Month: July 2020

Free Palestine! 3

Τρίτη 14 Ιούλη. Πράγματι: η αναγνώριση από μια ισραηλινή οργάνωση, που ξεκίνησε σαν προστάτης των «ατομικών δικαιωμάτων» των παλαιστινίων, ότι το καθεστώς του Τελ Αβίβ, ο αποικιοκρατικός εποικιστικός του χαρακτήρας, είναι «τυπικά και ουσιαστικά απαρτχάιντ», συμπίπτει με ανάλογες εξελίξεις στις απόψεις εβραϊκών αριστερών οργανώσεων ανά τον κόσμο. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνον αυτό) κυβερνο-φασισταριό προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να ποινικοποιήσει την δράση του BDS είναι επειδή, πια, οι εκκλήσεις για διεθνή αντιμετώπιση του Τελ Αβίβ σαν αυτό που είναι πραγματικά, ΔΕΝ προέρχονται μόνο από «παραδοσιακούς» υποστηρικτές του παλαιστινιακού αγώνα.

Ερώτηση: Οι διεθνείς νόμοι και οι συνθήκες που περιγράφουν το έγκλημα του απαρτχάιντ, και η εφαρμογή τους στο ισραήλ-παλαιστίνη, είναι ένα ζήτημα δεκαετιών. Όμως, σε αντίθεση με τη νότια αφρική, ο κόσμος φαίνεται να εξαιρεί το ισραήλ απ’ το απαρτχάιντ. Γιατί συμβαίνει αυτή η εξαίρεση, και κατά τη γνώμη σου τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει;

Απάντηση: Κατ’ αρχήν βρισκόμαστε μόνο 70 χρόνια απόσταση απ’ το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Είμαι εγγονός επιζήσαντων του Ολοκαυτώματος. Υπάρχει μια κατανοητή αλλά απαράδεκτη διστακτικότητα στο να αναγνωριστούν τα εγκλήματα των «απόλυτων θυμάτων».

Μπορείς να δεις το πως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις βάζουν το κεφάλι στην άμμο όταν πρόκειται για το ισραήλ, και το ισραήλ έχει καταφέρει να χειρίζεται αυτήν την συλλογική και δικαιολογημένη ενοχή του δυτικού κόσμου για να πετυχαίνει τους δικούς του στόχους. Αν υπάρχει ένα μάθημα που έχουμε μάθει απ’ την ιστορία των γενοκτονιών και του αντισημιτισμού, είναι ότι δεν πρέπει να μένεις σιωπηλός απέναντι στη βία κατά πληθυσμιακών ομάδων.

Δεύτερον, το ισραήλ νοιώθει, μερικές φορές σωστά, έναν υπαρξιακό κίνδυνο από τους γειτονές του, ότι θέλουν να το καταστρέψουν. Αν και τέτοιες δηλώσεις σημαίνουν ελάχιστα ή είναι απλά ρηχή προπαγάνδα, και παρότι το ισραήλ είναι η πιο μεγάλη δύναμη στη μέση Ανατολή και έχει σύμμαχο μια υπερδύναμη, αυτή η συζήτηση δίνει στο ισραήλ το περιθώριο να ελίσσεται. Υπάρχει επίσης το ζήτημα του ισραήλ σαν προκεχωρημένου φυλάκιου των ηπα στη μέση Ανατολή. Νομιζω όμως πως όλα αυτά αλλάζουν.

Όσο για το μέλλον. Όπως είπα πριν, είμαι πολύ προσεκτικός με τις λέξεις. Ο όρος «απαρτχάιντ» έχει μεγάλο βάρος, και δεν τον χρησιμοποιώ ευκαιριακά. Αν πρόκειται αυτό να συζητηθεί στα σοβαρά – όχι σα μια λέξη της σειράς αλλά σαν κάτι που έχει συνέπειες – τελικά, όταν έχεις μπροστά σου ένα καθεστώς απαρτχάιντ, οφείλεις σαν οποιοδήποτε κράτος να κάνεις ότι χρειάζεται για να τελειώσει αυτό το καθεστώς.

Αυτό είναι πολύ διαφορετικό απ’ το να αντιμετωπίσεις μια κατοχή. Για παράδειγμα η ευρώπη έχει συμπεράνει ότι πρέπει να υιοθετήσει μια πολιτική διαφοροποίησης, για να εξασφαλίσει πως ούτε ένα σεντ απ’ τα λεφτά της δεν πάει στους εποικισμούς. Αν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ισραήλ είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ, αυτό θα έχει μεγάλες συνέπειες στο τι οφείλει να κάνει σύμφωνα με το νόμο, όχι απλά αρνούμενη να στηρίξει ένα τέτοιο καθεστώς, αλλά κυρίως να πιέσει ώστε να σταματήσει να υπάρχει.

Ο κόσμος μπορεί τελικά να αναρωτηθεί ποιός θα μπορούσε να είναι ο στόχος. Πριν 20 χρόνια οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι είναι τα δύο κράτη – αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είναι αυτή η απάντηση σήμερα. Κι αν το ένα, διεθνικό, δημοκρατικό κράτος θεωρείται επίσης ότι δεν είναι η απάντηση τώρα, τότε δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής απ’ το απαρτχάιντ.

Ίσως κάποιος σκεφτεί ότι «δεν είναι τώρα καιρός να ασχολούμαστε με τους παλαιστίνιους – έχουμε τους δικούς μας μπελάδες». Πρακτικά, εδώ και 30 χρόνια, από τότε που το ελληνικό κράτος αποφάσισε ότι η συμμαχία του με το ρατσιστικό Τελ Αβίβ είναι πρώτης προτεραιότητας, και ειδικά στα χρόνια των φαιορόζ, απ’ το 2015 και μετά, όπου αυτή η συμμαχία έγινε απόλυτη αφοσίωση και συνεργασία στο έγκλημα, ποτέ «δεν ήταν καιρός…» και πάντα «είχαμε τα δικά μας»….

