης, στις διαφημιστικές, κλπ κλπ κλπ).

Κι εδώ έχει προκύψει το πρώτο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα – δυστυχώς όχι απ’ τον ταξικό / εργατικό αλλά από τον διακρατικό ανταγωνισμό. Ενώ κάθε κράτος μπορεί να δημιουργήσει τέτοιες μεγα-βάσεις προσωπικών δεδομένων για τους δικούς του υπηκόους, οι υπήκοοι κάθε άλλου κράτους θα υπάγονται στις μεγα-βάσεις των δικών τους αφεντικών. Πράγμα που σημαίνει πως αν ο καϋμός είναι «η απελευθέρωση των ταξιδιών» θα πρέπει τα κράτη να συμφωνήσουν για να δημιουργήσουν μια μεγα-μεγα-βάση δεδομένων, κοινή, με φακελωμένους όλους τους υπηκόους τους με ενιαίο τρόπο· έτσι ώστε η «ταυτότητα» (ή η κατάσταση υγείας) ενός πολωνού τουρίστα να διαπιστώνεται ακαριαία από έναν ελεγκτή στη γερμανία· ή ενός λιθουανού στο ελλαδιστάν…

Ποιο κράτος όμως είναι διατεθειμένο να δώσει αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό, την μεγα-βάση δεδομένων των υπηκόων του, για κοινή χρήση άλλων κρατών, απ’ τα οποία κάποια μπορεί να είναι (καπιταλιστικοί) ανταγωνιστές του; Για ποιον λόγο το πολωνικό ή το γαλλικό κράτος θα «άνοιγαν» τις μεγα-βάσεις τους σε χρήση απ’ το γερμανικό όταν το θεωρούν ευθεώς ανταγωνιστικό έως απειλητικό; Και, αν φύγουμε απ’ την «ζώνη σέγκεν» (τα ταξίδια δεν περιορίζονται σ’ αυτήν) ποιοί δυτικοί θα έδιναν τις μεγα-βάσεις τους σε χρήση του Πεκίνου, της Μόσχας ή οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου rival;

Το επιχείρημα, λοιπόν, υπέρ του ψηφιακού φακελώματος του είδους «μα για να μπορείτε να ταξιδεύτετε όλοι εσείς οι 80+ οι οποίοι, πού σας χάνουμε πού σας βρίσκουμε; στα αεροδρόμια την βγάζετε!» σκοντάφτει πάνω στο προφανές γεγονός ότι η χρήση ενός ψηφιακού «πιστοποιητικού υγείας» απαιτεί την διασύνδεση των πληροφορικών συστημάτων και των βάσεων δεδομένων (των υπηκόων) των κρατών· κάτι που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν είναι πολιτικά ούτε εφικτό ούτε επιθυμητό! Είναι, προφανώς, αυτή η καθόλου λεπτομέρεια που έκανε την υπέρ του ψηφιακού φακελώματος «πολιτική πρόταση» του ρημαδοΚούλη γελοία· αλλά, φαίνεται, ένοιωσε κατάλληλος να την κουβαλήσει…

Αυτό είναι μόνο ένα απ’ τα προβλήματα που έχει η σχετικά άμεση καθιέρωση του «ψηφιακού πιστοποιητικού» σαν διαβατηρίου για διασυνοριακές μετακινήσεις. Μπορεί όμως να εφαρμοστεί μια χαρά εντός συνόρων. Τόσο για την εμπέδωση του γενικευμένου ψηφιακού ελέγχου όσο και για την διαρκή συγκέντρωση και επεξεργασία του «νέου πλουτοπαραγωγικού πόρου», των προσωπικών δεδομένων του καθενός.

(φωτογραφία: Την είχαμε βάλει στην διπλή αναφορά μας στις 8 Αυγούστου 2020 Επειδή πρέπει να είσαι εξάρτημα 1,2 – στην οποία σας παραπέμπουμε για περισσότερα σχετικά με την χρήση των «εμβολίων» ως μέσου για το γενικευμένο ψηφιακό φακέλωμα).

