Κυριακή 24 Γενάρη. Η Lisa Mckenzie είναι μάλλον άγνωστη στα μέρη μας, είναι όμως γνωστή στα δικά της. Από εργατική οικογένεια του Nottingham ριζοσπαστικοποιήθηκε στα 16 της συμμετέχοντας και υποστηρίζοντας την δίχρονη απεργία των ανθρακωρύχων, στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Αναρχική και μαχητική παράτησε το σχολείο, για να αποφασίσει αρκετά αργότερα ότι πρέπει να το τελειώσει· και στα 31 της μπήκε στο πανεπιστήμιο του Nottingham για να σπουδάσει κοινωνιολογία. Από τότε ασχολείται συστηματικά (και συχνά ακτιβιστικά) με τα ζητήματα της αγλικής εργατικής τάξης. Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από προχθεσινό άρθρο της (απ’ το ρωσικό rt) με τίτλο Why is the Labor Party so enthusiastic about Covid-19 lockdowns when they are so destructive to our poorest communites?
… Τα τωρινά προβλήματα δεν είναι καινούργια, αλλά εκείνο που θεωρώ ασυνήθιστο και ανησυχητικό είναι η απουσία οποιασδήποτε αντίθετης φωνής. Την τελευταία χρονιά, η πανδημία του covid-19 και τα επακόλουθα μέτρα για τον έλεγχό της έχουν παραβιάσει σοβαρά τα ανθρώπινα και πολιτικά μας δικαιώματα ειδικά μέσα σ’ εκεινα τα υποκείμενα που βρίσκονταν ήδη κάτω απ’ τον κρατικό έλεγχο εξαιτίας του χρώματός τους, των κοινοτήτων τους και της κοινωνικής τάξης τους.
… Ξέρουμε ότι οι κοινότητες της εργατικής τάξης στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στις δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμα και πριν την πανδημία αυτές οι υπηρεσίες είχαν μειωθεί σημαντικά λόγω λιτότητας, αλλά μετά τον covid έχουν εξαφανιστεί εντελώς.
Για τις οικογένειες της εργατικής τάξης τα δημόσια σχολεία ήταν πάντα πολύ περισσότερο από χώροι μάθησης, ήταν τόποι κοινωνικής συνεύρεσης, με τα μικρά καθημερινά να μεταφέρονται από στόμα σε στόμα, να φτιάχονται φιλίες, μέρη όπου οι άνθρωποι συναντιόνταν για να μάθουν ο ένας τα νέα του άλλου. Τα σχολεία προσφέρουν ένα ζεστό γεύμα και φροντίδα για τα παιδιά που οι εργάτες γονείς χρειάζονται πολύ έντονα.
Τα λοκντάουν έπεσαν πάνω σ’ αυτές τις κοινότητες σαν τσουνάμι – και θα δούμε όλη την έκταση της ζημιάς που προκάλεσαν μόνο όταν το παλιρροϊκό κύμα θα έχει υποχωρήσει. Γι’ αυτό και απορώ για την θρησκευτική υποστήριξη της πολιτικής αριστεράς και κεντροαριστεράς στο να μείνουν οι άνθρωποι κλειδωμένοι στα σπίτια τους. Η αριστερά κάθεται στην άκρη και σχεδόν πανηγυρίζει καθώς τα πολιτικά δικαιώματα καίγονται μπροστά της. Το εργατικό κόμμα και τα συμβούλια που ελέγχει σ’ όλη την χώρα έχουν επιβάλει λοκντάουν με εντελώς θρησκευτικό ζήλο. Φυσικά πρέπει να είναι οι άνθρωποι ασφαλείς, όπως επίσης να εξασφαλίσουμε ότι το NHS δεν θα πνιγεί, αλλά βλέπω μια απόλυτη έλλειψη κατανόησης για το πως οι φτωχότερες κοινότητες παλεύουν να τα βγάλουν πέρα σε συνθήκες λοκντάουν.