Ωστόσο, με covid-19 ή χωρίς, η Παλαιστίνη και η κατοχή της είναι το κέντρο περιστροφής ολόκληρης της μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου. Στη δυναμική του 4ου παγκόσμιου πολέμου, όποιος στα μέρη μας λέει «δεν με νοιάζει» ή «δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ μ’ αυτούς» είναι, απλά, άξιος της μοίρας του…

Κι αυτή δεν θα είναι καλή.

Free Palestine! 4

Τρίτη 14 Ιούλη. O 49χρονος Peter Beinart είναι «μούρη» στο αμέρικα. Δημοσιογράφος και σχολιαστής τοποθετεί στον εαυτό του στην «φιλελεύθερη» πλευρά του ισραηλινού εθνικισμού. Δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε τι σημαίνει “φιλελεύθερη” υποστηρίξη σ’ ένα κατοχικό, ρατσιστικό καθεστώς… Άλλοι λένε ότι πρόκειται για τους εθνικιστές που θα ήθελαν να απαλλάξουν το φασιστικό καθεστώς απ’τα πιο ακραία αγκάθια του. Μ’ άλλα λόγια ο Beinart ήταν ως τώρα υποστηρικτής ενός «εβραϊκού κράτους», δίπλα σε (και διαχωρισμένου από) ένα «παλαιστινιακό κράτος»…. Μαύρη κοροϊδία δηλαδή…

Για τις δικές μας απόψεις είναι ένας ακόμα καταγέλαστος τύπος, συνεργάτης της ως τώρα σφαγής, καταστροφής, λεηλασίας. Αλλά φαίνεται ότι μπορεί να δηλώσει ένα είδος «μετάνοιας», κάτι σαν «τύψεις» – ή να πουλήσει κάτι τέτοιο διαβλέποντας ότι οι καιροί αλλάζουν. Δεν πιστεύω πια σ’ ένα εβραϊκό κράτος έγραψε πριν λίγες ημέρες στους καθεστωτικούς «new york times»… Έχασε την «πίστη του» ενόψει της προσάρτησης της δυτικής Όχθης… Αλλά σε τι πιστεύει πια ένας τέτοιος τύπος;

«… Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το project στο οποίο οι φιλελεύθεροι σιωνιστές όπως εγώ αφιέρωσαν την ζωή τους για δεκαετίες – ένα κράτος για τους Παλαιστίνιους χωρισμένο από ένα κράτος για τους Εβραίους – απέτυχε» έγραψε σ’ ένα άλλο μεγάλο άρθρο του στην Jewish Currents. Ένας ομοϊδεάτης του, ονόματι Jonathan Freeland, σχολίασε στον επίσης καθεστωτικό αγγλικό guardian ότι «η ελπίδα για λύση δύο κρατών επέτρεψε σε πολλούς Εβραίους να «κρύβονται» απ’ την αλήθεια… Τώρα που αυτή η ελπίδα εξαφανίζεται δεν μπορούμε να κρυφτούμε άλλο…»

Αν έχει αποτύχει κάτι δεν είναι τέτοιες δήθεν «ανθρωπιστικές» φαντασιώσεις. Οι φαντασιώσεις δεν πεθαίνουν ποτέ! Αν χάνονται οι «δικαιολογίες» είναι επειδή αλλάζουν οι συσχετισμοί: εδώ και χρόνια οι “φιλελεύθεροι” ή μη υποστηρικτές του ισραηλινού απαρτχάιντ δεν κρύβονταν πουθενά. Πατούσαν (και καλοπαιρνούσαν…) πάνω στην βεβαιότητα ότι οι παλαιστίνιοι θα μείνουν αιώνια θαμμένοι, ζωντανοί ή νεκροί, αδιάφοροι για τους πάντες. Αυτό αλλάζει και με κινηματικό τρόπο. Αν δεν άλλαζε έτσι, δεν θα χρειαζόταν ούτε το ψόφιο κουνάβι και το σόι του να «χαρίσουν» την δυτική Όχθη στο Τελ Αβίβ, ούτε το ισραηλινό φασισταριό να επείγεται να κάνει «αποδοχή κληρονομιάς».

Κάτι πεθαίνει· κι αυτό το «κάτι» δεν είναι πια μόνο οι άντρες και οι γυναίκες στη Γάζα και στη δυτική Όχθη. Οι παροικούντες όχι στην Ιερουσαλήμ αλλά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο το βλέπουν· το μυρίζουν στον αέρα. Οι κατ’ εξοχήν «εγγύητριες δυνάμεις» του ισραηλινού αποικιοκρατικού εποικισμού, αυτές που έφτιαξαν αυτό το κράτος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σαν προκεχωρημένο φυλάκιό τους στη μέση Ανατολή, το Λονδίνο, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον δηλαδή, αυτές είναι που αργομαραζώνουν. Μαζί τους πεθαίνουν και οι πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που πόνταραν την παράταση της ζωής τους πάνω σε μια φασιστική ιδεολογία (τον ουαχαβιτισμό)· οι «φιλελεύθεροι» δεν σοκαρίστηκαν καν όταν είδαν πόσο εύκολα αυτά τα καθεστώτα συμμαχούν με το Τελ Αβίβ. Μαραζώνουν ή/και πεθαίνουν κάτω απ’ την γεωπολιτική πίεση που έρχεται απ’ την ανατολή· ενόσω η άλλοτε ώριμη και άλλοτε άγουρη συμπαράσταση στους παλαιστίνιους στις δυτικές μητροπόλεις κάνει γελοίους τους υπολογισμούς του είδους «σιγά, ποιός θα ασχοληθεί με την παλαιστίνη».

