Month: July 2020

Κακές κουβέντες

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ο Josep Borrell, ισπανός σοσιαλδημοκράτης, είναι κάτι σαν υπουργός εξωτερικών της ε.ε.. Μια θέση βιτρίνα δηλαδή, αφού η ε.ε. δεν έχει κοινή «εξωτερική πολιτική»: οι ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί νοιώθουν ακόμα ικανοί να τα καταφέρουν με ad hoc συμμαχίες, ακόμα και εκτός ε.ε. Συνεπώς οι κατά καιρούς βιτρίνες της καρέκλας «επίτροπος της ε.ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής», με διεθνή αξία κάπως μεγαλύτερη απ’ τους ιπποκόμους διάφορων βασιλικών οίκων της ευρώπης (υπάρχουν αρκετοί), περιορίζονται σε ανακοινώσεις σε ζητήματα όπου δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες ενός ε.ε.

Εκεί ήταν που προέκυψε μια κάποια ανατριχίλα στο ευρύτερο και βαθύτερο ελλαδιστάν. Ο Borrell πέταξε χτες ως την Άγκυρα για επαφές με τον Cavusoglu (πριν είχε περάσει από Αθήνα και Λευκωσία). Στιγμιαία το ρημαδογκουβέρνο θεώρησε (ή διέδωσε για μαζική χρήση) ότι ο Borrell θα τραβήξει τ’ αυτί του τούρκου υπ.εξ. για τα αίσχη που κάνει ανά την υφήλιο… Αλλά «δεν»!

Μετά την συνάντηση, αφού δήλωσε διάφορα γενικόλογα και νεφελώδη, ο Borrell χρησιμοποίησε μια λέξη που χρησιμοποίησε και ο Cavusoglu: διαμοιρασμός! «Να τα βρείτε βρε παιδί μου» εννοούσε «και να μοιράσετε τα υποθαλάσσια προικιά – όσα υπάρχουν τέλος πάντων»….

Η λέξη και η έννοια «διαμοιρασμός» είναι ανάθεμα για τα σχεδόν 10 εκατομμύρια θείες Λίτσες του ελλαδιστάν! Πρώτον επειδή το έχουν προτείνει ξανά και ξανά οι «αιώνιοι εχθροί», που είναι μπατίρηδες και θέλουν να μας φάνε τα χρυσαφικά και την ομορφιά που μας έχει κληροδοτήσει ο μεγαλ(α)δύναμος. Δεύτερον επειδή το έχουν προτείνει συγκεκριμένα οι «αιώνιοι εχθροί» για τα όποια κυπριακά γκαζοκοιτάσματα, εννοώντας ότι είναι ίσια κι όμοια το υπερκράτος της νότιας κύπρου και το «ψευδοκράτος» της βόρειας (: «πολιτική ισότητα» λέγεται αυτό…). Τρίτον και χειρότερο, επειδή όλος ο πλανήτης χρωστάει στο ελλαδιστάν (που έδωσε τα led και τις μπρίζες του πολιτισμού…) οπότε δεν θα μας πει κιόλας να δώσουμε κι άλλο!!!

Αλλά ο Borrell την είπε την κακιά κουβέντα απ’ την τουρκία… Μαύρα φίδια κύκλωσαν (προς στιγμήν…) το ρημαδογκουβέρνο: τόσος κόπος και τόση φασαρία συμμαχίας με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και να μιλάει ο ευρωυπ.εξ. για μοιρασιές;

Η αλήθεια είναι πιο πεζή. Κανείς (εκτός, ίσως, των ελλήνων gonnabe σεΐχηδων…) δεν καίγεται για πιθανά κοιτάσματα σε αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας οικόπεδα. Χωρίς μοιρασιές no holes! (Και με μοιρασιές πιθανά no holes…)

(Καλό για όλους εκτός των gonnabe… Και των εφοπλιστών…)

(φωτογραφία: Ένας υπ.εξ. και ένας περίπου τέτοιος χτες. Undercover…)

Πρωτοπορεία της αλγοριθμικής φυλακής

Πέμπτη 9 Ιούλη. Μπορεί στις 1 Ιούλη ο Ασύλληπτος να μην ξεκίνησε τις νομικές διαδικασίες για την προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Όχθης – «περιμένει και επιφυλάσσεται». Την ίδια ημέρα όμως η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία έκανε νόμο την επιτήρηση όλων των υπηκόων, μέσω των κινητών τους, απ’ τις μυστικές υπηρεσίες.

Ο λόγος είναι ο γνωστός: η «προστασία της δημόσιας υγείας»… Υποτίθεται ότι η μέθοδος είναι το «social tracking» – ο έλεγχος των κοινωνικών επαφών δηλαδή. Αλλά το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς, που τόσα έχει επιβάλλει σε εκατομμύρια παλαιστίνιους αιχμάλωτους στη Γάζα και στη δυτική Όχθη, δεν θα μπορούσε παρά να ρίξει άλλη μια “κατάλληλη” ματιά στο εσωτερικό του. Αφήνοντας τα ψωραλέα κρατικά δυτικά προσχήματα περί «προστασίας της ιδιωτικότητας» έκανε αυτό που κάθε δυτικό αφεντικό θέλει: ανέθεσε την «προστασία της υγείας» στον καλύτερο γιατρό… Στις μυστικές του υπηρεσίες!…

Έτσι πεθαίνει η δημοκρατία είπε ο βουλευτής Nitzam Horowitz, επικεφαλής του κόμματος Meretz. Με το συμπάθειο κυρ Horowitz, αλλά δεν ξέρεις τι σου γίνεται!!! Ακόμα κι αν αυτή η μυστηριώδης «δημοκρατία» είναι εφτάψυχη, έχει πεθάνει προ πολλού στα μέρη σου. Απ’ το 1967 για την ακρίβεια. Όλα τα υπόλοιπα λέγονται σαρκοφάγα ζόμπι… Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ισραηλινός φασιστομιλιταρισμός είναι εξαγώγιμο είδος!
(Εννοείται ότι υπάρχει ακόμα στον πλανήτη η δυνατότητα για τους υπηκόους (ποιούς στ’ αλήθεια;) του off: το κινητό μόνιμα πάνω στο τραπέζι… ακίνητο, 24 ώρες το 24ωρο… Ή, ακόμα καλύτερα, κρεμασμένο στη θήκη του, στην κάσα της πόρτας της κουζίνας…)

Θα είναι μια χαρά αν χρεωκοπήσουν

Τετάρτη 8 Ιούλη. Καθώς οι big pharma προσπαθούν, με όλο και μεγαλύτερη λύσσα, να προλάβουν να εμφανίσουν κάτι που να μπορεί να πουληθεί σαν αντιcovid-19 εμβόλιο κάπου ως το τέλος του χρόνου, οι λακέδες τους σ’ όλο τον κόσμο προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν «ζεστό» τον φόβο… Αυτό που συμβαίνει στα μέρη μας δεν είναι εξαίρεση· είναι απλά σε μικρή κλίμακα: αφού οι θάνατοι που χρεώνονται στον covid-19 έχουν μειωθεί τόσο πολύ στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου ώστε να τείνουν σταθερά προς τους ελάχιστους, ο ρόλος του τρομοκράτη έχει αποδοθεί… στα «κρούσματα». Κι άλλα κρούσματα! Περισσότερα κρούσματα! Αυξάνονται τα κρούσματα!!!