Ψηφιακό φακέλωμα 3

Σάββατο 23 Γενάρη. Για την «απελευθέρωση» των διασυνοριακών ταξιδιών είναι επαρκέστατο εκείνο που χρησιμοποιείται ήδη: το «αρνητικό» αποτέλεσμα ενός PCR τέστ τις τελευταίες 72 ώρες· αν, φυσικά, γίνεται σωστά κι όχι με τρόπο που βγάζει «θετικούς» με το ζόρι. Επειδή υπάρχει το πολιτικό εμπόδιο που υποδείξαμε πιο πάνω και επειδή, επιπλέον, αυτό που τα αφεντικά ονομάζουν παραπλανητικά «εμβολιασμό του πληθυσμού» δεν πρόκειται να έχει προχωρήσει αξιόλογα ως την ερχόμενη τουριστική σαιζόν στον βορρά του πλανήτη (το ερχόμενο καλοκαίρι), σ’ αυτή τη φάση εταιρείες και κράτη θα αναγκαστούν να περιοριστούν στη χρήση του συγκεκριμένου «πιστοποιητικού». Δεν τους κάνει, δεν είναι αυτό που θέλουνε, αλλά… Λέμε «σ’ αυτή την φάση»: η τάση προς το ψηφιακό φακέλωμα είναι δεδομένη! Μπορεί να καθυστερήσει χρονικά αλλά – ειδικά αν υπάρξει παθητικότητα και ευπιστία απ’ την μεριά των πληθυσμών – θα επιβληθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα κάποιος χρόνος και για ευρεία αντι-πληροφόρηση σχετικά (και) μ’ αυτό το ζήτημα, και για κινητοποιήσεις. Υποθέτουμε πως ακόμα και φανατικοί caradinieri θα βρουν μια ευκαιρία για «ξέπλυμα», κάνοντας το κορόιδο για το σε πια «ψέκα» ιστοσελίδα διάβασαν για πρώτη φορά την πραγματική χρησιμότητα και τους σκοπούς των πραξικοπημάτων και των γενικευμένων απαγορεύσεων που με τόσο πάθος έχουν υποστηρίξει…

«Ανάσταση νεκρών»;

Σάββατο 23 Γενάρη. …Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά…

Αυτό έγραψε ανάμεσα σε άλλα ο Walter Benjamin στις Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας… Αλλοίμονο αν ήξερε πόσο ακριβής θα ήταν λίγες δεκαετίες μετά την αυτοκτονία του….

Το μαγαζί του κυρ Βασίλη, η microsoft, πατένταρε τον περασμένο Δεκέμβρη την κατασκευή της ομιλίας (και της τεχνητής νοημοσύνης) μιας μηχανής (: chat bot) με βάση τα πραγματικά χαρακτηριστικά οποιουδήποτε συγκεκριμένου ανθρώπου. (Φωτογραφία επάνω). Και επειδή, προς το παρόν, είναι δύσκολο να κλαπούν (ή να δοθούν δωρεάν) όλα τα data ενός ζωντανού ανθρώπου, η microsoft θα στήσει την τεχνολογία «αντιγραφής» πάνω στα data νεκρών…

Επειδή ίσως θα φρικάρετε (και επειδή είναι πάντα καλύτερο να καταλαβαίνουμε σε σχέση με το να αντιδρούμε συγκινησιακά) μεταφράζουμε κατ’ αρχήν την περιληπτική παρουσίαση του σχεδίου:

