Τρίτη 7 Ιούλη. Σκάρτους 5 μήνες πριν τις αμερικανικές εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη το ψόφιο κουνάβι βρίσκεται πάντα στη θέση του υποψηφίου των ρεπουμπλικάνων… Είναι, όμως, στέρεη;
Υπάρχουν κανά δυο ζητήματα που είναι λιγότερο προσωποποιημένα και περισσότερο ουσιαστικά για το κοντινό μέλλον της διοίκησης του ψοφιοκουναβιστάν. Το πρώτο αφορά την ριζοσπαστικοποίηση α λα αμερικέν (ριζοσπαστικοποίηση πάντως) ένα καλού τμήματος της βάσης των ψηφοφόρων των δημοκρατικών, κυρίως των σχετικά νεότερων. Τα «προμηνύματα» εκδηλώθηκαν ξεκάθαρα στις ενδιάμεσες εκλογές για την βουλή των αντιπροσώπων, το 2018, όταν εκλέχτηκαν θριαμβευτικά 4 γυναίκες που ανήκουν στην αριστερή πτέρυγα των δημοκρατικών. Η λατινικής καταγωγής Alexandria Ocasio-Cortez στη Ν. Υόρκη, η σομαλή Ilhan Omar στη μιννεσότα, η έγχρωμη Ayanna Pressley στη μασαχουσέτη και η παλαιστινιακής / αραβικής καταγωγής Rashida Tlaib στο μίτσιγκαν, μπορεί να μην άλλαξαν τους ιδεολογικούς και πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στο βαθύ κόμμα των δημοκρατικών… Έγιναν όμως ένα μόνιμο καρφί στα πλευρά του, με τις απόψεις και τις πρωτοβουλίες τους, είτε υπέρ των παλαιστινίων, είτε κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γενικά, είτε κατά του ρατσισμού. (Στα αμερικανικά πολιτικά ήθη δεν ισχύει αυτό που ξέρουμε απ’ τα ευρωπαϊκά, δηλαδή η «κομματική πειθαρχία», μιας και όσοι εκλέγονται είτε στη βουλή είτε στη γερουσία, δίνουν λόγο στους ψηφοφόρους τους και όχι σε κάποιον «αρχηγό» του κόμματος).
Οι 4 συγκεκριμένες γυναίκες, που τους έχει αποδοθεί ανεπίσημα το αργκώ hip hop όνομα “the Squad”, είναι ήδη ένα πρόβλημα για το βαθυκρατικό δημοκρατικό κόμμα. Μικρό αλλά υπαρκτό. Στις ερχόμενες εκλογές που θα γίνει ξανά μερική ανανέωση (των μισών θέσεων αν δεν κάνουμε λάθος) και στα δύο νομοθετικά σώματα, η «Squad» έχει όλα τα δεδομένα υπέρ της, για να αυξήσει την δύναμή της (αν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει πλειοψηφική ούτε καν μέσα στους «δημοκρατικούς»!). Αν οι οπαδοί του Sanders πάνε τελικά να ψηφίσουν, θα το κάνουν υπέρ τέτοιων υποψηφίων, που σε κάποιες περιπτώσεις θα εκλεγούν. Κι αυτό δεν θα ενισχύσει την «αφομοίωση» όπως θα περίμενε κανείς, αλλά μάλλον την πόλωση μέσα στην αμερικανική κοινωνία… Συμπέρασμα: ενώ ο «νυσταλέος Jo» είναι ιδανικός για τις ανάγκες του αμερικανικού παρακμιακού ιμπεριαλισμού, το τι θα συμβεί μειοψηφικά μεν αλλά δυναμικά με την βάση των «δημοκρατικών» (αν εκλεγεί πρόεδρος, και μάλιστα με την πλειοψηφία που του δίνουν οι τωρινές δειγματοληψίες) είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα.
Ανάλογα αλλά απ’ την ανάποδη μεριά είναι τα φλέγοντα ζητήματα απ’ την μεριά των ρεπουμπλικάνων. Αν το ψόφιο κουνάβι δεν ορθοποδήσει σύντομα, δεν είναι μόνο αυτός που θα χάσει την καρέκλα. Είναι και διάφοροι που προορίζονται για τα νομοθετικά σώματα. Σε κρίσιμες πολιτείες (κολοράντο, μέιν, βόρεια καρολίνα, αιόβα, μοντάνα) είναι ήδη στριμωγμένοι ενώ σε άλλες (μίτσιγκαν, νεβάδα, νέο χαμσάιρ, πενσυλβάνια) με τα τωρινά δεδομένα έχουν χάσει.