Μιας και «κρούσματα» είναι απλά τα διαπιστωμένα positive τεστ, η αύξησή τους οφείλεται σ’ έναν πολύ απλό λόγο: οι βιομηχανίες που παράγουν αυτά τα τεστ έχουν «ζεσταθεί», τα παράγουν πλέον σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες· τα κράτη τα αγοράζουν σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες· τα τεστ γίνονται σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς… οπότε (αναλογικά) βρίσκονται περισσότεροι θετικοί. Στις ηπα, για παράδειγμα, από 150.000 τεστ που γίνονταν καθημερινά πριν ένα μήνα γίνονται τώρα 700.000… Αλλά “θετικός” δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα!!! Το 90% απ’ αυτούς μπορεί και να μην το καταλάβαινε…

Πίσω απ’ αυτήν την μπλόφα, που προσπαθεί να κρατήσει τον υποτιθέμενο κίνδυνο του covid-19 σαν ζωντανό ενδεχόμενο έτσι ώστε να μπορεί να πουληθεί το όποιο εμβόλιο (ή/και να επιβληθεί ένας μαζικός αλλά άχρηστος εμβολιασμός) τα δεδομένα είναι συντριπτικά σε βάρος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα.

Το πρώτο ενδιαφέρον δεδομένο είναι ότι τα αμερικανικά CDC (τα κέντρα αντιμετώπισης μεταδοτικών ασθενειών) βρίσκονται κοντά στο να αναγγείλουν το τέλος της πανδημίας στις ηπα! Ναι, είναι αλήθεια: παρά τις κοινές δεξαμενές ο αριθμός των νεκρών πέφτει σταθερά εδώ και πολλές ημέρες, σε μια τάση που δεν υπάρχει λόγος να αναστραφεί…

Το δεύτερο ενδιαφέρον δεδομένο είναι ότι όλο και περισσότερες διεθνείς έρευνες συγκλίνουν στο ότι το σημείο απόκτησης γενικής ανοσίας πληθυσμού έχει κατακτηθεί για τα περισσότερα δυτικά κράτη, συμπεριλαμβανόμενου του μεγαλύτερου μέρους των ηπα! Έγινε κάποιο θαύμα; Όχι – κι αξίζουν δυο τρεις εξηγήσεις παραπάνω, επειδή το ζήτημα συνδέεται άμεσα με τα πραξικόπηματα.

Η αρχική (καθεστωτική) άποψη ήταν ότι προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η (ανεπιθύμητη απ’ τις big pharma και τις big tech) φυσική γενική ανοσία πληθυσμού, θα έπρεπε να προσβληθεί (“κολλήσει”) το 70% ή και το 80% του πληθυσμού κάθε κράτους. Στη βάση αυτού του υπολογισμού οι γενικές απαγορεύσεις ήταν μια καλή τακτική υπέρ του να καθυστερήσει η διάδοση του covid-19, έτσι ώστε να χρειαστεί η τεχνητή ανοσία, δηλαδή οι μαζικοί εμβολιασμοί. Όλο το παραμύθι περί «ισοπέδωσης της καμπύλης» αυτό το νόημα είχε: να επιβραδύνει την κατάκτηση της φυσικής γενικής ανοσίας παρατείνοντας την μολυσματική κυκλοφορία του covid-19 επί μήνες, μέχρι να φτιαχτούν τα σωτήρια εμβόλια…

Όλο και περισσότερες έρευνες όμως αποδεικνύουν δύο «άσχημα νέα» γι’ αυτή την τακτική. Το πρώτο είχε ειπωθεί ήδη απ’ τον περασμένο Απρίλη (το διαβάσατε κι εδώ…), αλλά τώρα το επιβεβαιώνουν περισσότεροι ερευνητές: ο τρόπος που ο ανθρώπινος οργανισμός ανοσοποιείται έναντι των κορονοϊών (και όχι μόνο εναντίον του covid-19) είναι σε μεγάλο βαθμό μέσω των Τ κυττάρων (στο αίμα) και όχι μόνο (ή όχι κυρίως) μέσω της δημιουργίας αντισωμάτων. Το ενδιαφέρον πια είναι πως αποκαλύπτεται ότι ένα ικανό ποσοστό των πληθυσμών (όχι σταθερό σε όλους) της τάξης 50% ή και 60% έχει ήδη επαρκή ποσότητα Τ κυττάρων στο αίμα του εξαιτίας «μολύνσεων» με άλλους συνηθισμένους κορονοϊούς, με επικρατέστερο τον «ρινοϊό» του κοινού κρυολογήματος. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το ποσοστό των πληθυσμών έχει ήδη απ’ τα πριν ανοσία κατά του covid-19!! Κάτι που λύνει τα μάγια του γιατί παρά την εύκολη μεταδοτικότητά του ο covid-19 δεν εξαπλώθηκε όπως προέβλεπαν διάφορα ηλίθια μοντέλα διάφορων ηλίθιων και εγκάθετων ειδικών (τύπου Ferguson, Fauci, ντόπιοι ιερείς, κλπ)!

Με τέτοιο ποσοστό ήδη δεδομένης, προ-αποκτημένης γενικής ανοσίας πληθυσμού απέναντι (και) στον τσαχπίνη το έξτρα ποσοστό που απέμενε να αποκτήσει ανοσία εξαιτίας της μόλυνσης με τον covid-19 περιορίστηκε σε λιγότερο από 20%! Κάτι που οι εκτιμήσεις πολλών ερευνών συμπεραίνουν πως έχει ήδη συμβεί ή θα συμβεί πολύ σύντομα – παρά τα εμπόδια των πραξικοπημάτων και των γενικών απαγορεύσεων!!!

Το τρίτο δεδομένο είναι ότι εξοπλισμένοι μ’ αυτές τις (πολλαπλασιαζόμενες) έρευνες οι «αιρετικοί» ειδικοί, τους οποίους οι καθεστωτικοί έριχναν στην φωτιά τους προηγούμενους μήνες, έχουν πια εδραιώσει την θέση τους. Όχι στα media (αυτά παραμένουν στον έλεγχο των πραξικοπηματιών…) αλλά στην “επιστημονική κοινότητα”. Η άποψη ότι τα εμβόλια κατά του covid-19 (όταν και αν φτιαχτούν) είναι περιττά, άχρηστα, και σε ορισμένες περιπτώσεις επικίνδυνα – τα mRNA… – έχει πια στη διάθεσή της όλες τις επιστημονικές και στατιστικές αποδείξεις που χρειάζεται. Δεν είναι άποψη – είναι facts!

Καθώς περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες, τα μόνα που έχουν απομείνει σ’ αυτή τη φάση στους πραξικοπηματίες και τους λοιπούς τσατσορούφιανους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος είναι τα «κρούσματα»… Και οι τρομοαπειλές για «δεύτερο κύμα»…. Επειδή οι φόβοι έχουν χαραχθεί στις ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν· κι ό,τι βγάλουν! Γι’ αυτό, εκείνο που πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσει και να βαθύνει είναι η αναλυτική εργατική κριτική και το ξεκαθάρισμα του τι έχει συμβεί ως τώρα, τι θα συνεχίσει να συμβαίνει, και γιατί.