Παραδείγματα από τωρινές ανακοινώσεις περιγράφουν συστήματα και μεθόδους δημιουργίας ενός οικείου chat bot από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Γι’ αυτόν τον σκοπό κοινωνικά δεδομένα (π.χ. εικόνες, data φωνής, αναρτήσεις σε social media, ηλεκτρονικά μηνύματα, γράμματα, κλπ) του συγκεκριμένου προσώπου θα πρέπει να συγκεντρωθούν. Τα social data μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργηθεί ή να τροποποιηθεί ένα συγκεκριμένο ευρετήριο (των χαρακτηριστικών) της συγκεκριμένης προσωπικότητας ενός ατόμου. Το ειδικό αυτό ευρετήριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εκπαιδευτεί ένα chat bot να συζητάει με βάση την προσωπικότητα ενός συγκεκριμένου ατόμου. Κατά την διάρκεια τέτοιων συζητήσεων, μία ή περισσότερες βάσεις δεδομένων οικειότητας ή/και APIs μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να υπάρχει ανταπόκριση στα λόγια ή/και στις ερωτήσεις του χρήστη, αν τα κοινωνικά data δεν μπορούν να προσφέρουν δεδομένα. Για κάποιους σκοπούς, διδιάστατα ή τρισδιάστατα μοντέλα ενός συγκεκριμένου προσώπου μπορεί να δημιουργηθούν με την χρήση φωτογραφιών, πληροφοριών βάθους ή/και δεδομένων video σχετιζόμενων με το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Αν και το κυρίως κείμενο της πατέντας είναι πιο αναλυτικό, μπορεί να καταλάβει κάποιος κι απ’ την πιο πάνω περίληψη ότι το μαγαζί του κυρ Βασίλη δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει μηχανικές απομιμήσεις συγκεκριμένων νεκρών ανθρώπινων χαρακτήρων παρά μόνο επειδή δεν υπάρχει έλεγχος ή/και «ιδιοκτησία» στα ψηφιακά δεδομένα κάποιου που έχει πεθάνει… Συνεπώς η εταιρεία μπορεί να τα χρησιμοποιήσει δωρεάν και κατά βούληση, έτσι ώστε να φτιάξει, να δοκιμάσει και να «κουρντίσει» τους κατάλληλους αλγόριθμους.

Ο απώτερος στόχος που μπορούμε να διακρίνουμε πίσω απ’ αυτήν την πατέντα είναι η κατασκευή διαφορετικών «μηχανικών χαρακτήρων» που να είναι (ή να μοιάζουν) ανθρώπινοι. Άλλος, για παράδειγμα, μπορεί να είναι «ευέξαπτος»· άλλος μπορεί να είναι «χιουμορίστας»· κ.ο.κ.

Αυτό δίνει άλλες διαστάσεις και δυναμικές στην καθολική και διαρκή συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων που μεθοδεύει το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, αξιοποιώντας την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία που το ίδιο έστησε. Για παράδειγμα θα ήταν εφικτό (στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον) οι περιβόητοι «οικιακοί βοηθοί» τύπου Siri ή Alexa (τα οικιακά μηχανικά «κέντρα ελέγχου» της καθημερινότητας…) να αποκτήσουν και «προσωπικότητα», είτε on demand είτε σύμφωνα με τις προτάσεις των ειδικών (ψυχο-βιο-πληροφορικών;) για το ποια μηχανική προσωπικότητα ταιριάζει σε κάθε χρήστη…

Θα ονομάζαμε (και) το συγκεκριμένο πατεντάρισμα, την συγκεκριμένη «πνευματική ιδιοκτησία», νεκροπολιτική. Αλλά θα χρειαστεί πολύς καιρός, άγνωστο πόσο πολύς, μέχρι να αρχίσουν αυτά τα ζητήματα να γίνονται κατανοητά σε ένα υπολογίσμο τμήμα των σύγχρονων εργατών. Κι ως τότε θα πρέπει να υπερβάλλουμε εαυτούς για να καθυστερήσουμε, έστω, την προέλαση του εχθρού…

“Κι έτσι απλά, πολύ απλά, σας κοροϊδεύουμε…”