Οι απορίες μου επεκτείνονται στην ευρύτερη αριστερά, που επίσης ζητάει συνέχεια όλο και πιο αυταρχικά μέτρα απαγορεύσεων και κατάργηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Έχουν δοθεί επιπλέον εξουσίες στην αστυνομία για να σταματάει, να κάνει ερωτήσεις, να κόβει πρόστιμα και να κάνει συλλήψεις σε δημόσιους χώρους και παρ’ όλα αυτά άκρα του τάφου σιωπή απ’ το εργατικό κόμμα και την βρετανική αριστερά. Η αστυνόμευση έχει γίνει ολοφάνερη στις πόλεις μας, και φυσικά εκείνοι που είναι πιο πιθανόν να τους σταματήσει, να τους αρχίσει τις ερωτήσεις και να τους κάνει έρευνα η αστυνομία είναι οι νεαροί της εργατικής τάξης, κυρίως οι μαύροι και από άλλες μειονοτικές ομάδες. Θα περίμενα πως τουλάχιστον αυτή η πραγματικότητα θα τραβούσε την προσοχή έστω κάποιων τμημάτων της αριστεράς, αλλά φαίνεται πως είναι εντελώς αδιάφορη απ’ την άνοδο του αυταρχισμού που επιβάλλεται στο όνομα της πανδημίας. Θα πρέπει να πολεμήσουμε πολύ σκληρά για να πάρουμε πίσω αυτά τα δικαιώματα όταν θα τελειώσει αυτή η ιστορία.
Γιατί, λοιπόν, το εργατικό κόμμα και η ευρύτερη αριστερά δεν δείχνουν ούτε ενδιαφέρον ούτε αλληλεγγύη για τις συνέπειες των μέτρων των απαγορεύσεων ή της ακύρωσης των πολιτικών δικαιωμάτων ειδικά στις φτωχότερες κοινότητες;
… Η γνώμη μου είναι ότι το εργατικό κόμμα και η ευρύτερη αριστερά τα τελευταία 40 χρόνια εγκατέλειψαν την εργατική τάξη και ουσιαστικά έγιναν ένα κόμμα της μεσαίας τάξης και για λογαριασμό της… Δεν είναι κάτι που το λέω ελαφρά τη καρδία αλλά πιστεύω ότι το ταξικό μας σύστημα είναι τόσο θωρακισμένο και τόσο τοξικό ώστε η μεσαία τάξη – οι πολιτικοί και τα μήντια που παίρνουν γραμμή απ’ το Westminster – θεωρούν ότι η βρετανική εργατική τάξη αποτελείται από μωρά που πρέπει να τα καλοπιάνει κανείς, να τα κοροϊδεύει και να τα τιμωρεί για να πάρουν το φάρμακό τους…
Πέστα χρυσόστομη! θα λέγαμε αν το ζήτημα δεν ήταν τόσο σοβαρό. Για παράδειγμα στις p.c. εποχές στα μέρη μας οι μετανάστες και οι μετανάστριες φαίνονταν πως έχουν αρκετούς φίλους, αν και με όχι μεγάλη κάψα. Με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία η συντριπτική πλειοψηφία τους εξαφανίστηκε, επειδή προφανώς έπρεπε να προστατέψουν την καλή τους υγεία· την ίδια στιγμή που τα κάτεργα / στρατόπεδα συγκέντρωσης κλειδώνονταν κυριολεκτικά, επ’ άπειρον – για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας… Κι έτσι όσα έχουν μαθευτεί γι’ αυτόν τον εγκλεισμό–μέσα–στον–εγκλεισμό είναι από μη ελληνικά μήντια και τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν εγκατέλειψαν το καθήκον της αλληλεγγύης.