Τα αφεντικά δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Σήκωσαν μεγάλη πέτρα! Ακόμα κι αν τελικά χάσουν αυτόν τον γύρο, θα επανέλθουν δριμύτερα!!!

Νεοκρατισμός (τροφή για σκέψη) 1

Τετάρτη 8 Ιούλη. Οι μετασχηματισμοί που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη στον «δυτικό κόσμο» αρκετά πριν την «κρίση covid-19» και, κυρίως, η επανεμφάνιση της μορφής – κράτος σαν «κέντρου ελέγχου» είτε της καπιταλιστικής «διάσωσης» (στην περίπτωση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων μετά το 2008 – 2009) είτε της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» απ’ το 2015 και μετά, έχουν τονιστεί κάμποσες φορές απ’ την ασταμάτητη μηχανή.

Οι μετασχηματισμοί αυτοί έκαναν ένα εκρηκτικό άλμα αξιοποιώντας την «κρίση covid-19». Για την ακρίβεια έχουμε υποστηρίξει (αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη της άποψής μας) ότι τα αφεντικά αυτών των μετασχηματισμών ήταν που κατασκευάσαν με τέτοιο τρόπο την «πρόσληψη» του (γενικά μιλώντας) ελάχιστα επικίνδυνου covid-19 έτσι ώστε να γίνει εφικτό (και “νόμιμο”) αυτό το εκρηκτικό άλμα. Κυρίως σε ότι αφορά τον έλεγχο (μέσω γενίκευσης της μηχανικής μεσολάβησης) του κοινωνικού εργοστάσιου.

Αυτό καθόλου δεν σήμαινε και δεν σημαίνει ότι ο covid-19 ήταν ανύπαρκτος· ή ότι ήταν εργαστηριακή κατασκευή. Ήταν, όμως, γενικά ακίνδυνος (εκτός απ’ τους επιβαρυμένους έτσι κι αλλιώς ηλικιωμένους, που θα τους σκότωναν και οι επιπλοκές μιας γρίπης αν δεν υπήρχε ιδιαίτερη φροντίδα για αυτούς). Το ακριβές χρονολόγιο που έχουμε κρατήσει (και πάνω στο οποίο, μέρα την μέρα, ήταν υποχρεωμένη να κινείται η ασταμάτητη μηχανή) δείχνει ότι υπήρξε ένα διάστημα (μερικών, λιγότερων ή περισσότερων ημερών) αμηχανίας στα επιτελεία του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, που προκλήθηκε κυρίως απ’ το γεγονός ότι ο covid-19 εμφανίστηκε (καταγράφηκε, αξιολογήθηκε και αντιμετωπίστηκε με επιτυχία) στον βασικότερο ανταγωνιστή τους: το Πεκίνο. Στη συνέχεια, σαν «πρώτη αντίδραση» (και επιχειρησιακή βάση) τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα και η τρομοκρατική δημαγωγία (ένας συνδυασμός μεσαιωνικών, πολεμικών και μεταμοντέρνων πρακτικών ελέγχου) επιλέχτηκαν και μπήκαν σε εφαρμογή, σαν “αντίγραφα” της κινεζικής τακτικής.

Τίποτα απ’ αυτά δεν είχε σχέση με την «δημόσια υγεία»! (Οι αποδείξεις είναι, πια, υπεραρκετές!!!) Η μορφή – κράτος, που σε διάφορες δυτικές καπιταλιστικές περιπτώσεις βρισκόταν ήδη «στο χείλος της αγοράς» μπήκε (ή σπρώχτηκε…) στο κέντρο των μετασχηματισμών, αναγνωριζόμενη σαν η κυρίως αρμόδια της βιοπολιτικής της 4ης βιομηχανικής επανάστασης για το επόμενο (άγνωστης αλλά πάντως όχι μικρής διάρκειας) διάστημα.

Ξέρουμε ότι οι εργατικές απόψεις μας είναι αιρετικές. Ξέρουμε επίσης ότι διάφοροι (επιεικώς αμόρφωτοι από την άποψη του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού) «ερμηνεύουν» τον νεοκρατισμό σα «νεοκεϋνσιανισμό»… Πρόκειται για ένα λάθος που έχει και θα έχει τραγικές συνέπειες για την σύγχρονη εργατική τάξη: την μετατρέπει σε ζητιάνο… Ξέρουμε τέλος ότι θα χρειαστεί πολύ, συστηματική και προσεκτική δουλειά (και αρκετός χρόνος) για να ξεκαθαριστούν αυτά που πρέπει. (Μια δουλειά που μόνο ενδεικτικά μπορεί να γίνει με την μορφή της ασταμάτητης μηχανής).

Το πέρασμα απ’ τον (όποιο) νεοφιλελευθερισμό στον (όποιο) νεοκρατισμό δεν είναι απλά μια «ιδεολογική» αλλαγή φρουράς. Είναι, κυρίως, πολιτική (δηλαδή διευρυμένα εξουσιαστική) αναγκαιότητα για τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ακόμα πιο έντονα εφόσον αυτή η τελευταία συμβαίνει μέσα σε συνθήκες οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Πράγμα που σημαίνει κυριολεκτική «συστράτευση» ανθρώπινων και τεχνοεπιστημονικών «πόρων» κάτω από εθνοκρατικές σημαίες.

Δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία – το αντίθετο. Είναι σίγουρα κάτι που γίνεται (πάντα) εναντίον της πολιτικής αυτονομίας της συγχρόνης εργατικής τάξης· αν υποθέσουμε ότι η τάξη μας ενδιαφέρεται ή θα ενδιαφερθεί σύντομα για την ανάκτησή της…

Νεοκρατισμός (τροφή για σκέψη) 2

Τετάρτη 8 Ιούλη. Για όσες / όσους ζουν (και σκοπεύουν να συνεχίζουν να ζουν) ΟΧΙ μ’ έναν τρόπο που τους διαφεύγει, μεταφέρουμε εδώ αποσπάσματα από ένα άρθρο κάποιου ονόματι Marshall Auerback που επαγγέλεται τον “αναλυτή της αγοράς” (με θητεία σε διάφορα γνωστά ή λιγότερο γνωστά μαγαζιά “συμβούλων επιχειρήσεων”). Είναι εχθρός / αντίπαλος δηλαδή! Παρ’ όλα αυτά, μιλώντας απ’ την απέναντι μεριά, το πλεονέκτημα των αποσπασμάτων του Auerback είναι ότι με λίγα λόγια τοποθετεί τον νεοκρατισμό μέσα στο πραγματικό περιβάλλον του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού – χωρίς να χρησιμοποιεί αυτήν την ορολογία. Ελπίζουμε ότι για όσους έχουν ακόμα την δυνατότητα να διαβάζουν (και όχι, απλά, να “σαρώνουν οπτικά”) τα παρακάτω θα έχουν κάποια χρησιμότητα:

… Το κείμενο του Atkinson [αναφέρεται σ’ ένα άρθρο που κατηγορεί τον κινεζικό καπιταλισμό ότι «πνίγει» τον δυτικό…] αναγνωρίζει εν τέλει ότι το κινεζικό μοντέλο του κρατικά καθοδηγούμενου καπιταλισμού έχει παίξει αξιοσημείωτο ρόλο στην καπιταλιστική ανάπτυξη και καινοτομία…

Πρόκειται για ένα μοντέλο που δεν είναι πρωτοφανές. Ο οικονομολόγος και επαγγελματίας της αγοράς Bill Janeway παρατήρησε [σε μια μελέτη του 2013] ότι η καινοτομία που καθοδηγείται απ’ το κράτος είναι ένα μοντέλο που «έχει μπει και ξαναμπεί σε πετυχημένη χρήση: στην Ιαπωνία, ξεκινώντας απ’ τις τελευταίες δεκαείτες του 19ου αιώνα· έπειτα με την ανάδυση των Ασιατικών Τίγρεων στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα· και τώρα απ’ την Κίνα».