Παρασκευή 22 Γενάρη. Όχι τόσο ξαφνικά ή ανεξήγητα ο Π.Ο.Υ. «ξανακτύπησε». Συστήνοντας διακριτικά (;) κάποιον «αυτοπεριορισμό» στο πως προκύπτουν τα συμπεράσματα positive απ’ τα PCR τεστ… Ουσιαστικά ο Π.Ο.Υ. αυτοξεφτιλίζεται ξεφτιλίζοντας την βάση όλης της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, ειδικά την «κρουσματοπολιτική»… Υποψιαζόμαστε τον λόγο: αν είναι οι πλατφόρμες γενετικής μηχανικής να «πείσουν», θα πρέπει όσοι τις έχουν εγκαταστήσει πάνω τους, τουλάχιστον αυτοί, να μην βγαίνουν positive…

Σας έχουμε ενημερώσει, κι όχι μια φορά, για την συστηματική απάτη με αυτά τα τεστ· περί συστηματικής απάτης πρόκειται, και όχι περί λαθών, απ’ την πρώτη στιγμή. Ένα βασικό και κρίσιμο στοιχείο στην αξιοπιστίας τους είναι πόσοι «κύκλοι αναδιπλασιασμού» του όποιου ιικού στοιχείου γίνονται σε κάθε δείγμα. Όσο πιο πολλοί είναι αυτοί οι κύκλοι, τόσο είναι βέβαιο ότι ακόμα και ένα συντρίμι του ιού θα δώσει «θετικότητα».

Στην πιο πρόσφατη ανακοίνωσή του (πριν μια βδομάδα) αυτός ο «επικυρωτής» της τρομοεκστρατείας, παριστάνοντας τον άσχετο, υποδεικνύει δύο πράγματα σχετικά με τα PCR τεστ. Πρώτον ότι αν η «θετικότητα» δεν ανταποκρίνεται με την κλινική εικόνα του ατόμου (αν, δηλαδή, δεν υπάρχουν συμπτώματα), τότε πρέπει να ξαναληφθεί δείγμα και να ξαναγίνει το τεστ…. (τρέχα γύρευε δηλαδή – φωτογραφία επάνω…) Και δεύτερο, συμπυκνωμένα:

…Τα περισσότερα PCR αποτελέσματα θεωρούνται διαγνωστική βοήθεια, ωστόσο, οι πάροχοι υπηρεσιών υγείας θα πρέπει να εκτιμούν κάθε αποτέλεσμα σε συνάρτηση με τον χρόνο λήψης του δείγματος, το είδος του δείγματος, τα χαρακτηριστικά του τεστ, τις κλινικές παρατηρήσεις, το ιστορικό του ασθενούς, τις επιβεβαιωμένες επαφές του, και τις επιδημιολογικές πληροφορίες.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Π.Ο.Υ. «θυμήθηκε» τώρα ότι ένα «θετικό» αποτέλεσμα δεν σημαίνει τίποτα μόνο του!!! Πρόκειται γι’ αυτό ακριβώς που υποστηρίζαν οι «αιρετικοί» απ’ την αρχή, και (καθόλου παράξενο) αυτό που εφαρμόζουν οι κινέζοι (και άλλοι, εκτός δυτικού κόσμου…) «πάροχοι υπηρεσιών υγείας»….

Όπως ίσως καταλαβαίνετε το ζήτημα αφορά ειδικά τους τεράστιους αριθμούς εκείνων που ονομάζονται «ασυμπτωματικοί» – και είναι αυτοί που έχουν ήδη ανοσία. Με την τακτική των 40 ή 45 ή και παραπάνω «κύκλων αναδιπλασιασμού» (ενώ ο μέγιστος αριθμός θα έπρεπε να είναι maximum 30!) αυτοί οι «θετικοί»-χωρίς-συμπτώματα ήταν και είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους πραγματικούς αν το κριτήριο ήταν η ύπαρξη συμπτωμάτων· κι αν τα τεστ δεν χρησιμοποιούνταν για να βγει «κι απ’ τη μύγα ξύγκι»! Αδιαφορώντας γι’ αυτά, και πετώντας τους πάντες στην κοινή δεξαμενή των «κρουσμάτων», η δημαγωγία του θανάτου ταϊζόταν και ταΐζεται απεριόριστα παράγοντας, μέσω της σκόπιμα στρεβλής χρήσης των τεστ, «κρούσματα» με τον τόνο!