Τέτοιου είδους μεταστροφές, «μετάνοιες», κλπ, «επώνυμων» είναι απλά σημαδούρες…. Ωστόσο πράγματι κάτι κινείται… (Όταν ο εχθρός αρχίζει να πισωπατάει, τότε…)

Harmonica

Δευτέρα 13 Ιούλη. Λένε πως το γεγονός ότι ο Ennio Morricone έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στη φυσαρμόνικα, στο Once upon a time in the West, ήταν μια ριψοκίνδυνη, ριζοσπαστική επιλογή. Ο μάστορας ήξερε: γέννησε ένα ηχητικό αριστούργημα που στρογγυλοκάθεται στην ακουστική μνήμη.

Η φυσαρμόνικα, με τον διαπεραστικό, παραπονιάρικο αλλά και γεμάτο λεπτές αποχρώσεις ήχο της είναι ένα μουσικό όργανο μάλλον ξεχασμένο πια. Αλλά το μικρό της μέγεθος (μπορούσε κανείς να την κουβαλάει στην κωλότσεπη ενός εργατικού, βρώμικου παντελονιού) την έκανε αξεχώριστη απ’ την ιστορία των αμερικάνικων blues… Έτσι μικροσκοπική, ίσα ίσα που μπορούσε να την ξεχωρίσει κανείς απ’ τα χέρια μπροστά στο στόμα όταν ξεκινούσε να παίζει· μόνο να την ακούσει, λες και ο ήχος της ξεχυνόταν απ’ το βλέμμα, απ’ την σάρκα του προσώπου…

Κι ο Πάσπας, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, έπαιζε με δυο φυσαρμόνικες στις χούφτες του ταυτόχρονα, πάνω στα σκαλιά του Αβέρωφ. Για να μνέσκει από κάτω το κοινό σαν χαμένο, και να αναρωτιέται πως στην ευχή τα καταφέρνει…

Να λοιπόν μια mainstream συμφωνική εκδοχή με πρωταγωνιστή την φυσαρμόνικα. Δεν είναι για μνημόσυνο, αφού αυτά που πεθαίνουν μπορεί να τύχει να ζουν, κι αυτά που χάνονται κάπου καιροφυλακτούν…

Καλή βδομάδα.

Θρησκευτικοί κάλοι

Δευτέρα 13 Ιούλη. Μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση απ’ την γνωστή «αγιασοφιά», στην παλιά πόλη της Istanbul, είναι κτισμένο το μπλε τζαμί. Επίσημα: το τζαμί του Sultan Ahmed, που ‘χει δώσει το όνομα σ’ όλη τη γειτονιά. Εξίσου εντυπωσιακό σαν κτίριο με την «αγιασοφιά», τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, με τον αρχιτέκτονά του (Sedafkar Mehmed Aga) να έχει υιοθετήσει ορισμένες τεχνικές κατασκευαστικές λύσεις απ’ την «αγιασοφιά» (λύσεις που έφεραν στο βυζάντιο μαστόρια, κτίστες και μηχανικοί απ’ την ανατολή…), το μπλε τζαμί είναι ταυτόχρονα μουσουλμανική εκκλησία και αξιοθέατο για τους τουρίστες.

Γιατί πρέπει να θυμίζουμε αυτά τα κοινότοπα σε μια εποχή εθνο-χριστιανικού παραληρήματος; Για έναν απλό λόγο. Αυτό που έκανε ο Erdogan ήταν να ξανακαθιέρωσει την προσευχή της Παρασκευής στο επί 5 αιώνες τζαμί, και μετέπειτα «καλλιτεχνικό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού» – το οποίο για τους «ελληνορθόδοξους» είναι ένας ιδεολογικός κάλος. Τις υπόλοιπες 6 μέρες της εβδομάδας το μνημείο θα συνεχίσει να είναι τουριστική ατραξιόν, ενδεχομένως με κάποια αυξημένη φροντίδα να μην ενοχλούνται πιθανοί μεμονωμένοι που προσεύχονται.

Είναι εύκολα κατανοητό τι προσφέρει στον συντηρητικό Erdogan αυτή η κίνηση: μια εύκολη, φτηνή και συμβολική χειρονομία εκπροσώπου του ισλάμ. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο πως τόσο τον Erdogan σαν εκπρόσωπο του σουνιτισμού, όσο και τους ιρανούς παπάδες σαν εκπρόσωπους του σιιτισμού, άλλα μνημεία τους ενδιαφέρουν να απελευθερώσουν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απ’ τους δυτικούς «σταυροφόρους» και τους ντόπιoυς συνεργάτες τους. Το al Aqsa στην Ιερουσαλήμ / al Quds, την Μέκκα και την Μεδίνα στην επικράτεια του τοξικού…

Μ’ όλον αυτόν τον θόρυβο που ξεσήκωσε η κωλοπετσωμένη σε θέματα αντιμουσουλμανισμού χριστιανική δύση, για κάτι που δεν συνιστά ούτε στο ελάχιστο “απαγόρευση” απ’ τη μεριά του Erdogan, του έχει κάνει μεγάλη χάρη. Μεγάλη διαφήμιση. Τώρα, απ’ το μαρόκο ως την ινδονησία και τις φιλιππίνες, όλοι οι μουσουλμάνοι του πλανήτη, έμαθαν ότι οι δυτικοί «βρίζουν» έναν «δικό τους» – 25 χρόνια μετά από τότε που οι ίδιοι δυτικοί είχαν βάλει τους «δικούς τους» να αποτελειώσουν όσους περισσότερους μουσουλμάνους μπορούσαν στην Βοσνία… Έχουν ξεπέσει τόσο αυτοί οι δυτικοί ώστε δεν προσέχουν (ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν) ούτε τους χρονικούς συμβολισμούς…

Δεν θα είχε άδικο ο Erdogan αν στείλει σ’ όλους αυτούς τους χριστιανούς ηγέτες από ένα κουτί σοροπιαστά γλυκά «turkish delight» απ’ τα ζαχαροπλαστεία της Istiklal… Για να τους ευχαριστήσει για τον κόπο τους να τον καταγγείλουν…