Σε μια άλλη ανάλυση που δείχνει τον κεντρικό ρόλο που παίζει το κράτος στην καθοδήγηση της εκβιομηχάνισης, οι συγγραφείς Ben Landau-Taylor και Oberon Dixon-Luinenberg [τον Φλεβάρη του 2020] υποστηρίζουν ότι «Η μεγάλη δύναμη των καπιταλιστικών κοινωνιών είναι ότι βιομήχανοι σαν τον Henry Ford ή τον Jeff Bezos μπορούν να μετασχηματίσουν μεμονωμένες βιομηχανίες μέσα σ’ ένα υπάρχον οικονομικό πλαίσιο, αλλά το οικονομικό πλαίσιο αυτό καθαυτό είναι πολύ μεγάλο για να αναδιαρθρωθεί με χρήση των πόρων απλά οποιουδήποτε ιδιώτη ή εταιρείας. Μόνο το κράτος μπορεί να συντονίσει διαφορετικές βιομηχανίες για να δημιουργηθεί ένας μετασχηματισμός μεγάλης κλίμακας».

Αυτό δεν σημαίνει απλά να χρησιμοποιείται η κυβέρνηση για να κάνει τον τροχονόμο ανάμεσα σε νικητές και ηττημένους… Αντίθετα, οι τίγρεις της Ανατολικής Ασίας χρησιμοποίησαν την αγορά σαν μηχανισμό ανάδρασης για να εντοπιστούν περιοχές μελλοντικής ανάπτυξης, και στη συνέχεια χρησιμοποιούσαν αυτήν την συσσωρευμένη πληροφορία για να μεταφέρουν κρατικούς πόρους από αντιπαραγωγικές σε παραγωγικές χρήσεις. Στην περίπτωση της Νότιας Κορέας, για παράδειγμα, αυτό πήρε την μορφή των ομίλων όπως η Samsung, που ξεκίνησε με βασικές βιομηχανίες γεωργικών προϊόντων και υφασμάτων στη δεκαετία του 1960, για να εξελιχθεί μέσω της κυβερνητικής καθοδήγησης σε πιο αναβαθμισμένους τομείς, όπως τα κινητά τηλέφωνα, οι υπολογιστές και οι ημιαγωγοί, όπου είναι απ’ τις μεγαλύτερες φίρμες στον κόσμο σήμερα. Αυτό έκανε και η Κίνα, τις ίδιες πολιτικές ως κάποιον βαθμό, προκαλώντας ένα κβαντικό άλμα στο επίπεδο ζωής του πληθυσμού της μέσα στα τελευταία 50 χρόνια.

Αντίθετα, η κρίση του 2008 (και η τρέχουσα παγκόσμια ύφεση εξαιτίας της πανδημίας) έχουν υποδείξει ακόμα μεγαλύτερες αποτυχίες στο δυτικό μοντέλο του φονταμενταλισμού της αγοράς: ένα κοκτέιλ πολιτικών που προωθούν το ελεύθερο εμπόριο, την απορρύθμιση, την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση (και την ανάλογη μείωση του ρόλου του κράτους) και την χρηματοπιστωτική αυστηρότητα, που όλες έχουν συμβάλει στην μεγάλη αύξηση της ανισότητας, σε φούσκες παγίων, σε καθήλωση των μισθών και σε μια έντονη βιομηχανική ακαμψία που προκαλεί σημαντική οικονομική ανασφάλεια σε μεγάλα τμήματα των πληθυσμών.

Νεοκρατισμός (τροφή για σκέψη) 3

Τετάρτη 8 Ιούλη. Και συνεχίζει το άρθρο:

… Αυτά τα προβλήματα δεν βρίσκονταν κοντά στη λύση τους ως χτες και, τελικά, σήμερα έχουν εκτραχυνθεί εξαιτίας της πανδημίας του covid-19.

Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι ένα μινιμαλιστικό κράτος που απλά δρα σαν διαιτητής για «την δημιουργία αποτελεσματικών, απαλλαγμένων από προσόδους αγορών, σε συνδυασμό με αποτελεσματικούς, απαλλαγμένους από διαφθορά δημόσιους τομείς, είναι έστω στοιχειωδώς ικανή ή αναγκαία συνθήκη για μια δυναμική, καπιταλιστική οικονομία». Τέτοια ήταν μια παρατήρηση που έγινε πριν δυο δεκαετίες απ’ τον καθηγητή Robert Wade στο επιδραστικό έργο του «Governing the Market» – και εξακολουθεί να είναι το ίδιο σημαντική και σήμερα.

Αντί απλά να στείλουμε «ένα καθαρό μήνυμα στην Κίνα ότι, προχωρώντας, ο συστηματικός μερκαντιλισμός των καινοτομιών που επιβραδύνει την παγκόσμια τεχνολογική καινοτομία δεν γίνει ανεκτός πια», όπως προτείνει ο Atkinson, μια καλύτερη επιλογή θα ήταν να στρέψουμε αυτές τις ίδιες πολιτικές εναντίον της Κίνας εμποδίζοντας την πρόσβαση του Πεκίνου στις δυτικές αγορές, ενόσω παράλληλα θα διαμορφώσουμε το κράτος σαν ενεργό παίκτη, για να βοηθήσει στην επιτάχυνση των καινοτομιών και της ανάπτυξης με καλύτερη ποιότητα (που θα έχει σα συνέπεια την ανάλογη αύξηση της οικονομικής ασφάλειας).

Αυτό συμβαίνει ως ένα βαθμό ήδη: η κυβέρνηση Trump πιέζει τον μεγαλύτερο στον κόσμο κατασκευαστή chip – την ταϊβανέζικη TSMC – να σταματήσει να παίρνει καινούργιες παραγγελίες απ’ την κινεζική Huawei. Αλλά δεν είναι αρκετό. Ακόμα κι αν ο Trump κρατήσει μια σκληρή στάση απέναντι στην Huawei αυτό θα σημαίνει ελάχιστα πράγματα, αν δεν συνδυαστεί με μια πιο δομική, εθνική αναπτυξιακή στρατηγική, στην οποία το κράτος θα παίζει δραστήριο ρόλο, αντί απλά να είναι ένας ουδέτερος παρατηρητής δίπλα στην αγορά….

Αν κάποιος καθησυχαστεί θεωρώντας ότι απλά πρόκειται για ζητήματα «καθοδήγησης της βιομηχανικής ανάπτυξης» θα κάνει τεράστιο λάθος. Δεν βρισκόμαστε ούτε στην αρχή της 1ης βιομηχανικής επανάστασης (όπου, για παράδειγμα, η κρατικοποίηση των εταιρειών σιδηροδρόμου στις ηπα ήταν υποχρεωτική προκειμένου να υπάρξει ένα συνεκτικό σχέδιο σιδηροδρομικών γραμμών που να οφελεί το σύνολο του κεφαλαίου, αντί για τυχοδιωκτικές ιδιωτικές πρωτοβουλίες απ’ τις οποίες πολλές κατέληγαν σε χρεωκοπία), ούτε στην αρχή της 2ης (όπου οι απαιτήσεις των παγκόσμιων πολέμων επέβαλαν κεντρικό έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της τότε παραγωγής)· ούτε καν στην αρχή της 3ης, που έγινε μέσα σ’ ένα ένδοξο και πανηγυρικό νεοφιλελεύθερο περιβάλλον, ως η επική γοητεία και η καταπληκτική ιδιωτική εφευρετικότητα των start upers…

Βρισκόμαστε στην αρχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης όπου όχι μόνο η εκμετάλλευση της εργασίας (και, κατά συνέπεια, ο κρατικός έλεγχος της αγοράς εργασίας) αλλά η εκμετάλλευση του συνόλου της ζωής και των κοινωνικών σχέσεων είναι Η “αγορά” που, για να γίνει ακόμα πιο λειτουργική (για λογαριασμό των αφεντικών), χρειάζεται κρατική καθοδήγηση. Αυτό το σημείο της ανάλυσής μας χρειάζεται πολύ περισσότερα, αλλά εν τω μεταξύ υπάρχει ήδη ένα ισχυρό παράδειγμα: στη διαχείριση του covid-19 η μορφή – κράτος στην δύση ΔΕΝ ανέλαβε την έρευνα και την παραγωγή φαρμάκων (ένα κλασσικό είδος «κρατικοποίησης»)· ανέλαβε όμως να μιμηθεί και να προσπαθήσει να εφαρμόσει / επιβάλλει μερικά στοιχεία του κινέζικου συστήματος κοινωνικού ελέγχου που λέγεται “social credit”!

Πράγματι. Μαζί με την αστυνομία και τον στρατό (που έχουν αναλάβει την εφαρμογή των πραξικοπημάτων, είτε είναι καθολικά είτε είναι διαφορικά), μαζί με την ανάληψη του χρηματικού κόστους «απλής επιβίωσης» του μεγαλύτερου μέρους της «εργατικής δύναμης», μαζί με την πολύ πιο θηριώδη επιδότηση των πιο δυναμικών ή στρατηγικών καπιταλιστικών κλάδων (συμπεριλαμβανόμενης και της «μερικής κρατικοποίησης», όπως σε επιλεγμένες αεροπορικές εταιρείες), η μορφή-κράτος ανέλαβε την ηθική διαπαιδαγώγηση των πληθυσμών, δίνοντας μαθήματα (δηλαδή διαταγές των οποίων η παράβαση συνεπάγεται χρηματικά πρόστιμα…) «κοινωνικής ευθύνης»! Πρακτικά κανένα ιδιωτικό αφεντικό, κανένας Bezos, δεν θα μπορούσε να επιβάλλει την γενική εκκένωση όλων των δημόσιων χώρων / χρόνων (με την κατηγορία της… μολυσματικότητας!) έτσι ώστε να κάνει άλματα η «ανασύνθεση / αναδιάρθρωση του δημόσιου / κοινωνικού» για λογαριασμό των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος!

Οι ηλίθιοι (και, δυστυχώς, είναι άφθονοι) το έφαγαν αυτό. Δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα πρόσκαιρο ιδεολογικό τρυκ προορισμένο να ξεχαστεί. Πρόκειται ουσιαστικά για την συσκευασία του περιορισμού των άλλοτε θρυλικών ατομικών δικαιωμάτων, ελευθεριών και εννοήσεων / γνωμών, στο όνομα του «κοινού καλού» που θα ορίζεται απ’ το κόμμα των αφεντικών. Τα νεοφιλελεύθερα «ιδεώδη» αποσύρονται διακριτικά απ’ την σκηνή, αφήνοντας το κέντρο της στη μορφή – κράτος! Αυτή είναι η καρδιά του κινέζικου social credit system: τόσο οι υπήκοοι μεταξύ τους όσο και το κράτος αξιολογεί την «κοινωνική ευθύνη», αμοίβει τους «κοινωνικά υπεύθυνους», τιμωρεί τους «κοινωνικά ανεύθυνους»… (Και οι ανόητοι νοσταλγοί του (φροντικού) “κράτους πρόνοιας” νομίζουν ότι ξαναζούν το παρελθόν!…)

Μιλήσαμε εξ αρχής για βιοπολιτική· συμβουλεύοντας ταυτόχρονα (αν μας επιτρέπεται!) ότι «βιοπολιτική» δεν είναι μια καινούργια λέξη για να την παπαγαλίζει ο καθένας που μοστράρεται εδώ κι εκεί… Βιοπολιτική υπήρχε και τον 19ο αιώνα, και τον 20ο – ας είναι καλά ο Φουκώ που τις υπέδειξε. Άρα δεν ψάχνουμε έναν δήθεν «καινούργιο» ορισμό· αλλά τα ιδιαίτερα σύνθετα και καινοτόμα χαρακτηριστικά και περιεχόμενά του σήμερα και αύριο…

Pay roll

Τρίτη 7 Ιούλη. Πήραν από 1 χιλιάρικο (το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους) μέχρι 830.000 (ο sky). Θα έλεγε κάποιος ότι ήταν «έξοδα διαφήμισης»: η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά μια ακόμα διαφημιστική καμπάνια, ανάμεσα σε πολλές άλλες εμπορικές, με την υπογραφή «η κυβέρνηση σας φροντίζει».

Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος να αντιληφθεί κανείς το πράγμα. Χίλια διακόσια τριάντα δύο (1232) μήντια, ιντερνετικά, έντυπα, ραδιόφωνα και κανάλια, με τους υπαλλήλους και τις ιεραρχίες τους (όσο και όπως έχουν) μπορούν άνετα να μπουν (και μπήκαν με χαρά) στο pay roll της κυβέρνησης (του κράτους / παρακράτους) για να φωνάζουν όλα το ίδιο πράγμα («θάνατος / θάνατος / θάνατος!») και να προβοκάρουν ελεεινολογώντας οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη. Είναι μια απ’ τις γνωστές μορφές πολιτικής προσόδου!

Αυτό το ονομάσαμε (δημαγωγικό) carpet bombing. Τώρα που έγιναν γνωστά και τα μεγέθη ο καθολικός ιδεολογικός / ψυχοσυναισθηματικός βομβαρδισμός επιβεβαιώνεται και απ’ την μεριά των βομβαρδιστών… Είναι ένα μέρος του κρατικού / καπιταλιστικού οπλοστασίου. Υπάρχει και ένα δεύτερο μέρος: η λογοκρισία (οι απαγορεύσεις) όποιου διαφωνεί.