Αυτά έχουν εντείνει τις «γκρίνιες» στις τάξεις των συντηρητικών, και τις (προς το παρόν στις περισσότερες περιπτώσεις υπόγειες…) πιέσεις προς το ψόφιο κουνάβι να παραιτηθεί, ώστε το συνέδριο του κόμματος να αποφασίσει να βάλει κάποιον καλύτερο στην αρένα σαν υποψήφιο για τις εκλογές (μαντέψτε ποιόν!!!). Φυσικά το να παραιτηθεί ένας εν ενεργεία αμερικάνος πρόεδρος εν όψει εκλογών είναι ζόρικο ζήτημα· και το ψόφιο κουνάβι είναι ακόμα πιο ζόρικο. Όμως έχει αρχίσει ήδη μια αρθρογραφία στις ηπα όχι για το «αν» αλλά για το «πως» το ψόφιο κουνάβι θα δεχτεί (θα αναγκαστεί δηλαδή) να παραιτηθεί. Οι «ιδέες» μπορεί να είναι προπέτασμα καπνού· το ζήτημα όμως υπάρχει, και είναι «ζωής και θανάτου».
Ας το επαναλάβουμε, όπως το αντιλαμβάνεται η ασταμάτητη μηχανή: η (ιμπεριαλιστική) «γραμμή» που θα φρενάρει, (ίσως) ανακόψει, (ή και) αντιστρέψει την παρακμιακή κατηφόρα που έχει πάρει η αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη. Με αντιπάλους σαν το ευρασιατικό μπλοκ, και διάφορα «ιστορικά» ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κράτη (γαλλία, ιταλία – ακόμα και το ελλαδιστάν!) να ψάχνουν τα δικά τους κέρδη απ’ την ολοφάνερη αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης, η «γραμμή» των οικονομικών τιμωριών την οποία μια χαρά εξέφραζε το ψόφιο κουνάβι έχει αποτύχει… Δεύτερη τετραετία με έναν πρόεδρο που είναι και συμπεριφέρεται σαν real estater δεν βγαίνει. Μια παταγώδης εκλογική αποτυχία απ’ την άλλη θα ήταν πρακτικά εξαιρετικά δυσάρεστη σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία· σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των “εσωτερικών προβημάτων”…
Αυτά τα “εσωτερικά” επικοινωνούν διαγώνια με τα “εξωτερικά”: η παρακμή και η πόλωση ανάμεσα σε ένα ποσοστό του πληθυσμού που είναι λευκοί προτεστάντες και ένα άλλο που έχουν μεταναστευτική καταγωγή. Παρότι αυτή η πόλωση έχει και ταξικές παραμέτρους δεν είναι καθαρόαιμα ταξική, όπως ίσως δεν είναι και απόλυτα φυλετική. Ωστόσο οι ψηφοφόροι του ψόφιου κουναβιού έχουν λυσσάξει ήδη απ’ την οκταετία του Obama· και κάποιοι από δαύτους ίσως γίνουν ανεξέλεγκτοι αν χάσουν την «κεντρική» εξουσία τον ερχόμενο Νοέμβρη λόγω ήττας των συντηρητικών… Όλα αυτά ενόσω η εξελιξη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στις ηπα θα έχει μεν φυλετική και ταξική ένταση, αλλά δεν θα «σεβαστεί» τους λευκούς κοκκινόσβερκους επειδή είναι τέτοιοι!…
Όπως καταγράφονται ως τώρα τα δεδομένα στις ηπα: η υποψηφιότητα του «σκληροπυρηνικού πατριώτη» Pence θα μπορούσε να ανασυντάξει τους συντηρητικούς, τραβώντας ψηφοφόρους και απ’ την δεξιά των δημοκρατικών· η υποψηφιότητα του «νυσταλέου Jo» επίσης μπορεί να τραβήξει ψήφους απογοητευμένων συντηρητικών, αλλά δεν εμπνέει καθόλου την αριστερή βάση των δημοκρατικών που, όπου μπορεί, θα προσπαθήσει να επωφεληθεί γινόμενη κανονική και υπολογίσιμη «φράξια»…