(Στο ρημαδογκουβέρνο μπορεί να στείλει διπλή μερίδα… Κυρίως επειδή, σαν «εκσυγχρονιστές» που δηλώνουν πως είναι, ξέχασαν ότι την ενίσχυση του θρησκευτικού οίστρου στο πόπολο θα την πληρώσουν, αργά ή γρήγορα, οι ίδιοι…

Κι αν βγει κανά φασιστοκομμάντο και κάψει κανά υπόγειο τζαμί, όλος ο εθνικός κορμός, δεξιός και αριστερός θα έχει την πολιτική ευθύνη…)

Οι «πολλές πραγματικότητες» 1

Δευτέρα 13 Ιούλη. Έχουμε υποδείξει ξανά και ξανά από εδώ την συστηματική πλαστογράφηση της πραγματικότητας, όχι από λούμπεν «συνωμοσιολόγους» αλλά απ’ τα κράτη, τους ειδικούς και τους δημαγωγούς τους. Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είχε και έχει πολύ απ’ αυτήν την εκστρατεία. Αποδίδαμε (και αποδίδουμε) ως ένα βαθμό αυτήν την διαδικασία στις τεχνικές δυνατότητες της 3ης και της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης.

Να όμως που δεν πρόκειται για κάτι εντελώς καινούργιο – στον πυρήνα του… Να που η διάλυση, η υπονόμευση, η «ανασυναρμολόγηση» της πραγματικότητας για μαζική χρήση έχει μεν σχέση με τα τεχνικά μέσα (προπαγάνδας) κάθε καπιταλιστικής φάσης· έχει όμως άμεση και σχέση με την συγκρότηση ολοκληρωτικών μηχανισμών εξουσίας…

Στο blog dangerfew! θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει πριν 3 χρόνια αυτήν την υπενθύμιση (ευχαριστούμε την Π. για την αποστολή). Σε μεγάλο μέρος της μοιάζει σα να γράφτηκε χτες· κι όμως γράφτηκε πριν 77 χρόνια, το 1943, απ’ τον George Orwell, στο Ξανακοιτώντας τον Ισπανικό Εμφύλιο. Ιδού λοιπόν:

«Από νωρίς στη ζωή μου είχα καταλάβει πως οι εφημερίδες δεν μεταδίδουν ποτέ σωστά τα γεγονότα, αλλά στην Ισπανία είδα για πρώτη μου φορά να γράφονται ρεπορτάζ που δεν είχαν καμιά σχέση με τα γεγονότα, ούτε καν με την έννοια του συνηθισμένου ψέματος. Είδα στις εφημερίδες ρεπορτάζ για εντελώς ανύπαρκτες ‘‘μεγάλες μάχες’’, ενώ την ίδια στιγμή δεν έλεγαν λέξη για γεγονότα στα οποία είχαν σκοτωθεί εκατοντάδες άνθρωποι. Είδα να συκοφαντούν αποκαλώντας ‘‘δειλούς’’ στρατιώτες που είχαν πολεμήσει με γενναιότητα, ενώ άλλους, που δεν είχαν ρίξει ούτε μια ντουφεκιά, να τους εξυμνούν σαν ήρωες ανύπαρκτων θριάμβων. Είδα τις εφημερίδες του Λονδίνου να μοσχοπουλούν αυτά τα ψέμματα και διανοούμενους να υψώνουν συγκινησιακούς πύργους πάνω σε γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ. (…)

Αυτό το πράγμα με τρομάζει, διότι μου δίνει την αίσθηση ότι η ίδια η έννοια της αντικειμενικής αλήθειας σβήνει από τον κόσμο. Τρέμω στην ιδέα ότι όλα αυτά τα ψέμματα κι οι συκοφαντίες μπορεί να περάσουν στην ιστορία. Πώς θα γραφτεί άραγε η ιστορία του Ισπανικού πολέμου; (…)

Γνωρίζω καλά πως είναι πια της μόδας να θεωρείται, ότι είναι ψέμματα τα περισσότερα από όσα έχουν γραφτεί για την Ιστορία. Δεν έχω πρόβλημα να δεχτώ ότι, πράγματι, η γραπτή Ιστορία κατά κύριο λόγο είναι μεροληπτική και βρίθει αναληθειών. Όμως η εποχή μας έχει εγκαταλείψει την ίδια την ιδέα ότι η Ιστορία μπορεί να γραφτεί αμερόληπτα και με σεβασμό στην αλήθεια.

Στο παρελθόν, οι άνθρωποι έγραφαν συνειδητά ψέμματα ή, χωρίς να το καταλαβαίνουν, χρωμάτιζαν μεροληπτικά αυτά που έγραφαν· ή πάλι αγωνίζονταν να εντοπίσουν και να γράψουν την αλήθεια, γνωρίζοντας καλά ότι μπορεί να κάνουν πολλά σφάλματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, πίστευαν ότι ‘‘τα πραγματικά γεγονότα’’ υπήρξαν και ότι θα μπορούσε κανείς, αν ήθελε, να τα ανακαλύψει. (…)

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ναζιστικής θεωρίας είναι ακριβώς ότι αρνείται πως υπάρχει ‘‘η αλήθεια’’. Κατ’ αυτήν δεν υπάρχει ‘‘η επιστήμη’’· υπάρχει μόνο ‘‘η Γερμανική επιστήμη’’, ‘‘η Εβραϊκή επιστήμη’’, κ.ο.κ. Σε αυτό το είδος σκέψης, το ‘‘αντικειμενικό’’ είναι ένας εφιαλτικός κόσμος, όπου ο Ηγέτης, ή κάποια κυρίαρχη κλίκα, δεν ελέγχει μόνο το μέλλον αλλά και το παρελθόν. Αν ο Ηγέτης πει ότι το τάδε γεγονός ‘‘δεν συνέβη ποτέ’’, ε τότε δεν συνέβη! Αν πει ότι ‘‘δυο και δυο κάνουν πέντε’’, ε τότε κάνουν πέντε.