Απ’ την αρχή της τρομοεκστρατείας μέχρι τώρα ανακατασκευάστηκε αυτή η παλιά, αφηρημένη και γενικόλογη ιδέα του «ανθρώπου» (που κινδυνεύει), χωρίς ταξικούς προσδιορισμούς (και για τους εργάτες: περιορισμους), χωρίς άλλα εμπόδια ή διαφορές φυλής ή φύλου. Οι caradinieri προτίμησαν να εννοούν τις κοινωνίες σαν αταξικές συσσωματώσεις, σαν ισοπεδωμένες-μπροστά-στον-κίνδυνο-μάζες-έμβιου-υλικού, ξεχνώντας ότι πάντα και παντού οι καθολικές απαγορεύσεις είναι βασικό εργαλείο στο να γίνει ακόμα πιο βάρβαρη η καταπίεση και πιο δύσκολη η καθημερινή ζωή των αδυνάτων. Σε στιγμές λυρισμού έφτασαν μάλιστα να υποστηρίζουν πως τα πραξικοπήματα γίνονται για το καλό αυτών των αδυνάτων – για να χρωστούν αιώνια χάρη στους φιλάνθρωπους κυρίους, πολιτικές βιτρίνες, ειδικούς, ιερείς της υγείας, δημαγωγούς, και λοιπούς σωτήρες· εσχάτως και στις φαρμακο-μαφίες.
Σ’ ένα σημείο μόνο ίσως κάνει λάθος η Mckenzie. Δεν πρόκειται για “εγκατάλειψη” της εργατικής τάξης, αλλά για το εσκεμμένο σπρώξιμό της προς τα δεξιά και ακόμα δεξιότερα! Για ποιόν λόγο η αριστερά του κράτους, του κεφάλαιου, του μικροαστισμού και των “μεσαίων στρωμάτων” θα έπρεπε να κουβαλάει στα σοβαρά και τις πολιτικές μεσολαβήσεις της παλιάς και της νέας εργατικής τάξης σε συνθήκες 4ης βιομηχανικής επανάστασης όταν είναι πρακτικά ευκολότερο να την περιθωριοποιήσει, να την ελεεινολογήσει και, ακόμα περισσότερο, να την ποινικοποιήσει έως να την εγκληματοποιήσει· και πότε πότε, “κούκου!”, με λόγια παχιά, θεωρίες και ταξίματα, να μαζεύει τις όποιες ψήφους της; Οι μικροαστοί και μεσοαστοί που αποτελούν τον οργανωτικό “κορμό”, από ένα σημείο και πάνω, στις σχετικές κομματικές ιεραρχίες το τελευταίο πράγμα που θα νοιάζονταν είναι να κριτικάρουν την υγιεινιστική πανούκλα που έγινε η βάση της τρομοεκστρατείας· είναι η δική τους πανούκλα, με την οποία έχουν μακρόχρονη σχέση!!
Η αλήθεια είναι ότι η σύγχρονη εργατική τάξη στον “πρώτο κόσμο” δεν έχει δική της άποψη για το σώμα, για την υγεία, για την αρρώστια· και δεν έχει γενικότερα δική της πολιτική έκφραση και οργάνωση εδώ και δεκαετίες. Ζει (πολιτικά) με τα αποφάγια της νομής της εξουσίας από άλλους. Δεν έχει επειδή δεν φρόντισε να φτιάξει· δεν έχει επειδή, επίσης, της απαγορεύεται να φτιάξει. Της απαγορεύεται να φτιάξει αν όχι δια ροπάλου (ακόμα) οπωσδήποτε μ’ όλα τα υπόλοιπα υπόγεια αλλά αποτελεσματικά μέσα, συμπεριλαμβανόμενου του πάντα δηλητηριώδους μικροαστισμού.
Μην έχοντας τέτοια έκφραση και οργάνωση έφαγε και τρώει γερές κλωτσιές για να παραδώσει όχι απλά την “εργατική δύναμή” της αλλά την ζωή της συνολικά στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα.