Τρίτη 2 Μάη. Τι απ’ αυτά είναι, λοιπόν, το ότι απ’ τη μια μεριά “γιορτάζεται η επέτειος” (ανάθεμα κι αν αυτό δεν είναι μια κυκλική ρουτίνα) της πρώτης ημέρας γενικής απεργίας στις βιομηχανίες των ηπα (με επίκεντρο εκείνες του Σικάγο), εκείνο το μακρινό 1886, απαιτώντας την καθιέρωση 8ώρης εργασίας – και απ’ την άλλη, εν έτει 2017, ή 2016, ή 2015, ή 2014, ή… η απαίτηση του 30ωρου την εβδομάδα θεωρείται …. ufo;
Μήπως αυτό, τελικά, δεν είναι ούτε κωμικό, ούτε τραγικό, ούτε γελοίο, αλλά μόνο τρομακτικό; Μήπως είναι μόνο και σκέτα τρομακτικό, επειδή κάθε χρόνο «γιορτάζεται» (μιλάμε για τον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο) το μέτρο μπροστά στο οποίο όλοι, «εορτάζοντες» και μη, αποδεικνύονται ανύπαρκτοι; Και, δήθεν, «θυμούνται»; «Θυμούνται» τι;
Και ξεχνούν τι; Μήπως ότι οι περισσότεροι απ’ όσους δέθηκαν και καταδικάστηκαν μετά την 4η Μάη του 1886, μαχητικοί εργάτες, ήταν μετανάστες; Ή μήπως ότι η εργατική τάξη είναι στ’ αλήθεια υπολογίσιμη έως απειλητική μόνο όταν απαιτεί να ξαναπάρει η ίδια τον έλεγχο (και) του χρόνου εργασίας (της);
Ντρεπόμαστε απέναντι στους πρόγονούς μας. Και σιχαινόμαστε όσους «λιάζονται» στον ίσκιο τους.