Αυτό με τρομάζει πολύ περισσότερο από τις βόμβες – κι από αυτά που έζησα τα τελευταία χρόνια σας διαβεβαιώνω ότι δεν το λέω ελαφρά τη καρδία.»

Το ότι η τωρινή εποχή βρωμάει ολοκληρωτισμό, ίδιας δομικής καταγωγής με τις ιστορικές του εκδοχές, με μικρές μόνο διαφορές ως προς την εικονογράφησή του, το καταλαβαίνουν όσοι δεν κοιτάνε το είδωλό τους στους καθρέφτες. Μια διαφορά (;) είναι ίσως στο τι θεωρείται “επιστήμη”: επιστήμη είναι ΜΟΝΟ αυτό που φέρνει κέρδη στα αφεντικά. Κέρδη οικονομικά, κέρδη ελέγχου…

Δεν είναι θέμα ιδεολογίας· όχι, τουλάχιστον, κατ’ αρχήν. Είναι θέμα πελατείας.

Οι «πολλές πραγματικότητες» 2

Δευτέρα 13 Ιούλη. Δείτε, για παράδειγμα, το ζήτημα των οικονομικών σχέσεων «επώνυμων» σωτήρων μας με αρκετές μεγάλες, διεθνείς φαρμακοβιομηχανίες. Ενώ τα στοιχεία για τις σταθερές δωροδοκίες διάφορων μελών της εντόπιας «ιεράς συνόδου υγείας» από τις big pharma (που είναι λογικό ότι ισχύει και για άλλα κράτη), με την γνωστή και τυπικά νόμιμη μορφή του «χρηματοδότηση έρευνας» ή «επιδότηση ερευνητικού έργου» (αυτά που έκανε και η novartis…) είναι πλέον γνωστά (με κάποιο κόπο μπορεί κανείς να βρει τα πάντα στη «διαύγεια»…) ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας, απ’ τα πιο φανατικά ως τα λιγότερο, δεν λέει κουβέντα! Δεν μιλάμε για μικροποσά. Μιλάμε για 20άρες, 50άρες, 100άρες, 150άρες χιλιάδες ευρώ, σταθερά και μόνιμα…

Αντίθετα, πολλοί απ’ αυτούς, ούρλιαζαν εναντίον του Γ. Ιωαννίδη όταν ένα ακροδεξιό αμερικάνικο blog έβγαλε, σαν «σκάνδαλο», ότι ένας πρώην ιδιοκτήτης αμερικανικής αεροπορικής εταιρείας έδωσε 5.000 δολάρια (πέντε χιλιάδες) στο crowdfunding του πανεπιστημίου του Stanford, τα οποία πήγαν, μαζί με ό,τι άλλο ποσό χρειαζόταν, σε μια έρευνα δεκάδων πανεπιστημιακών, για την φονικότητα του covid-19· μια έρευνα που ανέτρεψε τα «δεδομένα» της τρομοεκστρατείας…

Πολύ απλά: η οργανική πρόσδεση των «ειδικών της σωτηρίας μας» με τις big pharma «δεν υπάρχει»… Οι ειδικοί είναι αγνοί σαν τους πρωτόπλαστους!!! Ούτε καν οι υπερασπιστές της «δημόσιας δωρεάν παιδείας» δεν ψελίζουν μισή λέξη για την κατάληψη των ιατρικών σχολών απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες… Μ’ όλη την «αριστεροσύνη» τους έχουν αφήσει ακροδεξιούς να αξιοποιούν αυτήν την «ανύπαρκτη πραγματικότητα»… Tόσο καλά!!!

Έχουν γίνει όλοι τσατσορούφιανοι των αφεντικών; Συνεισφέρουν στην συγκινησιακή πανούκλα που παράγουν οι εγκάθετοι ελπίζοντας κι αυτοί σε κάποιες «χάρες» εδώ ή εκεί; Παριστάνουν τους «αντικαπιταλιστές» και τους «αγωνιστές» αποφεύγοντας κάθε επίθεση στην καρδιά των μετασχηματισμών; Ότι και νάναι έχουν ανοίξει για τα καλά τον δρόμο σε διάφορα φασισταριά, κι είναι η δεύτερη φορά που το κάνουν, μετά τα “αντιμνημονιακά” και “ζήτω το εθνικό νόμισμα” καραγκιοζιλίκια τους…

(φωτογραφίες: Ενδεικτικές χρηματοδοτήσεις του αρχι-ιερέα. Υπάρχουν πολύ περισσότερες και για άλλα μέλη της «ιεράς συνόδου»…)

Η εσωτερίκευση…

Δευτέρα 13 Ιούλη. Η καταλωνία πρέπει να είναι εδώ και μήνες απ’ τα χειρότερα μέρη στην ευρώπη σε ότι αφορά την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Μπροστά στο πραξικόπημα και στις απαγορεύσεις εκεί αυτά που γνωρίσαμε στο ελλαδιστάν ήταν (κυριολεκτικά) παιδική χαρά.

Και η εκστρατεία συνεχίζεται. Για παράδειγμα οι μάσκες είναι υποχρεωτικές, με απειλή προστίμου, με το που θα βγει κανείς απ’ την πόρτα του σπιτιού του. Ό,τι κι αν πρόκειται να κάνει: από βόλτα με τα πόδια στο πάρκο, μέχρι ταξίδι με το αμάξι του…

Όσοι, όμως, αφελείς νομίζουν ότι βρήκαν στις μάσκες το κλειδί των καταναγκασμών πλανώνται οικτρά! Η υπουργός υγείας της καταλωνίας Alba Verges, μιλώντας για τις μάσκες, έδειξε παρά τη θέλησή της ποιό είναι το επίδικο αυτή τη στιγμή στην υγεία της 4η βιομηχανικής επανάστασης. Τί είπε η κυρία (το τονισμένο κομμάτι στην πάνω φωτογραφία);

… Σε πολύπλοκους καιρούς, με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, με τα κρούσματα που θα έχουμε, είναι απαραίτητο να εσωτερικεύσουμε αυτό το μέτρο, και πιστεύουμε ότι πρέπει να συμβεί σε ολόκληρη τη χώρα… Το «μέτρο» είναι η υποχρεωτική μάσκα· ακριβώς ό,τι χρειάζεται για τους επιπόλαιους που διευκολύνονται να νομίζουν ότι ζουν στις αρχές του 20ου αιώνα!!!