Σ’ όλη αυτήν την εκστρατεία η «υπογραφή» (ας πούμε το «έτσι λέει η κυβέρνηση» ή το «έτσι λέει η ιερά σύνοδος υγείας») δεν υπήρχε. Κάθε μικρό ή μεγάλο φυντάνι της δημαγωγίας όφειλε να εμφανιστεί σαν αυτή είναι η άποψή μου, και είναι η σωστή· η μόνη σωστή!

Αν στα πιο πάνω προστεθούν και οι στρατιές των trolls καθώς και οι ιντερνετικοί, αντιsocial media εθελοντές κάθε είδους, έχετε μια βασική αντίληψη του πεδίου μάχης (και των συσχετισμών) των προηγούμενων μηνών…

Εν τω μεταξύ ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, δηλώνει θυμωμένος … κατά των εταιρειών αντιsocial media (facebook, twitter) επειδή λέει αφήνουν αυτό που ονομάζει «παραπληροφόρηση σχετικά με τα εμβόλια». … Ανακατεύουν μερικές φορές και το όνομά μου σε κάποιες τέτοιες θεωρίες συνωμοσίας, πράγμα που είναι λίγο τρομακτικό είπε ο κυρ Βασίλης… που είναι καλοκάγαθος και ελεήμων, και δεν μπορεί να καταλάβει την καχυποψία εναντίον του. («Θύμα» λοιπόν κι αυτός ο άγιος άνθρωπος…)

Πράγμα που σημαίνει: η λογοκρισία έχει πολύ δουλειά μπροστά της…

(φωτογραφία: Αιχμάλωτοι σε πάρκο του San Francisco…)

Το αληθινό white house!

Τρίτη 7 Ιούλη. Σκάρτους 5 μήνες πριν τις αμερικανικές εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη το ψόφιο κουνάβι βρίσκεται πάντα στη θέση του υποψηφίου των ρεπουμπλικάνων… Είναι, όμως, στέρεη;

Υπάρχουν κανά δυο ζητήματα που είναι λιγότερο προσωποποιημένα και περισσότερο ουσιαστικά για το κοντινό μέλλον της διοίκησης του ψοφιοκουναβιστάν. Το πρώτο αφορά την ριζοσπαστικοποίηση α λα αμερικέν (ριζοσπαστικοποίηση πάντως) ένα καλού τμήματος της βάσης των ψηφοφόρων των δημοκρατικών, κυρίως των σχετικά νεότερων. Τα «προμηνύματα» εκδηλώθηκαν ξεκάθαρα στις ενδιάμεσες εκλογές για την βουλή των αντιπροσώπων, το 2018, όταν εκλέχτηκαν θριαμβευτικά 4 γυναίκες που ανήκουν στην αριστερή πτέρυγα των δημοκρατικών. Η λατινικής καταγωγής Alexandria Ocasio-Cortez στη Ν. Υόρκη, η σομαλή Ilhan Omar στη μιννεσότα, η έγχρωμη Ayanna Pressley στη μασαχουσέτη και η παλαιστινιακής / αραβικής καταγωγής Rashida Tlaib στο μίτσιγκαν, μπορεί να μην άλλαξαν τους ιδεολογικούς και πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στο βαθύ κόμμα των δημοκρατικών… Έγιναν όμως ένα μόνιμο καρφί στα πλευρά του, με τις απόψεις και τις πρωτοβουλίες τους, είτε υπέρ των παλαιστινίων, είτε κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γενικά, είτε κατά του ρατσισμού. (Στα αμερικανικά πολιτικά ήθη δεν ισχύει αυτό που ξέρουμε απ’ τα ευρωπαϊκά, δηλαδή η «κομματική πειθαρχία», μιας και όσοι εκλέγονται είτε στη βουλή είτε στη γερουσία, δίνουν λόγο στους ψηφοφόρους τους και όχι σε κάποιον «αρχηγό» του κόμματος).

Οι 4 συγκεκριμένες γυναίκες, που τους έχει αποδοθεί ανεπίσημα το αργκώ hip hop όνομα “the Squad”, είναι ήδη ένα πρόβλημα για το βαθυκρατικό δημοκρατικό κόμμα. Μικρό αλλά υπαρκτό. Στις ερχόμενες εκλογές που θα γίνει ξανά μερική ανανέωση (των μισών θέσεων αν δεν κάνουμε λάθος) και στα δύο νομοθετικά σώματα, η «Squad» έχει όλα τα δεδομένα υπέρ της, για να αυξήσει την δύναμή της (αν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει πλειοψηφική ούτε καν μέσα στους «δημοκρατικούς»!). Αν οι οπαδοί του Sanders πάνε τελικά να ψηφίσουν, θα το κάνουν υπέρ τέτοιων υποψηφίων, που σε κάποιες περιπτώσεις θα εκλεγούν. Κι αυτό δεν θα ενισχύσει την «αφομοίωση» όπως θα περίμενε κανείς, αλλά μάλλον την πόλωση μέσα στην αμερικανική κοινωνία… Συμπέρασμα: ενώ ο «νυσταλέος Jo» είναι ιδανικός για τις ανάγκες του αμερικανικού παρακμιακού ιμπεριαλισμού, το τι θα συμβεί μειοψηφικά μεν αλλά δυναμικά με την βάση των «δημοκρατικών» (αν εκλεγεί πρόεδρος, και μάλιστα με την πλειοψηφία που του δίνουν οι τωρινές δειγματοληψίες) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

Ανάλογα αλλά απ’ την ανάποδη μεριά είναι τα φλέγοντα ζητήματα απ’ την μεριά των ρεπουμπλικάνων. Αν το ψόφιο κουνάβι δεν ορθοποδήσει σύντομα, δεν είναι μόνο αυτός που θα χάσει την καρέκλα. Είναι και διάφοροι που προορίζονται για τα νομοθετικά σώματα. Σε κρίσιμες πολιτείες (κολοράντο, μέιν, βόρεια καρολίνα, αιόβα, μοντάνα) είναι ήδη στριμωγμένοι ενώ σε άλλες (μίτσιγκαν, νεβάδα, νέο χαμσάιρ, πενσυλβάνια) με τα τωρινά δεδομένα έχουν χάσει.

Αυτά έχουν εντείνει τις «γκρίνιες» στις τάξεις των συντηρητικών, και τις (προς το παρόν στις περισσότερες περιπτώσεις υπόγειες…) πιέσεις προς το ψόφιο κουνάβι να παραιτηθεί, ώστε το συνέδριο του κόμματος να αποφασίσει να βάλει κάποιον καλύτερο στην αρένα σαν υποψήφιο για τις εκλογές (μαντέψτε ποιόν!!!). Φυσικά το να παραιτηθεί ένας εν ενεργεία αμερικάνος πρόεδρος εν όψει εκλογών είναι ζόρικο ζήτημα· και το ψόφιο κουνάβι είναι ακόμα πιο ζόρικο. Όμως έχει αρχίσει ήδη μια αρθρογραφία στις ηπα όχι για το «αν» αλλά για το «πως» το ψόφιο κουνάβι θα δεχτεί (θα αναγκαστεί δηλαδή) να παραιτηθεί. Οι «ιδέες» μπορεί να είναι προπέτασμα καπνού· το ζήτημα όμως υπάρχει, και είναι «ζωής και θανάτου».