Δεν είναι μόνον αυτό. Το κόλπο φτάνει ως τα νοσοκομεία και τις εντατικές. Πόσοι θάνατοι χρεώθηκαν άραγε στον covid επειδή, απλά, τα άτομα ήταν «θετικά» με το ζόρι; Και πόσες πνευμονίες (ακόμα και μοιραίες τέτοιες) δεν οφείλονταν καν και καν στον covid αλλά σε κάποιο ιό γρίπης (η οποία, παρεπιπτόντως, εξαφανίστηκε εντελώς απ’ τον πλανήτη μετά τον Απρίλη του 2020…) αλλά το «positive» με το ζόρι γράφτηκε στο φέρετρο των ανθρώπων;

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόση λαθροχειρία και πόσο ψέμα επιστρατεύτηκε για να νομιμοποιηθεί και η τρομοεκστρατεία και η έφοδος της γενετικής μηχανικής σα «σωτηρίας». Ξέρουμε, τουλάχιστον, τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται…

Περιπέτειες του γεωπολιτικού προσοδισμού 1

Παρασκευή 22 Γενάρη. Ο νυσταλέος Jo ορκίστηκε (σε μια θάλασσα σημαιών) και το γκουβέρνο του έπιασε δουλειά. Δουλειά για την περίπτωση του θα πρέπει να έχουν πιάσει και οι στοιχηματικές εταιρείες διεθνώς. Θα σώσει τίποτα; Τι; Πότε; Είναι δυσάρεστο αλλά είναι αλήθεια: ούτε να παρακμάσει με την ησυχία της δεν μπορεί αυτή η πρώην υπερδύναμη!

Εν τω μεταξύ οι καμπάνες στην Ουάσιγκτον κτυπάνε (υποχρεωτικά) και για τους close friends. Το ελλαδιστάν είναι τέτοιος. Κι αν οι πολιτικές βιτρίνες του ήταν ειλικρινείς θα παραδέχονταν ότι η «γραμμή» του ψόφιου κουναβιού (ή, πιο σωστά, του Πομπηία) για την ανατολική Μεσόγειο ήταν πιο πολλά υποσχόμενη σε σχέση με την «γραμμή» της προηγούμενης διοίκησης Obama στην οποια ο νυσταλέος είχε διατελέσει υπ.εξ. Στο κάτω κάτω της γραφής το ψόφιο κουνάβι προσέφερε στην έδρα του photo opportunities όχι σε έναν αλλά σε δύο έλληνες πρωθυπουργούς· ο Obama σε κανέναν.

Αλλά η παρακμή είναι παρακμή. Ο υπ.εξ. ρημαδό—–Νικόλας μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει ζήσει από πόστο εξουσίας την αποκαθήλωση τόσων και τόσων «σημαντικών φίλων του» – αλλά σε ότι αφορά τον ελληνικό ιμπεριαλισμό κάθε αμερικανική δυσκολία είναι μαχαιριά. Πολύ χειρότερο αν οι δυσκολίες είναι πολλές και μαζεμένες.

Ένα σύστημα (το ελληνικό) θεμελιωμένο ιστορικά, διαχρονικά και εθνικά στις γεωπολιτικές προσόδους, στο τι δηλαδή «προσέφερε» κάποια ή κάποιες μεγάλη/ες δύναμη/εις για το ελληνικό οικόπεδο λόγω της θέσης του στον χάρτη, πώς μπορεί να νοιώθει άραγε τώρα που ο μεγάλος σύμμαχος είναι άρρωστος, κι όπως λένε διάφοροι φίλοι και εχθροί του, σοβαρά άρρωστος; Τι σκέφτονται οι αρμόδιες πολιτικές βιτρίνες;