Η λέξη κλειδί είναι «εσωτερίκευση». Η κυρά Alba εμφανίζεται να προτείνει την «εσωτερίκευση της μάσκας»…. αλλά για δυο λεπτά; Τι θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο στον ώριμο 21ο αιώνα; Ότι οι γυναίκες δεν θα μπορούν να μακιγιάρονται; Ότι όλες οι αντρικές μόδες θα είναι χωρίς μουστάκι και μούσι; Ό,τι θα χρεωκοπήσουν οι οδοντογιατροί και τα «φωτεινά χαμόγελα»; Ότι θα καταργηθούν τα botox και οι υπόλοιπες πλαστικές στο μισό πρόσωπο; Ότι οι face recognition τεχνολογίες θα πρέπει να ψάχνουν πίσω από κάθε πανί, τούλι, εμπριμέ ή ζωγραφισμένο ύφασμα για να υποθέσουν το σχήμα του στόματος, του σαγονιού και των μήλων του προσώπου; Ό,τι τσάμπα όλες αυτές οι νομοθεσίες και ιδεολογίες που απαγορεύουν την «απόκρυψη του προσώπου» για λόγους “δημόσιας τάξης”;

Όχι βέβαια! Η χειρουργική μάσκα είναι ένα σύμβολο (πράγματι), αλλά τίνος ουσιαστικού ζητήματος; Της εσωτερίκευσης του «υγιεινιστικού κινδύνου» και της «κοινωνικής ευθύνης» σε σχέση μ’ αυτόν!.. Το σύμβολο (για να γυρίσουμε στα βασικά…) είναι το σημαίνον – όχι το σημαινόμενο! Είναι η υφαντουργία προσώπου το «αντικείμενο», η επιχειρηματική δραστηριότητα, η κοινωνική συνήθεια, που σκοπεύει να λανσάρει η 4η βιομηχανική επανάσταση σε σχέση μ’ αυτήν την εσωτερίκευση; Σιγά!!!

Η 4η βιομηχανική επανάσταση επιτίθεται με μια απ’ τις αιχμές της τα health data· και μια απ’ τις μορφές τους την ψηφιακή ταυτότητα υγείας. Αν, άρα, πρέπει να εσωτερικευτεί κάτι δεν είναι αυτή καθαυτή η χρήση ενός μέσου αντιαισθητικού, αντιλειτουργικού, αδιάφορου και πρωτόγονου όπως η μάσκα, αλλά της αναγκαιότητας («απελευθερωτικής» και «εξατομικευμένης», presicion θα μας πούν!..) των «εθελοντικών ψηφιακών καταγραφών»! Η μάσκα, σαν τέτοια, μπορεί να ήταν «καλή» για τις αρχές του 20ου αιώνα· αλλά τώρα είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που απαιτεί το κεφάλαιο / κράτος! Σ’ αυτό το πεδίο, το πεδίο των ψηφιακών εγγραφών, η εσωτερίκευση είναι κυριολεκτική – σε αντίθεση με την «εσωτερίκευση της χρήσης της μάσκας» που είναι ένα προπαγανδιστικό / εκπαιδευτικό / συμβολικό βασανιστήριο. Μέχρι να έρθει η τεχνολογική απελευθέρωση! Είναι ένας προσωρινός «εθελοντικός» σωματικός αυτοχειριασμός, ως εισιτήριο του αναδιαρθρωμένου Εγώ καθώς οδηγείται στον μεγάλο κήπο των δουλικών «ελευθεριών» της αλγοριθμικής φυλακής.

Η κυρά Alba (ή οι σύμβουλοί της) είναι επαρκώς ενημερωμένη για τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος! Μιλάει για «εσωτερίκευση» εννοώντας, με άλλη λέξη, την «εν-σωμάτωση». Την προσθήκη στο σώμα ενός μηχανικού εξαρτήματος. Κι ενώ οι αφελείς νομίζουν ότι αυτό το εξάρτημα είναι η μάσκα (ένα προβληματικό είδος χαμηλής τεχνολογίας, που είναι παγίδα μικροβίων, χρειάζεται συνέχεια αλλαγή, δυσκολεύει την αναπνοή και την ομιλία, και πολλά άλλα) η κυρά Alba μιλάει για την εσωτερικευμένη (ιδεολογικά) και εν-σωματωμένη (λειτουργικά) απαλλαγή απ’ αυτόν τον μπελά! Πώς; Μ’ ένα μπρασελέ / χειροπέδα – ψηφιακή ταυτότητα υγείας, για παράδειγμα…

Σε συναισθηματικά φορτισμένους και «πολιτικά ανύποπτους» (;;;) καιρούς η ασταμάτητη μηχανή είχε προειδοποιήσει: προσέξτε, αν τα πραξικοπήματα και οι γενικευμένες απαγορεύσεις ήταν οδυνηρά, δεν επρόκειτο ωστόσο παρά για μια «πρωτόγονη» αφετηρία· μετά θα αρχίσει το πιο λειτουργικό τμήμα της τρομοεκστρατείας, έχοντας τον πρωτογονισμό και την μνήμη του σαν εφεδρεία. Σαν τον «μπαμπούλα».