Ας το επαναλάβουμε, όπως το αντιλαμβάνεται η ασταμάτητη μηχανή: η (ιμπεριαλιστική) «γραμμή» που θα φρενάρει, (ίσως) ανακόψει, (ή και) αντιστρέψει την παρακμιακή κατηφόρα που έχει πάρει η αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη. Με αντιπάλους σαν το ευρασιατικό μπλοκ, και διάφορα «ιστορικά» ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κράτη (γαλλία, ιταλία – ακόμα και το ελλαδιστάν!) να ψάχνουν τα δικά τους κέρδη απ’ την ολοφάνερη αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης, η «γραμμή» των οικονομικών τιμωριών την οποία μια χαρά εξέφραζε το ψόφιο κουνάβι έχει αποτύχει… Δεύτερη τετραετία με έναν πρόεδρο που είναι και συμπεριφέρεται σαν real estater δεν βγαίνει. Μια παταγώδης εκλογική αποτυχία απ’ την άλλη θα ήταν πρακτικά εξαιρετικά δυσάρεστη σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία· σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των “εσωτερικών προβημάτων”…

Αυτά τα “εσωτερικά” επικοινωνούν διαγώνια με τα “εξωτερικά”: η παρακμή και η πόλωση ανάμεσα σε ένα ποσοστό του πληθυσμού που είναι λευκοί προτεστάντες και ένα άλλο που έχουν μεταναστευτική καταγωγή. Παρότι αυτή η πόλωση έχει και ταξικές παραμέτρους δεν είναι καθαρόαιμα ταξική, όπως ίσως δεν είναι και απόλυτα φυλετική. Ωστόσο οι ψηφοφόροι του ψόφιου κουναβιού έχουν λυσσάξει ήδη απ’ την οκταετία του Obama· και κάποιοι από δαύτους ίσως γίνουν ανεξέλεγκτοι αν χάσουν την «κεντρική» εξουσία τον ερχόμενο Νοέμβρη λόγω ήττας των συντηρητικών… Όλα αυτά ενόσω η εξελιξη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στις ηπα θα έχει μεν φυλετική και ταξική ένταση, αλλά δεν θα «σεβαστεί» τους λευκούς κοκκινόσβερκους επειδή είναι τέτοιοι!…

Όπως καταγράφονται ως τώρα τα δεδομένα στις ηπα: η υποψηφιότητα του «σκληροπυρηνικού πατριώτη» Pence θα μπορούσε να ανασυντάξει τους συντηρητικούς, τραβώντας ψηφοφόρους και απ’ την δεξιά των δημοκρατικών· η υποψηφιότητα του «νυσταλέου Jo» επίσης μπορεί να τραβήξει ψήφους απογοητευμένων συντηρητικών, αλλά δεν εμπνέει καθόλου την αριστερή βάση των δημοκρατικών που, όπου μπορεί, θα προσπαθήσει να επωφεληθεί γινόμενη κανονική και υπολογίσιμη «φράξια»…

Ζόμπι, ή ο θάνατος μιας άλλοτε υπερδύναμης

Τρίτη 7 Ιούλη. Ένα απ’ τα «βάσανα» της κυβέρνησης του ψόφιου κουναβιού είναι ότι δεν έχει καταφέρει ακόμα να «τιθασσεύσει» τον covid-19. Μοιάζει ανεξήγητο· και τα ανεξήγητα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) χρεώνουν αργά ή γρήγορα τους άρχοντες.

Δεν είναι άδικη αυτή η χρέωση. Είναι, απλά, μεταφυσική. Γιατί υπάρχουν πια πολλά στοιχεία ότι στις ηπα, όπως έγινε κι αλλού στα πρωτοκοσμικά κράτη, η «κοινή δεξαμενή», το να χρεώνονται δηλαδή όσο το δυνατόν περισσότεροι θάνατοι στον covid-19, είναι η τρέχουσα μέθοδος χρηματοδότησης των (μέχρι πριν υποχρηματοδοτούμενων) νοσοκομείων.

Συμβαίνει λοιπόν αυτό το τραγικό και συνάμα γελοίο. Το ταξικό και προβληματικό σαν τέτοιο «δημόσιο σύστημα υγείας» των ηπα γίνεται ζόμπι, «τρώγοντας» ασθενείς και «χέζοντας» θάνατο λόγω covid-19, για να επιβιώσει… Αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο καταστρέφει την (υγιεινιστική και όχι μόνο) υπόληψη της άλλοτε μόνης υπερδύναμης, βγάζοντας έμμεσα και μυστικοποιημένα σε δημόσια θέα τα βρώμικα σωθικά του καπιταλισμού α λα Chicago School. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, ένα «δημόσιο σύστημα υγείας» που αξιοποιεί τον covid-19 πειρατικά (δηλαδή με νεοφιλελεύθερη ορθότητα!), ρίχνει κι άλλο νερό στον μύλο της αμερικανικής παρακμής, αν όχι (ή όχι κυρίως) στο εσωτερικό, σίγουρα στη διεθνή αρένα.

H αμερικανική περίπτωση αξίζει ίσως παραπάνω έρευνα, σαν ένας απρόβλεπτος αλλά ιστορικά εξηγήσιμος τρόπος πτώσης. Είναι δύσκολο να βρεθούν ατόφια τα κρίσιμα χαρακτηριστικά του αμερικανικού καπιταλισμού στο εσωτερικό της επικράτειάς του σε άλλα μέρη. Μερικά απ’ αυτά όμως (όπως, για παράδειγμα, η ιδεολογία και η θρησκευτική «αυτοπεποίθηση» του «ευλογημένου έθνους»…) υπάρχουν. Η μεσσιανική αντίληψη για το κράτος και τους υποτελείς του είναι η ιδανική φόρμουλα για να κρύβονται οι αδυναμίες και του μεν και των δε· μέχρι που το όμορφο χαλί που τα σκεπάζει όλα σκίζεται, κομματιάζεται, ακόμα και από τυχαίο λόγο. Μια απρόοπτη πολιτική εφαρμογή της θεωρίας του χάους…

Τί απομένει; Οι άρχοντες – υποτίθεται ότι μπορούν (ή δεν μπορούν) μ’ ένα μαγικό ραβδί να σώσουν αν όχι κάποιες ζωές ίσως κάποια προσχήματα.

Μπορούν;

Υπάρχουν τόσοι τρόποι υπέρ του θανάτου πια!

Τρίτη 7 Ιούλη. Σε μια συγκροτημένη και αναλυτική συνέντευξή του στο site marginalia πριν 3 ημέρες (4 Ιούλη) ο παιδοψυχίατρος Γιώργος Νικολαΐδης απομυθοποιεί σχεδόν όλες τις «για μαζική κατανάλωση» αλήθειες της «ιεράς συνόδου υγείας» στα μέρη μας, αλλά και των παρόμοιων αλλού. Απ’ τα πολλά και ενδιαφέροντα που λέει αντιγράφουμε ωστόσο ένα «αντι-ηρωϊκό» μέρος: τον θάνατο εκείνων για τους οποίους οι δημαγωγοί φώναζαν ότι πρέπει να σωθούν. Τον θάνατο των ηλικιωμένων.