Δεν θα μας πουν. Πρέπει να το βρούμε μόνοι μας. Πριν όμως μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Όχι για να πούμε κάτι καινούργιο. Αλλά για να θυμίσουμε ότι ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι συνώνυμος της ίδρυσης και της διαδρομής του νέου ελληνικού κράτους· πράγμα που σημαίνει ότι πάντα υπήρχε μια τουλάχιστον «μεγάλη δύναμη» που είχε ευρύτερο συμφέρον να διατηρεί μια special συμμαχία με το ελλαδιστάν· και κάποιες έξτρα παροχές προς τις δομές εξουσίας σ’ αυτό. Έτσι ώστε ο γεωπολιτικός πατερναλισμός και τα οφέλη του να είναι σύμφυτος με το πως οι έλληνες πατριώτες, άρχοντες και αρχόμενοι, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους μέσα στον κόσμο.

Σύντομα λοιπόν: αφού για μερικές δεκαετίες μετά την δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (1832) οι ντόπιες ελίτ «σέρφαραν» ως προς τις επιδιώξεις τους για γεωπολιτικές προσόδους ανάμεσα στα συμφέροντα (και τις αντιθέσεις) των τριών «μεγάλων δυνάμεων», απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα και μετά στράφηκαν κυρίως έως αποκλειστικά στην αυλή της μεγάλης βρετανίας. Ο ρόλος των «καραβοκύρηδων» και των ευρύτατων δικτύων τους (των εφοπλιστών και του σημαντικού εμπορικού ρόλου τους στην ευρώπη) ήταν καθοριστικός για την επιλογή αυτής της θαλασσοκράτειρας «μεγάλης δύναμης». Ουσιαστικά, στο βαθμό που το νέο ελληνικό κράτος ήταν σε θέση να έχει συγκροτημένη «εθνική» εξωτερική πολιτική (πράγμα που δεν ήταν πάντα δεδομένο…) η συμμαχία της Αθήνας με το Λονδίνο έγινε ων ουκ άνευ. Ακόμα κι αν αυτό συνεπαγόταν εμφύλιο πόλεμο (: «ο εθνικός διχασμός» και στη συνέχεια ο εμφύλιος…).

Όταν η αγγλική αυτοκρατορία άρχισε να καταρρέει, απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πόλεμου και μετά, ο διάδοχός της στην «θαλασσοκρατία» ήταν ο ένας απ’ τους δύο πραγματικούς νικητές του β παγκόσμιου: το αμερικανικό κράτος. Συνεπώς η Ουάσιγκτον έγινε η διάδοχη σύμμαχος για τον εντόπιο γεωπολιτικό προσοδισμό, απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40 και μετά.

Ας θυμηθούμε βιαστικά ειδικά αυτήν την όχι-και-τόσο-παλιά αλλαγή του κέντρου βάρους των ελληνικών εθνικών συμμαχιών, μέσα από αποσπάσματα απ’ τον 4ο τόμο της σειράς τα μυστικά του βούρκου – καλά κρυμμένα μυστικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (εκδ. «αντισχολείο»):

