Κυριακή 12 Ιούλη. Η υποτιθέμενη «επίθεση του Άσαντ με χημικά στην Douma» (τον Απρίλη του 2018) βούλιαξε στο ίδιο της το ψέμα, όταν απ’ την μια μεριά ο «οργανισμός για την απαγόρευση των χημικών» (OPCW) έβγαζε πόρισμα ότι πράγματι ο συριακός στρατός χρησιμοποίησε κάποιου είδους «χλωρίνη» και απ’ την άλλη μεριά διέρρεαν εσωτερικά έγγραφα και mail που αποδείκνυαν ότι το υποτιθέμενα «ουδέτερο και επιστημονικό» πόρισμα ήταν στημένο απ’ την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Αλλά «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»! Ο οργανισμός βρήκε τρόπο να παρακάμψει τα ρωσικά βέτο, και τώρα κατηγορεί το καθεστώς Άσαντ για επίθεση με sarin και χλωρίνη τον Μάρτη του 2017, στην τότε ανταρτοκρατούμενη πόλη Ltamenah, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα της Hama. Πάει μάλιστα αρκετά πιο μακριά: με ανακοίνωσή του πριν 3 ημέρες δίνει διορία λίγων μηνών, ως τα τέλη Οκτώβρη, στο καθεστώς Άσαντ να «αποκαλύψει τα χημικά όπλα του» – διαφορετικά… Διαφορετικά απειλεί με συνέπειες…
Έχοντας πλούσιο παρελθόν στο να ανακαλύπτει «χημικά του Άσαντ» εκεί που τα άφηναν οι αντικαθεστωτικοί, ο «οργανισμός» δείχνει ότι έχει χάσει οποιαδήποτε «ανεξαρτησία» – αν την είχε ποτέ. Το timing της διορίας ταιριάζει καλά στο χρονοδιάγραμμα των αμερικανικών εκλογών (στις 3 Νοέμβρη), και όποιος είναι υποψήφιος των συντηρητικών τότε ίσως δεν χάσει την ευκαιρία να ρίξει μερικούς πυραύλους στον «μη συνεργάσιμο» Άσαντ. Αλλά πίσω απ’ το πόρισμα και, κυρίως, τις απειλές δεν βρίσκεται μόνο η Ουάσιγκτον. Βρίσκεται και ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Βλέποντας ότι χάνει διαρκώς επιρροή όχι μόνο στην ανατολική αλλά και στην κεντρική Μεσόγειο δείχνει να ονειρεύεται πως θα γίνει σερίφης – στη – θέση – του – σερίφη. Όπου βρει χώρο…
Ή, απλά, προσπαθεί να μαζέψει «πόντους» για να διαπραγματευτεί από καλύτερη θέση με την Μόσχα…
(Το ρημαδογκουβέρνο πλασσάρει την ιδέα ότι ο βασιλιάς Macron θα έρθει με τα πολεμικά του για να σώσει το ελλαδιστάν απ’ την τουρκική επέκταση. Αν όμως βάλει κάποιος κάτω τον χάρτη θα δει ότι οι γαλλικοί λεονταρισμοί απλώνονται σε μια τέτοια έκταση – απ’ την Τρίπολη ως την Δαμασκό – που είναι αδύνατο για τον βασιλιά Macron να γίνει πιστευτός σαν «υπολογίσιμος μάγκας». Ειδικά όταν πέρα απ’ την όποια πιθανή αλλά πάντα άσπονδη «συμμαχία» του με την Ουάσιγκτον, οι ενδιαφερόμενοι και άμεσα εμπλεκόμενοι στην απέναντι μεριά λέγονται Ρώμη, Άγκυρα, Μόσχα – και στο βάθος Πεκίνο.
Ο βασιλιάς Macron, με ανοικτό πολεμικό μέτωπο στο Sahel όπου δεν μπορεί να νικήσει κι έναν ομολογημένα «λαχανιασμένο» καπιταλισμό, στη Μεσόγειο κάνει απλά θόρυβο. Επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Φυσικά αν κάποιος κτυπάει επίμονα τα πόδια του στη θάλασσα μπορεί να σηκώσει ένα κυματάκι γύρω γύρω. Ναυμαχία πάντως δεν κερδίζει…
Κι αλλοίμονο σ’ όσους θέλουν να φτιαχτούν από τέτοιες «τρικυμίες σ’ ένα κουταλάκι»…)