Ο παππούς ή η γιαγιά, με την ήδη επιβαρυμένη υγεία, ήταν το κορυφαίο «επιχείρημα» της μολυσματικής αλυσίδας στην οποία μετατράπηκαν, με βρώμικη διαταγή, οι κοινωνικές σχέσεις. Για λογαριασμό της δικής τους σωτηρίας έπρεπε να κλειδαμπαρωθούν οι πάντες – έτσι έλεγε το manual του κράτους και των «ειδικών» του. Όμως στα γηροκομεία έγινε τελικά σφαγή. Και (οι υποψίες μας λένε) ότι κάτι περίπου ανάλογο έγινε και στα νοσοκομεία, αν όχι τα ελληνικά σίγουρα αλλού. Να το σχετικό απόσπασμα (ο τονισμός δικός μας):

…Καταρχάς να πούμε ότι μέχρι τώρα, από όσα ξέρουμε, οι θάνατοι στα γηροκομεία αποτελούν ένα τεράστιο κομμάτι της θνησιμότητας στον αναπτυγμένο κόσμο. Δηλαδή, η εικόνα των θυμάτων του κορονοϊού δεν θα ήταν η ίδια αν δεν είχαμε αυτή τη θανατηφόρα πανδημία των γηροκομείων. Αν διάλεγε κανένας πώς να ονοματίσει αυτή την επιδημία γρίπης του 2020, εγώ θα πρότεινα να την πούμε «πανδημία των γηροκομείων», γιατί πραγματικά εκεί είναι που πεθαίνει βασικά ο κόσμος. Απλώς, αυτό το καταλαβαίνουμε με λίγη χρονοκαθυστέρηση σε σχέση με άλλα χαρακτηριστικά, γιατί δεν υπάρχει η ίδια ενάργεια στον δημόσιο λόγο για τα προνοιακά θέματα, όπως για την υγεία. Στην Ευρώπη ξέρουμε ότι ένα ποσοστό από 30 ως 55% των θανάτων ήταν σε γηροκομεία, σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Βρετανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, ενδεχομένως και η Δανία, και πολλές άλλες. Επίσης, το ίδιο ξέρουμε για διάφορες πόλεις ή πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών ή του Καναδά όπου τα αντίστοιχα ποσοστά κυμαίνονται από 40 έως 62%. Δηλαδή, σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο, ένα μεγάλο κομμάτι της θνησιμότητας είναι άνθρωποι σε γηροκομεία.

Δεύτερον, πέθαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από κορονοϊό; Υπάρχει μεγάλη αμφιβολία για το αν αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν, όπως λέει ο Ιωαννίδης, ΜΕ ή ΑΠΟ τον κορονοϊό. Η αλήθεια είναι ότι μπαίνοντας ο ιός σε ένα γηροκομείο ήταν θέμα χρόνου να κολλήσουν όλοι οι ένοικοι και το προσωπικό. Άρα, όλοι είναι επίνοσοι, και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν προϋπάρχουσες ιατρικές καταστάσεις σοβαρές, δυνητικά θανατηφόρες – κάποιοι είχαν και δύο και τρεις σοβαρές υποκείμενες νόσους. Αν δει κανείς τα ποσοστά που τώρα δημοσιεύονται από την Ιταλία, τη Βρετανία και αλλού, φαίνεται ότι ένα μεγάλο κομμάτι από αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είχαν έτσι κι αλλιώς μεγάλη πιθανότητα να πεθάνουν από κάποιο από τα υποκείμενα νοσήματα.

Δεν εννοώ ότι είναι λιγότερο τραγικός ο θάνατός τους, προς θεού! Αυτοί οι άνθρωποι κόλλησαν ο ένας από τον άλλον μέσα στα γηροκομεία. Οπότε δεν ξέρουμε σε τι ποσοστό ήταν ο ιός που τους σκότωσε ή ήταν το υποκείμενο νόσημα που απορρυθμίστηκε. Επιπλέον, ξέρουμε ότι σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις, όπως στην Ισπανία, το Βέλγιο, και τη Βρετανία, που έχουν επιβεβαιωθεί –ενώ και σε άλλες χώρες στις οποίες έχουν αρχίσει σοβαρές εισαγγελικές έρευνες, όπως στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Σουηδία-, με το που άρχιζαν τα κρούσματα κορονοϊού, το προσωπικό παράταγε τους ηλικιωμένους κλειδωμένους μέσα και αρκετοί από αυτούς βρήκαν τραγικό θάνατο. Όλοι αυτοί πέθαναν βεβαίως με κορονοϊό γιατί κόλλησαν όλοι, αλλά, μολονότι καταγράφηκαν ως κρούσματα του κορονοϊού, ο θάνατός τους δεν οφειλόταν στον ιό καθαυτό, αλλά στο ότι αφέθηκαν χωρίς νερό, χωρίς τροφή και χωρίς τα φάρμακά τους που τα είχαν απολύτως ανάγκη. Πέθαναν δηλαδή γιατί δεν πήραν τα αντιαρρυθμικά τους, πέθαναν από αιμορραγία, πέθαναν από δίψα και από πείνα γιατί τους παράτησαν κλειδωμένους μέσα και βέβαια βρέθηκε να έχουν και τεστ θετικό για τον κορονοϊό, αλλά πολύ αμφιβάλλει κανείς αν τελικά πέθαναν από τον κορονοϊό ή από την ανθρώπινη αδιαφορία.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, όπως στην Αγγλία ή στη Νέα Υόρκη, υπάρχει μια τεκμηριωμένα πολύ κακή διαχείριση των ηλικιωμένων που έπασχαν από κορονοϊό σε σχέση με τα νοσοκομεία. Δηλαδή, για να μην τους πάνε στα νοσοκομεία, είτε επειδή φοβόντουσαν οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι είτε επειδή τα νοσοκομεία δεν ήθελαν να τους εκθέσουν στο να κολλήσουν βαριά, ξαναγυρνούσαν πίσω τους ηλικιωμένους που είχαν σχετικά ήπια συμπτώματα από κορονοϊό στα γηροκομεία. Όπως έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά, το να βάλεις έναν ηπίως νοσούντα ηλικιωμένο μέσα σε ένα γηροκομείο, είναι σαν να πετάς αναμμένο δαδί μέσα σε μια πυριτιδαποθήκη: μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα όλοι είχαν νοσήσει και όποιος είχε μεγαλύτερη ευαλωτότητα προφανώς δεν τα κατάφερε να επιβιώσει…

Η γενική ιδέα περί “φονικότητας” ίσως δεν αλλάξει – ποιός τώρα κάθεται να ασχοληθεί πραγματικά με τους άρρωστους ηλικιωμένους; Όμως, απ’ την άλλη μεριά, η φάρσα του αιώνα (ο υποτιθέμενος κίνδυνος απ’ τον covid-19…) δεν ήταν/είναι για γέλια. Είναι ένα ακόμα έγκλημα… Και έγινε / γίνεται εντελώς συναινετικά, απ’ την δεξιά και την αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου.

Όχι απ’ τον τσαχπίνη…

(φωτογραφία: Ο Μαύρος Άρχοντας έρχεται – σε εκδοχή virtual reality…)