Με τις ίδιες αναλυτικές προσεγγίσεις υποδεικνύει: προσέξτε, όταν οι μάσκες θα κηρυχτούν ξεπερασμένες, όταν όσοι τις φορούν θα μπορούν να τις ξεφορτωθούν επίσημα και νόμιμα, όταν η κάθε κυρα Alba διαπιστώσει “η εσωτερίκευση πέτυχε!”, τότε είναι που θα αρχίσει το προχώρημα και το ουσιαστικό βάθαιμά της….

Βενεζουέλα

Κυριακή 12 Ιούλη. Συνεντευξιαζόμενο σ’ ένα ισπανόφωνο κανάλι της λατινικής αμερικής προχτές το ψόφιο κουνάβι ανήγγειλε ότι …. κάτι θα γίνει με την βενεζουέλα… και θα έχουμε μεγάλη εμπλοκή σ’ αυτό…

Το ψόφιο κουνάβι (ή οι σύμβουλοί του, πράγμα που είναι το ίδιο) φαίνεται να επιδιώκει ένα «νικηφόρο βήμα» κατά του Maduro, ώστε να τονωθεί το προφίλ του «προέδρου με πυγμή». Από πέρυσι το ψόφιο κουνάβι ζητάει απ’ τον στρατό του το ναυτικό αποκλεισμό της βενεζουέλας· αλλά το πεντάγωνο είναι αντίθετο επειδή δεν βλέπει την «τακτική εξόδου» αν τα πράγματα χοντρύνουν. Η αφορμή που βολεύει μια αμερικανική προβοκάτσια τέτοιου είδους είναι η αποστολή, απ’ την Τεχεράνη, φορτίων βενζίνης στο Καράκας. Η πρώτη δόση (4 τάνκερ) πήγε πριν μέρες χωρίς προβλήματα ή εμπόδια απ’ το αμερικανικό ναυτικό· έχει ανακοινωθεί η επόμενη.

Το πρόβλημα που θα μπορούσε να αποκτήσει ένας τέτοιος ναυτικός αποκλεισμός είναι εκείνο που υποδεικνύουν στο ψόφιο κουνάβι οι καραβανάδες του. Επειδή θα είναι μονομερής ενέργεια (και όχι απόφαση του οηε…) θα θεωρηθεί πολεμική ενέργεια – σύμφωνα, άλλωστε, με τη «διεθνή νομοθεσία»... Την προηγούμενη φορά που το ψοφιοκουναβιστάν είχε ανακοινώσει ότι θα κάνει τέτοιο αποκλεισμό ήταν σε βάρος της βόρειας κορέας. Και ο Kim ο little rocket man είχε απαντήσει ότι θα κτυπήσει· πράγμα που ξεπερνούσε τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον.

Δεν θα είναι ευκολότερο αυτό το κόλπο κατά του Maduro, παρότι δεν είναι γνωστό τι όπλα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κατά του αμερικανικού ναυτικού. Πυρηνικά, πάντως, δεν έχει. Παρ’ όλα αυτά η πιθανότητα ενός φιάσκο, μιας στρατιωτικής εμπλοκής μεγαλύτερης απ’ αυτήν που χωράει το προεκλογικό καλάθι του ψόφιου κουναβιού, είναι μεγάλη…

(φωτογραφία: Η αποτυχημένη εισβολή μισθοφόρων στη βενεζουέλα στις αρχές Μάη, οργανωμένη από “άγνωστες” φράξιες του αμερικανικού βαθέος κράτους, ήταν “μικρή εμπλοκή”…)

Λιβύη

Κυριακή 12 Ιούλη. Πριν 4 ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. είχε τηλε-ραντεβού με τους υπ.εξ. τριών κρατών της αφρικής, με θέμα την βελτίωση των μεταξύ τους σχέσεων: αίγυπτος, νότια αφρική, κονγκό. Ύστερα ο Lavrov έδωσε συνέντευξη τύπου. Ορισμένες κουβέντες του σε ερώτηση σχετικά με τον ρόλο του οηε στην «επίλυση της λιβυκής κρίσης» συμπληρώνουν μερικά κομμάτια απ’ το λιβυκό «παζλ»:

… Θα θέλαμε ο οηε να είναι πιο δραστήριος στο θέμα. Δυστυχώς ο ειδικός αντιπρόσωπος του γ.γ. του οηε για την λιβύη Ghassam Salame παραιτήθηκε αμέσως μετά το συνέδριο του Βερολίνου, σχεδόν πριν μισό χρόνο. Ο γ.γ. του οηε Antonio Guterres δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει τον διάδοχό του. Η πρώτη του πρόταση να πάρει αυτή τη θέση ο υπ.εξ. της αλγερίας Ramtane Lamamra υποστηριζόταν απ’ τα περισσότερα κράτη αλλά όχι τους αμερικάνους εταίρους μας. Αρνήθηκαν να στηρίξουν την εκλογή του. Πριν δυο μήνες έγινε μια άλλη πρόταση, για την πρώην υπ.εξ. της γκάνα Hanna Tetteh, αλλά για κάποιο λόγο ο κ. Guterres απέτυχε να περάσει αυτήν την υποψηφιότητα. Τείνουμε να πιστέψουμε ότι οι αντιπρόσωποι των ηπα στον οηε προσπαθούν να τον «αχρηστέψουν».

Τώρα η κατάσταση έχει ως εξής. Μετά την παραίτηση του Salame η αποστολή του οηε στη λιβύη έχει σαν επικεφαλής έναν προσωρινό ειδικό αντιπρόσωπο. Συμπτωματικά, αυτή η θέση έχει καταληφθεί τώρα από αμερικάνο. Δεν θέλουμε να σέρνουν οι αμερικάνοι την γραμματεία του οηε απ’ το μανίκι και να εμποδίζουν την εκλογή ενός κανονικού ειδικού απεσταλμένου με την ελπίδα ότι ο συμπατριώτης τους θα πετύχει κάποιους στόχους που δεν έχουμε καταφέρει να καταλάβουμε.