…Το μπλοκ εξουσίας που αναδείχτηκε στην κορυφή μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, μολονότι συνδύαζε παλιά υλικά στην κατασκευή του, ήταν κάτι νέο για τα ελληνικά πράγματα. Πολιτικά, αποτελούσε τη συνέχεια και τον συγκερασμό του κοινοβουλευτικού συντηρητισμού του μεσοπολέμου με τον απολυταρχισμό της μεταξικής δικτατορίας και του καθεστώτος των δοσίλογων. Κοινωνικά όμως, η ισορροπία της ισχύος στο εσωτερικό της άρχουσας ελίτ είχε μετατοπιστεί προς την μεριά αυτών που είχαν επωφεληθεί υλικά από την κατοχή κι είχαν αντικειμενικούς λόγους να είναι απόλυτα αντίθετοι σε κάθε απόπειρα συμβιβασμού. Μπορεί οι καταστροφικές συνέπειες της κατοχής – η πείνα, οι λεηλασίες, οι μαζικές δολοφονίες… – να έχουν φωτιστεί από δεξιά κι αριστερά, αλλά η εικόνα είναι το λιγότερο λειψή· και συνήθως εξυπηρετεί την κατασκευή μιας εικόνας εθνικής, άρα αταξικής και κοινής για όλους, τραγωδίας. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα χρόνια 1941-1944, για κάποιους όχι λίγους, μόνο τραγικά δεν ήταν. Μολονότι είναι μια ιστορία καλά κρυμμένη (το πώς φτιάχτηκαν τα σημερινά «τζάκια») ακόμη και τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν είναι αδιάψευστες μαρτυρίες του μετασχηματισμού που συντελέστηκε στα ψηλότερα επίπεδα του ελληνικού καπιταλισμού. Την πρωτοβουλία πήρε μια «νέα γενιά κερδοσκόπων, καιροσκόπων και μαυραγοριτών που αναδύθηκαν από τον πόλεμο με μεγάλες περιουσίες και πολυτέλεια». Μόνο κατά τη διάρκεια της κατοχής φτιάχτηκαν περίπου 6.500 βιομηχανικές επιχειρήσεις· η κάθε είδους κερδοσκοπία, η μαύρη αγορά, η μεταβίβαση ολόκληρων περιουσιών (τουλάχιστον 230.000 ακίνητα άλλαξαν χέρια) λειτούργησαν σαν μια κανονική οικονομία αρπαγής οδηγώντας σ’ ένα είδος άγριας πρωτογενούς συσσώρευσης κεφαλαίου. Οι επίσημοι υπολογισμοί των αρχών του ’60 έδειχναν ότι σχεδόν το σύνολο των τότε ελλήνων επιχειρηματιών είχε ξεκινήσει την οικονομική του δραστηριότητα μετά το ’41. Την ώρα που το κίνημα της αντίστασης επιχειρούσε ένα εκτεταμένο πείραμα κοινωνικής μεταρρύθμισης, στο αντίπαλο στρατόπεδο οι συνθήκες δούλευαν υπέρ της ανάδειξης μιας νέας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας…

Τέτοια ήταν η σύνθεση του “εσωτερικού” μπλοκ εξουσίας του ελληνικού κράτους απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Ταυτόχρονα όμως, με την (ουσιαστικά) δωρεά των 100 αμερικανικής κατασκευής εμπορικών πλοίων τύπου Liberty στους έλληνες εφοπλιστές, στα τέλη του 1946 / αρχές του 1947, η Ουάσιγκτον σκόπευε (και το έδειξε καθαρά) να κάνει ένα είδος outsourcing των αναγκών της σε θαλάσσιες εμπορικές μεταφορές από και προς τις ηπα, περιορίζοντας ουσιαστικά τον βρετανικό εμπορικό στόλο. Η Ουάσιγκτον δεν έκανε μόνο «δώρο» τα 100 εμπορικά πλοία στους έλληνες εφοπλιστές και την αποδοτική εκμετάλλευσή τους· τους εκπαίδευσε επίσης στις «σημαίες ευκαιρίας» (κυρίως παναμά και λιβερίας) και στη «νόμιμη» φοροδιαφυγή («φορολογικοί παράδεισοι»). Με δυο λόγια τόσο το νο 1 ελληνικό εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) όσο και το εσωτερικό σύστημα κοτζαμπάσηδων απέκτησαν μια οργανική και αμοιβαία επωφελή υλική βάση για την συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον. Οι πρώτοι απολαμβάνοντας τα οφέλη της κάλυψης της μεγαλύτερης ναυτικής / ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη μετά τον β παγκόσμιο· οι δεύτεροι απολαμβάνοντας τις όποιες γεωπολιτικές προσόδους στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου.

(φωτογραφίες: Διάσημοι για την αχαριστία τους οι έλληνες δεν είπαν ούτε ένα στερνό αντίο στον πρόσφατο φίλο τους…)