Τα λέω αυτά ανοικτά επειδή δεν είναι μυστικά. Ελπίζω ότι η προσήλωση στις πολυμερείς αρχές θα υπερισχύσει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, και ότι ο γ.γ. του οηε θα ασκήσει πλήρως τις αρμοδιότητές του για την λειτουργικότητα αυτού του μηχανισμού. Έχω πεισθεί ότι αυτή η θέση θα πρέπει να καταληφθεί από έναν εκπρόσωπο της Αφρικανικής Ένωσης….

Όπως έχει συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης έτσι και στο λιβυκό η Μόσχα θέλει «λίγο οηε» κάπου εκεί γύρω, στο βαθμό που στις γενικές συνελεύσεις των μελών του οηε καταγράφονται ακόμα συσχετισμοί κατά των ηπα. Και, φυσικά, δεν γουστάρει καθόλου τον «american way» να σέρνεται ο οηε σύμφωνα με τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον: είναι ανοικτά πειρατικός.

Η πατέντα του «εμποδίζω την εκλογή νέου ειδικού εκπροσώπου επειδή ο αναπληρωματικός είναι δικός μου» δείχνει βέβαια αδυναμία απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν. Οι πραγματικοί συσχετισμοί, επί του εδάφους, δείχνουν επίσης πως αν για την Ουάσιγκτον είναι πια μια φορά δύσκολο να «χωθεί» άμεσα στο λυβικό πεδίο μάχης, για τους πιο στενούς της συμμάχους στην περιοχή (: ελλαδιστάν) είναι δέκα φορές δυσκολότερο….

Συρία

Κυριακή 12 Ιούλη. Η υποτιθέμενη «επίθεση του Άσαντ με χημικά στην Douma» (τον Απρίλη του 2018) βούλιαξε στο ίδιο της το ψέμα, όταν απ’ την μια μεριά ο «οργανισμός για την απαγόρευση των χημικών» (OPCW) έβγαζε πόρισμα ότι πράγματι ο συριακός στρατός χρησιμοποίησε κάποιου είδους «χλωρίνη» και απ’ την άλλη μεριά διέρρεαν εσωτερικά έγγραφα και mail που αποδείκνυαν ότι το υποτιθέμενα «ουδέτερο και επιστημονικό» πόρισμα ήταν στημένο απ’ την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Αλλά «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»! Ο οργανισμός βρήκε τρόπο να παρακάμψει τα ρωσικά βέτο, και τώρα κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ για επίθεση με sarin και χλωρίνη τον Μάρτη του 2017, στην τότε ανταρτοκρατούμενη πόλη Ltamenah, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα της Hama. Πάει μάλιστα αρκετά πιο μακριά: με ανακοίνωσή του πριν 3 ημέρες δίνει διορία λίγων μηνών, ως τα τέλη Οκτώβρη, στο καθεστώς Άσαντ να «αποκαλύψει τα χημικά όπλα του» – διαφορετικά… Διαφορετικά απειλεί με συνέπειες…

Έχοντας πλούσιο παρελθόν στο να ανακαλύπτει «χημικά του Άσαντ» εκεί που τα άφηναν οι αντικαθεστωτικοί, ο «οργανισμός» δείχνει ότι έχει χάσει οποιαδήποτε «ανεξαρτησία» – αν την είχε ποτέ. Το timing της διορίας ταιριάζει καλά στο χρονοδιάγραμμα των αμερικανικών εκλογών (στις 3 Νοέμβρη), και όποιος είναι υποψήφιος των συντηρητικών τότε ίσως δεν χάσει την ευκαιρία να ρίξει μερικούς πυραύλους στον «μη συνεργάσιμο» Άσαντ. Αλλά πίσω απ’ το πόρισμα και, κυρίως, τις απειλές δεν βρίσκεται μόνο η Ουάσιγκτον. Βρίσκεται και ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Βλέποντας ότι χάνει διαρκώς επιρροή όχι μόνο στην ανατολική αλλά και στην κεντρική Μεσόγειο δείχνει να ονειρεύεται πως θα γίνει σερίφης – στη – θέση – του – σερίφη. Όπου βρει χώρο…

Ή, απλά, προσπαθεί να μαζέψει «πόντους» για να διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση με την Μόσχα…

(Το ρημαδογκουβέρνο πλασσάρει την ιδέα ότι ο βασιλιάς Macron θα έρθει με τα πολεμικά του για να σώσει το ελλαδιστάν απ’ την τουρκική επέκταση. Αν όμως βάλει κάποιος κάτω τον χάρτη θα δει ότι οι γαλλικοί λεονταρισμοί απλώνονται σε μια τέτοια έκταση – απ’ την Τρίπολη ως την Δαμασκό – που είναι αδύνατο για τον βασιλιά Macron να γίνει πιστευτός σαν «υπολογίσιμος μάγκας». Ειδικά όταν πέρα απ’ την όποια πιθανή αλλά πάντα άσπονδη «συμμαχία» του με την Ουάσιγκτον, οι ενδιαφερόμενοι και άμεσα εμπλεκόμενοι στην απέναντι μεριά λέγονται Ρώμη, Άγκυρα, Μόσχα – και στο βάθος Πεκίνο.

Ο βασιλιάς Macron, με ανοικτό πολεμικό μέτωπο στο Sahel όπου δεν μπορεί να νικήσει κι έναν ομολογημένα «λαχανιασμένο» καπιταλισμό, στη Μεσόγειο κάνει απλά θόρυβο. Επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Φυσικά αν κάποιος κτυπάει επίμονα τα πόδια του στη θάλασσα μπορεί να σηκώσει ένα κυματάκι γύρω γύρω. Ναυμαχία πάντως δεν κερδίζει…

Κι αλλοίμονο σ’ όσους θέλουν να φτιαχτούν από τέτοιες «τρικυμίες σ’ ένα κουταλάκι»…)